පළිගු කිරිල්ලී - නව වන කොටස

පළිගු කිරිල්ලී - නව වන කොටස       

අවුරුද්දෙන් භාගයකටත් වැඩි කාලයක් ගෙවි ගොස් තිබුණත් සුදු නැන්දාගේ උපකාරයෙන් නිවස ආසන්නයෙන්  පිහිටා තිබූ පන්සලේ පෙර පාසලට මල්ෂාව ඇතුළත් කර ගැනීමට හැකිවුණි. මල්ෂා රැගෙන යෑම එම හා ඇගේ අනෙකුත් කටයුතුද සුදු නැන්දා ස්වෙච්ඡාවෙන් බාරගත්තේය. මල්ෂාද ටිකෙන් ටික ඇයවෙත නැඹුරුවූයේ සුදු ආච්චි යැයි ආමන්ත්‍රණය කරමින්ය. ඥාතීන්ට හා අසල්වැසියන්ට මුහුණ නොදි එළිපහලියකට නොබැස නිවස තුළටවී කාලය කාදැමිම ඉන්දිරාට කිසිසේත්ම කල නොහැකි කාර්්‍යයක්ම විය. අවුරුදු කිහිපයක් කොළඹට නුදුරුව ගතකල ජීවිතයට හුරුව සිටි බැවින් හල්දුම්මුල්ලේ ජිවිතය ඕලාකාරී ලෙස ඉන්දිරාට හැගෙන්නට වුණි. මඟ බලාගෙන සිටියත් හේමමාලි අක්කාට යැවූ ලිපියටද පිලිතුරක් නොලැබිණ. ඇයට විජිතව සිහිවූයේ මාස එකහාමාරක් පමණ ගතවූවත් ඔහුගැන කිසිඳු ආරංවියක් නොලැබුනු හෙයින්ය. බඩු මුට්ටු පටවාගෙන නිවසින් පිටවීම ගැන ඔහු අධික කෝපයට පත්ව සිටින ඇතැයිද, එය සමනයවූ වහාම විජිත තමා සොයාගෙන හල්දුම්මුල්ලට ඒමට හැකි බව ඇයට යළිත් මතක් විය. ඉක්මණින් හපුතලෙන් පිටමංවීම සියලු ගැටලුවලට විසඳුමක් නොවුණත් යම් සහනයක් ගෙන දෙන්නක් බව ඇයට හැගුණි. ඇය ඉක්මනින් පාසල් මිතුරියක්වූ දීපිකාට තම ජීවිතයේවූ හැලහැප්පීම් ගැන ලියා ලිපියක් තැපැල් කළා ය. දින කිහිපයකට පසු දීපිකාගෙන් පිලිතුරක්ද ඇයව ඇමතීමට දුරකථන අංකයක්ද ලැබිණ. ලිපිය ලද සැනින් ඉන්දිරා හල්දුම්මුල්ල තැපැල් කන්තෝරුවෙන් ඇමතුමක් ගෙන දීපිකාට කතා කළා ය. ඇමතීමෙන් පසුව ඈ තමා ගත් තීරණය ගැන සුදු නැන්දාට පවසන්නට විය. 

“මගේ යාළුවෙක් කිව්වා කොළඹ ගාමන්ට් ෆැක්ටේරියක රස්සාවක් හොයලා දෙන්නම් කියලා.”

“කවුද ඔය යාළුවා?”

“දීපිකා. සුදු නැන්දාට මතකද අර හපුතලේ කළුපහන පැත්තේ ඉදලා වල්හපුතැන්නේ ඉස්කෝලෙට ආවේ.”

“මට එච්චර නිච්චියක් නෑ. ඒ ළමයා කොළඹ කොහේද ඉන්නේ?”

“අත්තිඩිය පැත්තේ තියෙන ගාමන්ට් පැක්ටේරියක.”     

“එතකොට මේ පොඩි කෙල්ල?”

“එයා මෙහේ හිටපුදෙන්. අනික කොළඹ  අරගෙන ගිහිල්ලා ඔය බෝඩිම්වල මෙයාව තියාගන්නත් බෑනේ. තියාගන්න පුළුවන් තැනක් හම්බවෙනකම් මට මාසෙකට සැරයක් හරි ඇවිල්ලා පුළුවන්නේ බලලා යන්න.”

