පළිගු කිරිල්ලී - දෙළොස්වන කොටස

 

පළිගු කිරිල්ලී - දෙළොස්වන කොටස

දිනක් සුදු නැන්දා නිවසින් පහළට බැස පාර අද්දරටවී තමන් පාසල් නිමව එනතෙක් පෙරමඟ බලා සිටිනා අයුරු ඉන්දිරාට අදහාගත හැකි නොවීය. එය ඇගේ සිතේ යම් තරමකට අවිනිශ්චිතභාවයක් ඇති කරවන්නට විය. සුදු නැන්දාගේ මුහුණේවූයේද තරමක කලබලයටපත්වූ ලෙසකි. එය දුටු ඉන්දිරාද තැතිගත්තා ය.

“ඇයි සුදු නැන්දේ? ඇයි මෙතන කරන්නේ?”

“නෑ මම මේ පොඞ්ඩකට පහළට ආවා දැන් උඹලා එන නිසයි මඟ නතරවෙලා උන්නේ.”

සුදු නැන්දා ඉන්දිරාට සැකයක් ඇති නොවනා ලෙසින් කීවාය. එහෙත් ඇගේ ස්වරයේ යම් තරමකට බියපත්වූ බවක් ඉන්දිරාට දැනෙන්නට වුණි.

“එහෙනම් යමු.”

“ඉන්දිරා දුවේ අපි පොඞ්ඩක් ශ්‍රියා නැන්දලාගේ ගෙදරටත් ගිහිල්ලා එමුද?”

“ඇයි එයාලට මොකක් හරි කරදරයක්ද?”

“උඹට පිස්සුද? මම මේ නිකං යන්නේ ලබන සුමානේ සිල් ගන්න යනවාද අහන්නයි.”

“ඕක අහන්න මේ තදියමේ යන්න ඕනෑද? අපි පස්සේ වෙලාවක යමු. දැන් හොඳටම බඩත්ගිනියි.”

“මෙතනට ආපු එකේ ඔය පොඞ්ඩත් ගිහිල්ලා එමුකෝ.”

“මල්ලිත් ආවේ බඩගිනියි කිය කියා. කෝ පොඩි මල්ලි? එයාව ගෙදර තනියම දාලාද සුදු නැන්දා මෙහේට ආවේ?”

“එයා ගැන බය වෙන්න දෙයක් නෑ. මම එයාව බලාගන්න දීලා ආවේ. මාත් එක්ක එහෙට යමුකෝ.”

“මට බඩගින්නක් නෑ අක්කේ.”

“මෙයාට අර කෙල්ල එක්ක නටන්න තියේනම් බඩගින්නක් නෑ තමයි. එහෙනම් ඔය දෙන්නා ගිහිල්ලා එන්න මම ගෙදර යන්නම්.”

“මම කිව්වානේ යමු කියලා. මගේ තරහා අවුස්ස ගන්නේ නැතිව යමල්ලා.”

“ගිහිල්ලා ඉක්මණටම එමු.”

ඉන්දිරාගේ සිත තුළ හට ගැනුන කුහල තවත් වර්ධනයවූවා මිස එය නැතිවුයේ නැත. කිසිදාක නොවු අයුරින් සුදු නැන්දා හැසිරෙන අකාරය ඈට මහත් ප්‍රෙහේලිකාවක්ම විය. ශ්‍රියාගේ අම්මා ඔවුන් ආ පෙර මඟට ආවේ පොඩි මල්ලි දිනේෂ්ව ද වඩාගෙනය. ඉන්දිරාගේ සිත තුළ නලියමින් සිටි කුහුල්සහගතත්වය ඇස් පණාපිටම ඔප්පු විය. එසේනම් සුදු නැන්දා නිවසින් බැහැරව දිනේෂ්වත් රැගෙන පහළ වංගුවට ඇවිත් තිබේ. තමන්ටද බොරුවක් කියා ශ්‍රියා නැන්දලාගෙදරට කැන්දාගෙන යාම කුමක් අරභයා සිදු කළාදැයි සිතාගත නොහැකි විය. අම්මාට කරදරයක්වත් සිදුවුණිදැයි සිතේ තීගැස්මක් හටගති. දිනේෂ්ව සුදු නැන්දා අතට පත්කල ශ්‍රියා නැන්දා ගේ අම්මා ආයාසයෙන් මෙන් සිනාසී

“ළමයි දෙන්නා ආවද? බඩගිනිත් ඇති නේද? ඉන්න මම කන්න මොනවා හරි ගෙන්නම්.”

කියා මුළුතැන්ගේය දෙසට පියමැන්නා ය. සුදු නැන්දාද ඉන්දිරාගේ ප්‍රශ්න වලින් වැලෙකෙන්නට මෙන් ඇය පසුපසින් ඇවිද ගියාය. ඉන්දිරාගේ සිතහි හටගත් තීගැස්ම සුදු නැන්දා කෙරහි ඇතිවූ කෝපයක් ලෙසින් වර්ධනය වෙමින් පැවතුණි. කිසිවක් ගැන විමසිලිමත් නොවන ලොකු මල්ලි ටිපෝව යට තිබූ පොටෝ ඇල්බම් එකින් එක එළියට අදින්නට වුණි.  

“ආ මෙන්න. අත් දෙක හෝදාගෙන ඇවිල්ලා කාලා හිටියානම්.”

ශ්‍රියා නැන්දා ගේ අම්මා ගෙන ආ බත් පිඟන් දෙකක් ඉන්දිරාටත් කෝලිතටත් දිගුකළාය. දැඩි කුසගින්නක පසුවු කෝලිත අත් සේදීම පසෙකලා බත් කෑම ආරම්භකලේ ඉන්දිරාගේ කෝපය වැඩි කරවමිනි.

“ඔය මොකක්ද මල්ලි කරන්නේ? අත් සෝදන්නේ නැතිව කෑම කන්න එපා. තැනකට ආවත් ඉන්න දන්නේ නෑ.”

“මේ තමුසෙට ඕනේ නම් අත් හෝදලා කනවා. මට බඩගිනියි.”  

ඔහු බත් පිඟානෙන් හිස ඔසවන්නේ නැතිවම කීවේය. ඉන්දිරාගේ සිතේ හටගත් දැඩි කලබලකාරිත්වය නිසා පෙර තිබූ කුසගින්නද දැනුනේ නැත. බත් පිඟාන අතගානවා දුටු ශ්‍රියා නැන්දාගේ අම්මා 

“ඔය ළමයා කාලා නෑනේ. පිඟාන අතගගා කල්පනා කර කර ඉන්නේ නැතිව බත් ටික කන්න. ඉස්සෙල්ලා බඩගිනියි කිව්වා නේද?”

 කෑමට ඇති පිරිය පහව ගොස් බැවින් ඉන්දිරා බත් පිඬු කිහිපයක් අමාරුවෙන් උගුරෙන් පහළට තල්ලූ කරගත්තාය. සුදු නැන්දා තමන්ගෙන් වසන් කරනා කුමක් හෝ කරුණක් ඇතැයි සිතුනි. කිසිවක් නොවුවිරු ලෙසින් මොවුන් හැසිරෙන ආකාරය පිළිබඳ ඇයට සිතාගත නොවීය. කුමක් හෝ ව්‍යසනයක් සිදුවෙමින් තිබෙන්නාක් බැව් ඉන්දිරාගේ පරිණත වෙමින් පැවති විඥානයට පසක් විය. කටට දෙකට බත්පත ගිලදැමු කෝලිත මිදුලට පැන්නේ ඉන්දිරා තම සිතුවිලි හා අරගලයක යෙදිමින් සිටිනා අතරතුරේදීය. ආහාර ගැනිම පසෙකලු ඈ සුදු නැන්දාව සෙව්වා ය. ඒවන විටත් කෝලිත ශ්‍රියා නැන්දාගේ දියණිය දිස්නා හා එක්ව මිදුලේ බට්ටා පනිමින් සිටිනවා නෙතු ගැටින. පාසල ඇරී ගෙදර එනතෙක්ම අතරමඟදීම බඩගිනියි කියමින් කන් කෙඳිරිගෑ කෝලිතගේ බඩගින්න ශ්‍රියා නැන්දලාගේ ගෙදරට යන්න කතා කලවිට අතුරුදහන්වූ හේතුව දිස්නා බව ඇයට වැටහුණි. අම්මා ඇරලවීමට ගුවන්තොටුපලට ගිය ගමනේදී ලෙකු මල්ලි දිස්නා සමඟින් මිතුරුවන්නට ඇතැයි ඈ සිතුවා ය.

“ශ්‍රියා නැන්දලාගේ අම්මේ කෝ සුදු නැන්දා?”

“සුදු නැන්දා ගෙවල් පැත්තේ ගියා.”

“ගෙදර ගියා? ඇයි අපිව මෙහේ දාලා ගියේ?”

ඉන්දිරා ඇගෙන් ප්‍රශ්න කළා ය.

“මං දන්නේ නෑ. ඔය ළමයා සුදු නැන්දා ආවම එයාගෙන්ම අහගන්න.”

“කෝ එතකොට පොඩි මල්ලි? එයාවත් අරගෙනද ගියේ?”

“නෑ ඒ දරුවා අර කාමරේ නිදි.”

“මටනම් තේරෙන්නේ නෑ මේ විකාර. මගේ ඔළුවත් එක්කම කකියනවා.”

“පොඞ්ඩක් ඉන්න සුදු නැන්දා එනකම්. එයාගෙන්ම අහගත්තෑකි විස්තරේ.”

යළිත් සාලයට ගිය ඉන්දිරා ටිපෝව මතවූ කාන්තා පුවත්පතක් ගෙන එහි පිටු පෙරලන්නට විය. මඳ වේලාවකින් දෙනෙත් බරකරමින් නින්ද ඇයට අතවනන්නට විය.

“ඉන්දිරා. ළමයෝ නැගිටින්න.”

ඇය නිදිබර දෑස සෙමින් විවර කළා ය. පොඩි මල්ලි දිනේෂ්ව කරපින්නාගත් සුදු නැන්දා සැටිය අද්දරට වී සිටියා ය. 

“යමු ළමයෝ.”

“කෝ ලොකු මල්ලි?”

“අර ඉන්නේ එළියේ. ඉන්න මම එයාටත් කතා කරන්නම්.”

සුදු නැන්දා කෝලිතට ගෙදර යන්නට කතා කළා ය. දිස්නා හා එකතුව සෙල්ලමට වැටීහුන් කෝලිතට ගෙදර යන්නට සිතක් නොවීය.

“මම තව ටිකකින් එන්නම්. සුදු නැන්දලා යන්න.”

“දැන් ඇති සෙල්ලම් කළා යමං ගෙදර.”

“ඔයලා යන්නකෝ වද නොදී මම තව ටිකකින් එන්නම්.”

ඔහු තම සෙල්ලම නවතා කේන්තියෙන් මෙන් කීවේය. සුදු නැන්දා ඔහුගේ සෙල්ලමට ඉඩ දී ඉන්දිරා සමඟින් යන්නට මිදුල බැස්සාය.

