නෙළුම්යාය බ්ලොග් සම්මාන උළේල 2016 - අතීතකාමය තරග අංශයෙන් තෙවන ස්ථානය දිනු ලිපිය
‘‘ක‍්‍රිස්මස් ළඟ එනවා පුතාලා සැන්ටා ක්ලෝස්ට ලෙටර්ස් ලිව්වාද?”
හවස වැඩ ඇරිලා ගෙදර යනින් ගමන් අපේ ගෙදරටත් ගොඩවුන සීයා මගෙන් ඇහැව්වා.
‘‘නෑ සීයේ තාම නෑ. සැන්ටාගෙන් ඉල්ලන තෑග්ග හිතා ගන්න බෑ.”
‘‘අපෝ හිත හිත ඉන්න බෑ. ඉක්මනට ලෙටර් ටික පොස්ට් එකට දාන්න ඕනේ. ඉක්මණට ඩිසයිඞ් කරගන්න ඔයාට ඕනෑ කරන තෑග්ග ගැන. පරක්කුවුනොත් පොස්ට් එකට දාන ලෙටර් යන්නේ නෑ. දැන්ම ලියලා දෙන්න. යු මස්ට් රයිට් නව්.”
‘‘ඉක්මනට ලියන්න බෑ.”
‘‘එහෙම නම් අයි විල් කම් ටුමාරෝ. හෙට එනවා ලෙටර් එක ලියලා තියන්න. අයියාටත් කියන්න.”
‘‘හා සීයේ.”
‘‘ගුඞ් නයිට් ගොඞ් බ්ලෙස් යූ.”
කියා මගේ හිස සිඹලා සීයා ගෙදරින් පිටවෙලා ගියා.
ලංකා පොලීසියේ පොලීස් පනිවිඩ හුවමාරු අංශයේ සේවයෙන් විශ‍්‍රාම ගත් අපේ සීයා එ්වන විට රජයේ ප්‍රොජෙක්ට් එකක් සඳහා පැමිණි එංගලන්ත සමාගමක සේවය කෙරුවා. උප්ත්තියෙන් කතෝලිකයෙක් වෙච්චි එයා කිසිම දිනෙක පල්ලියකට නම් ගියේ නෑ. එහෙම තියා බයිබලයක් අතින් අල්ලනවාත් අපි දැකලා තිබුනේ නෑ. කොහොමටත් එයා ළඟ බයිබලයක් තිබුනෙත් නෑ. එයා කිව්වේ හපාකන නපුරු බල්ලන් වගේ තමයි මිනිස්සු. උන්ව බැදලා තියෙන දම්වැල තමයි ආගම කියන්නේ කියළා.
ඔන්න ඉතිං අයියාගේ ඇක්සයිස් පොතකිං පිටුවක් කඩාගෙන ලියුමක් ලියන්න ගත්තා. මොන්ටිසොරි යන කාලේ ලියුම් ලියන්න දන්නවාද? නෑනේ. ඉතිං අම්මාගේ උදව්වෙන් ඇක්සයිස් කොලයේ පැන්සල් කොටයෙන් කැත අකුරු දෙතුන් පාර මක මකා රවුම් කල හැටි මතක්වෙනවා. හැබැයි ඉතිං වැඬේ හරි ඉන්ටරස්ටින්. මොකද නත්තලට තෑගි ලැබෙනවානේ. බෞද්ධ අපිට සිංහල අවුරුද්දට වඩා ආසාකරන කාලයක්වුනේ නත්තල තමයි. සිංහල අවුරුද්දට තෑගී ලැබෙන්නේ අළුත් ඇඳුම් කට්ටලයක් විතරයි නේ. මේ ලෝකේ ඕනේම පුංචි දරුවෙක්ට සෙල්ලම් බඩුවක් ලැබෙනවා කියන්නේ මහමෙරක්වාගෙනේ.
මැතිනිගේ ආණ්ඩුවේ අන්තිම කාලේ උපන්න අපි ළමා කාලය ගතකරන්න ලැබුනේ ජේ ආර් පප්පාගේ විවෟත ආර්ථිකේ පටන් ගත්තු අවදියේ තමයි. රජයේ සේවයෙකු වෙච්චි තාත්තාගේ සොච්චම් පඩියෙන් පවුල නඩත්තු කරන්නයි ගෙවල් හදන්නයි තිබුන හින්දාත් දැන් කාලේවාගේ ඕනේ කෑල්ලක් රුපියල් පනහට සෙල්ලම් බඩු පෙමන්ට් වල වැහිවැහැලා නොතිබුනු හින්දාත් නත්තලට සෙල්ලම් බඩුවක් ලැබෙනවා කියන එක අපිට මාරම සතුටක් වුනා. ඔන්න සීයා ඊලඟ දවසේ ඇවිල්ලා ලියුම සැන්ටා ක්ලෝස්ට තැපැල් කරන්න කියලා අරන්ගියා. ඊට පස්සේ අපේ වැඬේවුනේ නත්තල එනකම් නොවසිල්ලෙන් ඇඟිලි ගැනපු එක. සැන්ටා ක්ලෝස් කියන්නේ කවුද? එයා මොන වගේද? කියලා අම්මාට තාත්තාට කරදරයක් වෙනකම් ප‍්‍රශ්න ඇහැව්වා. ඉතිං එ්කාලේ අපේ ගෙවල් වල ටිවි තිබුනේ නෑනේ. චැනල් එකකට තිබුනෙත් අයි.ටි.එන් එක විතරයි. එක බලන්නත් ටිවි එකක් තිබුන අපේ නැන්දලාගෙ ගෙදරට යන්න වෙනවා. අනික දැන්වාගේ හැම කඩපිලකම රතුපාට ලෝගුවක් ඇදලා බඩට කොට්ටයක් බැදන් කැත වෙස් මුණකට පුළුන් ටිකක් අලවාගෙන අත වන වනා නටන නත්තල් පප්පලා හිටියෙත් නෑ.
ඇ`ගිලි ගැන ගැන මඟ බලාගෙන හිටපු නත්තල අත ළඟටම ආවා. නත්තල් ලබන දවසේ අපේ පාසල් බෑග් හිස්කරලා ඇද විට්ටමේ එල්ලන්න කියළා අම්මාගෙන් උපදෙසකුත් ලැබුනා. එ් සැන්ටාට තෑගි දාලා යන්නට. ඔන්න ඉතිං රෑට නිදාගන්නේම නෑ. සැන්ටා ක්ලෝස්ව බලන්න බලන්න ඕනේ හින්දා. සමහර නත්තල් දවස්වලට අම්මාගෙන් ගුටියකුත් එහෙම කාලා තියේනවා නිදාගන්නේ නැතිව පිස්සු කෙලකෙල ඉන්න නිසා. එත් ඉතිං අපේ නිදි දෙව්දුව අපිට චාන්ස් එකක් දුන්නේම නෑ. සැන්ටා එන්න ඉස්සරින් කොහොම හරි නින්ද ගිහිල්ලා. පසුවෙන්දාම නැගිටලා බලන්නේ බෑග් එක දිහා. ඉල්ලපු සෙල්ලම් බඩුවට වඩා තෑගී වලින් පිරිලා ගිහිල්ලා. මොන්ටිසොරි බෑග් එකට දාන්න ඉඩ මදි නිසා වෙනින් බෑග් එකකටත් පිටරට ටොෆි, චොකලට්, පුංචි පුංචි සෙල්ලම් බඩු, රතිංඤා, අහස් කූරූ, නිලා පැකට් බමරචක‍්‍ර සැන්ටා අල්ලගන්න බැරිවුන දුක නැතිවෙලා ගිහිල්ලා.
අපි ටයි මාමා කිව්ව ටයිටස් තොටවත්ත මහත්තයාගේ හදයා පිච්චර් එක බලපු දා ඉදන් මට ඕනේවුනේ අස්සයෙක්ව තමයි. ඉතිං මම එ් අවුරුද්දේ නත්තලට සැන්ටා ක්ලොස්ගෙන් ඉල්ලූවේ අස්සයෙක්වයි. සැන්ටා ක්ලෝස් මට අස්සයෙක්ව තෑගි දුන්නා. හැබැයි මට අමතකවුනා එයාගෙන් ඉල්ලන්න ඇත්තම පන තියෙන අස්සයෙක් ඕනේ කියලා. එත් ලැබුනේ නැගලා පදින්න පුළුවන් ලී අස්සයෙක්. පොඞ්ඩක් විතර හිතට දුකක් නම් ආවා.
අපි නත්තල් දවසම ගතකලේ ලැබුනු තෑගීවල උද්දාමයෙන් තමයි. පස්සේ බලද්දි අපිට විතරක් නොවෙයි නත්තල් සීයා තෑගි දිලා තියෙන්නේ නැන්දලා බාප්පලාගේ දරුවන්ටත් අපිට වාගේම සැන්ටා ක්ලෝස් සලකලා තිබුනා. අපි ඉල්ලපු තෑග්ගට වඩා හොඳ තෑග්ගක් වෙන අය ඉල්ලා අරගෙන තියෙනනා දකින කොට පොඩි ඊරිසියාවක් එහෙම නැගුනා. නිවාඩු මාසේ ගෙවිලා ගිහිල්ලා ඉස්කෝලේ යන්නෙත් ලැබුනු නත්තල් තෑගීවල උද්දාමෙන් තමයි. නත්තල් සමරන්නේ නැති, තෑගී ලැබුනේ නැති අපේ පන්තිවල ළමයින්ට මේ අපේ සැන්ටා ක්ලෝස් රෑට ඇවිල්ලා තෑගී දුන්නා කියලා ලොකුවට කීමත් අපිට තිබුන එක වීරකමක්. පස්සේ කාලේක ඕවා කියන්න ගියාම සමහර ලමයින්ගෙන් ලැබුනේ සමච්චල් කතන්දර තමයි.
තවත් ටික කාලයක් යනකොට අපේ පවුල් වලට තවත් කට්ටිය එකතුවුනා. ඒ කියන්නේ තව නංගිලා මල්ලිලා නැන්දලා බාප්පලා එයාලගේ පවුල් වලට එකතුකරගත්තා. එහෙම ආවා කියලා අපේ සැන්ටා ක්ලෝස් එයාලවත් අපිවත් නොසලකා හැරියේ නෑ. අපේ තෑගීවල කොටස අඩුවුනේත් නෑ. අපිත් ටිකක් විතර ලොකු මහත්වෙද්දි අයියා නම් කිව්වේ මේ තෑගී දෙන්න රෑට එන්නේ සීයා තමයි කියලා. එත් අතටම අල්ලගන්න නැතිව කොහොමද කියන්නේ සැන්ටා ක්ලෝස් කවුද කියලා. අපි නත්තල් දා රෑට නැගිටලා හිටියත් නිදි දෙව්දුව හැම පාරම අපිව පැරුද්දුවා. හැබැයි මගේ හිතෙත් සීයා ගැන පොඩි සැකයක් එහෙම ඇතිවෙලා තිබුනේ සැන්ටා ක්ලෝස් එයාගේ යාළුවෙක් කිව්ව එක ගැන නම්.
ඔන්න එක පාරටම අපේ සීයා වැඩ කරපු අර එංගලන්ත කොම්පැනිය අපේ රටේ කරගෙන ආපු ප්‍රොජෙක්ට් එක නවත්තලා දාලා ආයෙමත් එයාලගේ රටට ගියා. සීයාගේ රස්සාවත් නැතිවුනා. එයාට කියලා ඉතිරිවුනේ අරසොච්චම් පැන්ෂන් පඩිය විතරයි. එකෙන් ඉතිං හවසට අඩියක් එහෙම ගහලා සීයාත් පොඩි කොල්ලෙක් වාගේ හිටියා. ඔන්න ඒ අවුරුද්දේ අපේ සීයා ලොකු නත්තල් පාටියක් නැන්දලාගේ ගෙදර දැම්මා. සීයා එයාගේ දුවලා පුත්තු මුනුපුරෝ මිනිපිරියෝ වෙච්චි අපිටත් එන්න කිව්වා. මෙච්චර කාලයක් අපි නොදැක්ක අපේ සැන්ටා ක්ලෝස් මොන්ටිසෝරියේදි තෑගි දෙන්න ආපු වේලාවේ දැක්කා වාගේ රතුපාට ලොගුවක් ඇදලා ඇවිල්ලා අපිට තෑගීත් බෙදුවා. සීයා පැත්තකට වෙලා හිනා වෙවි බලාගෙන හිටියා. හැබැයි මේ පාටිය නිසා වෙනදා හම්බුවෙන පිටරට ටොෆි චොකලට් එහෙම වැඩිපුර ලැබුනේ නෑ. රතිංඤා අහස්කූරුත් අඩුවෙලා නම් තිබුනා. හැබැයි එදායින් පස්සේ අපේ සැන්ටා ක්ලෝස් ක්ලොස් වෙලාම ගියා. එයා ආපහු අපිට තෑගී දෙන්න ආවේ නෑ. ඒ ගැන සීයාගෙන් ඇහුවාම එයා කිව්වේ වෙනම කතාවක්. අපි දැන් ලොකු ළමයි නිසා දැන් තෑගි දෙන්න පොඩි ළමයි හොයාගෙන ගිහිල්ලා කිව්වා. එත් ඉතිං බාප්පලාගේ පොඩි මල්ලිලාට නංගිලාට එයා තෑගී දෙන්න ආවෙත් නෑ. පස්සේ දවසක සීයා කිව්වා සැන්ටා ක්ලෝස් තරහාවෙලා වෙන්න ඇතියි කියලා.
ටිකන් ටික අපිටත් සැන්ටා ක්ලොස්ගේ තෑගී අවශ්‍යවුනේ නෑ. අපිත් ඉතිං ලොකු මහත්වෙනකොට පොඩි පොඩි සෙල්ලම් බඩු වලට වඩා ආසාවෙන්නේ ලොකු ලොකු සෙල්ලම් වලටනේ්. සීයාත් ටිකෙන් ටික වියපත්වෙමින් තවත් අවුරුදු කිහිපයක් ගෙවුනා. ඔන්න එක අවුරුද්දක නත්තල් මාසේ ළංවලා දවසක් අපේ ගෙවල් පැත්තේ ආපු සීයා අයියාව හෙව්වා. ඒ වෙනකොට අයියා එ ලෙවල් විභාගේ කරලා ඉවර වෙච්චි ගමන් වාගේ රස්සාවකට යනවා. එදා අයියා ගෙදර හිටියේ නෑ. මම දන්නවා සීයා මොකටද අයියා හොයාගෙන එන්නේ කියලා. හවසට පොඩි අඩියක් එහෙම ගහන්න සල්ලි අතමාරුවක් එහෙම කරගන්න එයා අයියාව හොයනවා. එ් එයාගේ පැන්ෂන් එක ඉවරවෙලා තිබුනොත් තමයි.
‘‘කෝ පුතේ අයියා?”
‘‘අයියා ගෙදර නෑ සීයේ. ඇයි?”
‘‘පුතේ කුඞ් යු ගිව් මි ෆිෆ්ටි රුපීස්. අයි කැන් ගිව් යු නෙකස් මන්ත් වෙන් අයි ටෙක් පැන්ෂන්.”
‘‘අයියෝ සීයේ මං ළඟ සල්ලි නෑනේ.”
‘‘වට කැන් ඩු නව්. පුතා අම්මාගෙන් වත් ඉල්ලගන්න බැරිද?”
මම දන්නවා සීයා අම්මාගෙන් සල්ලි ඉල්ලන්න යන්න නෑ. එයා මේ සල්ලි අරන් බොන විත්තිය දන්න නිසා අම්මා එයාට බොන්න නම් සල්ලි දෙන්න කැමති නෑ. එකයි සීයා මගෙන් ඇහැව්වේ.
‘‘ඉන්න සීයේ මම බලන්නම්.”
