පළිගු කිරිල්ලී - පහළොස්වන කොටස

පළිගු කිරිල්ලී - පහළොස්වන කොටස 

 කොළඹට යන බසයක් එනතෙක් හල්දුම්මුල්ලේ රැඳී සිටි ඉන්දිරා ඇඟිල්ලක් ඔබාගන්නට බැරි තරම් සෙනඟින් පිරී තිබූ බස් කිහිපයකටම නොනැඟ යන්නට ඇරියාය. කොතරම් එපා කිව්වත් සුදු නැන්දා කෙසෙල් කොළයක ඔතා දුන් විශාල බත් මුලත් බෝඩිමට ගෙනයාමට ගත් ඇඳුම් කිහිපයත් ඇතුළු තවත් කළමණා කිහිපයක් තිබුනු බැවින් ඇඟේ ගමන් මල්ල සිතුවාටත් වඩා විශාල විය. මෙවැනි බෑගයක් කරපින්නාගෙන පොල් පටවාපු බස් රථයකට ගොඩවීම කරදර ගොඩකට අතවැනීමක් බව අත්දැකීමෙන්ම දන්නා ඉන්දිරා ඒහෙයින්ම සෙනග අඩු බසයක් එනතෙක් සිටියා ය. හෝරාවකට ආසන්න කාලයක් බස් නැවතුමේ රැඳී සිටිද්දී ඇගේ ඉවසීමද ටිකෙන් ටික වියැකි යන්නට විය. ඊළඟ බස් එකට නගිනවා යැයි සිතුවත් මඟින්ගෙන් පිරුනු බසයක් දකිද්දීම ඇගේ එම සිතුවිල්ල පසෙකලා ඊළඟ එකත් බලනවා යැයි සිතා ගත්තා ය. තරමක් සෙනග අඩු බසයක් පැමිණි හෙයින් අසීරුවෙන් එයට ගොඩවූ ඉන්දිරා කොන්fදාස්තරගේ තල්ලුවෙන් ඉදිරියට සෙනග මැද්දෙන් ඇදුණි. පිරි පැවැති ගමන් මළු රදවනයේ කුඩා ඉඩක් දුටු ඉන්දිරා කෙසේ හෝ එතැනට සෙනග මැද්දෙන් ළගාවිය. යාන්තමින් මගී අසුනක ඇන්දක් අල්ලාගත් ඈ තම බෑගය රදවනයේ තිබූ කුඩා ඉඩට රිංගවාගන්නට උත්සාහ දැරීය. බස් රථය වංගුවක් ගත් ඇසිල්ලෙන් ඉන්දිරාගේ සමබරතාවය බිඳීගොස් බෑගය අසුනේ සිටි පුද්ගලයාගේ උරහිස මතට වැටුණි. කවුළුවෙන් පිටත බලාගෙන  කල්පනාවක හුන් තරුණයා නොමනාපයෙන් මෙන් ඉන්දිරා දෙස රවා බලා යළි සිය නෙත් කවුළුවෙන් පිටතට යොමු කරගත්තේය.  

“ සොරි.”

ඉන්දිරාට නොදැනීම කියැවිනි.

යළිත් ඉන්දිරා දෙස විමසිලිමත්ව බැලූ ඔහු  “දෙන්න.” කිවේය.   

ඉන්දිරාගේ බෑගයේ පතුලෙන් අල්ලා ඉන්දිරා ඔහුට දෙන්නටත් පෙර රැගෙන ඔහුගේ උකුල මත සීරුවෙන් තබාගත්තේ ඇය දෙස යළිත් වරක් බලමිනි. ඉන්දිරා ඔහුගේ බැල්ම මඟ හරින්නට බස් රථයේ කවුළුව දෙසට තම දෑස් යොමු කළා ය.   

“හල්දුම්මුල්ලෙන් නැගපු අය සල්ලි ගන්න. මහත්තයා පොඞ්ඩක් ඉස්සරාහට වෙන්න.  ඔය බෑග් උඩින් දාන්න බැරි නම් බිමන් හරි තියන්න.”     

කොන්දොස්තර කොලුවා සෙනග එහා මෙහා කරමින් ඇතුලත ඉඩ පාද ගනිමින් ඉදිරියට ඇදෙන්නට වුණි. මෙතෙක් වෙලා ටිකට් පතක් ලබාගෙන නොතිබූ බව ඉන්දිරාට වැටහුනේ කොන්දොස්තර කොලුවාගේ කෑ ගැසීමෙනි. සල්ලි සියල්ලම බෑගයේ පැති සාක්කුවක රැඳවූ බව සිහිපත්වුනු ඉන්දිරා “අයියේ පොඞ්ඩක් ...”     

කියා ඔහුගේ උකුලේ තිබියදීම පැති සාක්කුව හැර එයට අත දැම්මා ය. සාක්කුව තුළ අත එහා මෙහා කළත් ඉන්දිරාට තම මුදල් සොයාගත නොහැකි විය.

