 |
| පළිගු කිරිල්ලී - දහතුන්වන කොටස |
“කවුද ඉන්දිරා කියන්නේ?”
ගුරුවරයෙකු නොසිටි කාල පරිච්ඡේදයක පන්ති කාමරය තුළට ආ කාර්යාලයේ සේවයේ නියතු සුමනේ මාමා විමසීය. එක්වරම පන්තිය දැඬි නිහඬතාවයක ගිලුණි. සියල්ලන්ගේ දෑස් ඉන්දිරා දෙසට යොමුවීම නිසාවෙන් ඉන්දිරා දැඬි අපහසුතාවයකට මුහුණ දුන්නා ය. ඈ අසීරුවෙන් මෙන් තම අසුනින් නැගිටගත්තාය.
“ම...ම ... මම ඇ...යි? ”
“ඔය ළමයාට ඔෆිස් එකට එන්නයි කිව්වා.”
වෙනින් යමක් විමසන්නටත් ප්‍රථමයෙන් පන්තියෙන් එළියට බට හේ ඉක්මනින්ම අතුරුදහන් විය. වික්ෂිප්ත වූ ඉන්දිරා නොදැනිම තම අසුනේ ඉන්දවුණි.
“මොකෝ බං? ”
“දන්නේ නෑ.”
තමා වෙත යොමුව ඇති දෑස් මඟ හරිමින් ඉන්දිරා පහත් හඬින් දීපිකා සමඟ කතා කළා ය.
“ඇයි උඹට කොල්ලෙක් දුන්න ලියුමක්වත් අහුවෙලාද?”
“පිස්සුද බං?”
“පිස්සු නෙමෙයි. නැත්නම් උඹට ඔෆිස් එකට එන්නයි කියයිද? ”
“පලයන් යන්න බං මාව තවත් බයකරන්නේ නැතිව.”
“මම මොකටද උඹව බයකරන්නේ? මම ඇහැව්වේ එහෙම දෙයක් නම් ලෙඩක් තමා.”
“විකාරද? මම ඔය ලියුම් ගණුදෙනුවලට ගියේ නෑනේ.”
“එහෙනම් මොකටද? උඹ පිචර් එකක් බලන්නවත් එහෙම ගියාද?”
“මම එක සැරයක් කිව්වානේ එහෙම එකක් නෑ කියලා. ප්‍රින්සිපල් මැඩම් ද දන්නේ නෑ කතා කෙරුවේ. අනේ බං මට කලන්තේ වගේ.”
“උඹ බයවෙන්න දෙයක් නෑනේ වැරද්දක් කෙරුවේ නැත්නම්. හරි බං දැන්වත් කෙඳිරිගගා ඉන්නේ නැතිව පලයං ඔෆිස් එකට.”
අපහසුවෙන් මෙන් අසුනින් නැගිටගත් ඉන්දිරා හිමිහිට පන්තියෙන් පිටව ගියේ ව්‍යාකූලව ගිය මනසින්ය. ඔෆිස් කාමරයට ඈ ගැහෙන සිතෙන් යුතුව ඇතුල්වූවා ය.
“ආ ඔය ළමයද ඉන්දිරා කියන්නේ?”
“ඔව් මැඩම්.”
“පි. ජයවීර කියන්නේ තාත්තාද?”
“ඔව්.... මැඩම්.”
“ගිහිල්ලා බලන්න අර ස්ටාෆ් රූම් එකට එහා කාමරේ ඉන්නේ ඔයාගේ තාත්තාද කියලා.”
විනය පාලක චිත්‍රාංගනී මැඩම්ගේ තියුණු බැල්මට හසුවූ ඉන්දිරා මැඩම්ගේ වදන් ඇසුවනම ගල්ගැසුණා ය. එකවරම ස්ටාෆ් රූම් එක සොයාගත නොහැකිව මෙන් ඈ කිහිප වරක් එහා මෙහා බැලූවාය.
“ඇයි මොකද බයවෙලා වාගේ? යන්න අර කාමරේ.”
චිත්‍රාංගනී මැඩම් පෙන්වූ කාමරයට දෙසට ඇවිද ගිය ඉන්දිරා එයට හිසපොවා එබී බැලීය. කාමරයේ තිබූ මේසයක් අද්දර ලෑලී පුටුවක අසුන්ගෙන සිටි ඔහුගේ අවුල්වූ කොණ්ඩයත් සුපුරුදු සරම හා කමිසයත් දුටුවනම ඕ තම තාත්තා හඳුනාගත්තා ය. නොසිතු මොහොතක පාසල වෙත පැමිණීම නොරිස්සූ ඉන්දිරා තම හැඟීම් පිටව යා නොදී සඟවාගත්තා ය.
“ඇයි?”
ඉන්දිරාගේ කටහඬ ඇසුනු ජයවීර තම කල්පනා ලොවින් මිදි එකවරම හැරී බැලීය. ඔහු තම ළෙන්ගතු සිනහව පාමින් අසුනින් නැගිට ඉන්දිරා වෙත ආවේ අත රැඳි පාර්සලයකුත් ඇය වෙත දිගුකරමින්ය.
“නිකං ආව ඉන්දිරාව බලලා යන්න.”
“මාව බලන්න නම් ගෙදරට එන්න එපැයි.”
“මේ ළඟකට ආවා එකයි.”
ඉන්දිරා කිසිත් නොකියා කාමරයෙන් පිටත කවුරුන් හෝ බලාහිදියිද කියා විමසිලිමත් විය. ඇගේ නිහඬතාවය බිඳ හෙලමින් ජයවීර කතා කරන්නට විය.
“ඉන්දිරා මල්ලිත් එක්ක අපේ ගෙදර යන්න එන්න ඕනේ.”
“අපිට දැන් ගෙදරක් නෑනේ.”
“මම කුලියට ගෙයක් අර ගත්තා.”
“අම්මා කැමතිවෙන එකක් නෑ.”
“අම්මා උඹලාව දාලා ගිහිල්ලානේ. මම හෙට අනිද්දාම එනවා ඔයාලව එක්කගෙන යන්න.”
“අම්මා අපිව දාලා ගිහිල්ලා නෑ. එයා ගියේ රට රස්සාවකට.”
“ ආ මෙන්න මල්ලිටත් දීලා යාළුවොත් එක්ක කන්න.”
“ඇයි තාත්තේ මෙහෙට ආවේ. දැන් ළමයිනුයි ටීචර්ස්ලායි එක එක ඒවා අහයි. මට පාඩුවේ ඉන්න දෙන්න. තාත්තාට මාව බලන්න ඕනේම නම් ගෙදරට එන්න තිබුණා නේද? අයේමත් ඉස්කෝලේට එන්න එපා. ඇවිල්ලා මට ලැජ්ජා කරන්නත් එපා.”
ඉන්දිරා තම කැකෑරෙන ආවේගයන් වදන් බවට පත්කරවාලමින් ජයවීරගේ මුහුණට දමා අනින්නාක් සේ කියා දැමුවා ය. ඇගේ හඬ කැඩී උඟුරෙන් ඉකියක් පිටවුණි. පිටිඅල්ලෙන් තම දෑස් පිදාගත් ඈ යළි පන්තියට යන්නට ආපසු හැරුණා ය.
“ආ මේක අරන් යන්න. කළුතරින් අරන් ආවේ.”
ජයවීර තම බිඳුණු හඬින් ඇයට කතාකර අත තිබූ වයින් බිස්කට් පාර්සලය දිගු කළේය.
“මට එපා. ඕකත් අරගෙන යන්න.”
කී ඉන්දිරා කාමරයෙන් එළියට ආවා ය. ඇය පිටව යන අයුරු බලා සිටි ජයවීර තම අත තිබූ පාර්සලය තදින් මිරිකාගත්තේය. කාමරයෙන් ඇවිද යනු විමසිලිමත්ව බලා සිටි චිත්‍රාංගනී මැඩම් ඉන්දිරාව ඇමතීය. මැඩම්ගේ හඬින් තිගැස්සී ගිය ඉන්දිරා ඇය ඉදිරියට ආවේ යළිත් බියට පත්වය. ඉන්දිරාගේ දෑස් කෙවණි තුළ පොදිකන කඳුළු ගුලිය චිත්‍රාංගනී මැඩම්ගේ විමසිලිමත් දෑස් මගහරිනු බැරිවිණි.
