පළිගු කිරිල්ලී - විසි වන කොටස

යටිකයෙන් නැගෙන වේදනාවත් සමඟින් උදේ අවදිවූ ඉන්දිරාට සිරුරේ තැලී පොඩිවුණු අත්පා වලින් නැගෙන වේදනාවන්ට වඩා සිත තුළ කැකෑරෙන දුක් වේදනාවන් බලවත් විය. පෙර දින රාත්‍රියේ ගෙවුනු ඒ මූසල හෝරාව ගැන යළිත් සිහිපත්වෙද්දී මුළු සංර්වාංගයම බියෙන් සසළ වන්නට විය. නෙත් බොදකරමින් නැග ආ කඳුළු පටලය තුළින් බිම වැතිර ගොරොද්දේ අදිමින් නිදන තාත්තා ඈ දුටුවා ය. අප්‍රාණික සිරුර අවදිකරවාගෙන අමාරුවෙන් වූවත් ඈ නාන කාමරය වෙත ගමන් කළා ය. යටි බඩ තදකරමින් නැගෙන මුත්‍රා බර හෑල්ලුකරගනීමට නාන කාමරයේ බිම ඇන තබාගත්තේද අමාරුවෙනි. රාත්‍රි ඇඳුමේ සටහන්ව තිබුනු රුධිර සලකුනු ඇගේ නෙතට අසුවිය. ඇඟලා සිටි ගවුම ඉවත් නොකරම වතුරමල යටට වූ ඉන්දිරා ඉන් වෑහෙන ජලයට සිරුර තෙමාලන්නට ඉඩදුණි. මෙතෙක් වේලාවක් තදකරගෙන සිටි තම දුක්ඛදෝමනස්සයන් ඉරිතලා ගිය හද විදාරණය පුපුරවාගෙන පිටාරගලන්නට විය. කිලිටිවීගිය සිරුර පවිත්‍ර කරදෙන මෙන් ඈ දෙවියන්ගෙන් යැද්දා ය. ඇය තම තැලී පොඩිවුනු මල් කෙමියෙන් නැගුනු රුධිර සළකුන රැගත් ගවුම ගලවා අසලවූ බාල්දියකට දැමීය. අඩ හෝරාවකට ආසන්න වේලාවක් සුසුම්ලමින් වතුරමල යට සිටි ඉන්දිරා සීතලෙන් ගැහෙන්නට විය. උඩින් පල්ලෙන් ඇඟ පිසදාගත් ඈ නිරුවත් සිරුර වැහෙන්නට තුවාය පටලාගෙන තෙත කොණ්ඩය පිටින්ම කාමරයට පිවිසියා ය. කාමරය හරහා ඇද ඇති වැලක තිබූ ගවුමක් ගෙන ඇඟලාගත්තේ තවමත් බිම වැතිර නිදනා තාත්තා දෙසවත් නොබලමින්ය. තෙත බේරෙන කොණ්ඩයෙන් ගවුමේ පිට පෙදෙසම තෙත් කරවාලන බව ඈට සිහිපත් නොවීය. නිහඬවම කුස්සියට ගොස් කේතලය ළිප මත තැබුවාය. දර කැබලි හා තැවුරුනු භූමිතෙල් වලට ඇවිලුනු ගිනිදැල් බුර බුරා නැගෙන සේම ඇගේ සිත තුළින්ද දුක, පිළිකුල හා වෛරය මුසු කෝපයක් නැඟ එන්නට විණි. ළිප ළඟ ඇන තියාගෙන සිටින්නට ඉඩ නොදෙන්නට මෙන් යටිකය රිදුම් දෙන්නට පටන්ගති. එහෙත් ඉන් නැඟෙන වේදනාව ඉවසාගෙන ළිපේ ගිනිදලු වලින් ලැබෙන උණුසුම විඳ ගන්නට ඈ තවත් ළිප ළඟට ළංවිය.          

