පළිගු කිරිල්ලී - දාහහතරවන කොටස

පළිගු කිරිල්ලී - දාහහතරවන කොටස

                  දින කිහිපයක් ගෙවි ගොස් යළිත් තම දිවියේ කටයුතු සාමාන්‍ය පරිදි කරගෙන යාමට ඉන්දිරා සමත් වූවාය. දහවල් පාසල නිමවී තම යෙහෙළිය දීපිකා සමඟින් පාරට බැස්සාය.

“ඉන්දිරා කවුද උඹේ නම කියලා කතා කළා. අර අතත් වනනවා.”

“කෝ බං කවුද?”

“අර දැන් මේ පැත්තට  එන්නේ.”

ඉන්දිරා ඇය කියු ඉසව්වට දෑස් යොමු කළා ය. පාසල නිමවී යන ළමුන් අතරින් එකවරම තම දර්ශන පථයට අසුනොවුනත් පසුව දුටු දසුනෙන් ඇගේ සිරුර එකවරම ගල් ගැසුණි.

“කවුද ඒ?”

“තාත්තා.”

දීපිකාද බියට පත්වීය. ඇය තම යෙහෙළිය දෙසට ඇවිද එන ඔහු දෙස විසල් කරගත් දෑසින් බලා සිටියා ය.

“ඉන්දිරා දුවේ.”

ඉන්දිරා තම සොහොයුරා, කෝලිතව සොයන්නට මෙන් දෑස් ළමුන් අතරින් දිවයැව්වා ය. පන්තියේ ළමුන් කිහිපදෙනෙකු ඉන්දිරා දෙස හා ජයවීර දෙස බලමින් ඔවුන් පසුකර ගියෝය. 

“ඇයි?”

“නිකං මම බලන්න ආවා.”

“ඇයි තාත්තේ අපිට පාඩුවේ ඉන්න දෙන්නේ නැත්තේ?”

“මොකක්ද මම කළේ?”

“ඉස්කෝලේට බීගෙන ආවා මදිවට දැන් මෙතනටත් ආවා. ඇයි මට ලැජ්ජා කරන්නේ?”

“තාත්තා දූව බලන්න එන එක ලැජ්ජාවක්ද ඉන්දිරා?”

ඔහු බිඳුන හඬින් ඇසීය. 

“අනේ තාත්තේ ආයේමත් මෙහෙට එන්න එපා.”

ආයාචනාත්මක ලෙසින් කී ඉන්දිරා ඈතට වී ඔවුන් දෙස බලාසිටි දීපිකා දෙසට දිව ගියා ය. ගැඹුරු හුස්මක් පපුව පිරෙන්නම ඉහළට ඇඳගත් ඈ “යමු දීපිකා” කීවාය.

තම දියණිය කී වදන් වලට වඩා ජයවීරගේ සිත රිදවාගත්තේ ඇය තමන් මහමඟ තනිකර දමා දිවගිය බැවිනි. තමන්ගෙන් ඈත්ව දිවගොස් මිතුරිය සමග එක්වූ ඉන්දිරා ඈතට ගමන් කරන අයුරු ඔහු බොහෝ වේලාවක් බලා සිටියේ කඳුළු පටලයෙන් පිරිගොස් බොඳවුනු දෑසිනි.

“ඒ තාත්තා ද?”

“ඔව්.”

“මොකටද ඇවිල්ලා තියෙන්නේ?”

“අනේ මන්දා ඇයි මටම මේ කරදර කරන්නේ?”

ඉන්දිරා ශෝකයෙන් බරවුනු මුක්කන් හඬින් කීවාය.

“මම එයාට මීට පස්සේ එන්න එපා කිව්වා.”

“ඇයි එහෙම කිව්වේ තාත්තාට දුක හිතෙයිනේ.”

“ඇයි ඔයා එයාගේ දුක ගැන විතරක් හිතන්නේ? එයා මෙතන ඇවිල්ලා මටනේ ලැජ්ජා කරන්නේ. දැන් අපේ පන්තියේ ළමයි කී දෙනෙක් බල බලා ගියාද? තාත්තාට පොඩි මාමාත් මෙහෙට එන්න එපා කිව්වා. ඒත් එයා අහන්නේ නෑ.”