“ඉන්දිරා ඒ තාත්තා නේද?”
“ඔව් මැඩම්.”
“ඇයි හදිසියක්ද?”
චිත්‍රංගනී මැඩම් ඇසූ පැනයෙන් වික්ෂිප්තවූ ඉන්දිරා මඳක් මුනිවත රැක්කා ය. කිවයුතු කිසිවක් සිතාගත නොවීය. මුවින් එකදු වචනයක් පිටකරගත නොහැකිව ගොත ගසන්නට විය.
“මේ මේ.. දන්නේ නෑ මැඩම්. මාව බලලා යන්නලු.”
ඉන්දිරා බිම බලාගෙන පිළිතුරු දුනි.
“ඇයි තාත්තා ඉන්නේ ඔයාලත් එක්ක නෙමෙයිද?”
“නෑ.”
“අම්මා?”
“රට රස්සාවකට ගියා.”
ඇය බිඳුණු හඬින් පවසද්දී ඇස් කෙවණි තුල පොදිකෑ කඳුළු ගුලිය නිහඬව පහළට ගලා යන්නට විය.
“දැන් ඔය ළමයා කඳුළු පිහිදා ගන්න. මුණ හෝදගෙන පන්තියට යන්න.”
“හොඳයි මැඩම්.”
“ඔය ළමයාට මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා නම් මට ඇවිල්ලා කියන්න හරි ද?”
ඉන්දිරා අත තිබූ ලේන්සුවෙන් දැස් පිසදාගෙන චිත්‍රාංගනී මැඩම් දෙස බැලීය. මැඩම් ඉන්දිරාගේ හිසට අත තබා ළෙන්ගතු ලෙසින් සිනාහවක් පා ඔෆිස් කාමරය දෙසට ඇවිද ගියා ය. ඈ ඉක්මනින්ම කාර්යාලයේ පිටත තිබුනු පයිප්පය වෙත ගොස් මුහුණකට සෝදාගත්තා ය. තාත්තා පිටත්ව ගියාදැයි බැලීමට ඇයට මතක්වූයේ යළිත් පන්තියට ගමන්ගන්නා අතරවාරයේදීය. එහෙත් යළිත් හැරී ගොස් බැලීමට ඇගේ සිත ඉඩ දුන්නේ නැත. බිමට නැඹුරුකරගත් නෙතින් යුතුව පන්ති කාමරයට ගොඩවූ ඈ තම අසුනේ වාඩිගත්තා ය. කෙල්ලන් කිහිපදෙනෙකු ඈ වටකරගත්තේ සියලු කාරණා දැනගනු පිණිසය.
“ඇයි ඉන්දිරා මොකටද කතා කලේ?”
“මුකුත් නෑ.”
“එහෙනම් මොකටද ඔෆිස් එකට එන්න කිව්වේ?”
කටකාර එකියෙකු වූ චතුරානි ඇසුවා ය.
“අපේ තාත්තා ඇවිල්ලා තිබුණා. එකයි.”
“ඇයි උඹලාගේ තාත්තා ගෙදර නෙමෙයිද ඉන්නේ?”
යළිත් චතුරානිගෙන් පැණයක් එල්ලවුණි. ඇගේ ප්‍රශ්නයෙන් මඳක් තැති ගත් ඉන්දිරා කිසිත් වෙනසක් නොපෙන්වා
“නෑ තාත්තා කොළඹනේ වැඩ කරන්නේ. මේ හදිසියකට ආපූ ගමන් මාව බලලා යන්න ඇවිල්ලා.”
“අපි හිතුවේ වෙනින් එකක්.”
දීපිකා එක්වරම ඇය දෙස රවා බැලීය.
“උඹලාගේ මිම්මෙන් මෙයාවත් මනින්න ආවද. දැන් දැන ගත්තානේ කාරණාව.”
ඇය කෝපයෙන් කීවාය. දීපිකාගේ විරෝධය හමුවේ චතුරානි ඇතුළු කෙල්ලන් පිරිස යළි තම අසුන් කරා ගියහ. පෙර සුදානම් නොවූ ප්‍රශ්න වැලකට නොපැකිලව උත්තර බඳින්නට හැකිවිම ඇයටම අදහා ගත නොහැකි විය.
“ඇත්තටද තාත්තා ආවා කිව්වේ?”
දීපිකා කෙල්ලන් පිටව යතතෙක් හිඳ හොර රහසින් ඇසුවාය.
“ඔව්.”
“එහෙනම් මොකටද ඇඬුවේ?”
“ඇඬුවා? මම?”
“උන්ට බොරු කළාට මට බොරු කරන්න එපා. උඹේ ඇස් දෙකත් එක්කම රතුවෙලා. ඇයි මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක්ද?”
“මම පස්සේ කියන්නම්.”
විවේක කාලය තෙක් දීපිකා ගතකලේ ඉන්දිරාගේ ප්‍රශ්නය දැන ගැනීමේ කුහුලෙන් යුතුවය. සීනුව නාදවූ පසුව අසුනෙන් නැඟිටගත් දීපිකා
“යමු කැන්ටිම ගිහිල්ලා කතා කරමු.”
“බෑ මට බඩගින්නක් නෑ.”
“බොරුවට බඩගින්නේ ඉන්නේ නැතිව යමං බං.”
“උඹ ගිහිල්ලා කාපං බං.”
“මම කන්න මොනවා හරි අරගෙන එන්නම්.”
ඈ ඩෙස්කයට ඔළුව තබාගෙන දෑස් පියාගත්තා ය. අපිළිවෙලකට හැඳ පොඩිවුණු ඇඳුමෙන් යුතුව පාසලට පැමිණ සිටි තාත්තාගේ රුපකාය ඇගේ මනසේ විද්‍යාමාන විය. කලකින් නොකැපූ අවුල්ව ගිය කොණ්ඩය අතින් සකසමින් තමන් හා කතාකල අයුරු යළිත් සිහිපත් වුණි. තාත්තා ගැන සිහිපත්වෙද්දී මෙතෙක් වේලාවක් සිතේ ඇවුලුණු තරහව කෙමෙන් කෙමෙන් අඩුවීගොස් ඔහු පිළිබඳව දුකක්ද හට ගැනුණි. තමා තාත්තාට කතා කළ අයුරු සැර වැඩියැයි සිතීය.
“ඉන්දිරා උඹ නිදිද? නැගිටපං.”
ඇය දෑස් හැර ඔළුව උස්සා බැලුවාය. මාළු පාන් බනිස් ගෙඩි දෙකක් දැමූ කුඩා ඉටි බෑගයක් මේසය මත තැබූ දීපිකා ඈට කන්නට ආරාධනා කළාය.
“ආ කන්න.”
“එපා.”
“මේ පිස්සු නැතිව කාපං බං.”
බෑගය විවරකර මාළුපාන් බනිසයක් අතට ගන්නා ගමන් කීවා ය. කෑමට පිරියක් නොතිබ්බත් දීපිකාගේ බලවත් පෙරෙත්ත නිසා ඉන්දිරා බනිස් ගෙඩියක් අතට ගත්තා ය.
“ඉතිං මොකදවුනේ?”
“වෙනදාට ගෙදර ඇවිල්ලා එයා සුදු නැන්දාට කියන දේ අද මට කිව්වා.”
“ඒ මොකක්ද?”
“අපිව ආපහු රත්නපුරේ එක්කගෙන යනවාලු. අම්මා මේ වාගේ දේවල් සිද්ධවෙනවා කියලා දන්නවා නම් කීයටවත් රට රස්සාවකට යන්නේ නෑ.”
“ දැන් ඔය මාළුපාන් එක කාපං. ඔය මැස්සෝත් වහනවා.”