ඉන්දිරාගේ පාසල් ගමනද ටිකෙන් ටික අඩාලවූයේ නිවසේ කටයුතු වලට වැඩි කාලයක් මිඩංගු කිරීමට සිදුවීම හේතුවෙනි. ඇගේ පාසල් ගමනට අකුල් හෙලූ ජයවීරගේ මව කෙල්ලන් පාසල් යැවිය යුතු නැතැයි ජයවීරට නිතරම පවසන්නට විය. අම්මා පිළිබඳ අවලාද ඈනුම්පද නිරන්තරයෙන් ජයවීරගේ මවගේ මුවින් එල්ලවන්නට වීම ඉන්දිරාටත් කෝලිතටත් ආච්චිගේ නිවසට යෑමද අප්‍රසන්න වන්නක් විය. මුලින්ම රාත්‍රි කෑම සකසා ගන්නට පටන්ගැනුමෙන් පසුව ටික දිනකින් දහවල් අහාරයද උයාපිහා ගන්නට ඉන්දිරා සමත්වූවාය. එතැන් පටන් ආච්චිගේ ගෙදර ගොස් කෑම ගැනීම ටිකෙන් ටික අඩුවිනි. තමාලිගේ දරුවන් බලාගැනීම ගැන අකමැත්තෙන් හුන් ජයවීරගේ මව ඉන් සතුටු විය. ගැහැණු ළමයෙකු ගෙදරදොරේ වැඩ ඉගෙන ගත යුතු යැයි පවසමින් ඉන්දිරාගේ ඉවුම්පිහුම් වලට අවශ්‍ය හට්ටි වලං ආදිය මෙන්ම කලමණාද ජයවීර අත නිවසට එවීය. පාසලේ ඉගෙනුම් කටයුතුවලට යෙදවීමට තරම් නිරවුල් මනසක් ඉන්දිරා සතුව නොතිබුණි. අධික බීමත්ව කාමාග්නියෙන් දැවෙමින් නිවසට එන තාත්තා නිසා ජීවිතයේ ලබන අමිහිරි හා දිර්ඝ රාත්‍රීන් කිහිපයක් මෙසේ ගෙවීයන්නට විය. ඈ තම ඇතුළු හදටම සිමාවූ රහස කිසිවෙකුටත් කියාගත නොහැකිව මානසික පීඩනයකින් දුක්වින්දා ය. ඉන්දිරාගේ දුක කියන්නට හෝ අසන්නට කිසිවෙකු රත්නපුරයේ සිටියේද නැත. අම්මා ලංකාවට ගෙන්වා ගැනීමට සුදානම්වූ පොඩිමාමා තමා විසින් වැලැක්වූයේ ඇයිදැයි යළි යළිත් ඉන්දිරා ඇතුළු හදින් ප්‍රශ්න කළා ය. සුදු නැන්දාට හා පොඩි මාමාට ලියා යවන ලිපිද ටිකෙන් ටික අඩුවීගෙන ගියේය. ඉන්දිරාගෙන් ලැබෙන ලිපි අඩුවීම එතරම් දෙයක් ලෙසින් පොඩි මාමා නොසැලකුමුත් සුදු නැන්දා ඔහුට නිතරම ඒ ගැන කියන්නට විය. ඇගේ ලිපි අඩුවීම ගැන ඔහු කීවේ පාසලේ පාඩම් වැඩ වලට කාලය මිඩංගු කිරීම පසෙකලා හල්දුම්මුල්ලට ලිපි ලියන එක නොකල යුත්තක් බැවින් ලිපි නොලිව්වාට බිය විය යුතු නැත යන්නය. ඉන්දිරා හා කෝලිත හල්දුම්මුල්ලෙන් ගිය පසු ඔවුන්ව දැක බලාගැනීමට නොහැකිවීම ගැන සංකාවෙන් මෙන් සිටි සුදු නැන්දා තමාලිගෙන් ලැබී තිබූ ලිපියක් ද රැගෙන දිනේෂවත් කැටුව රත්නපුරයට පැමිණියේ තම යෙහෙලියකුගේ පුතෙකු සතු වෑන්රථයකිනි. සුදු නැන්දා හා දිනේෂ්ව දුටු කළ ඉන්දිරාගේ සිත තුළ ලැඟුම්ගෙන තිබූ සියලු දුක්ඛ දෝමනස්ස අන්ධකාර සළු පහව ගොස් හිරු මෙන් ප්‍රභාමත්විය. ඇය දිවගොස් කුඩා මල්ලි දිනේෂ්ව වඩාගත්තා ය. කලකට පසුව දුටු නිසාදෝ ඉන්දිරාගේ පහස නුහුරු බැවින් දිනේෂ් සුදු නැන්දා වෙතට යන්නට දැඟෑලීය. කෝලිතව තමා ළඟට ඇදගත් සුදු නැන්දා ඔහුව තුරුල් කරගත්තා ය. 

“මල්ලි කිව්ව එකනම් ඇත්ත උඹලා මේ පාළු ගෙදර ඉන්නේ කොහොමද?”

බඩු මුට්ටුවලින් තොර හිස් සාලය දෙස බැලූ ඈ ඇසීය. ඉන්දිරා වියැලුනු සිනහාවක් පා ඇතුළු කාමරයේ තිබූ එකම පුටුව සාලයෙන් ගෙනවිත් තිබ්බා ය.

“ජයවීර ගෙදර පෙරළන්න හැදුවා ළමයි දෙන්නා ඒකාට බාරදෙන්න කියලා දැන් උඹලාට කන්න තියෙනවාද බොන්න තියෙනවාද කියලාවත් බලන්නේවත් නැති පාටයි.” 

සුදු නැන්දා ජයවීරට දෙස් තියන්නට පටන් ගත්තා ය. ඉන්දිරා බොහෝ ලැජ්ජාවට පත්වූයේ සුදු නැන්දා සමඟින් පැමිණි පිටස්තරයාට හිඳ ගැනීමට පුටුවක් නොමැතිවීම ගැනය. ඉක්මනින් අල්ලපු ගෙදරට කොලිත යවා පුටුවක් ඉල්ලාගන්නට ඉන්දිරා සමත්විය. ඉන්දිරා ගේ පිරිපුන් නව යොවුන් වතකමල දුටු විජිත හිදගැනීමට පුටුවක් නොමැති නිසා වාහනයට වී සිටින්නට වූ අදහස වෙනස් කරගත්තේය. සුදු නැන්දා සමඟින් ආ තරුණයාගේ නෙතු කැල්මන් නිරතුරුව තමා දෙසට එල්ලවන බව ඉන්දිරාට වැටහුණි. 

“දැන් ඉන්දිරා මල්ලි එහෙම පාඩම් වැඩ කරගෙන යනවාද? උඹලාගේ තාත්තාට නම් ඒවා බලන්නවත් වෙලාවක් ඇතිය කියලා මට නම් හිතෙන්නේ නෑ.”

“මල්ලි නම් දැන් පාඩම් වැඩ කරනවා හොරයි. සෙල්ලමට වැටිලා. ඔය දැනුත් ගෙදර ඉන්නේ සුදු නැන්දා ඉන්න හින්දයි.”

“අනේ මේ බොරු කියන්නේ නැතිව ඉන්නවා. මෙයා තමයි වැඩිපුර ඉස්කෝලේ යන්නේ නැත්තේ.”    

“ඇයි ඉස්කෝලේ නොයන්නේ? ලබන අවුරුද්දේ නේද විභාගේ තියෙන්නේ? ඒකට ලැස්තිවෙන්න ඕනේ නේද?”

“තව එකට කල් තියෙනවානේ.” 