“කෝ මිස් ඉක්මන් කරන්න. ඔය ඉස්සරා ඉන්න ටිකට් ගන්න ඉන්න අය සල්ලි ලෑස්ති කරගන්න. ”

කොන්දොස්තර කොලුවාගේ කෑගැහිල්ලට ඇය අනවශ්‍ය ලෙස කලබල වූවාය. කලබලයට අනෙක් සාක්කුවේ ශිපර් එක ඇයට කොහොමටවත් විවර කරගත නොහැකි විය.

“සල්ලි අතේ තියාගෙන නෙමෙයිද බස් එකට නගින්නේ? කෝ ඉක්මන් කරන්න. ”     

කොන්දොස්තර කොලුවා යළිත් වරක් කෑගැසුවේය. ඉන්දිරා ශිපර් එක විවර කිරිමට කිහිපවරක් එහාට මෙහාට එය අදිද්දී ස්වේචාවෙන්ම එය විවර කර දීමට අසුනේ හුන් තරුණයා ඉදිරිපත් විය. ඔහු විවර කර දුන් සාක්කුවෙන් මුදල් ගත් ඈ ටිකට්පතක් ලබාගත්තා ය. මෙතෙක් එම තරුණයා දෙස නොබලා සිටි ඉන්දිරාට මෙවර ඔහු දෙස බලන්නට හැකි විය. කොණ්ඩය කොට වන්නට කපා පැත්තට පීරා හුන් තලෙළු ඔහු තරමක හැඬි දැඩිවූවත් ප්‍රියමනාප පෙනුමැති පුද්ගලයෙකු විය. කල උපකාරයට මඳ සිනහවකින් ඔහුට සංග්‍රහ කළ ඉන්දිරා යළිත් වරක් කවුළුව දෙසට නෙත් යොමු කළා ය. බස් රථය පැල්මඬුල්ලට ළඟාවෙද්දී තරුණයාගේ අසුනේ කවුළුව ආසන්නයේ හුන් තැනැත්තා මෙන්ම තවත් මඟින් කිහිපදෙනෙක් ඉන් බැස යන්නට තම ආසනවලින් නැඟී සිටියෝය. හිස්වන අසුන් ලබා ගැනීමට සිටගෙන සිටි කිහිපදෙනෙක් පොරකන්නට වුනි. ඉන්දිරාව තල්ලුකර දමමින් ආසනය ලබා ගැනීමට සැරසෙද්දී බෑගය සීට් එක උඩින් තබා එය ඇයට වෙන්කර තබන්නට ඔහු කාරුණික විය. 

“ඉදගන්න නංගි.”   

මෙතෙක් වේලාවක් අපහසුවෙන් එකම ඉරියව්වෙන් බසයේ සිටගෙන සිටි ඉන්දිරා යුහුසුලුව එහි වාඩිගත්තේ දෙකකුල් වලට මඳ ඉසුඹුවක් ලබාගැන්මටය. ඈට හිදගැනීමට ඉඩලබාදෙනු වස් බෑගය තම උකුලට ගත් ඔහු තවත් අසුනේ කෙළවරට වී ඇයට ආසනයේ ඉඩ සකස් කර දුනි. අසුනේ හිදගත් වහාම තම බෑගය ඔහු වෙතින් ආපසු ගත් ඉන්දිරා මෙතෙක් වේලාවක් අතේ සිරකරගෙන සිටි ටිකට්පත මිලදීගෙන ඉතිරිව තිබූ මුදල් යළිත් බෑගයේ පැති සාක්කුවට මුදා හැරියා ය. තවත් වරත් ඔහු දෙසට කෘතවේදි සිනහවකින් සංග්‍රහ කළ ඈ “බොහෝම ස්තුතියි අයියා.” කීවාය.

ඔහුත් ඇයට සිනහවක් පෑවේය. ඉන්දිරා යළිත් කවුළුවෙන් ඉවත බලාගත්තා ය. ඉදිරියට දිවෙන බස් රථයේ අධික වේගයට කවුළුවෙන් එන සුළං රැල්ල ඇගේ කෙස් කළඹ අවුල් කරවන්නට විය. ඉන්දිරා ඉක්මනින් කවුළුව මඳක් වසා දැමීය. පසුකර ඇදෙන ගස්වැල් දෙස බලාහුන් ඇයව මෙතෙක් දුරක් සිටිගෙන ගමන් කල නිසාවෙන් ගතේ වේලාගෙන සිටි තෙහෙට්ටුව ඉක්මනින්ම නින්දකට කැඳවා ගනු ලැබිණ. 

“නංගි... නංගි නැගිටින්න.”

එකවරම තිගැස්සී ගිය ඉන්දිරා දැස් විවර කර බැලීය. 

“ආ මෙන්න. මෙන්න මේ රෝල්ස් එක කාලා බීම එක බොන්න.” 