මාළුපාන් ගෙඩියෙන් කැබැල්ලක් කඩාගෙන හපන්නට ගත් ඉන්දිරාට එකවරම පිට උඟුරේ ගියේ දැස් වලින් කඳුළු පිට කරවමිනි. ඇය නොනවත්වා කහින්නට විය. තමන් කමින් සිටි බනිස් ගෙඩිය පසෙකලා ඉන්දිරාගේ පිටට තදින් තට්ටු කරන්නටවූ දීපිකා කැස්ස අඩුවූ විට වතුර බෝතලය දිගුකළා ය. කහිමින්ම වතුරු උගුරු කිහිපයක් පානය කළ ඕ කඳුළු පිටවූ දෑස් පිසදාගත්තා ය.
“කතා නොකර කාලා ඉදපං.”
“මේ ඇති, මට කන්න පිරියක් නෑ.”
“නෑ නෑ උඹ මේක කන්නම ඕනේ. බලපන් උඹ මේක කාලා නෑනේ.”
යළිත් වරක් දීපිකාගේ බල කිරීම මත මාළුපාන් ගෙඩිය ආහාරයට ගත්තේ අකමැත්තෙනි. වතුර බී අහවර වෙනතෙක් දීපිකා කල්යල් බැලූවාය.
“අම්මා මොකද කියන්නේ?”
“සමහරවිට අම්මා දැන් දන්නවාත් ඇති. ඒත් මට සැකයි අම්මාට මේ ගැන දන්වලා තියෙනවාද කියලත්. සුදු නැන්දා මේවා කියලා යවන්න බයයි, අම්මා බයවෙයි කියලා.”
“එතකොට සුදු නැන්දයි මාමයි කැමතිද ඔයාලව යවන්න?”
“එයාල නම් කැමති නෑ. එයාල තාත්තාට කිහිප සැරයක් එහෙට එන්න එපා කිව්වා.”
“දැන් උඹ කැමතිද එහෙට යන්න?”
“මං දන්නේ නෑ බං, මට මේවා හිතනකොටත් ඔළුව පිස්සු වෙනවා. තාත්තා ඇවිල්ලා අපිව එහෙට එක්කන් යන්න හදනවා, රණ්ඩු කරනවා. එක්කෝ ඕනේ දෙයක් වෙන්නයි කියලා එහෙට යන්නත් හිතයි.”
“මට නම් හිතෙන්නේ අම්මා එනකම් මෙහේ හිටියොත් හොඳයි කියලා.”
“මට එහෙමත් හිතෙනවා. ඒත් මට දුක තාත්තාට අපිව බලන්න මෙහෙට එන්න එපා කිව්ව එකට.”
ඉන්දිරා නෙත් තුළ ගුලි ගැසුනු කඳුළු කැට ලේන්සුවෙන් පිසදා ගෙන තදින් හුස්මක් ගත්තා ය.
“එන්න එපා කිව්ව එක හොඳයි. තාත්තා නිතරම මෙහෙට එන්න ගත්තොත් ඒක මේ ඕපාදූප මලු වලට හොඳ මාතෘකාවක් වෙයි.”
විවේක කාලය අවසන්වීමේ සීනුව නාද වෙද්දී දීපිකා තම අසුනේ හිඳගත්තාය. ඉන්දිරා ද බෑගයෙන් පොතක් රැගෙන එහිවූ අකුරු පෙළ දිගේ අරමුණකින් තොරව දැස් දිවයවන්නට වුණි.
පොඩි මාමාගේ උපදෙස් මත සුදු නැන්දා ලියා යවන ලද ලිපියට තමාලිගේ පිළිතුරු ලිපියද ඉක්මනින් පොඩි මාමා අතට පත්විය. එය කියවූ ඔහු සුදු නැන්දාට පැවසුවේ තමාලිගේ තීරණය තමාද අනුමත කරනා බවයි. ජීවිතයේ බරක් පතලක් නොගත් බේබද්දෙකුවූ ජයවීර තම ළමයින්ගේ ආරක්ෂාව හා රැකවරණය ලබාදෙනු ඇතැයි සිතිය නොහැකි බැවින් ඔහු පිළිබඳව විශ්වාස නොකරන ලෙසින් ඇය ඉල්ලා සිටියා ය.
“මේ ලියුමේ කියලා තියෙන්නෙත් ජයවීරට දරුවෝ දෙන්න එපා කියලානේ. අපිට කරන්න තියෙන්නෙත් එච්චරයි.”
“එක නම් එහෙම තමයි එත් මේ මිනිහා ඔය කතා අහයිද මල්ලියේ?”
“ජයවීර ඊට පස්සේ ආවේ නැද්ද?”
“නෑ. මම කිව්වේ ජයවීරට මල්ලි ඉන්න දවසට එන්න මිසක් සතියේ දවස් වලට මෙහේ ඇවිල්ලා මාත් එක්ක රණ්ඩු අල්ලන්න එපායි කියලායි.”
“සමහර විට අද හෙට මේ පැත්තේ එන්නත් පුළුවනි.”
“ඔය මිනිහාට වැඩක් නැද්ද මන්දා මෙහේටම එන්නේ.”
* * * * *
දින කිහිපයකින් සුපුරුදු පරිදි ජයවීර නිවසට පැමිණියේ ළමයින්ව රැගෙන යන බව පවසමින්ය. පොඩි මාමා තමාලිගේ තීරණය පැවසු විගස ජයවීර අධික කෝපයට පත්ව රෞද්‍ර ලෙසින් හැසිරෙන්නට විය.
“යකෝ මම ඉල්ලුවේ මගේ දරුවෝ. තොපිට පුළුවනිද මට මගේ දරුවන් නොදී ඉන්න. තොපිලා දන්නේ නෑ මේ ජයවීර කවුද කියලා.”
ඔහු ඉස්තෝප්පුවේ තිබූ වේවැල් පුටුවකට පයින් පහරක් එල්ල කළේය. වටයක් කැරකී ගිය පුටුව පිල් කණ්ඩියේ හැපි උඩුබැලි අතට වැටුනේ කකුල් හතරම ඉහළට ඔසවාගෙනය. ඉන්දිරාගේ සායේ එල්ලුනු කෝලිත බිය රැඳුනු දෑසින් තාත්තා දෙස බලා සිටියේය. මෙතෙක් වේලාවක් පසෙකට වී බලා සිටි සුදු නැන්දා පුටුවට පයින් ගැසූ විගසම ඉස්තෝප්පුවට කඩාගෙන පැන්නාය.
“මේ ජයවීර ගෙදර බඩුමූට්ටු කඩා බිදලා දාන්න උඹ කවුද? මම ඉලපත ගන්න කළියෙන් මෙතනින් පලයන්.”
“උඹේ ඉලපතට කවුද බං බය වෙන්නේ? යකෝ හිරේ ගිය මට මේවා මොනවාද?”
පොඩි මාමා ඉක්මනින් සුදු නැන්දා වෙත ළංවූයේ ඇයව ආරක්ෂා කිරීමටය.
“අක්කේ මෙතනින් අහකට පලයන්.”
ඇගේ බාහුවකින් අල්ලාගත් පොඩි මාමා සාලයට ඇඳගෙන ගියේය.
“මේ තිරිසන් මිනිහා එක්ක මොන කතාද? මෙන්න මෙහේ ඇතුළට වෙලා ඉන්නවා. මේ ඉන්දිරා මම කියනකම් ඇතුලෙන් දොර වහගෙන ඉන්න. ”
කී පොඩි මාමා මිදුලට බැස්සේ කෝපයෙන් පිපිරෙන කේන්තියක් සමඟින්ය. ජයවීර ඒවන විටත් මිදුලේ තබා තිබූ මල්පෝච්චි කිහිපයක් කඩා බිඳ දමා තිබුනේ පයින් ඇනිමෙනි.
“ජයවීර නවත්තපන් මිනිහෝ ඔය කරන අසමජ්ජාති වැඬේ.”
මිදුලේ තිබූ මල් ගස් උදුරා විසිකරමින් සිටි ජයවීර ඉස්තෝප්පුව දෙසින් ආ පොඩි මාමාගේ ගැඹුරු හඬින් තිගැස්සී ගියේය. උගුල්ලා අතට ගත් ඇන්තුරියම් ගසක් ඔහු පසෙකට විසීක්කළේය. වියරු වැටුනු පොඩි මාමා පසෙක තිබුනු වැටමාර ඉන්නක් උදුරා ගත්තේ අසුරු සැනකිණි.