“නංගියේ අපි ගිහිල්ලා එන්නම්. පස්සේ වෙනින් වේලාවක මේ පැත්තේ ඇවිල්ලා යන්න එන්නම්.”

කුඩා දිනේෂ් වඩාගත් සුදු නැන්දා පිටුපසින් පාසල් බෑගය කරහි එල්ලාගත් ඉන්දිරා තාර පාරට අවතීර්ණ විය. එළවළු ගෝනි පටවා ගත් ඩෙලිකා වෑන් රථ දෙකක් ඔවුන් පසුකර හපුතලේ දෙසට ධාවනය වුණි. ඉන් නැගුන කිරි කිරි ශබ්ඳයට මෙතෙක් වේලාවක් සුදු නැන්දාගේ උරයට හිස රඳවාගෙන අඬ නින්දේ සිටි දිනේෂ් හිස ඔසවා බැලීය. ඔහු තම කුඩා දෙනෙත් විශාල කර කිසිදා නොදුටුවක් සේ එදෙස බලා සිටිනු පිටුපසින් ආ ඉන්දිරා දුටුවා ය. පාරෙන් අතුරු පාරකට හැරුනු සුදු නැන්දා ගල්මුල් පෑදුණු මඟ දිගේ හෙල නගින්නට පටන්ගත්තාය. වැඩි දෙනෙක් භාවිතා නොකරන අතුරු මාර්ගයක් ඔස්සේ තමන්ව රැගෙන යන සුදු නැන්දා ගැන වූයේ විමතියකි.

“ඇයි මේ පාරෙන් යන්නේ?”

“මේක ළඟයි.”

“මේක යන්නේ අර සොහොන ළඟින්නේ.”

“මොක ළඟින් ගියත් අපිට මොකෝ බං. බය නැතිව වරෙන් යන්න.”

දහවල් සිටම සුදු නැන්දාගේ අමුතු හැසිරීම ගැන ඇයට විමසීමට සිත්විය.

“ඇයි අපිව ශ්‍රියා නැන්දලාගේ ගෙදර නැවැත්තුවේ?”

“පොඞ්ඩක් හිටපං බං ගෙදරට යනකම්.” 

ඇය දිනේෂ්ව වඩාගෙන සිටි උරය මාරුකරමින් කීවා ය. ව්‍යාකූලවූ දහසක් සිතුවිලි එකිනෙක ගැටෙද්දී නිහඬව පා එසවූ ඉන්දිරාගේ සිත තුළ නිහඬබව රජ කළේ නැත. වැස්සට පස් හේදී ගිය මානා පඳුරු වලින් සෙවණවූ මාර්ගයේ ඇති දැඩි පාළු ස්භාවය ගෙන දුන්නේ ගූඪ නිහැඬියාවකි. කඳු බෑවුමේ පස් කපා සැදූ සොහොන් පිටිය මානා පඳුරුවලින් වැසීයමින් පැවතුනේ එම ගූඪ භාවය තහවුරු කරමින්ය. සුදු නැන්දා මොකට මේ කැලෑ පාරවල් වල යනවාද මන්දා යැයී ඇගේ සිත මොරගාන්නට විය. අඬ හෝරාවකට අඩු කාලයකදී නිවසට ළඟාවූවත් ඔවුන් දෙදෙනා සිටියේ දැඩි වෙහෙසකරවය. 

“මහ එපාකරපු පාරක්. ළඟ වුනාට මහන්සිය.”

ඉන්දිරා පොත් බෑගය මේසය උඩින් තබමින් කීවාය. දිනේෂ්ව බිමින් තැබූ සුදු නැන්දා කළයෙන් වතුර කෝප්පයක් නවාගෙන එක හුස්මට බී අහවර කළේය.

“දැන්වත් කියනවාද අපිව ශ්‍රියා නැන්දලාගේ ගෙදර නැවැත්තුවේ ඇයි කියලා?” 

“ගෙදර ඇවිල්ලා හුස්මක් කටක් ගන්නවත් හම්බවුනේ නෑනේ. ගිහිල්ලා ඔය ඉස්කෝලේ ඇඳුම් ටික ගලෝලා වරෙන්.”

“නෑ මට මේවා ගලවන්න ඉස්සරින් දැනගන්න ඕනේ.”

“අනේ මන්දා උඹත් හරියට උඹේ අම්මා වගේමයි. මුරණ්ඩුකම නම් අඩුවක් නෑ.”

“ඔය කතා කියලා ප්‍රශ්නෙන් මගාරින්නද හදන්නේ?”

සුදු නැන්දා මැටි පොළව අතගාමින් සිටි දිනේෂ්ව නැවත වඩාගෙන ඇඳෙන් හිද ගත්තා ය. 

“අද හරි වැඬේ සිද්දවුනේ. උඹලාගේ ඉස්කෝලේ ඇරෙන්න පැයකට එකාමාරකට කලියෙන් විතර උඹලාගේ තාත්තා ජයවීර මෙහෙට ආවා.”

“තාත්තා ... මෙහේට ...?”

කාලෙකට පසුව තාත්තා යන වචනය ඇසුනායින්  ඉන්දිරාට එය අදහාගත නොහැකි විය.

“කෝ තාත්තා? එයා ගියාද?”

“ගියා වෙන්නැති.”

“ඇයි එයාට යන්න දුන්නේ? මොනාද එයා කිව්වේ?”

“ජයවීර හොඳටම බීලයි හිටියේ. මං හිතන්නේ ගිය සුමානේ විතර තමයි හිරෙන් එළියට එන්න ඇත්තේ. උඹලාගේ අම්මාව ඇහැව්වා.”

“අපිව ඇහැව්වේ නැද්ද?”

“ඇහැව්වා.”

“ඉතිං.”

“මම කිව්වා මෙහේට ආපු තමාලියෙක් නෑ කියලා.”

සුදු නැන්දාගේ ඒ වඳන් සියල්ල කාලෙකින් නොදුටු තම පියාණන් එනතෙක් බලාසිටි ඉන්දිරාගේ හදවත පාරවන්නට විය. සුදු නැන්දා ගැන සිතේ ඇතිවූ කළකිරිම මුසු කෝපය ඈ මුදාහැරියා ය.

“ඇයි එහෙම තාත්තට කිව්වේ?”

“එහෙම නොකියා පුළුවන්ද? හොඳටෝම බීලා අසිහියෙන් ඉන්න කෙනෙකුට.”

“සුදු නැන්දා තාත්තට බොරුවක් නේ කියලා තියෙන්නේ.”

“උඹලා මෙහේ ඉන්නවා කියලා තාත්තට දැනගන්න ඉඩ තියන්න එපා කියලයි අම්මා කිව්වේ.”

“අපි මෙහේ ඉන්නවා කියලා තාත්තා දැනගත්තාම මක් වෙනවාද?”අනික සුදු නැන්දා බොරු කිව්වාම කොහොමද තාත්තා අපිව හොයාගන්නේ?”

“ඔය මිනිහා උඹලාගේ අම්මාත් එක්ක ඉන්නේ තරහින්.”

“එයා අම්මාත් එක්ක තරහාවුනාට අපිත් එක්ක තරහා නෑනේ.”

“අනේ මේ උඹ දන්න දේ. ඔය මිනිහා එක්ක අම්මා ආයෙමත් පවුල් කන්න යන එකක් නෑ.”

“මෙච්චර දුර ගෙවාගෙන අපිව බලන්න ආව තාත්තව, එයා කෑවද බිව්වාද බලන්නේ නැතිව පන්නා ගත්තා නේ.”

“මම එයාව පන්න ගත්තේ නෑ ඉන්දිරා. ජයවීර පිලට වෙලා මොන මොනවද මන්දා කියව කියව හිටියා. මම තේ එකක් හදාගෙන එනකොට බිම වැටිලා බුදී.”

“පව් මහන්සියට නින්ද යන්නැති ඉතිං නැගිට්ටවලා තේ එක දුන්නේ නැද්ද?”

“බීලා නිදාගත්තු මිනිහාව කාටද පුළුවන් නැගිට්ටවන්න. මම ඉක්මනට ගෙවල් දොරවල් වහලා දාලා දිනේෂ්වත් අරගෙන පාරට පැන්නේ උඹලාව ඔය මිනිහාව මුලිච්චි වෙන එක නවත්තන්නයි.”

“හිරේ ඉදලා අපිව බලන්න ආව තාත්තාට අපිව මඟ අරවන්න කරපු වැඬේ නම් හරිම කැතයි සුදු නැන්දේ. ඇයි ඔය වාගේ වැඩ කරන්නේ?”

“මටයි උඹලාව උඹලාගේ අම්මා බාර දීලා ගියේ. ඒ වගකීම මම රකින්න ඕනේ. මම මඟ අරවන්න කරපු දෙයක් නෑ. අම්මා එපයි කියපු දේ කළා මිසක්.”

“තාත්තා ආයෙමත් එයිද? මේ කොහේහරි ගෙදරකට ගියාද දන්නේ නෑ.”

“ඒ නිසයි මම පස්සේ ඇවිල්ලා සෝදිසි කරලා බැලුවේ. ජයවීර යන්න ගිහිල්ලා.” 

“පව්, තාත්තා දවල්ට කෑම කාලවත් නැතිව ඇති.”

“ජයවීරට ඔයාලව බලන්න ඉඩ දෙන්න එපා කියලා තමයි තමාලි මට කියලා ගියේ. එයා කෑවේ නැතිවුනාට අඩුවක් නැතිව හොඳට බීලා නම් හිටියා. මට බෑ ජයවීරත් එක්ක රණ්ඩු අල්ලන්න.”

“තාත්තා අපිව බලන්න ආවේ අපිට තියෙන ආදරේට මිසක් රණ්ඩු අල්ලන්න නෙමෙයි.”

“ඔය මිනිහාට දරු කැක්කුමක් තිබුනානම් අර ගෙවල් දොරවල් බීලා බීලා නැති නාස්ති කරයිද?  අපි පිහිටවුනේ නැත්නම් අද උඹලාට අම්මත් එක්ක මහ පාරේ තමයි ඉන්න වෙන්නේ.”

සුදු නැන්දාගේ වදනින් මඳකට පසුබා ගිය ඉන්දිරා තරහින් ගස්සාගෙන කාමරයට වැදුණි. පාසල් නිල ඇඳුම ගලවා වෙනත් ගවුමක් හැදගත් ඈ පිලට වී මිඳුල දෙසින් එපිටට නෙත් යොමුකරවාගෙන සිටියේ තාත්තාගේ රුව දෙවට පාරෙන් මතුවේයැයි සිතමිනි. තව තවත් තාත්තා ගේ මතකය මනසට ගලාගෙන ඒම වලක්වාගත නොහැකිවූ ඈ පිල් කණ්ඩිය අසලින් හිදගත්තා ය. සුදු ඇඳුමේ දුහුවිලි නාගෙන ගෙට පැමිණි කෝලිත දෙස ඉන්දිරා බැලුවේ නොමනාපයෙනි.

