Monday, May 31, 2021

හෝරස්ගේ දරුවා - දහඅට වන දිගහැරුම Son of Horus - 18

 



  එස් අයි කරුණාපාල පැමිණ සිටියේ එස් එස් පි මනෝජ් වෙත වැදගත් ආරංචියක් රැගෙනය.

“සර් අතුරුගිරිය පොලිස් එරියා එකෙන් මර්ඩර් කේස් එකක් වාර්තාවෙනවා. ඒත් එක්කම තව පුද්ගලයෙක් අතුරුදහන්වෙලා කියලා පැමිණිල්ලකුත් ලැබිලා තියෙනවා.”

“එහෙනම් ඒ ගැන මට ඉක්මනටම සොයලා බලලා වාර්තාකරන්න. අපේ ටීම් එකක් එහෙට යවන්න. ඒ ගමන්ම ඒ පොලීසියෙන් විස්තරත් දැනගෙන එන්න.”

“හොඳමයි සර්.”  

 අතුරුගිරිය ප්‍රදේශයට ගිය එස් අයි කරුණාපාල ඇතුළු පොලීස් කණ්ඩායම රංගගේ නිවසට ගොස් පරික්ෂාකර එස් එස් පි මනෝජ් වෙත වාර්තා කළේය.

“කවුද මරලා තියෙන්නේ?”

“රංග නිශාන්ත කියලා හාදයෙක්. මිනිහා ෆොසස් ඉදලා ඇබ්සන්ට් වෙච්ච කෙනෙක්. මිනිහා බජාර්කාරයෙක් කියලා ඒ පැත්තේ මිනිස්සුනම් කියන්නේ. අපේ පොලිස් රෙකෝඩ්ස්වලට නම වැටුනේ නැතිවුනාට පහරදීම්, බිය වැද්දීම්, කප්පම් වගේ සුළු සුළු කේස් වලට පැටලිලා ඒවා ලීඩ්කරලා තියෙනවා.”

“මර්ඩර් එකට පස්සේද අනික් මිනිහා අතුරුදහන් වෙලා තියෙන්නේ?”

“නැහැ ඉස්සෙල්ලා.”

“කවුද ඔය මිසින් වෙච්ච පුද්ගලයා?”

“චුට්ටා කියලායි කියන්නේ සර්. ඒවුනාට මිනිහාගේ ඇත්ත නමින් කවුරුත් දන්නේ නැහැ. ගයාන් ප්‍රේමලාල් තමයි නියම නම. ඔය මැරුනු හාදයාගේ යාළුවෙක් තමයි අතුරුදහන් වෙච්ච චුට්ටා කියන හාදයා.”

“වෙනින් කල්ලියක පලිගැනීමකටද මේ මර්ඩර් එක කරලා තියෙන්නේ?”

“එහෙම වෙන්නත් පුලුවන්. ඒත් මේක හොරකමකට ඇවිල්ලා කරපු එකක් වගේ පේන්නේ.”

“එහෙම හොරකමක් කරපු බවක් පේනවාද?”

“වත්තේ කෙසෙල් පඳුරු ගොන්නේ කිහිපදෙනෙක් හැංගිලා ගොඩාක් වෙලා ඉදලා ඔත්තු බලලා තියෙනවා. තැලිච්ච කෙසෙල් කොළයි බිපූ සිගරට් කොටවලින් එතැන හිටිය බව දැනගන්න පුලුවනි. ඒවාගේම ගෙදර බඩු මුට්ටු ඇදලා දාලා තියෙනවා. අපිට පේන විදිහට හොරකමකට ඇවිල්ලා කරපු එකක් වාගේ පෙන්නුවාට ගෙදර වටිනා බඩු එකක්වත් අරගෙන ගිහිල්ලා නැහැ. වෙන මොකක් හරි ගෙදර තියෙන්න ඇති. සමහර විට ඒවා ගෙනියන්න මංකොල්ලෙකට ඇවිල්ලා මේ මර්ඩර් එක කළාද දන්නේ නැහැ.”

“එහෙමනම් ඒ විදිහට හොයන්න තරම් ඒ ගෙදර මොනවා හරි වටිනා දෙයක් තිබිලා තියෙනවාද?”

“නැහැ සර්, මම ගෙදර අයගෙන් කටඋත්තර ගත්තා. එයාලා කියන්නේ ගෙදර විශේෂ වටිනා යමක් තිබ්බේ නැහැ කියලයි.”

“එහෙමනම් ඔය මැරුණු කෙනා ගාව ආයුධ තිබුනාද දන්නේ නැහැ. ඒවා ගන්න ඇවිල්ලා මැරුවා වෙන්නත් පුලුවන්. කෝකටත් මිනිහාගේ යාළුවෝ ගැන හොයලා බලන්න. ඇඟිලි සලකුණු අංශයෙන් ඇවිල්ලා ප්‍රින්ට් එහෙම කොපි කරගන්න ඇතිනේද?”

“ඔව් සර්. ඒත් මට පේන්නේ මර්ඩර් කේස් එකයි මිසින් වෙච්ච කේස් එකයි අතරේ සම්බන්ධයක් තියෙනවා වාගේ.” 

“කෝකටත් අපේ ඔත්තුකාරයෝ මළගෙදර පැත්තේ යවන්න.”

“හොඳමයි සර්.”

      එස් අයි කරුණාපාල ආචාරකර පිටත්වී ගියායින් පසු මනෝජ් මහාචාර්ය නාරද බණ්ඩාරට දුරකථන ඇමතුමක් ගත්තේය.

“ගුඩ් ආෆ්ටනුන් ප්‍රොපෙසර්, මම එස් එස් පි මනෝජ්.”

“ගුඩ් ආෆ්ටනුන් මිස්ටර් මනෝජ්.”

“කොහොමද ප්‍රොපෙසර් ඔය පැත්තේ අලුත් විස්තර එහෙම?” 

“මටත් ඔය ප්‍රශ්නේම අහන්න වෙන්නේ ඔබතුමාගෙන්ම තමයි. මම හැම තිස්සේම අපේ පැත්තෙ කෙරෙන ඉන්වෙස්ටිගේෂන් වල ප්‍රෝගෙස් එක මිස්ටර් මනෝජ් දන්වනවානේ. දැනට නම් කියන්න තරම් අලුත් විස්තර නැහැ. අපි ඔය බඳුන සොයාගත්තායි අනුමාන කරන පුද්ගලයාව හොයන ගමන් ඉන්නේ. තවම කියන්න තරම් හොඳ ආරංචියක් ලැබුනේ නැහැ.”

“අපි සැකකාරයෝ කියලා මංකොල්ලකාරයෝ කිහිපදෙනෙක් අත්අඩංගුවට ගත්තා. ඒත් උන්ව රිලීස් කරන්නවුණා. උන් නෙමෙයි මේක කරලා තියෙන්නේ. අපේ ඔත්තුකාරයෝ බත්තරමුල්ල අතුරුගිරිය, කඩුවෙල ඒරියා එකේ දාලා ඉන්නේ. හෙට අනිද්දා වෙනකොට තොරතුරක් දැනගන්න පුලුවන්වෙයි.”

මිස්ටර් මනෝජ් මට කතාකළේ ඉන්වෙස්ටිගේෂන්ස්වල ප්‍රෝගෙස් අහන්න නෙමෙයි නේද?”

“හරියට හරි, ප්‍රොපෙසර්ට තේරුනා. මං කතාකලේ වැදගත් වැඩකට. අපේ පොලිස්පතිතුමා එක්ක සාකච්ඡාවක් තිබුනා එතැනදී පොලිස්පතිතුමා ඉල්ලුවා ඔබතුමාගෙන් මේ බඳුන ගැන වාර්තාවක් අවශ්‍යයි කියලා.”

“ඉතිං මම එදා වාර්තාවක් දුන්නේ. ඇයි ඒක මදිද?”

“මදිනේන්නම්. එකේ මේ බඳුන ගැන වැඩි විස්තර දීලා තිබුනේ නැහැ. අනික ඒකෙ කොහෙවත් ඔයා කියලා නැහැ මේ බඳුන ඊජිප්තුවේ පාරාවෝ සොහොනක තිබුනු බඳුනක් බව. අපිට අවශ්‍ය වන්නේ මේ බඳුන ගැන මීට වඩා විශේෂ පුළුල් විස්තරයක්.”

“මොකටද ඒක?”

“මේ වාර්තාව අපිට දෙන්න වෙනවා ආරක්ෂක ලේකම්තුමාටයි, ඇමතිතුමාටයි. ඒවාගේම ජාතික හෙළ උරුමයන් පිලිබඳ අමාත්‍යංශයේ ලේකම්තුමාටයි  ඇමතිතුමාටයි. එයාලා දැනුවත් නොකර මේ කිසිම වැඩක් කරන්න බැහැ. ඒ නිසා අපිට ඉක්මනටම වාර්තාව අවශ්‍යය වෙනවා.”

“හොඳයි මට ටිකක් කල්දෙන්න. මම ඒ වාර්තාව සකස්කරලා කතාකරන්නම්.”

  එම දුරකථන ඇමතුමෙන් පසු නාරද පියරත්න මහත්තයා ඇමතුවේ ඔහුගෙන් වැඩි විස්තර දැනගැනීමටය.

“නාරද මහත්තයාට තවත් විස්තර එකතුකරගෙනම කතාකරන්නයි හිටියේ. දැන් කමක් නැහැ ඔබතුමා මට කතා කළානේ.”

“ඇයි මිස්ටර් පියරත්න අපි හොයන මනුස්සයා හම්බවුනාද?”

“නැහැ. අපිට අනුමාන කල පුද්ගලයා ගැන විස්තර හම්බවුණා.”

“කොහෙද ඉන්නේ? ගියේ නැද්ද මිනිහාව මුණගැහෙන්න?”

“මම අලුතින් පිහිටවපු කිමිඳුම්කරුවන්ගේ සමූපකාර සමිතියට ගිහිල්ලා විපරම් කෙරුවා. ඔය උපනන්ද මහත්තයාට එතැන දෙන්නෙක් විතර මාළු දීලා තියෙනවා. හැබැයි ඒ දෙන්නා මේ බඳුනක් හමුවෙච්ච කතාවක් දන්නේ නැහැ. ඊට පස්සේ මම ඇහැව්වා උපනන්දට මාළු සප්ලයි කරපු තව අය ඉන්නවාද කියලා?”

“ඉතිං ඒ අය මොනවාද කිව්වේ?”

“ඒ අය දන්නේ නැතෙයි කිව්වා.”

“එහෙම නම් මැරිච්ච කෙනෙක් ගැන ඇහැව්වේ නැද්ද?”

“ඊට පස්සේ මම ඒ හොඩුවාව ඔස්සේ හොයලා බැලුවා. එතකොට තමයි කිව්වේ ඉදලා හිටලා කිමිඳුම් කරපු කෙනෙක් මැරුණා නෙවෙයි මැරුවා කියලා. හැබැයි ඒ මැරුණු කෙනා උපනන්දගේ බිස්නස් එක පටන්ගන්න කාලේ මාළු සප්ලයි කරපු බවත් පස්සේ කාලේක මාළු සප්ලයි කළාද කියලා දන්නේ නැතෙයි කිව්වා. පස්සේ බැලින්නම් ඒ මම හොඳීන්ම දන්න අඳුනන කෙනෙක්නේ. මම එයාගේ මළගමටත් ගියා. බලන්නකෝ ඔය මනුස්සයාව මට ඉස්සරින් මතක්වුණේ නැති එකනේ ප්‍රශ්නේ.”

“එහෙනම් කුමාරිගේ අනුමානේ හරි. පියරත්න මහත්තයා ඒ ගෙදරට ගිහිල්ලා හොයලා බැලුවාද?”

“ගෙවල් පැත්තේ යන්න බැරිවුනා. මම ඊයේ තමයි මේ විස්තර හොයාගත්තේ. ඒවුනාට ඒ ගෙදර උදවිය දැන් ඒ ගෙදර නැති බවයි ආරංචිය.”

“එහෙනම් මිස්ටර් පියරත්න ඒ මනුස්සයාගේ ගෙවල් පැත්තේ ගිහිල්ලා ඒ උදවිය ඉන්න පැත්තක විස්තර හොයාගෙන එන්න. මට මේ මැරිච්ච කෙනාගේ විස්තර අවශ්‍ය වෙනවා. පොලිස්පතිතුමා මේ බඳුන ගැන වැඩි විස්තර ලියලා වාර්තාවක් ඉල්ලනවා. පොලිස් දෙපාර්තුමෙන්තුවෙන් ආරක්ෂක අමාත්‍යංශයට වාර්තාවක් සපයන්න අවශ්‍ය වෙලා තියෙනවා. ඔය විස්තරත් ඒකටම දෙන්න ඇහැකියිනේ.” 

“හොඳයි මම අදම ඒ පැත්තේ ගිහිල්ලා බලන්නම්.”



සුවිශාල කොස් ගසේ පහළ අත්තක බැඳ තිබූ හැලජන් ලාම්පුවෙන් නික්මුනු එළියෙන් ගෙවත්තේ පදාසයක් ඒකාලෝක කරවීය. නිවසට පසෙකින් ඉදිකර ඇති තාවකාලික ටකරන් මඩුවේ ප්ලාස්ටික් පුටුවල වාඩිගත් තරුණ මහලු පිරිසේ එකා දෙන්නා විවිධවූ මාතෘකාවන් කතාබස් කරමින් උන්හ. ඒ සැම කතාවක්ම ආරම්භවූයේ රංගගේ මරණය ගැන ඔවුනොවුනගේ අදහස් ප්‍රකාශකර ගැනීමෙනි. නිවසේ පිටුපසටවන්නට බිත්තියේ එල්ලා ඇති ටියුබ් ලයිට් එළියේ ආලෝකය මඳ කමින් හාත්පස සිසාරා පැතිරි තිබුනු අඬ අඳුරේ වාසිය ගත් තරුණ පිරිස ශෝකය දුරුකරනුවස් මත්පැන් පානය සඳහා ලකලැස්ති වෙමින් සිටියෝය.

“රංග නිශාන්ත තරුණ මහතාට නිවන් සුව අත්වේවා” “ මෙයට ශෝකයටපත් ප්‍රදේශවාසි තරුණ කැල” 

යැයි ඩිජිටල් තාක්ෂණයෙන් මුද්‍රණය කරන ලද රංගගේ රුව රැගත් විශාල ප්‍රමාණයේ බැනරයක් නිවස ඉදිරිපිට පාරේ සවිකිරීමට කොල්ලන් මෙහෙයවූයේ මංජුය. ඔහු රංගගේ මළගමේ විශාල කාර්යයභාරයක් කරට ගෙන ක්‍රියාකරන්නට පටන්ගත්තේ නිරන්තරයෙන් තම යහළු මිත්‍රයන්ට රංගගේ ගුණ වර්ණනා කරමින්ය. රංග ඇසුරුකළ සමාජයේ විවිධ තලවල වෙසෙන තරුණ යහළුවන් එක්කාසු කරගත් ඔහු අවට සැරසිලි කිරීම මෙන්ම කනත්තේ වල කැපීමද සිඳුකළේ තම අධීක්ෂණය යටතේය.



 කැරම් හා ඕමි සෙල්ලම්කරමින් සිටි කොල්ලන් අතරටද පිටුපස අරක්කු තිප්පොලටද ගොස් ඒවායේ කටයුතුද සොයාබලා අවශ්‍ය අඩුපාඩු පුරවාලන්නටද ඔහු වෙහෙසුනේ කාටවත් සැක නොසිතෙන පරිද්දෙනි. රාත්‍රිය මෝරා එන විට කාන්තාවන් හා මහල්ලන් එකා දෙන්නා අඩුවෙද්දි මංජුගේ සමවයස් තරුණයින් එකා දෙන්නා මළගෙදරට එක්වූයේ පහන් සිලට ඇදෙන මෙරුන් මෙනි. නිවසින් පිටත පාරේ අඳුරු මුල්ලක් අල්ලා ගත් තවත් තරුණයන් කිහිපදෙනෙක් සිගරට් උරන අතරම ගංජා සුරුට්ටුවක්ද අතින් අත හුවමාරු කරගත්හ. මෙසේ රංගගේ නිවසේ රැඳී හුන් යහළුමිත්‍රයින් අතර තම උකුසු ඇස් වලින් සියලු දේ නිරීක්ෂණය කරන්නන් මේ සියලු කතාබස් උහකා ගනිමින්ද පසුවුනි.