“මගේ ගෙදරට ඇවිල්ලා ගෙදර බඩු පොඩි කරලා චංඩිකම් කරන්න දෙන්න බෑ. හොඳ හිතිං මෙහෙන් තොලොංචි වෙලා පලයන්.”
“උඹ පොල්ලක් ගත්තේ මට ගහන්නද?”
“ඔව් ගහනවා තමයි. තවත් නම් ඉවසන්නේ නෑ ජයවීර.”
ඔහු වැටමාර ඉන්න උරුක් කරමින් පැවසීය. ජයවීරගේ මෙන්ම පොඩි මාමාගේ කෑ ගැසීම ඇසුනායින් අසළ පහල ගෙවල් වලින් එකා දෙන්නා ගෙවත්තට එබී බලන්නට විය.
“ගහපං ඇයි මොකද බලා ඉන්නේ ගහලා මරපං.”
ජයවීර තම කෙරුම්කාරකම පෙන්වන්නට මෙන් පපුවට දැතින්ම ගහගෙන ගහගෙන යන්නට විය.
“මගේ දරුවෝ දෙන්නා දෙන්නේ නැතිව මම මෙතනින් යන්නේ නෑ.”
“මේ ජයවීර මගේ යකා අවුස්සගන්නේ නැතිව මෙතනින් පලයන් යන්න. අපිවත් පව්කාරයන් කරන්න එනවා.”
“තොපිලා දන්නේ නෑ මම කවුද කියලා. මම ආයෙත් එන්නේ නිකම් නෙමේ. මගේ උන් දෙනතුරු මම එනවා.”
කී ජයවීර දෙවට අද්දරින් පහළට බැස ගියේ කලබගෑනියේ හඬ ඇසී මිදුලට එකා දෙන්නා ඇදී එද්දීය.
“ඇයි පොඩි මාමේ මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක්ද?”
වැනි වැනී පහළට බසිනා ජයවීර දෙස බැලූ උඩහ ගෙදර ගයාන් ඇසීය.
“මේ අපේ තමාලිගේ මනුස්සයානේ. බීගෙන ඇවිල්ලා පොඩි රණ්ඩුවක් ඇල්ලුවා. දැන් හරි.”
තම අතේ තිබූ වැටමාර පොල්ල පසෙකට වීසිකර දමා ඇවිත් සිටි අයට සිනාහවකින් සංග්‍රහ කළේ තම සිතේ පැසවන කෝපය සඟවා ගනිමින්ය.
“ලොකුවට සද්දේ ඇහුනා. අපි මේ දුවන් ආවේ ඒකයි.”
ගුණසෝම ගයාන් දෙස බලමින් කීවේය.
“මොකද කරන්නේ මාමේ ඔය මිනිහා අල්ලලා දෙකක් දීලා පොලීසියට දෙමුද?”
“ඕනේ නෑ ළමයිනේ දැන් ප්‍රශ්නේ ඉවරයිනේ.”
“ඒවුනාට මිනිහා ආයෙත් එනවා කියලා නේද ගියේ?”
“බිව්වාම හිතට ගන්න චණ්ඩිකම්නේ ළමයිනේ. වෙරි ගියාම ඔක්කෝම හරි. අපි කලබල වෙන්න නරකයි.”
“ඔය මිදුල එහෙම අස්කරගන්න උදව් ඕනේද?”
“එපා ළමයිනේ. දැන් රෑ වුනානේ. මේ කරුවලේ සතා සරුපයා වුනත් ඉන්න පුළුවනි. මට හෙට අස්පස් කරගන්නම්.”
“එහෙනම් අපි ගිහිල්ලා එන්නම්.”
“පොඩි මාමේ මොකක් හරි උවමනාවක් එහෙම තියේනම් අපිට කියන්න.”
ගයාන් ගුණසෝම සමඟින් පිටවී යන ගමන් කීවේය.
තාත්තාගේ හා පොඩි මාමාගේ කෑගැසිල්ල ගෙතුළට වැදී හුන් ඉන්දිරා අසා සිටියේ බියෙන් ගැහෙමින්ය. ඇගේ තුරුල්ලට වී සිටි කෝලිත පොඩි මාමා තාත්තාට කෑගසාගෙන යන හඬ ඇසී ඈ අතහැර සුදු නැන්දාගේ බෙල්ල බදාගත්තේය. එකවරම රණ්ඩුවේ ශබ්දය අඩුවීගියායින් ඉන්දිරාගේ බිය තවත් වැඩි වින. අහේතුක බිය ඇගේ සිත හිරිවට්ටටන්නට පටන්ගෙන තිබුනේ තාත්තා ගෙදරට ගොඩවූ මොහොතේදී පටන්ය. දෙකම්මුල් දිගේ පහළට ගලා ගිය කඳුළු ගවුම් වාඩියෙන් පිසදාගත් ඈ මිදුල දෙසට හොඳින් කන්දුන්නා ය. තාත්තාට හෝ පොඩි මාමාට හෝ කරදරයක් නොවේවායි ඇයගේ සිත මුරගාන්නට විය. පොඩි මාමා සරමෙන් දැත් පිසදමමින් ගෙතුළට වදිද්දී තාත්තාට කරදරයක් ඔහුගෙන් සිදුවූවාදැයි යළිත් ඇගේ සිතට බියක් ඇතුලු විය.
“කෝ ජයවීර?”
“මට බැන බැන ගියා.”
“ඇති යන්තම් මිනියක් දෙකක් මැරෙන්නේ නැතිව.”
“මිනිහා හැදුවේ කෑකොස්සන් ගහලා අපිව බය කරවන්නයි. වටේ පිටේ අය එකතුවෙද්දී මිනිහා හිමිහිට මාරු වුනා.”
“බී ගත්තාම ජයවීර නියම තිරිසනා. අපොයි අර ඉස්කෝලේ යන නොදරුවෙක්නේ බස් එකට යට කරලා මැරුවේ.”
“ඇති අක්කේ. දැන් තියෙන දෙයක් ඉක්මණටම රත්කරලා කන්න දෙන්න. නිදාගත්තාම ඔය සිද්ධි ඔක්කෝම අමතක වෙලා යාවි.”
තවමත් සුදු නැන්දාගේ බෙල්ල බදාගෙන සිටිනා කෝලිත දෙස බලා පොඩි මාමා පැවසුවායින් ඈ කෝලිතගේ දෑත් බෙල්ලෙන් මුදවාගෙන ඉන්දිරාට බාර කළා ය. නිවසේ ඇතිවන රණ්ඩු සරුවල් ආදිය ගැන හාන්කවිසියක් වත් නොදන්නා ලෙසින් ඇඟිල්ලක් මුවතුළ රඳවාගෙන නිදි ලොවට වැඳී සිටින පොඩි මල්ලි දිනේෂ් ගැන සොයා බැලූ ඉන්දිරා ඇද තෙමාගෙන සිටින කලිසම් පොඩිය ගලවා ඉවත් කළා ය.
“ඇයි අක්කේ තාත්තා මෙහේ ඇවිල්ලා රණ්ඩු කරන්නේ?”
කෝලිත තම නිදිමත බේරෙන ඇස්වලට කඳුළු කැට පුරවාගෙන ඇසීය.
“අපිව රත්නපුරේ එයාගේ ගෙදරට එක්කන් යන්නලූ.”
“අපෝ එයා එක්ක යන්න බෑ. එයා ගාව අමුතු ගඳක්නේ තියෙන්නේ.”
කී කෝලිත ඉක්මනින් සුදු නැන්දා සොයා කුස්සිය දෙසට දිවගියේය.