අම්මාගේ සල්ලි වගයක් තිබ්බ තැනකින් රුපියල් තිහක් හොයාගත්තු මම සීයාට දුන්නා.
‘‘තර්ටි මදි පුතා. එනිවේ කමක් නෑ. වට්ටු ඩු නොට්ටු කලට.”
එයා මගෙන් රුපියල් තිහ ගත්තා.
‘‘ආ සීයේ නත්තලූත් ළඟයි නේද? කෝ එ් කාලේ අපිට තෑගී දුන්න සීයාගේ යාළු සැන්ටා ක්ලෝස්?”
සීයාගේ බොරපාට ගැන්වුනු ඇස්වලට ආ කඳුළු මටට නොපෙනෙන්න සඟවාගෙන මං දුන්න රුපියල් තිහත් අරන් ගෙදරින් එළියට බැස්සේ බිඳුනු කටහඬින් මට මෙහෙම කියාගෙනයි.
‘‘පුතාලගේ සැන්ටා ක්ලෝස් බංකොලොත් වුනා පුතේ.”
ප.ලි.
රස්සාවක් කරන කාලෙක අපේ නත්තල් සීයාට හොඳ නත්තල් තෑග්ගක් දෙන්න හිතාගත්තත් මම ලොකු මහත්වෙලා රස්සාවක් කරන කාලේ වෙනකොට සීයා සවර්ගස්ථ වෙලා කාලයක් ගෙවිලා ගිහිල්ලා.එත් අදටත් හැම අවුරුද්දකම නත්තල් දවසකටම ආර්. ඒ. ෆ‍්‍රැන්සිස් පෙරේරා නම්වු මගේ සැන්ටා ක්ලෝස් ව සිහිපත් වෙනවා. ඒ සැම වෙලාවකටම දෙසවනට දෝංකාර දී ඇහෙන්නේ
‘‘පුතාලගේ සැන්ටා ක්ලෝස් බංකොලොත්වුනා පුතේ.”
සීයාගේ වචන ටිකයි.
“King of Hobbies
and Hobby of Kings”
විනෝදාංශයක් විදිහට තැපැල් මුද්දර එකතුකරනා මුද්දරලෝලීන්ට පොඩි ආරංචියක් කියන්නයි මේ යන්නේ. මේ අවුරුද්දේ තියෙන මුද්දර පොල කොළොම්පුරේ මහ තැපැල් කාර්්‍යාලයේ මෙවරත් පැවැත්වෙනවා. දෙසම්බර් 2 වෙනිදා ආරම්භවෙන මේ මුද්දරපොලෙන් මුද්දර මිලදි ගන්නත් පුළුවනි. එදා උදේ 9ට නොදුටු ශ‍්‍රී ලංකා "Unseen Sri Lanka" නමින් රුපියල් 25 ක සමරු කාන්ඩයේ මුද්දර 12ක් නිකුත්වෙනවා. මේ මුද්දර පොල දෙසැම්බර් 4 වෙනිදා දක්වා පැවැත්වෙන බවයි ආරංචිය. 4 වෙනිදා නත්තල වෙනුවෙන් නිකුත් කරන නිල සමරු මුද්දරය කොටහේනේ ශාන්ත ලුසියා දෙව් මැදුරේදි නිකුත් කරනවා. ඉතිං වෙලාව පොඩ්ඩක් ඉතුරුකරගත්තා නම් දුවලා පුතාලා සමගින් කොළඹ ඩි. ආර්. විජේවර්ධන මාවතේ තියෙන මහ තැපැල් කාර්්‍යාලය පැත්තේ ගිහිල්ලා මුද්දර ටිකක් බලලා හරි එන්න. මතක තියා ගන්න ඇතුල්විම නොමිලේ.
අඬක් පිලිස්සුනු මදුරුකොයිල් දඟරයෙන් පිටවෙන සුදු පැහැති සිහින් දුමාරය අහිකුන්ටයකුගේ නලා හඬින් පෙනගොබය පුප්පාගෙන නටන නයෙකු සේ දෙපසට වැනෙමින් ඉහල නගියි. සිකුරිටි කුටිය තුලට හමා ආ සුළං රැල්ලක් නිසාවෙන් මඳකට හැකිලීගිය දුමාරය යළි තම කඳ කෙලින් කරගත්තේය. ටික දුරක් ඉහළ නගුන සිහින් දුමාරය කැරලි නංවාලමින් වාතලයේ අතුරුදහන්වි යන්නට විය. රෑ මැදියමේ දැඩි නිහඬතාවය බිඳහෙලමින් වාතලය කපාගෙන ඉඳහිට දිවෙන රථයක හඬක් මිස වෙනත් කිසිදු හඬක් නොනැගෙන්නේ සියල්ලන්ම නිදිලොවේ පසුවෙන බැවිනි. සිකුරිටි කුටියේ මදුරු දඟරය දෙස බලාසිටි අනුරුද්ධ නොනිදා සිටින්නට කොතරම් උත්සාහ කළද දෙඇස් බරකරමින් නින්ද ඔහුට ළඟාවෙමින් පැවතියේය. කණ ළඟින් සුපුරුදු සංගීත රාවයක් නංවා වටයක් දෙකක් කරකැවුනු මදුරුවෙක් වම් කම්මුල මත වැසීය. අනුරුද්ධටත් නොදැනී ඉහල එසවුනු වම් අතින් ඌව වසාගත්තේ මදුරුවාගේ අවසන් රාත‍්‍රී ආහාර වේල ගැනීමට සැරසෙද්දීය. මෙතෙක් වෙලා අනුරුද්ධව වෙලාගනිමින් සිටි නින්ද කම්මුල හරහා වැදුනු පහරේ සැරකමෙන් මඳකට පසුබෑවේය. අත්ලේ පොඩිවී ගිය මදුරු කුණ දෙසවත් නොබැලූ අනුරුද්ධ ලෑලි බංකුවේ ගැට්ටක එය අතුල්ලා දැමීය. ලෑලි බංකුවේ දිගුවේලාවක් සිටිය නිසාවෙන් හිරිවැටීමට ආසන්න වූ දෙකකුල් දෑතින්ම අතගාගත් ඔහු නැගිට හිරි ඇරගත්තේ මදුරු දශ්ටයකින් පලූ නැග තිබු තට්ටමක් කසමින්ය.
බෙල්ටයේ ගාංචුව බුරුල් කල අනුරුද්ධ බංකුව පසෙක තිබු කලූ පාට ෂොපින් බැගයේවු සරමක් පටලාගෙන උඳේ සිට ඇදන් සිටි කලිසම ගලවා දැමීය. දහඩියෙන් පෙඟී ගොස් තිබූ යටකලිසමද ගලවා පසෙකට කළ හේ බාල නයිලෝන් රෙද්දෙන් මැසු දුඹුරු පැහැ කලිසම දෙවරක් ගසා දමා බිත්තියේ වූ ඇණයක එල්ලා දැමිය. ලෑලි බංකුව උඩ දෙකට නවා තිබූ කාඞ්බෝඞ් පෙට්ටි පියන හරිහැටි සකසා යළි වාඩිගත් අනුරුද්ධට දින දෙකකට පෙර රෝහල් ගතකළ සෝමපාල අයියාව සිහිපත්විය.
‘‘මේ යන විදිහට මට වැඩිකාලයක් මේ රස්සාව කරන්න බැරිවෙයි මල්ලියේ. ”
‘‘ඇයි සෝමපාල අයියේ?”
‘‘මගේ ප්‍රෙෂර් එක නැගලාලූ.”
‘‘ඒ මොකද?”
‘‘ නිදිමරන්න එපා කියලා ඉස්පිරිතාලේදි දොස්තර මහත්තයා කිව්වා. එත් නයිට් කිරිල්ලක් නැතිව මොන සිකුරිටි රස්සාවල්ද බං? මොන තරම් ප්‍රෙෂර් නැග්ගත් කෙල්ල විභාගේ කරලා ඉවරකරනකං මේ රස්සාව කරන්නම වෙනවා.”
අනුරුද්ධට කුප්පි ලාම්පුවක් අසල තියාගෙන පාඩම් කරන තම පොඩි නංගියාවත් ඒ ඇසිල්ලෙන් සිහියට නැගින.
‘‘මල්ලියේ උඔට පුළුවන්නම් ටික දවසකට නයිට් ෂිප්ට් එක ඇදපන්.”
නයිට් ෂිප්ට් එක අනුරුද්ධ සමගින් මාරුවුවත් නිදිමැරිල්ලත් සමඟම ශරිරයට ගොඩවු සෝමපාලගේ අසනීප පහව ගියේ නැත. දින දෙකක් තිස්සේ අනුරුද්ධ මෙම සිකුරිටි කුටියේ සිරකරුවෙකු වුයේ ප්‍රෙෂර් වැඩිවී පෙරේදා රාත‍්‍රියේ සෝමපාල අයියා රෝහල් ගත කරන්නට සිදුවීමෙන් පසුවය. නයිට් ෂිප්ට් එකෙන් පසුව අනුරුද්ධගෙන් දිවා වැඩ මුරය භාරගන්නට සෝමපාල අයියා පැමිණියේ නැත. සෝමපාල අයියා වෙනුවට තවකෙක් එවන ලෙසින් තම සිකුරිටි ඒජන්සිය පොරොන්දු වුවත් ඔවුන් කී පරිදි වෙන අයකු ප‍්‍රධාන ගේට්ටුවේ රාජකාරිය භාර ගැනීමට නොආවේය. දුම් නගින මදුරු දඟරය දෙස බලා සිටි අනුරුද්ධගේ දෙනෙත් බර කරමින් යළිත් නිදිමත කඩා හැලෙන්නට විය.
‘‘නැගිටිනවා ඕයි. නැගිටිනවා”
සිහිනෙන් මෙන් ඇසුනු හඬින් අනුරුද්ධ ඉද්ද ගැසුවාක් මෙන් නැගී සිටියේය.
‘‘අයිසේ ඔහොමද තමුසේ ඩියුටි කරන්නේ? එ් මදිවට තමුසේ සරමකුත් ඇදන්?”
අනුරුද්ධට තමා සරමක් හැඳ සිටන බවක් සිහියට නැගුනේ එවිටය. කිසිවක් කරකියා ගැනීමට නොහැකිව හෙතෙම තම යටිකය දෙසට නෙත් යොමු කළේය.
‘‘තමුසේ මේ බුදියන් ඉන්නේ ගෙදර කියලා හිතලාද? මේක රස්සාවක් කියලා දන්නේ නැද්ද? මම තමුසෙට ඇක්ෂන් එකක් ගන්නවා. මේවා හේනට පනින වල් අලි එලවන්න පැල් රකිනවා වාගේ වැඩ නෙමෙයි. වන්නි හත්පත්තුවේ ඉඳලා ආපු උන් රස්සාවල් ගැන මොනාද දන්නේ. ”
විසිටින් ඔපිසර් නිවුටන්ගේ ගෝරනාඩුවේ ඉතිරි ටික අනුරුද්ධට නොඇසුනේ ඔහුගේ ඉහමොල රත් කරමින් කෝපය ඉහවහා ගිය බැවිනි.
‘‘මේ නිවුටන් සර්, ඕනෑ ඇක්ෂන් එකක් ගන්නවා හෙට උදේටවත් වෙන එකෙක් මෙහෙට එවලා. දැන් දවස් දෙකක් තිස්සේ මම එකම ඇඳුම ඇදන් රෑ දවල් කියලා බලන්නේ නැතිව මෙතන ලැගගෙන ඉන්නවා. ඒ මදිවට මේකා ගාව කන්නවත් සල්ලි තියෙනවාද කියලා හොයලා බැලූවාද? මම සරමක් ඇදගත්තේ නහයක් තියෙන එකෙකුට මේක ඇදන් ඉන්න බැරි නිසයි.”
කෝපයෙන් පිපිරුනු අනුරුද්ධ ඇණයක එල්ලා තිබු කලිසම ගෙන නිවුටන් දෙසට විසිකළේය. දහඩිය දුගදින් පිරුනු සිකුරිටි කලිසම නිවුටන්ගේ මුහුණේ වැදී ඔහුගේ කරමත රැදුනි. අනුරුද්ධගේ වාග් ප‍්‍රහාරයෙන් කිසිවක් කර කියාගත නොහැකිව පසුබැස්ස ඔහු කලිසම කුණුමාලූ කෑල්ලක් අල්ලන්නාක් මෙන් ඇගිලි තුඩින් අල්ලා බංකුව මතට විසිකළේය.
‘‘හරි හරි තමුසේ කලබල නොවී ඉන්නවා. මම කිව්වේ මේකේ ලොක්කා බැරිවෙලා හරි ආවොත් අපි ඔක්කෝම අමාරුවේ වැටෙන නිසයි. මම හෙට උදේම වෙන කෙනෙක් මේකට එවනවා. දැන් හිටිය එකේ හෙට උදේ වෙනකං පොඞ්ඩක් ඉවසලා ඉන්නවා.”
අනුරුද්ධගේ කෝපාවිෂ්ට හැසිරිමෙන් බියවූ නිවුටන් ඉක්මනින් සිකුරිටි කූඩුවේ වූ පොතේ අත්සනක් දමා එතැනින් එළියට පැන ගත්තේය. තවත් තම කට වාචාල කමට කියවන්නට ගියහොත් දවස් දෙකක් එක දිගට මෙහි රැඳී සිට කෝපයෙන් පසුවන මේ කොල්ලාගෙන් අනිවාර්යෙන්ම ගුටිකන්නට සිදුවන බව ඔහුට නිරායාසයෙන් අවබෝධ විය. අවුරුදු විස්සක තරුණ ගැටයෙකුගෙන් ගුටිකෑමට තරම් හයියක්වත් මේ රාති‍්‍රයේ තමාව බේරාගැනීමට කිසිවෙක් නොමැති බවත් දන්නා නිවුටන් තම මොටර් සයිකලය ඉක්මනින් පණගන්වා ගත්තේ එතැනින් පිටවිම නුවනට හුරු බැවිනි. කෝපයෙන් වෙවුලමින් සිටි අනුරුද්ධට තම සිහි කල්පනාව ලැබුවේ නිවුටන්ගේ මෝටර් සයිකලය පිටත්ව ගිය පසුවය. දැස් පුරවා තිබු කඳුළු පටලය පිටිඅල්ලෙන් පිසදාගත් ඔහු දැන් වෙන්න තියෙන දෙයක් උනාවේ කියා සිතා ලෑලි බංකුවේ හිඳගෙන දෑස් පියා ගත්තේය. ඇඟට දැනෙන තෙහෙට්ටුවත් සිතේ ඇති වූ කෝපයත් නිසාවෙන් දෙනෙත් පියාගත්තත් නින්ද අහලකවත් නොවීය.
දෑ අවුරුද්දකට පෙර හේනට යන පාරේදිම බයිසිකලය සමගින් තලා පොඩිකරදැමු අප්පච්චිගේ කේඩෑරි ගැසුණු සිරුර මනසට යළිත් ආවර්ජනය විය. නිවුටන් සර්ගේ වල් අලි කතාවට අනුරුද්ධගේ කෝපය ඇවිස්සුනේ එබැවිනි. තවදුරටත් මෙසේ එක එකාගේ පලිච්චි කතා අසමින් සිකුරිටි රස්සාවක් කරනවාට වඩා වල් අලි සමගින් ඔට්ටුවෙමින් හේන් කෙටිල්ල හොඳ යැයි ඔහුගේ සිතට නැගින. ගෙදර අගහිඟකම් පලවාහරින්නට මහපොළව සමඟින් පොර අල්ලා අතපය කේඩෑරි ගැසුනු අම්මාගේ මලානික මුහුණත් තවමත් නොතේරෙන වයසේ වූ පොඩි මල්ලිත් මෙවර සමාන්‍ය පෙළ විභාගයට සැරසෙන නංගිත් ඔහුට සිහියට නැගින. සල්ලියභාග ඇතිහැකි පවුලක කෙනෙකුවූවා නම් මෙසේ සිකුරිටි කූඩුවක මදුරුවන් තලමින් තව එක මොහොතක්වත් රැඳී නොසිටින්නට ඉඩ තිබුනි. සිතේ ළතැවුල් මැද කඩින් කඩ අනුරුද්ධට නින්ද ගියේය.