ඔහු තම අතේ තිබූ කඩදාසි පාර්සලයක් හා බීම බෝතලයක් ඇයට දිගුකළේය. 

“මේ කොහේද?”

“ලෙල්ලුපිටිය හරියේ. බස් එක තේ බොන්න නැවැත්තුවා. ඔයා නිදි හින්දා කතා කළේ නෑ. තිබහත් ඇති නේද? ආ මෙන්න. මේක කාලා ඉන්න.”

ඉන්දිරාට එකවරම කිසිවක් සිතාගන්නට අපහසු වීම නිසා ඔහු දෙස මඳ වේලාවක් බලා සිටියාය. 

“ගන්න. මම මේක ඔයාටමයි අරගෙන ආවේ. ”

ඔහුගේ දඟකාර සිනාහව හා දිඳුලන දෑසේ ආකර්ෂණයට නතුව ගිය ඈ ඔහු දුන් පාර්සලය අතට ගත්තා ය. මේවන විටත් ඇයටත් කුසගින්නක් හා තිබහක් දැනෙන්නට පටන් ගෙන තිබුණි.

“කෝ ඔය බෑග් එකත් එක්ක කන්න බෑනේ. මේ සීට් එක උඩින් තියන්න.”

ඔහු ඉන්දිරාගේ උකුලේවූ ගමන් මල්ල හිස්ව තිබූ ඔහුගේ අසුන මත තැබීය. කඩදාසි පාර්සලයේ බිත්තර රෝලස් දෙකක් තිබූ අතර ඇය ඉන් එකක් අතට ගත්තා ය. බඩගින්නට වඩා දැඬිවූ පිපාසය නිසා ඉන්දිරා ඉක්මනින් රෝල්සය කා බීම බෝතලය බී හමාර කළා ය. 

“බෝහෝම ස්තුතියි අයියේ.”

“බස් එක අඳින්නයි යන්නේ. කෝ දෙන්න හිස් බෝතලේ මම ගිහිල්ලා දීලා එන්නම්.”  

හිස් බීම බෝතලය ඉන්දිරාගෙන් ලබාගත් ඔහු බසයට නඟින සෙනග අතරින් රිංගා ඉන් බැස යනු ඇය දුටුවාය. කොන්දොස්තර කොලුවාගේ විධානයෙන් බස් පිටත්වීම ඇරඹුනත් බැසගිය තරුණයා ආපසු බස් රථයට ආබවක් පෙනෙන්නට නොවීය. ඉන්දිරා කිහිපවරක් ඉදිරිපස දොරටුවත් පිටුපස දොරටුව දෙසත් විමසිලිමත් වූවත් ඔහු ඇතුළේ සිටින බවක් දක්නට නොවීය. කිසිවෙකු වාඩි නොගෙන සිටින අසුනට ඉව වැටුනු සිටගෙන සිටින කිහිපදෙනෙක් විමසිලිමත් වන බව ඈට පෙනිණ. තමන්ට උපකාර කල නොදන්නා පුද්ගලයාට බස් එක අද්දන්ට කලියෙන් නැඟගන්නට නොහැකිවූවාදැයි ඈගේ සිත කියන්නට විය. ඉන්දිරා කරකියාගන්නට දෙයක් නොමැතිව කිහිපවරක් එහා මෙහා බැලුවාය. වේගවත්වූ හෘද ස්පන්දනයේ ශබ්දය එළියට ඇසෙන්නාක් මෙන් විය. බස් එක නවත්වන්නට කියා කෑගසන්නට ඇයට සිතුනි. 

“මෙතන කවුරුත් නැද්ද?”

අසුන අද්දිරින් සිටගෙන සිටි මැදිවියේ පුද්ගලයා ඉන්දිරාගෙන් විමසීය. 

“නෑ ඉන්නවා. බීම බෝතලේ දීලා එන්නම් කියලා ගියා.”

“දැන් බස් එක පිටත් වෙලානේ. මේ බෑග් එක දාලද ගියේ?”

අසුන මත තිබූ ඉන්දිරාගේ ගමන් මල්ල පෙන්නා ඔහු ඇසීය. 

“නෑ එක මගේ.”

“බෑග් එකේ තිබුන දෙයක්වත් අරගෙන බැහැලා ගිහිල්ලාද දන්නේ නෑ. කෝකටත් බලන්න.”

“කොටියෙක් ද දන්නේ නෑ. කෝකටත් බස් එක නවත්තලා සර්ච් කරන්න කියන්න.”

මැදිවියේ පුද්ගලයා ආසන්නයේ සිටි අයෙකුද ඔහු හා එක්වෙමින් කීවේය. 

“ඔයාගේ බෝයිෆ්‍රෙන්ඞ් ද බැස්සේ?” 

වම්පසින් සිටගෙන සිටි කාන්තාවක් සමච්චලයට මෙන් ඇසුවා ය. 