“එහෙම  කියලා බෑ ඉන්දිරා අනිත් ළමයි එහෙම පන්ති යනවාත් ඇතිනේ.”

“අමතර පන්ති යන්න නම් ලැබෙන්නේ නෑ තමයි. ඉස්කෝලේ වැඩ වලින් විභාගේ කරගන්න පුළුවනි.”

“ටියුෂන් පන්ති නොගියොත් නම් විභාගේ පාස් වෙන්න අමාරු තමයි.”

ඔවුන් ගේ කතාවට සවන් දී හුන් විජිත කීවේය.

“ඇයි ජයවීර සල්ලි දෙන්නේ නැද්ද?”

ඉන්දිරා මුවින් කිසිවක් නොදොඩා නිහඬව  බිම බලාගත්තා ය. 

“අම්මා එවන සල්ලි අපේ වියදමට ගන්නේ නෑ. ඒවා තියෙන්නේ උඹලාගේ ප්‍රයෝජනයට. මම සල්ලි දෙන්නම් උඹ පන්තිවලට පලයන්.”

“එපා සුදු නැන්දේ තාත්තා දැනගත්තෝත් එයා බනියි. අනික ඒ සල්ලිත් අරගෙන බොන්න වියදම් කරයි.”

“කවුද බං එයාගේ අතට සල්ලි දෙන්නේ.”

“ඇන්ටි මම නිතරම රත්නපුරේට හයර් එනවානේ ඕනේනම් මම ගෙනවිත් දෙන්නම්.” 

ඉන්දිරාගේ දෑස් දෙස බලාගෙන විජිත පැවසීය.

“ඔව් ඒකනම් හොදයි තමයි. මම මාස්පතා මේ ළමයා අතේ සල්ලි එවන්නම්. හොඳ පන්තියක් බලලා එකට යන්න ලෑස්තිවෙන්න.”

“තාත්තා කැමතිවෙයිද ටියුෂන් පන්ති යනවාට?”

“ඇයි එයා අකමැති වෙන්නේ? උඹලා දෙන්නා ඉගෙනගත්තෝතින් නේද තාත්තාට හොඳ.”

“ මෙහේ ආච්චි කැමති නෑ මම ඉගෙන ගන්නවාට. ගෑණු ළමයිට ලියන්න කියවන්නයි ඉගෙන ගත්තාම මදැයි කියනවා.”

“ඔය අම්මණ්ඩි කොහොමත් උඹලාගේ අම්මත් එක්ක ඉන්නේ තරහයින් නේ, ඒක වෙන්නැති ඔය වාගේ කතා කියන්නේ.”

“එවූනාට තාත්තාත් අහන්නේ එයා කියන කතා තමයි.”

“හරි ඔය ගැන බේරුමක් කරගන්න මම පොඩි මාමා ජයවීරව මුණගැහෙන්න එවන්නම්. උඹලාගේ ඉගෙනීම කඩාකප්පල් කරලා දාන එකනම් කොච්චර අපරාධයක්ද.”

“ඒක නම් ඇත්ත තමයි ඇන්ටි. අන්කල් ටියුෂන් පන්තිවල ගාස්තුව කෙළින්ම එතැනට ගෙවනවා කිව්වාම මෙයාලගේ තාත්තාට සල්ලි ගන්නත් බෑනේ.”

“ඔව් ඒ වැඬේ නම් හොඳයි විජිත.”

කෝලිත ඔවුන්ගේ සාකච්චාව දෙස බලා ගෙන සිටියේ විමතියෙනි. ඔහුටත් ටියුෂන් පන්ති යෑමට අවශ්‍යවූයේ ඉන් අනතුරුවය. එදින තවත් හෝරාවක් පමණ නිවසේ රැඳී සිටි සුදු නැන්දා හා විජිත රත්නපුරයෙන් පිටවගියේ ඉන්දිරා හට මුදල් හා අම්මා එවූ ලිපියක්ද අතට පත් කරවමින්ය. ඉන්දිරාට ඔවුන් පිටවයාම ගෙන දුන්නේ විශාල පාළුවක් හා කාන්සියකි. විජිතගේ දිඳුළන දෑස් නිරන්තරයෙන් තමා දෙසට යොමුවීම ඇගේ සිතට අමුත්තක් එක්කරවීය. ළගන්නාසුළු ඔහුගේ මඳ සිනහාවෙන් යුතු වතකමලත් ආකර්ෂණීය දෑසත් යම් කිසි ආත්මිය බන්දනයක් වෙතැයි ඈට සිතුණි. ප්‍රේමනිය බීජාංකුරයක් ඇගේ සිත පතුලේ තැම්පත් කරවන්නට විජිතගේ ගැඹුරු බැල්ම සමත්විය.

තවත් සති අන්තයක පොඩි මාමා රත්නපුරයට පැමිණියේ සුදු නැන්දා යෝජනා කළ පරිදි ඉන්දිරාගේ අමතර පන්ති ගැටලුව විසදන්නටය. ඔහු කෙළින්ම ජයවීර මුණගැසි ළමයින්ගේ අධ්‍යාපනය ගැන කතා කරන්නට වුණි. ඊළඟ අවුරුද්දේ සාමන්‍යපෙළ විභාගය පැවැත්වෙන බැවින් ඉන්දිරාගේ පාසලේ පන්තිවලට අමතරව ටියුෂන් පන්ති වලට යැවීම කළයුතු බවත් එසේ නොකර විභාගය පාස් කරගැනීම අසීරුවන බවත් ඔහුට පහදාදුණි. අම්මා විසින් ජයවීරගේ මනසට කවා තිබූ අදහස් ඉවත් කිරිමට පොඩි මාමාට විශාල වෑයමක් දරන්නට සිදුවුණි. තමන් විසින් අමතර පන්ති වල වියදම දරණ බැවින් ඒ ගැන ජයවීර අනවශ්‍ය බියට පත්විය යුතු නැතැයි පොඩි මාමා පැවසීය. අවසානයේ පොඩි මාමාට ජයවීර අවනත කරගත හැකිවිය. ඉන්දිරාව කැටුව රත්නපුරයේ අමතර පන්ති කිහිපයකට ගිය ඔහු ඉන්දිරාගේද අදහස් විමසා බලා ඇයට අමාරු විෂයන් කිහිපයක් සඳහා පන්තිවලට ඇතුලත් කරවීය. එම අමතර පන්තිවලට ඉතා කැමැත්තෙන් සහභාගිවූ ඉන්දිරාට සිත් තැවුල් දුක්සංකා නිවාගැනුමට එය යම් තරමකට හෝ ඉවහල්වන්නක් විය. පොඩි මාමාගේ දැඬි බලපෑමෙන් තාත්තාගේ සිතට ආච්චි ඇතුලත් කරනු ලද ගැහැණුන්ට ඉගෙනීම අවශ්‍ය නැත යන්න ඉවත්කර ගත හැකිවීම පිළිබඳ ඈ සතුටු විය.