පසුදින උදෑසන සිරිත් පරිදි ඩියුටි භාරගැනීමට කිසිවෙකුත් නොවීය. අවසාන රුපියල් දහයෙන් මදුරු දඟරයක් මිලදීගත් බැවින් උදෑසන ආහාරයත් ගන්නට කෙසේ වෙතත් තේ උගුරක් වත් බොන්නටවත් අතේ මුදලක් නොවීය. මදුරු විමානයක් වූ මෙම පැක්ටේරියේ විනාඩියක්වත් හරියට ඇහැපියාගන්නට ඉඩක් නොලැබුන නිසාවෙන් අප‍්‍රානිකත්වයෙන් යුතු තෙහෙට්ටුවක් ගතපුරා දිවයන්නට විය. ඔෆිසීය පිටුපසට වෙන්නටවු තිබු වැසිකිළිය අසල පයිප්යෙන් වතුර පොදක් ගෙන මුහුණට දමාගත් ඇසිල්ලෙන් දෑස් පුරා සියුම් දැවිල්ලක් නංවමින් සිසිල් ජල බිංදු පහලට ගලායන්නට වුනි. වැසිකිලි ගොස් මුහුණකට සෝදාගත් හෙතෙම යළි ගේට්ටුව වෙත පියමැන්නේ නිදිමැරීම නිසා ඉදිමුනු ඇස්වලට වැලි දමා අතුල්ලන්නාක් මෙන් එතුලින් නැගෙන වේදනාවට අත්ලෙන් පිසදමමිනි. මෙතෙක් වේලා මැසිවිලි නගමින් වැසු ගේට්ටුවේ රැඳී සිටි වාහන වල රියදුරෝ අනුරුද්ධට බැනවදිමින් ඇතුලට එන්නට විය.
‘‘කොහේද මෙච්චර වෙලා හිටියේ තව ටිකෙන් පොලීසියෙන් ලියනවා පාර බ්ලොක් කළා කියලා.”
‘‘යන මලදානයක ගේට්ටුව ඇරලා යනවා.”
‘‘කොහේ මකබෑවෙලා හිටියද දන්නේ නෑ මෙච්චර වෙලා.”
‘‘ඩියුටියවත් හරියට කරන්න දන්නේ නෑ, කොහෙන් හොයා ගන්න එවුන්ද මන්දා.”
ඔහුට ඔවුන්ගේ රැවුම් ගෙරවුම් දෙසවන අසලින් පාවී ගියා මිස මනසට නොවැදුනේ ප‍්‍රධාන ගේට්ටුවේ රාජකාරි පවරාගැනීමට කවුරුන් හෝ පැමිණීමේ බලාපොරොත්තුව ඇතිව සිටි හෙයිනි. ටිකෙන් ටික උදෑසන ගෙවීයමින් මධ්‍යහනයට ළංවෙද්දි අනුරුද්ධගේ ඉවසීමද තුහින පොදක් සේ වියලීයන්නට විය. එන්න එන්නම උදරයෙන් නැගෙන බඩගිනි ඇඬියාව වලක්වන්නට මෙගා බෝතලයේ වතුර භාගය එක හුස්මට හිස්කර දැම්මේය. උදරය පුරවාදමමින් නැගඑන බඩගින්න වතුර බීමෙන් මට්ටු කරන්නට හැකි නොවුනි. සිතට නැගෙන කලබලකාරි සිතුවිලි හා තනිවම සටන් කළ හෙතෙම සිකුරිටි කූඩුවෙන් නැගිට කාර්යාලය දෙසට පිය නැගීය.
වත්සුනු තවරා ගිලිහියන තම තාරුණ්‍ය රැකගන්නට අසාර්ථක උත්සාහයක යෙදී සිටි මැදිවියට ආසන්නවු පිළිගැනීමේ නිලධාරිනිය තමන් කරමින් සිටි වැඩයට බාධා කළ සිකුරිටිකාරයා වෙත නුරුස්සනා බැල්මකින් සංග‍්‍රහ කළාය.
‘‘ටෙක්ලා මිස් මැනේජර් මහත්තයා කාමරේ ඉන්නවාද?”
‘‘ඉන්නවා ඇයි මොකටද?”
‘‘නැ මේ මට පොඞ්ඩක් හම්බවෙන්න.”
‘‘දැන්නම් එයාව මුණගැහෙන්න බැරිවෙයි.”
‘‘ඇයි මිස්?”
‘‘ඔයා ආපු කාරණාව කිව්වානම්.”
‘‘එක මගේ පෞද්ගලික කාරණාවක් මට එයාට කතාකරන්න ඕනේ.”
‘‘එහෙම එක එක්කෙනා මැනේජර් ළ`ගට යවන්න මට බෑ. ඔයාට අවශ්‍යය කාරණාව කිව්වානම් මට පුළුවන් යන්න දෙන්න.”
මෙතෙක් සැගවි තිබු අනුරුද්ධගේ කෝපය ක්ෂණිකව පුපුරා ගියේය.
‘‘මේ මිස් මට ඔයත් එක්ක තෙපරබබා ඉන්න විදිහක් නෑ. ඔයා යන්න එපා කිව්වත් මම යනවා.”
කී ඔහු ඇගේ රිසෙප්ෂන් මේසයට පසෙකින්වු දොර හැරගෙන මැනේජර්ගේ කාමරයට පිවිසුනේය.
අනුරුද්ධගේ ආගමනයෙන් තීගැස්සුනු මැනේජර් මහතා තමා බියට පත් වූ බව නොපෙන්වීමට මෙන් ආරූඬ කරගත් හඬකින්.
‘‘ඇයි?”
‘‘මැනේජර් මහත්තයා මම තමයි මේන්ගේට් එකේ සිකුරිටි.”
‘‘ඔව් මම දන්නවා ඉතිං එ් නිසාද තමුසේ කවුරුන්ගෙන් වත් අවසරයක් නැතිව මගේ කාමරයට කඩාබිඳගෙන ආවේ?”
එ් සමඟම කලබලයෙන් මෙන් කාමරයට බියටපත් වෙසක් මවාපාමින් දිව ආ ටෙක්ලා අනුරුද්ධට පසුපසින් සිටගත්තේය.
‘‘ඇයි ටෙක්ලා මෙයාව මගේ කාමරයට එව්වේ? මම කියලා තියෙනවා නේද මට දැනුම් නොදී කවුරුවත් කාමරයට එවන්න එපා කියලා?”
‘‘මම යන්න එපා කිව්වා සර්. මම කියන එක අහන්නේ නැතිවයි මෙයා ආවේ.”
අනුරුද්ධ වචන ගලපාගන්නට ප‍්‍රථම ඈ කීවාය.
‘‘සර් මේ මිස්ගේ වැරුද්දක් නෑ. මමයි ආවේ. අවසර නැතිව ආපු එක වැරුද්දක් වෙන්න ඇති එ්ත් සර්ට කියන්න ඕනේ එක මේ මිස්ට කියලා වැඩැක් නෑනේ. දැන් අදටත් එක්ක දවස් තුනක් මම මේ සිකුරිටි සුට් එක ඇඳන් රෑ දවල් නොබලා සේවය කරනවා. සර් දන්නවාද අද උදේට කෑම තියා තේ වතුර උගුරක්වත් බිව්වේ නැති බව?”
‘‘වට්?”
‘‘හැමදාම කියන්නේ හෙට උදේට වෙන කෙනෙක් එවන්නම් කියලා. මේ රස්සාව දමලාගහලා යන්න ඉස්සරවෙලා ආවේ නොකියා යන එක හරි නැති හින්දා සර්ට කියලා යන්නයි.”
‘‘අයිසේ මම දන්නේ නැහැනේ. කෝ තමුසෙලාගේ අනෙක් සිකුරිටි ඔපිසර් සෝමපාල?”
‘‘එයා දැන් ඉස්පිරිතාලේ. එයා ඉස්පිරිතාලේ නතර කරපුදා ඉඳලා තමයි මේ ඩියුටිය කරන්න වෙලා තියෙන්නේ. ”
‘‘හරි මම මේ ගැන හොයලා බලන්නම්. කෝ දැන් මේන්ගේට් එක ඇරලා දාලාද ආවේ ? ”
‘‘නැහැ සර් ලොක් කරලා.”
‘‘එහෙනම් දැන් ගේට්ටුව අරිනකම් ආපු වාහන හෝන් කරනවා ඇති. එහෙනම් ආයෙත් එතන ඩියුටියට යනවා.”
‘‘දැන් දවස් දෙකක් තිස්සේ නිදිමරලා හිටගෙන ඉන්න බැරි තරමට තෙහෙට්ටුයි. ඇගේපතේ පණක් නැතිව මේ විදිහට ඩියුටි කරන්න බෑ සර්. මෙහෙම ගියොත් මටත් වෙන්නේ සෝමපාල අයියා වාගේ ඉස්පිරිතාලේ ඉන්නයි. මම මෙතැනින් අස්වෙලා ගෙදර යනවා සර්.”
‘‘තමුසේ කලබල නොවී තව පැයක් විතර ඉවසලා ඉන්නවාකෝ මම මේක විසදනකම්, එතකම් ගිහින් තමන්ගේ ඩියුටිය කරනවා. දැනටමත් අරහේ ගේට් එක කඩන්න හදනවාද දන්නේ නෑ.”
‘‘නෑ සර්, මම හිත හදාගෙන ඉන්නේ ගෙදර යන්න. කවුරු හරි එහෙන් එවනකං මේ වැඩ පොලේ කවුරුහරි ගේට්ටුවට දාන්න.”
‘‘අයිසේ මම දැන් එක සැරයක් කිව්වානේ මම මේක විසදන්නම් කියලා. තමුසේට ඕනේ ඕනේ වෙලාවට රාජකාරි දාලා යන්න බැහැ, හරි දැන් යනවා ඩියුටියට.”
අනුරුද්ධ නොකැමැත්තෙන් වුවත් හිස සලා ප‍්‍රධාන ගේට්ටුවේ සිකුරිටි කූඩුවට පිය නැගීය.
‘‘ටෙක්ලා මේ දැන්ම මට සිකුරිටි සර්විස් එකට කොල් එකක් අරගෙන දෙන්න. එ් ගමන්ම වීරසිරි අතේ අර ළමයාට කන්න මොනවා හරි ටිකකුයි තේ ටිකකුයි අරින්න.”
ඉඳි ආප්ප මුල හා ප්ලෙන්ටියෙන් අනුරුද්ධගේ ඇඟට පණක් එන්නට අඬපැයක් පමණ ගතවිය. හෝරාවක් ගතවෙන්නට මත්තෙන් මැනේජර් මහත්තයාගෙන් හොඳහැටි බැනුම් ඇසු විසිටින් ඔපිසර් නිවුටන් ඩියුටි භාරදීමට කෙනෙකුක් නංවාගෙන පැමිණියේ මේ අතරවාරයේදිය.
‘‘තමුසේ හරි මිනිහෙක් තමයි ඇයි ඕයි මැනේජර්යාට ඕනේ නැති එවා කියන්න ගියේ? මම කිව්වානේ තමුසෙව රිලිස් කරන්න උදේට කෙනෙක් ගේනවා කියලා.”
‘‘දැන් කොහෙද උදේ? තව පැයකින් දවල් දොලහයි.”
‘‘හරි අයිසේ තාම දවල් වුනේ නැහැනේ.”
‘‘මම එහෙම කිව්වේ නැත්නම් නිවුටන් සර් මෙයාව අරගෙන මේ වේලාවටවත් එයිද? තවත් මට බොරු කරන්න එපා.”
‘‘තමුසෙලාත් පොඞ්ඩක් ඉවසන්න පුරුදුවෙනවා. පොඞ්ඩ බැරිවෙන්න දඟලන්නේ. මම කියලා මොනවා කරන්නද ඕයි ගෙදර ගිය උන් ඇවිල්ලාත් නෑ. අකුරු දන්න එකෙක් නැතිව වෙන එකෙක්ව මේකේ ගේට්ටුවට දාන්න බැහැනේ. අයිසේ ගුණදාස තමුසේ මෙයාගෙන් ගේට්ටුවේ යතුර භාරගන්නවා. මෙයා හවසට එයි, එ් ආවාම තමුසේ ඕෆ් වෙනවා. හරිද? අනුරුද්ධ තමුසේ දැන් ගිහින් හවසට වරද්දන්නේ නැතිව නයිට් ඩියුටියට එනවා.”
කී නිවුටන් මොටර් සයිකලයේ නැගි ඉක්මනින් පිටත්වුනි. හීන්දෑරි වියපත් මිනිසෙකු වූ ගුණදාස නිදි මැරීමෙන් තඩිස්සි වූ දැසින් අනුරුද්ධ දෙස බැලීය.
‘‘මල්ලි මොකද වුනේ?”
‘‘මොනා වෙන්නද ඔයාව එක්කන් ආවේ නැත්නම් මම අදත් මෙතන.”
‘‘ඒ කියන්නේ ඔය මල්ලි දිගටම ඩියුටිය ඇද්දාද?”
‘‘නැතිව. අදටත් එක්ක දවස් තුනයි.”
‘‘මමත් මේ ඊයේ උදේ ඩියුටියට ආපුගමන්. නයිට් එකත් කරන්න උනා.”
‘‘කොහේද? ”
‘‘අර බොරලැස්ගමුවේ නිව් ලයින් ගාමන්ට් එකේ.”
කතාබහ අතරතුරේදි ගේට්ටුවේ යතුරත් වාහන අංක ලියු පොත්පත් ආදියත් ගුණදාසට ලබාදුන් අනුරුද්ධ පිටවයාමට පෙර මනේජර් මහත්තයා හමුවිය.
‘‘සර් වෙන කෙනෙක් ආවා. මම ඕෆ් වෙන්න කියලා.”
‘‘ආ හරි තමුසේ ගිහිල්ලා එනවා.”
‘‘සර් මේ සර් තරහා නැතිව මට කීයක් හරි දෙනවාද? බෝඩිමට යන්න බස් වියදමවත් නෑ.”
අනුරුද්ධ දෙස විමසිලිමත් බැල්මක් හෙලූ මැනේජර් මහත්තයා
‘‘කීයක්ද ඕනේ?”
‘‘රුපියල් දාහක් විතර.”
‘‘ඇයි අයිසේ දැන් ඉල්ලූවේ බස් වියදම විතරයිනේ? ඇයි දැන් දාහක් ඉල්ලන්නේ. තමුසෙලාගේ සිකුරිටි සර්විස් එකෙන් ඇඞ්වාන්ස් දෙන්නෙ නැද්ද?”
‘‘සල්ලි ගන්න ඔපිස් ගානේ යන්න වෙලා මදි සර්. අද දවල්ට කන්නවත් මා ගාව සල්ලි නෑ. සර්ට පුළුවන්නම් දෙන්න.”
‘‘යනවා යනවා ගිහිල්ලා එකවුන්ට්ස් එකේ කැෂියර් මහත්තයාගෙන් රුපියල් දාහක් ඉල්ලගන්නවා. ඔය සල්ලි පිනට දුන්නා නෙමෙයි. මම තමුසෙලාගේ සර්විස් එකෙන් අඩුකරගන්නවා. ඒක තමුසෙගේ පඩියෙන් කපාගනියි.”