ඔවුන් ප්‍රශ්න අසද්දී අසල සිටි එකා දෙන්නාද ටිකෙන් ටික ඉන්දිරා දෙස බලන්නට වූයෙන් ඇය ආයාසයෙන් එම තත්වයට මුහුණ දුන්නා ය. ඊළඟ නිමේෂයේදී කොහේදෝ සිට කඩාවැටුනාක් මෙන් සෙනඟ පීරාගෙන තරුණයා තම ආසනය කරා පැමිණුනි. ඉන්දිරාගෙන් නොයෙකුත් ප්‍රශ්න ඇසූ සියල්ලන්ම කිසිවක් නොවූ ආකාරයට එකවරම මුනිවත රකින්නට විය. වහාම තම බෑගය අසුනින් ඉවත් කරගෙන ඔහුට හිඳ ගැනිමට ඉඩසලසා දුන් ඈට තම හිසමත තිබුන මහා බරකින් නිදහස්වූවාක් මෙන් දැනින. ඉන්දිරා නුරුස්සනාසුලු බැල්මකින් ඔහු දෙස බැලුවාය. 

“ඔයා කොහේද ගියේ?”

ඔහු ඉන්දිරාගේ මුහුණ දෙස බලා මඳ සිනාවක් පා ඉවත බලාගත්තායින් ඇගේ සිතේවූ නොරිස්සුම කෝපයක පෙරළීමට වැඩි වේලාවක් ගතවූයේ නැත.       

“ඔයාටනං හිනා. මට නේ මෙතන ප්‍රශ්නයක් ආවේ.” 

“සොරි නංගි. මම බීම බෝතලේ දීලා එලියට එද්දිමයි බස් එක ඇද්දුවේ. දුවලා ඇවිල්ලා බස් එකේ එල්ලුනා.”     

“බස් එකට නැග්ගානං ඔයා සීට් එකට ඇවිල්ලා වාඩි වෙන්න මෙච්චර වේලාවක් ගියේ ඇයි? කොහේද හිටියේ?”

“ෆුට්බෝඞ් එකේ.”

ඔහු තම දඟකාර සිනාහව පා ඉන්දිරාට කීවේය. 

“ඔයාට නං හිනා මෙතන මිනිස්සු මගෙන් අහපුවාට නං හිනාවෙන්න නෙමෙයි වහ බොන්නයි හිතුනේ. බස් එකෙන් බැස්සේ ඔයාගේ බෝයිද? සල්ලි අරන් පැනලා ගියාද? බෑග් එකේ බෝම්බද? අනේ මන්ද තව මොන මොනවාද කිව්වා. මම කොච්චර බය උනාද.”

“ඔයාට ප්‍රශ්නයක් වෙයි කියලානම් හිතුවේ නෑ නංගි. බස් එකට නඟිද්දි මගේ කකුල පෑරුණා. ඇතුලට  එන්න බැරුවයි මම ෆුට් බෝඞ් එකේ හිටියේ.”

“ඇයි කකුලට මොකද වෙලා තියෙන්නේ?”

“මම සෙල්ලම් කරද්දී වැටිලා කකුල පෙරලුනා. ඒකට බෙහෙත් ගන්න මේ කොළඔ යන ගමන්. බස් එකට දුවලා එද්දි ආයෙමත් කකුළ පෑරුණා. රිදිල්ල අඩුවෙනකම් ඉදලා තමයි ෆුට් බෝඞ් එකෙන් ඇතුලට ආවේ.”

ඔහු නවාගෙන සිටි වම් කකුළ අසීරුවෙන් මෙන් දිග හැරිය. 

“අනේ සොරි අයියා. මම දැනන් හිටියේ නෑ එහෙම දෙයක්. මෙතන මිනිස්සු අහපු දේවල් වලට මට ටිකක් තරහා ගියා. මට උදව් කරන්න ගිය හින්දා නේද ඔයාට මේක සිද්ධවුනේ අනේ සමාවෙන්න.”

“ඒකට කමක් නෑ නංගි. දැන් කොහොමටත් බෙහෙත් ගන්නනේ යන්නේ.” 

“කොහෙන්ද බෙහෙත් ගන්නේ ? කොළඹ මහ ඉස්පිරිතාලෙන්ද? ” 

“නෑ ආමි හොස්පිටල් එකෙන්.”

“ ආමි හොස්පිටල් එකෙන් බෙහෙත් දෙන්නේ ආමි අයටනේ. අයියා ආමි එකේද?”

“ඔව්. මම ආමි එකේ රගර් ටිම් එකට සෙල්ලම් කරනවා. ප්‍රැක්ටිස් කරද්දී වැටුණා. ”     

“අනේ මම නිසා තවත් තුවාලේ වැඩි උනාද මන්දා.” 

“කොහොමත් ටික දවසක් යනකං සෙල්ලම් කරන්න නම් බැරිවෙයි. ඒත් මේ සැරේ මැච් ටික මිස් වෙන එක තමයි දුක.”