මේ අතර චුට්ටාගේ අතුරුදහන් වීම කිහිපදෙනෙක්ගේ සාකච්ඡාවට බදුන් වීමද සිදුවුනි. මංජු මෙසේ කටයුතු කරගෙන යද්දී කපිල මේ මළගමට සහභාගි නොවීය. මංජු අතින් රංග මැරුම්කෑ දින සිට කපිල නිවසින් එළියට බැස්සේද නැත. මංජු කොතෙක් උත්සාහකළත් ඔහුට කපිලව හමුවීමටද නොහැකිවුනි. තමා නිවසේ නොමැති බව සොයා එන මිතුරන්ට කියන ලෙස නිවැසියන්ට දන්වමින් හෙතෙම නිවසේම සැඟවුනේය. එසේම රංගගේ මරණය සිඳු කරන්නට ඇත්තේ මංජු හෝ චුට්ටා බව සැක කෙරු සුදු මහත්තයා මීළඟ ඉලක්කය වන්නේ තමන් බව ඔහුට ඉවෙන් මෙන් වැටහුනි. වැඩිය මළගෙදර නොරැදී අවශ්‍යය වේලාවන් වලට පමණක් පැමිණ ගිය අතර ඔහු රංගගේ භූමිදානයෙන් පසුව බදුල්ලේ නැන්දා කෙනෙකුගේ ගෙදර යන බව පවසා ප්‍රදේශයෙන් පලාගියේය. 

     එස් අයි කරුණාපාල ඔත්තුකරුවන්ගෙන් මළගෙදර සියලු තොරතුරු එක්රැස් කරගත් පසු එස් එස් පි මනෝජ් වෙත සිය වාර්තාව ඉදිරිපත් කළේය. රංග මංජු චුට්ටා කපිල හා සුදුමහත්තයා එක්ව සැදුනු කල්ලියේ විස්තර ඔවුන්ට එළිදරව් වුනත් ස්ටැන්ලි වික්‍රමපාල ඝාතනය මොවුන් කළ බවක් හෙළිවූයේ නැත. ඇතුලත බල අරගලයක් සඳහා මේ ඝාතනය කරන්න ඇතැයි සිතුව එස් එස් පි මනෝජ් මළගෙදරට නොආ කපිලව හා රංගගේ ගුණ කියමින් හැසුරුනු මංජුව සැක කළේය.

“කරුණාපාල මට මුන්ගේ ගැන් එක ගැන පොඩි සැකයක් තියෙනවා.”

“ඒ මොකක්ද සර්?”

“මුන් මේ අලුතින් ෆෝම් වෙච්චි කොල්ලෝ ටිකක්. ස්ටැන්ලි වික්‍රමපාලගේ මර්ඩර් කේස් එක මේවාගේ  අලුත් සෙට් එකක වැඩක් තමයි.” 

“එහෙනම් සර්, අතුරුගිරිය පොලීසියට මැසේජ් එකක් යවලා කපිලව ඇරෙස්ට් කරමුද? මිනිහාට දෙක වදිනකොට කියයි රංගව මැරුවේ ඇයි කියලා.”

“එපා. ඒ වැඩේ අපේ කොට්ඨාසයෙන් කෙරෙන්න ඕනේ. සමහරවිට මුන්ට දේශපාලන හයියක් තිබ්බොත් අපේ මහන්සිය අපරාදේ යනවා. ඒ නිසා කල් නොයවා කපිලව මෙහෙට අරගෙන එන්න වැඩ පිළිවෙළක් යොදන්න.”

“හොඳයි සර්.”


පියරත්න ඉස්කෝලේ මහත්තයා මිනුවන්ගොඩ පියසෝමගේ නිවස සොයා පිටත්ව ගියේ පියසෝමගේ පවුල ගැන යම් තොරතුරක් දැන ගැනීමටය. එහි දැනට පදිංචිව සිටින යුවලගෙන් නිමාලි රැකියාව කරන හික්කඩුව ප්‍රදේශයේ සංචාරක හෝටලයේ ලිපිනය ලබාගන්නට හැකිවිය. තවත් කල් නොදමා ආපයින්ම හික්කඩුව බලා පිටත්වීමට බස් රථයකට පියරත්න ගොඩවිය. බස් නැවතුම්පලේ සිට සංචාරක හෝටලයට පයින්ම ආ ඔහුට ඒ වන විටත් මද්දහනේ දැඬි හිරු රැසින් පීඩා විදින්නට සිදුවුනි. නළලින් රූරා හැලෙන දහඩිය ලේන්සුවෙන් පිස දමමින් හෝටලයට ගොඩවූ ඔහුට ඉදිරිපස පිලිගැනීමේ කවුන්ටරයේ සුරූපීනියන් දෙදෙනාගෙන් නිමාලිව එකවරම හඳුනාගත නොහැකිවූවත් නිමාලි පියරත්න මහතාව දැක සුපුරුදු ලෙන්ගතු සිනහව පා අසුනින් නැගී සිටියාය.



“පියරත්න සර් කාලෙකට පස්සේ දැක්කේ. උත්සවයකට ආපූ ගමනක් වෙන්න නම් බැහැ.”

“උත්සව වලට මේ විදිහට එනවාද දරුවෝ? මම මේ ළමයාව හමුවෙන්නමයි ආවේ.”

“ඇයි සර් මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක්ද?”

“ඇය විමතියටපත්ව ඇසුවාය.”

“ඔය දරුවා කලබල වෙන්න එපා. මේක මේ පොඩි විස්තරයක් දැන ගන්නයි. ඔය ළමයාට පුලුවනිද කතාකරන්න? නැත්නම් පුලුවන් වේලාවක් කියන්න, මම එන්නම් ඔය දරුවාව හම්බවෙන්න.”  

“මෙච්චර දුරක් ඇවිදින් සර්ව ආපහු යවන්න පුලුවනිද? සර් අර ලොබියට ගිහිල්ලා සැටියක වාඩිවෙලා ඉන්න. මම ඉක්මනටම එන්නම්.”

නිමාලි පියරත්න මහතාව ලොබියට පිටත්කර හැරියාය. දුරකථන ඇමතුමක් මගින් කළමණාකරුගෙන් අවසරය ගෙන තම සහායිකාවට කවුන්ටරය පවරා ඉක්මන් ගමනින් ලොබිය වෙත ගමන්ගත්තාය. යුහුසුළුව තමන් වෙත කඩිසර ගමනින් එනු දුටු ඔහු ඇගේ සිතේ අතිවූ කැලඹිල්ල දුරුකරනු වස් ළෙන්ගතු සිනාවකින් සංග්‍රහ කළේය.

“කියන්න සර් මොකක්ද ප්‍රශ්නේ?”

“මට ඔය දරුවාව එක පාරටම ඇදින ගන්නත් බැරිවුනා නොවැ. දැන් ගොඩක් වෙනස් වෙලානේ. කෝ නංගි දැන් විභාගේ ගත්තාද?”

“ඔව් සර් රිසල්ට් එනකං ගෙදරට වෙලා ඉන්නවා.”

“දැන් මේ ළඟමද පදිංචි වෙලා ඉන්නේ?”

“ළඟමත් නැහැ සර්. ටිකක් පයින් යන්න ඕනේ. ඉතිං සර් කිව්වේ නැහැනේ ආපු විස්තරේ?”

“ඔය දරුවාගේ තාත්තා උපනන්ද මහත්තයාට මාළු අල්ලලා දුන්නාද?”

“ඔව් සර්. කිමිඳෙන එක එයා හරිම ආසාවෙන් කරපු දෙයක්නේ.”

“ඒ කියන්නේ එයා නැතිවෙනකම්ම මේ වැඩේ කළාද?”

“ඔව් සර්.”

“උපන්නද මහත්තයාට අර බඳුන දුන්නේ තාත්තාද?”

“නැහැ ඒක දුන්නේ මමයි.” 

“මම හිතුවා හරි. එහෙනම් මේ බඳුන හොයාගෙන තියෙන්නේ පියසෝම වෙන්න ඕනේ.”

“ඔව් තාත්තා කිමිඳුම් කරද්දි තමයි ඔය කියන බඳුන හම්බවෙලා තියෙන්නේ.”

“ඔයා දන්නවාද කොහොමද ලැබුනේ කියලා?”

“ඕක ගිලුණු පරණ නැවක් ළග තිබිලා තියෙන්නේ. ඔය කෙහෙල්මල් බඳුන හින්දා තමයි අපිට තාත්තාවත් නැතිවුනේ.”

නිමාලි බඳුන ලබාගත් අය මැරුණු විත්තියක් දන්නේ කෙසේදැයි ඇගේ එම කතාවෙන් පියරත්න මහතා විමතියට පත්වූයේය.

”තාත්තා රත්තරන් ගෙනාපු නැවක් මුදේ ගිලිලා තියෙනවා කියලා අහලා තිබුනා. එයාට දැක ගන්න ලැබුනු ගිලුණු නැවේ ඔය කියන රත්තරන් තියෙන්න ඇතිය කියලා විශ්වාස කළා. ඒවා හොයන්න යන වැඩ වලට අම්මා අකමැති වුණත් මමයි උදව්කළේ. තාත්තා ඒ වැඩ වලට නිතරම මූදේ කිමිඳුම් කරන්න ගිහිල්ලා රස්සාව නැතිකරගත්තා. ඊට පස්සේ වෙච්ච දේවල් සර්ට කියන්න අවශ්‍ය නැහැනේ, සර් දන්නවානේ.”

ඇය බිඳුනු හඬින් පියරත්න මහතාට කියද්දි දෙකපුල් අතරින් කඳුළු වැලක් රූරා හැලෙන්නට විය. 

“මට මතකයි පියසෝම දවසක් මගේ ගෙදරට ඇවිල්ලා ගාල්ල පැත්තේ ගිලුණු නැව් ගැන ඇහැව්වා.”

“ඔව් සර්ව ගිහින් මුණගැහෙන්න කීවෙත් මම තමයි.” 

ඇය ලේන්සුවෙන් කඳුළු පිසදමන ගමන් කීවාය. 

“නිමාලි ළමයා දන්නවාද තාත්තාට ඔය බඳුන ලැබිච්ච ගිලුණු නැව තියෙන තැන?”

“නැහැ සර්. තාත්තා මට කිව්වා එදා එයා කවදාවත් කිමිඳුනේ නැති හරියකට කිමිදෙන්න ගියා, එතැනදි තමයි මේ ගිලුණු නැව දැකලා තියෙන්නේ. මේක තියෙන්න ඇත්තේ රූමස්සල හරියේ වෙන්න පුලුවන්. ඇයි සර් මෙච්චර මේ බඳුන ගැන අහන්නේ?”

“ඔයා දන්නවාද ඔයා මේ බඳුන දුන්න උපනන්ද මහත්තයා මැරුණු විත්තිය.”

“ඔව්. ඒත් මේ විත්තියක් දැනගන්නකොට එයාගේ හත්දවසේ බණත් පහුවෙලා. අපිට තාත්තා නැතිවෙච්ච වෙලාවේ දෙවිකෙනෙක් වාගේ ඇවිල්ලා පිහිටවුණා. හිඟාකන්න වෙන තත්වයකට පත්වෙලා හිටිය අපේ පවුලට ගොඩ එන්න මාව මේ රස්සාවට දාලා උදව්උපකාර කළා. එයා නැත්නම් අපි මැරිලා ගොඩාක් කල් සර්.”

“මම ඒ විත්තියක් දන්නේ නැහැ.”

“සර් තාම මට කිව්වේ නැහැනේ ඇයි මේ විස්තර හොයන්නේ කියලා.”

“මේ බඳුන පුරා විද්‍යාත්මක වශයෙන් විශාල වටිනාකමක් තියෙනවා. අනික මට දැන් හිතෙන්නේ එදා ඔය දරුවා නොදැනුවත්ව හරි මේක උපනන්දට දුන්නු එකෙන් ඔය දරුවාත් පවුලේ අයත් බේරුනා කියලා.”

“ඒ කියන්නේ සර්? මට මේ මොකවත් තේරෙන්නේ නැහැ.”

“කමක් නැහැ, මේ වැඩි විස්තර කියලා ඔය දරුවාගේ ඔලුව අවුල් කරන්න අවශ්‍ය නැහැ. මම මේ ඇහැව්ව විස්තර කාටවත් කියන්න එපා. මම එහෙනම් ගිහිල්ලා එන්නම්.”

ඔහු සැටියෙන් නැගී සිටින ගමන් පැවසීය.

“ඉන්න සර්, සර් දවල්ට කාලත් නැතිව ඇති. අපි යමු රෙස්ටුරන්ට් එකට.”

“නැහැ නැහැ ළමයෝ අවශ්‍ය නැහැ.”

“යමු සර් ඇතුළට.”

ඈ පියරත්න මහත්තයාව හෝටලයේ භෝජනාගාරය වෙතට රැගෙන ගොස් දිවා ආහාරය ගැනීමට සැලැස්සුවාය. ගිලුණු නැව පිහිටා තිබෙන ඉසව්වක් මතකයට ආවොත් තමන්ට දැනුම් දෙන ලෙස ඉල්ලා තම දුරකථන අංකය ලබාදුන් ඔහු නිමාලිගෙන් සමුගෙන යළි ගාල්ලට පැමිණෙන විට බොහෝ සවස් වී තිබුනි. ඇගේ පතේ තෙහෙට්ටුව යන්නත් එක්කම හොඳින් නා කියාගත් හෙතෙම ඉස්තෝප්පුවේ වූ හාන්සිපුටුවේ වැතිර ගන්නේ බිරිඳ සාදා දුන් දුම් දමන තේ කෝප්පයක්ද රැගෙනය. පියරත්න මඳ වේලාවක් නිහඬව දෑස් පියාගෙන කල්පනා කරන්නට පටන් ගත්තේය. පියසෝම, උපනන්ද, ගුණසිරි, ස්ටැන්ලි මේ සියලු දෙනාම මියපරලොව ගොසින්ය. මෙහි යම් අභිරහසක් ඇතිබව ඔහුට වැටහුනි. දුරකථනයෙන් කතාබස් කරගන්නවාට වඩා නාරද හමු වී පුළුල් ලෙස සාකච්ඡාකර ගැනීම යහපත් බව ඉක්මණින් නාරදට ඇමතුමක් දුන් පියරත්න මහතා කීවේය. එය එකහෙලාම අනුමත කළ මහාචාර්ය නාරද බණ්ඩාර පියරත්න මහත්තයාට හෙටම දෙහිවලට එන ලෙස ආරාධනා කළේය.


මතුසම්බන්ධයි.......

Friday, May 28, 2021

හෝරස්ගේ දරුවා - දහහත් වන දිගහැරුම Son of Horus - 17

 


පොලීස් ජීප් රිය පසුදින නාරදගේ දෙහිවල වෛද්‍ය පාරේ නිවෙසට පැමිණියේ නියමිත වේලාවටය. පොලිස් නිලධාරින් දෙදනෙකු එම ජීප් රථයේ සිටියායින් නාරද තම මෝටර් රථයෙන් කුමාරිත් කැටුව මඩපාත බලා පිටත්විය. කවුරුත් හමුවිය නොහැකිය කී සුචිත්‍රාට තම නිවසේ දොරගුලු ඇරීමට සිදුවූයේ පොලීසියෙන් පැමිණීමත් සමඟය. නිවස තුළට වැඳ කාලය ගතකිරීමෙන්දෝ හේබාගිය පෙනුමක් ඇගේ තුරුණු රූසපුවෙන් දිස්වුනි. ජීවයෙන් තොර පාරජිත දෑස් වලින් අවට සිසාරා බැලූ ඈ කිසිවෙකුගේ නෙත් දෙස සෟජුව නොබලාම සැටියේ හිදගත්තාය. මුහුණ පහතට හරවාගෙන සුචිත්‍රා හිදි ඉරියව්වෙන් සිටිද්දී පොලිස් කොස්තාපල්වරයා නිහඬතාවය බින්දේය.

