පළිගු කිරිල්ලී - විසි දෙවන කොටස

                    ඉරාකය විසින් කුවේටය ආක්‍රමනය කිරීමෙන් තමාලිගේ මැදපෙරදිග දෙඅවුරුදු සේවා කාලය නොසිතුවිරූ ලෙසින් මාස කිහිපයකට දීර්ඝ විය. තමාලිව නිවසේ තනිකරවමින් ඇගේ හාම්පුතුන් කුවේටයෙන් යුරෝපා රටකට පැනගත්තේය. ඔවුන්ගෙන් කිසිඳු පිළිසරණක් නොමැතිව අනෝරා දුක් විදිමින් සිටි ඈ මාස කිහිපයක පඩි සල්ලිද නොමැතිව ලංකාවට පැමිණියා ය. කිසිඳු ලිපිගනුදෙනුවක් සිදු නොවුනු බැවින් තමාලි හා හල්දුම්මුල්ල අතර සන්නිවේදනයක් නොවීය. ලංකාවට ආ ඈ තම ඇඳුම් බෑගයන් රැගෙන හල්දුම්මුල්ලේ නිවසට ගොඩවන විට සුදු නැන්දා විශ්මයට පත් විය.

“ආ... තමාලි. අපි මේ ගිනිපත්තුවෙලා හිටියේ උඹගෙන් ආරංචියක් නැතිව. කොයි වේලාවේද ලංකාවට ආවේ?”

“අද පාන්දර ආවේ. හරිම මහන්සියි. මේ බෑග් එක උස්සන් ඇවිල්ලා. තව බෑග් එකක් පහළ ගෙදරකින්  තිබ්බා. කෝ දිනේෂ්?”

“ඔන්න ඔය පිළිකන්න පැත්තේ සෙල්ලම් කරනවා. ඇයි අපිට දැන්නුවේ නැත්තේ එනවා කියලා?”

“කොහේ දන්නන්නද? පණ බේරාගෙන ආපු එකත් මදිද?”

“කෝ ශ්‍රියා? ඒකිත් ආවාද?”

“එයාගේ ගෙදර බබායි මමායි ශ්‍රියාවත් අරගෙන වෙන රටකට ගියා. ඇයි දන්නේ නැද්ද?”

“ඒකීගේ මහඋන් යුද්දේ පටන් ගත්තු දවස්වලම මෙහේ ඇවිල්ලා අඬලා හැපිලා ගියේ. ඒකී වෙන රටක ඉන්නවා කියලා නිකමටවත් කිව්වේ නෑ.”

“මම හිටපු ගෙදර උන් යුද්දේ පටන්ගන්නකොටම මාව ගෙදර දාලා වෙනින් රටකට ගියා නිවාඩුවකට යනවා කියලා. මම හිටපු ගෙදර මහ මිනිහා පොලීසියේ වැඩ කරන්නේ, ඌ වෙලාසනින් දැනගෙන ඉදලා තියෙනවා ඉරාකේ සදාම් හුසේන් යුද්දේකට එනවා කියලා.”

“යුද්දේ නිසා උඹලට කරදරයක් වුනේ එහෙම නෑ නේද?”

“අපි ඉන්න පැත්තට යුද්දේ ලොකුවට ආවේ නැතිවුනත් අපි වින්දේ මාරම දුකක් සුදු නැන්දේ. අපිට තිබුනු ලොකුම ප්‍රශ්නේ තමයි කඩවල් එහෙම වහලා නිසා කන්න කෑම බීම එහෙම නැති එක. සමහරදාට වතුර එහෙමත් නැතිවෙනවා.”

“උඹ තනියම ගෙදරටවෙලා හිටියාද?”

“තනියම නම් නෙමෙයි. තවත් ලංකාවේ ගෑණු ළමයි කිහිප දෙනෙක් අපේ ගෙදර මාත් එක්ක හිටියා. ඒක නිසා එච්චර ප්‍රශ්නයක්වුනේ නෑ.”

“ගෙදර අය නැතිව කොහොමද තට්ට තනියම එහේ දුක් වින්දට උඹේ ඇඟ වැටිලා නෑ. හිටියට වඩා පාට නම් වැටිලා.”

“එහේ රටවල් කොච්චර රස්නේ උනත් එළියට එනවා අඩුයිනේ. අනේ සුදු නැන්දේ කාට හරි කියලා අනික් බෑග් එක ගෙදරට ගෙන්න ගන්න. හෙට විතර ඉන්දිරාව බලන්න රත්නපුරේ යන්නත් තියෙනවා.”

ඇගේ කතාවෙන් සුදු නැන්දා මඳකට තිගැස්සී ගිය නමුදු ඇය එය තමාලිට පෙන්වූයේ නැත.

“ඇඳුම් බෑග් එක ගෙන්න ගන්න මම කවුරුහරි යවන්නම්. දැන් ඔය ඇඳුම් එහෙම මාරු කරගත්තා නම් හොඳයි නේද?”

සුදු නැන්දා කුස්සිය දෙසට යමින් පැවසීය. තමාලි ඇඳුම් මාරු කිරීම පසෙකලා පිළිකන්න දෙසට ගියේ දිනේෂ්ව බැලීමටය. පොල් කටු කිහිපයක් ළඟ තබාගෙන ඒවාට වැලි පුරවමින් සෙල්ලම් කරමින් ඉන්නා දිනේෂ් දෙස බලාගෙන සිටි තමාලිගේ සිත දරු සෙනහසින් උතුරා යන්නට විය. ඇය දිනේෂ්ව ඇමතුවා ය.

“පොඩි පුතේ දිනේෂ්. . . ” 

එකවරම නන්නාදුනන කටහඬක් ඇසීමෙන් තම දැහැනින් මිදුන කුඩා දිනේෂ් කටහඬ ඇසුන දෙසට හිස හරවා බැලීය. ඔහු තමා අසළ සිටින නොහඳුනන කාන්තා රුව දෙස දෑස් විසල්කරගෙන බලා සිටින්නට විය. තමාලි තව දුරටත් ඔහු දෙස බලා නොසිට වැලි අතගාමින් සිටින දිනේෂ්ව වඩාගත්තා ය. එහෙත් නොහඳුන අයෙකු වඩාගත්තායින් කලබලයට පත්වූ ඔහු හඬන්නට මෙන් මුහුණ බෙරි කරගෙන සුදු නැන්දා ඇමතීය. කුස්සියෙන් පිළිකන්නට එබුනු ඈ දිනේෂ් අස්වසන්නට විය. 

“බොරුවට බයවෙන්නේ ඔය ඉන්නේ අම්මානේ. වෙනදාට අම්මා කෝ තාම ආවේ නැත්තේ කිය කියා ඉන්නේ ඇයි මේ බොරුවට කෑ ගහන්නේ?”