* * * * *

සුසන්ත සර්ගේ ගණිතය පන්තිය හමාරවී එළියට බැස්ස සිසු සේනාව අතරින් ඉන්දිරා ඉදිරියට ඇදුනාය. ගමන් වියදම් ඉතිරිකරගනු වස් නිවෙස කරා පයින් ගමන් කිරීමට පෙළඹුනු ඈ නිවස කරාවූ කෙටි දුර යහුසුලුව අවසන් කරන්නට ඇවිද යන්නට විය. ආගන්තුක දෑසක් තමා දෙස බලා සිටිනු බස් නැවතුමේ සිටි සෙනග අතරින් ඇගේ නෙත ගැටිණ. පෙර දිනයක දැක ඇති හුරුපුරුදු මුහුණක් බව යාන්තමින් මතකයට නගා ගැනීමට හැකිවෙද්දී එම මුහුණ සෙනග අතරින් රිංගා ඇයව සොයාගෙන ඉදිරියට ආවේය. 

“ඉන්දිරා නංගි.”

ඉන්දිරා නොසිතූවිරූ ලෙසින් ඉදිරියට ආ තරුණයා දෙස කුහුල් සහගතව බලා සිටියා ය. 

“ඇයි අඳුනගන්න බැරිද? මම විජිත. ඔයාලගේ ගෙදර ආවේ සුදු නැන්දා එක්ක.”

“ආ මේ අයියානේ. මට අඳුනගන්න බැරිවුනා. අයියා මොකද මෙහේ කරන්නේ?” 

“මම මේ ළඟකට හයර් එකක් ආපූ ගමන්. අහම්බෙන් ඔයාව දැක්කේ. සුදු නැන්දාට කියන්න මොකවත් පණිවිඩ එහෙම තියේනවාද?”

“සුදු නැන්දා ඇවිල්ලා ගියාට පස්සේ ටියුෂන් පන්ති යන වැඬේ පොඩි මාමා කරලා දුන්නා. මට සුදු නැන්දාට ලියුමක්වත් යවන්න වේලාවක් තිබුනේ නෑ. ඉස්කෝලේ වැඩයි ටියුෂන් පන්තිවල වැඩයි, ඒ මදිවට ගෙදර වැඩයි හින්දා නිස්කලංකේ ලියුමක් ලියන්න බෑ. අම්මා එවපු ලියුමට උත්තර ලිව්වෙත් භාගයයි. පස්සේ එයාට අම්මාගේ ලියුමත් එක්කම විස්තර දාලා එකක් එවන්නම් කියන්න.”

“මම හෙට අනිද්දාට මේ පැත්තේ ආයෙමත් එනවා. ඔයා ඔය ලියුම ලියලා ඉවර කරලා තියන්නකෝ. මම ගිහිල්ලා සුදු නැන්දාට දෙන්නම්.”

“හා අයියේ.”

“නංගි පයින්ද ගෙදර යන්නේ? යමු මම ගෙදරට ඇරලවන්නනම්.”

“එපා අයියේ තාත්තාට කවුරු හරි කීවොත් මට ආයෙමත් මේ පන්ති යන එකත් නවත්තන්න වෙයි.”  

“එහෙනම් නංගි පරිස්සමෙන් යන්න. ” 

ඇය ඔහුට මදහසක් පා ගමන් ඇරඹීය. අහඹු ලෙස මුණ ගැසුනු කෙටි හමුවීමක් වූවත් ඔහුගෙන් මිදී යාමේදී කුඩා දුකක් ඈ සිතට පිවිසියා ය. මඳ දුරක් ගමන් කළ ඉන්දිරා යළිත් හැරී විජිත සිටි ඉසව්ව දෙස බැලීය. ඈත බස් නැවතුම අසළ සිට ඇය දෙස නෙත් යොමුකරවාගෙන හුන් විජිත යළි හැරී බැලූ ඉන්දිරාට අත වැනීය. ඔහු තමන් දෙස බලා සිටින අන්දම දුටු ඉන්දිරාගේ දෙකම්මුල් ලැජ්ජාවෙන් රතුවී ගියේය. විලියෙන් ඇඹැරුනු ඈ ඔහුට මඳ සිනහවක් පා ඉක්මනින් ඇවිද යන්නට විය. නිවසට ගිය පසුත් ඇයට විජිතව සිහිපත්වන්නට වුණි. තව මෙහොතක් දෙකක් ඔහු හා රැඳී සිට කතා කිරීමට හැකිවූවානම් යැයි සිත මොරගාන්නට විය. විජිත යළි දින කිහිපයකින් තමාව මුණ ගැසීමට එනවගක් කී බැවින් ඉක්මනින්ම සුදු නැන්දාට ලිපියක් ලියූ අතර අම්මාට භාගෙට ලියූ ලිපියද අවසන් කර තබාගත්තා ය.  දින කිහිපයක්ම ඉන්දිරා විජිත මුණගැසුනු බස් නැවතුම දෙස බලමින් සෙමෙන් ගමන්කළේ ඔහු එතැන සිටිදෝ විපරම් කරමින්ය. ඔහු එතැන නොමැතිබව දැන දැනත් යළිත් බස් නැවතුම දෙස නිරායාසයෙන් බැලෙන විත්තියක් ඉන්දිරාගේ  සිතට දැනුනි. ගෙවුනු දින කිහිපයත් ඈ බලාපොරොත්තුවූ රුව නොදැක ගෙවීගියේය. දිනෙක ගණිතය පන්තිය අවසන්වී එන විටම විජිත ඇය ඉදිරියට ඇවිද ආවේය. තම සිත දකින්නට ආසා කළ ඒ කඩවසම් රුව දුටු විගසින්ම ඇගේ සිතේ අමුතු කෝල බවක් දැනෙන්නට විය. ඇය ඔහුගේ දිදුළන අනුරාගී නෙත් දෙක දෙස නොබලා බිම බලාගත්තා ය.

