රාත්‍රි හතට පමණ ඔවුන් ලයිට් හවුස් හෝටලයට ගොඩවදින විටත් සාදය ඇරඹී තිබුනි. අනෙක් යෙහෙළියන් මෙන්ම කාන්තා සංගමයේ සාමාජිකාවන්ද මිල අධික ඇඳුම් මොස්තරවලින් සැරසීගෙන සිටියහ. සුචිත්‍රාගේ කාන්තා සංගමය පමණක් නොව තවත් සංවිධාන කිහිපයක පිරිමි සාමාජිකයන්ද අන්තර්ජාතික රාජ්‍ය නොවන සංවිධානයකින් සංවිධානය කරතිබූ මෙම සුහඳ හමුවට සහභාගිවී තිබුණි. ඔවුහු කාණ්ඩ ගැසී මත්පැන් වීදුරු අතැතිව ඉංග්‍රීසියෙන් හා සිංහලෙන්ද සල්ලාපයේ යෙදිමින් සිටින්නට වූහ. සුචිත්‍රා හා ෂෙරිල් මුහුද පැත්තට මුහුණලා තිබූ මේසයක වාඩි ගත්තේ ඔවුන්ගේ මිතුරියන් පිරිසක්ද සමඟිනි. එළිමහනේ ගස්වලට දැමූ කුඩා විදුලි බුබුලු වලින් අවට අඳුර මකාදමමින් මඳ අඳුරක් ඉතිරි කරවා තිබුනේ සාදයකට උචිත අයුරිනි. වලාකුළින් තොර රාත්‍රී අහසේ ලොකු කුඩා තරුකැට හෝටලයේ විදුලි බුබුලු පරදන්නට මෙන් දිලෙන්නට විය. ඔවුනගේ මේසයට පැමිණි වේටර්වරයෙකු වයින් පිරවූ වීදුරු කිහිපයක් පිළිගන්වා ගියේය. වෙන කිරීමට දෙයක් නොතිබූ සුචිත්‍රාද අනෙක් යෙහෙළියන් මෙන් වීදුරුව අතට ගෙන හිමිහිට පානය කරන්නට විය. එම පළමු වීදුරුවෙන්ම ඇගේ සබකෝලගතිය පලවාහරින්නට සමත්වුනි. අඬඅඳුර මැදින් ඇයට වෙනත් දෑසක් තමා දෙසට යොමුවෙනවා දැණුනි. සුචිත්‍රාද හොරෙන් තමා දෙස බලන පුද්ගලයා කවුරුන්දැයි විමසිලිමත් විය. තමාට නුදුරුව සිටින කණ්ඩායමක කතාබස් කරමින් සිටින තරුණයකු ඇය දෙස කතාව අතරතුරේ නෙත් යොමු කරනවා පෙනුනි. ඇයත් එම තරුණයා දෙස හොරෙන් බලන්නට විය. කොණ්ඩය මඳක් දිගට වවා පෝනිටේලයක් දමා සිටි සෙල්ලක්කාර පෙනුමකින් යුතු ඔහු යම් තරමකට රැවුල ද වවා තිබුණි. නවීන විලාසිතානුකූලව ඇඟටම ඇලෙන ලෙස මසන ලද කලිසමකින් හා කමිසයකින් සැරසී ගත් ඔහුගේ හැඩිදැඬි සිරුරේ මස්පිඬු එම ඇඳුම තුළින් ඉස්මතුව පෙනුනි. සුචිත්‍රා හා ෂෙරිල් පමණක් තනිවනතෙක් කුරුමානම් ඇල්ලූ ඔහු හොරෙන් සුචිත්‍රා දෙස බලමින් තම විස්කි වීදුරුවද රැගෙන ෂෙරිල් දෙසට පියවර තැබීය.
“හායි ෂෙරිල් කොහොමද?”
“ආ මේ ඩේමියන්නේ. ඔයා කවදද ලංකාවට ආවේ?”
“ගිය මාසේ ෂෙරිල්.”
“කොහොමද සවුත් ඇප්‍රිකන් ප්‍රොජෙක්ට් එක හොඳද?”
“වැඩක් නැහැ ෂෙරිල් හරිම සවුත්තුයි මහ ජරා පැත්තක් ඒක.”
“ඇයි ඔයා ඩර්බන් නෙමෙයිද ගියේ?”
“ඩර්බන් නම් කොච්චර ජොලිද. ඒක ජරා රූරල් ඒරියා එකක් බොන්නත් වතුර නැහැ. ඉතිං”
“ඉතිං කිතුල්.”
ෂෙරිල් දඟකාර ලෙස සිනාසුනාය.
“මේ කවුද අලුත් යාලුවෙක්ද? අපිට අඳුන්වලා දෙන්න එපාද?”