ඇය හඬන්නට ආසන්න වෙමින් කීවාය. 

“උඹ ඕවා ගණන් ගන්න එපා. එයාට ආස ඇතිනේ තමන්ගේ දුවව බලන්න.”

දීපිකා කෝපයට පත් ඉන්දිරාව අස්වැසීමට මෙන් කීවා ය. ඈ නිවසට ගොඩවුනු වහාම සුදු නැන්දාව සෙව්වා ය. නිවසේ පිළිකන්න පසෙක දමා තිබූ දර කැබලි ගොඩක් කුඩා කැබලි වලට කඩා දමමින් නොතෙමෙන ලෙස පිළිවෙළකට බිත්ති කණ්ඩිය අසළ අඩුක්කරමින් සිටි සුදු නැන්දා දුටු සැණින්ම ඉන්දිරා මෙතෙක් සඟවාගෙන සිටි කඳුළු ගංගාව මුදා හැරියේ සිදුවූ සියලු දේ ඈට කියමිනි. 

“අනේ මෙහෙමත් මිනිහෙක්. මට නිකමට හිතුනා ඔහෝම දෙයක් සිද්ධවෙයිදෝ කියලාත්. උඹේ අම්මාවත් දැලේ දාගත්තේ ඔහොම තමයි. අපි කොච්චරවත් කිව්වාද ඔය මිනිහා එක්ක තියෙන සම්බන්දේ අත්හරින්නය කියලා. එදා අපි කියාපුවා එයා ඇහැව්වා නම් මෙහෙම දෙයක් එයාට වෙන්නේ නෑ.” 

මෙතෙක් ඉන්දිරා පවසනා දේ සාවදානව අසා සිටි ඈ කීවාය. පසුදිනම දිනේෂ්වත් උකුලේ රුවාගෙන තැපැල් කන්තෝරුවට ගිය සුදු නැන්දා පොඩි මාමාගේ කන්තෝරුවට දුරකථන ඇමතුමක් ලබාගත්තා ය. ඈ පෙරදින ජයවීර විසින් සිදුකල ක්‍රියාව ඔහුට සැල කළා ය. තවදුරටත් ජයවීරට මුණනොගැසී පුළුවන් තරම් මඟහැර සිටිමට උත්සාහ කරන ලෙස ඉන්දිරාට පවසන ලෙසින් සුදු නැන්දාට උපදෙස් ලැබිණ.  

                                                                * * * * *

              බස්නැවතුම අසළ හෝටලයකට රැගෙන ගියත් කෑමට රුචියක් නොවූ වියෝවේදනාවෙන් පෙළෙමින් සිටි ඉන්දිරා හා කෝලිත තෙහෙට්ටුවෙන් හේබාගිය අයුරක් පෙන්වීය. ත්‍රීරෝද රථයකට කතා කරගත් ජයවීර ඔවුන් නංවාගෙන පිටත්වුණි. ඉන්දිරා සිටියේ පොඩි මාමා සමග ඇතිකරගත් කෝපය  හා කළකිරිම මුසුව ගිය සිතුවිල්ලක නියැලෙමිනි. කුඩා නිවසක් අද්දර ත්‍රීරෝද රථය නැවත්වීය. 

“හා බහිමු.”