“අපිට මැඩම්ගෙන් කට උත්තරයක් ගන්න තියෙනවා.”

“ඇයි ඉන්ස්පෙක්ටර් මම ඔක්කෝම ස්ටෙට්මන්ට් මීට ඉස්සර දීලා තියෙනවානේ.”

සුචිත්‍රා නොකැමැත්තෙන් මෙන් කීවාය.

“අපි ආවේ මැඩම්ගේ හස්බන්ඩ්ට වෙච්ච ඇක්සිඩන්ට් එක ගැන ඉන්වෙස්ටිගේෂන් එකකට නෙමෙයි.”

“එහෙනම් මොකකටද?”

සුචිත්‍රා කෝපයෙන් මෙන් හිස ගස්සා අහක බලාගෙන ඇසීය.

“මිස්ටර් උපනන්දගේ ගාව තිබුනු ඇන්ටික් බඩුවක් ගැන දැනගන්න.”

පොලිස් කොස්තාපල් වරයාට ප්‍රථම නාරද ඈගෙන් විමසුවේය.

“එයා ළඟ ඇන්ටික් බඩු ගොඩාක් තිබුනා.”

“ඕ නාරද දෙසවත් නොබලා බිමට නැඹුරුකරගත් හිසින් යුතුව පිලිතුරු දුන්නාය.”

“ඒවාට මොකද කළේ?”

“ගෙදර විකුණන්න ඉස්සර ඇන්ටික් බඩු විකුණන සාප්පුවකට දුන්නා.”

“හික්කඩුවේ ගුණසිරි ඇන්ටික් සාප්පුවට.”

ඈ එකවරම හිස ඔසවා නාරද දෙස බැලුවේ විශ්මයට පත්වූ විලසය.

“ඔයාලා හැමදේම දැනගෙනද මගෙන් ප්‍රශ්න කරන්නේ?”

ප්‍රශ්න කිරීම් වලට තමාගේ නොකැමැත්ත ඇගේ මුවින් පිටවන්නට විය.

“මට මේ වෙච්ච දේවල් අමතක කරලා ජීවත්වෙන්න හදනවා. ඔයාලා ඇවිත් ආයේමත් ඒවා මතක් කරලා මගේ හිතට වද දෙන්නේ ඇයි?”

සුචිත්‍රා හඬන්නට මෙන් දෑසට කඳුළු පුරවාගෙන බිදුනු හඬින් ඇසීය.

“මිසිස් සුචිත්‍රා අපි ඔයාව ප්‍රශ්න කරලා මඩවන්න හදනවා නොවෙයි. අපිට අවශ්‍ය තොරතුරක් ලබාගන්නයි හදන්නේ. ඔයා අපිව හමුවෙන්න බැහැ කිව්ව නිසා තමයි අපිට පොලීසියේ පිහිට පතන්න වුනේ. අන්තර්ජාතිකව වටිනා වස්තුවක් ගැනයි අපි මේ හොයන්නේ.”

නාරද ඇයට පැහැදිලිකරද්දී මෙහෙකාරිය ඔවුන්ට තේ රැගෙන ආවාය. තේ පානය කිරීමට කාලයක් ගතවූවායින් මෙතෙක් ඇතිවෙමින් පැවති අප්‍රසන්න වාතාවරණය මඟහැරි ගියේය. අඬක් බී අහවරකළ තේ කෝප්පය පසෙක තැබූ නාරද සටහන් පොත රැගෙන යළි ලිවීමට කුමාරි සැරසෙන තෙක් මඳක් කල් ගත්තේය. 

“මට දැනගන්න පුළුවන්ද ඒ විකුණපු බඩු අතරේ විශේෂ හැඩයේ බඳුනක් වගේ එකක් තිබුනාද?”

“ඒ ගොඩේ බඳුන් කිහිපයක් තිබුනා. විශේෂ හැඩයේ එකක් තිබුනා වාගේ නම් මතකයි.” 

“මෙන්න මේකද?”

නාරද ෆයිල් කවරය තුලින් බඳුනේ ඡයාරුපයක් රැගෙන පෙන්වීය.

“ඔව් මේක තමයි. ඇයි මේක ගැන අහන්නේ?”

“ඒ ගැන පස්සේ කියන්නම්. ඔයාට කියන්න පුළුවන්ද මේක උපනන්දට ලැබුනේ කොහෙන්ද කියලා?” 

“මට මතක විදිහට උපනන්ද මැරෙන්න ඉස්සර මාසෙකට කලින් විතර අරගෙන ආවේ. එයා මේක දිහා බල බලා ඔය බඳේ කොටලා තියෙන අකුරු කියවන්නත් හැදුවා වාගේ මතකයි.” 

“එයා කිව්වාද මේක මුහුදෙන් අරගත්තු එකක් විත්තිය?”

“ඔව් එහෙම කතාවක් කිව්වා තමයි.”

“එතකොට මේක එයාට හමුවෙලා තියෙන්නේ කොහෙන්ද?”

“මට දුන්න කෙනාගේ නම මතක නැහැ. හැබැයි එයා උපේට මාළු අල්ලලා දුන්නු කෙනෙක් වෙන්න ඕනේ.”

“ඔය පුද්ගලයා කොහෙද ඉන්නේ?”

“මම දන්නේ නැහැ. අනික ඕවා මතක තියාගන්න තරම් වැදගත් කමක් තිබුනේ නැහැ.”

“කොහොම හරි අපිට මේ පුද්ගලයා හොයාගන්න වෙනවා. මිසිස් සුචිත්‍රා ඔයා දන්න කවුරු හරි ඉන්නවාද මේ පුද්ගලයාව දන්න කියන?”

“උපේ ළඟ වැඩකරපු නන්දන දන්නවා ඇති එයාව.”

සුචිත්‍රාගෙන් නන්දනගේ ලිපිනය ඉල්ලූමුත් ඈ එය නොදන්නා බව කීවාය. සුචිත්‍රාගෙන් ප්‍රශ්නකිරීම් වලින් සෑහිමකට පත්වූ නාරද බණ්ඩාර ඇයට ස්තුති කර එතැනින් පිටව ගියේ දුරකථන ඇමතුමක්දී එස් එස් පි මනෝජ්ටද තුතිකරමින්ය.


      නිවෙස බලා ගිය පසුව සවස් වරුවේ නාරද කුමාරි තබන ලද සටහන් පරීක්ෂා කරන්නට පටන්ගත්තේය. දුම් දමන තේ කෝප්පයක් රැගෙන නාරද වෙත ආ කුමාරි එය ඔහුට පිලිගන්වා මේසයේ අනෙක් පස පුටුවේ හිදගත්තේය.

“මේ බලන්න කුමාරි මේ බඳුන සොයාගත්තු එක්කෙනා ලඟටම අපි ඇවිල්ලා ඉන්නේ. අපිට මෙයාව ඉක්මණටම හොයාගන්න පුළුවන්වෙයි.”

“ඒත් නාරද නන්දන ඔය කියන මාළු අල්ලන එක්කෙනාව දන්නේ නැතිනම්?” 

“එහෙම වෙන්නත් පුළුවන්. ඒත් මම හිතන්නේ නැහැ එයා නොදන්නවා කියලා. එයා දන්නේ නැතිවුනත් එයා මාළු අල්ලන කවුරු හරි දන්න කෙනෙක් ඇතිනේ අපි එයාගේ මාර්ගයෙන් ඔය කියන පුද්ගලයාව හොයාගමු.”

“ඔයාට ෂුවර්ද ඔය පුද්ගලයා හරියටම මුහුදු මාළු අල්ලන කෙනෙක්මද කියලා?”

ඈ සැක පහල කළාය.

“මටත් ඒකම හිතුනා. නමුත් උපනන්දගේ ව්‍යාපාරය අනුව නම් එයාට මුහුදු මාළු සප්ලයි කරපු කෙනෙක් වෙන්න පුළුවනි.”

“ඇයි ඔයා පියරත්න මහත්තයාට කතාකරන්නේ නැත්තේ? එයා දන්නවා ඇති නේද ගාල්ල පැත්තේ මුහුදු මාළු අල්ලන අයව?”

“එයාට කියන්න ඕනේ නන්දනව හොයන්න කියලා.” 

    නාරද පියරත්න මහත්තයාට දුරකථන ඇමතුමක් දීමට ගිය අතරවාරේ කුමාරි යලිත් තම සටහන් පොත කියවන්නට පටන්ගත්තාය. නාරද පියරත්න මහතාට සුචිත්‍රා හමුවීමට ගිය බවත් ඇගෙන් වැඩි යමක් දැනගැනීමට නොහැකිවූ බවත් පැවසීය. මෙම බඳුන උපනන්දට ලබාදුන් පුද්ගලයා පිලිබඳව ඈ නොදන්නා බවත් මත්ස්‍යාගාරයේ පාලක නන්දනගෙන් බොහෝවිට මෙම පුද්ගලයා ගැන දැනගැනීමට හැකියාවක් ඇතිබව ඇය ප්‍රකාශ කළබවත් ඔහුට කීවේය. නන්දන ගැන සොයා බලන ලෙස පියරත්න මහතාගෙන් ඉල්ලා, ඇමතුමෙන් පසු ඔහු යළි කුමාරි වෙත ආවේය.

“මේ බලන්න නාරද මේක.”

“ඇයි මොකක්ද ප්‍රශ්නේ?”

“ඔයාට තේරුනේ නැද්ද මෙතන විශේෂ දෙයක් වෙලා තියෙනවා කියලා.”

“නැහැ. ඒ මොකක්ද?”

“මේ බලන්න මේ බඳුන අරගත්ත අය හැමෝම මැරිලානේ.”

“ඇත්ත නේන්නම් මට ඒක කල්පනාවකට ආවේම නැහැ.”

“අනික මේ බඳුන අරගත්ත අය වැඩි දවසක් ජීවත්වෙලා නැහැ. මේ බලන්න මෙයාලා හැමෝටම ස්වභාවික මරණයක් නෙමෙයි සිද්ධවෙලා තියෙන්නේ.”

“කෝ බලන්න කුමාරි.”

“මෙන්න. දැනට අපි දන්න විදිහට මුල්ම එක්කෙනා උපනන්ද එයා මේක ලැබිලා මාසෙකට විතර පස්සේ පඩිපෙළෙන් වැටිලා මළා.  ඊලඟට ගුණසිරි මේක අරගත්තා. එයා අරගෙන සති ගානයි එයාව ලොරියකට යට වුනා. ඊටත් පස්සේ ස්ටැන්ලි එයා මේක අරගෙන දවස් කිහිපයයි එයාවත් හොරුවගයක් මැරුවා. දැන් තේරෙනවාද මේකේ විශේෂත්වයක් තියෙන බව?”

“එක්සලන්ට් කුමාරි එක්සලන්ට්. ඔයාවයි යවන්න තිබුනේ පොලීස් ඉන්වෙස්ටිගේෂන් ටීම් එකට.”

නාරදගේ මුහුනේ ජයග්‍රාහි සිනාවක් ඇදුනි. කුමාරි කොතරම් දක්ෂ දැයි ඔහුට මෙවරද ඔප්පුකර පෙන්වූවාය.

“එහෙනම් මේ ඔක්කෝම අය මැරිලා තියෙන්නේ හදිසි අනතුරකින්. කුමාරි ඔයා නියම හෝඩුවාවක් තමයි හොයාගත්තේ.”

“ඉතින් නාරද අපිට හොයලා බලන්න පුලුවන්වෙයි මේ බඳුන මුලින්ම හොයාගත්තු එක්කෙනාත් මේවාගේම හදිසි අනතුරකින් මැරිච්ච කෙනෙක්ද කියලා.”

“සමහරවිට එහෙම වෙන්නත් පුලුවන්. අපි බලමුකෝ පියරත්න මහත්තයා නන්දනව හොයාගත්තායින් පස්සේ.” 

පසුදින හවස්වන විට පියරත්නගෙන් නාරදට දුරකථන ඇමතුමක් ලැබුනේ ඔහුගේ නන්දන සෙවීමේ බලාපොරොත්තුව බොඳ කරවමින්ය. උපනන්දගේ ව්‍යාපාරය වසා දැමුවායින් පසු රැකියා විරහිතයින්ගේ ගොඩට වැටුනු නන්දන ආර්ථික ප්‍රශ්න වලින් හෙම්බත්ව සිටි බවත්, මිනුවන්ගොඩ බිංගෙය අසළදි දුම්රියට පැන ඔහු දිවිනසාගෙන ඇතිබවත් සැල කළේය. 

“එහෙමනම් උපනන්දට මාළු අල්ලලා දුන්නු අයගෙන්වත් මේ ගැන හොයලා බලන්නවෙයි.”

“මිස්ටර් පියරත්නට පුළුවන්ද උපනන්දට මාළු අල්ලලා දුන්නු අයව හොයාගන්න?” 

“හොඳයි මම උත්සාහ කරන්නම්. ඒත් හරියට නමක් ගමක් නැතිව ඉක්මණටම හොයන්න අමාරුවෙයි. මේක බොහොම කල්ගතවෙන වැඩක්.”

“කොහොම හරි එයාව හොයාගන්න ඕනේ. අපි කල්ගත්තා වැඩියි, තවත් කල්ගතකර කර ඉන්න වේලාවක් නැහැ. දැනටමත් හොරු මේක විනාශකරලාද දන්නේ නැහැ.”

“මේ ලඟදි මුහුදේ විසිතුරු මාළු අල්ලන කිමිඳුම් කරුවන් එකතුවෙලා සමුපාකාර සමිතියක් පිහිටුවාගෙන තියෙනවා. මම ඒ පැත්තේ ගිහිල්ලා බලන්නම්. ඒත් මේ නමේ ප්‍රශ්නේ තමයි.” 

“මට තේරෙනවා මිස්ටර් පියරත්න සමහරවිට මේ පුද්ගලයා ගාල්ල ප්‍රදේශයේ කෙනෙක් නොවෙන්නත් පුලුවන්.”

“ඒක තමයි මාත් හිතුවේ. නන්දන නැතිව අපිට මෙතනින් එහාට යන්න පුලුවන් කමක් නැහැ.”

“ආ තව ඩිංගෙන් මට අමතක වෙනවා. බලන්න මේ ළඟකදි මාළු අල්ලපු කෙනෙක් මැරුණාද කියලා.”

“මැරුනු කෙනෙක්?”

“ඔව් මැරුනු කෙනෙක්. සමහර විට මේ මැරුනු පුද්ගලයා අපි හොයන කෙනා වෙන්නත් පුලුවන්.”

“ඒ කොහොමද නාරද මහත්තයා එහෙම කියන්නේ?”

“මෙහෙමයි,  උපනන්දට මේක ලැබුනා එයා මැරුණා. ඊටපස්සේ ගුණසිරි අරගත්තා එයත් මැරුණා. ඊළගට ස්ටැන්ලි, ස්ටැන්ලි අරගත්තා එයාත් මැරුවා. එහෙමනම් මේ බඳුන ඉස්සරෝම ලැබිලා ඇත්තේ අපි හොයන පුද්ගලයාටනම් එයත් මැරිලා වෙන්න පුලුවන්.” 

“තර්කානුකුලව බැලුවොත් එහෙම වෙන්නත් පුලුවන්. ඒත් සමහර විට මේ පුද්ගලයා ජීවතුන් අතර ඉන්නත් පුලුවන් නේද?”

“ඔයා කියන දේත් වෙන්න පුලුවන් මිස්ටර් පියරත්න, ඒත් අපි මේ අනුමානය ඔස්සේ ගිහිල්ලා බලමු. සමහරවිට මෙහෙම පුද්ගලයෙක් හිටියාද කියලා දැනගන්න පුලුවන් වේවි.”

“හොඳයි මම ඒ ගැන හොයලා බලලා කොල් එකක් දෙන්නම්.”