“අයියෝ සොරි ඩේමියන්. මේ සුචිත්‍රා මගේ ක්ලාස්මේට් කෙනෙක්. සුචිත්‍රා මෙයා යාලුවෙක් නම ඩේමියන්, අර ඉන්ටර්නැෂනල් සංවිධානේ ප්‍රොජෙක්ට් මැනේජර් කෙනෙක්.”
“හලෝ” කියමින් ඩේමියන් සුචිත්‍රාට සුරත පැවේය. සුචිත්‍රාද මඳ සිනාවක් පා ඔහුට තම අත දුන්නාය.
“මෙයා බැඳලාද?”
ඩේමියන් ෂෙරිල් දෙසට හැරී එසේ ඇසුවේ ඇගේ මඟුල් මුද්ද දුටු බැවින්ය.
“ඇයි බැඳලා නැත්නම් බඳින්නද?”
ෂෙරිල් සුචිත්‍රා දෙස බලා ඇසක් ඉඟි කරමින් ඇසුවාය.
“ඔව් බඳිනවා තමයි. මේ වගේ ලස්සන කෙල්ලෙක් තමයි මම නං හොයන්නේ.”
ඔහු ඇගේ අත නොහරිමින් පැවසුවේය. සුචිත්‍රාගේ මුහුණ ලැජ්ජාවෙන් රතුවීගියාය.
“හා හා දැන්වත් ඔය අත අතහරිනවා. මෙයා බැඳලා දැන් පරක්කු වැඩියි.”
“අයියෝ සුචිත්‍රා ඇයි ඔයා ඔච්චර ඉක්මන්වුණේ මට මෙහෙම කරන්න?”
ඔහු ඇස් පුංචිකරමින් තම සුපුරුදු දඟකාර හා අහිංසකලීලාවෙන් ඇසීය. සුචිත්‍රා හා ෂෙරිල්ටත් සිනාගියේ එකවරමය. ටිකෙන් ටික රාත්‍රිය මීවිතෙන් උණුසුම් වන්නට විය. ෂෙරිල් හා සුචිත්‍රා තවත් වයින් වීදුරුවක් තොලගාන්නට විය. මෙතෙක් වේලාවක් සිහින් සංගීත රාවයක් සැපයූ සංගීත කණ්ඩායම වේග රිද්ම රාග තාල වලට වෙනස් වූයේ මීවිතෙන් උණුසුම් වූ එකා දෙන්නා රිද්මයට නටන්නට කැදවමින්ය. යෙහෙළියකවූ නෙහාරා සමඟින් කතාකරමින් හුන් සුචිත්‍රා තම කතාව මඳකට නවතා ෂෙරිල් දෙස බැලීය. ඈ පෙනෙන්නට නොවීය. සුචිත්‍රා ෂෙරිල් සොයනු වස් අඬ අඳුරේම හෝටල් භූමිය සිසාරා නෙත් යැව්වාය. මඳ අඳුරු එළියෙන් ඈට ෂෙරිල්ව පෙනුනේ තවත් තරුණයෙකු සමඟින් රිද්මයට රඟන අයුරුයි. ඇගේ පිරිපුන් සිරුර තරුණයාගේ ශරිරයට ළංවෙමින් දුරස්වෙමින් ඈ අපුරුවට නර්තනයේ යෙදුනාය.
“මොකද සුචිත්‍රා තනියම කෝ යාලුවා?”
සුචිත්‍රා වෙත ළංව ඩේමියන් ඇසීය.
“අර ඉන්නේ අතන ඩාන්ස් කරනවා.”
“ඉතිං ඔයා තනියමනේ යන්නෙ නැද්ද ඩාන්ස් කරන්න?”
“අපෝ බැහැ මම දන්නේ නැහැ.”
“දන්නේ නැහැ. බොරුනං කියන්න එපා දැන් ඔක්කෝම ඩාන්ස් කරනවා ඔයා ඔහොම හිටියොත් ගොඩයෙක් කියලා හිතයි. යමු යමු.”
ඇගේ සුරතින් ඇදගෙන ඩේමියන් රඟන මිනිසුන් අතරට ගියේය. ඔහු සුචිත්‍රාගේ අතින් අල්ලා වට කිහිපයක් කරකවා ළඟට ඇදගත්තේය. ඩේමියන්ගේ උණුසුම් සුසුම් රැළි කිහිපයක් ඇගේ මුහුණේ දැවටීගියේ සියොලඟම අමුතු තිගැස්සීමකට ලක්කරවමිනි. ඇගේ කුලෑටිභාවය මොහොතින් අතුරුදහන්ව ගොස් නර්තනයේ යෙදෙන්නට පටන් ගත්තාය. ඈ සුලු වේලාවක් ඔහු සමඟින් නර්තනය කර නවතාලීමට උත්සාහ කළත් ඩේමියන් ඈට නතරකරන්නට ඉඩනොදී දිගින් දිගටම රංගනයේ යෙදෙන්නට විය. සුචිත්‍රාට සාදය අවසන්වනතෙක් වේලාව ගතවනවා තේරුනේම නැත. සාදය අවසන ඈ ෂෙරිල්ව සෙව්වාය නමුත් ඈ සිටින ඉසවුවක් සොයාගතනොහි බියට පත්වූවාය.