පැවසු ජයවීර ඉක්මණින් රථයෙන් බැස නිවසේ දොරගුළු හැර ඇතුලට ගියේය. රථයෙන් එළියට බැස්ස ඉන්දිරා කුඩා නිවස හා අවට දෙස හොඳ විමසිලිමත් බැල්මක් හෙලූවාය. කෝලිත තම බෑගයද රැගෙන ඉන් බිමට බැස්සේ ඉන්දිරා කිහිපවරක් ඔහුට බසින ලෙස කී පසුවය. ගෘහභාන්ඩයන්ගෙන් තොර අඳුරු සාලය පසු කර එහි තිබුනු එකම කාමරයට ඉන්දිරා හිස පෙව්වාය. කුඩා පැදුරු කඩමාල්ලක් මත උරයක් නොමැති කිළිටි කොට්ටයක් හා ඇකිළී ගිය රෙද්දක් කාමරයේ බිම වැතිර තිබෙනු ඈ දුටීය. කාමරයේ බිම පුරා විසිර තිබූ සිගරට් කොට ඇගේ නෙත ගැටුණි. හට්ටි මුට්ටි ඇතිලියන්ගෙන් තොර මුළුතැන්ගෙයින් පිළුනු ඉඳුල් ගඳ හමන්නට ගෙන තිබුනේ එහි විසිරි තිබූ පරණ පාන් කැබලි හා හොඳි දමාගෙන ආ ග්‍රොසරි බෑග් වලිනි. පිටුපස දොරද ජනෙල් පලු කිහිපයක්ද විවරකල ඉන්දිරා නිවස පිරිසිදු කරන්නට කොස්සක් සෙව්වා ය.    

“මේ ගෙදර ඉන්නේ කොහොමද? මේකේ  නිදාගන්න ඇඳක්වත් නෑනේ?”

කාමරය එබී බැලූ කෝලිත පුලුටුකරගත් මුහුණින් යුතුව ඇවිත් ඉන්දිරාගෙන් ඇසීය. 

“දැනට අපිට බිම තමයි නිදාගන්න වෙන්නේ.”

“මට බෑ බිම බුදියන්න. අපිට සුදු නැන්දාගේ ගෙදර හොඳට නිදාගන්නවත් ඇඳක් තිබුනානේ.” 

“කෑ නොගහ ඉන්නවා. අරවා මේවා කියවන්නේ නැතිව ඉන්න කියලා නේද පොඩි මාමා කිව්වේ?”

“අම්මා ගෙදර තිබ්බ බඩු මූට්ටු ටික විකුණලා දැම්මේ නැත්නම් බිම බුදියන්න වෙන්නේ නෑ. ටික දවසක් ඉවසලා හිටපල්ලා මම ඇඳක් අරගෙන දෙන්නම්.”

කෝලිතගේ කතාව ඇසුනු ජයවීර සාලයේ සිට කාමරයට නැඹුරුව කීය. 

“තාත්තේ අපිට ඔක්කෝමට ඉස්සල්ලා ඕනේකරන්නේ මේසයක්. පොත් පාඩම් කරන්නවත් මේස පොඞ්ඩක් තියෙන්න ඕනේ.”

“ආච්චිගේ ගෙදර තිබුනා මේසයකුයි පුටුවකුයි. මම හවසට අරගෙන එන්නම්.”

ගෙදරින් රැගෙන ආ ඇඳුම් බෑගයත් පොත් පත් දැමූ පෙට්ටියත් කාමරයේ මුල්ලක තබා තාත්තාට කියා අසල්වැසි නිවසකින් කොස්සක් ඉල්ලාගත් ඉන්දිරා නිවස අතුපතුගා පිරිසිදු කිරීම ඇරඹීය. මුහුණ බෙරි කරගත් කෝලිත කිසිදු වැඩක් නොකර බිම වාඩි ගත්තේය.

“ඔහෝම ඉදලා හරියන්නේ නෑනේ ලොකු මල්ලි මට පොඞ්ඩක් උදව්කරන්න.”

“මට බෑ.”

“ඔයා උදව් නොකලොත් ඉතිං මේ දුහුවිලි ගොඬේ තමයි බුදියන්න වෙන්නේ.”

“මට මේ කබල් ගෙදර ඉන්න බෑ. මට සුදු නැන්දලාගේ ගෙදර යන්න ඕනේ.”

ඔහු මුරණ්ඩු ලෙසින් දෑසට කඳුලු පුරවාගෙන කීවේය. ඈට සුදු නැන්දලාගේ නිවසින් පිටත්ව එද්දී පොඩි මාමා දුන් අවවාදය මතක් විය.

“ඉන්දිරා දුවේ අපිට තවත් මෙහේ ඔයාලව තියාගන්න බෑ. මමත් සුදු නැන්දත් ගොඩාක් උත්සාහ කළේ ඔයාලව මෙහේ තියාගන්නයි. දන්නවානේ නීතියෙන් වුනත් ඔයාලගේ අයිතිය තියෙන්නේ තාත්තාටයි.”