“දන්නවාද වැඩක්? අද තාත්තා මෙහේට ඇවිල්ලා.”

“බොරු කියන්නේ නැතිව ඉන්නවා. එයා ඉන්නේ හිරේනේ.”

“බොරු නෙමෙයි. එයා නිදහස් වෙලාලු.”

“කෝ එහෙනම් තාත්තා? මෙහේට ආවද?”

“ඇවිල්ලා, ඒත් අපි මෙහේ ඉන්නවා කියලා සුදු නැන්දා කියලා නෑ. මම හිතන්නේ තාත්තා ආයෙමත් යන්නැති.”

“ආ එහෙමද.”

කී කෝලිත පාසැල් බෑගය මේසය මතට දමා කාමරයට වැදුණි. තමන්ගේ  වදන් ගණනකට නොගෙන ගිය ලොකු මල්ලි පිළිබඳව ඇතිවූයේ කේන්තියකි. ඔහුට කෑ ගසා බැන වැදීමට සිත්වූවත් තම ආවේගයින් පාලනය කර ගත්තේ සුදු නැන්දා ලොකු මල්ලි ගේ සහායට එන බව දන්නා බැවිනි. වෙනත් කිසිදු වැඩක් කෙරහි අවධානය කරගැනුමට නොහැකිවූ තැන ඉන්දිරා ඇඳට වැටුනේ පාළුව නිවසේ රජයන විටදීය. 

සති අන්තයේ පැමිණි පොඩි මාමාට ජයවීර නිවසට ආ බව දැනගත් පසුව හඳුනාගත නොහැකි යම් අනතුරක සේයාවක් වැනි දෙයක් දැණුනි. එහෙත් එය පිටතට නොපෙන්වා සමාන්‍යය පරිදි හැසිරිමට ඔහු වගබලා ගත්තේය. පිළිසිඳගෙන සිටින්නේ තම දරුවෙකු නොවන බව කියමින් බන්ධනාගාරයේ අමුත්තන්ගේ කුටියේදි ගැබ්බර තමාලිට ජයවීර බැන වැදුනු අයුරු පොඩි මාමාගේ මනසේ යළි යළිත් රඟදක්වන්න පටන්ගති. නොදුරු දිනෙක ජයවීර තමාලි තමාගේ අලුත උපන් දරු පැටියාවූ දිනේෂ් මෙහි රඳවා ඇතයි දැනගතහොත් කුමකින් කුමක් සිදුවෙයිද ඔහුට සිතාගෙත නොහැකි විය. සුදු නැන්දා පසෙකට කැඳවූ ඔහු ඉන්දිරා හා කෝලිත මෙන්ම අනතුරක තිබෙන කුඩා දිනේෂ්ගේ ජීවිතයද තමාලි යළි මව් බිමට පා තබන දිනය තෙක් රැක ගැනීම ඇගේ මෙන්ම තමාගේ වගකිමක් ලෙසත් පැවසීය. ජයවීරට දිනේෂ්ව නොපෙන්වා පුළුවන් තරම් ඔහුගෙන් ඈත්ව සිටින ලෙසත් ඉල්ලා සිටියේය. දින කිහිපයක් ගෙවියන තෙක් සුදු නැන්දා සිටියේ තරමක වට පිටාව පිලිබඳව විමසිලිමත් වෙමිනි. ජයවීර යළිත් නොපැමිනි බැවින් ඇගේ සිත තුළ ඇවිලුණු ගින්න ක්‍රමක් ක්‍රමයෙන් නිවී ගියේය. තාත්තා ගේ ආගමනය නිසාවෙන් ඔද්දල් වූ ඉන්දිරාගේ මනසද යළිත් ප්‍රකෘර්තිමත් වීය. 

                                              * * * * *

“සුදු නැන්දේ ඇයි මට බොරු කිව්වේ?”

“මොකක්ද ජයවීර?”

“අනේ මේ සුදු නැන්දේ උඹ මට සුදුළුණු පොඩිකරන්න එන්න එපා. මම දන්නවා තමාලි මෙහේ ඉන්න බව. කෝ එයාට එන්න කියාපං.”

“මෙහේ ඇති තමාලියෙක් නෑ. මට කරදර කරන්නේ නැතිව පලයන්.”

“එහෙනම් අර ළමයි ඉන්නේ? මම බලාගෙන හිටියේ ඉන්දිරයි කෝලිතයි ඉස්කෝලේ යනවා.”

ජයවීරගේ කතාවෙන් සුදු නැන්දා තිගැස්සී ගියා ය. ඇය නිහඬව ඔහු දෙස බලා සිටියේ පවසන්නට කිසි දෙයක් හිතා ගත නොහැකිවය.

“දැන්වත් මට බොරු කරන්නේ නැතිව තමාලිට එන්න කියාපං. නැත්නම්...” 

“නැත්නම් ඇයි මොකද? මේ ජයවීර මට තර්ජනය කරන්න එන්න එපා. උඹලාගේ ප්‍රශ්න උඹලා විසදගනිල්ලා.”

“විසදගන්න තමයි මම ඒකිට එන්නයි කියන්නේ.”

 “ළමයි එක්ක යන එන මං නැතිව මෙහේට ආවම මම ඉන්න දුන්නා තමයි. දැන් තමාලි මෙහේ නෑ.”

“ඇයි ඒකි කොහේ ගිහින්ද?”

“එයා රට ගියා.”

“රට ගියාද? නැත්තම් අරූත් එක්ක ගියාද?”

“කවුද අරූ කියන්නේ?”

සුදු  නැන්දා නොරිස්සුම් සහගත හඬින් ඇසීය.

“අරූ කියන්නේ මිල්ටා, වල් පාහරයා. මම හිරේ වැටෙනකම් හිටියා මගේ ගෑණිත් එක්ක බුදිය ගන්න. වල් බැල්ලීටත් ඕනේ වුනේ ඔය ටික කරගන්න තමයි.”

“ මම දන්නේ නෑ ඔය කියන මිල්ටෙක් ගැන. ඒකි ඔය උඹ හිතන් ඉන්න ජාතියේ වල් ගෑණියෙක් නෙමෙයි.”

“මට ඔය පරයා අහුවුනේ නෑ. හිරෙන් එනකොට ඌ රස්සාවෙන් අස්වෙලා ගිහිල්ලා. මට ආරංචිඋනේ උන් කොළඹ ඉන්නවා කියලා. එදා මෙහෙ ආවට පස්සේ මම උන් දෙන්නාව හොයන්න කොළඹත් ගියා. හැබැයි ඕකා මට අහුවුනොත් මම ලේසියෙන් ආපහු යන්න තියන්නේ නෑ.”

“ඇයි උඹ ඒ මිනිහාට මොකක් කරන්නද?”

“මම හිරේ ගිය එකෙක්, මට දැන් උලත් එකයි පිලත් එකයි බං.”

ජයවීර තම අතමිට මොලවා බිත්තියට පහරක් එල්ල කරමින් කීවේය. 

“අනේ මේ පිස්සු දොඩන්නේ නැතිව හිටහං.”

“ඇත්ත කියහං කෝ දැන් තමාලි?”

“මම දැන් එක වංගියක් කීවනේ ඒකි රට රස්සාවකට ගියා කියලා.”

“ඇයි අරූගේ සැප ඒකිට මදි වෙලාද?”

“මේ ජයවීර නිරපරාදේ තමන්ගේ ගෑණිට පද හදන්න එපා. මම කීවානේ ඒකී ඔය උඹ හිතන් ඉන්න විදිහේ දෙයක් කරගත්තේ නෑ.”

“මේ සුදු නැන්දේ මම පොඩි බබෙක් කියලා හිතන්න එපා. ඔය මිල්ටනයා මම රිමාන්ඞ් එකේ ඉන්න දවස්වල ඉදන් අපේ ගෙදර රිංගන්න ගත්තා කියලා අපේ අම්මා හිටං මට කිව්වා. ඒත් ඔය විත්තියක් විශ්වාස කලේ නෑ තමාලි ගැන හිතලා. ඌත් මගේ යාළුකම ඉස්සරාට දාගෙන මගේ ගෑණිටම කෙළියා.”

“තමාලි රට ගියේ ළමයි ගැන හිතලා.”

“ළමයි ගැන හිතලා නෙමෙයි ඒකිට මිල්ටාව මදිවෙලා අරාබියෝ එක්ක ළගින්නයි.”

“උඹ වැඩ කලේ ළමයි ගැන හිතලාද ජයවීර?”

“ළමයි? කොහේ ළමයිද?”

“ඇයි දැන් උඹට ළමයිනුත් නැද්ද?”

“කවුද දන්නේ උනුත් මිල්ටාගේද කියලා.”

“මේ උඹ මගෙන් මුකුත් අහගන්න එපා. රස්සාවත් නැති කරගත්තා මදිවට ඉන්න හිටින්න තැනත් නැතිකරලා දැම්මා. උඹෙන් ජාතක වේච්චි ළමයින්ට කන්න අඳින්න දෙන්නයි ඒකි රට රස්සාවකට ගියේ. චී උඹ ලැජ්ජා නැතිව කටේ දිවේ නොගැවී කියන වල් කතා.”

සුදු නැන්දා කෝපාග්නියෙන් දැවෙමින් කීවා ය. සුව නින්දකට වැටී හුන් දිනේෂ් එක්වරම අවදිවී හඬන්නට විය.

“ඔය අඬන්නේ මිල්ටාගේ එකා වෙන්නැති.”

“මිල්ටාගේ ද උඹේද කියලා බලන්න උඹ ඒ නොදරුවාව දැකලා තියෙනවාද?”

දෙපසට වැනෙමින් අයාසයෙන් අඩිය තබමින් ඉදිරියට ඇවිද ආ කුඩා දිනේෂ්  මින් පෙර නොදුටු ජයවීර දෙස බලා තම හැඬීම වැඩි කළේය. සුදු නැන්දා හඬමින් සිටි දිනේෂ්ව වඩාගෙන ජයවීර ඉදිරියට පැමිණියා ය. 

“මේ බලපන් මේ දරුවා උඹ වාගේ නෙමෙයිද?”

සුදු නැන්දා දෙසවත් හිස හරවා නොබැලූ ජයවීර ඉවතට හැරුණි.

“ඔන්න ඕකාව අරගෙන පලයන් සුදු නැන්දේ මාව පව්කාරයෙක් කරවන්නේ නැතිව.”

“උඹ මේ මොනවාද ජයවීර කියවන්නේ? මේ උඹේ දරුවෙක් මිස වෙන එකෙකුගේ නෙමෙයි.”

ඔහු සුදු නැන්දා දෙසවත් නොබලා නෑසුනා ලෙසින් තම අසුනින් නැගිට මිදුල දෙසට පා තැබීය. මින් පෙර නොදුටු තම පියාණන්ගේ විකාරරූපි මුහුණ දුටු දිනේෂ් තම හැඬුම තවත් වැඩි කරවීය. සුදු නැන්දා දිනේෂ්ව නළවාගන්නට තැත්කර ජයවීර දෙස බලද්දී බර අඩි තබමින් දෙවට අද්දරින් ඔහු පිටත්ව යනවා ඇගේ දසුනට අසුවිය. වැට මායිමේ ගස් ගොන්න අතරින් නොපෙනී ගිය ජයවීර දෙස බලා සිටි සුදු නැන්දා දිනේෂ්ව රැගෙන ගෙතුළට ගියා ය.