රාත්‍රී බත්පත අතට ගත් ඉන්දිරාට එය කෑමට ගැනීමට තරම් පිරියක් තිබුනේ නැත. නොසිතුවිරූ ලෙස ඇතිවූ කලබගෑනියෙන් පොඩි මාමාත් සුදු නැන්දාත් පීඩා විදී මානසික තෙහෙට්ටුව ඔවුන්ගේ කෑම රුචිය පළවාහැර තිබුණි. ඔවුන් තම සිත තුළ පැවති පීඩනය ඉන්දිරාට හෝ කෝලිතට නොපෙන්වාලීමට උත්සාහ කරන්නට විය. බත් පත අතට ගත්තද යළි යළිත් මනසට නැගෙනා අප්‍රසන්න සිතුවිලි බත් කටවල් දෙක තුනකට සීමා කළේය. බත් ව්‍යාංජන එකට ඇනූ පොඩි මාමා පිළිකන්නේ තිබූ තහඩු කැබැල්ලක් මතට දැමීය. මෙතෙක් වෙලා බත්පත අතගාගා සිටි ඉන්දිරා ද බත් පිගාන හලා සෝදා දැම්මා ය. නිවසේ සියල්ලන්ගේ සියලුම කටයුතු අකර්මණ්‍යය කර දැමුවාක් මෙන් කිසිවෙකුත් කතා බහකින් තොරව සිටින්නට විය. සුදු නැන්දාත් ඉවුම් පිහුම් කළ ව්‍යංජන ඇතිලි කිසිවක් නොසෝදා නින්දට වැටුණි.
ගවුමට උඩින් ඇද සිටිනා එහෙන් මෙහෙන් වුල් ලිහී ඉරුනු ස්විටරය අස්සෙන් සීතල සුළං රැල්ලක් දොර හැර ඉස්තෝප්පුවට ගොඩවූ ඉන්දිරාගේ ගතේ හී ගඬු නංවාලමින් හමා ගියේය. ඇය තම දෙඅත් පපුව මත්තෙන් බැද ගත්තේ ළයට වදිනා සීතලෙන් මිඳීම සඳහාය. උදෑසන මීදුමෙන් වැසුනු ගස්කොළන් හේතුවෙන් මිදුල පුරා තිබුයේ මඳ අඳුරකි. එහෙත් අඳුර මැදම ඉස්තෝප්පුවේ කෙළවරට පැමිණි ඈ හාත්පස සිසාරා බැල්මක් හෙලුවේ වෙනදා නොවෙන වෙනසක් දැනුන බැවිනි. දෑස් අඳුරට හුරුවනතෙක් සිටි ඉන්දිරා මිදුලට බැස්සේ ඉදළ ගනු පිණිසය. කැඩුනු මල් පෝච්චියක කොටසක් ඇගේ පාදයේ වැදුනායින් ඈ විමසිලිමත්වූවාය. ඉන්දිරාට අදහාගත නොහැකිවූයේ තමන් මෙතෙක් දිනක් ආසාවෙන් රැකබලාගෙන සාත්තු සප්පායම් කල ඇන්තුරියම් පෝච්චි පෙරළා දමා පැළ උදුරා විසීකර තිබෙනු දුටුවිටය. ඇගේ පපුව දා ගෙන යනු දැනින. තාත්තා පෙරදින සැන්දෑවේ මිදුලේ අල්ලපු අඩව්ව යළි ඇගේ මතකයට රැගෙන ආවේය. උදෑසන සීතල පරයා ඇඟේ උණුසුම වැඩිවූයේ ලේ ගමනාගමනය වැඩිකරමින්ය. කෝපයත් ශෝකයත් දෙකම ඇගේ සිත වෙලාගත්තා ය. මඳ වේලාවක් බිම වැතිර පණ නල යදින මල් පැළ දෙස බලා සිටි ඕ තම සිත යළි තදකරන් තැලී පොඩි නොවුනු පැළ සීරුවෙන් එකතු කළේය. මිදුල යම් තරමකට හෝ පිළිවෙලකට සකසා ගන්නට ඈට හෝරාවක් පමණ ගතවිය. කොතරම් හල්දුම්මුල්ලට එන්න එපා කීවත් තාත්තාගේ කරදර එන්න එන්නම වැඩිවෙනවා මිස අඩුවීමක් නොවෙන බව කල්පනා විය. තාත්තා පාසලට පැමිණීම කෝලිතට මෙන්ම සුදු නැන්දාටද රහසක්ව තබාගත්තේ ඇයි දැයි ඇයට නොතේරුණි.
“ඉන්දිරා ජයවීරට චිත්‍රාංගනී මැඩම් එන්න කිව්වා.”
පහළ පංතියක කුඩා ළමයෙක් පංති කාමරයේ දොරටුවෙන් හිස ඇතුළට යොමුකර කීවේය. ඇගේ පණිවිඩය ඇසුනු විගසින් මෙතෙක් වෙලා පංතියේ තිබූ ගෝසාව එක්වරම අඩුවී ගියේය. එකා දෙන්නා ඉන්දිරා දෙස බලන්නට පටන්ගත්තේ ඉන් අනතුරුවය.
“දැන් උඹ චිත්‍රාංගනී මැඩම්ව යාළු කරගෙන වගේ?”
දීපිකා පන්තියට ඇසෙන අයුරින් තම හඬ වැඩිකර ඇසුවා ය.
“පිස්සුද බං?”
“හරි හරි ගිහිල්ලා වරෙන්කෝ. අපිටත් උදව්වක් එහෙම මැඩම්ට කියලා ගන්න බැරියෑ.”
අසුනින් නැගිට සිටගන්නටත් නොහැකි ලෙසින් ගතේ වාරු නොමැතිව ගියාසේ ඈට දැනුණි. පාසලට පැමිණි තාත්තාට කිසි දිනෙක තමා බලන්නට පාසලට නොපැමිණෙන ලෙසින් පැවසුවායින් ඔහු යළිත් නොඑනු ඇතැයි ඈට සිතුනද කටගොන්නක් බීගත් තාත්තා බීමතින් පාසලට පැමිණ ඇත්දැයි සිත තුළ බිය සංකා හොල්මන් කරන්නට විණි. ගතට වාරු ගෙන පන්තියෙන් පිටමන්වූ ඉන්දිරා චිත්‍රාංගනී මැඩම් සොයාගෙන කාර්යාලයට ගියා ය. ස්ටාෆ් රූම් එක දෙසට යද්දීම ඉන්දිරා ඇමතූ චිත්‍රාංගනී මැඩම්
“ඉන්දිරා ඉන්න මම එනකම්.”
ඇය ඉක්මනින් ස්ටාෆ් රූම් එකෙන් එළියට පැමිණ ඉන්දිරාගේ බාහුවෙන් අල්ලාගෙන චිත්‍ර පන්තිය දෙසට පිය නගන්නට විය.
“යමු.”
“ඇයි මැඩම්?”
“මට පොඞ්ඩක් කතා කරන්න තියෙනවා. අපිට නිස්කලංකේ කතා කරන්න පුළුවන් චිත්‍ර පන්තියේදි.”
චිත්‍රාංගනී මැඩම් ඇගේ බිය රැඳි දෙනෙත් වලට එබී බලා මඳහසක් නංවමින් කීවා ය. පාසල් භූමියේ නිස්කලංක තැනක පිහිටා තිබුනු චිත්‍ර පන්තියේ ඒ වන විට කිසිවෙකු රැඳී සිටියේ නැත. ඔවුන් දෙදෙනා පන්ති කාමරයේ පසෙක තිබු යකඩ පුටු දෙකක වාඩි ගත්හ.
“ඉන්දිරා ඔයාගේ ගෙදර මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක් තියෙනවාද?”
චිත්‍රාංගනී මැඩම් ඇසූ පැනයෙන් ඉන්දිරාගේ මුව ගොළුවුනි. කිසිදු උත්තරයක් දීමට නොහැකිවූ ඈ බිම බලාගත්තා ය. ඉන්දිරාට තම දෑස් කඳුළු වලින් පිරියන්නාක් මෙන් දැනෙන්නට විය.
“බය නැතිව කියන්න ළමයෝ. මම ඉන්නවා ඔයාගේ ඕනෑම දෙයකට.”
“අපි.... අපි ඉන්නේ අම්මාගේ පොඩි මාමාලගේ ගෙදර. අම්මා රට රස්සාවකට ගියා.”
“ඉතින් පොඩි මාමාලාගේ ගෙදරින් කරදරයිද?”
“අනේ නෑ මැඩම්, එයාලා අපිට හොඳට සලකනවා. තාත්තා තමයි නිතරම ඇවිල්ලා එයාලට කරදර කරන්නේ.”