ඔහු බරවුනු නාසයෙන් කතා කරමින් ඉන්දිරාගේ හිස අතගෑවේය. 

“ජයවීර බී ගත්තාම කේන්තියන මිනිහෙක්. අම්මත් නැති නිසා තවත් එයාට කේන්ති යන ගතිය වැඩි වෙලා ඇති. ඒ හින්දා දුවේ එයා එක්ක අනම්මනම් කතා කියලා රණ්ඩු සරුවල් කරගන්න එපා. මල්ලීටත් මේවා තේරෙන්නේ නෑ. ඒ නිසා පොඞ්ඩක් එයා ගැනත් බලන්න වෙයි.” 

පොඩි මාමගේ කතාව සුදු නැන්දාත් අනුමත කළාය. 

“රත්නපුරේ ගිහිල්ලා ලියුම් කරදහියයක් වත් අපිට එවාපං. මම පොඩි මාමත් එක්ක පුළුවන් වේලාවක ඇවිල්ලා යන්න එන්නම්.”

ඇය තම ගවුම් වාටියෙන් දෑස් තෙත මාත්තු කරගත්තා ය. ජයවීර හැන්දෑවෙද්දී අම්මාගේ ගෙදරින් රැගෙන ආ කුඩා මේසය හා පුටුවත් පැදුරු කොට්ට කිහිපයත් කාමරයෙ ඇතුළතින් තැබීය. 

“මේසේ කකුලක් කැඩිලානේ.”

කකුල කැඩී අවපැහැ ගැන්වුනු අංගවිකල මේසය දෙස බැලූ කෝලිත අවඥාවෙන් මෙන් තාත්තාට කීවේය.

“කකුලට පොඩි රෙපයාර් එකක් දාගන්න පුළුවනි කුලරත්න බාස්ට කිව්වාම. එතකම් ඕක බිත්තිය පැත්තට හේත්තු කරලා තියපං.”

ඔහු කෝලිත දෙස නොකැමැත්තෙන් බලමින් කීය. රාත්‍රිය වන විට ජයවීර හෝටලයකින් රැගෙන ආ කොත්තු රොටි පාර්සල් දෙකක් ඉන්දිරා අතට පත් කළේය. පිඟානක් වත් නොතිබුනායින් මේසය මත දිග හැරගත් කොත්තු රොටි පාර්සලය දෙස මඳවේලාවක් බලා සිටි කෝලිත හොඳි පාර්සලය විවර කර දෙන මෙන් ඉන්දිරාගෙන් ඉල්ලා සිටියේය. දතින් කොනක් සිදුරු කළ ඈ තද ගුරු පැහැගත් මස් හොඳි බැගයෙන් අඬක් පමණ කෝලිතගේ රොටි පාර්සලයට හැලුවා ය. මේසය මත තබාගෙන කෑමට පුටුවක් නොතිබුනායින් කොත්තු රොටි පාර්සලය බිම එලාගත් පැදුරක තබාගෙන ඉතිරි හොඳි හලා ගත්තා ය. 