එදින හවස්වරුව වනතෙක් තම නිවසේ දෛනික කටයුතු වත් නිසි ආකාරයෙන් සිදු කරගැනීමටවත් සුදු නැන්දාට නොහැකිවූයේ ජයවීරගේ ආගමනය ගැන තම සිතට පීඩාවක් ගෙනදෙන්නටවූ බැවිනි. තාත්තා පැමිණි විත්තියක් ඉන්දිරාට නොකියා සිටින්නට සුදු නැන්දා ඉටා ගත්තීය. නිවසින් පිටවූ ජයවීර සවස් වනතෙක් යළි නොපැමිණි නිසාවෙන් ඔහු නොඑන ඇතැයි ඈ සිතුවා ය. දිනේෂ්ව බලා ගැනීම ඉන්දිරාට පවරා රාත්‍රී කෑමට කිසිවක් උයා පිසගැනුමට කුස්සියට ගිය සුදු නැන්දා කෝලිතට සෙල්ලම් කිරිම නවතා පොතක් බලාගන්නා ලෙස තවරටු කළා ය. 

“සු..දු නැන්...දේ... සුදු නැන්...දේ...” 

නිවසේ ඉදිරිපසින් ඇසෙන ජයවීරගේ කටහඬින් සුදු නැන්දා තිගැස්සී ගියා ය. නොසිතුවිරූ ලෙස යළිත් වරක් ජයවීර පැමිණ ඇත්තේ හොඳකට නොවන බව ඇගේ උපවිඥාණය අනතුරු අඟවන්නට විය. මැද කාමරයේ සිටි ඉන්දිරාද කුස්සියට පැමිණ සුදු නැන්දා දෙස විමතියෙන් මෙන් බැලීය. 

“ඉන්දිරා උඹ ඇතුළට වෙලා ඉදින් මම කවුද කියලා බලලා එන්නම්.”

ඇය නිවසේ ඉදිරියට යනවිටත් ප්‍රධාන දොරේ උළුවස්සට අත තබාගෙන සිටි ඔහු තම රත් පැහැ ගැන්වුණු දෑස් යොමා කෝපයෙන් මෙන් සුදු නැන්දා දෙස බලා සිටින්නට විය. කමිසයේ ඉදිරිපස බොත්තම් කිහිපයක් හැරදැමූ ඔහු තම පපුවට කිහිප වරක් කටින් හුළං පිඹගත්තේය. රත්පැහැ ගැන්වී තිබූ දෑසෙන්ම ඔහු බීමත්ව සිටිනා බව ඈට නිසැගයෙන්ම ඒත්තු ගියා ය. අවුල්වූ කොණ්ඩය අතින් සකස් කරමින් ඔහු පිල් කණ්ඩිය මත වාඩිවූයේ දෙපසට වැනි වැනි ඉදිරියට ඇවිද ගොසිනි.

“ඇයි ජයවීර මේ වෙලාවේ?”

“ඇයි ? .. ඇයි උඹ මම එනවාට මෙච්චර අකමැති?”

“මෙතන බී ගෙන ඇවිල්ලා පිස්සු නටන්නේ නැතිව ගෙදර පලයන්.”

“මම ආවේ මගේ ළමයි දෙන්නා බලන්න මිසක් උඹව බලන්න නෙමෙයි.”

“දරුවන්ට ආදරේ තියෙන නියම තාත්තා. ළමයි බලන්න ආවේ බීගෙන හතර ගාතෙන්ද?”

“මේ මගෙන් කුණුහරුප අහගන්න එපා. කෝ එන්න කියාපං ඉන්දිරාටයි කෝලිතටයි.”

“ඇයි උඹේ බේබදුකම පෙන්නන්නද?”

“ඉන්දිරා කෝ මෙහෙට වරෙල්ලා.”

“මේ ජයවීර මම කිව්වානේ එක සැරයක් අපිට අපේ පාඩුවේ ඉන්න දීලා පලයන් යන්න.”

“මට මගේ දරුවෝ බලන එක නවත්තන්න පුළුවන්ද ගෑණියේ.” 

එකවරම ජයවීර හිඳගෙන සිටි පිල්කණ්ඩිය මතින් නැගිට දොරකඩ අවුරා සිටින සුදු නැන්දාව පරඬැලක් විසිකරන්නාක් මෙන් පසෙකට ඇද දැමීය.

“පැත්තකට වෙලා හිටහං.”

කී ජයවීර සාලයට ප්‍රවිෂ්ට විය. ඉස්තෝප්පුවේ සිදුවන කලබගෑනිය දෙස බියරැඳි දෑසින් බලා සිටිනා ඉන්දිරාත් ඈගේ පිටුපසට මුවාවි හිස පමණක් එළියට දමාගෙන සිටිනා කෝලිතත් ඔහුගේ දර්ශනයට අසුවිය. 

“ආ මේ ඉන්නේ මගේ උන් දෙන්නා. ඇයි මම කතා කරලත් එළියට ආවේ නැත්තේ? අම්මා කිව්වාද තාත්තා ආවාම හැංගිලා ඉන්නයි කියලා?”

ඉන්දිරා කිසිත් නොකියා සිටි තැනටමවී ඔහු දෙසම බලාගෙන සිටියා ය. අරක්කු මතයෙන් අවසගවූ තම සිරුර අසීරුවෙන් කෙලින් කරවාගත් ඔහු ඇගේ ඉදිරියට පියවර තැබීය. අත රැඳි පොඩිව ගිය කළු පැහැති ඉටි බෑගය අනෙත් අතට මාරුකල ඔහු එය විවරකර යමක් සොයන්නට විය. 

“මම බදුල්ලෙන් අරගත්තා බූන්දි වගයක්. ආ මෙන්න.”

බෑගය තුලින් තෙල් වැකුණු කුඩා කඩදාසි බෑගයක් එළියට ගත් ජයවීර ඉන්දිරා දෙසට දිගුකළේය.

“අවුරුදු දෙකකින් විතර උඹලාව දැක්කේ නෑ.”

 ඔහු ඉන්දිරාගේ අතට බෑගය පත්කර ඇගේ හිස පිරිමදිමින් කීවේය. ජයවීරගේ රළු අතින් අපිළිවෙළකට සිදුකරනා හිස පිරිමැදිල්ල ඉන්දිරාට ගෙන දුන්නේ මහත් පීඩාවකි. ඉන්දිරාට ඔක්කාරයට එන්නාක් මෙන් දැනෙන්නට වුණේ තාත්තා කතා කරද්දී මුවෙන් හමා එන අරක්කු මිශ්‍ර දුගඳ වාතයත් සිරුරෙන් නැගෙන දහඩිය දුගඳත් නිසාය. ඇය ඔහුගෙන් හිස සඟවාගන්නට මෙන් අහකට හරවාගත්තා ය. තෙල් වැකුණු බූන්දි බෑගයේ රැඳී සිටි කුහුඹුවන් එකා දෙන්නා කලබලයෙන් මෙන් පිටතට අවුත් ඉන්දිරාගේ අත දිගේ ඉහළට නගින්නට වුණි. ජයවීර ඉන්දිරාගේ හිස පිරිමැදීම අතහැර ඈ පිටුපස සැඟව සිටිනා කෝලිතව අතින් අල්ලා එළියට ඇද ගති.

“මේ ඉන්නේ මගේ කොල්ලා ඇයි බයේද හැංගිලා ඉන්නේ?”

ඔහු කෝලිතගේ හිස තදින් පිරිමැද කම්මුලකට හාද්දක් දීමට මෙන් පහත්විය. කෝලිත තාත්තාගේ හාද්දෙන් මිදී ගෙතුළට දිවගියේ ක්ෂණිකයෙනි.

“ඇයි උඹලා මට කැමති නැති විදිහට ඉන්නේ? මට පේන්නේ අර පර බැල්ලී මුන් ඔක්කෝම විනාස කරලා.”

“මේ ජයවීර දැන් ඇති. ළමයි බලන්න ඕනේ නම් බීලා නැති වේලාවක වරෙන්.”

ඔහු සුදු නැන්දා දෙසට හැරුනේ රෞද්‍ර විලාසයෙනි.

“මේ නාකිච්චියේ උඹ මගෙන් මැරුම් කන්නේ නැතිව ඉදින්. මට යන්න කියන්න උඹ කවුද?”

තවදුරටත් මෙසේ බැණ අඬගසා ගැනිමේ අවසානය එතරම් සුබදායි නොවන බව ඉන්දිරාට වැටහුනි. ඕ ඉක්මනින් තාත්තා වෙත ආවාය. 

“මෙතන රණ්ඩු කරලා අපිට මේ ඉන්න තැනත් නැති කරලා දාන්නද තාත්තා හදන්නේ?”

ඇගේ කතාවෙන් ජයවීර මඳකට මෙල්ලවිය.

“උඹත් මට කියන්නේ යන්න කියලාද?”

කී ඔහු යළි හැරී ගොස් පිල් කණ්ඩියේ වාඩිගත්තේ ඉන් අනතුරුවය. මඳ වේලාවක් කිසිදු කතාබහක් නොමැතිව කල්පනාවක නිග්මව සිටි ජයවීර.  

“උඹලාට මේ එක එකාගේ තැන්වල වැඩි දවසක් ඉන්න ලැබෙන්නේ නෑ. මම ඉක්මනටම අපේ ගෙදරට එක්කගෙන යනවා.” 

පිල් කණ්ඩිය මතින් නැගිටගත් ජයවීර මිදුලට බැස කළුවරේම ඇවිද යන්නට විය. විසිවෙන ගමනින් ඉදිරියට ගිය ඔහු ඉහළට නෙරා ආ මුලක පය වැදුනායින් වාරු නැතිව ගොස් දෙවට අසල වූ කණුවක් අල්ලාගෙන නැවතුනි. යළිත් වරක් ගෙදර දෙස හැරී බැලූ ඔහුට තමන් දෙස නෙත් යොමුකරවාගෙන  සිටින ඉන්දිරා හා සුදු නැන්දා දුටුවේය.  අල්ලාගෙන සිටි කණුව අතහැරිය හෙතෙම කළුවරේම දෙවට පාරේ පහළට බසින්නට විය. හොදහැටි බීගෙන ගෙදරට පැමිණි තාත්තා ගැන ඇතිවූ කෝපයත් ඉන්දිරාගේ සිතින් වියැකී ගියේ ඔහු අවසානයේදි පැවසු වදන් කිහිපයෙනි. කළුවරේම ගෙදරින් එළියට බැස ගිය තාත්තා ගැන ඉන්දිරාට ඇතිවූයේ දුකකි. සිහියකින් සිටිනා පුද්ගලයෙකුට වුවත් සෝදා පාළුවට ලක්ව කලකින් පිළිසකර නොකල ගල්මුල් වලින් බහුල පාරේ කළුවරේ පහළට බැසීම අසීරු කාර්්‍යයක් බැව් ඇය හොදාකාරව දැන සිටියාය. මිදුලට බට ඉන්දිරා වැට මායිමට දිවගියේ තාත්තා ආරක්ෂාකාරි ලෙසින්  පහළට බසිනු ඇතැයි සිතමින්ය. එහෙත් රාත්‍රි දැඬි ගනඳුර හා එක්වූ ගහකොළින් වටවුනු පාර එකලු කරන්නට මලානික සඳ එළියට පුළුවන් කමක් නොවීය. සිත බරකරවාගෙන එන හැඬුම අයාසයෙන් නතරකරගත් ඉන්දිරා යළිත් නිවසට දිව ගියා ය.