ඔහු තම හඬ බාල කරමින් දුක්ඛිත ලෙස පැවසුවායින් ඉන්දිරාට ඔහු පිළිබඳ ඇතිවුයේ විශාල දුකකි.     

“ඒක නෙමෙයි මෙච්චර වේලාවක් ඔයත් එක්ක කතා කළාට ඔයාගේ නම ගම වත් දන්නේ නෑනේ. ”

“මම ඉන්දිරා. ඉන්නේ හපුතලේ.”

“හපුතලේ කොහේද?”

“හල්දුම්මුල්ලේ.”

“ඉතිං මේ කොහේද යන්නේ?” 

“කොළඹ ගාමන්ට් එකක වැඩ කරනවා. ගෙදර ඇවිත් යනින් ගමන්.”

“කොළඔ කොහේද?”

“අයියෝ ඔයා හරියට රහස් පොලිසියෙන් වගේනේ ප්‍රශ්න අහන්නේ.”

“හරි ඔයා කියන්න අකමැතිනම් කමක් නෑ.”

“අත්තිඩියේ.”

බස් රථය කොළඹට ළඟාවන විට ඔවුන් දෙදෙනා දිගුකලෙක පටන් හඳුනන දෙදෙනෙකු තරමට සමීපවි සිටියහ. ඉන්දිරා තම ජිවිතයේ එක් පැතිකඩක්වූ අසාර්ථක විවාහය හා මල්ෂා ගැනත් ඔහුට අනාවරණය කළා ය. පිටකොටුවේදී ඔහු ඉන්දිරාව මොරටුව බසයකට නංවාලූයේ ඇගේ අත්තිඩියේ ලිපිනයද ඉල්ලා ගැනිමෙන් පසුවය. පිටත්වීමට ආසන්න වන විට බසයෙන් බැස අතවනා සමුගත් ඔහු තරමක අසිරුවෙන් ඇවිදයනු දුටු ඈගේ නෙතු අඟට කඳුළක් මතුකලේය. ඔහු තමන්ට උපකාර කිරීමට ගොස් කකුලේ අමාරුව වැඩිකර ගැනීමත් කිසිදෙයක් සොයා නොබලා ඔහුට දොස් පැවරීම ගැනත් ඇය පශ්චාස්තාප වූවා ය. ඔහු වෙන්ව ගිය පසු ඉන්දිරාට විශාල කාන්සියක් දැණුනි. ජිවිතයේ ඉතා ළගින් ඇසුරුකල සංසාරගත පුද්ගලයෙකුසේ ළෙංගතුව කතාබස් කළ ඔහුගේ නමවත් අසාගැනීමට නොහැකිවූ බව ඈට සිහිපත්වුයේ කොටුව දුම්රියපළත් පසුකල පසුවය. 

ඉන්දිරා ගල්කිස්සට ළඟාවෙද්දී බිම් කළුවර වැටෙන්නට ආසන්න වෙමින් පැවතුනායින් අසල කඩයකින් ඉදිආප්ප මුලක්ද රැගෙන බේකරියහන්දිය බසයකට නැගුනා ය. බෝඩිම් කාමරයට ඇතුල්වෙද්දී දිය රෙද්දකින් සැරසුන දීපිකා ඉදිරියට ආවාය.

“මෙච්චර වෙලා පරක්කු මොකද කියලා බැලුවා. දැන්ද බං එන්නේ? ”

“බස්වලට නගින්නවත් තියා හිතන්නවත් බෑ. එච්චරටම සෙනඟ.”

“ඕක ඉතිං අපේ පැත්තේ තියෙන කරදරයක්නේ. මොකක්ද ඔය අතේ?”

“ඉදිආප්ප.”

“ඉදිආප්ප? කෝ ගෙදරින් අරන් එන්න කියපු බත් පාර්සලේ? උඹ අරන් ආවේ නැද්ද? මම මේ බලන් හිටියේ සුදු නැන්දාගේ කෙහෙල් කොළේ ඔතාපු බත් ටිකක් කන්න. උඹ ඒ දවස්වල ඉස්කෝලෙට අරන් ආපූ බත් මුල මතක්වෙනකොටත් කටට කෙළ උනනවා.”

“ගෙනාවා. ඒක මම දුන්නා. . . ”

“කාටද හිඟන්නෙක්ටද?”

“නෑ... කොල්ලෙක්ට. ” 

“මොකක්? කොල්ලෙක්ට? මම මේ බලන් ඉන්නවා බත් මුල අරන් එනකම්. උඹ එක කොල්ලන්ට දන්දෙනවා.” 

දීපිකා තරහ මූණක් පෙන්නා වැලක තිබූ ගවුමක් දිය රෙද්දට උඩින් හැඳ ගත්තා ය. ගවුම යටින් අත දමා දිය රෙද්ද පහළට ඇද ගලවා දැමූවේ සමච්චල් සිනාහවක් පාමිනි. 