“නංගි කොහෝමද? පන්තියේ වැඩ කරගෙන යනවාද?”

“හොඳයි අයියේ”

“මෙතන පාර මැද්දේ කතා කරන්න බෑනේ යමු අයිනකට. ”

ඔහු ඉන්දිරාව පාර අයිනේ වූ සෙවනක් ඇති ස්ථානයකට කැටිව ගියේය. ඉන්දිරා පාර දෙස නෙත් යොමු කරවූයේ තමා දන්නා කවුරුන් හෝ බලා සිටීදැයි බියෙනි. 

 “ඇයි නංගි මෙතන කතා කරන්න අමාරුද? වෙන තැනකට ගිහිල්ලා කතා කරමුද?”

“නෑ ඕනේ නෑ. මෙතන හොඳයි. අයියා සුදු නැන්දාට කිව්වාද මාව මුණගැහුනු බව?”

“ඔව් නංගි. කෝලිත මල්ලි ගැනත් ඇහැව්වා. මම කිව්වා එයාව නම් දැක්කේ නෑ කියලා.”

“සුදු නැන්දාට ඉතිං මල්ලිවම තමයි.”

“කෝ අර අම්මාට යවන්න ඕනේ කියපු ලියුම. තාම ලියනවාද?”

ඔහු තම අලංකාර සිනහව පාමින් ඇසුවේය.

“නෑ ලිව්වා.”

“එහෙනම් දෙන්න මම ගිහිල්ලා දෙන්නම්.”

ඇය බෑගයෙන් අරගත් ලිපි දෙකක් ඔහු අතට පත්කළා ය. ඉන්දිරාගෙන් ලද ලිපි දෙක දෙපැත්තට පෙරලා බැලුවේය.

“මොකක්ද මේ දෙකක්?”

“ඇයි එකක් අම්මාට යවන්න. අනික සුදු නැන්දාටයි පොඩි මාමාටයි.”

“මම හිතුවේ එකක් මටය කියලා.”

ඉන්දිරාගේ වත විලියෙන් රතුවිය.

“ඔයා හිතුවද මම කොල්ලන්ට ලියුම් දෙන කෙනෙක් කියලා?”

“අපෝ නෑ. මම විහිලුවට නේ කිව්වේ නංගි.”

ඇය යළිත් වට පිට බැලුවේ තම සිත තුළට පිවිසෙන සැක සහගත සිතුවිලි බැවිනි.

“එදා සුදු නැන්දා අමාරුවක් නැතිව ගෙදර යන්න ඇති නේද? අපිට තමයි පාළුව දැනුනේ.”

“එයාට ඇවිදින්න අමාරුයිනේ නංගි එදත් ගිහිල්ලා දණිස්වලට තෙල් සාත්තුවක්ද කොහේද කළා. ඇයි ඔයාගේ මල්ලි හරිම දඟ මල්ලක්නේ එයත් එක්ක එහෙට මෙහෙට දුවලාම දණිස් ගෙවිලාද කොහේද?”

“පව් සුදු නැන්දා. එයාට පුළුවනිද මන්දා පොඩි මල්ලිව බලා ගන්න. ආයිමත් දවසක එයාලට එන්න කියන්න.”

“අපෝ ඕක මොකක්ද, මම ආයෙමත් දවසක එයාලව එක්කන් එන්නම්.”

“හැබැයි තාත්තා නැති දවසක. සුදු නැන්දලා මෙහේ ආවාට තාත්තාගේ හිතේ එච්චර කැමැත්තක් තිබුනේ නෑ.”

“මටත් හිතුණා. නැන්දත් ඔය ගැනමයි කතා කර කර ගියේ.”

“තාත්තා නම් කියන්නේ සුදු නැන්දා තමයි අපේ ඔළුවලට ඕනේ නැති දේවල් දාන්නේ කියලා.”

“ඔයාට මෙනවා හරි කියන්න තියේනවා නම් මට කියන්න මම ටක් ගාලා සුදු නැන්දාට පණිවිඬේ දෙන්නම්.”

“අයියා ඉන්න එක ලොකු හයියක්. ලොකු පිනක් .”

“ආ මෙන්න, මේක අරගන්න.”

වට පිටාව දෙස තම දෑස් දිව යැවූ විජිත කලිසම් සාක්කුවෙන් එළියට ඇදගත් දෙකට නැවන ලද ලියුම් කවරයක් ඇයට දිගු කළේය. 

“මේ මොකක්ද?”

“මේක සුදු නැන්දා ඔයාට දෙන්න කිව්වා.”