“උඹ මොකටද මේ කළුවරේ එළියේ දුවන්නේ? මෙ වේලාවේ සතාසරුපයෝ එළි බහිනවා.”

“සත්තු නෙමේයි යක්කු ආවත් මම ගියේ තාත්තා බලන්න.”

“එයාට යන්න පුළුවන් නිසානේ ගියේ. එත් මට සැකයි කෙලින් කටන් යන්න බැරි මිනිහා හෙලේ කොහේ හරි පත බෑවිලාද කියලා.”

“අපුරුයි සුදු නැන්දා කියන ලස්සන. තාත්තාව පන්නගෙන කියන කතා.”

“මම පන්නගත්ත එකක් නෑ ඉන්දිරා. එයා ආවා, එයා ගියා. එච්චරයි.”

“ඒවුනාට සුදු නැන්දා යුතුකමක් තිබුණා නේද එයාව මේ රෑ යවන්නේ නැතිව මෙහේ තියා ගන්න.”

“අපි යුතුකම් දන්නවා. එත් උඹේ තාත්තා උඹලට යුතුකම් හරියට ඉෂ්ට කළාද? මමයි පොඩි මාමයි නැත්නම් අද  උඹලා පාරේ හිඟනවා. ඒක මතක තියා ගනින්.”

සුදු නැන්දා කෝපයෙන් කියාගෙන ගෙතුළට වැදුණි. තාත්තා ගෙනා බූන්දි බෑගයට මේසය මත තනිවෙද්දී සුදු නැන්දාගේ කතාවෙන් රිදුණු සිත යළිත් පාරවාගත් ඉන්දිරා රාත්‍රියට නොකා නොබීම ඇඳට වැටුණා ය. 

පොඩි මාමා සති අන්තයේ නිවසට එනෙනතුරා එතෙක් සුදු නැන්දා ඉවසා සිටියේ දැඬි අපහසුතාවයකිනි. විටෙක ඇයට කුඩා දිනේෂ්වත් රැගෙන පොඩි මාමා හමුවීමට යෑමටද සිත්විය. එහෙත් රැකියාවක යෙදෙන තම සොහොයුරාගේ සිත කලබල කිරීම නොමැනවයි ඈට සිතුනායින් එම ගමන පිළිබඳව සිතුවිල්ල අතහැර දැමුවාය. පොඩි මාමා නිවසට පැමිණි පසු ඈ හිමිහිට පසුගිය දිනවල සිදුවුනු දේවල් එකින් එක පැවසුවා ය. 

“ජයවීර අපිත් එක්ක එච්චර ඇයි හොදැයියයක් තිබුනේ නැති නිසා ආයෙමත් මෙහෙට එයි කියලා හිතුනේ නෑ.”

“මමත් ඔහොමම හිතුවා. ජයවීර කොළඹත් ගිහිල්ලා තියෙනවා තමාලිව හොයන්න.”

“ඒ මොකටද? තමාලිගේ කවුරුත් කොළඹ නෑනේ?”

“එයා හිතන් ඉදලා තියෙන්නේ අර මිල්ටා ද මොකාද එක්කලා තමාලි පවුල් කනවා කියලයි. මේ මනුස්සයා ඉන්නේ මිල්ටා එක්ක වෛයිරෙන්. ඒ මිනිහාව අහුවුනොත් මොකෙන් මොකක් වෙයිද දන්නේ නෑ.” 

“මම දන්න තරමින් මිල්ටන් කියන්නේ හොඳ හාදයෙක්. ජයවීර වැඩකල බස් එකේ කොන්දොස්තර වැඬේ කලේ ඔය කියන මිල්ටන්. ජයවීර බීලා අර අහිංසක දරුවෙක් යට කරපු සිද්ධියට මිල්ටන්ටත් සාක්කි දෙන්න වුනා.”

“එහෙනම් එයා ජයවීරට විරුද්ධව සාක්කි දෙන්න ඇති.”

“නෑ, මම දන්න විදිහට නම් මිල්ටන් තමයි ජයවීරව බේරාගන්න තමාලිට උදව් උපදෙස් එහෙම දුන්නේ. කවුරු හරි මේ දෙන්නාව පටලලා බොරු බේගලයක් ජයවීරට කියලා තියෙනවා.”

“එහෙනම් අර ජයවීරගේ අම්මණ්ඩි වෙන්නැති.”

“මමත් හිතන්නේ එහෙම තමයි.”

“ඒත් තමන්ගේ දරුවාගේ දරුපැටව් පාරට ඇදලා දාන්න තරමේ ජරා වැඩක් අම්මා කෙනෙකුට කරන්න පුළුවනියෑ.”

“අපිට එහෙම කරන්න පුළුවන් කමක් නැතිවුනත් ඔය අම්මණ්ඩි තමාලිගෙන් පළිගන්න කළ වැඩෙන් අහිංසක පවුලක් කඩලා දැම්මා.”

“දැන් මේකට මොකද කරන්නේ පොඩි මල්ලියේ?”

“ඒක තමයි තමාලිට යන එන මං නැතුවායින් මෙහෙට එක්කරගෙන ආවට. ජයවීර හිරෙන් නිදහස් වෙලා ආවොත් මොකද කරන්නේ කියලා අපි හිතුවේ නෑ.”

“අනික කවුද හිතන්නේ තමාලි රට රස්සාවකට යයි කියලා.”

“ඒක තමයි අක්කේ මම මේ කල්පනා කෙරුවේ. තමාලි කිව්වානේ ආපහු ජයවීරත් එක්ක පවුල් කන්න අදහසක් නෑ කියලා.”

“එත් මේ මිනිහා ළමයි ටික ගෙදර අරන් යනවා කියලයි ගියේ.”

“ගෙනියන්න ගෙදරක් තියෙන්න එපායෑ. එතකොට දිනේෂ්වත් අරගෙන යනවාද? එහෙම ගෙනහිල්ලා ඒ දරුවාව බලාගන්නේ කවුද? එයාට පුළුවන්ද රස්සාවක් කරන ගමන් මේ කිරිසප්පයෙක් බලා කියාගන්න.”

“මේ වෙනකම් ඒ නොදරුවාගේ මුණවත් නොබලපු එකා ගෙදර අරන් ගිහින් බලා ගනියිද?”

“ඒක තමයි මටත් තියෙන ප්‍රශ්නේ. මේ ළමයින්ව ජයවීරට භාර දෙන්න බෑ තමාලිගේ අවසරය නැතිව. හෙටම තමාලිට ලියුමක් දාන්න ජයවීර හිරෙන් නිදහස් වෙලා ආවා කියලා.”

“ජයවීර මෙතන රණ්ඩු අල්ලන්න ආවා කියලා දාන්න නරකයි. ඒ ළමයාට එතැන එක හිතින් වැඩ කරගන්නත් බැරිවෙයි.”

“ඔව් ඒකත් ඇත්ත.”

“මෙතන ප්‍රශ්න ඇතිවෙනවා කියලා රස්සාව දමලා මෙහේ දුවලා ආවොත් එහෙම.”

“තමාලි එච්චරම මෝඩ කෙනෙක් කියලා මමනම් හිතන්නේ නෑ. ඒත් අක්කේ  ඔය දුර රටවල් වල තනිවුනාම කරන කියන දේවල් වලට උපදෙසක් එහෙම දෙන්න කවුරුවත් නෑනේ. ඒක නිසා මේ විස්තර එයාට අඩුවෙන් ලියලා යවන එකයි හොඳ.”

“මම තමාලිට ලියුමක් ලියලා දෙන්නම් සඳුදාට මල්ලි යමින් ගමන් දාන්න. මල්ලි  ඉන්න වේලාවක හරි ජයවීර ආවානම් කරුණු කාරණා එහෙම පහදලා දෙන්න තිබුණා”

“ඔය මිනිහා අපි කවුරුවත් කියන දේවල් අහන එකෙක් නම් පවුල කඩා හිරුවාගන්නේ නැතිව හිරේ විලංගුවේ නොවැටී ඉන්න තිබුණා.”

“මට බය අර මිල්ටන් කියන හාදයාට කරදරයක්  එහෙම කරන්න ගිහිල්ලා ආයෙමත් වංගියක් හිරේ ළගින්න වෙයිද කියලා.”

“එක පාරක් හිරේ ගිය මිනිස්සු හිතන්නේ හිරේ ගිය එක චණ්ඩි වැඩ කරන්න පුළුවන් ලයිසන් එකක් කියලා. ඒකයි ජයවීරත් මමත් හිරේ ගිය එකෙක් කියලා කියවන්නේ.”

ජයවීරගේ ආගමනය නිස්කාන්සුවේ ගෙවිගිය තම ජීවිත වලට කෙතරම් බලපෑමක් සිදුකරවූවාදැයි පොඩි මාමා සිතන්නට විය. බේබදු ඇවතුම් පැවතුම් වලින් පරිපූර්ණ පුද්ගලයෙකුවූ ජයවීර අසරණ දරුපැටවුන් ටික අතරමං කර දැමීම පොඩි මාමාගේ සිතට ලොකු බරක් සේ දැනුණි.  තමාලිගේ රට යෑමට තමා අනුබල නොදුන් නමුත් අවසර දුන්නේ තම රජයේ සේවයෙන් ලැබෙන සොච්චම් පඩියෙන් සියල්ලන්ම නඩත්තු කිරිමට අපහසුවූ බැවින් බව යළිත් සිහිපත් විය.  

“ජයවීර ආයෙත් එන්න පුළුවනි. මිනිස්සු බී ගත්තාම තිරිසනුන්ට වඩා අන්ත වෙනවා. ඒ නිසා අක්කා ඒ මිනිහා එක්ක වාදෙට යන්න එපා. එදා අක්කාව තල්ලූ කරපු වෙලාවේ විසිවෙලා ගිහින් නරක තැනකට හරි වැදුනා නම් අපි තවත් අමාරුවේ වැටෙනවා නේද?”

“ඒක මතක්වෙක කොටත් මට ඔය මිනිහා එක්ක එන්නේ තරහක් තමයි. ඒ මදිවට මේ ඉන්දිරාත් ඔය තිරිසනාගේ පැත්තටමනේ කතා කරන්නේ.”