ඈ යළිත් කුස්සියට එබුණාය. දිනේෂ්ව වඩාගෙන නිවස තුළට ගිය තමාලි ඈගේ බෑගයෙන් ගත් කුඩා සෙල්ලම් කාරයක් හා චොකලට් පෙත්තක් ඔහු අතට පත් කළා ය. ඉන් යම් තරමකට මෙල්ලවූ ඔහු තරමක කුලෑටිකමකින් යුතුව සෙල්ලම් කාරය අතට ගත්තේය.

“පොඩි මාමා ළඟදී ආවේ නැත්ද?”

“නෑ මේ සුමානේ එයි.”

“මම හිතාගෙන හිටියේ හෙටම රත්නපුරේ ගිහිල්ලා ඉන්දිරාවයි කෝලිතවයි බලලා එන්න කියලා. එත් මම පස්සේ කල්පනා කළා පොඩි මාමා එනකම් ඉදලාම එයත් එක්ක රත්නපුරේ යන්නය කියලා. එහෙම නේද හොඳ?”

“උඹ රත්නපුරේ යන්න ඕනේ නෑ.”

“ඇයි සුදු නැන්දා බයද මම ජයවීරත් එක්ක ආයෙමත් පැටලෙයි කියලා?”

“උඹලා පවුල් කනවා දකින්න මම විතරක් නෙමේ පොඩි මාමත් කැමතියි. එදා අපි හැදුවේ උඹලාව ආපහු එකතුකරන්න තමයි.”

“ආයෙමත් එයත් එක්ක පවුල් කන්න මම කොහොමටවත් කැමති නෑ. මට ජයවීරට වඩා වටින්නේ මගේ දරුවෝ. ළමයි ගැන හිතන්න තමයි මම රට ගිහිල්ලා දුක් වින්දේ.”

“සල්ලි වලින් උඹලාගේ දරුවන්ගේ ජීවිතවලට වුණු විනාසේ වහන්න බෑ තමාලි.”

“එයාගෙන් අයින් වෙච්චි එක විනාසයක් වෙන්නේ කොහොමද?”

තමාලි නිවසට එනවිට ඇදන් ආ ඇඳුම මාරු කරගැනීමට කාමරයට ගියේ සුදු නැන්දාගෙන් ප්‍රශ්න කරමින්ය. සුදු නැන්දා සුවිශාල උභතෝකෝටිකයකට මැදිව සිටියේ තමාලිට පසුගිය දේවල් කියන්නේ කෙලසකදැයි සිතමින්ය. ඇඳුම් උනා වෙනකින් සැරසීගෙන කාමරයෙන් පිටව ආ තමාලිට පාසල් නිමවි නිවසට ආ කෝලිත හමුවිය. කෝලිතටත් අම්මා දැක ඇස් අදහාගැනීමට නොහැකිවූ ලෙසින් මඳ වේලාවක් ඈ දෙස බලා සිටියේය. ජයවීර විසින් රත්නපුරයට කැඳවාගෙන ගොස් ඇතියි සිතු කෝලිත හල්දුම්මුල්ල නිවසේදී  දැකීම ඈට විශ්වාස කල නොහැකි සිදුවීමක්ම විය.

“මේ කෝලිතත් ඉන්නේ.” 

තමාලි ඔහුව බදාගෙන දෙකපුල් සිපගනිමින් කීවාය. සුදු නැන්දාට කිසිවක් කීව නොහැකිව මුව ගොළුව ගොස් තිබුණි.

“කෝ අක්කා? අක්කාත් ආවද? එයා තාම නැත්තේ පන්ති ගිහිල්ලාද?”

කෝලිත අම්මාගේ පැනයට පිළිතුරු දීගත නොහැකිව සුදු නැන්දා දෙස බැලීය. 

“මට කිව්වේ ජයවීර ළමයින්ව රත්නපුරේ අරන් ගියා කියලානේ. මොකද එයාට කරගන්න බැරිව ආයෙමත් මෙහෙට ගෙනල්ලා දැම්මාද?”

තවදුරටත් තමාලිට සඟවා තබා ගැන්මෙන්  සිදුවන්නේ අවැඩක්මැයි සිතු සුදු නැන්දා ඇයට ඇත්ත විස්තර කියන්නට තීරණය කළේය.

“තමාලි අපිට පහුගිය ටිකේ පොඩි පොඩි ප්‍රශ්නය වගයක් සිද්ධවුනා.”

“ඇයි? මොකක්ද?”

“මේ විස්තර ඔයාට දන්නලා එවන්න විදිහක් තිබුනේ නෑ.”

සුදු නැන්දාගේ කතාවෙන් තමාලි තරමක කලබලයකට පත්වූවාය. 

“ඇයි ජයවීර එහෙම ආයෙමත් කරදර කරන්න ආවවද්ද?”

“නෑ එහෙම එකක් නෙවි.”

“එහෙනම් මොකක්ද? තෙපර බබා ඉන්නේ නැතිව මොකදවුනේ කියන්න.”

ඇය නොරිස්සුමෙන් කීවා ය. එහෙත් තම කතාව හදිසියේ කියන්නට තරම් හදිසියක් සුදු නැන්දාට නොතිබුනි. පුළුවන් තරම් කල් අරන් හිමිහිට යළිත් කතාව පටන් ගත්තා ය. 

“ජයවීර නැතිවුනා.”

“මොකක්? ජයවීර?........   මොනා වෙලාද? එකත් එකටම බීලා වැඩිවෙලා වෙන්නැති.”

තමාලි තැකීමක් නොගෙනම කීවාය. ඈට ඔහුගේ වියෝයය පිළිබඳව හඳතුළ කිසිඳු ශෝකයක් හට ගත්තේ නැත. 

“එහෙනම් ඒ කරදරෙත් ඉවරයි.”

“අපුරුයි උඹ ඔහොම කියන හැටි. ඒ උඹේ කසාඳ මිනිහා නේද?”

“සුදු නැන්දා දන්නේ නෑ එයා දුන්න දුක් කන්දරාව. එයා මට කරපු අපහාස. මම හොර මිනිස්සු එක්ක බුදියලා දරුවෝ හදාගත්තා කිව්වා.”

“මේ තමාලි ඕවා මේ දරුවෝ ඉස්සරා කියන දේවල්ද?”

“නෑ මම මේ කිව්වේ ජයවීර ආයෙමත් ළමයි ඉල්ලලා කරදර කරන එක ඉවරයි කියලා. ඒකයි මේ කෝලිතයි ඉන්දිරායි මෙහේ ඉන්නේ. කෝ තාම ඉන්දිරා ආවේ නෑනේද? අද පන්ති ගියාද?”

සුදු නැන්දා යළිත් ගොළුවත රකින්නට මෙන් නිහඬව තමාලි දෙස බලා සිටියා ය. ඇගේ බැල්මේ රැඳි ගුප්තාර්ථය දැක ගත් තමාලිට ඉවෙන් මෙන් යමක් තේරුම් ගියා ය.