දින කිහිපයක් ඇවෑමෙන් යළිත් ඉන්දිරා හා කෝලිත ප්‍රථමයෙන් ගිය පාසැල් වලටම ඇතුළත් කිරීමට ජයවීර සමත්විය. එහෙත් රත්නපුරේ වාසය කිරීමට කෝලිතගේ කිසිදු කැමැත්තක් තිබුනේ නැත. ඔහු නිතර සුදු නැන්දා ගේ ගෙදර යාමට අවශ්‍ය බව කියමින් කොඳුරන්නට විය. යළිත් ඉන්දිරා හට තම පැරණි මිතුරියන් හමුවීය. ගෙවුන කාලය තුළ ඔවුන් ශාරිරික මෙන්ම මානසිකවද වැඩී ඇති බව ඉන්දිරාට තේරුම් ගියේ ආගිය කතාවලින් පසුය.  පාසල් නිමවිමෙන් පසුව ආච්චිඅම්මලාගේ නිවසට ගොස් තාත්තා එනතෙක් රැඳී සිටිමට නියමකර තිබුණි. සැප පහසුකම් හා ගෘහභාණ්ඩයන්ගෙන් තොරවූ කුලී නිවසේ පැදුරු කෑල්ලක වැතිර නිදද්දී ඉන්දිරාට අම්මා නිරන්තරයෙන්ම සිහිපත්වන්නට විය. නොදුරු රටක බැල මෙහෙවර කරන්නට අම්මා ගියේ තමන් හා මල්ලිලා දෙන්නාගේ අනාගතය සුබදායි කරවන්නටවූවත් මේ වනවිට සියල්ලන්ගේම වර්තමානය දුක්ඛයන්ගෙන් පිරි ඇති බව සිතුණි. බාල මල්ලි දිනේෂ්ගේ කිරි සිනහව ඉන්දිරාගේ මතකයට නිතරන්තර පිවිසුනි. ඇය ඔහුව අමතක කරන්නට උත්සාහ කළා ය. ජයවීර කෙතරම් උත්සාහ කලත් දරුවන්ට අඩුපාඩු නොවන්නට කටයුතු කළ හැකිවූයේ නැත. දින කිහිපයක් නොබී සිටින්නට උත්සාහ කලත් තමන්ට දරුවන්ගෙන් ලැබෙන පීඩනයද පීඩාවක් වූවා සේය. ඔහු යළිත් මත් පැනට යොමුවන්නට පටන් ගති. නිවසේ අඩු පාඩුකම් පවසන විටදී කන්නොදී මඟහරින තාත්තා ගැන ඉන්දිරාට ඇතිවූයේ ඉවසනු නොහැකි තරහක්ම විය. එම නිසාම පොඩි මාමා ඉන්දිරා හා කෝලිත බැලීමට රත්නපුරයට ආවේ පාසල් පොත්  කිහිපයක් ගැනීමට සල්ලි එවන ලෙස කියමින් ඈ යවන ලද ලිපියට අනුවය. 

“මම ආවේ ඉන්දිරාගේ ලියුම දැකලා අක්කා ගිහිල්ලා බලලා වරෙන් කියලා නිතරම මට කං කෙඳිරිගාන්න පටන් ගත්ත නිසයි. දුව දන්නවානේ මම ජයවීරට කැමති නෑ, ජයවීර මටත් කැමති නෑ කියලා?” 

නිවසට ගොඩවූ පොඩි මාමා නිවසේ අවට දෙස සුපරික්ෂාකාරි බැල්මක් හෙලීය. ගෘහභාණ්ඩයන්ගෙන් තොරව ඇති හිස් සාලය නිවසට ගෙන දුන්නේ මූසල පෙනුමකි. ඔහුට දරුවන් වෙසෙන නිවස සිත් නොගත්තේය. ඉන්දිරා නිවසේ තිබූ එකම කෑම මේසයේ පුටුව කාමරයෙන් රැගෙන විත්  සාලයෙන් තැබුවේය.

“ඉදගන්න පොඩි මාමේ”

“කෝ දැන් ජයවීර?”

“තාත්තා වැඩට ගියා පොඩි මාමේ.”

“ඔය දරුවන්ට මේ ගෙදර ඉන්න පුළුවනිද? ජයවීර වැඩට ගියාම තනියෙන් නේද ඉන්නේ? දවල්ට කන්න බොන්නේ එහෙම කොහොමද?”

“තාත්තා කියලා තියෙන්නේ ආච්චිගේ ගෙදර යන්න කියලා. එහෙන් කන්න දෙනවා.”

“ඒ ගෑනි අම්මා එක්ක තරහයි නේද?”

“මුලදි නම් අම්මාට එක එක දේවල් කිය කියා බැන්නා. මොනවා කරන්නද අපි ඇහුනේ නෑ වගේ ඉන්නවා.”

පොඩි මාමාට ඇතිවූයේ විශාල දුකකි. ජයවීර හොඳින් කාබී ඉගෙනුම ලබන්නට තම දරුවන්ට ඉඩ නොදී මේ කරනා විකාරය දරු සෙනෙහස දැයි සිතුවේය.