“අක්කා ඒ ගැන කළබල වෙන්න එපා. දරුවෝ කොහොමත් තමන්ගේ දෙමව්පියන්ට නේ ආදරේ. ඊටත් වැඩිය කෙල්ලෝ කොහොමත් තාත්තාටනේ කැමති. හැබැයි ජයවීරට මේ ළමයින් එක්ක ගැවසෙන්න දෙන්න එපා.”

“ඒ ඇයි?”

“එතකොට එයාට මේ දරුවන්ව එක්කගෙන යන්න හිතෙයි. තමාලි එනකම් එක වලක්වන එක තමයි අපිට කරන්න පුළුවන් එකමදේ.”

පුටුවෙන් නැඟිට ගත් පොඩි මාමා අතහි ඇල්වෙමින් තිබුණු කහට කෝපයේ අවසන් තේ උගුරු කිහිපය තොලගා බලමින් මිදුල දෙසට ඇවිද ගියේය. ගස් අතරින් පෙනෙන හපුතල් කන්ද දෙස මඳ වේලාවක් බලා සිටි ඔහු කෝපයේ අඩියේ තිබූ  මණ්ඩි සහිත තේ වතුර ටික මිදුලට විසීකර ආපසු හැරී ඉස්තෝප්පුවට ගොඩවිය. පොඩි මාමා තමන් දෙස බලා සිටිනා අක්කාගේ අතට තේ කොප්පය පත් කර “කෝකටත් අපි පරිස්සම් වෙන එක තමයි හොඳ.” කීවේ මෙතෙක් වේලාවත් ඔවුන් අතර ඇතිව තිබූ නිහැඬියාව බිඳ හෙලමින්ය.  

                                                      * * * * *

 දින සති ගෙවී ගියේ කාටත් හොරාමය. සුදු නැන්දා පොඩි මාමාගේ අදහසට අනුව ජයවීරගේ ආගමනයේ විස්තර ඇල් මැරුන ලීලාවෙන් ලියා තැපැල් කරන ලදී. ඔහු හිරෙන් නිදහස් වීමත් හා තමන් සොයාගෙන හල්දුම්මුල්ලට පැමිණීමත් යන කාරණා තමන්ට හා දරුවන්ට තර්ජනයක් නොවන බැව් වටහා ගත් තමාලි ජයවීරගෙන් තම දරුවන්ව ඈත් කර තබන ලෙසින් ඉල්ලා සිටියා ය. එහෙත් අනපේක්ෂිත මොහොතක යලිත් ජයවීර නිවසට ගොඩවූයේ තරමක බී මතිනි. සුදු නැන්දා එක්වරම නිවසට කඩා වැදුනු ජයවීර දැක තිගැස්සුනු මුත් ඒ වගක් නොපෙන්නා සිටීමට උත්සාහ දැරීය. ඈ කතා කරන්නට මුව විවරකරන්නට ප්‍රථමයෙන් තම හඬ අවදි කළ ඔහු

“කෝ මගේ දරුවෝ දෙන්නා?”

“උන් දෙන්නා ඉස්කෝලේ ගිහිල්ලා. ඇයි මේ වේලාවේ ආවේ?”

“මම මේ ළඟකට ආපු ගමන්. ඇයි මට එන්න එපාද කියන්නේ?”

“මම එන්න එපායි කිව්වේ නෑ නේ ජයවීර. මේ ළමයින්ට උන්ගේ පාඩුවේ ඉගෙන ගන්න ඉඩ දීලා උඹ උඹේ වැඩක් බලාගෙන හිටියා නම් නේද හොඳ?”

“ඔන්න ඉතිං අදත් උඹ මට දේශනාවල් දෙන්න ආවාද? මට දැන් ඕවා අහලාම ඇතිවෙලා බං.”

පොඩි මාමාගේ අවවාදය මතක්වූවායින් සුදු නැන්දා ජයවීර සමඟින් විවාදයට නොයා නිහඬවීය. 

“මම ලබන සුමානේ විතර මේ පැත්තේ එනවා ළමයි දෙන්නාව එක්කරගෙන යන්න.”

“එක්කරගෙන යන්න? කොහේද?”

“මගේ ගෙදර.”

“උඹට කියලා ගෙදරක් දැන් තියෙනවාද?”

“මගේ මහගෙදර තියෙන්නේ. මම හිතන් ඉන්නේ ගේ කෑල්ලක් කුලියට අරගන්නයි.”

“එතකොට මේ ළමයින්ගේ ඉස්කෝලේ ගමන?”

“ඇයි ඉස්සර ඉස්කෝලේ ගියේ නැද්ද? එකටම ආයෙත් යන්න බැරිකමක් නෑනේ.”

“දැන් උඹ රස්සාවක් කරනවාද?”

“ඔව්. සැමුවෙල් මුදලාලි ගාව වැඩ.”

“අර ගේ සින්න කරගත්තු එකා ගාව? උඹට පිස්සුද ආයෙමත් ඌ ගාවටම යන්න? උඹ හිරේ ඉන්නැද්දී මේ නොදරුවන් එක්කම පාරට ඇදලා දාලා ගේ ඩැහැගත්තු එකා ගාවටම?”

“මම උගස බේරගත්තු නැති එක මගේ වරදක්නේ. මුදලාලි මම හිරෙන් එනකම් ගේ බාර දෙන්න ඕනේ කමක් නෑ කියලා තමාලිට කියලා තියෙනවා. ඒත් මේ ගෑණි එකපාරටම මුණටම දමලා ගහන්නාවාගේ ගෙදර හිස් කරලා යතුර දීලා ඇවිත්.”

“උඹ ආයෙමත් ඇවිල්ලා ළමයි ඉල්ලුවාට මට එහෙම එකපාරටම වෙස්සන්තර ජාතකේ ජූතක බමුණාට ළමයි දන් දෙනවා වාගේ දෙන්න බෑ. තමාලි මේ ළමයි බලා ගන්න කියලා මටයි පොඩි මල්ලිටයි භාරදීලා ගියේ.”

“මම ඉල්ලන්නේ වෙන කාගෙවත් උන් නෙමෙයි මගේ ළමයි.”

“ඇයි ඉස්සර උඹ කිව්වේ මේ ඉන්නේ මගේ ළමයි නොවෙයි අර මිල්ටාද මොකාද එකාගේ ළමයි කියලානේ. ඇයි දැන් එක පාරටම සත්ත කරුණාව දැණුනේ?”

“පොඩි එකා කොහොමත් මගේ නෙමෙයි. මම ඉල්ලන්නේ මගේ ළමයි දෙන්නාව විතරයි.”

“එතකොට පොඩි දරුවා?”

“ඒකාව උඹ තියාගනිං.”

ඔහුගේ කතාවෙන් තම කෝපය ඇවිස්සීගෙන එන බව ඈට දැනුණි. එහෙත් මේ බීමත් මිනිසා සමග කතා කල යුත්තේ සංයමයකින් බව තම උපවිඥාණය යළි යළීත් අනතුරු හඟවන්නට විය. 

“මෙහෙම එකපාරටම ගහෙන් ගෙඩි එනවා වාගේ ළමයි උඹට භාර දෙන්න බෑ. මම පොඩි මල්ලිගෙන් අහලා බලලා කියන්නම්. ” 

“මගේ දරුවන් ඉල්ලන්න ඕනේ මේ පිට උන්ගෙන් නේ. හරි කියාපං පොඩි මාමා වැඩ කරන තැන. මම එතැනට ගිහිල්ලා එයාත් එක්ක කතා කරගන්නම්.”

“උඹ එයා ඉන්න දිහාවල් වල යන්න ඕනේ නෑ. එයා මේ සති අන්තේ නොවෙයි ඊළඟ එකේ ගෙදර එයි.”

“මට දවස් ගණන් බලන් ඉන්න බෑ. මම එයා හම්බුවෙන්න යනවා.”

“උඹට පිස්සුද? උඹ මෙහේ එනවා වගේ බීලා ගිහින් ඒ මිනිහාට ලැජ්ජා කරන්නද හදන්නේ?”

“මම එයාට ලැජ්ජා කරන්න යනවාද? පිස්සු කියන්නේ නැතිව මට කියහං කෝ වැඩ කරන තැන.”

“මම කීයටවත් උඹට එයා වැඩකරන තැන කියන්නේ නෑ. ඒ මනුස්සාට එයාගේ පාඩුවේ වැඩකරගෙන ඉන්න දීපන්.”

“ඇයි උඹලා හිතන් ඉන්නේ මම බේබද්දෙක් කියලාද?”

“හිතන්න දෙයක් නෑ උඹ කොහොමත් බේබද්දා තමයි. නැත්නම් ඉතිං.. ....”

“ඔන්න ආයෙමත් උඹේ චුර්ණිකාව පටන්ගත්තා. හැබැයි සුදු නැන්දේ උඹ මට එයා වැඩ කරන තැන නොකිව්වත් මට පුළුවන් එයාව හොයාගන්න.”

ඔහු කෝපයෙන් දිදුළන දෑසින් සුදු නැන්දා දෙස බැලීය.

“මම එයාව හොයාගන්නවා. උඹලා දන්නේ නෑ මේ ජයවීරට කරන්න පුළුවන් දේ.”

ඔහු නිවසින් බැහැරව ගියේ සුදු නැන්දාට මොනවාදෝ පවසමින්ය.

                                      * * * * * *

දින කිහිපයකට පසු ජයවීර පොඩි මාමා හමුවීමට ඔහුගේ කාර්යාලයට ගොඩවැදුනේය. කෙසේ හෝ පොඩි මාමා සොයාගෙන ඔහුගේ ඔෆීසියට යන බව සුදු නැන්දාට කල අභියෝගය ක්‍රියාවට නංවාළීම ඔහුගේ අභිප්‍රාය විය. ජයවීර සුදු නැන්දා හමුවීමට ගොස් ඇතිවූ කතා බහ ගැන නොදත් පොඩි මාමා ඔහු කිසිවිටකත් තමා හමුවීටම පැමිණෙතැයි නොසිතුවේය. කාර්යාල සේවක නන්දේ පොඩි මාමාගේ මේසය අසළට පැමිණියේ පණිවිඩයක් රැගෙනය.

“සර්... සර්ව හම්බවෙන්න කෙනෙක් ඇවිල්ලා ඉන්නවා.”

අමාත්‍යංශයට යැවිය යුතු වැදගත් ලිපිලේඛන වගයක් පිරික්සමින් සිටි පොඩි මාමා නන්දේ තම මේසය අසළටම පැමිණෙනවා නොදැක්කේය. තමා බලමින් සිටි ලේඛනයෙන් හිස නොඔසවාම “කවුද?” ඇසීය.

“සර්.. සර්ගේ නෑදැයෙක් කිව්වා.”

“මගේ?”

පොඩි මාමා තම කරගෙන ආ වැඩය නවතා විමතිය රැඳි දෙනෙතින් ඔහු දෙස බැලීය.

“ඔව් සර්ගේ නෑයෙක් කිව්වා.”

“මො. . මොකක්ද නම? කෝ කොහේද ඉන්නේ.”