“හරි වැඩේ ඩේමියන් ෂෙරිල් නෑනේ.”
“එයා කොහේට හරි යන්න ඇති. ඔයා ගිහින් බලන්න ලේඩිස්ලාගේ වොෂ් රූම් එකේ.”
ඩේමියන් ඇගේ බියරැඳි දෑස දෙස බලා අස්වසන්නට මෙන් පැවසීය. සුචිත්‍රා ෂෙරිල්ව හෝටල් භූමියේ හා මෝටර් රථ අංගනයේද සෙව්වත් සොයාගත නොහැකිවිය. ඩේමියන් ඔහුගේ මිතුරෙකු හා කතාබස් කර සුචිත්‍රා අසලට ආවාය.
“බලන්නකෝ ඩේමියන් ෂෙරිල් නෑනේ. මම ඔයා කිව්ව හැම තැනම බැලුවා.එයාට කරදරයක්ද දන්නේ නැහැ. අපි පොලීසියටවත් කියමුද?”
“බය වෙන්න එපා. එයාට පොඩ්ඩක් වැඩිවෙලා අර එයා එක්ක ඩාන්ස් කරපු නිර්මාල් එයාට ලිෆ්ට් එකක් දීලා.”
“හරි වැඩේ දැන් මම යන්නේ කොහොමද? අපිව එක්කගෙන ආපූ නීතලාත් ගිහිල්ලා.”
“ඔයා බයවෙන්නේ මොකටද මම ඉන්නවානේ. මම ඔයාව ඩ්‍රොප් කරන්නම්.”
බොහෝ බියට පත්වී සිටි ඈ ඔහුගේ වදන් වලින් මඳ අස්වැසිල්ලක් ලැබුවාය.
“සුචිත්‍රා කොයි හරියේද ඉන්නේ?”
ඔහු මොටර් රිය පණගන්වන ගමන් ඇසුවාය.
“සංඝමිත්තේ ළඟ.”
“ආ ඇත්තද යමු මාත් ඒ පැත්තටයි යන්නේ.”
සුචිත්‍රාට ඔහු හා යෑමට බියක් හෝ චකිතයක් දැනුනේ නැත. ඈට ඔහු පිළිබඳව ප්‍රසන්න හැඟීමක් ඇති වී තිබුනි. ඩේමියන් මෝටර් රථය පදවන ගමන් විටින්විට සුචිත්‍රාගේ පියකරු මුහුණ දෙස කිහිපවිටක් බැලීය. පාරේ වීදිපහන් එළියෙන් ඇගේ මුහුණ ප්‍රභාමත්වී පෙනෙන්නට විය.
“මොකද හොරෙන් වාගේ බලන්නේ?”
“ලස්සන. හරියට හින්දි නිළියක් වාගේ.”
“පිස්සු.”
ඈ හිස ගස්සා දඟකාර දෑසින් සිනාසුනාය.
කෙටිගවුම නිසා ඇගේ ඇත්දළ පාට කළවා යුගලද උඩට ඉලිප්පී පෙනෙන පිරුණු ළයමඬලද ඩේමියන්ගේ සිත සාරාගී හැඟුමින් කිතිකවන්නට විය.
ඩේමියන්ගේ රථය සංඝමිත්තා බාලිකාව අසළට පැමිණෙනවිට රාත්‍රි එකට ආසන්න වෙමින් තිබිණ. තව ටික වේලාවක් ඈ සමඟින් රැඳීමේ ආශාවක් ඔහුගේ සිත යට තෙරපුනත් එය අයාසයෙන් මැඩපවත්වා ගත්තේ මැදියමත් ගෙවීයමින් පැවති නිසාවෙනි.
“අර ඉස්සාරායින් තියෙන පාරෙන් හරවන්න. ඔය අන්තිමටම තියෙන අප්ස්ටෙයාර් ගේ. මාව ගේට් එක ගාවින් ඩ්‍රොප් කරාම ඇති.”
ඩේමියන් ඇගේ දෙමහල් මන්දිරය අසළින් රිය නතරකොට සුචිත්‍රාගේ මුහුණ දෙස දයාබරිත බැල්මක් හෙලීය. ඔහු හා ගතකළ කාලය මදියැයි ඇයටද සිතින.
“මම බහින්නම් ඩේමියන්. මට ලිෆ්ට් එකක් දුන්නාට බොහොම ස්තුතියි.”
“මෙන්න මගේ කාඩ් එක. මට කෝල් එකක් දෙන්න.”