“කෝ මල්ලි?”

“සෙල්ලම් කරන්න කියලා ගියා. මේ පැත්තේ කොල්ලෝ ටිකක් එක්ක එකතුවෙලා දැන් සෙල්ලම තමයි.”

“තාත්තා පාඩම් වැඩ බලන්නේ නැද්ද? ඔහොම සෙල්ලම් කරන්න ගියොත් පාඩම් වැඩ වලට පාඩුවෙයි.”

“තාත්තා ඉස්සරත් අපේ වැඩ බැලුවේ නෑනේ පොඩි මාමේ. මල්ලි නම් පහුගිය ටිකේ මෙහේ හිටියේ කැමැත්තෙන් නෙමෙයි.”

“ඇයි?”

“හපුතලේ දලා එන්න වුනු එකට නම් එයා කැමති නෑ. නිතරම එහේ යන්න ඕනේ කියලා අඬන්න ගත්තා. ඔය සෙල්ලම් කරන්න යන එකත් මම නතර නොකලේ එයාට සුදු නැන්දා අමතක වෙන්න අරින්නයි.”

“ඔය දරුවෝ මේ ගෙදර කොහොම ඉන්නවද මන්දා. මම පුළුවන් තරම් උත්සාහ කළා, එත් අපිට බෑ ඔය දරුවෝ අපේ ගෙදර තියාගන්න. ඒක නීතියෙන් තහනම්. අම්මායි තාත්තායි නීතියෙන් වෙන්වෙලා ඔයාලගේ භාරකාරත්වය උසාවියෙන් අම්මාට පැවරුවොත් විතරයි ඔයාලව තාත්තාගෙන් වෙන් වෙන්න පුළුවන් වෙන්නේ. මට පෙනෙන විදිහට තමාලි කැමති නෑ තාත්තාගෙන් නීතියෙන් වෙන් වෙන්න. තාත්තා ඔයාලව අපෙන් අරගත්තේ පොලීසියට ගිහිල්ලා කියලා ඔයාලා දන්නේ නැතිව ඇති.”

පොඩි මාමා තම සිතුවිලි එක දිගට කියාගෙන යන්නට විය. 

“මම අක්කාත් එක්කත් කිව්වේ දැන් ඔයාලා ඉන්නේ ජයවීර එක්ක නිසා තමාලිට ඉක්මනටම ඇවිල්ලා මේ ප්‍රශ්නේ බේරුමක් කරගන්න කියන්නයි.”

“අම්මාට කියන්න ඕනේ නෑ පොඩි මාමේ. තව ටික කාලයයිනේ තියෙන්නේ. එයා ඔය ටික දවසත් ඉදලා ආපුදෙන්.”

“ඒවුනාට අපි එයාට නොදන්වා ඉන්න එක හොඳ නෑ නේද?”

“අම්මාට අපි රත්නපුරේ හොඳින් ඉන්නවා කියලා අරින්න. අපි මෙහේ දුක් විදිනවා කියලා නම් යවන්න එපා. අම්මා ගෙදර ආපුවාම බලමු. අනික අම්මා තාත්තාගෙන් දික්කසාද වෙන එකට නම් මමත් කැමති නෑ.”

“එත් ඔය දෙන්නා දුක් විදිනවා අපිට බලන් ඉන්න බෑ. ඔය රට රස්සාව දාලා ලංකාවට එන්න කියන්නයි මම හිතාගෙන ඉන්නේ.”

“ඕනේ නෑ පොඩි මාමේ. අපිට දැන්  මේ හිටියා වාගේ ඉතුරු ටික දවසත් ඉන්න පුළුවනි.”