   චුට්ටාගේ මරණින් පසුව මංජු නිවසින් එළියට නොබැස හිටිය අතර කපිල හමුවන්නටද නොගියේය. දින කිහිපයකට පසු නොසන්සුන් ගමනින් මංජුව සොයා කපිල ආවේය. 

“මංජු අයියා අන්න අරහේ චුට්ටාගේ ගෙදර උන් ඌව හොයනවා.” 

“ඉතිං උඹ මොකද කලබල වෙන්නේ?”

“ඉතිං තමයි මම මේ ගිනි පත්තුවෙලා ආවේ.”

“ඇයි බං?”

“ඇයි කියන්නේ? දැන් කොයි වේලාවෙ හරි උන් මගෙන් අහනවා චුට්ටා කෝ කියලා.”

“උඹ බය වෙන්නේ නැතිව කියපං උඹ දන්නේ නැතෙයි කියලා.”

“උන් ඒකාව හොයලා ඊට පස්සේ යයි පොලීසියට චුට්ටා මිසින් කියලා.”

“කවුරු ඇහැව්වත් බය වෙන්නේ නැතිව කියපං දවස් ගානකිං ඌව දැක්කෙ නැහැ කියලා, එච්චරයි. දැන් කාටවත් ඒකා ඉන්න තැන හොයන්න බැහැ.”

“පොලීසියෙන් අපිව සැක කළොත්?”

“සැක කරන්න විදිහක් නැනේ චුට්ටා අපි එක්ක අන්තිමට හිටියා කවුරුත් දැකලා නැති නිසා.”

“ඒත් මට සැකයි එදා මාත් එක්ක මෙහේට එනවා කවුරු හරි දැක්කාද කියලා.”

“හරි හරි උඹ බය නැතිව හිටපං. අහුවුනොත් මාවනේ මාට්ටු වෙන්නේ.”

මඳක් කල්පනාවේ යෙදුන කපිල,

“එදා චුට්ටා වෙරි මරගාතේ කිව්ව දේවල් හරි තමයි.”

“මොකක්ද බං?”

“අරුන් බඩු විකුණලා ඉතුරු සල්ලි බෙදන්නේ නැතෙයි කිව්ව එක. දැන් කොච්චර දවසක් ගියාද?”   

“ඌ කිව්ව එකත් ඇත්ත තමයි. මමත් ඔය ගැන හිතුවා. දැන් ටික දවසක් ඉදලා රංගයවත් සුදු මහත්තයාවත් දැක්කේ නැහැ.”

“එක තමයි අපි රංග අයියා ගෙන් අහමුද?”

“පිස්සුද බං ෂුවර් එකටම එකා කියයි දැන්ම බඩු විකුණන්න කල් වැඩියි කියලා.”

“අනික ඔය බඩු හුඟාක් වටිනවා. අපිට ඕවා විකුණන්නේ නැතිව බෙදලා දුන්නානම් හරිනේ. අපිට අවශ්‍යය වෙලාවට විකුණාගන්නත් පුලුවන්නේ.”

“ඒක ඇත්ත. මේවා හුඟාක් වටිනවා හින්දානේ ස්ටැන්ලිකාරයා ඔක්කෝම බඩු සේප්පුවේ දාලා තිබ්බේ.”

මංජුට එදා රංග එල්ලකල කම්මුල් පහරේ වේදනාවට සිතේ පිලිසිඳගත් වෛරය නැවත ඇතිවෙන්නට පටන්ගත්තේය.

“මට හිතෙන්නේ බඩු ටික ඇත්තේ රංගයාගේ ගෙදර. බලමුද මුගේ ගෙදරට පැනලා, රංගයටත් නොදැනෙන්න බඩු ටිකට ගේමක් දෙමු.” 

“පිස්සුද මංජු අයියා, එහෙම ලේසියෙන් කරන්න පුලුවන්ද?”

“ලේසියෙන් කරන්න නම් බැරිවෙයි. ඒත් මේච්චර ලොකු ගේම් එකක් දුන්නු අපිට මේකත් වැඩක් නෙමෙයි නේද?”

මංජු කල්පනාබරිතව සිට කීවේය.


    කපිල හා මංජු කතාබස් කරගත් පරිදි රංගගේ නිවෙස සෝදිසි කර ස්ටැන්ලිගෙන් කොල්ලකාගත් බඩුභාණ්ඩ සොරකම් කිරීමට සුදුසු දිනයක් එනතෙක් බලා සිටියහ. දෙසතියකින් පමණ ඉක්මනින් ඒ දිනය උදාවූයේ රංගගේ ඥාති සහෝදර දියණියක් වැඩිවියට පත්වීමේ කොටහළු උත්සවයක් සඳහා නිවසේ අය කූරුණෑගලට පිටත්ව ගිය බැවින්ය.

 ඥාතිමිත්‍රාදින්ගේ ඇසුරට වැඩි කැමැත්තක් නොමැති රංග නිවසේ ආරක්ෂාවටය කියා නතරවිය.

“බලපන් මම කිව්වා හරි නේද? මුගේ ගෙදර තමයි බඩු ඇත්තේ. ඒකයි මූ අර පාටියට නොගිහින් ගෙදර නතරවුනේ.

මංජු නොවසිල්ලෙන් කීවේය.

රාත්‍රි අටට පමණ රංගගේ වත්තට හොරෙන් ඇතුලුවූ ඔවුන් නිවෙස අසළ තිබූ කෙසෙල් පඳුරු ගොන්නක් අතරට වැඳගන්නේ නිවෙස හොඳින් දර්ශනයවන ආරක්ෂාකාරීව සැඟවී සිටීමට හැකිව තිබුනු එකම ස්ථානය බැවින්ය.

“ඔහොම හැංගිලා බලාගෙන ඉමු රංගයා ගෙදරින් යනකං.”

එහෙත් ඔවුන් බලාපොරොත්තු නොවුනු ලෙසින් සුදු මහත්තයා රංග සොයා පැමිණියේ ඒ අතරවාරයේදීය. 

“අන්න අරූත් ඇවිල්ලා. මංජු අයියා අද මූත් මෙහේ නවතියිද දන්නේ නැහැ.”

“කෑ නොගහා බලන් හිටපන්.”

“බලපං බං මංජු අයියා, අද මූං සෙට්වෙයි වාගේ. අරූ බෝතලයක්ද කොහේද අරන් ඇවිල්ලා තියෙන්නේ. අද අතහැරලා දාමූ බං.”

“පිස්සුද අදවගේ දවසක් ආයෙත් එන්නේ නැහැ. පොඩ්ඩක් ඉවසලා හිටහං.”

කෙසෙල් පඳුරු අස්සේ ඔවුන් විමසිලිමත්ව සිටිනා අතරේ රංග හා සුදු මහත්තයා අරක්කු බෝතලය පානය කිරීමට පටන් ගත්හ. ඔවුන් මදුවිතෙන් සප්පායම්වෙද්දි පඳුරු අස්සේ සිටි මංජු හා කපිලගේ රුධියෙන් මදුරුවන් සප්පායම්වීම අරඹා තිබුනි. කෙසෙල් කොළ ගොන්නක් අතරට පිටුපා ගිනිකුරක් ගසා දල්වාගත් සිගරට්ටුවෙන් උගුරු කිහිපයක් උරා කපිල අතට පත් කළේ ඔහු මදුරු දෂ්ටනයෙන් බේරීමට නොහැකිව දඟලමින් සිටි බැවිනි. තවත් පැය එකාහාමාරක් පමණ රංගගේ සුරා පානය ඇදීයද්දී සිගරට්ටු කිහිපයක් ද මංජු හා කපිල අහවරකර තිබුනි. ගීයක කොටසක් මුමුනමින් ඉස්තෝප්පුවට ආ සුදු මහත්තයා අතේවූ ෆිල්ටරය තෙක් දැවුනු සිගරට් කොටය තව පාරක් උරා මිදුලට වීසිකළේය. ඉස්තෝප්පුවෙන් මිදුලට බට සුදු මහත්තයා තරමක් වැනෙමින් ගේට්ටුව දෙසට ඇවිදයද්දී පසුපසින් ආ රංග ඔහු පිටව ගිය පසු ගේට්ටුව වසා දමා වත්තේ අනෙක් කෙලවරේ තිබූ කොස්ගස පාමුලට ගියේ මුත්‍රාබර හෑල්ලු කරගැන්මටය. අන්ධකාරේ පුලිඟු කැටමෙන් දිලිසෙන ඇස්වලින් යුතුව රංග දෙස බලා සිටි කළු බළලෙක් ඉක්මණින් තාප්පෙන් බිමට පැන දිව ගියාය. කොස් ගසට ළං වෙත්ම එහි වසා හුන් ලොකු මා වවුලෙක් සටසට හඬ නංවමින් ඉගිලී ගියේය. කොස් කොළ අතරින් සර සර හඬ එද්දී ඒ දෙස විමසිලිමත් වෙමින් ආ කාරිය හමාර කරගත් රංග සිවුරුවම්බාමින් ගෙට ගොඩවැඳී ඉදිරිපස දොර වසා දැමීය. වැඩි වේලාවක් ගත නොවී විදුලි පහන් නිවී නිවස අඳුරේ ගිලීයන්නේ රංග නිදා ගැනීමට සැරසුනු බව එළියේ රැක සිටි මංජුට සංඥා කරමින්ය. 

“දැන්නම් ඉන්න බැහැ බං.”

එක තැන ඇන තියාගෙන සිටීමෙන් හිරිවැටුනු දෙකකුල් ඉදිරියට දික්කරමින් කපිල කීවේය. 

“උඹ ඕනේ දෙයක් කර ගනින් මම යනවා.”

සිගරට් දුමාරයටවත් මෙල්ල නොවූ මදුරුවන් දෂ්ට කිරීමෙන් ඇගේ පුරා නැග තිබු පලු කසමින් මංජු දෙස අමනාපයෙන් බැලු කපිල කීවේය.

“තව ටිකක් ඉවසපන් අරූට නින්ද යනකං.”

“දැනටමත් මුන් මගේ ලේ පයින්ට් එකක් විතර බීලා. තව හිටියොත් ලේ නැතිව තමයි මැරෙන්න වෙන්නේ.” 

“මේ උඹ පිස්සු නැතිව හිටපං.” 

මංජු කෝපයෙන් දිඳුලන දෑසෙන් යුතුව කපිල දෙස ඔරවා බලමින් කීවායින් ඔහු තරමකට මෙල්ල වුනි.

තවත් පැය භාගයක් පමණ අසීරුවෙන් කෙසෙල් පඳුරු අස්සේ ගතකළ මංජු ඉන් එළියට බැස සෙමින් සෙමින් රංගගේ ගෙදර දෙසට ඇවිදගෙන එන්නට විය. නිවසේ පැති බිත්තියේ සවිකර තිබූ විදුලි මීටරය සොයාගත් මංජු ජංගම දුරකථනයේ විදුලිපන්දම දල්වා මීටරයේ පියුසය ගලවා විදුලිය විසන්ධිකර දැමීය. කපිලට කෙසෙල් පඳුරෙන් එළියට ඒමට අතින් සංඥා කළ ඔහු නිවසේ පිටුපස දෙසට ඇවිද ගියේය. අඩමානේට වසා ඇති දිරාපත්ව ගිය කුස්සියේ දොර ඉතා පහසුවෙන් විවරකරගත් ඔවුන් කුරුමාණමකට මානන සතෙකු විලසින් ගෙතුලට වැදගත්තේය. ඇතුලතවූ කෑලි කැපිය හැකි අන්ධකාරය දුරකථනයේ සිහින් විදුලි එළියේ පිහිටෙන් දුරලමින් ගෘහභාණ්ඩ වල නොවැදී ඇවිදින්නට ඉඩ සලසා දුන්නේය. සාලයේ තිබුනු කාලක් පමණ ඉතිරිව තිබූ අරක්කු බෝතලය දුටු කපිල අමුවෙන්ම උගුරක් කටට හලාගත්තේ කෙසෙල් පඳුරේ සැගවී සිටි තෙහෙට්ටුව මඟහරවා ගන්නට මෙන්ය. අනෙක් කාමර සෝදිසි කරන්නට කපිලට අණකල මංජු රංග නිදා සිටි කාමරයට එබී බැලුවේය. මදුවිතෙන් සප්පායම් වී නිදා සිටින රංගගේ පපුව රිද්මයානුකුලව ඉහළ පහළ යන්නේ උගුරෙන් නැගෙන මඳ ගොර හඬත් සමඟින්ය. රංග විසින් එල්ල කරන ලද කම්මුල් පහරේ වේදනාව දකුණු කම්මුල මත ඇඳුම්කනවා මංජුට දැනුනි. කෝපාග්නියෙන් තම සිරුර ගිනියම්ව සලිත වී යන්නට පටන්ගත්තේය. මාරයාගේ හෝරාව එලැඹි ඇතිසේය. හිනේ රුවාගෙන තිබූ කුඩා පිහිය අතට ගත් මංජු ඇඳට නැඟ අසළ වූ කොට්ටයක් ළඟට ඇදගත්තේය. සෙමින් රංගට ලංව කොට්ටයෙන් මුහුණට තබා තදකළේ කෑගැසීමටවක් ඉඩක් නොතබාය. එකවරම ගැස්සී අවදිවූ රංග කොට්ටයෙන් ගැලවීමට දඟලද්දී ඇසිල්ලකින් මංජු ගෙල හරහා පිහිපහරවල් දෙකක් ඇද දැම්මේ ගෙලේ රැදී තිබුනු රිදී මාලයද කැබලි වලට විසුරුවාලමින්ය. බල නහර කැපී වෙන්වුනු ගෙලෙන් පිටවන රුධිරය පයිප්පයකින් විදින්නාක් මෙන් සැමතැනම විසිරී යන්නටවුනි. රංගගේ දැඟෑලිල්ල අවසන්වන තෙක් මුහුණට තබා තද කරගෙන හුන් කොට්ටය හිමිහට ලිහිල් කළ මංජු ගැඹුරු හුස්මක් හෙලීය. මේ අතර කාමරයට ආ කපිල දුටු මංජු ඇඳෙන් බිමට බසින්නට තැත් කරද්දී රංගගේ මුහුණ මත තබා තිබූ රුධිරයෙන් පෙගුණු කොට්ටය පසෙකට වැටුනි. දෑස් අයාගෙන මුව විවරකරගෙන මැරී හුන් රංගගේ ගෙලේ කැපුම් තුවාලයෙන් වැස්සෙමින් තිබෙන රුධිරයෙන් මෙට්ටය පොඟවාලමින් තිබුනි. 



“මොකක්ද බං උඹ මේ කලේ?” 

දහඩියෙන් හා රුධිර බිඳු වලින් නැහැවී සිටි මංජු දැක ඇසීය.

“ඌ නැගිට්ටා බං.”

ලේ වැකුණු කුඩා පිහිය අතේ රුවාගෙන කපිල දෙසට හැරුනු ඔහු කීවේය. උණුසුම් රුධිරයෙන් නැහැවුනු මංජු අඬ අඳුරේ දිස්වුයේ මිනිකන රාක්ෂයෙකු විසලසින්ය. කෝපයෙන් වියරු වැටී සිටි මංජුගෙන් තමන්ටද අනතුරක්වෙයි සිතූ කපිල අතිශයෙන්ම බියටපත්ව පණසුන් රංගගේ නිසල සිරුර දෙස මඳක් බලාසිට එක්වරම පැන දිවයන්නට විය. 

“ඔහොම හිටපන්. දුවන්න එපා යකෝ හිටපන්.”

මංජු කෑගසා කපිලව නවත්වන්නට හැදුවත් ඔහු ඒවන විටත් නිවසින් එළියට පැන ගොස් හමාරය.  කපිල ආපසු හැරී නොබලාම පැන දිව්වේය.