“උඹ දැන් ඕක අම්මාත් එක්ක කිව්වාද?”

“නෑ දැන් කිව්වේ නෑ. එක දවසක් මම නිකමටවගේ කිව්වා. ඒත් එයා වැඩිය මනාප නෑ. එයා කියන්නේ  මට ගෙදරට වෙලා දුවව බලාගෙන ඉන්නලු.”

“ඒක නම් ඇත්ත තමයි”       

“අම්මාට ලැබෙන පඩියෙන් කොහොමද අපි ජීවත්වෙන්නේ? අම්මාට පුළුවන්ද මල්ලිලාගේ වියදම් මදිවට අපි දෙන්නෙක්ගෙත් වියදම් බලාගන්න? අනික මම ඉන්නවා කියලා දැනගත්තොත් විජිත මෙහෙටත් හොයාගෙන එයි.”  

“තාමත් මෙහෙට උඹව හොයාගෙන ඒ මිනිහා ආවේ නැත්තේ ඇයි කියලා ඊයේ රාත්තිරියෙත් මට මතක්වුනා. අනික අහළපහළ එක එකා උඹ ගෙදර ඇවිල්ලා තියෙන්නේ ඇයි කියලා දැන් අහන්න පටන් අරගෙන. ඊයේ උඩහගෙදර ප්‍රේමා මගෙන් ඇහැව්වා ඉන්දිරා ගෙදරට ආවේ කාලෙකට පස්සේ නේද කියලා.”

“ඒක මම දන්න නිසයි රස්සාවකට යන්න හැදුවේ.”

“කොහොමත් මේ කෙල්ල ඉන්න නිසා ගමේ උන් දැනගනියි උඹ මොකක් හරි හුටපටයක් කරගෙන ගෙදර ඇවිල්ලා කියලා.”

“උන්ට මොනවා කියන්න බැරිද. මම මේ ඉරිදා කොළඹ යන්න තමයි හිතන් ඉන්නේ. සදුඳාට පැක්ටේරියට එන්න කිව්වා.”      

“දැන් උඹ එහෙ එන විත්තියක් අම්මාට කියලාද තියන්නේ?”

“තවම නෑ. පස්සේ අම්මාට කෝල් එකක් දීලා කියනවා.”      

“එතකොට රාත්තිරියේ නවතින්නේ කොහේද?”

“අම්මා ඉන්න ගෙදර තමයි. ඒත් මට වැඩිය ඒ මහත්තයාව අල්ලන්නේ නෑ.”

“ඒ මිනිස්සුන්ගේ ගෙවල්වලට උඹලා රිංගන්න ගිහිල්ලා අම්මාගේ රස්සාවත් නැති වෙයිද දන්නේ නෑ. කෝකටත් රස්සාව හරි නොගියොත් ඉක්මණින් එහෙ ඉන්නේ නැතිව ආපහු වරෙන්.” 

“කොහොමටවත් මම ඒ ගෙදරනම් නතරවෙන්නේ නෑ. ඉක්මණින්ම බෝඩිමක් හොයාගන්න බැරිවූනොත් මම ආපහු ගෙදර එනවා.”

“එහෙමනම් ඔය ඇඳුම් කෑලී දෙක තුනක් විතර ගෙනහිල්ලා පස්සේ ඉතිරිවා ගෙනියන එකයි හොඳ.”

“ඒක තමයි මමත් කල්පනා කලේ.”   

ඉන්දිරා කීවාය.  

     ඉන්දිරා ඉරිදා උදෙන්ම කොළඹ බලා පිටත්වූයේ ඉතා අසීරුවෙන් මල්ෂාගෙන් සමුගෙනය. මඟින් මඟටම ඇයට මල්ෂාගේ පෙරදා සිටම හැඬිමෙන් හේබාගිය මුහුණු පොඩිය සිහිපත්විණි. දෑසට ඉනූ කඳුලු දැල්ල ආයාසයෙන් වලක්වාගත් ඈ කවුලුවෙන් ඉවත බලාගෙන පසුපසට දිවෙන ගස් වැල් දෙස අරමුණකින් තොරව බලා සිටියා ය. 