ඩේමියන් මෝටර් රථයෙන් ගත් කුඩා කාඩ් පතක් ඇයට දෙන ගමන් ඇගේ කොපුලක් සිපගත්තේය. සුචිත්‍රා විලියෙන් රතුව ගියාය.
“මම යනවා චෙරියෝ.”
ඈ ඉක්මනින් මෝටර් රථයෙන් බැස ඔහුට අතවනා ගේට්ටුව දෙසට දිවගියේ දඟකාර දැරියක පරිද්දෙනි. රථය හරවාගත් ඩේමියන් යළි තම නිවස වෙත රිය පැදවූයේ මිහිරි ගීතයක් මුමුණමින් ජයග්‍රාහී විලසිනි. ඇඳුම් උනා දැමූ සුචිත්‍රා නාන කාමරයට ගියේ ගතේවූ දහඩිය සෝදා හැරගැන්මටය. ඩේමියන් ගැන ඇගේ සිතට ජනිත වූයේ අමුතුම උණුසුම් හැඟීමකි. ඔහු හා එක්ව රංගනයේ දී හා මොටර්රථයේදි ඈව සිපගත් අයුරු සිහිපත් වනවිට වතුර මලෙන් වැහෙන සීතල දියබිඳු පරදා සිරුර ගිනියම්වී යනු ඈට දැනුනි. සාදයේදී බිව් වයින් වලින් ඇතිකළ මත්බව නිසාදෝ සුචිත්‍රා නිරුවතින්ම ඇඳහි වැතිරගත්තේ ඩේමියන් ගැන ඇතිවූ උණුසුම් හැඟුමෙනි.
පෙරදින පේරාදෙනියේ පශු වෛද්‍ය පිඨයට ගිය උපනන්ද අද දින හවස් වරුවේ පැමිණෙන බව කීමට දුන් දුරකථන ඇමතුමෙන් අවදි වූ සුචිත්‍රා යළි දහවල් වනතෙක් නිදා ගත්තේ තංගම්මා හෝ මාටින් විසින් ඈව අවදිනොකළ බැවිනි. ඈට උපනන්ද කෙරහි උපන්නේ කලකිරීමකි. පෙර දින රාත්‍රියේ ලබාගත් සතුට වෙන කිසිමදාක ලබා නොතිබුනු බව ඈට පසක්වීය. තමා අවුරුදු දහයකින් පමණ ළාබාල වී ඇතිබවක් ඈට දැණුනි. ප්‍රථමවරට පෙම්වතියක්වූ විටෙකමෙන් නුහුරු හැඟුම් සමුදායකින් සුචිත්‍රා වෙලාගත්තාය. තංගම්මා දුන් තේ කොප්පය බී අහවර කළ ඈ නාන කාමරයට වැදී දොරවසා ගත්තාය. වතුර මලින් වෑස්සෙන කුඩා ජලබිඳු නිරුවත් සිරුරපුරා මුතුවරුසාවක්මෙන් විසිර යද්දී ඈට නාන කාමරයේ තිබුනු විශාල කැඩපතින් ඇගේ සිරුරේ පිලිබිඹූව පෙණුනාය. ඇය මෙහොතක් ඇගේ ආකර්ෂණීය පිරුනු පැහැපත් රණතිසරු යුවල දෙස බලාසිටියාය. ඩේමියන් තමාව මෙතරම් වර්ණනා කළේ මනබඳින රුවක් හිමිවී තිබීමෙන්ය. එහෙත් මෙතෙක් කාලයක් එය තමාට නොතේරුනේ මන්දැයි කැඩපත දිහා බලාගෙන ඈ සිතුවාය. දිය නාගෙන ප්‍රබෝධමත් ගතියකින් එළියට පැමිණි සුචිත්‍රාට ඩේමියන්ව සිහිවූයේ නොදැනුවත්මය. ඩේමියන් දුන් කාඩ්පත කන්ණාඩි මේසය මත තිබුනු තැනින් අරගත් සුචිත්‍රා හොර බැළලියක් මෙන් තම ජංගම දුරකථනයද රැගෙන ඉහළ මාලයේ සදැල්ලට ගියාය. ඔහුගේ අංකයට ඩයල්කරද්දීම ඈට ලැජ්ජාවක් සිතට නැගුනි. ඩේමියන් හලෝ කියද්දිම ඈ ඇමතුම විසන්ධි කළාය. එහෙත් ඇගේ යටි සිත යළි ඇමතුමක් ගැනීමට බලකළේ කවුරුන් හෝ ඈව මෙහෙයවන ලෙසිනි. සුචිත්‍රා ඇමතුම ලබාගන්නට පෙර ඇගේ දුරකථනයට ඩේමියන්ගෙන් ඇමතුමක් ලැබුණි.
“හලෝ බබා කොහොමද?”
ඔහුගේ කෙළිලොල් දඟකාර කටහඬ අනෙක් පසින් ඇසුණේය.
“හලෝ”
ඈ තම වෙවුලන හඬ බාලකරමින් ඇමතීය.