කාමරය සිසාරා බැල්මක් හෙලූ මංජු කාමරයේ බඩුමුට්ටු ඇද දමමින් ස්ටැන්ලිගෙන් රැගෙන ආ දේවල් සොයන්නට වුනි. එහෙත් එම භාණ්ඩ කල් ඇතිව රංග හා සුදු මහත්තයා අත්තම්මාගේ නිවසේ සැඟවන ලද්දෙන් මංජුගේ සියලු බලාපොරොත්තු කඩවුනි. අපේක්ෂාභංගත්වයට පත්ව ගිය ඔහු රංගට සිඳුකල දේ ගැන පසුතැවෙන්නටවූයේ ඉන් අනතුරුවය. අරුණළු වැටෙන්නට ආසන්න වනතෙක් රංගගේ නිවසේ රැඳී හුන් මංජු කාටවත් නොපෙනෙන්නට නිවසින් පිටවයන අතරතුරෙදී ලේ වැකුණු පිහිය අසළ නිවසක ළිඳකට වීසිකළේය. 

මතුසම්බන්ධයි.......

Monday, May 24, 2021

හෝරස්ගේ දරුවා - දහසය වන දිගහැරුම Son of Horus - 16



පසුදිනම මහාචාර්යවරයා කුමාරිත් කැටිව පිළියන්දල මඩපාත පිහිටි සුචිත්‍රාගේ නව නිවහන සොයා ගියේය. මේ ගමනට කුමාරි සහභාගිකරගත්තේ කාන්තාවක් වශයෙන් ඇතිවන විශ්වාසය මත සුචිත්‍රාගෙන් යමක් දැනගැනීමට ඇති හැකියාව උපයෝගිකරගැනුමටයි.

 බොල්ගොඩ ගඟට මායිම්ව බොහෝ නිස්කලංක පරිසරයක පිහිටි නිවෙසේ සුචිත්‍රා මෙහෙකාරියත් සමඟින් ජිවත්වූවාය. ඉතා ආදරෙන් සිටි උපනන්දගේ මරණයට තමන් වගකිව යුතුයි සිතමින් ඈ පශ්චත්තාපවෙමින් පසුවන අවධියක් විය. උපනන්දගේ මරණින් පසුව ඩේමියන් සුචිත්‍රා සමඟ ඇතිකරගත් සබඳතාවය අතහැර පලාගියේය. ඉන් පසුව ඇයට කිසි දිනෙක ඔහුව දකින්නටද නොලැබුනේය. උපනන්දගේ මරණින් පසු සියලු ඥාති සබඳතා අත්හල ඈ ෂෙරිල් සමඟින් වුවත් දුරකථනය මගින් කතාකළේ ඉදහිටය. නිවස හා බඩු භාණ්ඩ විකිණීමෙන් ලද මුදල් සුරක්ෂිතව බැංකුවක තැන්පත් කළ ඈ නිවසින් පිටට ගියේ බොහෝ කලාතුරකින්ය. එසේ එළිපහලියට ගිය විටකදි හැරෙන්නට ෂෙරිල්ට කතාකළා මිසක පෙරමෙන් ඇයත් සමඟින් වැඩි පයුරුපාසනමක් ඇතිකරගත්තේද නැත. විදුලි සිනුවක් සවිනොකල ගේට්ටුවට කිහිපවිටක් තට්ටුකිරීමෙන් අනතුරුව මෙහෙකාරිය යැයි සිතිය හැකි මැදිවිය පසුකල කාන්තාවක් පැමිණ කුඩා හිඩැසකින් එබී බැලුවාය. නාරද පසේකට කළ කුමාරි ඉදිරියට පැමිණියාය.

“සුචිත්‍රා නෝනාගේ ගෙදරද?”  

“ඔව්.”

“නෝනා ගෙදර ඉන්නවාද?”

“ඉන්නවා. ඔය නෝන මහත්තුරු කවුද?”

“අපිට පොඩි කාරණාවකට නෝනාව හමුවෙන්න ඕනේ.”

“නෝනා කවුරුවත් හමුවෙන්න කැමති නැහැ.”

ඇය තම විමසිලිමත් දෑසින් ඔවුන්ව නිරික්ෂණය කර මඳ නොරිස්සුමක් සහිතව පැවසීය.

“ඔයා කියන්න මහාචාර්ය නාරද බණ්ඩාරයි එයාගේ වයිෆ් කුමාරියි ඇවිල්ලා ඉන්නවා වැදගත් කාරණාවක් කතාකරගන්න කියලා.”

“මම හිතන්නේ නැහැ නෝනා කැමතිවෙයි කියලා. හොඳයි මම කියලා බලන්නම්.”

නාරද සහ කුමාරි ආගන්තුක දෙදෙනෙක් මෙන් ගේට්ටුව අයිනේ රැඳීසිටියේ කිසිඳු කතාබහකින් තොරවය. මෙහෙකාරිය යලි ඒමට ගතවූ විනාඩි කිහිපය එය ඔවුන්ට දැනුනේ පැයක් පමණ එතැන රැඳීසිටියාක් මෙන්ය. යළි හිදැස තුළින් ඔවුන්ව හා අවට නිරික්ෂණය කළ ඈ තම ස්වාමිදුව නාරද බණ්ඩාරව හෝ කුමාරිව නොහඳුනනබවත් කිසිවෙකු දකින්නට හෝ හමුවන්නට කැමැත්තක් නොමැතිබවත් දන්වා සිටියාය. තව දුරටත් සුචිත්‍රාගේ ගේට්ටුව අසල සිට මෙහෙකාරියට බාල්දුවීමට අකමැතිවූ නාරද බඳුන ගැන සෙවීමේ උත්සාහයන් නිරත්ථක වූවාසේ කඩාවැටුනු සිතැතිව රිය පදවාගෙන එන්නට විය.

“මෙච්චර දේවල් හොයාගෙන ගිහිල්ලා අන්තිමට මේ උද්දච්ච ගෑණිගෙන් තොරතුරක් ගන්න බැරිව ඔක්කෝම අල්ලලා දාන්න වෙයි වාගේ. ඇයි මෙයා කාවවත් මුණගැහෙන්න අකමැති?”

“ඒකනම් ප්‍රහේලිකාවක් තමයි.”

“මෙයාව කතාකරවන්න පුළුවන් කවුරු හරි කෙනෙක් යොදාගන්න පුළුවනිනම්.”

“මෙයාගේ ඝනකම අනුව නම් කට අරින්න පොලීසියෙන් ගෙන්න වෙයි.”

නාරද කට කොනකට සිනාවක් නගාගනිමින් උපහාසයට මෙන් කිවේය.

“ඒකනෙන්නම් ඇයි ඔයා එස් එස් පි මනෝජ්ගෙන් උදව් ගන්නේ නැත්තේ? පොලීසියෙන්  කිව්වාම ඉබේටම කට අරියි.”

“ඔය ආවේ නියම අයිඩියා එකක්. තෑන්ක්ස් කුමාරි.”

නාරදගේ බලාපොරොත්තු අතහැර දැමිය යුතුනොවීය. ඔහු කුමාරිව නිවසින් බස්සවා විශ්ව විද්‍යාලයට ගියේ පස්වරුවේ කලයුතු දේශනයක් සදහාය. සවස දේශනයෙන් පසු පොලිස් අපරාධ විමර්ශන ඒකකයේ එස් එස් පි මනෝජ් වෙත ගියේ සුචිත්‍රාගේ වැසුනු මුව විවර කරගැනීමට උදව් ඉල්ලීමටය.

“ගුඩ් ආෆ්ටනුන් ප්‍රොපෙසර්. මොකද මේ පැත්තේ? අලුත් විස්තර එහෙම තියෙනවාද?”

“ගුඩ් ආෆ්ටනුන්, මටත් ඒකම තමයි දැනගන්න ඕනේ.”

“අපිට කිසිම සස්පෙක්ට් කෙනෙක් අත්අඩංගුවට ගන්න බැරිවුනා. නිකං ආවට ගියාට මිනිස්සු අත්අඩංගුවට අරගන්න දැන් බැහැ. අපේ ඔත්තුකාරයෝ හැමතැනටම දාලයි ඉන්නේ. අපි අනුමාන කරන්නේ මේ වැඩේ අලුත් සෙට් එකක් දුන්නු ගේමක් කියලායි. ප්‍රොපෙසර්ගේ පැත්තෙන් විස්තර කොහොමද?”

“දැනට මම ගොඩක් විස්තර හොයාගත්තා. ඒත් තව මේක ඉදිරියට ගෙනියන්න නම් මට ඉන්ස්පෙක්ටර්ගෙන් විශේෂ උදව්වක් වුවමනාවෙනවා.”

“ඒ මොකක්ද?”

“මගේ ඉන්වෙස්ටිගේෂන් එකේ සන්ධිස්ථානයකටයි මම දැන් ඇවිල්ලා ඉන්නේ. මේ සුචිත්‍රා කියන ගෑණු කෙනා කාවවත් හමුවෙන්න බැරිය කියනවා. මෙයාගෙන් විස්තර ගන්නේ නැතිව මේක ඉදිරියට ගෙනියන්න බැහැ.”

“කියන්න අපේ පැත්තෙන් මොකක්ද අවශ්‍යය වෙන්නේ?” 

“ඒ ගෑණුකෙනාගේ වැහුනු කට අරවන්න විතරයි.” 

“සිම්පල් කේස් එකක්නේ. මෙහේට කුදලාගෙන ඇවිත් කට ඇරවන්නද?”

“එපා එපා එහෙම අවශ්‍යය නැහැ. අපි එහේට ගිහිල්ලා මේ අවශ්‍යය විස්තර ටිකක් ස්ටේට්මන්ට් එකක් ගන්නවා වාගේ අරගන්න විතරයි තියෙන්නේ.”

“හොඳයි මම අපේ දෙන්නෙක් එවන්නම්. හෙට උදේට කමක් නැද්ද?”

“කමක් නැහැ ඉන්පෙක්ටර්. නමයට දහයට විතර ගියාම ඇති.”

“එහෙනම් හෙට උදේට මම එවන්නම්. කොහොමත් පොලීසියෙන් කිව්වාම ගොළුවොත් කතා කරනවා.”

මනෝජ් සිය ස්ථුල ශරිරය සොලවමින් සිනාසෙන්නට වුනි. 

 


   සුපුරුදු ලෙසින් කපිලත් චුට්ටාත් අරක්කු බෝතලයක් හා එයට අවශ්‍යය කළමනාත් රැගෙන මංජුගේ නිවසට ගොඩවදින්නේ ගොම්මන් කළුවරත් සමඟිනි. නිවසට ඈතින් බළල් පොරයක කෑ ගැසීම් ඇසෙන්නට ගත්තත් ඔවුන්ට එය දැනුනේ නැත. වීදුරුවෙන් වීදුරුව හිස්වෙද්දී මෙතෙක් නිහඬව සිටිවුන් දොඩමලුවන්නට පටන්ගති. චුට්ටාගේ සිතේ මෙතෙක් දිනක් පැසවෙමින් සිටි කාරණාවත් මේ සමඟින්ම එළියට ඈදි එන්නට විය. 

“අරුන් අපිට ඇරියා එහෙනම්.”

“කවුද බං?”

“උඹේ යාළුවා රංගයා.”

“ඇයි දැන් ඌ මොනවාද කරලා තියෙන්නේ?”

“කරලා තියෙන්නේ. කරලා තියෙන්නේද? කෝ අපේ සල්ලි? උන් අපිට ඇරලා පැන්නා.”

“මොන සල්ලිද බං? ඇයි උඹේ සල්ලි රංගයා දුන්නේ?”

කපිල ඇසීය. 

“ඒ සල්ලි හරි. කෝ බඩුවල සල්ලි?”

“මොන බඩුද බං?”

“ඇයි ස්ටැන්ලියාගේ බඩු. උඹට දැන් ඒකත් අමතකද?”

“ආ ඒ බඩුවල කොටහද මේ ඉල්ලන්නේ? උඹට ඒකෙන් කොටහක් නෑනේ.”

චුට්ටාව විහිළුවකට ලක්කිරීමට මෙන් මංජු හක හක ගා සිනාසෙන්නට විය. ඒ සිනාවට කපිලත් එක්වූයේය. මේ අතර පිලීකන්න දෙසින් මූසල බළල් කෑගැසීම් හඬ උත්සන්න විය.

“බලපං කපිල මූසල බළල් රැලක් කෑගහනවා. ගලකින් ගහලා උන්ව එලවලා  දාපං.” 

බයිට් පිගානෙන් ගත් වඩේ කෑල්ලක් කටේ රුවාගත් කපිල නිවස පිටුපසට ගියේ කෑගසන බළලුන් සොයාගෙනය. මේ අතර මංජුගේ විහිළුවෙන් කිපුණු චුට්ටා, 

“ඇයි මට කොටහක් නැත්තේ? මමත් මේ ගේම් එකේ හිටියා. මට මගේ කොටහ ඕනේ.”

“ඇයි දුන්නේ නැත්නම් මොනා කරන්නද?”

“මම කරන හරිය දන්නවා.”

පදම වැඩිවී මත්ව හුන් චුට්ටා තම කෝපය පිටකිරීමට මේසයට තදින් අතමිට මොළවා පහරක් එල්ල කළේය. ඉන් ගැස්සී ගිය මේසයේ අයිනට වන්නට තිබුනු සෝඩා බෝතලය එකවරම මංජුගේ උකුලට පෙරලුනි. උකුල තෙත්කරමින් පහළට ගලා යන සෝඩා වතුරේ සීතල යටිකයට දැනෙද්දී මංජුගේ විහිළුව කෝපයකට ක්ෂණිකව පරිවර්තනය විය.

“මොකක්ද යකෝ මේ කරන්නේ?”

පෙරලී ගිය සෝඩා බෝතලය මේසය මත තැබූ ඔහු පුටුවෙන් නැගිට කලිසමේ හැලුනු සෝඩාවතුර ගසා දැම්මේ තරහායින් පිපිරෙමින්ය.

“උඹට කොටහක් නැහැ. ගේම් එක ප්ලෑන් කළේ මමයි. මටයි වැඩි කොටහක් එන්න ඕනේ. රංගයා පොරොන්දු වුනා මට ඒ බඩුවල සල්ලි දෙන්න.”

“බලාගෙන හිටපන් රංගයා දෙනකං. ඒ සල්ලි උඹට විතරක් ගන්න දෙන්න බැහැ. අපිත් මේකට මහන්සි වුණා.”

“හොඳ මහන්සිය, උඹේ මහන්සියේ තරම හොඳ හින්දා තව ඩිංගෙන් ස්ටැන්ලියාගෙන් මම මැරුන් කනවා. තෝ හරියට වැඩේ නොකල හින්දයි ස්ටැන්ලියාව මරන්නත් වුනේ.”

“ඉතිං මමද යකෝ මිනි මැරුවේ?”

“තෝ තමයි මේකට වගකියන්න ඕනේ. රංගයාට කියලා එදාම එලවලා දාන්නේ නැතිව තියාගත්තායින්නේ මු තව සල්ලි ඉල්ලන්නේ.” 

“මාව එලවන්න? ඒවට ආවොත් මම තොපි ඔක්කෝම බාවනවා.” 

“පලයන් යන්න මෙතන මැරුම් නොකා.”

කෝපයෙන් පසුවූ මංජු චුට්ටාව තල්ලුකර දැමීය. වෙරි මරගාතේ සිටි චුට්ටා කුණාටුවකට හසුව ගිය පරඬැලක් සේ විසිවී ගොස් මේසයේ හැපී එහි තිබූ බෝතල් වීදුරු ආදියත් පෙරලාගෙන බිම ඇදවැටීය. කොණ්ද බිම ඇනුන චුට්ටාට ඉන් නැගුන වේදනාව පරයා කෝපය උතුරා හැලෙන්නට විය. ඔහු යළි නැගීසිටියේ බිම වැටී තිබූ සෝඩා බෝතලයක්ද රැගෙනය. උමතුවූවෙකු සේ වියරු වැටී හුන් චුට්ටා මේසයේ ගසා බෝතලේ අඩිය කඩාදැම්මේ එය ආයුධයක් ලෙස යොදා ගන්නට මෙන්ය. 

“තොපිලා දන්නේ නැහැ මේ චුට්ටා කවුද කියලා. තොපිලා ඔක්කෝම බල්ලෝ වගේ මරලා දානවා.”