   පසුදා උදේ දහය වන විට අම්මා සමගින් අත්තිඩිය ප්‍රදේශයේ තිබූ “නිව් ස්ටාර් ඇපරල්ස් ” ඇඟලුම් කර්මාන්ත ශාලාව වෙත යන්නට හැකිවුණි. ගේට්ටුවේ සිකුරිටි කුටියට එබිකම් කල තමාලි දීපිකා ගැන විමසුවා ය. ගේට්ටුවෙන් පිටත රැඳීහුන් ඉන්දිරා වටාපිටාව සිසාරා විමසිලිමත් වෙද්දී ඇගේ නෙත ගාමන්ට් ගේට්ටුවේ අලවා තිබූ විශාල පොස්ටරයේ නතර විය. 

පුහුණු නුපුහුණු ජුකි මැෂින් ක්‍රියාකරවන්නියන් සඳහා ඇබෑර්තු ඇත. 

මුලික පඩිය රුපියල් දහදාහයි. 

පැමිණිමේ දීමනා, නිල ඇඳුම්, රක්ෂණය ඇතුළු තවත් දීමනා රැසක්  සමගින් රුපියල් 15,000/- වඩා උපයන්න.

නිව් ස්ටාර් ඇපරල්ස් 

සමගි මාවත

අත්තිඩිය. 

“මේ අපි දීපිකාට පණිවිඩයක් ඇරියා. එයා එනකම් ඔයාලා අර අතන තියෙන විසිටර්ලාගේ රූම් එකට ගිහිල්ලා වාඩිවෙලා ඉන්න.”  

සුවිශාල ගේට්ටුවේ එක් අන්තයක තාප්පයට අල්ලා ඉදිකල ආරක්ෂක කුටියට මඳක් එපිටින් පිහිටි කෙටි බිත්ති කණ්ඩි සහිත පාසල් පන්ති කාමරයක් බඳුවූ අමුත්තන්ගේ කාමරය පෙන්වා ආරක්ෂක නියාමකවරයා කීවේය. දිගු සැටියේ අසුන්ගත් ඔවුන් දෙදෙනා දීපිකා එනතෙක් නිහඬව පසුවූහ. ඉන්දිරා එම කාමරයේ බිත්තියෙන් පිටතට තම නෙත් දිව යවමින් තරමක් ඈතින් පෙනෙන කර්මාන්ත ශාලාව දෙස බලා සිටින්නට විය. මුව පුරා සිනාවක් නගාගත් දීපිකා ඔවුන් වෙත කඩිනමින් ඇවිද ආවා ය.

“ආ ඇන්ටිත් ආවද? මම හිතුවේ ඉන්දිරා විතරයි කියලා.”       

ඉන්දිරා දෙස සිනාවකින් සංග්‍රහ කරමින් තමාලි දෙස හැරී ඇසුවා ය. 

“නෑ එයාව ඉතිං තනියම එවන්නත් හොඳ නෑනේ. අනික මේ වැඩපොළ තියෙන තැනත් දැනගන්න එකත් හොඳයි නේ.”       

“ඔව් ඒක හොඳයි. ඉතිං කොහොමද කෙල්ලේ? ඊයේ නේද ආවේ?”

“ඔව් දීපිකා.”

“හොඳ වේලාවට ඔයා මට කතා කලේ දැන් මේකට කට්ටිය ගන්නවා. දකින්න ඇති නේද බෝඞ් එක? මේකේ පඩි අනික් ඒවා වලට වැඩි හින්දා වෙන ගාමන්ට් වල වැඩකරන අයත් එවායින් අස්වෙලා මේකට එනවා.”

“දැන් ළමයෝ මෙයාව නතරවෙන්නේ?”