‘‘කමක් නෑ සර්. සර්ට බොහෝම ස්තුතියි.”
ඉක්මනින් පැක්ටේරියෙන් පිටවු අනුරුද්ධ බසයක නැගී බෝඩිම වෙත ගියේ හොඳින් නාගෙන නිදාගැනීමටය. මඟින් මඟට ඔහුගේ සිතේ විවිධාකාර සිතුවිලි පහළවී පෙරලි කරන්නට විය. සිතුවිලි අරගලයකට මැදි වී සිටි හෙතෙම තම නවාතැන්පොල වෙත ළඟාවෙද්දි තීිරණයකට එළැඹියේ පෙරලිකාර සිතුවිලි වලින් එක් පාර්ශවයකට ජයග‍්‍රහණය අත්කර දෙමිනි. යුනිෆෝමය බාර දී මාසයේ වැඩකළ දින ගණනටවත් පඩි සල්ලි ගැනීමට සිකුරිටි එ්ජන්සියට ගියහොත් අද දින මෙයින් ගැලවී ගෙදරයාමට හැකි නොවන බව ඔහුට අවබෝධ විය. දහඩිය වැකුනු යුනිෆෝමය නවා මේසය මත තැබු එන අතරමගදි ගත් බත් පාර්සලයෙන් බඩකට පුරවාගත් ඔහු තම බෑගයට අනෙක් ඇඳුම් අසුරවා තැබුයේ රෑ බසයෙන් ගෙදරයාමටය. බූරු ඇඳේ ඇලවූ අනුරුද්ධ නිදිමත එනතෙක් මකුණුදැල් පිරුණු රටඋළු වහලය දිහා බලාගෙන කල්පනාවක නිරත විය. ඇෙඟ්පතේ තෙහෙට්ටුව විසින් නින්ද පලවාහැරියා සේය. අනුරුද්ධට යළිත් අම්මා හා නංගි මතක් විය.
‘‘උඔ ගෙදර වරෙන් පුතේ. ඔය රට රාජ්ජවල නොකානොබී නිදිමරලා වැඩැක් තියේද උඔට මොනාහරි උනොත්. පිරිමියෙකුට කියලා උන්නේ උඔ විතරයි.”
‘‘අයියා ගෙදර එන්න. මෙච්චර ඉගෙනගත්ත අයියාට ගැලැපෙන්නේ නෑ ඔය සිකුරිටි රස්සාවල්. පහල ගෙදර නැන්දත් පහුගියදාක ආවේලේ සිකුරිටි රස්සාවල් කරන්න ඔච්චර ඉගෙන ගත්තේ මොකටදැයි කිව්වේ ”
අඬ නින්දේ සිටි ඔහුට තව තවත් විවිධාකාර පුද්ගලයින්ගේ මුහුණු මැවී නොපෙනීයන්නට විය. එ්වා සිහිනයන්ට එකතුකරමින් නින්ද විසින් අනුරුද්ධව වෙලාගත්තේය. තද පිපාසයක් දැනි ඔහු අවදිවන විටත් බිම්කලූවර වැටෙමින් තිබුනි. ඉක්මනින් ඇදපැලදගත් අනුරුද්ධ පසෙක නවා තිබු සිකුරිටි යුනිෆෝමය අතට ගත්තේය. තමා එනතෙක් පාරදිහා නෙත් යොමාගෙන සිටින ගුණදාසගේ තලෙලූ තෙල් වැකුණු මුහුණ සිහියට නැගුනි.
‘‘ඩියුටියට පෙරේද උදේ ආවට පස්සේ රෑ එකත් අදින්න වුනා. ඊට පස්සේ උදේ එකත් අදිනකොට තමයි මාව මෙහෙට ගෙනත් දැම්මේ. තාම මට ගෙදරට කියන්නත් බැරිවුනා අදත් ගෙදර එන්නේ නෑ කියලා. ගෙයි හරියේ උයන පිහින දේවලූත් තිබුනේ නෑ. පොඩිවුන් දෙන්නා දවල්ට මොනවා රත්කරන් කෑවද මන්දා.”
‘‘ඇයි අයියාගේ පවුල නැද්ද?”
‘‘එයාට පිලිකාවක් හැදිලා දැන් ඉන්නේ මහරගම පිලිකා රෝහලේ. ඊයේ හවස බලන්න යන්නයි හිතාගෙන උන්නේ. කමක් නෑ මල්ලි අද හවසටවත් යනවා. අනේ මල්ලි හවසට එනවා නේද?”
අනුරුද්ධ දෙසට බැගෑපත් බැල්මක් හෙලමින් ඉල්ලා සිටිය ගුණදාසගේ වදන් අනුරුද්ධගේ දෙසවන පුරා දෝංකාර දෙන්නට පටන්ගත්තේය.
කරේ එල්ලාගෙන සිටි ඇඳුම් බෑගය මේසය මත තැබු අනුරුද්ධ සිකුරිටි යුනිෆෝමය කලූපැහැති ෂොපින් කවරයේ රුවාගෙන කාමරයෙන් එළියට බැස්සේය.
අපේ රටේ ජාතික ක‍්‍රිඩාව වොලිබෝල් වුවත් දැන් ලංකාවේ වොලිබොල් ගහන උන් අඩුය. ගම්පහ ස්ටේෂන් එක ඉදිරිපිට තිබෙන වොලිබොල් ස්මාරකය ගැන දැන් ඉන්නා ගම්පහ කොල්ලෙක් වත් දන්නවාද කියා සිතිම සැක සහිතය. වොලිබොල් ගහන උන්ගේත් රටේත් ජනප‍්‍රියතම ක‍්‍රිඩාව වෙන්නේ ක‍්‍රිකට්ය. මට කි‍්‍රකට් අරහංය. ඒ මං කුඩා දවස්වල අයියා ඇතුලූ සම වයසේ කොලූ නඩය මාව කි‍්‍රකට් ගහන්නට කැදවාගන්නේ නැති නිසාය. වලව්වක් බදුවු සුවිශාල මිදුලක් සහිත අල්ලපු වත්තේ පිහිටි නිවසේ සිටි පෙරේරා ඇන්ටිගේ හා අන්කල්ගේ මුනුපුරන් වු මහේන් හා ජීවක හා එක්ව අයියාගේ සම වයසේ කොල්ලන් හා කි‍්‍රකට් ක‍්‍රිඩාකරන ලද්දේ එ් සුවිශාල මිදුලේදීය. බැට්කරන්නට මිස පන්දු රකිනවා කියන්නේ මහ එපාම කරපු කම්මැලි වැඩක්වු නිසාද පලමු බෝලයෙන් අවුට්වුන විටදි අවුට් එක නොදි රන්ඩුකිරිමෙන්ද අවසානයේ විකට් පොල්ලක් හෝ බැට් එකක් රැගෙන ගෙදරයෑම නැත්නම් ගහකට නැගිම වැනි අසමජ්ජාති ක‍්‍රියාවන් හින්දාද ඔවුන් සෙල්ලම් කිරිමට තියා අම්පයර් කිරිමටවත් කතා කලේවත් නැත. ඉතිං කොහොමද කි‍්‍රකට් වලට කැමති වෙන්නේ? අනුහයේ වර්ල්ඞ් කප් කාලේ අපේ ලංකා කණ්ඩායම ඔස්ටේ‍්‍රලියාවට, ඉන්දියාවට නෙලන බැලිල්ල බලන්න විතරක් රූපාවාහිනියක් ඉදිරිපිට වාඩිගත් මම දැන් කලාන්තරයකින් කි‍්‍රකට් මැච් එකක් බලා නැත. අඩුම තරමේ ලංකා කණ්ඩායමේ නායකයාවත් කවුද කියා අඳුන්නනේවත් නැත. දැන් අල්ලපු වත්තේ සුවිශාල නිවසත් එහි මිදුලත් නැත. එහි තට්ටු පහලොවකින් යුතු මහල් නිවාස සංකීර්නයක් ඉදිවෙමින් තිබෙන්නේ අපේ ගෙදරට හුලං ටිකක් වත් එන්නට තිබු ඉඩකඩත් අහුරාලමින්ය. අල්ලපු ගෙදර ක‍්‍රිකට් ගහපු කාලේ සිදුවු සිද්ධින් ගැන පසුව ලියන්නෙමි.
මේක ක‍්‍රිකට් ගැන සිදුවිමක් නොවුනත් මෙයට ක‍්‍රිකට්වල සම්බන්ධයක් ඇත්තේය. මේ සිද්ධිය වුනේ මගේ වයස අවුරුදු දාහතර පහලොව ගැටයා කාලේදි විතරය. දවසක්දා අයියා එක්ක ගොරියක් දාගත්තේ එයා බලමින් සිටි ක‍්‍රිකට් මැච් එක තිබෙන චැනල් එක වෙනස් කර වෙනින් චැනල් එකක් දාන්න යාමේදිය. මල හොද එකෙන් පැන්න අයියා දකුණු අතින් කණ හරහා පහරක් එල්ලකලේ බවුන්සර් පන්දුවකට ෂොට්කට් එකක් දමා මිඩිල්ලෙග් හි තර්ඞ් මෑන් අතරින් දෙසැරයක් බිම වැදි ගිය හයේ පහරක් ලෙසිනි. කන හරහා පතිතවුන පාරින් මගේ ඇස් නිලංකාරවි ඔලූව වටා මී මැස්සන් රංචුවක් කැරකෙන්නාක් සේ පෙනෙන්නට විය. ඔළුව වටේ කැරකුණ මී මැස්සන් ටික එකා දෙන්නා කණ ඇතුලට රිංගාගත්තා වාගේය. එ් කියන්නේ ඇතුලෙන් ගුමු ගුමු සද්දයක් එන්නට පටන්ගෙන තිබුණි. කණට ගහපු එක ගැන අම්මාට පැමිණිලි කලත් ඇගෙන් අයියාට ලැබුනේ බැනුම් පමණක් විය. මොන දහදුරා වැඬේ කලත් ඌ හැමදාම අම්මාගෙන් බේරෙන්නේ ලොකු පුතා විම නිසාය. කණ හරහා පාරක් කා සුමානයක් පමණ ගතවි ගියත් කණ ඇතුලට ගිය මී මැස්සන් ටික එළියට ආවේ නැත. මී මැසි සීන් එක මුලින් අම්මාට කියුවෙමි. අම්මා තාත්තාට කියා පසුදාට කලූබෝවිල ඉස්පිරිතාලේ යන්නට ලැස්තිවෙන්නැයි කීවාය. ආණ්ඩුවේ ඉස්පිරිතාලවල් ගානේ ගොස් පොලිම් වල පරිප්පු කන්නට අකමැත්තෙන්ම උනත් කණේ තියෙන මී මැසි නාදේ අයින් කරගන්නට පාන්දරින් ලෑස්තිවුනිමි. ප‍්‍රයිවේට් ඉස්පිරිතාල වලින් බෙහෙත් ගන්නට අපිට ලොකු වත්කමක් තිබුනේද නැත.
සීයාගෙන් තාත්තාට උරුමවු සුපර්කබ් නයින්ටියේ නැගුන අපි දෙන්නා පාන්දරම අත්තිඩිය පාරෙන් ගොස් කළුබෝවිල ඉස්පිරිතාලෙට ගියෙමු. ඔය සුපර් කබ් නයින්ටිය තාත්තාට සීයා දුන් පසු කිසිදු මෙන්ටේන් එකක් සරිවිස් කිරිල්ලක් තියා අඩුම තරමේ හේදුවේත් නැතිය. කෑලි හැලි හැලී දුව දුවා සිටි සුපර් කබ් නයින්ටිය අවසානයේ අවසන් හුස්ම හෙලා අපේ ගෙදර උඩ තට්ටුවේ රෝද දෙකක් නැතිව කඳ විතරක් පෑසේජයක දිරාපත්වෙමින් ඇත. පාන්දර ගියත් ඕපිඩි එකේ දිගු පොලිමක් විය. මා ලෑලී බංකුවක ඉදුවා තාත්තා පිටත්වුනේ දොස්තරට කියන්නට ඕනේ දේවල් දාහක් දේ මට කියාදිමෙන් පසුවය. දැන් කණේ අමාරුව තියෙන්නේ මටද තාත්තාටද කියා සිතා ගන්නට බැරිවුනි. සංගිත පුටු තරගයකට ගියා සේ බංකුවලින් බංකුවලට මාරුවෙමින් ගොස් තුන්ඩුවක් ලියාගෙන ඕපිඩි වෛද්‍යවරයා හමුවිමි. මගේ ලෙඬේ කියන්නත් කලියෙන් කණට දමන්නට බෙහෙතක් නියම කල ඔහු මේ බෙහෙත පැය හයකට වරක් බිංදු දෙකබැගින් දමා අඩුවක් නැතිනම් පසුදින තියෙන ඊඑන්ටි ක්ලිනික් එකට යොමු කරවා ඇති බැවින් එයට එන ලෙස දැන්විය. බෙහෙත් පෝලිමේද ටික වේලාවක් ගතකර කණට දමනා බෙහෙත් කුප්පියද රැගෙන බසයේ නැග ගෙදර ගියෙමි.
දහවල් බිංදු දෙක කණට දැම්මාට එතරම් අවුලක් තිබුනේ නැත. ඊළඟ බිංදු දෙක දැමු විට කණ ඇතුලේ සිටි මී මැස්සන් ටික එළියට යන්නට මෙන් දඟලන්නට පටන්ගත්තේය. කණ ඇතුලෙන් එන වේදනාව දරන්නට බැරි තරම් වුණි. බාප්පාගේ දෙවනි දුව දිල්හානි අක්කා නර්ස් කෙනෙකු ලෙස එවකට වැඩ කලේ කළුබෝවිල ඉස්පිරිතාලේය. මා එම බෙහෙත් කුප්පියත් රැගෙන ඇය හමුවෙන්නට ගියෙමි. එ් දිනවල ඇගේ නයිට් ශිෆ්ට් එක වැටි ඇති බැවින් දිවා කාලයේ නිවසේ සිටියාය. ඈ කීවේ එම බෙහෙත් ටික ඊළඟ පැය හයේදිත් පාවිච්චි කර හෙට උදෙන්ම ඊ එන් ටි ක්ලිනික් එකට එන මෙන්ය. ගෙදරින් කිව්වේද ඈ කිව් දේමය. එහෙත් කවුරු කිව්වත් එම බෙහෙත දැමිමෙන් කණේ සිටින මී මැස්සන්ට පිස්සු හැදෙන බැවින්ද අවසානයේ වේදනාවෙන් පිස්සු හැදෙන්නේ මාහට බැවින්ද ඊළඟ පැය හයෙන් දැමිය යුතු බෙහෙත් බිංදු දෙක මග හැරියෙමි. පසුදා පාන්දරින්ම යළිත් තාත්තාගේ තල්ලූ ස්ටාට් සුපර් කබ් නයින්ටියේ නැග කළුබෝවිල ගියේ මගේ කණට ගැසු අයියාගේ කණ දෙකම පලනවා වැනි අතිශය සාමදාන සංහිදියාත්මකම සිතුවිලි රැසක්ද සමගිනි.