කියමින් අඩිය කැඩූ සෝඩා බෝතලයෙන් මංජුට අනින්නට සැරසී එහා මෙහා වනන්නට පටන්ගත්තේය. චුට්ටාගේ ප්‍රහාරයෙන් බේරෙන්නටත් බෝතලය උදුරාගෙන ඔහුව අඩපණ කරලීමට ගොඳුරකට කුරුමානම් අල්ලන කොටියෙකුසේ තම අවස්ථාව එනතෙක් මංජු කල්මැරීය. එහෙත් අනපේක්ෂිත ලෙස බෝතල් පහරක් මංජුගේ බාහුවකට එල්ලවීමත් සමඟම ඔහු චුට්ටාගේ ඉදිරියට පැන පොරබදන්නට පටන්ගත්තේය. බෝතල් පහරින් ලේ ගලන තුවාලයේ වේදනාව මංජුගේ කෝපය වැඩිකරවූ බැවින් බෝතලය උදුරාගත් පමාවෙන් හේ චුට්ටාගේ යටි බඩ හරහා දෙතුන් වතාවක් ඇන දැමීය. චුට්ටා ඇද හුන් සුදු පැහැති ටීෂර්ටය රක්ත වර්ණ ගන්වමින් රුධිරය ගලාහැලෙන්නට වුනි. උදරයට අත තබා ලේ නැහැවුනු අත දෙස මඳක් බලා සිටි චුට්ටා හිස ඔසවා මංජු දෙස බැලුවේ උඹ මට මේ මොකද කළේ යැයි අසන්නට මෙනි. කිසිදු කතාවක් නොමැතිව නිහඬව මංජු දෙස බලා සිටි චුට්ටා කපා හෙලූ ගසක්මෙන් සිහිසුන්ව බිම ඇදවැටුනේ කෙදිරිල්ලක් නිහඬ වාතලයට එක්කරමින්ය. 

පිලිකන්නේ සිටි කපිල නිවස ඇතුලේ සිදුවූ කලබලය ඇසී ඇතුලට දිව එද්දී රුධිරයෙන් නැහැවුනු චුට්ටා දැක එතැනම ගල් ගැසුනි. ඔහු අතිශයෙන් බියට හා කබලයට පත්වූයේය.

“මංජු අයියා මොකක්ද බං මේ කළේ?”

“බලපන් මු මැරිලාද කියලා?”

“පේන විදිහට නම් මැරිලා වගේ. දැන් මොකද කරන්නේ ? ඉස්පිරිතාලෙටවත් ගෙනියමුද?”

“පිස්සුද යකෝ එහෙම ගියොත් නිකම්ම පොලීසියට මාට්ටු වෙනවා.”

“නොගියත් අපිව දැන් මාට්ටුවෙනවා. මොනාද බං උඹ මේ කළේ ?”

කපිල අතිශයෙන් කලබලයට පත්ව පුටුවක් මතට ඇදවැටී දෑතින්ම හිස බදාගත්තේය.

“කරන්න දෙයක් නැහැ. ඌ තමයි ගේම ඉල්ලුවේ.”

“ඉතිං ගේම ඉල්ලුවාට ඌව මරන්න ඕනෙද?”

“මම ඕනෑකමින් කළේ නැහැනේ. උඹ බය නැතිව හිටහං. දැන් කරන්න තියෙන්නේ මේකට මොනවා හරි කරන්නයි.” 

“උඹලත් එක්ක ඉදලා මමත් නිකං එල්ලුම් ගස්යනවා. උඹ චුට්ටාට ඕනේ දෙයක් කරගනින් මම ගෙදර යනවා.”

“යකෝ උඹත් මගෙන් මැරුම් කන්නේ නැතිව හිටපං. තෝ හදන්නේ මාව මූත් එක්ක මෙතනදාලා මාරු වෙන්නද?”

කෝපාවිශ්ට වූ මංජුගේ මුහුණ දෙස ටික වේලාවක් බලා සිටි කපිල යලිත් පුටුව මත වාඩිවුනේය. 

“මූව කොහේ හරි වළදාමු. වරෙන් බලන්න පිලිකන්න පැත්තට.”

ඔවුන් දෙදෙනා නිවසේ පිටුපස පැත්තට ගොස් අවට නිරික්ෂණය කළේය. බළලුන්ගේ පොරකෑමේ කෑගැසීම් ශබ්දයන් නිවෙස් කිහිපයකට ඈතින් සිට ඇසෙන්නට විය. 

“අර පල්ලෙහා කෙහෙල් පදුර ගාව වළක් කපලා මූව වලදාමු.”

“කොහේ වලවල් කපන්නද මංජු අයියා, උඹයි මමයි වළවල් කපනකොට අහල පහල උන්ට පෙනෙයි නේද?”

“එහෙනම් කක්කුස්සි වළට දාමු. ඒකට දැම්මාම කාටවත් මාට්ටු වෙන්නේ නැහැ. කෝ අරගනින් අලවංගුවක් කොන්ක්‍රිට් ලෑල්ල අරින්න. ඔය කුස්සිය පැත්තේ තිබුනා.”


ඔවුන් දෙදෙනා කොන්ක්‍රිට් පියන තරමක් අසීරුවෙන් විවර කර චුට්ටාගේ සිහිසුන් සිරුර ඔසවාගෙන විත් වලට තුළට අතහැරියේය. වල ගැට්ටේ වැදී වලට වැටුන චුට්ටාගේ මුවින් කෙදිරිල්ලක් නික්මුණි. අඬක් පමණ වතුරින් පිරී තිබූ වැසිකිළි වළේ චුට්ටා ගිලීගියේ අවට වාතලයට කැලෑතුනු අපජලයෙන් නැගුනු දුර්ගන්දය එක්කරවමින්ය. නියමාකාරයෙන් යළි වැසිකිලි වළේ පියන්පත් වසා දැමූ ඔවුන් ඉන් පසුව ගෙබිම ගලාගොස් තිබුනු රුධිරය පිසදමා පිරිසිඳු කළේය. රුධිරය පිස දැමූ රෙදි කැබලිද අඩිය කැඩුනු සෝඩා බෝතලයද ඇතුලු චුට්ටාගේ අනෙකුත් දේවල්ද මංජු ගිනිතබා විනාශකරන ලද්දේ කිසිවෙකුට හසුනොවන්නටය. චුට්ටා මෙසේ අවසන් ගමන් යද්දී කපිලගෙන් මෙම මිනි මැරුම එළිනොවන්නට මංජු ඔහුව බියගන්වාලීය. 


මතුසම්බන්ධයි.......

Thursday, May 20, 2021

හෝරස්ගේ දරුවා - පහළොස් වන දිගහැරුම Son of Horus - 15

   




 ගාල්ල ටවුමේ සමනල පාලම ක්‍රීඩාංගනය දෙසට වන්නට රිය නැවැත්තු ඔහු බස් නැවතුම්පල දෙසට පියනැගුවේ පියරත්න ඉස්කෝලේ මහත්තයා ගැන තොරතුරක් ලබාගන්නා අටියෙනි. කිහිපදෙනෙකුගෙන් විමසීමෙන් පසුව වැඩි වේලාවක් නොයවා ඉස්කෝලෙ මහත්තයා ගැන දන්නා අඳුනන පුද්ගලයෙකු ඔහුට මුණගැසුනි. 


“ඔය කියන්නේ අපේ ගාලු සංස්කෘතික හා පුරාවිද්‍යා උරුමයන් සුරැකීමේ සංවිධානයේ සභාපතිවෙලා හිටපු මහත්තයා ගැන වෙන්න ඇති.”

“මමනං එහෙම දන්නේ නැහැ.”

“එයා ඔය පැරණි දේවල් විනාශ කරනවාට විරුද්ධව ලොකු වැඩ පිළිවෙළක් ගෙනිච්චායින් තමයි දැන් ඔය දේවල් මේ තරමින් හරි ඉතිරිවෙලා තියෙන්නේ.”   

“මට ඒ මහත්තයාගේ ගෙදර තියෙන තැන කියන්න පුළුවන්ද?”

“මම දෙන්නම් ඇඩ්රස් එක.”

ඔහුගෙන් ලබාගත් ලිපිනය අනුව වක්වැල්ල පාරේ පියරත්න ඉස්කෝලේ මහත්තයාගේ නිවස සොයාගෙන මහාචාර්ය නාරද බණ්ඩාර රිය පැදෙව්වේ පියරත්න ගැන ඇතිවූ පහන් හැගීමකින්ය. පියරත්න මහතාගේ නිවසට ගොඩවැඳ තමා කවුදැයි අඳුන්වා දුන් පසු පියරත්න මහතා ඉමහත් සතුටට පත්වූයේය. ඒ පුරා විද්‍යාවට ඇල්මක් දක්වන ඔහු නාරද බණ්ඩාරගේ ලිපි හා පර්යේෂණ ග්‍රන්ථ කිහිපයක්ම කියවා ඇති පුද්ගලයෙකුද වීම නිසාවෙන්ය. 

“ස්ටැන්ලිගේ මළගෙදරටත් මම සහභාගි වුණා. මට බොහොම කණගාටු මෙච්චර ඉක්මනට ස්ටැන්ලි මැරුනු එකයි. කාලෙකට පස්සේ මට ස්ටැන්ලිව මුණගැහුනෙත් මේ ළඟදියි.”

“ඒ කියන්නේ ගුණසිරිගේ ඇන්ටික් විකුණන්න යද්දි?”

“හරියට හරි. අපි දෙන්නා ඉස්කෝලේ හිටියේ එක පන්තියේ.”

“එතකොට මිස්ටර් පියරත්නට මතකද ගුණසිරිගේ විකුණාපු බඩු එහෙම?”

“මම ඒ බඩු වර්ග කරලා ඒවාට මිලක් නියම කළා. ඒත් ඒවා ගැන දැන් මතකයෙන් කියන්න බැහැ.”

“එහෙනම් මේ පින්තූරේ තියෙන බඳුන මතකද?”

“ඔව් ඒක මතකයි. මේ බඩුත් එක්ක ස්ටැන්ලිට වික්කා.”

“මේ තියෙන්නේ ගුණසිරිගේ රෙකෝඩ් පොත. මේකේ මේ බඳුන අරගත්තු දිනවකවානු තියෙනවා ඒත් අරගත්තු කෙනාගේ නම්ගම් ලියලා නැහැ.”

“මේ දින වකවානු අනුව නම් ගුණසිරි මැරෙන්න දින කිහිපයකට ඉස්සර තමයි ඔය කියන බඳුන අරගෙන ඇවිල්ලා තියෙන්නේ.”

පියරත්නගේ මුහුණට බෑරෑරුම් පෙනුමක් ආරූඪ විය. ඔහු නළල රැළි ගන්වාගෙන මඳක් කල්පනා කරන්නට වුනි.

“එහෙනම් මේවා ෂෙරිල් නෝනගෙන් අරගත්තුවා වෙන්න ඇති.” 

ඒ පිළිතුරෙන් නාරදගේ මුහුණට මඳ එළියක් එක් කළේය.

“මිස්ටර් පියරත්න කවුද මේ ෂෙරිල්නෝනා?”

“මෙන්න මේකයි කතන්දරේ. මට ආරංචියක් ආවා පරණ ඇන්ටික් බඩු වගයක් විකුණන්න තියෙනවා කියලා. ඒ ගමන තමයි මට මතක්වුනේ අපේ ගුණසිරි අයියා ගැන. එයැයිට දන්නලා මේ බඩු ටික අරගන්න උදව් කළා.”

“ෂෙරිල් කොහේද ඉන්නේ?”

“එයා මේ ළඟමයි ඉන්නේ. මහවීදීයේ සැලොන් එකක් කරනවා.” 

“එහෙනම් අපි එයාව මුණගැහෙන්න යමු. එයා දන්නවා ඇතිනේ මේ බඳුන එයාට වික්ක එක්කෙනා කවුදැයි කියලා.”

“වැඩක් නැහැ මහත්තයෝ. එයා නෙවෙයි හැබෑ අයිතිකාරයා.”

“එහෙනම් කවුද?”

“ඒවා අයිති ෂෙරිල්නෝනාගේ යාළුවෙක්ට. එයා ෂෙරිල් නෝනා ලව්වා ඇන්ටික් බඩු ටික වික්කා.”

“ඉතිං අපිට ෂෙරිල්ගෙන් අහල යාළුවා ගැන දැනගන්න පුළුවන්නේ.”

“ෂෙරිල් නෝනාගේ යාළුවාගේ මහත්තයා තමයි මාළු පිටරට යවන බිස්නස් කාරයෙක් උන්නා උපනන්ද කියලා. නෝනාගේ පොඩි හුටපටයක් අතට අහුවෙලා එතැනදි ගිය රංඩුවකදි ඒ මහත්තයා මළා. ඊට පස්සේ තමයි ඒ නෝනා ෂෙරිල් නෝනා ලව්වා මේවා විකුණුවේ. එයා උපනන්ද මහත්තයාගේ මුළු සේසතම විකුණදාලා යන්න ගියා.”

“හරි වැඩේනේ. අපිට බැරිද මිස්ටර් පියරත්න ෂෙරිල්ව මුණගැහිලා මේ ගැන අහන්න. සමහරවිට එයා දන්නවාත් ඇති.” 

“එහෙනම් අපි යමු ෂෙරිල්ගේ සැලොන් එකට.”

නාරද පියරත්න සමඟින් ෂෙරිල් හමුවීමට ගාල්ල ටවුමේ පිහිටා තිබුනු සැලෝන් එක බලා පිටත්වූහ. සුපුරුදු පරිදි ඈ තවත් යෙහෙළියන් පිරිසකට නවීන මෝස්තරයේ මිලාධික ඇඳුම් විකිණීමේ ක්‍රියාවලියක නිරතවෙමින් සිටියාය. උඩු මහලේ සැලෝනයට ඇතුල්වූ පියරත්න ඉස්කෝලේ මහත්තයා ෂෙරිල් දුටුවාය.

“ආ පියරත්න මහත්තයානේ එන්න, එන්න. මොකද මහත්තයාට මේ පැත්ත මතක්වුනේ?”

“මම ආවේ විශේෂ කාරණයකටයි. අපිට ඔයා එක්ක ටිකක් පෞද්ගලිකව කතාකරන්න ඕනේ.”

ඔහු අනෙක් කාන්තාවන් දෙස බලා ඔවුනට සිනහවකින් සංග්‍රහකරමින් පැවසීය.

“රමණි මේ ඇඳුම් මේ අයට පෙන්නන්න. එන්න පියරත්න මහත්තයා යමු ඇතුලට.” 

ඈ ඔවුනව ඇතුල් කාමරයක් තුළට කැඳවාගෙන ගියාය. 

“ෂෙරිල් නෝනා මේ ඉන්නේ ජයවර්ධනපුර විශ්ව විද්‍යාලයේ පුරාවිද්‍යා මහාචාර්්‍ය නාරද බණ්ඩාර. එයා මේ විශේෂ යමක් සොයනවා.” 

“අනේ මං දන්න පුරාවිද්‍යාවක් නෑනේ පියරත්න මහත්තයා.”

“මේ මහත්තයා සොයන්නේ ඔයා අපේ ගූණසිරි අයියාට වික්ක උපන්නද මහත්තයාගේ ඇන්ටික් බඩුවලින් එකක් ගැන.”

“ඇයි දැන් මේ බඩු හොර බඩුයි කියනවාද?”

“නැහැ නැහැ ඔයා කලබල වෙන්න එපා. එහෙම දෙයකට නෙවෙයි මම මේවා සොයන්නේ. මට අවශ්‍ය දැන ගන්න ඔයා මේ බඩු විකුණද්දි මේවායේ වටිනාකම් ගත්ත තැන් ආදිය විස්තර ගුණසිරි අයියාට දුන්නාද?”

“මට මතක හැටියට කිව්වා වගේ මතකයි.”

“විස්තර දුන්නේ කවුද? උපනන්ද මහත්තයාගේ නෝනාද?”