“සුදු නැන්දේ ඔයාලා මට නොකියා හංගන දෙයක් මෙතන තියෙනවා. අවුරුදු දෙකහාමාරක් අරාබියේ දුක් විදලා විදලා මෙහෙට ආවම ඔයාලත් මට මේ මොනවාද හංගන්නේ. කියන දෙයක් මෙතන හංගන්නේ නැතිව කියන්න.”

“ඉන්දිරා .......  ඉන්දිරා මීට මාස කිහිපයකට උඩදී කොල්ලෙක් එක්ක පැනලා ගියා.”

තාමාලිට සුදු නැන්දාගේ වඳන් පෙළ සිහිනයකින් ඇසෙන්නාක් සේ දැනුණි. කඨෝර වැලිකතරේ දුක්විදිමින් සිට පොදිබැඳ ගෙන ආ සියලු ප්‍රාර්ථනාවන් සුන්නද්දූලි වී යනවාක් මෙන් දැනුණි. ඈට චිත්තාවේගයන්  හා කෝපයන් පාලනය කර ගැන්මට හැකිවූයේ නැත.

“මොකක් ? කොහේදීද ? මෙහේ ඉන්නැන්ද්දීද?”

“නෑ, රත්නපුරේ ජයවීර ළඟ ඉන්නැද්දී.”

“අනේ මගේ කෙල්ල. මුන්ට මොනවා තේරෙනවාද?  දැන් කෝ ඉන්දිරා? ගෙදර එක්ක ගෙන ආවද?”

“නෑ.”

“ඇයි එන්න බෑ කියනවාද?”

“ඉන්දිරා මුණගැහුනේ නෑ තමාලි.”

 “නැත්නම් ඉන්න තැනක්වත් හොයා ගත්තාද?”

“තාම නෑ.”

තමාලි පිස්සියක් මෙන් වියරුවෙන් සුදු නැන්දා වෙත කඩාපැන්නේ ඉන්දිරා තවම ඉන්නා තැනක් සොයාගත නොහැකිවූ බව ඇසීමෙනි. 

“තාම නෑ? මොකක්ද මේ ඔයාලා කරලා තියෙන්නේ? මෙච්චර දවසක් යනකම් අඩුම තරමේ ඉන්න දිහාවක් ගැනවත් සෝදිසි කරලා බැලුවේ නැතිද? අයියෝ මගේ කෙල්ල. රස්තියාදුකාරයෙක්ට අහුවෙලා අමාරුවේ වැටිලාද දන්නේ නෑ.”

“උඹ හිතන්නේ එහෙමද? මමයි පොඩි මාමායි මෙච්චර දවසක් කළේ එයාව විතරක් නෙමෙයි උඹ ගැනත් හොයපු එකම තමයි.”

“එහෙනම් හොයාගන්න බැරිවුනේ?”

“උන් දෙන්නා ඉන්නවායි කියන දිහාවල් වලට පොඩි මාමා ගිහිල්ලා බැලුවා. ඒත් ඒ දිහාවල් වලට උන් ඇවිල්ලා නෑ. අපි පොලීසියට පවා දැන්නලා තියෙන්නේ. හැමදාම දිගටම නිවාඩු දාගෙන ඒ ළමයාව හොයන්න යන්න පොඩි මාමාට බෑනේ. ”

“එතකොට ජයවීර මැරෙන්න ඉස්සරද කෙල්ල ගියේ? ඒ මිනිහාවත් දරුවා ගැන හෙව්වේ බැලුවේ නැද්ද?”

“ඒ මිනිහාට ඒකේ වගක් නෑ. ඌ බී ගත්තු ගමන්මයි හිටියේ.”

“පැනලා ගියයි කියන කොල්ලා කොහේ එකෙක්ද? කාගේ කවුද කියලා දන්නවාද?”

“ඒ කොල්ලා හපුතලේම එකෙක්. හාල්අටුතැන්නේ ඉන්න මගේ යාළුවෙකුගේ පුතෙක්.”

“ඔය යස අගේට එළිවෙන්නේ. මගේ කෙල්ලට මඟුල් කපුකම කෙරුවේ සුදු නැන්දාද? මම ඔයාලගේ කීම අහන්නේ නැතිව ජයවීරත් එක්ක ගිය පළිය ගත්තේ මගේ කෙල්ලගෙන්ද සුදු නැන්දේ?”

තමාලි කෝපයෙන් සාලයේ එහාමෙහා යෑම නවතා පුටුවක හිඳගෙන හඬන්නටවූවා ය.

“උඹට පිස්සුද තමාලි, අපි උඹට එහෙම කරනවාද? මේ කෙල්ල ආමරාවතිගේ පුතත් එක්ක සම්බන්ධයක් තිබිලා තියෙනවා. ඒකට ජයවීර ඉන්දිරාට මොනවා කිව්වාද දන්නේ නෑ. නැත්නම් මේ කෙල්ලට පැනලා යන්න තරම් හේතුවක් තිබුනේ නෑ.”

ඈට තම පපුවෙන් නැඟ ආ දරුකැක්කුමත් කෝපය හා ආවේගයත් පාලනය කරගත නොහැකිවූවාය. යළිත් පුටුවෙන් නැඟිට වියරුවෙන් මෙන් සුදු නැන්දා වෙතට ඇවිද ගියාය.

“අර මූසල කාලකන්ණියාට දරුවෝ දුන්නේ ඇයි? මේ ඔක්කෝටම වග කියන්න ඕනේ ඔයාලා දෙන්නායි. මට මගේ දරුවා හොයලා දෙන්න ඕනේ. නැත්නම් උඹලාට බලාගන්න වෙන්නේ මගේ මිනිය තමයි.”

තමාලිගේ වියරු ස්වරූපය දුටු සුදු නැන්දාද බියවූවා ය. ඈද නිරුත්තරවී ගොසිණි. ඉන්දිරා කොල්ලෙකු හා පැනයාමේ සියලු වරදකාරිත්වය සුදු නැන්දාට පවරමින් කෑ ගසන තමාලිගේ වියරු හැසිරීම දෙස කෝලිත පාෂාණිභූතව බලා සිටින්නට විය.

“මම මෙච්චර දුක්විද විද නැහිලා නැහිලා ලංකාවට ආවේ මෙව්වා දකින්නටද? මීට වඩා හොඳයි ඉරාක්කාරයන්ගෙන් මැරුම් කෑවානම්.”

තමාලිට පුරා අවුරුදු දෙකහාමාරකටත් ආසන්න කාලයක් විදි දුක් කන්දරාවන්, වියෝ වේදනාවන් එකවර පැන නැංවී ඉන් දැවෙන්නාක් මෙන් වීය. ඈට විලාපනගමින් හඬන්නට ඇවසි විය. දෑතින්ම මුහුණ වසාගෙන හයියෙන් හඬමින් සිටි තමාලිගේ කෙහෙරැලි අතරින් සනීපදායි ස්පර්ෂයක් ගමන් කරන්නට විණි. ඈ හිස ඔසවා බැලීය. තමන් අසළ සිටගෙන සිටි සුදු නැන්දා තමාලිව තම හින පෙදෙසට ඇගේ හිස හේත්තු කරගත්තා ය. ඇගේ හින දෙපසින් දෑත් යවා තදින් බදාගත් තමාලි දෑස් පියාගෙන ඉකි ගසන්නට විය.