“මොකක් හරි හොරයක් තියෙනවා. මට පේන්නේ කොල්ලෙක්ගෙන් ලයින් පාරක් වැඩ කරලා වගේ.”

ඉන්දිරාට සිනහාවක් පා ඇගේ ගමන් මල්ල පසෙකින් තැබීය.

“කියපං. කියපන් කොහේ කොල්ලෙක්ද? ගමේ පොරක් ද? නැත්නම් පරණ ලව් එකක්ද?”

මෙතෙක් වේලාවක් ඔවුන්ගේ කතාවට සවන් දී සිටි අමාලි ඇසුවාය.

“මොන ලව්ද බං? පොඞ්ඩක් හිටපල්ලා වෙච්ච දේ කියන්න. මේ දාඩියට මුළු ඇඟම ඇලෙනවා වාගේ. ඇඟ පොඞ්ඩක් හෝදගෙන එන්නම්. ” 

“මේකි පරක්කුවෙලා ආවේ එක තමයි. ”

අමාලි දීපිකාට කීවාය. සබන් පෙට්ටිය හා තුවාය අතට ගෙන නාන කාමරය වැදුන ඈ ඉක්මනින් ඇදහුන් ඇදුම් උනා දමා යට සාය තනමත්තට ඔසවාගත්තා ය. ඇඳුම් කිහිපය සෝදා දමා පයිප්යෙන් කඩා හැලෙන සිසිල් ජල ධාරාවට තම කය දොවාලන්නට සැරසුනි. බසයේ හමුවූ තරුණයාගේ දඟකාර කඩවසම් මුහුණ ඇගේ සිත අභියස සැරිසරන්නට පටන්ගත්තා ය. ඔහුත් සමඟින් බසයේ ගත කළ හෝරා කිහිපය යළිත් මතකයට නඟා ගැනීමට ඉන්දිරා කඩා හැහෙලන ජලය යටටවී දැස් පියන්පත් තදින් වසාගත්තා ය. හිස මත පතිතව ගත පුරා සැරිසරා පහලට ගලා බසිනා සිසිල් ජල කදම්බයට ඇගේ ගතේ නැගඑන උණුසුම පළවාහරින්නට නොපුළුවන් විය.

“ඒයි ඉන්දිරා මොනවාද බං කරන්නේ. දැන් කොච්චරවෙලාද? අපිටත් ඇඟ සෝදගන්න තියෙනවා.”     

නාන කාමරයට එබුනු ඉනෝකා කෑගැසීය.

ඉනෝකාගේ ගෝරණාඩුව ඇසුන දීපිකා කාමරයෙන් එළියට බැස්සා ය. දීපිකා දුටු ඉනෝකා ඉක්මනින් නාන කාමරය අසලින් ඉවත්වුනේ “මුන්ට මදනේ ගහලා ගිනියම.”පවසමින්ය. දීපිකා ඉනෝකා දෙස ඔරවා බැලීය. 

“මොකද උඹ මනෝ පාර ගහනවාද? ඔහොම නෑවොත් උඹට සීතලේ හැදෙයි.”

“හරි බං මම එනවා.”     

ඉක්මනින් සබන් ගා ගත් ඈ නෑම අවසන් කර එළියට ආවේ සේදු ඇඳුම් වැලට දමන අටියෙනි.  

“දැන් දාන්න එපා ඉන්දිරා. ඔය ඇඳුම් ටික බාල්දියේ දාලා තියලා හෙට උදේට වැලට දාන්න.”    

වසන්ති අක්කා ඉන්දිරාට කීවා ය. මේවන විටත් වැලේ වනා තිබූ ඇඳුම් කිහිපය යළි බාල්දියට දමා ගත් ඉන්දිරා කාමරයේ අයිනකට වන්නට තැබීය. 

“කෝ බං උඹේ කතාව? මොකදවුනේ කියලා කියපං ඉක්මනට.”

“මේකිටනේ කතාව අහන්න හදිස්සිය. පොඞ්ඩක් හිටපන් අමාලි කොණ්ඬේ තෙත යවාගන්නකං. හරියට ඇඟවත් පිහිදගන්නේ නැතිවයි මම එළියට ආවේ ඉනෝකගේ කෑගැහිල්ලට.”

“ඉන්දිරාට කෑගැහැව්වාට මොකද දැන් බලපන් ඕකි නාන කාමරෙන් එළියට එන්නේ කීයටද කියලා.” 

වසන්ති අක්කා දීපිකා දෙසට හැරි කීවාය. ඉන්දිරා තම දිගු කෙස් වැටිය පහතට හෙලා තුවායෙන් තෙත යවන්නට විය. 

“උඹ බස්එකේ කොල්ලා ගැන හිත හිතා දන්නේ ම නැතිව නෑවා නේද? දැන් තෙත කොණ්ඬේ පිටින් නිදාගෙන හදාගනින් පීනසේ.”  