“අන්න අර අතන ඉන්නේ. නම නම් ජයවීරයි කියලායි කිව්වේ.”

පොඩි මාමා තම කණ්නාඩිය ගලවා ඉවත්කර නන්දේ පෙන්වන ඉසව්ව වූ කාර්යාලයේ දොරටුව වෙත නෙත් යොමුකරවීය. දොරටුව අසළ කණුවට පිටුපා තමා දෙස බලා ඉන්නා ජයවීරව දැක්කේය. ඔහු දුටුමනින්ම පොඩි මාමාගේ සිතට නැගුනේ නොපහන් හැඟුමකි. 

“හරි නන්දේ යන්න.”

තම සිතුවිලි ක්‍රෝධයකට පෙරළෙන්නට පෙර අසුනින් නැගිටගත් පොඩි මාමා ඉක්මන් ගමනින් එතැනට පියවර තැබීය. මඳක් කිලිටි පොඩිවුණු සරමක් හැඳ කමිසයේ උඩු බොත්තම් කිහිපයක් විවර කරගෙන සිටි ජයවීරගේ විලාසය දුටු කාර්යාලයේ කිහිප දෙනෙකු ඔහු දෙස විමසිල්ලෙන් බලනවා පොඩි මාමා දුටුවේය. අවුල්ව ගිය හිසකෙස් හා දින ගණනාවකින් නොකැපූ රැවුලත් මෙන්ම එක දිගටම මත්පැනෙන් සප්පායම් වීමෙන් ඉදිමිගිය දුහුවිලි වැකුණ මුහුණද ඔහුට ගෙන දුන්නේ පාදඩයෙකුගේ ස්වරුපයකි. ඔහු දුටුමනින්ම පොඩි මාමාට ඇතිවූයේ කෝපයකි.

“මේ මිනිහා මොකට මෙහේ ආවද මන්දා”

ඔහු සිතීය. ජයවීර ළඟට ගිය පොඩි මාමා ඔහු කතා කරන්නත් පෙර කතා කලේය.

“ආ ජයවීර. .. එන්න අපි යමු කැන්ටිම පැත්තේ.”

කී පොඩි මාමා තම සුපුරුදු ඉක්මන් ගමනින් ජයවීර පසුකර ගොඩනැගිල්ලේ කොරිඩෝවක ඉදිරියට ගමන් කරන්නට විය. ජයවීර ඔහු පිටුපසින් නිහඬව කැන්ටිම තෙක් ඇවිද ආවේය. ආපන ශාලාවේ රැදීහුන්නේ කිහිප දෙනෙක් පමණි. ඈත කෙළවරක වෙන්නට තිබූ මේසයක් වෙත ගිය පොඩි මාමා එහි අසුනක් එළියට ඇදගත්තේය.  

“වාඩි වෙන්න ජයවීර. ඉන්න මම බොන්න මොනවා හරි අරගෙන එන්නම්.”

කී ඔහු ආපන ශාලාවේ කවුන්ටරය දෙසට තම පසුපස සාක්කුවෙන් මුදල් පසුම්බිය එළියට අඳිමින් ඇවිද ගියේය. ජයවීර ෆෝමිකා අලවපු කැන්ටින් මේසය මත සිටිනා මැස්සන් දෙදෙනෙකු දෙස බලා සිටින්නට විය. ආපන ශාලාවේ කවුන්ටරයෙන් පොඩි මාමා තේ කෝප්ප දෙකක් ඇණවුම් කර එළවළු රොටි හා චයිනිස් රෝල්ස් දෙකක් රැගෙන එනවිට මේසය මත වසා සිටි මැස්සෙක් ජයවීර තම අත්ලෙන් ගසා මරා දමනු දුටුවේය. කෙටි ආහාර පීරිසිය ඔහු ඉදිරියෙන් තැබීය.  

“කන්න ජයවීර.”

ජයවීර නිහඬව එළවළු රොටියක් අතට ගත්තේය.

“ජයවීර මේ කොහේ යන ගමන්ද?”

“මම මේ හයර් එකක් යන ගමන්. මේ ළ ඟින් යන හින්දා පොඩි මාමාව බලන්න ආවා.”

“ආ දැන් ජයවීර රස්සාවක් කරනවාද?”

“ඔව් පරණ වැඩ කරපු තැන.”

“ඒ කියන්නේ ආයෙමත් ඩිපෝ එකේ රස්සාව ලැබුනාද?”

“නෑ එතන නෙමෙයි. සැමුවෙල් මුදලාලි ගාව.”

“ආ ඇත්තද?”

“මේ මිනිහාට ලැජ්ජා නැතිව ආයෙමත් සැමුවෙල් මුදලාලි ගාව රස්සාවට ගියානේ.”

 යැයි සිතමින් පොඩි මාමා අතට ගත් චයිනිස් රෝල්සයේ කෑල්ලක් සපන්නට විය. රෝල්සය කන අතරතුරේදී ජයවීරව හොඳින් නිරික්ෂණය කරන්නට මෙය හොඳ අවස්ථාවක් කරගත්තේය. කටට රහට කෑම වේලක් කුසට නොවැටුනු ජයවීර ඉතා කුසගින්නේ සිටියෙකුමෙන් කටට දෙකට එළවළු රොටිය ගිල දැමිය. 

“ආ තව එකක් කන්න.”

ජයවීර දෙස බැලු පොඩි මාමා පීරිසිය ඔහු වෙත දිගු කරණ ගමන් පැවසීය.

“ඔය ඇති.”

“නෑ නෑ ජයවීර කන්න. මම දැන් උදේට කාලා ආව ගමන්නේ.”

ජයවීර පීරිසියේ තිබූ අනෙක් රෝල්සය අතට ගෙන පොඩි මාමා දෙස බැලීය. 

“මම මේ ආවේ.. . . ”

“කතා කරන්න පස්සේ බැරියෑ ඉස්සෙල්ලා කාලා ඉමු.”  

ජයවීර රෝල්සය කන අයුරු දෙස බලා සිටි පොඩි මාමා වේටර්වරයෙකු රැගෙන ආ ප්ලෙන්ටිය ඔහුට පිළිගැන්විය.

තේ කෝප්පයෙන් උගුරු කිහිපයක් තොලගෑ ජයවීර

“මම මගේ ළමයි දෙන්නාව අරගෙන යන්නයි කියලා.”

“ජයවීර ඇයි ඔයා මෙහේ ආවේ ළමයි ගැන කතා කරන්න. ජයවීරට තිබුනේ අපේ ගෙදරට එන්නයි. අනික මේ වාගේ තැනක ඔය ගැන කතා කරන්න සුදුසු නෑ නේද?”

“මම සුදු නැන්දාට කිව්වා එයයි කිව්වේ පොඩි මාමාත් එක්ක කතා කරන්නයි කියලා.”

“මම හිතන්නේ නෑ අක්කා ජයවීරව මෙහේට එවයි කියලා.”

ජයවීර නිහඬව මේසය මත ඉහිරී තිබූ ජල බින්දුවක් මත ඇඟිල්ලෙන් ඉරි අදින්නට විය.

“දැන් ජයවීර යන්න. අපි මේ ගැන පස්සේ වේලාවක කතා කරමු.”

“ඒත් මේ....”

“ජයවීර ආයෙත් මෙහෙට එන්න එපා. කතා කරගන්න තියෙන දෙයක් අපි ගෙදරදී කතා කර ගම්මු. මම කැමති නෑ ගෙදර දේවල් කත්තෝරුවේ දි කතා කරනවාට.” 

කී පොඩි මාමා අසුනින් නැගිට ආපනශාලාවේ දොරටුව දෙසට පියනැඟීය. කිසිදු දෙයක් සිතාගත නොහි හිස් බැල්මෙන් පිටව යන පොඩි මාමා දෙස බලා සිටි ජයවීර මේසයට අත මිට මොළවා පහරක් එල්ල කළේ නැඟ එන කෝපය මැඩගනිමින්ය. 

සති අන්තයේ නිවසට පැමිණියායින් පසුව සුදු නැන්දා ජයවීර යළිත් නිවසට පැමිණෙමින් ඇතිකරනා මානසික පීඩනයෙන් ඇතිවී තිබෙන ප්‍රශ්නය ගැන පොඩි මාමා දැනුවත් කළා ය.

“ඇයි මේ වගක් අක්කා මට දැන්නුවේ නැත්තේ? මම කියලා තිබුණානේ මට ටෙලිග්‍රෑම් එකක්වත් එවන්නයි කියලා.”

“මල්ලිට මේවා කියලා හිත කලබල කරන්න හොඳ නෑ කියලයි හිතුවේ. අනික ඕවා ගැන හිත හිත රස්සාව හරියට කරගන්නත් බැරිවෙයි.” 

“ඔය මිනිහා මාව හොයාගෙන කන්තෝරුවටත් ආවනේ.”

පොඩි මාමා ජයවීර කන්තෝරුවට පැමිණීම හා සබැඳි සිද්ධි සියල්ලම සුදු නැන්දාට පැවසුවේය.

“ඔය මිනිහා එදා ඇවිල්ලා මගෙන් ඇහැව්වා කන්තෝරුව තියෙන්නේ කොහේද කියලා. එත් මම කිව්වේ නෑ. මට නොකිව්වාට මම දන්නවා හොයාගන්න, උඹලා දන්නේ නෑ ජයවීර කියන්නේ කවුද කියලා තමයි මිනිහා ගියේ.”

“මටත් පුදුම හිතුණා එක පාරටම මිනිහා කන්තෝරුවට ආවාම.”

“කවුද දන්නේ නෑ මල්ලිගේ කන්තෝරුව තියෙන තැන කිව්වේ.”

“ගමේ කාගෙන් හරි අහගන්න ඇති. මට තරහත් ආවා අක්කා මිනිහාව එහෙට එව්වා කිව්වාම.”

“අපොයි කියන මුසාවාද. ඔය බේබද්දාව එහෙට යවනවාද? මෙහෙට එනවා වාගේ බී ගෙන ආවම මල්ලි කොහොමද එතැන රස්සාව කරන්නේ. ”

“මම දන්නවා අක්කා එයාව එතැනට එවන්න තරම් මෝඩ නෑ කියලා. ජයවීර අද හෙටම මේ පැත්තේ එන්න පුළුවනි.”

“ජයවීර ආවොත් මොකද අපි කියන්නේ? මට මේ ගැන කල්පනා කරලාම ඔළුවත් තොන්තුවෙලා වගේ.”

“අක්කා කලබල වෙන්න එපා. එයාට මම ළමයි අරගෙන යන්න දෙන්නේ නෑ.”

පොඩි මාමා තම තීරණය සුදු නැන්දාට පැවසුවේය. ඇයත් එයම තහවුරු කළායින් පොඩි මාමාගේ සිතේහිවූ බර යම් තරමකට හෝ අඩුව ගිය බවක් දැනෙන්නට විය. 