කළුබෝවිල රෝහලේ ඉහල මාලයේ තිබු එම ඊඑන්ටී සායනයේ දිගු පොලිමක් එවන විටත් තිබුනි. තාත්තා මා කැදවාගෙන ගොස් පොලිමේ එක් කෙලවරක නවත්වා දිල්හානි අක්කා හමුවන්නට පිටත්විය. පොලිමෙන් කසු කුසුවක් නැග එන්නට වැඩිවේලාවක් ගතවුයේ නැත. බැලින්නම් මා වාඩිගෙන ඇත්තේ පොලිමේ ඉදිරිපසිනි. තවදුරටත් එලෙස හිටියෙත් අනිත් කණත් පලාගන්නට වෙන සින් එකක් ඇදෙන බව උප විඥාණය පොඩි වොනින් එකක් දෙන්නට විය. එහෙත් එකෙක්වක් මගෙන් අසන්නටවත් එතනින් එලවා දමන්නටවත් හයියක් ඇති කෂේරුකා තියෙන උන් නොවුනේ මාව එතැන ඉන්දවා ගිය මගේ තාත්තා කවුදැයි නොදන්නා නිසාය. බල පුලූවන්කාර කමක් නැති මට අහක යන පොරියෙල් කන්නට ඕනේ නැති නිසා ඉක්මනින් එතනින් නැගිට පොලිමේ අගිස්සෙන් වාඩිගත්තෙමි. පොලිමේ අවසානයේ මට ඉදිරියෙන් සිටියේ මගේ වයසට මදක් වැඩිකොල්ලෙකි. ඔහු මොරටුවේ පි‍්‍රන්ස් ඔෆ් වේල්ස් විද්‍යාලයේ ඉගෙනගන්නා බව කතා බහට වැටුනු පසුව කීවේය. දිල්හානි අක්කා හමුවන්නට ගොස් ආපසු පැමිණි තාත්තා පෝලිමෙ අනිත් කෙලවරට ගියේ ඇයි දැයි මගෙන් විමසීය. දිල්හානි අක්කා තව ටිකකින් එන බවත් කී තාත්තා පිටත්විමට පෙර යළිත් කණේ අමාරුව ගැන දොස්තරට කියන හැටි ගැන උපදෙස් මාලාව රිපිට් කලේය. තාත්තා ගියපසු මොරටුවේ කොල්ලා සමගින් පොඩි චැට් එකක් දාගෙන සිටිද්දි දිල්හානි අක්කා මා බලන්නට ආවාය. තවම නොම්බරයක් දුන්නේ නැද්දැයි විමසු ඈ එසේ නම් තව ටිකකින් නොම්බර දෙනු ඇතැයි පවසා සායනයේ අයට මා ගැන පවසන්නම් කීවාය. තව ටිකකින් ඩියුටි ඕෆ් වෙන බව නිසා සායනය පටන් ගන්නා තෙක් රැදෙන්නට නොහැකි බව කී ඈ පිටත්විය. පෝලිමේ සිටින ඕනේම කෙනෙකුට නොම්බර නිකුත් කරන බැවින් පෝලිමේ සිට නොම්බරයක් ගන්නට නර්ස් කෙනෙකුගේ පිහිටක් අවශ්‍යවන්නේ නැතිය. තාත්තා ගොස් කී නිසා ඇගේ ගැලවිම පිනිස මා බලන්නට ආ දිල්හානි අක්කා බොරු රඟපෑමක් කර පිටත්ව ගිය බව එ් අවස්තාවේදිම මගේ කුඩා ටිකිරි මොළයට තේරුනි.
එන්න එන්නම පෝලිම දිගුවුයේ කණේ අමාරුකාරයින් උගුරේ අමාරුකාරයින්ගෙනි. සමහරු කණ අල්ලන් කෙදිරිගාති. උදේ පාන්දර ආ නිසා දැන් එන්න එන්නම බඩගින්නත් තිබහත් වැඩිවෙමින් තිබුනි. පෝලිම දමා යන්නටත් බැරිය. උදේ හතහාමාර හෝ අට පසුවෙද්දි සුරුපි වෛද්‍යතුමියක් අප පෝලිම පසුකරන් සායනයට ගියාය. ඇය බැලූවොත් කණේ අමාරුව නිකම්ම හොදවෙන බව මම පි‍්‍රන්ස් ඔෆ් වේල්ස් කොල්ලාට කීවෙමි. ටික වේලාවකින් පප්පා ටයිප් එකේ නාකි ඩොකෙක් අප පසුකරන් ගියේ අමුතුම අන්දමේ වෝක් එකකිනි.
‘‘අර බලපං අර නාකි මැන්ටල් ඩොකා යන හැටි. ඕකාත් ඊ එන් ටි එකේ ඩොකෙක්ද දන්නේ නෑ?”
‘‘වෙන්න ඇති. අද හෙටම කූරියා ගහන්න විසා ඇවිල්ලා ඉන්න වයසක පොරක්කේ. හැබැයි මචං මැන්ටලේගේ කන් ඇහේනවාද කියලා ඉස්සෙල්ලාම චෙක් කරලා බලන්න ඕනේ.”
මොරටුවේ කොල්ලා හා මම මැන්ටලේ ගැන කියමින් තරමක විනෝදයක් ලැබුවෙමු. දොස්තරලා දෙන්නා සායනයට ගියපසු කනේ අමාරුකාරයින්ගේ බොරු අසාධ්‍ය තත්වය වැඩිවිය. අපගේ මානුෂිය ගුණාංගයින් පිරුණු හොඳ හිතේ තිබෙන්නාවු දුර්වලතාවයන්ගෙන් ප‍්‍රයෝජනයට ගෙන පෝලිමෙන් පිට පැන ඉක්මණින් සායනයට රිංගාගන්නට කපටි කෛරාටික ලෙඞ්ඩු කිහිප දෙනෙක්ට හැකිවිය. සැබවින්ම අමාරුව ඇතිවුන් නොසිටියාද නොවේ. සායනය ඇරඹුණි. බංකුවෙන් බංකුවට ඉදිරියට ගිහින් සායනයේ දොර අසළටම යන්නට හැකිවිය. එක ලෙඩෙකු තරුණ වෛද්‍යවරියටද අනෙක් ලෙඩා නාකි මැන්ටල් වෙදා ගාවටද යවන්නට ඇටෙන්ඩන් කටයුතු කරන්න විය. තරුණ දොස්තර තුමිය වෙත යන්නට හැකි වේවායි මම දෙවියන්ට කීවෙමි. අවසානයේ දෙවියන් මගේ මුහුණ ළඟින් ගොස් බැලූවේ පි‍්‍රන්ස් ඕෆ් වේල්ස් කොල්ලා දිහාය. මට ටිකට් එක ඇඳුනේ මැන්ටල් ඩොකා ළඟට යන්නටය. ස්කින් වලින් වට කෙරු දොස්තරගේ කුඩා කුටියේ දෙපැත්තෙන් ස්ටැන්ඞ් වල සවිකල විදුලි ලාම්පු දෙකක් විය. කනප්පුවක් වැනි කැරකෙන කුඩා බංකුවේ මා වාඩිගත්තේ ගුඞ් මොනිං ඩොක්ටර් කියාගෙන නමුත් බස්සෙකු සේ මා දෙස බලාසිටි ඔහු හුම් සද්දයක්වත් නැගුවේ නැත.
‘‘දැන් සතියකට කලියෙන් අයියා එක්ක සෙල්ලම් කරන්න ගිහිල්ලා අයියාගේ අතින් පාරක් වැදුණා. දැන් ඩොක්ට කණ ඇතුලෙන් ගුම් ගුම් ගාන සද්දයක් එනවා.”
‘‘දැන් කොච්චර දවසක්ද?”
‘‘සතියක් විතර.”
‘‘ඇයි ආවේ?”
‘‘කණෙන් සද්දයක් එන හින්දා.”
‘‘මෙච්චර පොඩි දෙයකටත් එන්න ඕනේ නෑ. කණට බෙහෙත් දැම්මාද?”
‘‘ඔව්. ඊයේ ඕපිඩි එකෙන් කණට දාන්න ඩොප් එකක් දුන්නා. දැම්මාට පස්සේ කන හොඳටම රිදෙන්න ගත්තා.”
‘‘කෝ මොකක්ද එ් බේත.”
මා ළඟ තිබු බෙහෙත් කුප්පිය ඔහුට පෙන්වුයෙමි.
‘‘කවුද මේක දුන්නේ?”
‘‘ ඕපිඩි දොස්තර.”
‘‘ඇයි දැම්මෙ?”
යකෝ මු අහන්නේ මාර ප‍්‍රශ්නනේ. දැන් අහනවා ඇයි දැම්මේ කියලා. මම දොස්තර වැඬේ දන්නවා නම් පෝලිමේ තැපලා මේ නාකි මැන්ටලේ ළඟට එනවාද?
‘‘ඕපිඩි දොස්තරනේ දාන්න කියලා දුන්නේ.”
‘‘කොච්චර දැම්මාද?”
‘‘පැය හයෙන් හයට බින්දු දෙක ගානේ.”
‘‘මේක දාන්න එපා. දැන් මේක වෙලා කොච්චර කල්ද?”
‘‘දැන් සතියක් විතර.”
‘‘මොකද උනේ?”
‘‘ අයියා එක්ක සෙල්ලම් කරන්න ගිහිල්ලා අයියාගේ අතින් පාරක් වැදුණා. දැන් ඩොක්ට කණ ඇතුලෙන් ගුම් ගුම් ගාන සද්දයක් එනවා.”
‘‘සතියක්? ඇයි මෙච්චර දවස් ගෙදරට වෙලා හිටියේ? එ් දවස්වලම ඇවිල්ලා බෙහෙත් ගන්න තිබුණානේ. ”
දැන් මට ටිකක් විතර අංඥකොරෝස් වීගෙන එනවා වගේ දැනෙන්නට විය. මුලින් ආවේ ඇයි කියා ඇසු ඔහු දැන් ආවේ නැත්තේ කියලා අහනවාය. මේ දොස්තරයාගේ මැන්ටලේ පොඞ්ඩක් විතර නොවෙයි හොඳටම අස්පට් කියලා තේරුම් යන්න මේ වචන ටින හොඳටම ඇතිය. දෙපැත්තේ ලයිට් දෙක පත්තු කරගත්තු දොස්තරයා කාචයක් සවිකරගත්තු පොඩි ගජමැටික් එකක් අතට ගත්තා.
‘‘කොයි කණද?”
මම වම් කණ පෙන්නුයෙමි. මා ළඟට ලංවුනු දොස්තරයා අතේ තිබුනු ගජමැටික් එක මගේ දකුණු කණට ඔබලා කාචෙට ඇහැ තියාගත්තා.
‘‘ඩොක්ට ඔය කණ නෙමෙයි අනිත් කණ.”
මා පළමු පාරට දොස්තර මහත්තයාට කීවෙමි. දොස්තර මහත්තයාගෙන් කිසිම හැල හොල්මනක් නැත. මිනිහා කාචෙට ඇහැ තියාගෙන ඉන්නවා පමණි. මම දෙවනි වතාවටත් ගිය සැරේට වඩා හඬ පොඞ්ඩක් වැඩි කරලා
‘‘ඩොක්ට ඔය කණ නෙමෙයි අනිත් කණ.”
කිව්වා. ඔයලා හිතනවාද දොස්තරට ඇහුණා කියලා? පිස්සුද? කවුද දන්නේ මිනිහා බීරෙක්ද කියලා. මිනිහා නෙමෙයි කණකට ගත්තේ. තාමත් අර ගජමැටික් එක කණට ඔබාගෙන එ් පැත්තට මේ පැත්තට හරවා හරවා බලනවා පමණි. මගේ ඉවසීමත් අඩු වේගන යන්නට විය. පනුවෝ කාපු දත තියලා හොඳ දත් ගලවපු, උනට බෙහෙත් ගන්න ආපු එකාගේ අත කපලා දාපු අපේ ආණ්ඩුවේ ඉස්පිරිතාලවල ඉස්තරම් රත්තරන් දොස්තර මහත්තුරු ගැනත් එ් මොහොතේ සිහිවුණා. (හැබැයි යක්කු ගොඩාක් අතරේත් දෙවිවරු ටික දෙනෙක් එහෙම ඉන්නවා.) ඇගේ මයිල් කෙලින් වෙන කේස් එකක් බැවින් බැරි වේලාවත් හොඳ කණට මොනවා හරි බේතක් දමන්නට පුලූවන. එම නිසා මම ටිකක් සද්දේට තුන්වෙනි පාරටත් එයාට සිහි කැදවිමක් කෙරුවා.
‘‘ඩොක්ට ඔය කනේ නෙමෙයි ලෙඬේ තියෙන්නේ අනිත් කනේ.”
‘‘අයිසේ තමුසේ හිතාගෙන ඉන්නේ මගෙත් කණ ඇහෙන්නේ නෑ කියලාද? මුලින්ම බලන්නේ ලෙඬේ තියෙන කණ නෙමෙයි ඕයි හොඳ කණයි.”
මල උපරිමයෙන්ම පැනපු දොස්තරයා මට බැනගෙන බැනගෙන ගියා. ඊට පස්සේ ලෙඬේ නැති කණට ගහන් හිටපු අර ගජමැටික් එක එළියට ඇදලා අරන් මී මැස්සෝ රංචුවක් රිංගලා මී වදයක් බැඳන් හිටපු මගේ ලෙඬේ තිබුන කණට හයියෙන් දමලා එබුවා. අපරාදේ කියන්නට බැරිය එ් අවස්ථාවේදිම නාකි මැන්ටල් දොස්තරයාගේ මියපරලොව ගිය මෑණියන් වහන්සේ ඇතුළු හත්මුතු පරම්පරාවේම මෑණියන්ලාට පිංපෙත් පමුණුවන්න සිහිපත්වුනා.
කවුද මේ ඇම්.ජේ.? මාපටුනගේ ජේමිස් පෙරේරා කවුරුවත් දන්නේ නැතිවුත් ඇම්.ජේ.පෙරේරා කිව්වාම විශේෂයෙන් රාජ්‍ය පරිපාලන සේවයේ යෙදුන පරණ උදවිය නම් දන්නවා කවුද කියලා. මෙයා තමයි අපේ රටේ සංස්කෘතික පුනර්ජීවනයකට ද යහපත් මාධ්‍ය සංස්කෘතියක් ගොඩනැගිමට පුරෝගාමි වෙච්චි එක චරිතයක්. ලංකා ගුවන් විදුලියේ පළමු ලාංකීය අධ්‍යක්ෂක ජෙනරාල් ධුරයටද පත්වෙන්නේද ශ‍්‍රී ලංකා ජාතික රූපවාහිනි සංස්ථාවේ පළමු සභාපතිවරයා වෙන්නේද මෙයා තමයි. එහෙනම් දැන් අඳුනගත්තා නේද? එවා විතරක් නොවෙයි තවත් ගොඩාක් තනතුරුවල පළමුවෙනියා බවට පත්වෙන්නත් මෙතුමාට පුළුවන් වෙලා තියෙනවා.
1914 දෙසැම්බර් 24 වෙනිදා පාදුක්කේ උඩුමුල්ලේ උපන් මාපටුනගේ ජේමිස් පෙරේරා ඉස්කොලේ ගියේ ගමේ තිබුන රාජාභිෂේක පාසලටයි. පස්සේ කොළඹ නාලන්දා විද්‍යාලයට ඇතුලත්වුනා. උසස් අධාපනයට ඒ මහතා කොළඹ විශ්ව විද්‍යාල කොලිජිය ඇතුලත් වුනා. 1936 අවුරුද්දේ කොළඹ විශ්ව විද්‍යාල කොලිජියෙන් එළියට එන්නේ ප‍්‍රථම පන්ති සාමාර්ථයක් එක්කයි. පාලි - සිංහල - සංස්කෘත හා ඉංග‍්‍රීසි භාෂාවන් හොඳින් ප‍්‍රගුණ කරපු ඔහුගේ විශ්ව විද්‍යාල ජිවිතය ඉතා වැදගත් තැනක් ගත්තා කියලා කියවෙනවා.
ගාල්ලේ කච්චේරියට තමයි විශ්ව විද්‍යාලයෙන් පස්සේ ප‍්‍රථම පත්විම ලැබෙන්නේ. එ් 1939 ජනවාරි 10 වෙනිදා. එතැන් පටන් විවිධ ස්ථානවලත් විවිධ ක්ෂේත‍්‍රවලත් කටයුතු කරන්නට ඔහුට ලැබුනා. හැබැයි ඇම්.ජේ. ඉතිහාසගත වෙන්නේ ස්ංස්කෘතික සහ මාධ්‍ය ක්ෂේත‍්‍රයෙට ඉටුකරපු අද්විතිය මෙහෙවර නිසා තමයි.