“ඔයා කොහොමද දන්නේ මමයි කතා කළේ කියලා.”
“මම දැනගත්තා ඒ ඔයා තමයි කෝල් කළේ කියලා මොකද මට ගොළුමඩමෙන් කෝල්ස් එන්නෙ නැහැනේ.”
සුචිත්‍රා කිංකිණි හඬින් සිනාසෙන්නට විය.
“ඔයාට නං ගොළුඅයත් කතාකරවන්න පුලුවන් බව පේනවා.”
“තව මොනවාද පේන්නේ?”
“කෙල්ලන්ට පැනලා ලිෆ්ට් දෙන බව.”
“අපෝ නෑ මම හැමෝටම එහෙම කරන්නේ නැහැ. අනික ඒ වෙලාවේ මම නැත්නම් ඔයා මොකද කරන්නේ?”
“ඇත්තටම මම ඒ වෙලාවේ හොදටම බයවෙලා හිටියේ. ඔයා නැත්නම් මම මොකද කරන්නේ කියලා හිතාගන්නත් බෑ.”
“හරි කරපු උදව්වට මොනවාද මට දෙන්නේ?”
“ඔයා කියන ඕනේම දෙයක්.”
“ඉල්ලන්න දෙයක් නෑ මම ඒක අරගත්තා.”
“මොකද්ද ඒ?”
“ඔයාගේ සිත.”
ඔහුගේ දඟකාර සිනහව සුචිත්‍රාට ඇසෙන්නට විය. ඇයත් ඔහුගේ සිනහවට එකතුවිය.
“හරිම හොරෙක් තමයි. ඔයත් හරි කතා තමයි කියන්නේ.”
“මට ඔයා දකින්න ආසයි ඔයා අද ෆ්‍රී ද?”
“බෑ අද හවසට උපේ එනවා.”
“එහෙනං දැන් එන්නද?”
“කොහේටද? මෙහාට?”
“ඔව් ”
“අපෝ එපා ගෙදර අය දකී.”
“දකින්න කවුද දැන් ගෙදර ඉන්නේ?”
“වැඩට ඉන්න අය විතරයි.”
“එහෙනං බය වෙන්න දෙයක් නෑනේ. මම බොරුවක් කියාගෙන එන්නම්.”
“අනේ මටනං බයයි ඩේමියන්. මගේ කකුල් දෙකම ගැහෙන්න ගත්තා.”
“හරි හරි බබෝ බයවෙන්න එපා. මම දැන්ම එනවා.”
ඇගේ සිතේ බිය මුසු අශ්වාදජනක හැඟීමක් ඇතිවුනි. ඈ දුරකථනය තබා ඇඳේ වැතිරුණාය. ඩේමියන් ගැන සිතනවිටත් ඈට ශරිරයේ රුධිරය උණුසුම්වී ඉවසුම් නැතිවිය. මෝටර් රථයක් නවතන හඬ ඇසුනෙන් ඈ නැගිට සෙමින් ජනෙල් තිරය මෑත් කර පහළ බැලුවාය. මාටින් විසින් ගේට්ටුව විවර කරදෙනු ලදුව ඩේමියන් ගෙවත්තට ඇතුලුවූයේ තමාගේ සුපුරුදු තැනකට ඇතුලුවනවාක්මෙන්ය. මාටින් ඔහුව සාලයේ රඳවා සුචිත්‍රාට දැනුම් දුන්නේය.
“ලොකු නෝනා කොළඹින් මහතැන් කෙනෙක් ඇවිල්ලා ඉන්නවා. කාන්තා සංවිධානයෙන් කිව්වා.”
“හරි මාටින් එයාලා ආවාද? එක්කෙනයිද ආවේ? එහෙනම් එයාට කියන්න වාඩිවෙලා ඉන්න කියලා.”
කැඩපත ඉදිරියට ගිය ඈ ඉක්මනින් සුවඳ විලවුන් පොදක් ගෙලවටා තවරා ගත්තාය. අවුල්වගොස් තිබූ කෙස්රොදවල් කිහිපයක් අතින් සකසාගත් ඕ නිදන කාමරයෙන් පැමිණ තරප්පු පෙළ දිගේ ඉක්මනින් පහළට ආවාය. මේවන විට සාලයේ රුඳී සිටි ඩේමියන් සෝපාවේ වාඩිවීසිටියේ කකුලක් පිට කකුලක්ලාගෙන දෑත් දෙපසට විහිදුවාගෙනය. ඔහු සුචිත්‍රා දුටුවිට සුපුරුදු දඟකාර සිනහව පා කකුල පහතට දමමින් සිටගත්තේය.
“ආ වාඩිවෙන්න ඩේමියන්.”
ඇය ඔහුට අසළින් සෝපාවේ හිදගත්තේය.
“ඔන්න බබෝ මම කිව්වා වගේම ආවා.”