සුදු නැන්දාගෙන් කියූ බැවින් ඇය කිසිදු පැකලීමකින් තොරව ඔහු දුන් ලියුම් කවරය රැගෙන තම බෑගයේ රුවාගත්තා ය.

“මෙතන ඉදන් කතා කරන්න බැහැනේ. නංගිට ගෙදර යන්න පරක්කුවෙන්නේ නැත්නම් අපි බීම එකක් බෙන්න යමුද?”

ඇය නිවස මතක්වූ සැණින් කලබලයට පත්විය. 

“බෑ අයියේ දැන් තාත්තා ගෙදර එන වෙලාව එයා මම ටියුෂන් යනවාට කොහොමත් කැමති නෑ. පරක්කුවුනෝත් පන්ති යන එකත් නවත්තාවි. මම එහෙනම් යන්නම් අයියේ.”

අසරණ ලෙස ඉන්දිරා විජිත දෙස බලා යන්නට හැරුණා ය.

“මේ ඉන්දිරා ඔතන ලියුම් දෙකක් ඇති හරිද.”

“ලියුම් දෙකක්?” 

යළිත් ආපසු හැරුනු ඕ තම සිත තුළ හටගත් කුහල නිසා විමතියෙන් මෙන් විජිත දෙස බැලීය.

“එකක් සුදු නැන්දාගෙන්.”

“එහෙනම් අනික?”

“ඒක මගෙන්. කියවලා බලලා උත්තරයක් ලියලා තියන්න. මම ආපහු ලබන සුමානේ මේ පැත්තේ එනවා.”

විජිත සිය දිඳුළන දැසින් සිනහාසෙමින් කීවේය. ඉන්දිරාගේ සිත නොදන්නා අමුත්තකින් පිරීගියාක් මෙන් විය. ඈට මන්දමිත්සයක් ඔහුට පා යළිත් ගමන් ඇරඹීය. නිවසට එන්නට ගතවූ කාලය පිලිබඳව කිසිදු නිනව්වක් ඈට නොතිබුනි. ඉන්දිරා නොවසිලිවන්තව සිටියේ ඉක්මනින් විජිත දුන් ලිපිය කියවා බැලීමටය. වෙනදාමෙන් නිවසට ගොඩවැදුනු සැණින් ලොකු මල්ලි කෝලිත ගැන සොයා බලනා ඉන්දිරාගේ සුපුරුදු දින චරියාවද එදින වෙනස් වී තිබුණි. ඇය තම ඇඳුම් ගලවාදමන්නේවත් නැතිව බෑගයේ වූ ලියුම් කවරය අතට ගත්තා ය. වෙව්ලන අතැඟිලි වලින් දෙකට නැවූ මැනිලා ලියුම් කවරය දිගහැර එහි ඇතුල දෙස බැලීය. ඇගේ හෘද ස්පන්දනයද වේගවත්වී ඇති බවක් දැනෙන්නට විය. කොල දෙක දුටු විගසින් විජිතගේ ලිපිය ඈ ඇදින්නා ය. එක්සයිස් පොතක කොළයක ලියූ සුදු නැන්දාගේ ලිපිය කවරය තුළම තිබෙන්නට හැර ලා රෝස පැහැති ලියුම් ලියන කඩදාසියක ලියූ විජිතගේ ලිපිය අතට ගත්තා ය. 

මධු මල ලෙස මුඳු මගේ ප්‍රියාදර මිහිරාවිය වෙතටයි

ඔබ සිහිකර කර ඔබට ලියන එක මට ඇති එක සතුටයි......

නිසල රැයක.

ආදරණීය ඉන්දිරා නංගි වෙතටයි.

එදා ඔයාලගේ ගෙදර ආව දවසේ දැක්ක මුල්ම දිනේ දී මාව එක පාරටම ගැස්සිලා ගියා. සංසාර පුරුද්දක්ද මන්දා මට ඔයා දිහා නොබලා ඉන්න බැරිවුණා. ඔයා හිතුවාද දන්නේ නෑ මේ කොල්ලා වනචර කමකට බලනවා කියලා. මම හිතුවේ නෑ මගේ හිත එකපාරටම බැඳලා තියාගන්න පුළුවන් කෙල්ලෝ ඉන්නවා කියලා. එත් ඒක ඔයා බොරු කළා. ඔයාගේ තියෙන චාම් අහිංසක කමට මම හරිම කැමතියි. මම හැමදාමත් හිතුවේ චාම් අහිංසක කෙල්ලෙක්  ගැන ඒ මම ප්‍රාර්ථනාකළ කෙල්ල අහම්බෙන් හරි මට මුණ ගැහුනා.

අපමණ සිතුවිලි බිහිවි තෙරපි

එකිනෙක පැටලෙන්නේ

කොහොම පටන්ගෙන

මොනවා ලියන්නද

නැත මට වැටහෙන්නේ...

ඉන්දිරා නංගි ඔයාට බෝයි කෙනෙක් ඉන්නවාද? හිටියත් මම එයාට ඔයාව නම් අයිතිවෙන්න දෙන්නේ නෑ. ඔයාව අයිති මට විතරයි. මම ඔයාට ආදරෙයි. මම ඔයා ගැන බලාපොරොත්තු තියාගන්නවා. මම දන්නවා ඔයා මට කැමති විත්තිය. ඔයාගේ ඔය ලස්සන ඇස් දෙක දිහා බැලුවාම අකමැත්තක් නැති විත්තිය මට හොඳටම පේනවා. හැබැයි බොරුවටවත් ඔයා මට කැමති නැහැයි නම් කියන්න එපා. අද වගේම ඔයාව බලන්න ලබන සුමානේ ටියුෂන් පංන්තිය පැත්තේ එන්නම්. එනකොට මේ ලියුමට උත්තරයක් ලියාගෙන එන්න ඕනේ. ඔන්න මම මඟ බලාගෙන ඉන්නවා ඔය ලස්සන මුණ පොඞ්ඩයි  සිත වශී කරන හිනාවයි බලලා යන්න. 