තෙත කොණ්ඩයට උඩින් තුවාය ඔතාගත් ඉන්දිරා තම ගමන් මල්ල ලිහා එහි තිබූ ඇඳුම් එකින් එක තෝරන්නට විය. 

“ඒයි මොකද බං කරන්නේ? අපිට බඩගිනිත් එක්ක. කෝ උඹේ කතාව?”

“බඩගිනිනම් ගිහිල්ලා කාපල්ලකෝ.”

“මේන් බලපල්ලා මේකිගේ ආඩම්බර. ඔච්චර අගේ කරන්න ඕනේද?”

“හරි බං මම මේ මතක් කලේ කොහෙන් පටන්ගන්නද කියලා.”

“එහෙනම් එක දුර ගිය කතාවක් වාගේ.”

“අමාලි පොඞ්ඩක් හිටපන් බං ඉන්දිරාට කියන්න දීලා.”    

ඉන්දිරා බුරු ඇදේ වාඩිගත්තේ තම කතාව ආරම්භ කිරීමටය. ඈ ඔහු හමුවු තැන් පටන් කොළඹට පැමිණෙන තෙක් සිදුවූ සියලු දෑ ඔවුනට පැවසුවා ය. එහෙත් ඉන්දිරාගේ ජීවිතයේ දීපිකා හැරෙන්නට බෝඩිමේ කිසිවෙකු නොදන්නා පැතිකඩක් ඇය නාදුනන තරුණයාට හෙළිකල විත්තියක් නොකීවා ය. 

“අන්තිමේදි අපිට කන්න ගෙනාපු බත්මුලත් ඌට අරගෙන යන්න දුන්නා.”

“හමුදාවේ කොල්ලෙක්නේ බං. ගෙදරක හදපු කෑම එකක් හුඟ කාලෙකින් කාලා නෑ කිව්වා. මට දුකත් හිතුණා. ”

“අනුකම්පාව භූමිකම්පාවක් වෙලා.”

“බත් මුල අතට අරගෙන ඉම්බා.”  

“කාවද? උඹවද? කිව්වේ නැද්ද උඹේ සුදු නැන්දව ඉඹින්න කියලා?”

“ආමි එකේ මොනවාද කරනවා කිව්වේ?”

“රගර් ටීම් එකේ සෙල්ලම් කරනවා කිව්වා.”

“රගර් ඒ මොකක්ද බං දීපිකා ඒ?”

“මමත් මේ ඇහැව්වාමයි.”

“යාපනේ ආමි එකේ කොල්ලෝ යුද්ධ කරද්දී මෙහේ උන් සෙල්ලම් කරනවාද බං? මට පෙන්නේ ඌ මේකිට බොරු කියලා තියෙන්නේ.”   

“උඹ දන්න ඉටි ගෙඩිය. ආමි තියෙන්නේ යුද්ධ කරන්න විතරක් නෙමේ.”

“එහෙනම් ?” 

“ඇයි බං හමුදාවේ බෑන්ඞ් එක නැටුම් කන්ඩායම් තියෙන්නේ ඔය නිදහස් දිනේට එහෙමත් නටන්නේ.”

“හරි බං බෑන්ඞ් තියෙනවා කියමුකෝ එත් ඔය කියන සෙල්ලම අපි ජීවිතේට අහලා නෑනේ.”

“මම අහලා කියන්නම් කෝ.”     

“කොහෙන් අහන්නද ආමි කොල්ලාගේ ඇඞ්රස් එකවත් ඉල්ලගන්නේ නැතිව. අඩුම තරමේ ඌගේ නමවත් අහගත්තානම්. බලපං දීපිකා මේකී වගේ මෝඩ එළදෙනෙක්.”

“මොකටද බං. ඒ කොල්ලා මට උදව් කළා, කතා කළා, කරපු උදව්වට හරියන්න මගේ බත්මුල දුන්නා එච්චරයි. තව වෙන මොනවද? ”     

“මේන්න මේකීට ඩෝං ගියා. වරෙන් බං යන්න කන්න.” 

බූරු ඇදෙන් නැගී සිටි අමාලි දීපිකාට අඬගසා කුස්සි කෑල්ල දෙසට පිය නැඟුවා ය. එළියට ඇද දමා තිබූ ඇඳුම් සියල්ල යළිත් බෑගය තුළට එබූ ඈ හවස රැගෙන ආ ඉදිආප්ප මුල ගෙන කුස්සිය දෙසට ගියා ය. තනිව කතාකිරීම සුදුසු වේලාවක් සොය සොයා සිටි දීපිකාට පසුදින වැඩටයන අතරේදි ඉන්දිරා හා කතාවට එක්වන්නට හැකිවුණි. 

 “ඉන්දිරා මම ඊයේ මේ ගැන කියන්නයි හිටියේ. එත් බෝඩිමේ අනිත් උන් ඉන්න නිසා කියන්නත් බෑ. උඹ දන්නවානේ මම මීට ඉස්සරත් කියලා ඇති නේද උඹට ආයෙමත් කසාදයක් කරගන්න කියලා.”