“ඒ මොකටද?”
“අපිව එක්කගෙන යන්න.”
“දැන් තාත්තා ඉන්නේ කොහේද?”
“රත්නපුරේ. අපි ඉස්සර හිටියේ එහේ.”
“ඇයි දැන් මාමා ගේ ගෙදර ඉන්නේ? අම්මායි තාත්තයි දික්කසාද වෙලාද?”
ඉන්දිරා තම පවුලේ සිදුවූ සියලු විස්තර චිත්‍රාංගනී මැඩම්ට පැවසුවා ය. ඇගේ කතාව සාවධානව අසා සිටි ඕ ගැඹුරු හුස්මක් හෙළීය.
“දැන් මට තේරෙනවා මෙතන මොකක්ද වෙලා තියෙන්නේ කියලා.”
“ඇයි මැඩම්?”
“ඔයාගේ තාත්තා අදත් මෙහෙට ආවා ඔයාව බලන්නයි කියලා.”
“අදත් ආවා? කෝ දැන් තාත්තා.”
ඉන්දිරා විමතියෙන් මෙන් ඇසීය.
“එයා ඇවිල්ලා තිබුනේ පාසලකට එන්න ඕනෑ විදිහකට නෙමෙයි. ඒ නිසා අපි එයාට පොඞ්ඩක් අවවාද කරලා පිටත් කළා.”
ඉන්දිරාට ඇතිවූයේ බලවත් ලෑජ්ජාවකි. ඇගේ දෙකන් රත්වේගෙන එනු දැනින. යළිත් දැස් කඳුළු පටලයකින් බොඳ කරවාලන්නට විය.
“තාත්තා බීලාද හිටියේ මැඩම්?”
“ඔව්. ඔය ළමයාගේ මාමාට හෙට අනිද්දාට විතර ඉස්කෝලෙට ඇවිල්ලා යන්න කියන්න.”
“අනේ මැඩම් පොඩි මාමාට කියන්න බෑ.”
“ඇයි ඒ?”
“මම ගෙදරට කිව්වේ නෑ තාත්තා මීට ඉස්සෙල්ලා ඉස්කෝලේට ඇවිත් ගියා කියලා.”
“ඒත් ප්‍රින්සිපල් මැඩම් තමයි ඔයාලගේ ගෙදර වැඩිහිටියෙක්ට එන්නයි කියලා තීරණය කළේ.”
ප්‍රින්සිපල් යන වචනය ඇසු විගසින්ම ඇය නොසන්සුන් විය. දෑස් අභියස රැඳීහුන් කඳුළු කම්මුල් තෙමමින් පහළට රූටා වැටෙන්නට වූයේය.
“ඔය ළමයා බය වෙන්නේ මොකටද? අපි හදන්නේ ඔයාලට හොඳක් කරන්නනේ.”
ඉන්දිරා කිසිවක් නොකියා බිම බලාගත්තා ය. අසුනින් නැගිටගත් චිත්‍රාංගනී මැඩම් මේසය මතවූ තම බෑගයෙන් එළියට ගත් උණුවතුර බෝතලය විවර කර කෝප්පයට තේ හැලුවා ය.
“බොන්න.”
“එපා මැඩම්.”
“බොන්න ඉන්දිරා, මේක බීලා පන්තියට යන්න.”
චිත්‍රාංගනී මැඩම් තේ කෝප්පය ඉන්දිරාගේ අත මත තැබීය.
පාසල නිමවී සවස් වරුවේ නිවසට පැමිණි ඉන්දිරා සුදු නැන්දා හා කතාබස් කර ගැනුමට සුදුසු අවස්ථාවක් එනතුරු කල් ගත්තා ය. නිවසට ආ පසු පොඩි මල්ලි දිනේෂ් බලා කියා ගැනීමට උදව්වීම ඇගේ දින චරියාවේ කොටසක් විය. ඉන්දිරාට අවනත නොවන කෝලිත සුදු නැන්දා ඉදිරියේ ඉතා කීකරුව හැසිරෙන අයුරු ඈට හිතාගත නොහැකි විය. සවස දිනේෂ්ට කවා නිදි කරවූ පසු සුදු නැන්දාට ලැබෙන විවේකය තෙක් ඈ බලා සිටියා ය. අතේ වූ පොත පසෙකින් තැබූ ඉන්දිරා සුදු නැන්දා කරා ගියාය.
“සුදු නැන්දේ ”
“ඇයි?”
“අද තාත්තා ඉස්කෝලෙට ඇවිල්ලා තිබුණා.”
“ඒ මොකටද? එයාව උඹට හම්බවූනාද?”
“නෑ තාත්තාව හම්බවූනේ නෑ.”
“එහෙනම් උඹ කොහොමද දන්නේ එයා ඉස්කොලේට ආවා කියලා?”
“අපේ චිත්‍රාංගනී මැඩම් කිව්වා.”
“එහෙනම් මොකටද එයා ඉස්කොලේට ආවේ? කියපන්කෝ තෙපරබබා ඉන්නේ නැතිව.”
සුදු නැන්දා නොවසිලිමත්ව ඇසුවා ය.
“කෝ මට කියන්න දෙනවාද? මැදට පැනලා ප්‍රශ්න අහන්නේ නැතිව කියනදේ අහගන්න.”
“හා හා කියපන් ඉතිං.”
“මාව මුණගැහෙන්න කියලා ඉස්කෝලෙට ඇවිත් තියෙන්නේ. තාත්තාව ආපහු හරවලා යවලා. චිත්‍රාංගනී මැඩම් මාව ඔෆිස් එකට ගෙනල්ලා මගෙන් ගොඩාරියක් ප්‍රශ්ණ ඇහැව්වා.”
“ජයවීරව හරවලා ඇරියේ එකත් එකටම ඔය මනුස්සයා බීලා ඉන්න ඇති.”
“ඔව් නැන්දේ, බීලා තමයි ඇවිල්ලා තියෙන්නේ. ඒ හින්දා ආපහු යවලා.”
“එයා ආපු කාරණාව කියලා නැතිද?”
“දන්නේ නෑ. එත් චිත්‍රාංගනී මැඩම් කිව්වා ගෙදරින් කවුරු හරි වැඩිහිටියෙක්ට කතා කරලා ඉස්කෝලේ ප්‍රින්සිපල් මැඩම්ව මුණගැහෙන්න එන්න කියලා.”
“හප්පෝච්චියේ මේ මිනිහා දැන් ඒ පාර ඉස්කෝලේටත් ගිහිල්ලා එතනත් රණ්ඩු අල්ලන්න පටන් අරගෙනද? මංනම් දන්නේ නෑ ඕවායේ ගිහිල්ලා කතා කරන්න. මාමාට කියමු ඇවිල්ලා ඒකට යන්නය කියලා.”
“මේ සති අන්තේ එන එකක් නෑ නේද?”
“එහෙම කියලා බෑ එයාට එක දවසකට වත් එන්නයි කියලා මම පණිවිඩයක් අරින්නම්.”
“එපා සුදු නැන්දේ මට බැනුම් අහන්න වෙයි.”
“ඒ මොටද උඔට බනින්නේ? එයා ප්‍රින්සිපල් මැඩම් එක්ක කතා කරගනියිනේ.”
පොඩි මාමා නිවසට පැමිණියේ පසු දින පාසලට යෑම සදහා එක් දින නිවාඩුවක් අනුමත කරවාගෙනය. නිවසට පැමිණ සුදු නැන්දාගෙන් විමසන තෙක් ඔහු සිතාගෙන සිටියේ ඉන්දිරා හෝ කෝලිතගේ කුමක් හෝ වරදක් නිසා තමාව කැඳවා ඇති බවය. ඉන්දිරා හා කෝලිත පාසලට පිටත්වූ පසුව උදේ නමයට පමණ පොඩි මාමාද පාසල වෙත පිටත්වීය. පාසල නිමවූ පසු ඉන්දිරා යළි නිවසට පැමිණියේ දෙගිඩියාවෙනි. ඇගේ සිත නොසන්සුන්කමකින් පිරීයන්නට විය. පොඩි මාමා තමන්ට කුමක් කියයිද යන්න ඇගේ යටිසිත පෙළන්නට පටන්ගත්තා ය.