“නතර වෙන තැන්ද? ඒවා මෙහේ ඕනෑ තරම් තියෙනවා. නැත්තේ සැප පහසුකම් විතරයි. මම ඉන්න තැනම ඉන්දිරාටත් නවතින්න පුළුවනි. තමාලි ඇන්ටි මට මෙතන වැඩි වෙලා ඉන්න බෑ ටාගට් කවර් කරන්න තියෙනවා. මම ඉන්දිරාව මැනේජර් මහත්තයා ළඟට එක්ක යන්නම්. ඇන්ටි මෙතන ඉන්න. ආ මේක හොඳට මතක තියාගන්න. මෙතන වැඩට ගන්නේ බැඳපු නැති අය. ඒ නිසා ඔයාගේ විස්තර කා එක්කවත් කියන්න එපා.”

ඉන්දිරා තම හිස දෙපසට වනමින් එයට එකඟතාවය දැක්වූවා ය. විශාල කර්මාන්ත ශාලා ගොඩනැගිල්ලේ ඇලුමිනියම් දොර විවර කරමින් දීපිකා පසුපසින් ඇතුලුවූ ඉන්දිරාට දර්ශනයවූයේ එක පෙළට එකාලෝක කරන ලද ටියුබ් ලයිට් යට ජුකී මැෂින් ක්‍රියාකරවන කෙල්ලන් සමුහයකි. එහි පසෙක ඉහළින් සකසන ලද විශාල වීදුරු දැමූ ඔෆිස් කාමරයට ඉන්දිරාව රැගෙන ගියා ය. යකඩ තරප්පුවකින් නැග ඔෆිස් කාමරයට ගිය විට මුළු ශාලාවම හොඳින් දර්ශනය වන පරිදි එය සකසා ඇති බව ඉන්දිරාට පසක්වුණි. ඇලුමිනියම් පාර්ටිෂන් වලින් වෙන්කෙරූ කාමරයේ හුන් කළමණාකරු හමුවූ දීපිකා, ඉන්දිරා තම ඥාති සහෝදරියක් බවත් රැකියාවක් බලාපොරොත්තුවෙන් පැමිණ ඇති බවත් පැවසුවා ය.  ඉන්දිරාගේ විස්තර අසා කළමණාකාර මහතා වැඩ පුහුණුවන නුපුහුණු සේවිකාවක් ලෙස බඳවා ගැනීමට හැකි බවත් ඉන්දිරාට හෙට සිට වැඩට පැමිණිය හැකි බවත් පැවසුවේය. තමන් නැවතී සිටින ස්ථානයේම නවාතැන් ගැනිීමට පහසුකම් සලසාදිය හැකි බව දීපිකා පැවසූ බැවින් ඉන්දිරා අම්මාත් සමඟින් දීපිකාගේ බෝඩිම වෙත යන්නට විය. ඔවුන් දෙදෙනා ප්‍රධාන මාර්ගයේ ගොස් බේකරිය හන්දියද පසුකර මඳ දුරක් ගමන්කර අතුරු මාර්ගයක් වූ ජනතා මාවතට පිවිසියහ. දීපිකා ලබාදුන් නොම්මරය අනුව නවාතැන්පොල වෙත ඔවුන් ළඟාවූහ. එක ළඟ ඉදිවූ කුඩා නිවාස කිහිපයක් අතර පිහිටි එම නිවසේ පසෙක කපරාරු නොකල අඩක් සිමෙන්ති බ්ලොක් ගලින්ද ඉතිරිය ලෑලී වලින් අවසන් කෙරූ කාමරයක් බෝඩිම් කාමරය ලෙසින් තමාලිට හා ඉන්දිරාට පෙන්වීය. රුපියල් පනහක්වත් නොවටිනා බාල ඉබ්බෙකු දමා යතුරුලූ ලෑලී දොර හිමිකාරිය විසින් විවරකර ඉන්දිරාට කාමරයේ ඇතුලත පෙන්නුවාය. සිමෙන්ති පොලව මත ගඩොල් කැට කිහිපයක් තබා එය මතින් තැබූ ලෑලී උඩින් ඇඳුම් බෑග් සියල්ල එක පෙළට තබා තිබුණි. කාමරයේ මුල්ලකට වන්නට ගොඩගසා තිබුනු පැදුරු ගොඩත් ඊට එහායින් අකුළන ලද බූරු ඇදකුත් විය. පසෙක තිබූ ලණු වැලක එල්ලා ඇති ගවුම් කිහිපයක් හා කාන්තා යට ඇඳුම් ගොඩකුත් ඉන්දිරාගේ නෙතු ගැටින. 