“ඔව් එයා කිව්වා. මොකද එයාට උපනන්දගේ මරණින් පස්සේ මෙහේ ඉන්න බැරි තත්වයක් උදාවුනා. ඊට පස්සේ එයා තීරණය කළා ඔය ගේත් ගෙයිබඩුත් විකුණදාලා යන්න. ඒත් එයා මේවා විකුණන වැඩවලට මැදිහත්වුනේ නැහැ. එයා කිව්ව දේවල් අනුව තමයි මම මේ බඩුවලට මිළක් තීරණය කළේ.”

“ඔයා මේ බඳුන දන්නවාද?”

නාරද ෆයිල් කවරය තුලින් බඳුනේ ඡයාරූපයක් රැගෙන ඇයට පෙන්නුවාය.

“මටනං එච්චර මතකයක් නම් නැහැ. සමහරවිට මේක ඒ ගොඩේ තියෙන්නත් ඇති.”

“ඔයා කියලා තියෙනවා මේක මුහුදෙන් හොයාගත්තු එකක් කියලා.”

“ආ මට දැන් මතක්වුනා. සුචිත්‍රා කිව්වා තමයි මේක උපනන්ද මුහුදෙන් ගොඩගත්තු කෙනෙකුගෙන් අරගත්තු එකක් කියලා.”

“උපනන්දට මේක විකුණපු එක්කෙනා මේක ලැබුනු තැනක් එහෙම කියලා නැද්ද? එයා කොහේ කෙනෙක්ද? සුචිත්‍රා ඔයාට කිව්වේ නැද්ද?”

“ඒ විස්තර කියන්න තරම් සුදුසු මානසික මට්ටමක නෙමෙයි එයා ඒ දවස්වල හිටියේ. මමත් ඔය ඇන්ටික් බඩු ගැන දන්නේ නැති නිසා ඔය විස්තර ඇහැව්වේ නැහැ.”

“දැන් සුචිත්‍රා කොහේද ඉන්නේ?”

“ඔයා මේ ඔක්කෝම විකුණලා දාලා ගියාට පස්සෙ දෙතුන් සැරයක් විතර මට කතා කළා.  ළගදී නම් කතාකළේවත් නැහැ.” 

“එයා ඉන්න දිහාවේ ටෙලිෆෝන් නොම්මරයක් හරි ඇඩ්රස් එකක් හරි දෙන්න පුළුවන්ද?”

“එයා ටෙලිෆෝන් පාවිච්චි කරන්නේ නැහැ. ඉන්න දිහාවේ ඇඩ්රස් කිසිම කෙනෙකුට දෙන්න එපා එයා කියලා තියෙන්නේ.”

“මෙහෙමයි ෂෙරිල් අපි මේ බඳුන හොයන්නේ විශේෂ කාරණාවකටයි. ඉතිං ඔයා සුචිත්‍රාගේ ඇඩ්රස් එක නොදීමෙන් ලොකු අවුලක් සිද්ධවෙනවා.”

“ඇයි, ඒ මොකක්ද?”

“මේ ගැන යමක් කියන්න බැරි මේ විස්තර පිටට යන්න දෙන්න බැරි නිසයි. මේක හොයන්නේ පොලීසියේ අපරාධ විමර්ශනයෙන්. ඔයා මේක නොදුන්නොත් අපිට සිද්ධවෙනවා පොලීසිය මාර්ගයෙන් හරි මේ ලිපිනය ලබාගන්න.”

පොලීසියේ කාරණාවක් බව ඇසීමෙන් පසු ෂෙරිල් තම තිරණය වෙනස් කළාය. 

“මම ඇඩ්රස් එක දෙන්නම්. හැබැයි මේක මම දුන්නා කියලා කියලා ඔයාලා එයැයිට කියන්න එපා.”

“ඔයා බය වෙන්න එපා ඒ ගැන අපි නොකියා ඉන්නම්.”

සුචිත්‍රාගේ ලිපිනය ලබාගත් නාරද, පියරත්න ඉස්කෝලේ මහත්තයා නිවසට ඇරලවා යළි කොළඹ බලා පිටත්වූයේ ඔහුගෙන් යලිත් උදව් බලාපොරොත්තු වන බව පවසමින්ය.

                                     ★ ★ 



කුඩාකලදීම පියා මියගොස් නිසි මඟපෙන්වීමක් නොමැතිව අධ්‍යාපනය කඩාකප්පල්කරගත් අවිවාහක මංජු තම මව සමඟින් මහගෙදර වාසය කළේය. අම්මාට අංශභාග රෝගය වැලඳුන පසුව සාත්තු සප්පායම් කිරීමට පොඩි අක්කාගේ නිවසේ ඈව නතරකළ මංජු පාළු මහගෙදර තම ආධිපත්‍යට පවරාගන්නේ තමා ගැන සොයාබැලීමට කිසිවෙකු නොසිටි බැවිනි. විවාහ කටයුතු වලින් පසු නිවසින් වෙන්ව ගිය සහෝදර සහෝදරයින් රස්තියාදු ගසන බාල මල්ලිව නොසලකා හැරීමත් ඔහුගේ මදාවිකම් වැඩි කරවීමට එක් හේතුවක්ද වුනි. මංජුගේ නිවස රස්තියාදු යහළුවන්ගේ දුරාචාරයින්ට කදිම තෝතැන්නක් විය. දුරාචාර ක්‍රියාවන්ට මුදල් අවශ්‍යතා වැඩිවෙද්දී ටවුමේ රස්තියාදු කොලුනඩයට එක්ව මුදල් සෙවීමේ පහසු මඟක්වූ සොරකම් කිරීමට හේ පෙලඹිණි.

ස්ටැන්ලිගේ නිවස කොල්ලකෑමේ ප්‍රධාන සැලැස්ම සකස්කළ මංජු තමතින් සිඳුවූ මනුෂ්‍ය ඝාතනයෙන් වැඩි එළිපහළියට නොගිහින් නිවෙස තුළට වී කල්ගතකරන්නට වීය. මෙම සිදුවීම ඔහුගේ හදවතට වද දෙන්නක්ම විය. එය අමතක කරනු වස් නිරතුරුවම මත් පැනින් සප්පායම්වීමට පටන් ගත් අතර දින කිහිපයක සිට තම ගෙවත්තේ බළලුන්ගේ පොරඇල්ලීමේ ශබ්දයන් ඇසුනත් එය ඔහු එතරම් ගණනකට නොගත්තේය. මත් පැනින් තොරව නින්දට වැටුනු සෑම දිනකම වාගේ උණු ලේ වගුරවමින් ඇඳ පාමුල ඇද වැටුනු ස්ටැන්ලිගේ පණ ගැහෙන සිරුර නින්දට බාධාකරමින් පෙනෙන්නට විය. සුපුරුදු පරිදි සිහි විකල් වන තුරුම බොන්නට අරක්කු බෝතලයක් හා චයිනිස් හෝටලයෙන් රැගෙන ආ ඌරු මස් බයිට් පාර්සලයත් ළංකරගත් ඔහු  රූපවාහිනියේ හින්දි චිත්‍රපටයක් නරඹන්නට පටන්ගත්තේය. බෝතලයෙන් භාගයක් පමණ හිස්වෙද්දි පිලිකන්න දෙසින් ඇසෙන බළල් හඬ තීව්‍ර වූයෙන් විදුරුවේ ඉතිරිව තිබූ ටිකත් උගුරට හලාගෙන ඌරුමස් කැබැල්ලක් කටේ රුවාගත්තේ නැගිට පිලිකන්නට ගොසින් බලන්නටය. හින්දි චිත්‍රපටයේ උච්චතම සටන් ජවනිකාව අතරතුරේ වෙළෙද දැන්වීමක් ප්‍රචාරණය කරන්නට පටන්ගති. කුණු හරුපයකින් රූපවාහිනි නාලිකාවට බැනවදිමින් හේ තවත් මස් කැබැල්ලක් කටට දාගත්තේය. දෙපසට වැනෙමින් පිලීකන්න දෙසට පියවර නැගූ ඔහු වටාපිටාව හොදින් නිරික්ෂණය කළේ කෑගැසූ බළලුන් සොයන්නට මෙන්ය. පිලීකන්නට ඇතුලුවනවාත් සමගම මෙතෙක් කෑගැසූ බළලුන්ගේ ශබ්දයින් එකවරම නතරවුනි. එවර යළිත් එම කෑගැසීම් නිවසේ ඉදිරිපස මිදුල දෙසින් ඇසෙන්නට පටන්ගත්තේය. පිටුපස වැවී තිබූ වතුසුද්ද පැළයට මෙතෙක් වෙලා හිරකරගෙන හුන් මුත්‍රාබර සැහැල්ලු කරගත් මංජු කුස්සිය දෙසින් සාලයට ගොඩවැදුනේ රූපවාහිනිය දෙස බලමින්ය. කවුරුන් හරි තමාදෙස බලාසිටින්නාක් මෙන් අමුතු හැඟුමක් සිතට නැගුනු මංජුගේ නෙත් එකවරම බඳුන දෙසට යොමු විය. ඔහු පියන මත වූ මුහුනේ ආකර්ෂණාත්මක බැල්මට වශිව ඒදෙස නෙත් අයා බලා සිටියේ අවට සිදුවන කිසිවක් නොහැගෙන ලෙසින්ය. බඳුන දෙස ටික වේලාවක් බලා සිටි ඔහු එය අතට ගැනීමට මෙන් ඉදිරියට පියවර තබද්දී ටිපෝවේ පය පැටලි බිම වැටුනේ එම දැහැනේ ආකර්ෂණයෙන් මිදීමක් නොලබාය. 


     මංජුගේ කරදරයෙන් බේරෙන්න නොහැකිවූ තැන රංග ස්ටැන්ලිගේ බඩු බාහිරාදිය විකුණා ගත් සියලු මුදල් ඔහුට දීමට එකඟවිය. රංග පිටුපස අසුනේ හිඳුවාගත් මංජු තම මොටර් සයිකලය බත්තරමුල්ල දෙසට වේගයෙන් ධවනය කරන්නටවූයේ ඉතිරි මුදල් ලැබෙන සතුටු සිතෙනි. පාර හරස්කොට මාර්ග බාධකයක් යොදා ඇති බව මංජු දුටුවේය.

“ඒයි අර බලපන් ඉස්සරහා චෙක්පොයින්ට් එකක්.”

“හරවපන්. හරවපන් බලන්ඉන්නේ නැතිව.”

පැමිණි වේගය නිසා ඉතා අසීරුවෙන් සයිකලය හරවාගත් මංජු යළි මාලඹේ පැත්තට ධාවනය කරන්නට පටන් ගත්තේය.

“අන්න අරුන් පැනලා යනවා. ඕකුන් තමයි මම හෙව්වේ. වෙඩි තියන්න. වෙඩි තියන්න.”

පොලිස් කණ්ඩායම අතර සිටි සුදු මහත්තයා කෑගසනවා ඔවුනට ඇසුනි. පොලිස් පරික්ෂක වෙඩි තැබීමට අණ කිරීමත් සමඟම ගිනියම් මුනිස්සම් ඔවුන් පසුකර පියෑඹුවේ මරණයේ භීතිය ඔවුනට පෙන්වමිනි. පාරෙන් පිටට පැන්න මොටර් සයිකලය උපරිම ශක්තිය යොදවා යළි පාරටගත් විගස මංජුගේ කණ ළගින් උණ්ඩ කිහිපයක් ඉගිලි ගියේ ඇඟේ හීගඩු පුරවාලමින්ය.

“උන් පස්සෙන් එනවා. පාගපං පාගපං. උඹ ඔහොම ගියොත් මාට්ටු වෙනවා. ඔතැනින් උඩහට දාපං.”

මංජු රංගගේ කීමට පාරෙන් වමට හැරෙව්වේ යන්නේ කොහේදවත් නොදැනය. මලින් බරව ගිය මල්ගස් කිහිපයක් පසුකරමින් ඉදිරියට ඇදුනු ඔහුට සුදු පැහැති සොහොන් කොත් කිහිපයක් ඇස ගැටින.



“යකෝ උඹට පිස්සුද මේ තලාහේනේ කනත්තනේ. මෙහෙන් කොහොමද යන්නේ?”

කියමින් තවත් ඇතුලට යතුරුපැදිය පැදවූ මංජු රංගගේ නිහැඬියාව දැනුනි.

“කතාකරපං බං මෙහෙන් කොහේටද යන්නේ?”

“යන තැන පෙන්නන්න ඔන්න ඔය ඉස්සරායින් නතර කරපං.”

අලුතින් වැසූ මිනීවලක් අසළින් නැවත්වීමට රංග අණ දුන්නේය. ඒ ගොරෝසු හඬ රංගගේ නොවන බව ඉතා නොවසිල්ලෙන් හුන් ඔහුට නොවැටහුනත් මිනීවල අසළින් මොටර් සයිකලය නතරකළේය. අයිස් කැටක් මෙන් සීතල දෑතකින් මංජුගේ ගෙල පෙදෙස ස්පර්ශ කරන්නට වුනි. 

“මොනාද බං රංග කරන්නේ? අපිව දැන් මාට්ටු වෙනවා. ඉක්මනට පනින්න තැනක් හොයාපං.”



පිටුපස අසුනේ හුන් රංග එකවරම මංජුගේ ගෙල මිරිකන්නට පටන්ගත්තේය. ඉන් අතිශයෙන් බියට පත්වූ ඔහු රංගගේ මළපුඬුවෙන් ගැලැවීමට දඟලද්දි එක්වරම ගියරය පෑගුනි. ක්ෂණිකව ගැස්සී ඉදිරියට පැන්න සයිකලය මිනී වලේ පස්කන්ඩියේ වැදී පෙරළීගියේ දෙදෙනාම පස්ගොඩ උඩට ඇදවට්ටමින්ය. පස් ගොඩ උඩින් නැගිටගත් රංග හෙල්මටය වහා ගලවා දැම්මේ මංජු වෙත ලංවෙමින්ය. ඒ වූයේ රංග නොව මංජු අතින් ඝාතනයවූ ස්ටැන්ලි වික්‍රමපාලය. රතුව ගිය දෙනෙතෙන් යුතුව කෝපයෙන් විකෘතිවී ගිය ස්ටැන්ලිගේ බියකරු මුහුණදෙස බැලූ මංජු එතැනම ගල් ගැසින. තද සීතලෙන් පෙලෙන සන්නිපාත රෝගියෙකු සේ ගැහෙන්නට පටන්ගත් ඔහු ළගට ස්ටැන්ලි ළංවිය.

“උඹ ඉන්නේ මගේ මිනිවල උඩ. දැන් ඉතින් ලැස්තිවෙයන් මාත් එක්ක යන්න.”


වෙඩි වැදුනු උදරයෙන් නොනවත්වා ගලන රුධිරයෙන් තම දෑත් තෙමාගෙන මංජුගේ ගෙල මිරිකන්නට මෙන් ඉදිරියට එද්දී මංජු කෑගසන්නට තැත්කලත් එකඳු වචනයක් වත් මුවින් පිට නොවීය. සිරුර දිගේ රූරා හැලෙන දහඩියෙන් පෙඟුනු ඔහු පස්කණ්ඩිය දිගේ පසුපසුට යන්නට තැත් කළ නමුදු බුරුල්ව ගිය පසේ කකුල එරී යළිත් එය මතටම ඇඳ වැටුනි. දත් විලිස්සාගෙන ලේ පැහැති දිව එළියට දාගත් ස්ටැන්ලි ඔහුගේ ගෙලට පැන්නේ රුදුරු රාක්ෂයෙකු ලෙසිනි. ඉන් අතිෂය බියට පත්ව කෑගැසූ මංජු මිනිවලේ බුරුල් පස කඩාගෙන අඳුරු ආගාදයකට ඇද වැටෙන්නට විය.  මහ හඬින් කෑ ගැසූ ඔහු තිගැස්සී අවදිව බැලූ විට සිටියේ සාලයේ සැටියේ පාමුලය. හිසේ සිට දෙපතුල දක්වා දහඬියෙන් පෙඟුන මංජු එතැනම වැතිර සිටියේ වෙවුලන ගතකින් හා සැලෙන සිතකින් යුතුව සිහි එලවාගත නොහැකි විලසින්ය. ටික වේලාවක් එතැනම වැතිර සිට තමා දුටු සිහිනය යළි සිහිපත් කරන්නට උත්සාහකළමුත් පරාල අතරින් පෙනෙන වහලේ උළු දෙස බලා සිටියා මිසෙක ඒ කිසිවක් සිතට නගාගෙන පිළිවෙළකට ගලපාගන්නට නොහැකි වුනි. බිම වාඩිගත් ඔහුට මෙතෙක් නිවා නොදැමූ රූපවාහිනියේ උදෑසන පුවත් පත් විස්තර විකාශයවනවා පෙනුනි. දුගඳක් හමන පිළුනුව ගිය බයිට් පිගානත් අඩක් හිස්වූ අරක්කු බෝතලයත් මෙන්ම සිගරට් කොට වලින් පිරුනු අළුබදුනත් රාත්‍රියේ ක්‍රියාකාරකම්වල නටබුන්සේ සාලයේ ටිපෝව මත වැඩසිටියෝය. රාත්‍රියේ ගත් මත්පැනින් හිසේ ඇති බරගතියත් මෙන්ම අලසකමත් නිසා බිම වාඩිවීගෙනම රූපවාහිනිය දෙස බලාගෙන සිටියේ කිසිඳු අරමුණකින් තොරවය. මඳ වේලාවක් එසේ හුන් මංජු ඈනුමක් සමඟින් නැගීසිටියේ සාලයේ තිබුනු බෝතල් අස්කර දැමීමටය.