“උඹ අපිට දොස් කියන්න එපා. මමයි පොඩි මාමායි කොච්චරවත් උත්සාහ කළේ දරුවෝ දෙන්නාව අපි ළඟ තියා ගන්න. ඒත් එකට නීතියෙන් ඉඩක් නෑ. උඹ දන්නවානේ අම්මාට වාගේම තාත්තාටත් දරුවන්ගේ අයිතිය තියෙනවා කියලා. දැන් මේවාට කළබල වෙලා අඬලා දොඬලා වැඩක් නෑ. පොඩි මාමාට ආරංචියක් ඇවිල්ලා තියෙනවා කොළඔ ඉන්නවා කියලා. ඉස්සල්ලා උන් දෙන්නාව හොයාගෙන බලමු මොකක් ද කරන්න වෙන්නේ කියලා.”

“එහෙම කොහේවත් ඉන්න එකෙකුට දෙන්න මම දරුවෝ හදලා නෑ.” 

“ඒත් තමාලි දැන් ඒ දරුවෝ බැඳලා නම්? අපිට කරන්න දෙයක් නෑ. අනික රැයක් ගෙදරින් පිට හිටිය කෙල්ලක් ගැන කියන්න දෙයක් ඉතිරිවෙලා නෑ.”  

“වේලක් නොකා කහට ඩිංගක් බීලා ලංකාවේ හිටියානම් මගේ දරුවන්ට මෙහෙම වෙන්නේ නෑ.”

ඇය යළිත් විලාප තියන්නවූවාය. ඇඟිලි දෙකක් කටේ රුවාගෙන හඬමින් විලාප තියන නොදන්නා ගැහැණිය දෙස විසල් කරගත් දෙනෙතින් යුතුව දිනේෂ් සුදු නැන්දා අසළටවී බලා සිටින්නට විය. කෝලිතද අම්මාගේ හැඬුම දෙස බලා සිටියේ සසලවූ සිතිණි. අම්මා නිවසට ආ සතුට ඉන්දිරාගේ පැනයාමේ සිද්ධිය විසින් යටපත් කර දැමීම ගැන කෝලිත පසුවූයේ කනස්සල්ලකිනි. ඔහු අක්කාට වෛරකරන්නට මෙය තවත් එක් සිදුවීමක් විය. එහෙත් සුදු නැන්දා  පමණක් විජිත ගැන දන්නා රහසක් තමාලිට හෙලිනොකරන්නට ප්‍රවේසම්වුණා ය. 

පොඩි මාමා සති අන්තයේ නිවාඩුවට නිවසට පැමිණෙන විට තමාලිගේ ආගමනය දුරකථනය මඟින් දැනගෙන තිබුණි. ඒවන විටත් ඔහු ඉන්දිරා සිටිනා ඉසව්වක් ගැන තොරතුරක් දැනගෙන එම ස්ථානය පිළිබඳව තොරතුරු තහවුරු කරගෙන සිටියේය.

“තමාලි මම හොයාගත්තා ඉන්දිරා ඉන්න දිහාව.”

“කොහේද?”

“මිනිහා කිරිබත්ගොඩ පැත්තේ ලර්නරස් එකක වැඩලු.”

“එතකොට ඉන්දිරා? ”

“ඉන්දිරාත් ඇත්තේ ඒ කිට්ටුව තමයි. කෝකටත් අපි හෙටානිද්දාම කිරිබත්ගොඩ පැත්තේ සෝදිසි කරලා බලමු.”

“තව කල් යව යව ඉන්නේ මොකටද? අපි හෙටම ගිහිල්ලා බලමු.”

තමාලිගේ නොයිවසිල්ල වැඩිවූවායින් පසුදාම කිරිබත්ගොඩ කැදවාගෙන යන්නට පොඩි මාමාට සිදුවිය. කිරිබත්ගොඩ හන්දියේ තිබූ රියදුරු පුහුණු පාසල් කිහිපයකට ගොඩවැදී අසා දැනගත් පරිදි විජිත එක් රියදුරු පාසලක පුහුණු කරන්නෙකු වශයෙන් සේවය කරන බව දැනගන්නට ලැබිණ. විජිතගේ නවාතැන කොහේදැයි සොයාබලා එහි යන්නට තමාලිත් පොඩි මාමාත් සැරසුණි. 

නිවසේ අයිතිකාර ගෙහිමියාගේ කැඳවීමකින් පිරුනු කුස දරාගෙන අපහසුවෙන් ඇනෙක්සියේ දොරකඩට ආ ඉන්දිරා එකවරම ගල්ගැසුණේ අම්මා හා පොඩි මාමා දැකීමෙනි. ලිහිල් ඇඳුමකින් සැරසී අපහසුවෙන් දොරකඩට ආ ඉන්දිරා දුටුමනින්ම තමාලිගේ සිත තුළවූ කෝපය නිවිගියා ය. දෑස් තුළ රජයමින් තිබූ කෝපගින්න දුක් ගින්නකට පරිවර්ථනයවී තමාලිගේ දෑසින් කඳුළු වැගිරෙන්නට විණි. අම්මාට හා පොඩි මාමාට මුහුණ දීගත නොහැකිව බිම බලාගත් ඉන්දිරා උළුවස්සට හේත්තුව ඉකිබිදින්නට පටන්ගත්තා ය. තමාලිගේ බොඳවූ දෑසින් මීට වසර දෙකහමාරකට පෙර දුටුව ඉන්දිරාට වඩා වෙනස් කෙනෙකු දුටුවා ය. පිරුනු කුසත් කිරෙන් පිරි බරවෙමින් තිබූ ළැමත් ඇයට තවදුරටත් ළමිස්සියකගේ පෙනුම ගෙනාවේ නැත. වාවාගත නොහැකිවූ දරුස්නෙහයෙන් ඉදිරියට ආ තමාලි ඉන්දිරාව වැළඳගෙන කොපුල් තදින් සිපගන්නටවූයේ තදින් හඬාවැලපෙමිණි. ඉන්දිරාගේ හැඬුමද අම්මා සමඟින් එක්වුණි.

“ඇයි දුවේ මම එනකම් ඉන්න බැරිවුනේ? ඇයි රත්තරනේ මට මෙහෙම කෙරුවේ?”

ඇය හඬමින් අසන්නටවූවාය. 

“මට සමාවෙන්න. මට සමාවෙන්න අම්මේ.”

දෙකට නැමුනු ඉන්දිරා තමාලිට වඳින්නට උත්සාහ කළා ය. නමුත් ඉදිරියට නෙරා ආ පිරුනු උදරය ඇයට බාදා කළේය. යුහුසුලුව ඇගේ දෙවුරෙන් එසවූ තමාලි කඳුලින් පෙඟුනු මුහුණ ලේන්සුවෙන් පිසදැමුවා ය.