“මේක තමයි කාමරේ. ලැට් එකයි නාන පයිප්පෙයි එහා පැත්තේ.”

“ඇඳවල් නැද්ද?”

තමාලි ඇගෙන් ඇසුවාය.       

“ඇඳවල් දාන්න මේ කාමරේ ඉඩක් නෑ. පපුවේ මහන්සිය තියෙන ලෙඩ ළමයෙක් ඉන්නවා එයාට පොළවේ නිදාගන්න බෑ ඒ නිසා එයාට විතරක් බූරු ඇඳක් දුන්නා. අනෙක් අය නිදාගන්නේ බිම. අර තියෙන්නේ පැදුරු.”       

ඈ කාමරයේ එක් පසෙක ඇති ඇකිලූ පැදුරු ගොඩක් පෙන්නා මඳ නොරිස්සුමක් සහිතව තමාලිට කීවාය. 

“දීපිකාගේ නෑයෙක් කිව්ව නිසයි මම මේකට ගන්නේ. හැබැයි ළමයෝ මට මාසේ අන්තිමට කාමරයේ සල්ලි ඕනේ. වැඩ ඇරුනු ගමන් එක එක තැන්වල ඇවිදින්න නැතිව බෝඩිමට එන්න ඕනේ. මට බෑ මේ ළමයින්ගේ ගෙවල්වලට වග කියන්න. එහේ මෙහේ ගිහිල්ලා කොල්ලන් පටලාගෙන මෙහේට උන් එක්කන් එන්නත් එපා. මම ඒවාට කැමති නෑ. මොනවා හරි සම්බන්ධකම් තියෙනවානම් ඒක තම තමන්ගේ ගෙවල් වලට දන්වලා අවසර ඇතිව මිසක් ඔය ගෙවල්වලට හොරෙන් සම්බන්ධකම් තියාගන්න බෑ. මට ඔය එක එක ඒවා අහුවුනොත් නම් අනිවාර්්‍යයෙන්ම බෝඩිමෙන් යවනවා.”

“ඔව් එහෙම නීති රීති එක්ක තියෙන එක හොඳයි. මටත් බයක් සැකක් නැතිව දුව මෙහේ නවත්තලා යන්න පුළුවන්.”

තමාලි ඉන්දිරා දෙස බලමින් කීවාය.

“මේ ළමයා දැන් කවදා ඉදලාද වැඩට එන්නේ?”       

 “හෙට ඉදන් වැඩට එන්න කිව්වා.” 

“කෝ ඉතිං ඇඳුම් එහෙම ගෙනාවේ නැද්ද?”

 “වැඩිය අරගෙන ආවේ නෑ. ඒවා මේ ළඟ නෑ ගෙදරක තිබ්බා. ඇඳුම් ටිකත් අරගෙන හෙට උදේම එන්නයි හිතාගෙන ඉන්නේ.”

“ඔව් ඒකත් හොඳයි. එහෙනම් මට ඇඞ්වාන්ස් එකක් දීලා යන්න. මොකද වෙනින් ළමයි ඇවිල්ලා ගන්නවා කියලා යනවා ඒත් පස්සේ බැලින්නම් වෙනින් තැනකට ගිහිල්ලා.”

තමාලි ඉක්මනින් තම පසුම්බියෙන් ගත් රුපියල් පන්සියය ඇගේ අතට පත්කළා ය. පසුදා උදේම අවදිවූ තමාලි දීපිකාගේ බෝඩිම වෙත ඉන්දිරාව රැගෙන ගියේ පෙරදින රාත්‍රියේ අධික ලෙස බීමත්ම නිවසට පැමිණි සුන්දරලිංගම් මහතා අවදිවිමට ප්‍රථමයෙන්ය. ඔවුන් අත්තිඩියේ ජනතා මාවතේ වූ බෝඩිමට එනවිටත් දීපිකා ඇතුලු කෙල්ලන් සිටියේ නින්දේය. ඇදගැසිමෙන් තැන තැන හිදැස් ඇතිවුනු වල් ලී දොරට තමාලි හිමිහිට තට්ටු කළා ය. ඇතුලත විදුලි බුබුල දල්වා කබල් ලෑලී දොර හැරගෙන දීපිකා එළියට ආවා ය. කපුටු කුඩුවක් සේ අවුල්ව ගිය කොණ්ඩය ඇඟිලිතුඩුවලින් සකසමින් ඈ ඉන්දිරා සමඟින් සිනාසුනා ය. 