මීට 

ඔබේම 

විජිත.

සිත ගොළු වෙනවා 

අත වෙව්ලනවා 

හදවත ගැස්සෙනවා

ලිපියේ කොළයට  මුහුණ යොමන විට

නෙත් දෙක පියවෙනවා........

ඉන්දිරා ඉක්මනින් විජිතගේ ලිපිය කියවා දැමුවා ය. සිත තුළ නළියන ප්‍රීතියෙන් සිරුරට නව ජවයක් ගෙන දුන්නාක් වැනි උද්යෝගයක් දැනුණි. දෑස් අඬවන් කළ ඉන්දිරා ළා රෝස  පැහැති කොළයෙන් එන සුවඳ විඳීමට නැහැයට අල්ලා හුස්මක් ඉහළට ඇඳගත්තා ය. දෙවන වරටද කියවා අවසන් කළ ඈ ලිපිය සීරුවට නමා අත්ලේ තබාගෙන මෙය තැබිය යුතු ස්ථානයක් ගැන සිතන්නට විය. කාඞ්බෝඞ් පෙට්ටියක බහා තිබූ පැරණි පාසල් පොත් ගොන්නෙන් එක් පොතක් අතට ගත් ඈ එහි පිට කවරය ගලවා එය තුළට ලිපිය ඇතුල් කළා ය. ඉන්දිරාගේ සිත ප්‍රබෝදයකින් පිරීගොස් තිබුණි. යළිත් වරක් විජිතගේ ලිපිය කියවීමේ ආසාව ඈ ඉතා අසීරුවෙන් මැඩ ගත්තා ය. කාමර බිත්තියේ ඇණයකින් එල්ලා තිබුනු කුඩා කැඩපත අතට ගත් ඕ ඉන් පිලිබිඹු වන තම වතකමල දෙස ටික වේලාවක් බලා සිටියා ය. කම්මුලක මෝදුවන කුඩා කුරුලෑවක් නියගින් මිරිකා හැරිය ඈ කැඩපතින් දිස්වන තම රුවට කට ඇඳකර විරිත්තා සිනාසුණි. යළිත් බිත්ති ඇණයේ එය රඳවා සාලයට ගොස් බැලුවේ කෝලිත මෙතෙක් ප්‍රමාද ඇයි දැයි සොයන්නටය. සාලයේ දොර අසළ රැඳුන ඉන්දිරාගේ සිත හිස් අවකාශයේ දිව ගොස් නතරවූයේ අද දින විජිත මුණගැසුනු සොඳුරු මොහොතටය. පාරේ රැඳී ඔහු හා කතාබහ කළ මොහොත ඇයට විශාල කාලයක් සේ දැනුණි. කෝලිත මෙසේ ප්‍රමාදවන බව දන්නවා නම්  තවත් ටික වේලාවක්  ඔහු හා රැඳීසිටීමට අවකාශ තිබූ බව සිතු ඈට දුකක්ද දැනුනි. වෙනදා තම සිත තළා පෙලු ළතැවුල් සියල්ල එකවර නිමාකරවූවාක් මෙන් දැනෙන්නට පටන් ගති. ලියුමේ වූ මිල්ටන් මල්ලවාරච්චිගේ ගීතය ඇගේ දෙසවන රැව්දෙන්නට විය. සෙමෙන් ගීත කණ්ඩයක් මුමුණමින් ඉන්දිරා නිවසේ වැඩ පලවල නිරත විය. තම සිතේ පිටාර ගලන සතුට කියාගන්නට කෙනෙකු නොමැතිවූවායින් ඇය බොහෝ දුක්වීය. රත්නපුර පාසලේ හිටිය හොදම යෙහෙළිය වූ නන්දිකා තමන් හල්දුම්මුල්ලට ගිය පසුව වෙනෙකුක හා මිත්‍රවූවායින් පෙර මෙන් වැඩි සම්බන්ධයක් ඔවුන් අතර නොතිබුණි. අම්මාගේ යෙහෙළියක්වූ කාන්ති ඇන්ටිගේ දියණිය චමිලා හා මිත්‍රකම දිගටම පැවතියේ අම්මා හා කාන්ති ඇන්ටි සමඟවූ සම්බන්ධතාවය නිසාවෙනි. ඇය පසු දිනම චමිලාට විජිතගේ ලිපිය ගැන කීවා ය. 

“උඹ විජිතට කැමති නම් ලියුමක් ලියපං.”

“අනේ මන්දා මට නම් බයයි බං.”

“මොකට බයවෙන්නද?”

“අපේ සුදු නැන්දා දැනගත්තෝතිං එහෙම.”

“දැන් උඹ ඉන්නේ සුදු නැන්දා ගාව නෙමෙයි නේද? අනික ඒ කොල්ලා සුදු නැන්දාගේ යාළුවෙකුගේ පුතෙක් කියලා නේද කිව්වේ. එහෙනම් අකමැති වෙනඑකක් නෑ.”

“උඹට පිස්සුද සුදු නැන්දාට ඕවා කියන්න පුළුවන්ද? අනික අපි තාම ඉගෙන ගන්න ළමයි. එයා අහයි උඹට මඟුල් විසේ ගහලද කියලා ?”  

“දැන් කවදාද ඔය කොල්ලා එනවයි කිව්වේ?”

“සුසන්ත සර්ගේ ගණන් ටියුෂන් පන්තිය ළඟටනේ. ආයෙමත් තියෙන්නේ ලබන අඟහරුවාදා.”

“අපරාදේ උඹ මගේ පන්ති තියෙන දවසට දාගත්තානම් මටත් විජිතව දකින්න තිබ්බා.”