ජයවීර නිවසට එන්න ප්‍රථමයෙන් පොඩි මාමා පිටව ගියේ ඉන්දිරා අතට රුපියල් පන්සියයක මුදලක්  පත්කරමින්ය. කන්තෝරුවේ දුරකථන අංකය ඈ අතට පත්කර හදිසි අවස්ථාවකදි කතා කරන ලෙස ඉල්ලීමක්ද කරමින් ඔහු හල්දුම්මුල්ලට පිටත්ව ගියේ හේබාගිය සිතකිනි. තමාලිගේ දරුවන්ට මෙලෙස දුක් විදින්නට සිදුවූ වරදකාරිත්වයට තමාද කොටස් කරුවෙකුවූ බව පොඩි මාමාට සිතුනි. හල්දුම්මුල්ලට ගිය පොඩි මාමා අක්කාට සියලු තතු හෙලිකළේය. බඩු මුට්ටුවක් නොමැති පාළු ගූඪ නිවසක ඉන්දිරාත් කෝලිතත් තට්ට තනියම ජීවත්වීම ගැන සුදු නැන්දා විස්සෝප වූවාය. ඉන්දිරාගේ අදහස් සුදු නැන්දා ද සනාථ කළායින් පොඩි මාමා තමාලිට රැකියාව අතහැර ලංකාවට එන්න කීමේ අදහස අත්හැර දැමීය.

දරුවන් සමඟින් රත්නපුරේ කුලී නිවසේ වාසයට පැමිණි ජයවීර මුල් දින කිහිපයේ අරක්කු පොදක්වත් තොල නොගහා ඉතා හොඳ පියෙකු වශයෙන් භූමිකාවක් රඟ දැක්වන්නට විය. එහෙත් තාත්තාගේ හොඳ පියා භූමිකාව අවසන්වී බීමට ඇබ්බැහිකම යළි යළිත් වැඩෙද්දී කෝලිත තවත් මුරණ්ඩුවෙමින් පාසලේ ඉගෙනුම් වැඩද අතපසු කරන්නට පටන්ගන්නට විය. සුදු නැන්දාට ඉතා කීකරු දරුවෙකුවූ ඔහු ඉන්දිරාගේ තවරටු නොතකා හරිමින් තම සම වයස් කොලු රෑනට එකතුව රෑ බෝවන තෙක් සෙල්ලම් කරන්නට විය. මහන්සිවි ගෙදරට එන ඔහු ආහාරයෙන් පසු ඉන්දිරා අසළ පැදුරු කෑල්ලේ සුව නින්දකට වැටෙන අතර යළිත් අවදිවන්නේ පසු දින හිරු එළිය බිමට වැටී තවත් අඬ හෝරාවකට පසු ඉන්දිරාගේ කෑගැසිල්ල සමඟිනි. පැදුරු කෑල්ලේ ඇලවුනු ඉන්දිරා සෑම දිනකම පාහේ සුසුම්ලමින් ප්‍රාර්ථනා කළේ අම්මා මෙරටට එන දිනය ඉක්මනින් උදාවේවා යැයි සිතමින්ය. රාත්‍රී ආහාරය රැගෙන ගෙට ගොඩවදිනතෙක්  කුසගින්නේ ඉන්දිරා හා කෝලිත තාත්තා එන මං බලාසිටින්නට වූ දින ගණන වැඩි වන්නට විය. ඉන්දිරා කෙසේ හෝ කෑම උයාගන්නට පටන්ගත්තා ය. එතැන් පටන් තම රාත්‍රි ආහාරය රැගෙන ඒමේ යුතුකම් කොටසද අතහැර දැමූ ජයවීර තවත් රෑ බෝවන තුරු මදුවිත ඇසුරට වැටුණි. වේලාසනින් ගෙදරට පැමිණි දිනක හැරෙන්නට බොහෝ රෑ වෙන තෙක් බීමත් කමේ වෙලුනු ජයවීර බෙදා තියන රාත්‍රී ආහාරය පවා නොකෑවේය. කාමර කෑල්ලේ නිදන ඉන්දිරා අසලින් පැදුරක් එලා ගන්නා තාත්තාගේ සිරුරෙන් එන දහඩිය මිශ්‍ර අරක්කු ගඳද ගෙරවිල්ලද ඉන්දිරාගේ නින්ද පලවාහරින්නට විය. නොබෝදිනකින් තාත්තාගේ ගෙරවිල්ලද ඈට හුරුපුරුදු විය. 