“තාම කට්ටිය නිදි. මමත් මේ ඇහැරගෙන හිටියේ ඉන්දිරා උදේම එනවා කිව්ව හින්දයි.”

“දැන් කීයටද වැඩට යන්නේ?”     

“උදේ අටට තමයි වැඩ පටන් ගන්නේ. ඔය කට්ටිය දවල් වෙනකම් නිදාගෙන ඉදලා තව ටිකකින් තමයි මාර යුද්ධය පටන්ගන්නවා.”     

“දීපිකා දුවේ මට පැක්ටේරියට ගිහිල්ලා මෙයාව බාරදෙන්න උදේ අට වෙනකම් ඉන්න වේලාවක් නෑ. සර් නැගිටින්න ඉස්සර ගෙදරට යන්නත් ඕනේ.”

“හරි ඇන්ටි ඔයා යන්න. එතැනට ගියා කියලා විශේෂ දෙයක් නෑ. මම ඉන්දිරාව බාරදෙන්නම්.”

“අනේ දුවේ මේ කෙල්ලව හොඳින් බලාගන්න. මතකයි නේ මෙයාගේ මෝඩකම්. ආපහු ඒවාගේ දේවල් සිද්ධකරගන්න ඉඩ දෙන්න එපා.”

“හරි හරි ඕවා මෙතන කියන්න ඕනේ නෑ, මම දන්නවා ජීවත්වෙන්න ඕනේ විදිය.”

ඉන්දිරා මඳ නොරිස්සුමකින් කීවා ය. 

“පරක්කුවෙනවානේ ඇන්ටි දැන් යන්න. අපිටත් ලැහැස්තිවෙන්න තියෙනවා.”

බෝඩිමෙන් එළියට ආ තමාලි ආපසු හැරී ගොස් ඉන්දිරා අතට මුදල් නොට්ටු කිහිපයක් පත්කර පිටත්විය.  

“යමු ඉන්දිරා ඇතුලට හැබැයි නිදන් ඉන්න අයගේ කකුල් පාගන්න එපා.”

ඇය ඉන්දිරාගේ ඇඳුම් බෑගය අතට ගන්නාගමන් පැවසුවාය. බිම එලූ පැඳුරු මත එක පෙළට වැතිර සිටින කෙල්ලන් සමූහයක් අතරින් එකෙකු දෙන්නෙකු තම නින්දට බාදාකරන ඔවුන් දෙස දෙස නොමනාපයෙන් ඔළුව උස්සා බලා යළි කොට්ටයට ඔබාගත්තාය.     

“ඔන්න ඔය කෙහෙල්මල් ලයිට් එක නිවපං බං තව ටිකක් නිදාගන්න දීලා.” 

කාමරයේ කෙළවරකට වෙන්න නිදා සිටි එකියක හිස ඔසවා බලා තම පොරවනයෙන් හිසත් සමඟින් වසා ගන්නා අතරතුරේදී කීවා ය.   

“යමු අපි එලියට ගිහිල්ලා තේ එකක් හදාගෙන බීලාම හිටිමු.”

ඇඳුම් බෑග් තබා ඇති ලෑල්ලේ බෑග් එහාමෙහා කර ඉඩක් පාදාගනිමින් ඇය පැවසුවා ය. කාමරයට යාබද කුස්සි කෑල්ලේ දර ළිපට ගිනි අවුලවා කේතලය එහි තැම්පත් කෙරූ දීපිකා පසෙකවූ බංකු කෑල්ලක් ගෙන ඉන්දිරාට හිදගන්නට ඉඩ සලසා දුණි.