“මේ කාලෙට බඩ තදවෙන්න නැවෙන්න එහෙම නරකයි.”

ඇගේ පිරුනු කුස පෙදෙස පිරිමදිමින් හඬන්නටවූවා ය. නිවැසියන් කිහිපදෙනෙකුද ඉන්දිරා හා තමාලිගේ හඬාවැටීම දෙස බලා ඉන්නටවූවායින් පොඩි මාමාද ඉන් අපහසුතාවයකට පත්වුණි.

“මේ මෙතන මිනිස්සුත් බලාගෙන ඉන්නවා ඇතුලට ගිහිල්ලා කතා කළොත් හොඳයි නේද?”

අම්මාටත් පොඩිමාමාටත් ඇතුළට එනු පිණිස ඉන්දිරා දොරකඩින් මෑත්විය. ඇතුලට පිවිසි තමාලිගේ දෑසට සියල්ලක්ම අසුකරගන්නට මෙන් එහි අහුමුලු දෙස පවා විමසිලිමත් බැල්මක් හෙළීය. කුඩා කාමර කෑල්ලක් බදු සාලයේ වූයේ ප්ලාස්ටික් පුටුවක් හා ස්ටුලයක් ඇරෙන්නට වෙන කිසිඳු දෙයක් එහි නොවීය. එම කාමරෙයන් අඬකට වඩා අඩු කුඩා කුස්සි කෑල්ලක් එයටම යාබදව තිබුණි. කුඩා භූමිතෙල් ළිපක් හා අලුමිනියම් හට්ටි දෙක තුනක් එහි බිම තබා තිබෙන අයුරු එයට හිස පෙවූ තමාලිගේ නෙතට අසුවිය. දෑතින්ම දෙකපුල් දිගේ බේරුනු කඳුළු වැල් පිසදාගත් ඉන්දිරා බරවී තිබූ නාසයෙන් කතා කරන්නට විය. 

“ඉන්න මම තේ ටිකක් වත් කරන්නම්.”

“ඕනේ නෑ දුවේ. දැන් තේ බොන්න බෑ.”

තමාලි ඉන්දිරාව වැළැක්වූවා ය. තිබෙන එකම පුටුව අතින් පිසලූ ඈ එය පොඩි මාමා අසලින් තිබ්බේ ඔහුට වාඩි ගනු පිණිසය. එහෙත් ඔහු එහි වාඩි නොගෙන හිටගෙන සිටි බැවින් තමාලිද සිටගෙන ඉන්දිරා හා කතා කරන්නට විය. අසන්නට කොතරම් ප්‍රශ්න තිබුනත් ඒවා එකවිටම ඉන්දිරාගෙන් නොඇසිය යුතුනොවේදැයි තමාලි සිතන්නට විය. නිහැඬියාව බිඳ හෙලමින් තමාලි කතා කරන්නට විය.

“විජිත එක්ක කෙළින්ම මේ ගෙදරටද ආවේ?”

“නෑ. අපි ටික දවසක් එයාගේ යාළුවෙක්ගේ ගෙදර නතරවෙලා හිටියා.”

 “විජිත එනකොට රෑ වෙනවාද?”

“හය හයාමාර විතර වෙනවා. ඒත් පෙළක්දාට වේලාසනින් ගෙදර එන දවසුත් තියෙනවා.”

“මම පොඞ්ඩක් එළියට ගිහිල්ලා එන්නම්.”

කී පොඩි මාමා අම්මලා දූලාට නිදහසේ කතා බස් කරගනු පිණිස නිවසින් එළියට බැස ගියේය. ඉන්දිරාගේ කිරෙන් බරවෙමින් තිබෙන ළැමත් පිරුනු කුසත් දෙස බැලූ තමාලි “දැන් මාස කීයක් වෙනවාද?” ඇසීය.

“හතක් වෙනවා ලබන සතියට.”

“ක්ලිනික් එකට එහෙම රෙජිස්ටර් වුණාද?”

“ඔව්. මේ ළඟ තියෙනවා ආණ්ඩුවේ ක්ලිනික් එකක්.”

“මේ ගෙදර පොඩි එකෙක් තියා ගන්න පුළුවනිද? ඔයාලා ඒහෙට ආවොත් හොඳයි නේද?”

“පුළුවන් විදිහට ඉන්නවා. අනික විජිත කැමති නෑ එහෙට ආයෙමත් යන්න. පුළු පුළුවන් විදිහට බඩු මුට්ටු ටිකක් ගන්නයි ඉන්නේ.”

“මම ඇඳක් අරන් දෙන්නම් දරුවෙක් එක්ක බිම බුදියන්න බෑනේ.”

ඉන්දිරා කිසිවක් නොකියා බිම බලාගත්තා ය. ඊයම් බරු සේ හදවතේ කිඳා බැස යන අම්මාගේ ඒ කියමන ඇසීමෙන් ඇගේ සිතට විශාල දුකක් හට ගත්තා ය.

“ඔයා දුක් විදින්නේ නෑ නේද?”

“නෑ අම්මේ. අපි සංතෝසෙන් ඉන්නවා. ඇයි එහෙම ඇහැව්වේ?”

“ඔයාගේ ඇඟ පොඞ්ඩක් ඇදිලා ගිහින් හින්දා.”

“පහුගිය ටිකේ කන්න බොන්න බැරිව අප්පිරියාවුනා ඒක වෙන්න ඇති.”

“කන්න බොන්න නැති වුනත් ඔයාලා හොඳින් සංතෝසෙන් ඉන්නවා නම් මට ඇති.”

තමාලිගේ පපුවේ හිරවුනු යමක් එළියට එන්නට නොහැකිවූ ආකාරයෙන් රිදුම් දෙන්නට විය. ඇය අපහසුවෙන් යටි තොල විකා ගත්තා ය.

“ඇයි දුවේ මේවාගේ ඉක්මන් තීරණගත්තේ? ඔයා තාම ඉන්නේ ඉගෙන ගන්න වයසේ. අඩු ගානේ ඔයා මටවත් ලියලා එවන්න තිබුනා සම්බන්ධයක් තියෙනවා කියලා. ඇයි දෙයියනේ මෙහෙම මෝඩ වැඩ කරගත්තේ?”

තමාලිගේ දෑසේ වියලුනු කඳුළු වැල් යළි අලුත් විය. ඈ බිඳුනු හඬින් කතා කළා ය. 

“විජිත ඔයාව කසාද බැන්දාද?”

ඉන්දිරා යාන්තමින් හිස සෙලෙව්වා ය. ඒ විගසමවාගේ පොඩි මාමා ගෙට ගොඩවූයේ බඩුමලු දෙකක් ද රැගෙනය. ඔහු ඒවා ස්ටුලය උඩින් හිමිහිට තැබීය.

“මේවා අපටද? මෙච්චර ගොඩක්? ගෙනාපු බඩුත් තියෙනවා.”