“අනේ ඩේමියන් මටනං බයේ බැහැ.”
“බයවෙන්නේ මොකටද මම ඉන්නකං.”
“ඉන්න එක තමයි බය. ඔයානම් කියයි මගේ පපුව තාම ගැහෙනවා.”
“කෝ බලන්න ඔය කියන ගැහෙන පපුව.”
ඩේමියන් ඇගේ පපුවට අත යොමුකරත්ම “එපා කවුරුහරි දකිවි.” ඈ වටපිට බලමින් පැවසුවාය. තංගම්මා කේක් තසිමක් රැගෙන සාලයට පැමිණියේ මේ අතරතුරේදීය. ඩේමියන් වහා කතාව වෙන අතකට හැරවීය.
“මේ ඔයාලාට ලස්සන ගෙදරක්නේ තියෙන්නේ. හස්බන්ඩ් ඇන්ටික් බඩුවලට ආසයි වගේ?”
“ඔව් අනේ එයාගේ විනෝදංශය තමයි ඒවා එකතුකිරීම. කීයක් ගියත් එයාට අවශ්‍ය නම් සල්ලි දීලා ගන්නවා.”
“පුදුමයි ඇන්ටික් වලට ආස මිනිහා අලුත් බඩුවක් ගත්ත එක.”
ඔහු ඇස් පුංචිකර දඟකාර ලෙස ඇය දෙස බලා පැවසුවේය.
“අනේ මේ යනවා යන්න.”
ඇයත් දඟකාර ලෙසින් සිනාසුනාය. ටිකෙන් ටික වේලාව ගතවෙනවා ඔවුන්ට දැනුනේම නැත. අහම්බෙන් මෙන් සුචිත්‍රාගේ නෙත් සාලයේ ඔරලෝසුව වෙත යෙමුවිය.
“වේලාව ගියා දැනුනේම නෑ ඩේමියන්. උපේ එන්න පුළුවන් දැන් ඔයා යන්න.”
“හරි දැන් ඔයාට ඕනේ මාව පන්නගන්නනේ.”
“අනේ නෑ ඩේමියන් එයා දැන් ආවොත් ප්‍රශ්නයක් වෙයි.”
පිටත්වයාමට වේලාව පැමිණ ඇතැයි ඔහුටද වැටහුනි. සෝපාවෙන් නැගිට වටපිට බලා සුචිත්‍රා ළඟට ඇදගත් ඩේමියන් ඇගේ දෙතොල් හාදුවකින් තෙත්කළේ සුචිත්‍රාගේ ශරිරය උණුසුම් කරමින්ය. නොකැමැත්තෙන් වුවත් ඩේමියන් සුචිත්‍රාගෙන් වෙන්විය.
“මම යන්නම් බබෝ.”
“හා පරිස්සමෙන්.”
ඔහු මිදුලට බැස හස්ත සංඥා වලින් දුරකථන ඇමතුමක් දෙන මෙන් පවසා පිටුපසවත් නොබලා පිටවී ගියේය. ඩේමියන්ගේ මොටර්රථය පිටවීයනතෙක් බලාහුන් ඈට විශාල තනිකමක් හා පාළුවක් දැනෙන්නට පටන්ගත්තාය.
ඈ ඇසිල්ලකින් නිදන කාමරයට වැඳ ඇඳෙහි පෙරලිනි. ඔහුගේ උණුසුමට තුරුළුවීමේ අප්‍රමාණ ආවේගයකින් තම සියොලඟම සලිත වනු ඈට දැනිණ.
“මට ඔයා නැතිව බෑ.”
ඈ සෙමින් මුමුණා ගත්තාය. තම දෙකොපුල් හා දෙතොල් මෘදු ලෙස සිපගත් අයුරු ඈට සිහිපත්විය. සුචිත්‍රා බ්ලවුසයට යටින් තම මෘදු පියයුරු ස්පර්ෂ කළාය ලිහිල් තනපුඩු ගල්ගැසී ඉලිප්පෙනු දැනෙන්නට ගත්තාය. ශරීරයේ රුධිරය උණුසුම් වෙමින් දෙතනෙන් ඇරඹි අනුරාගී හැඟුමක් ඇගේ සිහින් බඳ අවුලමින් නිතඹ තෙක් දිවයන්නට විය. ඒ අනුරාගී උණුසුම් සුසුම් වැල්වලින් අවුලන ලද හැඟුමන් නිසා කොට්ටය දැඬි ලෙස වැලඳගෙන අතොරක් නැතිව සිපගන්නටත්වූයේ ඩේමියන් සයනයේ වැතිර සිටින්නාක් මෙනි. අනුරාගි ස්වප්නයේ අවසන ඈ නිදිලොවට වැදගත්තාය. නිවසට හවස් භාගයේ උපනන්ද පැමිණෙන විටත් ඈ සුව නින්දක පසුවූවාය. උපනන්ද දිය නා ගෙන පැමිණෙන විට සුචිත්‍රා අවදිවී තිබුනි.