පොඩි මාමා බලාපොරොත්තුවූ පරිදි ජයවීර නිවසට ගොඩවූයේ සැන්දෑ කළුවර වැටුණු ගොම්මනේදීය. ඔහු ඉස්තෝප්පු කණ්ඩිය මතට ගොඩවී කකුල් දෙක පඩියේ ගසා උගුර පෑදුවේ තමන් පැමිණි බව ඇගවීමට මෙනි. ඉස්තෝප්පුව දෙසින් උගුර පාදන හඬ ඇසී සාලයෙන් එළියට ආ පොඩි මාමාව දැක ජයවීර පිල් කණ්ඩිය දෙසට ඇවිද ගියේය.

“ජයවීර මෙහෙන් වාඩිගත්තා නම්.”

පොඩි මාමා ඉස්තෝප්පුවේ තිබූ වේවැල් පුටුවක් පෙන්වීය. 

“නෑ මෙතන හොඳයි.”

ඔහු තම සුපුරුදු පිල් කණ්ඩිය මත වාඩි ගත්තේ පොඩි මාමාට පිටුපාය. සුපුරුදු ලෙසින් කට ගෙන්නක් බීගෙන ජයවීර ඇවිත් ඇතැයි කවුරුත් සිතාගෙන සිටියද අද දින එසේ නොවීය. අරමුණකින් තොරව හිස් බැල්මෙන් දෙවට දෙස දෑස් දල්වා ගෙන බලා සිටිනා ජයවීර නිහඬතාව රැක්කේය. මඳ වේලාවක් ගතවූ තැන පොඩි මාමා නිහඬතාවය බිදිමින් ජයවීර හා කතාවට මුල පිරීය. 

“ජයවීර නොබීම ආ එක හොඳයි.”

“මට කාරණාවක් තියෙනවා කතා කරන්න.”

“ඔව්, අපි කතා කරමු.”

“එහෙනම් අපි කෙලින්ම කාරණාවට බහිමු.”

“මම දන්නවා ජයවීර ආ කාරණාව. ඒ කාරණාව හින්දානේ මගේ කන්තෝරුවට ආවේ.”

“මට මගේ ළමයි ඕනේ.”

“ජයවීරට ළමයි භාරදෙන්න බෑ.”

ඉස්තෝප්පුව දෙසට හැරුනු ජයවීර

“ඒ මොකද?”

“මට ළමයි තුන්දෙනා තමාලි භාර දීලා ගියේ එයා එනකම් බලා ගන්න.”

“ළමයි තුන් දෙනෙක් නෙමෙයි මම ඉල්ලන්නේ.”

“එහෙනම්?”

“මගේ ළමයි දෙන්නාව. මිල්ටගේ කොල්ලා මට එපා ඌ මගේ දරුවෙක් නෙමෙයි. ”

“තමාලිගෙයි ජයවීරගෙයි ප්‍රශ්න තියේනවා නම් ඒවා තමාලි ලංකාවට ආවම විසදගනිල්ලා. දැන් මේ ළමයින්ට පාඩුවේ තම තමන්ගේ අධ්‍යාපන කටයුතු කර ගෙනයන්න දීපල්ලා.”

“තමාලියෙක් එනකම් මට බලන් ඉන්න බෑ. මම ළමයි ඉල්ලන්නේ දරුවන්ගේ තාත්තා හැටියට.”

“ජයවීර දරුවන්ගේ තාත්තා බව මම දන්නවා ඒත් තනි තීරණයකට මට ළමයි භාර දෙන්න බෑ. තාත්තාට විතරක් නෙමෙයි දරුවෝ අම්මාටත් අයිතියි. අනික ජයවීර රස්සාවකට ගියාම කොහොමද දරුවෝ බලා ගන්නේ?”

“ඇයි මගේ අම්මා ඉන්නේ.”

“ඔයා හිතනවාද තමාලි කැමතිවෙයි කියලා ජයවීරගේ අම්මාට දරුවෝ බලාගන්න දෙන්න?”

“මගේ අම්මා පිට කෙනෙක් නොවෙයිනේ?”

“ජයවීර මේ ප්‍රශ්න වලට කලබල වෙලා හරියන්නේ නෑ. එදා හිරගෙදරදී තමාලිව ජරා විදිහට පන්නා ගත්තේ නැතිනම් අද මේ වාගේ ප්‍රශ්ණ ඇති නොවෙන්න තිබුණා. එහෙමනම් තමාලි රට රස්සාවලට නොගිහින් ළමයි එක්ක ඉන්නත් තිබුණා.”

“මේ පොඩි මාමේ මට සුදුළුණු පොඩි කරන්න එන්න එපා. තමාලි  වැරදි නෑ කියන්න එන්න එපා. මගේ ඇස් දෙකින් දැක්ක දේ මට බොරුයි කියන්න බෑ.”

“මේ ජයවීර මට තවත් බේගල් අරින්න එන්න එපා. හිරේ ඉදන් කොහොමද මිනිහෝ තමාලි වැරදි වැඩක හිටියා දැක්කා කියලා කියන්නේ?”

“මම දැක්ක දේ මම දැක්කා. ඒවායින් දැන් වැඩක් නෑ. මට මගේ ළමයි දෙන්නා දීපල්ලා. මිල්ටාට ජාතක වේචිච් එකාව මට එපා.”

“ජයවීර මේ අන්තිම වතාවටයි කියන්නේ ඒ දෙන්නාවත් තමාලිගේ අවසරය නැතිව දෙන්න බෑ.”

“මේක හරි කතාවක්නේ  මමයි උන්ගේ තාත්තා. උඹලා නෙමෙයි නේ?” 

තාත්තාගේ කටහඬ ඇසී ඉස්තෝප්පුවට ආ ඉන්දිරා හා කෝලිත බියපත් දෑසින් බලා සිටින්නට විය.

“මේ ජයවීර මෙතන කෑ කොස්සන් ගහලා නොදරුවන් බය කරවන්න එපා.”

ජයවීර දෙස බලා සිටිනා දරුවන් දුටු පොඩි මාමා

“අක්කේ මේ දරුවෝ මෙතනින් අහකට අරගෙන ගියානම්.”

සුදු නැන්දා යුහුසුලුව ඉස්තෝප්පුවට පැමිණියේ ඔවුන්ව එතැනින් ඉවත් කරවීමටය. නමුත් ඉන්දිරා දොර අසළින් ඉවත්ව යාමට අදිමදි කළා ය. ඇගේ අත තදින් අල්ලා ගත් සුදු නැන්දා ඉන්දිරාව ඇතුල් කාමරයකට රැගෙන ගියේ බලවත් අකමැත්ත පිටය. ඉන්දිරා දොර අසළින් ඉවත්වූ පසු තම අසුනින් නැගිටගත් පොඩි මාමා පිල් කණ්ඩිය දෙසට ඇවිද ගියේය.

“මම තමාලිට විස්තර දන්වලා ලියුමක් දමලයි තියෙන්නේ. එයාගෙන් උත්තරයක් ආවාම බලමු.” 

“මට එයාගෙන් මෙයාගෙන් උත්තර එනකම් බලන් ඉන්න බෑ. මට මගේ දරුවෝ දෙන්නා දීපල්ලා. දුන්නේ නැත්නම් මම දන්නවා කරන වැඬේ.”

පොඩි මාමා ජයවීරගේ හඬ අභිබවමින්

“ජයවීර මම දැන් එක සැරයක් කිව්වා මෙතන රණ්ඩු සරුවල් කරන්න එන්න එපා කියලා. තවත් මේ ගැන කතා කරන්න ඕනේ නෑ.”

ආපසු හැරුණු පොඩි මාමා සාලය දෙසට ගමන්ගත්තේය. පොඩි මාමාගේ පෞර්ෂත්වය හමුවේ නිහීනත්වයට පත්වූ ජයවීර තම කේන්තිය සහ ආවේගය පිටකරවාගත නොහැකිව අසහනදායි ලෙසින් හැසිරෙන්නට විය. කේන්තියෙන් පසුවන ඔහුව එලෙස නිවසින් පිටකරවාලිම නොමැනවයි පොඩි මාමා සිතුවේය.    

“අක්කේ මේ ජයවීරටත් එක්ක බත් බෙදලා සාලයෙන් පැදුරක් දාලා නිදාගන්න හදන්න.”

“නෑ මට කන්න ඕනේ නෑ. මම දැන් යනවා.”

කී ඔහු ඉක්මනින් පිල්කණ්ඩිය මතින් බැස මිදුල හරහා දෙවටට ප්‍රවිෂ්ට විය. සුදු නැන්දා ඉස්තෝප්පුවට එනවිටත් ඔහු දෙවට දිගේ කළුවරට මුහුව අතුරුදහන්වි තිබුණි.

“මම නම් හිතුවේ නෑ මිනිහා නොබී මෙතනට ඒවිය කියලා.”

“ඔය මිනිහාව හදලා ගන්න පුළුවනි අක්කේ.”

“ජයවීර බීම අත්හැරියොත් බල්ලෝත් අර මොනවාදෝ කන එක නවත්තයි. අපරාදේ අපේ කෙල්ල ඔය මිනිහාට අහුවුනානේ.”

“දැන් ඉතිං කරන්න දෙයක් නෑ ඉස්සරාට එන විදිහක් ගැන බලන එක තමයි කරන්න තියෙන්නේ.”

අඳුරු සෙවනැලි දඟ කරනා දෙවට දෙස නෙත් යොමාගෙන ඔහු පැවසීය. ඉස්තෝප්පුවේ රැඳුණු පොඩි මාමා රාත්‍රි ආහාරයට කතා කරනතෙක් සෙල් පිළිමයක් ලෙසින් එකම ඉරියව්වෙන් කල්පනාවේ නිග්මවිය.

                                                              * * * * *

“කවුද ඉන්දිරා කියන්නේ?”

ගුරුවරයෙකු නොසිටි කාල පරිච්ඡේදයක පන්ති කාමරය තුළට ආ කාර්යාලයේ සේවයේ නියතු සුමනේ මාමා විමසීය. එක්වරම පන්තිය දැඬි නිහඬතාවයක ගිලුණි. සියල්ලන්ගේ දෑස් ඉන්දිරා දෙසට යොමුවීම නිසාවෙන් ඉන්දිරා දැඬි අපහසුතාවයකට මුහුණ දුන්නා ය. ඈ අසීරුවෙන් මෙන් තම අසුනින් නැගිටගත්තාය.

“ම...ම ... මම ඇ...යි? ”

“ඔය ළමයාට ඔෆිස් එකට එන්නයි කිව්වා.”

වෙනින් යමක් විමසන්නටත් ප්‍රථමයෙන් පන්තියෙන් එළියට බට හේ ඉක්මනින්ම අතුරුදහන් විය. වික්ෂිප්ත වූ ඉන්දිරා නොදැනිම තම අසුනේ ඉන්දවුණි.

ඉන්දිරා ඔෆිස් එකට කැදෙව්වේ ඇයි ?........... මතුසම්බන්ධයි.......

මෙම නවකතාවේ වර්තමානයේ සිදුවන සිදුවිම් දේවල් කළු පාටින්  හා අතිතාවර්ජනා කොටස් නිල් පැහැයෙන් දක්වා ඇත.