“කෝ බං පොඩි මාමා?”
ඉන්දිරා දුටු විගසම සුදු නැන්දා විමසීය. ඈ එයින් විමතියට පත් වුනි.
“මම දැක්කේ නෑ. පොඩි මාමා ඉස්කෝලේට ගිහින් ආවේ නැද්ද?”
“ඇයි බං උදේ නමයට විතරනේ මල්ලි ගියේ.”
“මට නම් කතා කලේ නෑ. ප්‍රින්සිපල් මැඩම් මොකක් කිව්වාද දන්නේ නෑ.”
“මම මේ බලන් ඉන්නේ එයා එනකම් තමයි.”
“මෙච්චර වෙලා ඉස්කෝලේ ඉන්න විදිහක් නෑ. පොඩි මාමා වල්හපුතැන්නේ යාළුවෙක් වත් මුණ ගැහෙන්න යන්න ඇති.”
ඉන්දිරා කැන්වස් සපත්තුවේ ලේස්පටිය බුරුල් කර ගලවා දැම්මා ය. ගවුමක් ගෙනවිත් ඉන්දිරා දෙසට විසීකල සුදු නැන්දා
“ආ මේක ඇඳගනින් අර ගවුම මම හෝදලා දැම්මා.”
පාසල් නිල ඇඳුම උරහිසින් පන්නා දැමූ ඈ සුදු නැන්දා දුන් ගවුම හැඳගත්තාය.
“හැබැයි සුදු නැන්දේ එයා ඉස්කෝලෙට ආවානම් මට චිත්‍රාංගනී මැඩම් කතා කරනවානේ. හෙට තමයි මැඩම්ගෙන් මේ ගැන අහන්න වෙන්නේ.”
“උඹ කියන්නේ පොඩි මාමා ඉස්කෝලේට ආවේ නෑ කියලාද?”
“මං දන්නේ නෑ. ඇයි මට එයාලා කතා නොකළේ?”
“උඹට කතා කරන්නම ඕනේද? ඒවා වැඩිහිටියෝ කතා කරගත්තාම ඇතිනේ.”
ඉන්දිරා හා කෝලිත ගැලවූ පාසල් ඇඳුම් අව්වට දැමීමට යනින් ගමන් සුදු නැන්දා කීවා ය. දවස කෙමෙන් කෙමෙන් ගෙවී යමින් සැන්දෑ කාලයත් නිමවීමට ආසන්නව ආවත් පොඩි මාමා නිවස නොපැමිණිම සුදු නැන්දාගේ නොවිසිලිමත්බව වැඩි කරවන්නට විය. ඇය නිරන්තරයෙන් දෙවට අද්දරට ගොස් හෙල නැගගෙන පොඩි මාමා එනවා ඇද්දැයි විමසිලිමත් විය. සුදු නැන්දාගේ හදට අතුළුවූ විශාල බියක් සිත තලා ගිනි අවුලවාලන්නටවූවායින් ඈ නිවසේ සියලු වැඩ අතපසු කර පොඩි මාමා එනතෙක් බලා සිටියා ය. කිහිප විටක් නුරුස්සනාසුලුව අහේතුක ලෙස ඉන්දිරාට බැණ වැදුනු අතර ඇය සිටියේ පොඩි මාමා ගැන සිතමින් මානසික පීඩනයකට පත්වීගෙනය. හිරු අවරට යන්නට ආසන්න වෙමින් ගස් කොළන් අතරින් තම දිනයේ අවසන් හිරු කිරණ පොළව වෙත යොමු කරවද්දී මඳ අඳුරත් සමඟින් පොඩි මාමා නිවසට ගොඩවුණි. උදයේ හැඳ පැළඳගෙන ගිය සුදු කමිසය හා කලිසම බොහෝ පොඩිව කිලිටිවී ගොසිනි. ඉස්තෝප්පුවේ වේවැල් පුටුවේ ඈඳීගත් ඔහු කමිසයේ උඩ බොත්තම් කිහිපයක් ගලවා දැමීය. කොණ්ඩය අවුල්ව ගොස් දුහුවිල්ලෙන් නැහැව කළුව ගිය පොඩි මාමාගේ හෙම්බත්වූ මුහුණ ඔහු පසුවන මහන්සි සහගත තෙහෙට්ටුව කියාපාන හොඳ කැඩපත් විය. ඔහු දුටු විගසම ළඟට දිව ගිය සුදු නැන්දාගේ දුක්දොම්නස් පෙණුම ක්ෂණිකයෙන් දූරීභූතවී ගොස් තිබුණි.
“ඉන්දිරා දුවේ ඉක්මනට පොඩි මාමට ඇඟ හෝදාගන්න වතුර ටිකක් රත්වෙන්න තියාපං. ඒ ගමන්ම තේ ඩිංගකුත් හදාපං.”
ඇය සාලයේ දොර අසල සිටම ඉන්දිරාට කෑගැසීය. ඉන්දිරා ගේ සිත තුළ මෙතෙක් වෙලා සැඟව සිටි බිය යළිත් කරලියට නැගවිත් පෙරළි කරන්නට විනි. පුටුවේ දිග ඇදුනු පොඩි මාමා මඳ වේලාවක් මිදුල දෙස නිහඬව බලා සිට වතුර ටිකක් ඉල්ලා සිටියේය. යහුසුළුව ගෙට දිව ගිය සුදු නැන්දා ඉන්දිරා වතුර රත්කරනවාදැයි බලා වතුර වීදුරුවක්ද රැගෙන ගොස් දුන්නා ය.
“කොහේද මල්ලියේ ගියේ? මම මේ ගිනි පත්තුවෙලා බලං හිටියේ.”
එක හුස්මට වතුර වීදුරුව බී අවසන් කළ ඔහු හිස් වීදුරුව ඇය අතට පත් කළේය.
“ඉස්කෝලෙන් පස්සේ මම පොඩි ගමනක් ගියා.”
“ අපිව බය කරවන්නේ නැතිව ඇවිල්ලා කියලාම ගියා නම් නේද හොඳ ?”
“ඇවිල්ලා කියලා යන්න වේලාව මදි. අනික මොකට බය වෙන්නද?”
“අර පෝරිසාදයා ඉන්නේ අපිත් එක්ක වෛයිරෙන් නේ ඉතිං ඕකා මොකක් හරි නොසණ්ඩාල වැඩක් එහෙම කළොත්.”
“අක්කා බොරුවට බය වෙලා. එත් මම හිතුවේ නෑ මෙච්චර පරක්කුවෙයි කියලා”
“කොහේද ගියේ?”
පොඩි මාමා දෙකට නැමී අදිනාසර ගැටය ලිහා දමා සපත්තු දෙක ගලවාලීය. මේස් දෙක කකුලෙන් ඉවත් කල ඔහු සපත්තු දෙක තුළට නොදමා එහි උඩින් තැම්පත් කර කකුලින් පුටුව යටට තල්ලු කර දැමීය. තේ කෝප්පය රැගෙන ආ ඉන්දිරා සුදු නැන්දා අතට දී ඇයට මුවාව සාලයේ දොර අසළ රැඳුනි.
“ජයවීර ඉස්කෝලෙට ඇවිල්ලා තියෙන්නේ බීගෙනයි ඉන්දිරාව බලන්නයි කියාගෙන. මුරකාරයාට පොඞ්ඩක් සැක හිතිලා තියෙනවා මේ මිනිහා ඉන්නේ බීලා විත්තිය. මුරකාරයා ඉස්කෝලේ ඇතුළට යන්න දීලා නෑ. ඒත් කොහොමින් කොහොම හරි මිනිහා ඇතුළට ඇවිල්ලා. පස්සේ ප්‍රින්සිපල් මැඩම්ට මේ ගැන දන්වලා තියෙනවා.”
“මෙහෙටත් බී ගෙන එනවා වාගේ එහෙටත් යන්නනැති. මොකටද මෙයා ඉස්කෝලෙට ගියේ?”