1942 දි රත්නා හෙට්ටිආරච්චි මෙනවිය විවාහකරගන්නා ඇම්.ජේ. 1944දි පේරාදෙනිය කෘෂිකර්ම දෙපාර්තුමෙන්තුවේ පරිපාලක නිලධාරියා වශයෙන් පත්වෙලා ගියා.
ලංකා ගුවන් විදුලිය ක‍්‍රමවත් ලෙසට හැඩගැන්විමට එංගලන්තයේ බිබිසි ගුවන් විදුලි ආයතනයෙන් ජෝන් එන් ලැම්ප්සන් නම් පුද්ගලයෙකු ගෙන්වා ගත්තා. ඔහු තමයි ලංකා ගුවන් විදුලියේ පළමු අධ්‍යක්ෂක ජෙනරාල්වරයා වන්නේ. ගුවන් විදුලියේ වැඩසටහන් පිළිබඳව අදහස් දක්වා එවන ලෙසට පුවත් පත් දැන්විමක් දකින ඇම්.ජේ. දිර්ඝ ලිපියක් ගුවන් විදුලියට යවන්නේ ඔහුත් ගුවන් විදුලියේ ශ‍්‍රාවකයෙක් වෙන නිසා. මේ ලිපිය දකින නිලධාරින් එය ගුවන් විදුලිය භාර ඇමතිවරයා වු නටේසන් මහතාට යොමු කරනවා. එම ලිපිය කියවා බැලූ නටේසන් මහතා ඇම්.ජේට ඔයු හමුවන්නට එන්නැයි කියනවා. ඇම්.ජේ සමගින් කතාකල නටේසන් මහතා ඇම්.ජේ ගේ ලිපියේ තිබු කරුණු අගය කරනවා. පසුව නටේසන් විසින් එම ලිපිය අධ්‍යක්ෂක ජෙනරාල්වරයාවු ලැම්ප්සන් වෙත යවන අතර ඔහු ඇම්.ජේව කැදවා ගෙන දිර්ඝ ලෙසින් ගුවන් විදුලිය ගැන සාකච්ඡුා කරනවා. ඊට ටික දිනකට පසුව ගුවන් විදුලි උපදේශක සභාවේ සභාපති ලෙස ඇම්.ජේ. පෙරේරා මහතාව ලැම්ප්සන් මහතා විසින් පත්කරනවා. ජෝන් ලැම්ප්සන් මහතාගේ සේවා ගිවිසුමේ කාලය අවසන් වි ආපසු යෑමට පෙර ඔහු හා සේවය කිරිමට අතිරේක අධ්‍යක්ෂක ජෙනරාල් වරයෙකු පත්කිරිමට අයඳුම්පත් කැදවු අවස්ථාවේදි ඇම්.ජේත් එයට ඉල්ලූම් කරන්නේ ගුවන් විදුලිය ඇති කැමැත්ත නිසයි.
ඔහු 1952 අගොස්තු 05 වෙනිදා ඇම්.ජේ. ලංකා ගුවන් විදුලියේ වැඩ බලන අධ්‍යක්ෂක ජෙනරාල් ධුරයට පත්වෙනවා. එහි පළමු අධ්‍යක්ෂක ජෙනරාල්වරයා වු ජෝන් එන් ලැම්ප්සන් මහතාගෙන් පසුව ලංකා ඉතිහාසයේ ගුවන් විදුලියේ පළමු ශ‍්‍රී ලාංකීය අධ්‍යක්ෂක ජෙනරාල් ධුරයට එතුමා පත්වෙන්නේ 1952 දෙසැම්බර් 19 වෙනිදායි. එම තනතුරේ 1956 අවුරුද්දේ සැප්තැම්බර් 17 වෙනිදා දක්වා අවුරුදු 4ක් ගත කරනවා. එතුමාගේ ධුර කාලයේදි කරපු බොහෝ දේවල් අතරින් එකක් වන්නේ ගුවන් විදුලියේ ගායක ගායිකාවන් වර්ගීකරනයට ලක්කර ඒ අයගේ කුසලතා මත ශ්‍රේනිගත කරන්නට ඇම් ජේ මහතා කටයුතු කිරිම. ඉන්දියාවේ භාත්ඛන්ඩේ සංගීත විශ්ව විදයාලයේ ප‍්‍රධානියාවු පන්ඩිත් රත්න්ජංකර් ලංකාවට ගෙනවිත් ගායක ගායිකාවන් ශ්‍රේනිගත කෙරේව්වා. මෙතුමා "තරංගනි" නැමති ගුවන් විදුලි සඟරාවක් ආරම්භකලේ එදා ගුවන් විදුලියේ විකාශයවු හරවත් වැඩසටහන් මුද්‍රිත මාධ්‍යයෙන් සංරක්ෂනය කරලා තියාගන්නයි.
1956 දි බලයට පත්වෙච්චි බන්ඩාරනායක රජයෙන් පිහිටුවනු ලැබු සංස්කෘතික දෙපාර්තුමෙන්තුවේ ප‍්‍රථම අධ්‍යක්ෂකවරයා වෙන්නේ ද මේ මහතායි. සාහිත්‍ය උත්සව කළා මණ්ඩලය හා අනු මණ්ඩල විධිමත් කිරිමත් එතුමා සිදුකළා. 1957 දි පළමු රාජ්‍ය නාට්‍ය උළෙල පවත්වන්නටත් මුලිකවුනේ ඇම්.ජේ. තමයි. වසරේ හොඳම නවකතාවට "දොන් පේද්‍රික් ත්‍යාගය" පිරිනමන්නට එතුමා කටයුතු කෙරුවා.
1958 අවුරුද්දේ හදිසි අවස්ථා රෙගුලාසි යටතේ ශී‍්‍ර ලංකාවේ පළමු ප‍්‍රවෘත්ති බලධාරියා ලෙස පත්වෙනවා. නිකරුනේ ප‍්‍රවෘත්ති කපා කොටා දැමිම එතුමා සිදුකලේ නෑ. ඇම්. ජේ. බුද්ධිමත් ආකාරයෙන් කි‍්‍රයාකල අකාරය බොහෝ දෙනෙකුගේ ප‍්‍රසාදයටත් ප‍්‍රශංසාවටත් ලක්වුනා.
1981 නොවැම්බර් 16 වෙනිදා ශ‍්‍රීලංකා රූපවාහිනි සංස්ථාවේ ප‍්‍රථම සභාපති විදිහට වැඩ භාරගත්තා. ජපන් රටේ ආධාරයක් ලෙසින් අළුතින් අප රටට හඳුන්වා දෙන රූපවාහිනි නාලිකාව පටන් ගන්න කොට අපේ රටේ තිබුනේ තවත් එක් නාලිකාවක් විතරයි. එ් අපි කවුරුත් දන්නා අයි.ටී.එන් නැත්නම් ස්වාධින රූපවාහිනි සේවය විතරයි. හැබැයි එකෙත් බොහෝ තිබුනේ දේශිය සංස්කෘතියට ගැලැපෙන ලෙසින් සිංහල භාෂාවෙන් නිපදවුන වැඩසටහන් නොවෙයි. හිස් ගොඩනැගිල්ලක් එක්ක වැඩ භාරගත්ත එතුමා රුපවාහිනිය දේශිය මුහුණුවරකින් අපේ සංස්කෘතිය රැකෙන පරදි හරවත් ගුණාත්මක වැඩසටහන් විකාශය කරන්නට මුලික අඩිතාලම දැම්මා. එතුමා රූපවාහිනි සංස්ථාවේ සභාපති කමින් පසුව රාජ්‍ය පරිපාලන සේවයෙන් විශ‍්‍රාම ගන්නවා. ඔහුකරා ආ දේශපාලන බලවේගවලට නොසැලි සිටිමේ ගුණය නිසා අදටත් මාධ්‍ය ලෝකයේ සම්භාවනාව පත්වෙනවා. ආරම්භක කාලයේදි වුවත් ජාතික රූපවාහිනි සේවයේ ස්වරණමය යුගය තිබුනේ ඇම්.ජේ. පෙරේරා මහතාගේ සහාපති කාලයේදි කිව්වොත් නිවැරදියි.
ඇම්.ජේ. පෙරේරා මහතා දරන ලද තනතුරු වලින් කොටසක් තමයි මේ
කෘෂිකර්ම දෙපාර්තුමෙන්තුවේ අධ්‍යක්ෂක,
වාරිමාර්ග දෙපාර්තුමෙන්තුවේ අධ්‍යක්ෂක,
පළමු ලාංකීය අධ්‍යක්ෂක ජනරාල් ලංකා ගුවන් විදුලිය සංස්ථාව,
ඉඩම් කොමසාරිස්,
කෘෂිකර්ම අමාත්‍යශයේ සහකාර ලේකම්,
ස්වභාෂා කොමසාරිස්,
රජයේ ප‍්‍රවෘත්ති දෙපාර්තුමෙන්තුමේ පළමු අධ්‍යක්ෂක,
සංස්කෘතික කටයුකු අධ්‍යක්ෂක,
අධ්‍යාපන අමාත්‍යශයේ නිත්‍ය ලේකම්,
උපකුලපති පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලය,
සභාපති ගංගා නිම්න සංවර්ධන මණ්ඩලය,
ආරම්භක සභාපති පොහොර නිෂ්පාදන සංස්ථාව,
සභාපති පුස්තකාල සේවා මණ්ඩලය,
ආරම්භක සභාපති ජාතික රූපවාහිනි සංස්ථාව,
රූපවාහිනි සංස්ථාවන් විශ‍්‍රාම ගියපසුව කැලණිය හා පාලි හා බෞද්ධ විශ්ව විද්‍යාල මණ්ඩල වල සේවය කෙරුවා.
එතුමා 2002 මාර්තු මාසයේ 14 වෙනිදා අප අතරින් වියෝ වුයේ වයස අවුරුදු 87 ක් ව තිබියදි.
මෙන්න මේ සිද්දිය මට වුනේ මීට අවුරුදු පහලොවකට විතර කලින්. එත් මේ ළඟදි සිද්දවෙච්චි සිදුවිමක් නිසා මේ කතාව ආයෙමත් මතකයට නැගිලා ආවා. මම අපේ ගෙදර ලොකු වැඩක් කරන්න හිතාගෙන ප්ලෑන් කරන් හිටියා. එත් මේ ප්‍රොජෙක්ට් එක දවස්ගානක් ඇදෙන වැඩක් නිසා මේක කරන්න බාස් කෙනෙකුට දෙන්න බෑ. එ් නිසාම මේ වැඬේ මමම කරන්නයි හිතා ගත්තේ. මේ වැඬේට උදව්වට එන්නයි මගේ නාවික පුහුණුවේ හිටපු බැජෙක්වුන නදිෂයාට කතා කෙරුවා. නදිෂ් කියන්නේ හිත හොඳ කෙල්ලෙක් වගේම හොඳ වැඩකාරයෙක්. එයාගේ තාත්තාට ලියවන පට්ටල් එහෙම තියෙන වර්ක් ෂොප් එකක් පවා තියෙනවා. ඉතිං කිව්වාත් වගේ මිනිහා පොඩි වෙල්ඩිං ප්ලාන්ට් එකයි හෙඞ්ෂිල්ඞ්, වයර් රෝල්, අඩුම කුඩුම ඔක්කෝම අරගෙන හොරණ ඉදන් බස් එකේ අපේ ගෙදර ආවා. දෙන්නාත් එක්ක කොළඹ ගල්වලේ පැත්තේ රවුමක් ගිහිල්ලා වැඬේට අවශ්‍ය කරන යකඩ එල් ඇන්ගල්, අමානෝ තහඩු, රිවට් ඇන විතරක් නොවෙයි වෙල්ඩිං කුරූ පැකට් දෙකක්ම අරගත්තා. මගේ ඩිසයින් එකට ඇදපු අපේ ප්‍රොජෙක්ට් එක වැඩ ආරම්භකලේ පැරණි සුවිශාල වලව්වක් වගේ ගෙයක් තිබුණු අල්ලපු වත්තේ. එතකොට එ් නිවස බිමට සමතලා කරලා දාලා කැලේ වැවිගෙන ආපු වත්ත විතරයි තිබුනේ. දැන් නම් එ් වත්තේ තට්ටු පහලොවක ෆලැට් එකක් හදාගෙන යනවා. වෙල්ඩිං කරන්න කරන්ට් වයර් එහෙම අපේ ගෙදරින් අල්ලපු වත්තට තාප්පේ උඩිං ඇදලා වැඩ කරන්න පටංගත්තා. ඔය අතරේ මගේ පාසල් මිතුරෙකුවු වන්නියා ඉදලා හිටලා ඇවිත් උදව්වක් දෙකක් කරලා යනවා. ඔය වන්නියායි මායි තමයි නාවික පුහුණු පාසලට බැදුනේ. මේ වෙනකොට මිනිහා දෙවන නිලධාරියෙක් (සෙකන්ඞ් ඕෆිසර්) විදිහට වෙළඳ නැව් වල සේවය කරනවා. දැන් දවස් කිහිපයකට ඉස්සරින් අපි‍්‍රකාව පැත්තේ ටෑන්කර් එකකට නගින්න යනවා කියලා ගියා. ඔන්න ඉතිං කතාවට බහිමුකෝ. මේ මගේ ප්‍රොජෙක්ට් එක පටන් ගන්න සුමාණ දෙකකට කලියෙන් විතර තමයි වන්නියා නැවකින් බැහැලා ලංකාවට ආවේ. නදිෂයයි මායි අපි දෙන්නා කොහොමත් ටිකක් රෑ වෙනකම් වැඬේ කරනවා. මොකද ඉක්මනටම මේ වැඬේ ඉවරකරලා නදිෂයාවත් ගෙදර අරින්න ඕනේ හින්දා. ඔන්න එක සෙනසුරාදා දවසක අපි හවස හතට විතර වැඬේ ඉවරකරළා හොඳ බාත් එකක් එහෙම දාලා මහන්සි ඇරගන්නත් එක්ක ටිවිඑක බල බල හිටියේ. එකක එක පාරටම වන්නියා කඩාගෙන ආවා.
මචං මොකද කරන්නේ?”
‘‘ඇයි මචං?”
‘‘සෙට්වෙමුද?”
‘‘කොහේද?”
‘‘යමු බිච් එකට. මගේ යාළුවෙක් එනවා කිව්වා. නවින්නුත් එයි.”