“වැඩිවුනාට කමක් නෑ, නරක් වෙන දේවල් නොවෙයි.”

ඔහු ස්ටුලය අසළින් අහකට වෙන ගමන් කීවේය. ඉන්දිරා යළිත් නිහඬ විය. ඇගේ දෙනෙත් ස්ටුලය මතවූ බඩුමලු දෙසට එල්ලවී තිබූ නමුත් සිත වෙන ඈතකට ඇඳි ගොස් තිබුණි.

“අම්මා කවදාද ලංකාවට ආවේ?”

එකවරම නිහැඬියාව බිඳ දමමින් යමක් මතක්වූ කලෙක මෙන් ඉන්දිරා ඇසුවා ය.

“දැන් දවස් හතරක් විතර වෙනවා.”

“දන්නේ කොහොමද මම මෙහේ ඉන්නේ කියලා?”

“ඇයි දරුවෝ ඉන්න දිහාවක් අපිට දන්නලා එවන්න බැරිද? අපි ඔයාලට කරදරයක් කරනවාද? බලන්න අපි කොච්චර බය වුනාද, කොච්චර මහන්සිගත්තාද ඔයාලව හොයන්න?” 

පොඩි මාමා නෝක්කාඩුවක ස්වරූපයෙන් කීය. ඉන්දිරා යළිත් නිහඬවෙමින් බිම බලාගත්තා ය. ඇගේ සිත තුළ අම්මාටත් පොඩි මාමාටත් කියාගත නොහැකි බොහෝ දේ සැඟවී සුරැකී තිබුණි. සියල්ල සඟවාගත් යටි සිත මොරගාන්නටවූයේ ඒ කුණු ගද ගහන ජරා අතීතයේ තම ජීවිතයේ වූ හැලැප්පීම් සියල්ල වමාරන්නට මේ කාලය නොවන බවය. එබැවින් ඈ නිහඬවූවා ය. කාමරය තුළ යළිත් නිහැඬියාව රජයන්නට ඉඩ නොදුන් පොඩි මාමා “අපි දැන් යමුද තමාලි?” යැයි ඇසීය. 

“පොඩි මල්ලි සුදු නැන්දාත් එක්ක ඇති නේද? අම්මා පුළුවන් නම් ලොකු මල්ලිවත් හල්දුම්මුල්ලට ගෙන්න ගන්න. එයා තාත්තා එක්ක හිටියොත් හොඳටම නරක්වෙයි. දැනටමත් අපි කියන දේවල් අහන්නේ නෑ.”

“නෑ දුවේ කෝලිතත් ඉන්නේ සුදු නැන්දා එක්ක තමයි.”

“ඇයි තාත්තා මල්ලිව ආයෙමත් ගෙදර ගෙනල්ලා දුන්නාද?”

“ඔයා දන්නේ නැතිව ඇති තාත්තා නැතිවුනා කියලා.”

“තාත්තා නැතිවුනා?”

ඇයට තම දෙසවන් තුළට ගලා ආ වදන් පෙළ අදහාගන්නට මඳ වේලාවක් ගතවූණි. 

“තාත්තා අරක්කු බීලාම සිරෝසීස් කියන ලෙඬේ හැදිලා තියෙනවා. ඔයා ගෙදරින් ගියාට මාස දෙකකට විතර පස්සේ ඔය සිරෝසීස් ලෙඬේ වැඩිවෙලා ලේ වමනේ දාන්න පටන් අරන්. පස්සේ එයාව රත්නපුර ඉස්පිරිතාලේට ඇඞ්මිඞ් කරලා. එහිදි තමයි නැතිවෙලා තියෙන්නේ.”

“අම්මා කොහොමද දන්නේ? අම්මාට මෙහෙන් දන්වලා එව්වාද?”

“නෑ. මමත් දන්නේ ලංකාවට ආවට පස්සේ. ”

“තාත්තා නැතිවුනේ මං හින්දාද මන්දා”

ඇය තම දෑසට උණා ආ කඳුළු නිදහසේ ගලායන්නට ඉඩ හැරියා ය.

“අඬන්න දෙයක් නෑ දුවේ එයාගේ බීමත්කම නිසා එයාටයි අපිටයි මේ වෙන්න තියෙන ඔක්කෝම විනාස වුනේ.”

තමාලි ඉන්දිරාගේ අස්වසාලීය. තවදුරටත් ජයවීර සිහිපත් කරමින් කතාබස් කිරීම පිළිබඳව නොසතුටට පත්වූ පොඩි මාමා එම මාතෘකාව වෙනස් කරනු වස් තමාලි ඇමතීය. 

“තමාලි දුවේ දැන් පිටත්වුනොත් ගොඩාක් රෑ වෙන්න කලියෙන් ගෙදරට යාගන්න පුළුවන් වෙයි.”

ඉන්දිරා අසළට ගිය තමාලි තම හැන්ඞ් බෑගයෙන් ගත් මුදල් නොට්ටු කිහිපයක් අතමිට මොලවාලීය.

“ඔයාට මොකක් හරි ඕනේ නම් මට දන්වන්න. නැත්තනම් පොඩි මාමාගේ කත්තෝරුවේ නොම්බරේට පොස්ට් ඔෆිස් එකෙන් කතා කරලා කියන්න. ඔයා ගාව තියෙනවා නේද කන්තෝරුවේ නොම්බරේ?”

ඇගේ හිස ආදරයෙන් අත ගෑ ඈ කීවාය. ඉන්දිරා කඳුළු පිරි දෙනෙතින් යුතුව බලාගෙන හිස සෙලෙව්වා ය. 

“අපි යන්නම් දුවේ විජිත එනකොට රෑ වෙයිනේ.”

ඉන්දිරා අපහසුවෙන් වුවත් දෙකට නැමි අම්මාට වැන්ඳා ය.

 “තුනුරුවන්ගේ පිහිටයි.”

තමාලි ඇගේ දෙකපුල් සිපගනිමින් කීවාය. අම්මාගෙන් මිදුනු ඈ පොඩි මාමාටත් වැන්දේ ඔහුගේ විරෝධය මැදය. නිවසින් එළියට බට තමාලි ඉන්දිරා දෙස බැලීය. ඈ ඒවන විටත් කොන්දට අත තබාගෙන උළුවස්සට හේත්තුවීගෙන සිටියා ය. අම්මා පිටු පසින් ඇවිද එන්නට අඩිය තැබූ ඈට “ඔයා ගෙදරට යන්න.”