“ඔව් ඉතිං?”

“උඹේ ජීවිතයේ ඇත්ත තත්වය දැනගෙන ආශ්‍රය කරලා බඳින්න පුළුවන් කෙනෙක් ගැන බලපන්. උඹ දිහා බැලුවාම උඹේ වයසට මෙච්චර ලොකු දරුවෙක් ඉන්නවා කියලා කියන්න බෑ. දැන් උනත් මේ පැත්තේ කොල්ලෝ එහෙම උඹට ලයින් පාර දානවානේ.”  

“ජීවිතේ එක පාරක් වැරදිලා තියෙනකොට කොහොමද බං තවත් කෙනෙක් ගැන හිතන්නේ?”  

“ඕක මොකක්ද බං ඔයිට වඩා ජීවිතේ වරද්ද ගත්ත ගෑණු කසාද බැඳලා හොඳින් පවුල් කන්නේ නැද්ද?”

“එහෙම වෙන්න නම් මාව වගේම මගේ පවුලේ තත්වයත් හොඳට තේරුම් ගත්ත කෙනෙක් වෙන්න ඕනේ. එහෙම කෙනෙක් හොයාගන්න එක නම් ලේසි වෙන්නේ නෑ.” 

“ බලපන්කෝ උඹේ හිමිකාරයා නියම වේලාවට උඹව හොයාගෙන එයි. ” 

“එයි එයි බලාගෙන හිටපන් මේන් කියලා එයි. ”   

ඉන්දිරා සමච්චලයට මෙන් සිනාසුනි.

“අර කොල්ලා හොඳද?”   

“මොන?”

“උඹට ඒ ටිකට අමතක උනාද? අර බස් එකේදි හම්බවුනු.”

“ආ එයාද? එයානම් ටිකක් හොඳ පාටයි. එත් බං කොහොමද එකපාරටම මිනිහෙක් හොඳයි කියන්නේ? විජිතත් ඉස්සර කොච්චර හොඳයිද? කාළයකට පස්සේ නේ මිනිහාගේ වෙස් මුහුණ ගැලවිලා ඇත්ත මූණ පෙනෙන්න ගත්තේ.”

“ඇත්තටම ඉන්දිරා උඹට ඔය මිනිහාව අමතක කරන්න බැරිද? මොකක් හරි කතා කළොත් අන්තිමේදි ඉවර වෙන්නේ විජිතගෙන්.”

“මට විජිත කරපුවා මැරෙනකම් අමතක කරන්න බැරිවෙයි. එයා හින්දා මම වින්ද දුක දන්නේ මම විතරයි. ඒවා උඹට උනෝතින් උඹත් ඌට ජීවිත කාලේටම වෛර කරයි.”   

කී ඉන්දිරා දෑසට ඉනු කඳුළු පිටි අල්ලෙන් පිසදාගෙන දීපිකාවත් පසුකරගෙන ඉක්මන් ගමනින් වැඩපලට පානඟන්නට විය. 

“ඒයි පොඞ්ඩක් හිටපං බං. උඹට ඩෝං ගියානේ.”

පසු පසින් දිව ආ දීපිකා ඇගේ බාහුවෙන් අල්ලා ගත්තා ය.

“ඒක නෙමෙයි උඹ ගිය වැඬේ කරගත්තාද?”

“ඉස්කොලේ දාන වැඩෙන් භාගයකටත් වඩා හරි. ඉතිරි හරිය කරගන්න ආයෙත් යන්න වෙයි. මම හිතන්නේ දුවව වල්හපුතැන්නේ අපේ ඉස්කෝලෙට දාගන්න පුළුවන් වෙයි.”

“දෙයියන්ගේ පිහිටෙන් කෙල්ලගේ ඉස්කෝලේ වැඬේ හරි යයි.”

කී දීපිකා ෆැක්ටරියේ කුඩා ගේට්ටුවෙන් ඇතුළට පියමැන්නා ය. ඉන්දිරා ගමේ ගොස් පැමිණි සැණින් සතියක් ගෙවි ගියා ය. හදවතේ කොණක කුඩා මතක සැමරුමක් ඉතිරිකරමින් බස් රථයේ හමුවූ තරුණයා පිළිබඳ මතකය ඇගේ මනසින් වියැකීගියේ ඇයටත් නොදැනීමය. 

“ඉන්දිරා .. . මේ ඉන්දිරා ළමයෝ ... ” 

“ඇයි ඇන්ටි?”

ඇන්ටි කතා කළේ ඇයි?...... මතුසම්බන්ධයි.......

මෙම නවකතාවේ වර්තමානයේ සිදුවන සිදුවිම් දේවල් කළු පාටින්  හා අතිතාවර්ජනා කොටස් නිල් පැහැයෙන් දක්වා ඇත.