නවින් කියලා කිව්වාට මිනිහා ගේ ඇත්ත නම එ්ක නෙමෙයි. පවුලේ එකම පිරිමි දරුවා වෙච්චි නවින් ගේ තාත්තා ලංකාවේ රජයේ ආයතනයක ජෙනරාල් පොස්ට් එක දැරුවා. අපේ පාරට අල්ලපු පාරේ තමයි නවින් පදිංචිවෙලා හිටියේ. ඔය නවින් අපිට වඩා වයසින් බාලයි. අල්ලපු පාරේ උන් එක්ක ක‍්‍රිකට් ගහන්න ගිහිල්ලා සෙට්වෙච්චි එකෙක්. ඕකා කට ඇරියොත් කියන්නේ ගල් පැලෙන අතේ පැලවෙන බොරු හින්දා අපි මිනිහාට දැම්මේ නවින ගල්පැලෙන කියලා. පස්සේ කාලෙක නවින් ගල්පැලෙන කියලා නම රෙජිස්ටර්වුනා. දැනටත් මිනිහාට නවින් ගල්පැලෙන කිව්වාම කවුරුත් දන්නවා. නවිනයාගේ ගල්පැලෙන බොරුවලට මගේ එච්චර කැමැත්තක් නැති හින්දා මම නවිනයාව ආස්සරෙන් පොඞ්ඩක් විතර ඈත් කරලා තිබ්බේ. එත් සෙට් වෙන්න තියේනවා නම් තරහා උන් එක්ක වුනත් මොකද? ඔන්න ඉතිං වන්නියි මමයි නදිෂයයි අපි තුන්දෙනා ගෙදරින් පිටත්වුනා. අපි ගෙදරින් ගියේ නදිෂයා නිදාගන්න ඇදපු සරමයි මගේ ෂොටයි පිටින් තමයි. එතකොට නම් වෙලාව රෑ අටහාමාරට කිට්ටුවෙන්න ඇති. ගල්කිස්ස හංදියට ආපු අපිට නවිනයයි වන්නිගේ යාළුවෙක් වෙච්චි තුසිතවත් හමුවුනා. මමවත් නදිෂයාවත් තුසිතව අඳුනන්නේ නෑ. හන්දියේ ෆුඞ් සිටියෙන් බොතල්, ප්ලාටික් කොප්ප එහෙම අරගෙන ස්ටැන්ඞ් විව් හෝටලෙන් බයිට් එකක් එහෙම දාගෙන බිච් එකට යන්න පිටත්වුනා. එදා ගහපු බ‍්‍රෑන්ඞ් එක නම් මතක නෑ. හැබැයි නැවේ ඉදලා ආපු වන්නියා ළඟ සල්ලි එහෙම තිබුණ හින්දා හොඳ ජාතියක් ගැහැව්වා කියලා නම් මතකයි. මවුන්ට් ලෙවිනියා හොටලේට ළඟින් බිච් එකේ ගලක් උඩට සෙට් වෙච්චි අපි නැව්වල සිද්ධවෙච්චි රසවත් කතන්දර එහෙම කියමින් අපේ පාටිය ජයටම කරගෙන ගියා. දැන් නම් බිච් එකේ ගල් උඩ බොන්න බෑ තහනම්. බොතල් දෙක ඉවරවෙනකොට රෑ දොලහත් පහුවෙලා. ගොඩාක් රෑ වෙලා කියලාත් මතක්වුනේ දැන් තමයි. මුහුදු හුළං පාරට තවත් වැදිලා දැන් ඉතිං හොඳ ගනන් තමයි. ගල් වැටිය උඩින් අමාරුවෙන් නැගිට ගත්තු අපි පස්සපැත්තේ තිබුණ වැලි ටිකත් ගසලා දාලා එන්න පිටත්වුනා. ඔන්න රේල් පාරෙන් එහා පැත්තට පැනපු අපි සෙට් එක පිස්සු කතා කියව කියවා පාර දිගේ ගාලූ පාර පැත්තට එනවා. එ් අතරේ තුසිතයා කොහෙන්දෝ අරගත්තු ත‍්‍රයිලෝක විජයපත‍්‍රම් එකක් පත්තු කරගත්තා. මමවත් නදිෂයාවත් ඔය දුම්පානයෙන් තොරවෙච්චි අය නිසා ඔය වැඬේට එච්චර කැමැත්තක් දැක්වුයේ නෑ. බොරු නෙවෙයි හරිද. තුසිතයයි නවින්නුයි සුරුට්ටුව උරන අතරේ කොහොම හරි අපි දැන් Cross Road එක දිගේ සර්කියුලර් පාර ලඟටත් ආවා.
‘‘මචං මෙතනින් සර්කියුලර් පාරෙන් ගිහිල්ලා සුපර්මාකට් එක පැත්තෙන් යමු.”
මම කිව්වා.
‘‘බෑ බං මේ තුසිතයා ඉන්නේ දෙහිවලනේ ඔහොම උඩට ගිහාම ගාලූපාරෙන් මුව බස් එකකට දාලා හිමිහිට ගාලූ පාරෙන් ගෙදරයමු.”
වන්නියා කිව්වා. Cross Road එක පිහිටියේ විශාල බෑවුම් පාරකයි. ගාලූ පාරට යන්නට ඕනෑ නම් බෑවුම තරණය කරන්න වෙනවා.
‘‘ඉතිං මේ ත‍්‍රිලොකේ එක්ක ගාලූපාරට යන්න බෑනේ.”
‘‘හිමිහිට ගහගෙන උඩට යමු. යනකොට ඉවරවෙයි.”
වන්නියා කිව්ව නිසා අපිත් හිමිහිට කන්ද අදින්න පටන්ගත්තා. රොකට්ටුවෙ අවසන් අඩියට එද්දි අපි ඔක්කෝම ගාලූ පාර අද්දරට ආවා. ගල්කිස්ස හන්දිය දිහාවේ ඉදන් හෙඞ් ලයිට් ගහගෙන වාහනයක් පිම්මේ අපි දිහාවට එනවා මම ඇස්කොනකින් දැක්කා. ඇගේ මවිල් කෙලින්වෙන්නවත් වෙලාවත් ගියේ නෑ. නදිෂයාවත් අල්ලාගෙන මම පස්සට පැනගත්තා. පේමන්ට් එකේ ගැට්ටට හිටින්න නතරකල වාහනේ
‘‘තොපිලා කොහේද හු #$%* පුතාලා ටික මේ යන්නේ?”
තව තවත් කුණු හරුප වැලක් ගලාගෙන එනවා.
‘‘කැ@!% තොපි කොහේද මේ රෑ යන්නේ? තොපිලා බීලා නේද? ගෙවල් නැද්ද ”
මේ මොකාද යකෝ මේ. හෙඞ් ලයිට් එළියෙන් නීලංකාර වෙච්චි ඇස් දෙක පිහිදාලා බලන කොට අපේ කකුල් දෙක ඉස්සරා නවත්තලා තිබුනේ ගල්කිස්ස පොලීසියේ ජීප් එක. දුවනවාද නැත්නම් ඉන්නවාද කියලා හිතාගන්නත් බැරිවුනා. ජීප් එකේ ඉස්සරා හිටියේ පොලීස් සුට් එක ඇදපු ඩ‍්‍රයිවරයයි කළු පාට ටී ෂර්ට් එකක් ඇදපු එකෙක් විතරයි. පිටිපස්සේ තව දෙතුන් දෙනෙක් හිටියා එත් කළුවරේ පෙන්නේ නෑ. මුන් එක්ක වලියක් දාගන්නත් බෑ පිටි පස්සේ ඉන්න සෙට් එක නෙලයි උතුර දකූණ මාරුවෙන්න. එ් අස්සේ කළුපාට ටී ෂර්ට් කාරයා ලොවෙත් නැති කුණු හරුප පලනවා හරියට උගේ පුත්තු ටික බීලා අහුවෙලා වගේ. වෙලාවට කොහොම හරි තුසිතයාගේ අතේ තිබ්බ රොකට්ටුව ඌ කානුවකට විසිකරලා.
‘‘අපි මේ බිච් එකේ පාටියක් දැම්මා.”
වන්නියා කිව්වා විතරයි.
‘‘ඈ වේ ~*%@ පාටි දාන්න මේ මහ රෑ? නැගපියව් ජීප් එකට.”
වන්නියා තව මොනවාද කියන්න හැදුවා විතරයි කළු පාට ටී ෂර්ට් කාරයාගේ කටින් කණුහරුප ගලාගෙන එන්නේ හරියට උගේ මව්බසාව වගේ. මු සමහරවිට බලපිටිය රත්ගම පැත්තේ එකෙක්ද දන්නේ නෑ. එ් පැත්තේ උන් ඉපදෙන්නෙත් අම්මාට *+@! කියාගෙනලූ මම අහලා තියෙනවා. මීට පස්සේ යනවා නම් අපායටත් කලියෙන් යන්න කියලා මම අහද්දි වෙන එකෙක්ට බහ දීලා ඉවරවෙච්චි කෙල්ලෙක් මට කිව්වා. ඉතිං එදායින් පස්සේ යන ඕනේම මල දානෙකටම වේලාසනින් යන්න තමයි ට‍්‍රයි කරන්නේ. ඕකත් ආදර්සෙට අරන් ජීප් එකේ පිටිපස්සේ දොරත් ඇරන් මම ගොඩවුනා. හුටා ඇතුලේ හිටියේ පොලීසියේ උන් නෙමෙයි. කොහෙන්ද අල්ල ගත්තු කුඞ්ඩෝ තුන්දෙනෙක්. එතකොට කළු ටීෂර්ට්කාරයා මූ අපිට සද්දේ දාන්නේ තනියම ඉදන්. මමත් ජීප් එකේ දෙපැත්තට ගහපු සීට් එකේ හරිබරි ගැහිලා ඉද ගත්තා. අනිත් උන් ටිකත් නැග්ගාට තුසිතයාටයි නදිෂ්ටයි වාඩිවෙන්න සීට් තිබුන් නෑ. සරම වලාපට ගහගත්තු නදිෂයා ජීප් එකේ බිම වාඩිවුනා. ඔන්න මුන් දැන් අපිවත් අරන් දෙහිවල පැත්තට යනවා. අසුඅට අසුනමය කාලේ නම් සෙට් එකම ටයර් සෑයේ තමයි. එ් අස්සේ හුලංපාරට නින්දත් යනවා. මම ෆුල් ට‍්‍රයි එක දුන්නේ නින්ද යන එක වලක්වා ගන්නයි. මඟ දිගටම පාරේ හිටපු මළ ගෙවල් වල නයිට් ගහලා සිගරට් හොයන්න පාරට ආපු උන්, ෆුල් ඕගනික් සුරුට්ටු හොයන්න ආපු උන් විතරක් නෙමෙයි පාන්දරට අපේ පැත්තේ ගෙවල් වල නයිට් සිකුරිටි කරනා සුද්දෝදනලා එකෙක් දෙන්නෙක් අල්ලලා දාගත්තා. දැන් ඉතිං ජීප් එක පොල් පටවලා වගෙයි. ගල්කිස්ස කනත්ත ගාවට ගිහිල්ලා ආපහු හරවා ගත්තු ජීප් එක ගල්කිිස්ස පැත්තට එන්න පටන්ගත්තා. ජීප් එකේ ඉඩ නැති හින්දාද කොහේදෝ කළු ටීෂර්ට්කාරයාගේ මව්බාසාවේ කුණු හරුප ටිකක් අහගත්තු උන් එකෙක් දෙන්නෙක්ට බේරිලා යන්න ලැබුණා. මට ඔය ටික එච්චර මතක නැත්තේ බීලා හිටපු බඩුවල පවර් එකට නින්ද ගිය නිසයි. මට ආයෙත් ඇහැරුනේ ජීප් එක පොලිසියට දානකොටයි. මුං ජීප් එක පොලීසිය වටේ වටයක් කරකවලා ඉස්සරා ඇවිත් නතර කළා.
‘‘බැහැපියව් වේ %$@ පුතාලා ටික. තොපිලට අද ? මෙහේ බුදියන්න පුළුවනි.”
ජීප් එකෙන් එළියට බැස්ස කළු ටී ෂර්ට්කාරයා කිව්වා. බිමට බැස්ස වන්නියා කළු ටී ෂර්ට්කාරයා එක්ක කතා කරන්න හැදුවා විතරයි.
‘‘නෑ නෑ කතා ඕනේ නෑ. යමල්ලා ඔක්කෝම ඇතුලට.”
මිනිහා ඇතුලට ගියා. අපිත් මොකක්ද කාපු රිලව් වාගේ පස්සේන් ගියා. ඇතුලේ බංකුවල වාඩිවෙලා හිටපු උන් ටිකත් මිනිහා දැක්කාම නැගිට්ටා. දැන් ඉතිං ඔක්කෝම දොලහකට වැඩියි.
‘‘ගනිව් තොපිලා අයිඩෙන්ටි කාඞ් ටික.”
හුටා සරමේ කොහේද පර්ස් දාන්නෙ. නදිෂයාගේ පර්ස් එක අපේ ගෙදර. අපේ අයිඩින්ටි කාඞ් දික් කෙරුවා.
‘‘කොහේද ගෙවල් ?”
‘‘ගල්කිස්සේ.”
‘‘ගල්කිස්සේ තමයි කොහේද?”
‘‘ටෙම්පල්ස් රෝඞ් එකේ.”
‘‘ආ ටෙම්පල් පාරේ. ..... කොහේද වැඩ කරන්නේ?”
‘‘නැවේ.”
‘‘එතකොට උඹ කොහේද?”
මගෙන් පස්සේ වන්නියා දිහාවට හැරනු කළු ටිෂර්ට්කාරයා ඇහුවා.
‘‘හුළුදාගොඩ පාරේ. වැඩකරන්නේ නැවේ.”
ඉතුරු ටික අහන්නත් කලියෙන් වන්නියා උත්තර දුන්නා. ඊළඟට හිටියේ නදිෂ්. දෙන්න අයිඩින්ටියක් නෑ.
‘‘කෝ අයිඩින්ටිය.”
‘‘ගෙනාවේ නෑ.”
‘‘ඈ යකෝ තෝ දන්නේ නැද්ද මේ කාලේ අයිඩින්ටි ඇරගෙන යන්න ඕනේ කියල? කොහේද ගෙවල්?”
‘‘හොරණ.”
‘‘මෙහේ මොකද කරන්නේ?”
‘‘මෙයාලගෙ ගෙදර වැඩකට උදව්කරන්න ආවා.”
‘‘මොකක්ද රස්සාව?”
‘‘නැවේ.”
‘‘ආ තොපිලා ඔක්කෝම නැව්කාරයෝ. රෑ තිස්සේ තොපිලා මොකද කරන්නේ?”
‘‘නෑ මම ගිය සුමානේ නැවෙන් ආවේ එකට පාටියක් දුන්නා බිච් එකේ.”
‘‘එතකොට තමුසෙත් නැවේද?”
තුසිතයාගේ අයිඩින්ටිය අතට ගත්තු පොලීස් කාරයා ඇහුවා.
‘‘නෑ සර්.”
‘‘කොහේද ගෙවල්?”
‘‘රඹුක්කන සර්.”
තුසිතයා හිටියේ දෙහිවල එත් උගේ අයිඩෙන්ටියේ ඇඞ්රස් රඹුක්කන. මේකා මොකක් හරි හොර සීන් එකක් හින්දා දෙහිවල ඉන්නවා කිව්වේ නෑ.
‘‘රඹුක්කන ඉදලා ආවේ මොකටද?”
‘‘මෙයාගේ පාටි එකට.”
‘‘පාටි එකට එන්න රඹුක්කන ඉදලා? කීයට ආවේ?”
‘‘උදේ ආවේ සර්.”
‘‘මොකේද තමුසේ ආවේ?”
‘‘කොච්චියේ සර්.”
‘‘කෝ ටිකට් එක? ගන්නවා බලන්න.”
‘‘ටිකට් එක ඉතිං ඉස්ටේසමෙන් ගන්නවානේ සර්”
තුසිතයා ඇදලා පැදලා උත්තර දුන්නා. එ් උත්තරේ අදටත් මගේ මනසේ රැදිලා තියෙනවා. කළු ටී ෂර්ටකාර පොලීස්කාරයාට තුසිතයාගේ ඇඹරිල්ල ඇල්ලූවේ නෑ. එ් අස්සේ වන්නියා.
‘‘මේ ඉන්නේ අර දෙපාර්තුමෙන්තුවේ ජෙනරාල් මහත්තයාගේ පුතා.”