කී තමාලි පොඩි මාමා සමඟින් පටුමග ඔස්සේ පියමං කරන්නට විය. ඔවුන් වංගුවෙන් හැරී නොපෙනි යනතෙක් බලා සිටි ඈට ඇතිවූයේ විශාල දුකක් හා පාළුවකි. ඈ අපහසුවෙන් ඇවිදගොස්  ගෙතුළට වැදිණ. අතේ ගුලිවී තිබූ සල්ලි කොළ දෙසවත් නොබැලූ ඈ ඒවා තම ඇඳුම් බෑගය තුලට දමා වසා දැම්මා ය. පාළුව හා කාංසිය විසින් පෙළනු ලැබූ ඉන්දිරා පොඩි මාමා ගෙනෙවිත් තිබුනු බඩු මල්ල දිගැහැර බැලීය. කෑමට අවශ්‍ය කරන වියලි ආහාර, කිරිපිටි මෙන්ම ඇපල්, දොඩම් හා චිස් පෙට්ටියක්ද එම මල්ලේ විය. මෙම බඩු ගැන්මට පොඩි මාමාට රුපියල් දාහකට ආසන්න මුදලක් වැයවෙන්න ඇති යැයි ඉන්දිරා අනුමාන කළා ය. විජිතට තමන් සිටිනා තත්වය දැන දිය යුතු පෝෂ්‍යදායි ආහාර සපයාලීමට තරම් වත් කමක් නොමැතිවීම ගැන ඇය දුක්වූවා ය. විජිත හා එක්ව ගෙවන ජිවිතයක් ගැන සිහින මැවූ ඉන්දිරාට සත්‍ය තත්වය වැටහුනේ ඔහු හා එක්ව නිවසින් පිටමංව ආ පසුවය. ඔහු සතුව වෑන් රථයක් නොමැති බවත් එම රථය ඔහුගේ ඥාතියෙකුට අයත් බවත් දැනගත්තේ ඉන් අනතුරුවය. විජිත මෙතෙක් කලක් ඥාතියාගේ වෑන් රථයේ රියදුරුකම විතරක් කළ බවත් පැන ආ දිනයේදීම කීවේය. යළිත් එම රථයේ රියදුරුකමට යන බව කීවත් ඔහු යළි කිසිඳු දිනෙක එහි නොගියේය. ඉන්දිරා විසින් ඒ පිළිබඳ විමසිමේදී පරස්පර විරෝධි කාරණාවන් පවසන්නට වූවායින් ඒ ගැන යළිඳු අසන්නට ඇය බියවූවා ය. හාල්අටුතැන්නේ විජිතගේ නිවසට යන්නටද අදිමදි කළේ විවිධ හේතු ගෙන හැර දක්වමිනි. විජිත සමඟින් හෝටල් කාමරයක දවස ගතකර එළියට එද්දී තාත්තාට අසුවීමත් හා තමා ගැබ්බර වී සිටින බව එදිනම හෙළිවීමත් තම නිවසින් පැන එන්නට කාරණාව ඉක්මන් විය. එහෙත් මේවනතෙක් විජිත තමාව විවාහකර ගන්නට උත්සාහ නොකරන්නේ ඇයිදැයි ඉන්දිරාට නොතේරුණු විශාල ප්‍රෙහෙලිකාවක් තිබුණි. තැනින් තැනට මාරුවී ගෙන ගොස් අවසානයේදී විජිත දන්නා අඳුනන කෙනෙකු මාර්ගයෙන් කිරිබත්ගොඩ රියදුරු පුහුණු පාසලක ලද රැකියාවෙන් ලැබුනේද සොච්චම් පඩියකි. ඉන් නිවසේ කුලිය සඳහා වෙන්කල පසුව කෑමට වියදම් කිරීමට පවා හරිහමන් මුදලක් ඉතිරිවූයේ නැත. කොළඹ රටේ දිවි ගෙවන්නට කොතරම් මුදල් සම්බාරයක් වියදම් කරන්නට වෙයි දැයි ඉන්දිරාට සිතාගත නොහැකිවුණි. විජිත එනතෙක් කරන්නට කිසිවක් නොමැති වූවායින් ඉන්දිරාට ඒ කාමර කෑල්ලේ ජීවිතය ඕලාකාරිවී තිබුණි. භූමිතෙල් ළිප දල්වා තේ කහට ටිකක් රත් කරගත් පසු හොර්ලික්ස් බෝතලේ අඩියේ බැදුනු සීනි ස්වල්පය හැන්දෙන් හූරා අල්ලට දා ගත්තා ය. කුස්සියේවූ ලෑලී බංකුවට වී සීනි ඇට කිහිපයක් හපමින් තේ කහට රසබලමින් හුන් ඉන්දිරාට පොඩි මාමා ගෙනවිත් දුන් බඩු මල්ලේ වූ සිනි කිලෝව මතක් වුණි. බංකුවෙන් නැගිට ගොස් එය රැගෙන ඒමට නොහැකි තරම් මුළු සිරුරම කුසීත කමකින් වෙලී ඇතැයි ඈට දැනුණි. තේ කහට බොන අතරතුරේදී තාත්තාගේ වියෝය යළිත් සිතට නැඟ ආවේය. තාත්තා අකාළයේ මියගියේ තමන් විජිත හා පැන ගිය හිතේ වේදනාවට අරක්කු බීමෙන් දැයි ඉන්දිරා සිතන්නට වුණි. එහෙත් අම්මා සමඟින් රත්නපුරේ ගෙදර වාසය කරද්දීද තාත්තා නොසෑහෙන්න අරක්කු බිව් වග යළිත් ඈට සිහිපත් වීය. තාත්තාගේ මිය යෑම ගැන වරදකාරිත්වයක් හෝ ශෝකයක් ඉන්දිරාට නොදැනුනේ ඔහුගෙන් ලැබු අනේකවිද පීඩාවන්ට ඈ මැදිවූ බැවිනි. එයත් තවත් අයෙකුගේ මරණයක් ලෙසින් සලකා සිතෙන් අමතක කරවාලන්නට උත්සාහ කළා ය. විජිත නිවසට ගොඩවූයේ මේ අතරවාරයේදීය. 

“ඇයි මේ තේ බොන්නේ? රෑට කන්නේ නැද්ද?”

“පස්සේ කනවා. දැන්ම කන්න පිරියක් නෑ.” 

“කන්න බැරිනම් බොරුවට හදන්න එපා. අපරාදේ වීසිකරන්න වෙනවා නේ.”

“දන්නවාද වැඩක් අද අම්මලා මෙහෙට ආවානේ.”

“අම්මා මෙහේ ආවා? අම්මා ලංකාවට ඇවිල්ලා එහෙනම්. සුදු නැන්දාද එක්කගෙන ආවේ? ”

“පොඩි මාමා එක්කයි ආවේ. අම්මා ලංකාවට ඇවිල්ලා තියෙන්නේ ගිය සුමානේලු.”

“එහෙනම් මං ගැන සෝදිසි කරපු පොර තමයි පොඩි මාමා.”

“ඒ කියන්නේ?”

“අපේ සුමනේ අයියාගෙන් අහලා තියෙනවා මං ගැන, එයා තමයි මට කිව්වේ කවුද වයසක පොරක් විජිත කියලා හපුතලේ පැත්තේ කෙනෙක් මෙහේ වැඩකරනවාද කියලා ඇහැව්වා කියලා.”