“ඔන්න බලන්න තව ටිකකින් තමයි යුද්දේ පටන් ගන්නේ. ඔය කම්මැලිකමට නිදාගෙන ඉදලා පරක්කුවෙලා වැඩට දුවන්න ලැහෑස්තිවෙනවා.”

“උදේට කන්න උයන්න එහෙම නැද්ද?”

“සමහරුන්ට එයාලගේ පැක්ටේරිවලින් උදේටත් කන්න දෙනවා. අපිට උදේට කෑම දෙන්නේ නෑ. අල හොද්දක් හරි පරිප්පුවක් එක්ක පාන් කෑල්ලක් තමයි උදේට කන්නේ. රෑට මොනවා හරි රත්කරන් කනවා.”

“ඉතිං එක සැරේ උදේම බතක් මාලුවක් හදාගත්තාම රෑටත් කන්න ඇහැකියි නේද?” 

“ඒක අපි ඉස්සර කළා. දැන් ඒවා කරන්න බෑ මොකද මේ මියෝ පුසෝ එක්ක. ඒ මදිවට මේ කකුල් දෙකේ හොර පුසියෝ ඉන්නවා කෑම එකට බහින.”

“ඉතිං මෙතන ඔය ඔක්කෝම උයනවාද?”

“අර ලයිට් එක නිවපං කිව්ව එකියි තවත් නැට්ටිචියකුයි කඩෙන් කන්නේ. උන්ගේ ඔළුව ඉදිමිලා.”

තේ කොළ ගොටුවට දමා උණු වතුර වත් කරන ගමන් දීපිකා පැවසීය.    

“එයාලාගේ ගෙවල් කොහේද?”

“ඇයි හිතුවාද උන් දෙන්නා කොළඹ හතේ කියලා? අර නිදන් හිටපු එකි ඉනෝකා. ගෙවල් වැලිඔය පැත්තෙ. උන්ට නාන්නත් හැතැම්ම ගානක් යන්න ඕනේ. ඕකි මෙහෙට ආපු හැටි අමතකවෙලා.”

කහට කෝප්පය අතට ගත් ඉන්දිරාට අල්ලට සීනි ටිකක් ගෙන එය තොලගාන අතර කුස්සි කෑල්ල සිසාරා තම දෑස් දිවැව්වා ය. පිට පළු ලෑලී වලින් කිසිම පිළිවෙළක් නොමැතිව ආවරණය කර තිබූ මෙය කුස්සියකට වඩා දර මඩුවක් සේ ඇයට පෙනුණි. දිගින් දිගටම දුම් වැදිමෙන් කළු පැහැගැන්වුනු පිට පළු ලෑලී දුබුලු වලින් පිරි පැවතිනි. අඩු වොට් ගණනකින් යුතු විදුලි බල්බයේ මළානික එළිය පරදා ළිපෙන් නැග එන ගින්දර කුස්සි කෑල්ල ඒකාලෝක කරවන්නට විය. දීපිකා පරිප්පු මිටක් ගෙන දියට දැමීය. 

“ඉන්දිරා ඔයා ටිකක් එහායින් ඔය බංකුව තියාගන්න, දැනටමත් කොණ්ඬේ අළු රැඳිලා. ඇඳුම්වල දැලි ගාගෙන ගියොත් අපේ උන් අහයි ළිප්බොක්කේ ඉදලාද ආවේ කියලා.”

ඈ කී කතාවට දෙදෙනාම සිනාසෙන්නට විය.  

“ඔයා පරිප්පු හදන්නද යන්නේ?”

“මම මේක බලාගන්නම් ඔයා ගිහින් අර වංගුවේ කඩෙන් පාන් භාගයක් අරගෙන එන්න. අපි දෙන්නාට භාගයක් ඇතිනේ?” 