“උපේ කොයි වේලාවේද ආවේ?”
“දැන් ටික වේලාවකට ඉස්සෙල්ලා. මම එනකොට ඔයා හොඳටම නිදිනේ.”
“මට කම්මැලිකමටම නින්ද ගියා. ඔයා ගිය වැඩේ හරිගියාද?”
“ඒක මේ මාළුන්ට හැදෙන අලුත් ලෙඩක්ලු. ගෙනිච්ච මාළු ඔක්කෝමත් මැරුණා.”
“අපරාදේ. ලෙඩේට බෙහෙත් ගෙනාවද උපේ?”
“බෙහෙත් නම් ලැබුනා නමුත් අපේ මාළුන් ඔක්කෝම වගේ දැන් මැරිලා. අපේ ඕඩර්ස් වලට යවන්න බැරි වුනු නිසා ඒවාත් කැන්සල් උනා. අපේ බිස්නස් එක ආයෙත් නැගිට්ටවලා ගන්න ලේසිවෙන එකක් නැහැ.”
විශාල කනගාටුවක් සිතේ තදකරගෙන එසේ කී උපනන්ද හිස පිසදා අවසන් කළ තුවාය ඇඳුම් රාක්කය මත දමා කාමරයෙන් පිටවිනි.
පසුදා ෂෙරිල් හමුවීට සුචිත්‍රා පිටත්විය.
“ආනේ සුචිත්‍රා. වෙරි වෙරි සොරි කෙල්ලේ.”
ඈ සුචිත්‍රා දුටු විගස කීවාය.
“සොරි තමයි, දැන්ද මාව මතක්වුනේ?”
“එදා වයින් ටිකක් බිව්වා වැඩිද මන්දා මගේ ඔලුව කැරකෙන්න ගත්තා. නිර්මාල් එයාගේ කාර් එකට මාව දාගන්නව විතරයි මතක පහුවෙනිද බලනකොට මම එහේ. ඌ හවස් වෙනකං එන්න දුන්නේ නෑ”
“ඒ කියන්නේ ඔයා නිර්මාල්ගේ ගෙදරද හිටියේ?”
සුචිත්‍රා ඇගේ කතාවෙන් විශ්මයට පත්වුණාය. ඇගේ දෑස් විමතියෙන් බරවිය. ෂෙරිල් කිසිදු පැකලීමක් නැතිව එය සුචිත්‍රාට පැවසුවේ අමුතුම ශුංගාරාත්මක සිනාවක් පාමිනි.
“ඔයාත් හරිම කෙනෙක් තමයි ඔයා ඒ කොල්ලාත් එක්කද රෑ එහේ හිටියේ?”
“ඉතින් මක්කා වෙනවාද එදා හවස් වෙනකම්ම නිර්මාල් එක්ක තමයි හිටියේ. අනික අපිත් මේ ජීවිතේ ඉන්ජෝයි කරන්න ඕනේ. ඒක නොවෙයි ඔයා කොහොමද ගෙදර ගියේ?”
“මම මාර විදිහට බයවුනා ඔයාට මොනවාහරි වෙලාවත්ද කියලා. මම හැමතැනම හෙව්වා. අන්තිමේදි ඩේමියන් තමයි කිව්වේ ඔයා එක්ක ඩාන්ස් කරපු බෝයි එක්කගෙන ගියා කියලා.”
“එහෙනම් ඩේමියන් ඔයාව ඩ්‍රොප් කළාද?”
ඈ තම ඇස් නටවමින් ඇසීය.
“ඔව් එයා මට ලිෆ්ට් එකක් දුන්නා.”
සුචිත්‍රා එම පැනයෙන් මඳක් පැකලීමට පත්ව කීවාය.
“ඇයි කිස් එකක් එහෙම දුන්නේ නැද්ද?”
ඈ හඬනගා සිනාසුනාය. සුචිත්‍රා එක්වරම තිගැස්සීමකට ලක්වුනේ ෂෙරිල් පෙරදින රාත්‍රියේ ඩේමියන් විසින් සිදුකළ ක්‍රියාව ඇගෙන් ඇසීම නිසාවෙනි.
“ඩේමියන් හොද සල්ලිකාර කොල්ලෙක් හැබැයි ඔයාවගේ ලස්සන කෙල්ලන්ට පොඩ්ඩක් බැල්මදානවා.”
ෂෙරිල් ඇගේ උරහිස කොනිත්තා සිනාසුනාය.
“ඔන්න ඔහේ ඔය කොල්ලෙක් ආශ්‍රය කළාට කමක්නෑ කෙල්ලේ මොකද අපි තාම නාකිවෙලාවත් රහත්වෙලාවත් නෑනේ. හැබැයි කෙල්ලේ පරිස්සම් වෙලා හරිද?”