“පොඩි මාමා මාව හොයලා තියෙනවා හරියට.”

“අම්මා මොකද කිව්වේ? බැන්නාද?”  

“නෑ අම්මා ඇඬුවා හොඳටම. ඇයි මෙච්චර ඉක්මන්වුනේ කියලා ඇහැව්වා. තව ටිකක් ඉගෙන ගන්න තිබුනා නේද කියලත් ඇහැව්වා.”

“ඉතිං ඔයා මෙනවාද කිව්වේ? තව ඉවසගෙන ඉන්න බැරිවුණා කියන්න නේද තිබුනේ.”

“මේ පිස්සු කතා කියන්න එපා. වෙන්න තියන දේ වුණාම ඔයත් එක්ක යනවා මිසක් බඩක් උස්සන් ඉස්කෝලේ යතෑකිද?”

ඉන්දිරා නොමනාපයෙන් මෙන් විජිතට කීවාය. 

“මම බලහත්කාරකමක් කරලා නෑ හරිද?”

“හරි හරි මම කැමැත්තෙන් නේ ආවේ.”

“අම්මා රට බඩු මොකවත් අරන් ඇවිල්ලා තිබුනේ නැද්ද?”

“නෑ. කුවේට් වල යුද්දෙට අහුවෙලා අමාරුවෙන් පන බේරාගන ආපු එකත් මදැයි. ඒක නෙමෙයි පොඩි මාමා බඩු වගයක් එහෙම අරගෙන ඇවිල්ලා තිබුණා.” 

“කෝ බලන්න.”

ඇය පෙන්වූ බඩු මලු දෙක විවර කර බැලූ විජිත එහිවූ චීස් පෙට්ටිය විවරකර චීස් කැබැල්ලක්  හපන්නට විය. දරුකුසකුත් දරාගෙන සිටිනා මේ අවස්ථාවේදි තම පුරුෂයාගෙන් ලැබිය යුතු පෝෂ්‍යදායි ආහාර නොලැබ තම මවගේ මාමාගෙන් ලැබූ චීස් පෙට්ටියද රසකර කමින් සිටිනා විජිතව දුටු ඉන්දිරාට ඇතිවූයේ කළකිරීම මුසු වේදනාවකි.

“මේ මාසේ ගෙවාගන්නේ කොහොමද කියලා හිත හිතා හිටියේ, හොඳ වේලාවට මේ ස්විප් එක ඇදුණා.”

කියමින් තවත් චීස් කැබැල්ලක් කඩාගෙන කෑ විජිතව දුටු ඉන්දිරාගේ නෙතට කඳුළු බිඳු ඒකරාශිවුනි. අල්ලේ ඉතිරිවූ සීනි කැට කිහිපය කටට හලාගත් ඈ චීත්තයේ කොනකින් අත පිසලාගෙන බංකුවෙන් නැගී සිටියා ය. 

“අම්මාලා ආපු එක ඔයාට පෙන්නේ ස්විප් එකක් ඇදුනා කියලාද? අනික ඔය ටික දැන්ම කාලා දැම්මාම ඉතුරු මාස භාගේට තියාගන්නේ මොනවාද?” 

පිටි අල්ලෙන් පිටට පනින්නට වෙරදරණ කඳුළු පිසදාගත් ඈ ඇසීය.

“ඔන්න ඉන්දිරා බබාට ඩෝං ගියා. කන බොන දෙයක් කාලා බීලා ජොලියේ ඉන්න ඕනේ පස්සේ වෙන දේවල් පස්සේ බලමු. හරිද?”

ඇගේ නිතඹට තට්ටුවක් දැමූ විජිත කුස්සිය පැත්තට ගියේ ඇද සිටි ටීෂර්ටය ගලවා දමමිණි. 

“දැන් දිනත් ළංවෙන්න තියෙන්නේ. ඉස්පිරිතාලෙට යන්න ඕනේ කරන බෙඞ් ජැකට්, චීත්ත එහෙම ලෑස්ති කරගෙන ඉන්න කිව්වා. බබාට ඕනේ කරන බඩු මුට්ටු ටිකක් එහෙම අරගන්නත් ඕනේ.”

“තව දවස් තියෙනවානේ.”

“එහෙම බලං ඉන්න බෑ. හදිසියේ අමාරුවුනොත් කියලා බඩු ලෑස්ති කරගෙන ඉන්න කියලා මිඞ්වයිෆ් නෝනා කිව්වා.”

“අම්මාගෙන් හරි පොඩි මාමා ගෙන් කීයක් හරි අතමාරුවක් ඉල්ල ගමු දැන් නම් මාගාව සල්ලි නෑ.”

ඔහු එය එතරම් තැකීමකට ලක් නොකර කී අයුරු දැක ඉන්දිරා කෝපයෙන් හීල්ලුනි. දෙමව්පියන්ට දුක් ගින්දර දී නිවසින් පැන ආ මදිවාට තව මුදල් ඉල්ලමින් කරදර කරන්නට පුළුවන්දැයි ඈට සිතුණි. පියෙකු වන්නට සිටින විජිතගෙන් කුසයේ සිටින දරුවාට කිසිදු සෙනෙහසක් දක්වන පාටක් තිබුනේද නැත. අපහසුවෙන් ඉන්නා ඉන්දිරාගෙන් තම කායික අවශ්‍යතා පිරිමසාගන්නට තරමට ඔහු කෲර විය. විටෙක ඈට ඔහුව පිළිකුල් වීමට තරම් විජිතගේ දැඬි ලිංගික අවශ්‍යතා බලවත්වුණි. රාගම රෝහලේදී ඉන්දිරා වැදූ බිළිඳු දියණියට මල්ෂා යනුවෙන් පොඩි මාමා නම තැබීය. ඉන්දිරා හා විජිත වෙසෙනා කුඩා කාමර කෑල්ලේ බිළිඳියත් සමඟින් වෙසෙන්නට ඉඩකඩ මදි හෙයින් තමාලි ඇඞ්වාන්ස් ගෙවා වැඩි ඉඩකඩක් ඇති ඇනෙක්සියක් කුලියටගෙන දුන්නා ය. 

* * * * *

“ගෙදර කවුද?”

නිවසේ මිදුල දෙසින් ආගන්තුක ගැහැණු කටහඬක් ඇසුනායින් ඉන්දිරා පැදුරේ හෙවා කිරි දෙමින් සිටි කුඩා මල්ෂා ගෙන් තම තන පුඬුව ඉවතට ගෙන බ්‍රෙෂියරයේ රඳවා ගත්තා ය. අඬ නින්දේ පසුවූ  මල්ෂාව අනෙක් පසට පෙරලා කොට්ට කිහිපයක් මල්ෂා වටා තැබූ ඈ ඇඳ සිටි චීත්තය තදකර ගැට ගසමින් දොර දෙසට ඇවිද ආවා ය. 

මෙවර ඉන්දිරා  හමුවට ආවේ කවුද? මතුසම්බන්ධයි........