මඳ වේලාවක් ගත වෙද්දී එකා දෙන්නා පැදුරෙන් නැගිට ඈලීමෑළී කඩමින් එළියට එන්නට විය. තිබුනු එකම වැසිකිළිය ඉදිරිපිට දෙදෙනෙක් දත් බුරුසු කටේ රුවාගෙන බලා සිටින්නට වූයේ ඇතුළට ගිය කෙනා පිටතට පැමිනෙන තුරුය. වංගුවේ කඩෙන් පාන් භාගයක් මිලදීගත් ඇය ආපසු එන විට දඩි බිඩියේ කුස්සි කෑල්ලටවි තම අඩුම කුඩුම එහා මෙහා කරමින් සිටි එකියක් ඉන්දිරා දෙස බලා සිනාසුනා ය. 

“ආ ඔයාද මේ අලුතින් එනවා කිව්ව දීපිකාගේ යාළුවා? මේකේ ඇතුලේ ඉන්නේ නැතිව කාමරේට ගිහිල්ලා ඉන්න. දැන් අනිත් උන් ඇවිල්ලා ඔයාවත් පෙරළාගෙන උයන්න ගනියි.”

“ඉන්දිරා මේ ඉන්නේ වසන්ති අක්කා. කවුරු හරි මොනවා හරි කිව්වොත් වසන්ති අක්කාට කියන්න එයා බලාගනියි.”     

ඉන්දිරා වසන්ති දෙස බලා මඳ සිනාවක් පෑවාය. 

“හා යමු ගිහිල්ලා ඇතුළේ ඉදගෙන ඉන්න, මම මේ පරිප්පු හොද්ද හදාගෙන එන්නම්.”   

උදෑසන ආහාරයෙන් පසු ඔවුන් දෙදෙනා පාගමනින් නිව් ස්ටාර් ඇපරල් එකට ගමන් කරන්නට විය. 

“බෝඩිමේ ඉදලා ටිකක් දුර උනාට මේ හැමෝම වාගේ යන්නේ පයින් තමයි.”

දීපිකා ඉන්දිරා දෙස බලා කීවාය. 

“පයින් යන්න බැරි කමක් නෑනේ දීපිකා. පයින් යන්න පුරුදු වෙනවා නෙමෙයිනේ. අපි ඉස්කෝලේට ගියෙත් ආවෙත් පයින්මනේ.”

“ඒවූනාට මේ ටිකත් බස් එකේ යන එළදෙන්නුත් ඉන්නවා.”

“ඉතිං මේ ටික බස් හොල්ට් දෙකක්වත් දුර නෑනේ?”

“ඒක තමයි මම කිව්වේ අපේ ඉනෝකලා වාගේ බොරු සෝබන වැඩ කරන අය ඉන්නවා කියලා. ඒක නෙමෙයි අපේ වැඩපලේ ඉන්නවා ඔය ඕපාදුප හොයන ගෑණු ටිකක් පරිස්සමින් කතා කරන්න වෙයි.”

“ඉතිං එයාලා දැනගන්න හල්දුම්මුල්ලේ අය මෙතන නෑනේ.”     

“පිස්සුද බං මුන්ට පොඞ්ඩක් හරි සැක හිතුනොත් පන්න පන්න හොයනවා. ඒක නිසා පරිස්සමෙන්.”  

ඇය ෆ්‍රැක්ටේරියට ගේට්ටුවෙන් ඇතුල්වෙද්දිම පැවසීය. ඉන්දිරාව කැදවාගෙන ගොස් පුහුණු කිරිම් භාරව සිටින සාගරිකා මිස්ට භාර කෙරූ දීපිකා ඇගේ මැහුම් අංශයට පිටත් වීය. ඉන්දිරාගේ නම ගම විස්තර අසාගත් සාගරිකා මිස් ඇයව පැකින් අංශයට අනුයුක්තකර එහි වැඩ කරනා අයුරු පිළිබඳ පුහුණුවක්ද ලබාදුණි. මුලින් කිහිපයක් වැරදුනත් හොඳින් අසාගෙන තම වැරදි අඩුපාඩුකම් ඉක්මනින් මගහරවා ගැනිම සමත්විය.          

ඉන්දිරාගේ නව රැකියාව ? මතුසම්බන්ධයි......   

මෙම නවකතාවේ වර්තමානයේ සිදුවන සිදුවිම් දේවල් කළු පාටින්  හා අතිතාවර්ජනා කොටස් නිල් පැහැයෙන් දක්වා ඇත.