ෂෙරිල් ඇගේ දඟකාර මනමාල සිනහව නගාගනිමින් සුචිත්‍රාට අවවාදයක්ද දෙමින් පැවසුවාය. සුචිත්‍රාගේ සිතට ෂෙරිල්ගේ එම කතාවෙන් මඳ අස්වැසිල්ලක් ලැබුණි.
“එහෙනම් ඒකද නිර්මාල්ගේ ගෙදර දවසක්ම හිටියේ?”
ඇයද දෙඇස් නටවා දඟකාරි ලෙස සිනාසෙමින් ඇසුවාය. ෂෙරිල්ද එම සිනාවට එක්වූයෙන් සුචිත්‍රාගේ සිතේවූ වරදකාරි හැඟීම පහව ගියේය.
ෂෙරිල්ගේ රූපලාවන්‍යාගාරයේ සිටිද්දී සුචිත්‍රාට ඩේමියන්ගෙන් ඇමතුමක් ලැබුයේ ඔහුට ඇය හමුවීමට අවශ්‍යය බව කියමිනි. සුචිත්‍රා ෂෙරිල්ට බොරුවක් කියා ඩේමියන්ගේ ඉල්ලීම පරිදි කොටුවේ රැම්පාට් හෝටලයට ගොඩවිය. ඈ එනතෙක් මඟබලා සිටි ඩේමියන් සුචිත්‍රාව රැගෙන කෙළවරකවූ මේසයක වාඩිගත්තේය. සුචිත්‍රා වටපිට බලමින් සිටනු දැක “මොකද වටපිට බලන්නේ?” ඇසීය.
“නෑ මාව දන්න කවුරුහරි ඉන්නවාද දන්නේ නැහැ එකයි.”
“බය වෙන්න එපා බබෝ මේ වෙලාවට මේකට වැඩිය ගෙස්ට්ලා එන්නේ නැහැ.”
“ඉතින් ඇයි මට එන්න කිවේ?”
“එන්න කිවේ ඔය ලස්සන මුණ පොඩ්ඩක් බලලා යන්න.”
“ඉතිං බලාගත්තාද?”
“බලාගත්තා එත් එකක් නං මදි.”
“ඒ මොකක්ද ඒ.”
ඩේමියන් සෙමින් මේසය මත තිබූ ඇගේ ඇඟිලි තුඩුවලින් ඇල්ලීය. එකවරම ඇතැගිලි හරහා පටන් ගත් ගැස්මක් කුඩා විදුලි සැරයක් මෙන් ක්ෂණිකව ඇඟපුරා දිවගොස් ඇගේ සියළඟම උණුසුම් කරවන්නට විය. ඔහු තම දෑතට ඇගේ දෑතම හසුකරගෙන සෙමින් සෙමින් එය පිරිමදින්නට වුනි.
“ඊයේ අර ගෙදරදි දුන්නාවාගේ එකකුත් ඕනේ.”
“ආ ඒකටද මේ එන්න කිවේ. හොඳට හිටීවි මෙතන ඒ දේවල් කෙරුවෙත් එහෙම.”
සුචිත්‍රා බොරු අමනාපයක් මවාපාමින් පැවසුවාය.
“කෝ උපනන්ද අද වැඩද?”
“ඔව් එයා අදත් ලෙඩවෙච්ච මාළුන්ට බෙහෙත් දාන්න ගියා.”
“එහෙනම් ඔයාට ගෙදරයන්න හදිස්සියක් නැහැනේ?”
“ගොඩාක් හවස්වෙනකම් ඉන්න නම් බැහැ. ඇයි ඩේමියන්?”
“නෑ රිලැක්ස් එකේ ටිකක් කතාකර කර ඉන්න.”
“මෙතනද?”
ඇය වටපිට බලමින් ඇසුවාය.
“නෑ මෙතන නෙමෙයි. කවුරුවත් නැති තැනකට යමුද? කමක් නැහැ නේද?”
ඈ හිස සොලවා අනුමැතිය දුන්නාය. ඒ අවසරයෙන් වේටර්වරයෙකුට සංඥාවක් දී ළඟට ගෙන්වාගත් ඩේමියන් රහසින් මෙන් යමක් පවසනවා සුචිත්‍රා දුටුවාය. සුළු මෙහොතකින් වේටර්වරයා යමක් ඩේමියන් අතට දී යන්නට ගියේය.
“හරි දැන් අපි යමු නිදහස් තැනකට.”
කී ඩේමියන් ඇයව රැගෙන උඩු මහලේ කාමර දෙසට පියවර නැගීය. සුචිත්‍රාද හොර බැළලියක මෙන් ඔහු පසුපසින් ඇදීගියේ අවට කිසිවෙකුට තම මුහුණ නොපෙනෙනු පිණිස හිස බිමට නැඹුරු කරගනිමින්ය.
මතුසම්බන්ධයි......