යම් කිසි නුහුරු සීතල ස්පර්ශයක් තම කඳ කලවා හරියෙන් දැනුණු ඉන්දිරා නිදිමතේම තම අතින් එය එහාට කළා ය. පසෙකට ගොස් තිබූ පොරෝනාව ගෙන යළිත් කකුල් දෙක වසා ගත් ඈ මෙතෙක් වැතිර හුන් ඉරියව්ව වෙනස් කළා ය. යළිත් තම පොරෝනාව මතින් යමෙක් තම කලවා ස්පර්ශ කරන බව නින්දත් නොනින්දත් අතර සිටි ඉන්දිරාට වැටහුණි. දෙකකුල් වසාගත් පොරෝනාව පසෙකට අඳිනවා මෙන් දැනුනායින් තිගැස්සී ගිය ඈ තිත්ත කළුවරේ මේ සිදුවන්නේ කුමක්දැයි බලන්නට දෑස් විවර කර තම හිස එසව්වා ය. නොසිතූවිරු මොහොතක එකවරම පිඹුරු ගහනයට පත්වුනු ගොදුරක් ලෙසින් කළු පැහැති රුවක් තමාව තදින් වැලඳගත්තායින් මුලු සිරුරම පාෂාණිභූතවූවාක් මෙන් ඈට දැනුණි. තප්පර කිහිපයක් යන්නට මත්තෙන් ඉන්දිරාගේ මනසේ රතු එළි දැල්වෙන්නට විය. ඈ තමා වෙලාගෙන සිටි ග්‍රහණයෙන් ගැලවෙන්නට දැඟලීය. තම නාස්පුඬු කඩාගෙන ඉහමොළ දක්වා යන අරක්කු දුගඳක් දැනිණ. ඈට බඩ දඟලා ගෙන ඔක්කාරයට එන්නට මෙන් දැනෙන්නට විය. දඟලන්නට දඟලන්නට තමා වෙලාගන්නා ග්‍රහණය දැඬිවූවායෙන් ඇය මඳ වේලාවකින් හෙම්බත්වුණි. පුරුෂාධිපත්‍යය ඇයව නතුකරගනිද්දී මෙතෙක් වෙලා ඇගේ ගොළුව තිබු මුවින් “අනේ තාත්තේ.” යැයි කියැවුණි.

දැස් අගින් පිටවූ කඳුලක් කොට්ටය මතට වැටී නොපෙනී ගියේ උඟුරෙන් නැඟ ආ ඉකිය හැඬුමකට පෙරලෙද්දීය. මුළු සිරුරම තලා දැමුවාක් මෙන් රිදුම් දෙන්නට විය. බඩවත දිගේ පහලට අතගාගෙන ගොස් කිසිඳු සංවේදනාවක් නොදැනි හිරි වැටුනාක් මෙන් තිබෙනා යටිකය අතගා බැලීය. ඉහළට රෝල්වුනු ගවුම පහළට තල්ලුකර දැමූ ඉන්දිරා බියකරු සිහිනයක් දැක බියපත්ව අවදිවූ කෙනෙකු මෙන් බියෙන් ගැහෙන්නට විණි. සිරුර හපයක් කළ ඔහු තම කාරිය ඉෂ්ට සිද්ධ කරගත් පසු සිරුර මතින් අනෙක් පසට පෙරළී හති හරිනා ශබ්දය ඇගේ දෙසවනට ඇසෙන්නට විය. ඉන්දිරාට ලොවට ඇහෙන්නට කෑ ගසා හඬන්නට අවැසි විය. ලොවම නිදන රාත්‍රියක තම දුක පවසාලන්නට අම්මා ඇතුළු කිසිවෙකු නොමැතිවීම ගැන ඈ දුක්වූයේ අන්ධකාර රාත්‍රියේ තම යොවුන් දිවිය අඳුරට ඇද දැමූ තාත්තාට ඈ සාප කරමින්ය. 

ඉන්දිරාට වූ ව්‍යසනය තමාලී දැනගනියිද? ... මතුසම්බන්ධයි.......

මෙම නවකතාවේ වර්තමානයේ සිදුවන සිදුවිම් දේවල් කළු පාටින්  හා අතිතාවර්ජනා කොටස් නිල් පැහැයෙන් දක්වා ඇත.