“ඒක නම් දන්නේ ජයවීරම තමයි. එත් ජයවීර මිටත් ඉස්සරින් ඉස්කෝලෙට ඇවිල්ලා ඉන්දිරාව මුණගැහිලා තියෙනවා”
එය ඇසුණ විගසින්ම ඉන්දිරාගේ මුළු සිරුරම පණ නැතිව ගියාක් මෙන් බියෙන් සලිත වන්නට විය. සුදු නැන්දා එකවරම ඇයට පිටුපසින් සිටි ඉන්දිරා දෙස හැරී බැළීය. සුදු නැන්දාගේ දෑස්වල මෝදුවෙමින් තිබෙන කෝපයක් ඉන්දිරා දුටුවා ය.
“මේ කියන්නනේ ඇත්තද?”
ඇගේ නෙත් දෙස එක එල්ලේ බැලීමට අපහසු වූ ඉන්දිරා නිහඬව බිම බලා ගත්තා ය. ඉන්දිරාගෙන් පිළිතුරක් නොලඳ බැවින් ඇගේ කෝපයේ ආවේගය ඉහළ ගියේය. ඉන්දිරාගේ බාහුවෙන් අල්ලා පොඩි මාමා ඉදිරිපසට ඇඳගත් සුදු නැන්දා කෝපයෙන් දිදූළන දෑසින් ඈ දෙස බලා සිටින්නට විය. ඉන්දිරා තවදුරටත් නිහඬව සිටින්නටවූවා ය. ඉන් කෝපය ඉහවහා ගිය සුදු නැන්දා ඇගේ බාහුවෙන් අල්ලාගෙන තවරටු කරන්නට මෙන් දෙපසට හෙලවන්නටවූවා ය. ඉන්දිරාගේ කම්මුල් දෙපසින් කඳුළු වැල් දෙකක් පහළට ගලායන්නට විණි.
“මොකද සද්ද නැතිව ඉන්නේ කියනවා පොඩි මාමා කියන්නේ ඇත්තද?”
“ඔව් ආවා.”
ඇය ඉකියක් සමඟින් කීවාය.
“කවදාද?”
“දැන් මාසෙකට විතර ඉස්සර. මම තාත්තාට ආයෙමත් ඉස්කෝලෙට එන්න එපායි කිව්වා.”
“එයා මොකක්ද එහෙට ඇවිල්ලා කිව්වේ?”
“ළඟදීම අපිව රත්නපුරේ ගෙදරට එක්කන් යන්න එනවා කිව්වා. මම කිව්වා අපිට මෙහේ හොඳයි අපිට පාඩුවේ ඉන්න දෙන්නයි කියලා. එච්චරයි.”
“ඇයි ළමයෝ ඕක මෙච්චරකල් නොකියා හිටියේ?”
පොඩි මාමා ප්‍රශ්න කළේය.
“ඒක නෙන්නම් මොන ප්‍රශ්නේ ආවත් අපිට කියන්නනේ තිබුනේ.”
“මම තාත්තාට කිව්වානේ ආයෙත් ඉස්කෝලේට ඇවිල්ලා අපිට ලැජ්ජා කරන්න එපා කියලා. මම හිතුවේ නෑ තාත්තා ආපහු එයි කියලා.”
“දැන් මේකට මොකද්ද කරන්නේ මල්ලියේ?”
“මම ගියා ජයවීරව මුණගැහෙන්න රත්නපුරේට. මිනිහා ඒවෙලාවේ හිටියේ නෑ. මම සැමුවෙල් මුදලාලිගේ කඬේට වෙලා හිටියා එනකම්ම. ඒකයි මෙච්චර පරක්කුවුනේ.”
“ජයවීර ආවද?”
“සැමුවෙල් මුදලාලිටත් මම කිව්වා මෙයාගේ මේ බීමත්කම නිසා ආයෙමත් ලොකු අනතුරක් කරගනියි කියලා. මුදලාලිනම් එක ගණන්ගත්තෙ නෑ. එයා කියන්නේ ලොරියේ වැඩ කරද්දී ජයවීර බීලා ඉන්නේ නැතිලු.”
“මල්ලි ජයවීරට කිව්වේ මොකක්ද”
සුදු නැන්දා නොවිසිලිමත්ව ඇසුවාය.
“ඇත්ත තමයි මිනිහා ලොරිය අරන් කඬේට එනකොට නම් බීලා නෑ. මම පැත්තකට අඬගහගෙන ගිහිල්ලා පොඞ්ඩක් සැර කළා. ආයෙමත් මේ ළමයින්ට කරදර කරන්න හල්දුම්මල්ල පැත්ත පළාතේ එන්න එපයි කියලා.”
“ඔය ජයවීර තිරිසනෙක් වාගේ බීගත්තාම. ලැජ්ජාවක් කියලා දෙයක් ගෑවිලාවත් නෑ.”
“ජයවීර ආපහු ඉස්කෝලේට එන එකක් නෑ. ප්‍රින්සිපල් මැඩම් ජයවීරට හොඳටම අවවාද කරලා ඒ විතරක් නෙමෙයි ආපහු ආවොත් පොලීසියට කතා කරලා භාර දෙනවා කිව්වාලු.”
“ඒත් මල්ලියේ ඔයවාගේ ගමනක් තනියම ගියේ ඇයි? මිට පස්සේ හිතුවක්කාරෙට තීන්දු ගන්න එපා.”
“අක්කා බොරුවටනේ බය වෙලා තියෙන්නේ.”
“මම බයවෙන එක සාධාරණයි. ජයවීර බී ගත්තාම තිරිසනාවාගේ, හොඳ නරක තේරෙන්නේ නෑ. ඔය මිනිහා මොකක් හරි නරක දෙයක් කලොත් ”
“මම තාත්තාට කියනවා ආයෙමත් අපිට කරදර කරන්න එන්න එපා කියලා.”
ඉන්දිරා හඬමින් කීවාය.
* * * * *
දින කිහිපයක් ගෙවි ගොස් යළිත් තම දිවියේ කටයුතු සාමාන්‍ය පරිදි කරගෙන යාමට ඉන්දිරා සමත් වූවාය. දහවල් පාසල නිමවි තම යෙහෙළිය දීපිකා සමඟින් පාරට බැස්සාය. කෝලිත ඉන්දිරාව පසුකර ඉදිරියෙන් ගමන් කලේ තම යහළුවන් පිරිසක් හා එක්කය.
“ඉන්දිරා කවුද උඹේ නම කියලා කතා කළා. අර අතත් වනනවා.”
“කෝ බං කවුද?”
“අර දැන් මේ පැත්තට එන්නේ.”
ඉන්දිරා ඇය කියූ ඉසව්වට දෑස් යොමු කළා ය. පාසල නිමවී යන ළමුන් අතරින් එකවරම තම දර්ශන පථයට අසුනොවුනත් පසුව දුටු දසුනෙන් ඇගේ සිරුර එකවරම ගල් ගැසුණි.
ඒ නං ගණේමුල්ලෙ විජිත ඈ...
ReplyDeleteකොහොමද මගෙ අනුමාන කිරීම? හෙණ දක්ෂයි නේ?
තාම විජිත සීන් එකට ඇවිල්ලා නෑ. කෙල්ල තාම ඉස්කෝලේ යනවානේ. ආපහු කතාව මුල ඉදන් කියවලා අනුමාන කරන්න වෙයි.
Deleteඇයි? වෙනින් කවුරුවත් වෙන්න බැරිද?
ReplyDeleteඑකනේ මෙයාලාගේ අනුමාන හැමදාම හරියන්නේ නෑනේ.
Deleteහෑ ....ආයෙත් තාත්තා ද එන්නේ........?
ReplyDeleteගිය වාරේ අනුමානේ හරි ගියා....බලමුකෝ ඊළග කොටස එහෙනම්.....
Delete+++++++
ReplyDelete!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Deleteමේ කතාව ඉවර වෙන්නේ ඔය ළමයත් ගාමන්ට් එකකට තල්ලු කරලා තමයි ඔය තාත්ත
ReplyDeleteහරියටම හරි කෙල්ල ගාමන්ට් යනවා.
Deleteකතාව මුල ඉඳලම කියවන්න ඕන
ReplyDeleteවිචාරක දියණිය
ස්තුතියි ගොඩවැදුනාට
Delete