“උඹේ පන්තියට මට එන්න බැරිවුනේ ඒ දවසට සෙනඟ වැඩි නිසානේ. නැත්තනම් මමත් සඳුදා පන්තියේ තමයි.”

“බල බල ඉන්නේ නැතිව අදම ලියුමක් ලියපං. ඉන්න මම ලියුම ලියන්න හොඳ කොළයක් අරන් දෙන්නම්.”

චමිලා තම බෑගයෙන් සුදු කොලයක් ගෙන ඈට දුන්නාය. 

“කොහොම ලියන්නද? මට කිසි දෙයක් හිතට එන්නේ නෑ.”

“අපෝ කුලුඳුලේ ලියන ලියුමනේ, හිටපං මම කියන්නම් උඹ ලියපං.” 

“මේකට අර උඹලා ලියන ජාතියේ ඒවා ලියන්න බෑ.”

“පිස්සුද ඉන්දිරා? එක පාරටම විජිතට කැමති කියලා කවුද ලියන්නේ? එතකොට පැනලා දුන්නා වාගේ. පොඞ්ඩක් අගේ කරලා මිනිහව ටිකක් විතර රස්තියාදු කරලා කැමැත්ත දෙමු.”

“එහෙම කරන කොට එයා වෙනින් කෙල්ලෙක් සෙට් කරගනියි.”

“එහෙම චපල උන් මොකටද? එහෙම නම් යන්න ගියාවේ.”

“මේක මෙතන ලියන්න පුළුවනිද? අපි පස්සේ ලියමු.”

“දැන්ම කවුරුවත් එන්නේ නෑ. ඔයා බය නැතිව ලියන්න ගන්න, මම වට පිටාව බලාගෙන කියන්නම්.”

චමිලාගේ උපදෙස් අනුව ඉන්දිරා විජිතට ලිපිය ලියා අවසන් කළා ය.  

“මේක දෙන්න බෑ.”

“ඇයි?”

“මේකේ තියෙන දේවල් වැඩියි වාගේ. මට මේක දෙන්න මහ මොකක් ද වාගේ දැනේනවා.”

“අනේ මේ පිස්සු නැතිව හිටපං බං. ඔය ලියුම හොදයි.”

“අනේ මන්දා.”

“කෝ අනෙක් අයට යවන්න ලියුම් ලිව්වාද?”

“ඔව්.”

“එහෙනම් ඒවත් එක්කම දිපං.”

“මට බය අපේ තාත්තා දැනගනිද කියලා.”

“අම්මා තාත්තා ගෙන් බේරිලා තමයි ඉතිං ලව් කරන්න වෙන්නේ. මොනාවුනත් හොඳ බරකාරයෙක් වෙන්නැති. නැත්නම් කොහෙන්ද වෑන්.”

ඉන්දිරාට තරමක ආඩම්බර කමක් සිත තුළට ඇතුල්වූයේ චමිලා පැවසු වදනින් පසුවය. ඇය ඔහු පදවාගෙන ආ වෑන් රථය සිහියට නගා ගැනිමට උත්සාහ කළා ය. සුදු නැන්දා සමඟින් නිවසට ආ දිනයේදී දැක තිබුනත් එය පිළිබඳව එතරම් උවමනාවකින් සොයා නොබැලුවේ මන්දැයි සිතා ගත නොහැකි විය. විජිත තමා මුණ ගැසීමට පැමිණි දෙවන වාරයේදි එම රථය නොතිබුන බව ඈට සිහිපත් විය.

“කොල්ලාගේ ගෙවල් කොහේද?”

“මමත් හරියටම දන්නේ නෑ හපුතලේ පැත්තේ වෙන්න ඇති.”

“ඒ කියන්නේ සුදු නැන්දලාගේ ගෙවල් කිට්ටුවද?”

“සුදු නැන්දලා ඉන්නේ හල්දුම්මුල්ලේ. හපුතලේ තියෙන්නේ ඊට ටිකක් දුරින්.”

“දැන් ඉතිං මිනිහාට හැමදාම හපුතලේටයි රත්නපුරේටයි හයර් දුවතෑකි.”

සුසන්ත සර්ගේ ගණිත පන්තිය අවසන් වන තෙක් ඉන්දිරා සිටියේ නොවසිල්ලෙනි. සුසන්ත සර්ගේ විමසිලිමත් උකුසු ඇසට පාඩමෙන් පිට සිත යොමු කරවාගෙන සිටි ඉන්දිරාව අසුවුනත් ඔහු එය එතරම් ගණනකට නොගත්තේය. පන්තිය අවසන් වූ වහාම පිටව නොගිය ඉන්දිරා මඳ වේලාවක් ගෙන අවුල්වූ කෙහෙරැලි ඇඟිලිතුඩින් සකසා ගත්තා ය. රෑනට පිටව යන ළමුන්ට යන්නට ඉඩ හැර වෙන්ව පාරට ආ ඈ සුපුරුදු බස් නැවතුම දෙසට ඇවිද ආවේ විජිතගේ රුව දැකිනා බලාපොරොත්තුවෙනි. ඈත තියාම බස් නැවතුම දෙසට තම නෙතු යොමුකරවාගෙන ආ බැවින් ඔහු එහි සිටිනා බව දැක ගත්තා ය. විජිතගේ කඩවසම් රූපකාය දුටු විගසින් තම හදවත කොනක ඇතිවූ සියුම් මිහිරක් මුළු සියොලඟම කිතිකවාගෙන යනු දැනිණ. 

ඉන්දිරා විජිතගේ ආදර දැළේ පැටලෙයිද? මතුසම්බන්ධයි.......

මෙම නවකතාවේ වර්තමානයේ සිදුවන සිදුවිම් දේවල් කළු පාටින්  හා අතිතාවර්ජනා කොටස් නිල් පැහැයෙන් දක්වා ඇත.