මම වටපිට බැලවා කෝ නවිනයා කියලා. මේ ගස් මැට්ටා අපිත් එක්ක අල්ලන් ආපු දෙන්නෙක්ට පිටපස්සට වෙලා හැංගිලා ඉන්නවා. එතකොට කාවද වන්නියා මේ පෙන්නන්නේ? ඇස් ඇරගන්න බැරිතරමට හොඳටම කුඩු ගහලා අල්පද දයන්න වගේ කොන්ද කුදු කරගෙන උරහිසේ ඔලූව තියාගෙන ඉන්න බැරිගානට බෙල්ල කඩා වැටුනු පට්ට කුඞ්ඩෙක්ව වන්නියා වෙරිමරගාතේ පෙන්නනවා. මගේ ඉස්කෙස් ගස් ඔක්කෝම කෙලින්වුනා. දනිස් පොල්කටු දෙකත් පණ නැතිවුනා වගේ දැනුනා. මේ මෝඩ ගොං අලියා වැඬේ කන්නයි හදන්නේ. මම වැලිමිටෙන් ඇන්නා. එත් මු නවත්තන පාටක් නෑ.
‘‘යකෝ ඕකා නෙමෙයි නවිනයා.”
මම වන්නියාගේ කනට කිට්ටු කරලා කිව්වා. එ් පාර තමන් පෙන්නන්නේ වෙන එකෙක් කියලා දැනගත්තු වන්නියා කලබලවුනා.
‘‘ආ නෑ නෑ. මෙයා නෙමෙයි අර ඉන්නේ ජනරාල්ගේ පුතා.”
‘‘එහෙනම් උඹලා හතරදෙනා පලයල්ලා. මම මේකාව තියාගන්නවා. හෙට ඇවිල්ලා මුව ගන්න පුළුවනි.”
තුසිතයා ගේ ඇඹරිල්ල ඇල්ලූවේ නැති පොලීස්කාරයා අපිට යන්න කියලා තුසිතයාව තියාගත්තා. එකට බීලා එකට ආපු අපේ එකාව දාලා යන්න කැමති නැතිවුනු වන්නියා පොලීස්කාරයා එක්ක කතාවට ගියා.
‘‘උඹලාට යන්න බැරිනම් උඹලත් ඌ එක්කම අර කූඩුවේ හිටපල්ලා. මොකද කියන්නේ? යනවාද නැද්ද?”
‘‘මගේ පාටියට රඹුක්කන ඉදලා ආපු එකා පොලීසියේ දාලා යන්න බෑ සර්.”
‘‘යකෝ හෙට උදේට ඌව ගන්න පුළුවනි. උඹලා දන්නේ නැද්ද කූඩුව හිස් තියන්න හොඳ නෑ කියලා? දැන් පලයව්. තව කතාකරන් ආවෙත් උඹලා ඔක්කෝම දානවා කූඩුවට.”
මගේ වැඬේට ආපු නදිෂයාවත් කූඩුවට දැම්මොත් අපේ ගෙදරින් විතරක්නොවෙයි නදිෂ් ගේ ගෙදරින්නුත් පොරියල් එකක් කන්නයි වෙන්නේ. අනික මගේ ප්‍රොජෙක්ට් එකේ වැඩෙත් හබක්. මම වන්නියාව ඇදගෙන පොලිසියෙන් එළියට ආවා. එත් මේකා ආපහු ඇතුලට ගිහිල්ලා තුසිතයාව බේරගෙන එන්නයි හදන්නේ.
‘‘මචං උඹ දැන් ඇතුලට යන්න එපා. ඕකා අපිවත් තියා ගනියි. ”
‘‘එහෙම කොහොමද තුසිතයාව තියාගන්නේ. උඹට ඕනේ නම් පලයන් ගෙදර. මම ගෙදර යන්නේ නෑ තුසිතයා නැතිව.”
වන්නියා වෙරිමරගාතේ ලවක් දෙවක් නැතිව කියවනවා. එළියේ ගාඞ් පොයින්ට් එකේ හිටපු කොස්සෙක්ට උගේ කතාව ඇහුනා.
‘‘මල්ලිලාට දැන් යන්න දෙන්න බෑ. ලොක්කා මටත් ලෙඬේ දානවා ඇතුලට ගියොත්. දැන් ගිහිල්ලා හෙට උදේට ඇවිල්ලා එයාට ගන්න පුළුවනි.”
පොලීස්කාරයා අපිට ආයෙත් යන්න දුන්නේ නෑ. මම කොහෝම හරි වන්නියාව ඇදගෙන ගෙදර ආවා. පහුවදා උදේම හොඳට නාලා ජෙන්ටල්මන් වගේ කිට් එක ගහලා සපත්තු එහෙම දාගෙන මමයි වන්නියයි ගියා පොලිීසියට. ගිහිල්ලා වාඩිවෙලා හිටියා අර අපිව අල්ලන් ආපු කළු ටීෂර්ට්කාරයා එනකම්. තුසිතයා ෂර්ට් එක නැතිව ඩෙනිම පිටින් කුඩුව ඇතුලේ හිටියා. හැම ඉරිදාම ඇවිල්ලා පොලීසියේ තියෙන ෆයිල් වල අත්සන් දාන ලෝක අයි ආර් සි කාරයෝ පොලීස්කාරයන්ට කතාකරන්නේ මචං ලෙවල් එකෙන්. ඔය ඔක්කෝම ජෝගි බලාගෙන ඉන්න කොට අර කළු ටීෂර්ට්කාරයා හොඳට නිදාගෙන ඉදලා එනවා ඇස්වල කබ කඩකඩා.
‘‘ආ උඹලා ආවද යාළුවා එක්කරගෙන යන්න. එයී මේ මුන් නැව්කාරයෝ ටිකක් ඊයේ බිච් එකේ බිලා පාටි දාලා. මම මුන්ගේ එකෙක් තියා ගත්තා.”
කළු ටිෂර්ට්කාර පොලීස්කාරයා ලොකුවට වගේ තව එකෙකුට කිව්වා. මුළු පොලීසියේම හිටපු උන් අපි දිහා බැලූවේ නැව්කාරයෙක්ව දැකලා නැති ගානට.
‘‘ ඕ.අයි.සිි තව ටිකකින් එයි. ආවාම උඹලාගේ එකාව අරගෙන යන්න පුළුවනි.”
කියලා මිනිහා යන්න ගියා. ඊට පස්සේ ඕ.අයි.සි ආවාම එයාව හමුවෙන්න ගියා. ඊටත් පස්සේ එච්.කිව්.අයි එනකම් උදේ දහය වෙනකම් හිටියා. ඊටත් පස්සේ පොලීස් ඇපදෙන්න ඕනේ කරන කොලයකින් දහයක් පොටෝ කොපි ගහන්න එන්න ඇරියා. එ්වාගේ තවත් චාටර් දෙක තුනක් කාලා අන්තිමේදි තුසිතයාව දවල් දොලහ වෙද්දි එළියට ගත්තා. මුව ඇතුලට දාලා තියෙන්නේ සැකපිටලූ. බඩුත් හාමුදුරුවන්ගේ නඩුත් හාමුදුරුවන්ගේ තමයි. එදායින් පස්සේ තුසිතයාව නම් ඇහැට දැක්කේ නෑ. පොලීසියෙන් එළියට ආපු වන්නියා මගෙන් මෙහෙම ඇහැව්වා.
‘‘ අර කළු ටී ෂර්ට් එක ඇදපු පොලීස්කාරයා එක්ක කතා කරලා ෂේප් කරගත්තානම් අපිට මෙච්චර චාටර් එකක් කන්නවෙන්නේ නෑනේ. එත් තෝ මොකටද අරූ කිව්ව ගමන් ජීප් එකට නැග්ගේ? ”
‘‘ඔක්කෝටම ඉස්සෙල්ලා ජීප් එකේ හොඳ සැප සීට් එකක් අල්ලගන්න මචං.”
ආවත් කොළොම්පුරේට කවුරුත් ගොඩවෙන්න
ඉතිහාස කතන්දර කියලා මට හති ඔන්න
බැරිවුනත් හිතුනා කවියෙක් වෙන්න
අමාරුවෙන් ගෙටගැහුවා පුළුවන්නම් අහගන්න
පිංසාර අයියා අපේ කොළොම්පුරේ ඉන්න
පිං අඩිකාරයා දුන්නොත් නොගහම ඉන්න
ගන්නත් බෑ සාක්කුවෙත් නෑ සතයක් අරගන්න
කතන්දරයක් කියන්නම් අහගෙන ඉන්න
ලැබුනොත් අඩියක් පුඩියක් පිංසාරට පිනට
ගැලවි වැටෙයි හිරිඔතප් ලැජ්ජාවන බිමට
සිරවි තිබෙන අදහස් නිදහස් කර සිතට
එදාට බලවතා වෙන්නේ බරදිලා කටට
කලත් හොඳ ගෙදරින් නෑ කිසිම සැලකිල්ලක්
ගෑනි මා දකින්නේ යකා දකින සේ නර බිල්ලක්
එකසේ ගෙවුන දිවියට අරගෙන පොඩි ගැලවිල්ලක්
ගෙදරින් නැතත් ගමෙන් ගන්නම් කෝ හොඳ සැලකිල්ලක්
ගමේ ගොඬේ පිරිමි ටික සෙට්කරගත්තා
අමද්‍යප සමිතියකුත් මිනිහා අටවා ගත්තා
වෙල ලඟ ගෙදර සුනියා මුල් පුටුවට ගත්තා
සෙට්වෙන්නට කට්ටිය හැම ඉරිදම ගත්තා
උප සභාපති පුටුවට ආවා පිංසාර අයියා
ලේකම් තනතුර ගත්තා අතකොට කරුපයියා
එකතුව තණමල්විල මල් නෙලනා සුදු අයියා
බැහැලම සේවය කරනවා අපේ ගෙයියා
ඉස්සර කට්ටිය හිටියේ තිතට මත
ගෙදරින් කවදත් ලැබුනේම නෑනේ හිත
දැන් අමද්‍යප හින්දා කාගෙත් මතට තිත
එ් හන්දාද මන්දා දැන් ගෙදරිනුත් අතහිත
ගෑණුන්ට මොටද අමද්‍යප සංගම්
එන්න දෙන්න බෑ ව්‍යවස්තාවෙන් තහනම්
ගෙදරින් අනුමැතිය ගන්නට බැරිනම්
අපේ ගෑණුන්ටත් අටවලා දෙමු සංගම්
එකමුතු වෙලා කවුරුත් කල යෝජනාවට
බවලත්තුත් කැමැතිවුනා එ් ඇරයුමට
පිංසාර අයියලා කලයුතු යුතුකමට
ඇරඹුවා කුළඟන සමිතියක් ගම්තුලාවට
ගෑණුන් යනවා නව කුළඟන සමිතියට
පිරිමි ටික යනවා සමාජ සේවා වැඩට
ඉරිදා හවස නෑ කවුරුත් ගෙයි වැඩට
එ් හින්දා නෑ කවුරුත් මැසිවිලි කියන්නට
අවමගුල් සමිතියකුත් අමද්‍යපට එක්කහු කෙරුවා
අමද්‍යප නිලදරුවෝ ඒකෙත් අනේ වැඩ බැලූවා
පිරිමින් ටික බැහැගෙන සමාජේට සේවය කෙරුවා
උන් ටික උනත් ඉද හිට අඩියක් දෙකක රස බැලූවා
මේ ඉරිදාටවත් වැඩට පලයන්නේ
දවසක්දා පිංසාරට බිරිදයි ගොරවන්නේ
අකමැතිවුනත් ගැලවිල්ලට රැකියාවට යන්නේ
එ් ගිය හින්දයි ඔහු මෙලොව ජිවත්වි ඉන්නේ
වැඩි පඩියක් අතටම ගන්න
ඕටි පාරක් මේ සැරේ කරගන්න
ගිය හින්දා පිංසාර ඉරිදා මෙන්න
බැරිවුනානේ රැස්විමට යන්න
ගම් පියසේ සැමගේ දෑස් කඳුලින් නහවා
පසුදා අසුභ පනිවිඩයක් අරගෙන ආවා
අමද්‍යප සමිතියම මරුවාගේ කට ගාවා
එකෙක් දෙන්නෙක් විතරක් බේරිලා ආවා
පෙර පිං කරලා තිබු හන්දා
පිංසාරගේ පිං පල දුන්නා
දිවිය කෙටි නොවුනා එ් හින්දා
පිං අයියාගේ ජිවිතේ රැක දුන්නා
සැමදා සුපුරුදු රැස්විමෙන් පස්සේ
කර තියෙනවා සංග‍්‍රහයක් පිටිපස්සේ
එකෙක් දෙන්නෙක් රිංගලා එ් අස්සේ
දා ගන්නවා ගමේ බඩු ඇති පදමට සිත්සේ
අහෝ අවාසනාවකි එදා වී ඇත්තේ
සුනියා පෙරපු බඩු තිබිලා නැත්තේ
කරුපයියා තමයි සප්ලයි කර ගත්තේ
දෙවියනේ වෙල් පැන්ටා විසවි ඇත්තේ
වැඩියෙන් ලඟ නවපු උන් ඉක්මණින් ගියා
සමිතියේ එකා දෙන්නා මිය පරලෝද ගියා
අසධ්‍යව සභාපතියා ඉස්පිරිතාලේ ගියා
එයා බලන්නට අපේ පිංසාර අයියාද ගියා
සමිතියේ ගමේ භාගයක් පිරිමින් කලූරිය කළා
අඬවමින් මුළු ගම් තුලානම මලගෙයක් කළා
මැරුණු සේරමගේ ඥතින් එකතු කළා
ලොකුවට අවමගුලක් කරන්න සාකච්චාව කළා
සමිතිය වෙනුවෙන් අවමගුලේ කතාවක්
කරන්නට වෙනවා මල ගෙදරදි වතාවක්
උඹ පලයන් ගොතාගෙන හොඳ හැටි කතාවක්
සභාපති සුනියා අමාරුවෙන් කිව්වා තව වතාවක්
අවමගුලට යන්නට සිතට එඩි ගන්න
තව ඩ‍්‍රෑමයක් ගැහැව්වානේ වෙර විරිය එන්න
ඕනේ යකෙකුට දැන් දෙන්නම් පළු යන්න
දිරිගෙන සිතට පිංසාර ගියානේ මලගෙයි යන්න
බැහැනේ සභාවේ ඉදිරියට යන්න
දෙකකුල් ගහනවා මැඩලින් මෙන්න
කුළඟනයේ ගෑණුන් මරගුන් සේ ඔන්න
බලාගෙන ඉන්නවා මරාගෙන කන්න
වචන දෙක තුනකුත් ගෙට ගහගත්තා
අවමංගල සභාවෙන් ඔහු අවසර ගත්තා
මගේ මිතුරන් ටික මරුවා පරලෝ ගත්තා
නැතිව යාළු මටත් ඉන්න බෑ කියමින් සොව ගත්තා
උඹ තමයි මිනිහෝ ඔය හොර සමිතිය හැදුවේ
කොයි අම්මාද තෝ වගේ වල් බල්ලෙකු වැදුවේ
කියමින් මරගුන් ටික පිංසාර අයියා වට කෙරුවේ
කුඩ මිට පාරවල් මදිවට ගුටි එක දෙක රසබැලූවේ
ගහන ගහන පාරවල් පිංසාර අයියාට හොදටම වැදුනා
වදින වදින ගුටි හින්දා මිනිහට හොදටම රිදුනා
දුවන දුවන හින්දා කුළඟනේ ගෑණුන් තව ගුටි ඇන්නා
වැදුන වැදුන ගුටි හින්දා පිංසාරව ඉස්පිරිතාලෙට දුන්නා
සභාපති සුනියාගේ ඇදට අල්ලපු ඇද පැත්තේ
උප සභාපති පිංසාර අයියාට වෙන්කර දී ඇත්තේ
බෝ අමාරුවෙන් ඔහු කෙදිරිගාමින් කී ඇත්තේ
සමිති සමාගම් තව කරන්නේ නෑ සත්තේ