මතුසම්බන්ධයි.......

Monday, May 17, 2021

හෝරස්ගේ දරුවා - දහහතර වන දිගහැරුම Son of Horus - 14

වත්සලා හමුවීමට නාරද කෑගල්ලේ ඇඳුරාපොත බලා පිටත්වූයේ කුමාරි සමඟින් ය. අත්තිඩියේ තරබාරු කාන්තාවගේ සැකයට බදුන්වීම නිසා මෙවර තම බිරිඳව මේ ගමනට සහභාගිකරවාගත්තේ වත්සලා කුමනාකාරයේ තැනැත්තියක්දැයි නොදන්නා බැවින්ය. ඔවුන් නිවසට ගොඩවදින විටත් ඇය යම් කටයුත්තක් සඳහා කෑගල්ල ටවුමට යෑමට සුදානමින් සිටියාය.

“මට වත්සලා එක්ක ටිකක් කතාකරන්න ඕනෙ.”

“ඔය මහත්තයා කවුද? පොලීසියෙන්ද?”

“මම මහාචාර්ය නාරද බණ්ඩාර, මේ මගේ වයිෆ් කුමාරි.”

“එන්න සර් ඇතුලට ඇවිත් වාඩිවෙන්න.”

“අපි මේ කතාකරන දේ පිට කාටවත් කියන්න එපා. එපා කියන්නේ ඇයි කියලා ඔයාට මේ කතාව ඇහුවාට පස්සේ තේරෙයි. ස්ටැන්ලි වික්‍රමපාලගේ නැති වුණු බඩු ගැන විශේෂ වාර්තාවක් දෙන්න කියලා මට පොලීසියෙන් බාරදුන්නා. මේ වාර්තාවෙන් සහයක් ලබාගන්න පුළුවන්වෙයි කියලා හිතනවා මේ මිනීමරු හොරු කණ්ඩායම අල්ලාගන්න. ඉතිං මට ඔයාගෙන් ලොකු සහයක් අවශ්‍ය වෙනවා.”

“කියන්න සර්, මම ස්ටැන්ලි සර් වෙනුවෙන් ඕනේ උදව්වක් කරන්න ලෑස්තියි.”

කුමාරි වත්සලා කියන දේ සටහන් කරගැනීමට කුඩා සටහන් පොතක් රැගෙන ඇය අසලින් වාඩිගත්තාය.

“වත්සලා ඔයා මේ ෆොටෝ එක දැකලා තියෙනවාද?”

නාරද ෆයිල් කවරයෙන් අරගත් නැතිවූ බඳුනේ පින්තූරයක් ඇයට පෙන්වීය.

“ඔව් මේ පින්තූරෙ ගත්තේ ශාන්ත අයියා. මමයි එයාට මේ පින්තූර ගන්න කිව්වේ.”

“ඔයා දන්නවාද මේකත් හොරු අරගෙන ගිහිල්ලා කියලා?”

“ඔව් සර් පොලීසියෙන් නැතිවුනු බඩු ගැන අහද්දි මම මේ ගැන විස්තර දුන්නා.”

“එහෙනම් මට කියන්න ඔයා කොහොමද දන්නේ මේක මුහුදෙන් ගොඩට ගත්තු එකක් කියලා? මේක ස්ටැන්ලි කොහෙන්ද අරගත්තේ?”

“ස්ටැන්ලි සර් මේක එක්ක තව බඩු තොගයක් අරගෙන ආවා. ඒ සර්ට ඔය අපරාදේ වෙන්න සතියකට කලින් විතර. හැබැයි මේ බඩු එයා එච්චර කැමැත්තකින් නෙමෙයි අරගත්තෙ කියලා ශාන්ත අයියා කිව්වා.”

“ඇයි ඒ?”

“මේ බඩු ගෙදර තියන්න ඉඩ මදි හින්දා.”

“එතකොට මේ බඩු ගෙනාවේ?”

“මේවා අරගෙන තිබුනේ හික්කඩුව පැත්තේ වහලා දාපූ ඇන්ටික් බඩු කඩේකින්. මට මතක විදිහටනම් ඒකේ අයිතිකාරයා අන්තිමට කඩේට විකුණන්න අරගත්තු එකත් මේ බඳුනමයි.”

“ඇයි අන්තිමට කිව්වේ?”

“මම හිතන්නේ අයිතිකාරයා මැරිලා.”

“එතකොට ඔයා කොහොමද දන්නේ මේක අන්තිමට ගත්තු එකත් මේක මුහුදෙන් ගොඩගත්තු බවත්?”

“ඒ මැරුණු අයිතිකාරයා මේ විස්තර රෙකෝඩ් පොතක ලියලා තිබුනා. මේක ගත්තු දිනය ගත්තු මිල තවත් විස්තර තිබුනා. ඒකෙන් තමයි මම හොයාගත්තේ.”

“දැන් කොහේද ඔය පොත තියෙන්නේ?”

“ඒක තියෙන්නේ ස්ටැන්ලි මහත්තයාගේ කන්තෝරු කාමරේ දෙවැනි ෆයිල් කබඩ් එකේ.”

“එතකොට මීට ඉස්සෙල්ලා අයිතිකාරයාගේ නම් ගම් එහෙම ඒකෙ ලියලා තියෙනවාද?”

“ඒ පොතේ නම් ඔය බඳුනේ ඉස්සර අයිතිකාරයාගේ නම ලියලා තිබුනේ නැහැ.”

“ස්ටැන්ලි මේ ඇන්ටික් කඩේ බඩු අරගත්තේ කාගෙන්ද?”

“ස්ටැන්ලි සර්ට මේ බඩු වික්කේ එයාගේ යාළුවෙක් බව නම් දන්නවා.”

“ඒ යාළුවාගේ නම දන්නවාද?”

“මට නම මතක නැහැ. ඒ විස්තර අපි පොතක ලියලා තියෙනවා. මොකද යම් කිසි දවසක අපිට ප්‍රශ්නයක් ආවොත් කියලා.” 

“ඒ පොත තියෙන්නෙත් ඒ කබඩ් එකේමද?”

“ඔව්. සර් මට කියන්න ඇයි මේ බඳුන ගැන ඔච්චර විස්තර හොයන්නේ?”

“මට ඒ විස්තර කියන්න බැහැ. හැබැයි මේක ඉතා වටිනා එකක්. හොරු මේක විනාශ නොකර තිබ්බොත් හොඳයි. අපිට මේ මිනීමරුවෝ අල්ලාගන්න මේක ගැන විස්තර ආදියත් අවශ්‍ය වෙනවා. අනික අපි මෙහෙම ආපූ බවක්වත් මේ විස්තර හොයන බවක්වත් කාටවත් කියන්න එපා. මේ ගැන හොරුන්ට දැනගන්න ලැබුනොත් ඒක අපිට ලොකු අවාසියක් වෙන්න පුළුවන් මේ බඳුන හොයාගන්න.”

“හොඳයි සර් මම කාටවත් මේ ගැන කියන්නේ නැහැ.”

“එහෙනම් වත්සලා අපි යන්නම් ඔයාගේ උදව් වලට බොහොම ස්තුතියි. ඔයා දන්න මොකක් හරි දෙයක් තිබුනොත් මෙන්න මේ මගේ ටෙලිෆෝන් නොම්මරේට කතාකරන්න.”

තම දුරකථන අංකය සඳහන් කාඩ්පතක් දුන් නාරද හා කුමාරි කොළඹ බලා පිටත්වූහ. 



ස්ටැන්ලිගේ නිවසින් කොල්ලකෑ වටිනා භාණ්ඩ සියල්ලම රැගෙනවිත් සුදු මහත්තයාගේ කඩුවෙල අත්තම්මාගේ පැරණි නිවසේ සොල්දර තට්ටුවේ ආරක්ෂිත ස්ථානයක රංග තැන්පත් කළේය.

“බලපන් උන් වාගේ ගොන්නු රැලක් මේවා බෙදාගන්න කුළල් කාගන්න පටන්ගත්තා. ඊට පස්සෙ මේවා තදියමේ විකුණගන්න ගිහින් පොලීසියට මාට්ටුවෙනවා.”

“රංග අයියා ඔක්කොම බඩු ටික අරගෙන ආපූ එක හොඳයි ඒත් මංජුගේ එච්චර කැමැත්තක් නම් තිබුනේ නැහැ.”

“උගෙ කැමැත්ත අකමැත්ත බලන්න ගියොත් අපිට අනිවාර්යයෙන්ම බලු කූඩුවේ ලගින්න වෙනවා. උඹට ෂුවර් නේද කවුරුවත් මේ සොල්දරේට නගින්නේ නැහැ කියලා.”

“පිස්සුද රංග අයියා මේකට ගෙදර අයත් නගින්න බයයි. අපේ චුටි බාප්පා එල්ලිලා මැරුනේ මේ බාල්කේ. අනික තියෙන තැන පොලිස් බල්ලෝ දාලාවත් හොයන්න බැහැ.”

සොල්දරයට ඉහළින්වූ බාල්කයක් පෙන්වමින් හේ කීවේය.

මේ අතර රංග හා සුදු මහත්තයා ඉතිරි බඩු තොගයම රැගෙන යාම පිළිබඳව කන්ඩායමේ අනෙක් අය සිටියේ නොමනාපයෙනි. 

“බලපං මංජු අයියා අරුන් දෙන්නා විතරක් බඩු ටිකම ඉස්සුවා.”

කපිල සමඟින් මංජුගේ නිවසට වී කතා කරමින්හුන් චුට්ටා කීවේය.

“එහෙම කොහොමද උන් අපිට කරන්නේ. බලමුකෝ මංජුට ගේමක් දෙන්න හදන්නේ කවුද කියලා. කොහෙද තොපිලා දෙන්නාත් පඹයෝ වාගේ කොන්ද පණ නැතිව හිටියානේ උං ඔක්කෝම බඩු අරගෙනයනකං. දැන් තමයි තොපේ කටවල් වලට පණ ඇවිල්ලා චුරු චුරු ගාන්න පටන්ගන්නේ.”

මංජු කේන්තියෙන් පැවසීය.

“වැඩි දවසක් මම රංගයාට අපේ බඩු තියාගෙන ඉන්න දෙන්නේ නැහැ. ඌට ඉක්මනටම අපේ සල්ලි දෙන්න වෙනවා.”



     එස් එස් පි මනෝජ් පෙරේරා හමුවූ නාරද බණ්ඩාර ඔහුගේ අවසරය ලබාගෙන බත්තරමුල්ලේ පිහිටි ස්ටැන්ලිගේ නිවසට ඇතුල්වූයේ තවත් පොලිස් කොස්තාපල්වරුන් දෙදෙනෙකු සමඟින්ය. දින ගණනාවකින් නොඅතුගාන ලද මිදුල පුරාවට කොළරොඩුවලින් හැඩවීගත් නිවසින් දිස්වන්නට වූයේ පාළු මූසල පෙනුමකි. නාරද බණ්ඩාර ඉදිරිපස දොර විවරකරගෙන බිම් මහලට පිවිසියේය. ස්ටැන්ලි ගබඩාවක් ලෙසන් පාවිච්චිකරන ලද එම බිම් මහලේ තිබුණු ගෘහභාණ්ඩ වලින් නිකුත්වූ ලැකර් මිශ්‍ර පොලිෂ් සුවඳිනුත් දූවිලි මිශ්‍ර පුස් ගදෙනුත් පිරී පැවතියේය. පොලිස් කොස්තාපල්වරු සමඟින් උඩුමහළට ගොඩවූ නාරද ස්ටැන්ලිගේ කන්තෝරු කාමරය සොයමින් එහි සැරිසැරුවේය. අපිළිවෙළට එහි තිබුනු බඩුමුට්ටු ඇදදමා තිබුනායින් යකුන් නැටූ පිට්ටනියක් සේ උඩුමහල පෙනුනි. නිදන කාමරයේ පොළව සෝදා පිරිසිදු කර තිබූ නමුත් එය හරිහැටි කර නොතිබුනායින් තැනින් තැන විසිරුනු ලේ පැල්ලම් තද කලු පාටින් දිස්වන්නට වුනි. නිදන කාමරයේ වූයේ පුස්ගඳ පරයමින් වියලුනු ලේ පැල්ලම් වලින් නැගුණේ තද කුයිලයකි. කන්තෝරු කාමරය සොයාගත් ඔහු එහි ෆයිල් කබඩයෙන් ගුණසිරිගේ ඇන්ටික් බඩු සාප්පුවේ රෙකෝඩ් පොත මෙන්ම ස්ටැන්ලිගේ රෙකෝඩ් පොත්ද ලබාගත්තේය. ගුණසිරිගේ රෙකෝඩ් පොතේ ඔහු බඳුන මිලදීගත් අයෙකුගේ නම හෝ ලිපිනයක් සඳහන් කර තිබුනේ නැත. ගුණසිරිගේ හදිසි වියෝවට පෙර අවසන් වරට ගත් භාණ්ඩයක් වීම නිසා එම භාණ්ඩය පිළිබඳ වැඩිදුර විස්තර ලියාතැබීමට නොහැකි වී තිබුනි. එසේම ස්ටැන්ලිගේ පොතේ ලියා තිබූ ලිපිනය වුයේද හික්කඩුවේ ගුණසිරි ඇන්ටික්හි ලිපිනය පමණි. ඒ අනුව ගුණසිරි ඇන්ටික් සාප්පුව සොයාගෙන පසුවදාම නාරද හික්කඩුව බලා පිටත් විය. 



        ඔහු දන්නා පරිදි ගුණසිරි ඇන්ටික් අයිතිකරු මියගොසින්ය. නාරද බලාපොරොත්තුවූයේ ඇන්ටික් සාප්පුවේ නව අයිතිකරු මාර්ගයෙන් හෝ ගුණසිරිගේ නිවහන සොයාගොස් මේ බඳුන ගැන විමසීමටය. නාරදගේ සියලු බලාපොරොත්තු වියැකී ගියේ වසාදමා පාළුවට ගිය ගුණසිරිගේ ඇන්ටික් සාප්පුව පිහිටි පැරණි නිවස දැකීමෙනි. ගාලු පාර අයිනට වන්නට රිය නැවැත්තූ නාරද ඉන් එළියට බැස වටපිට බැලුවේ සියලු බලාපොරොත්තු කඩව ගිය බැල්මෙනි. ලොරියට යටවී ඇඹරී ඇදකුද ගැසුනු ගේට්ටු පලු දෙක තාප්පයේ ඇතුළු පැත්තේ දිරාපත්වෙමින් පැවතියේය. පුපුරාගොස් තිබූ පැරණි පන්නයේ ගේට්ටු කුලුණු දෙකහි එක් කුලුණක බාගෙට ගැලැවුනු ගුණසිරිගේ රුව රැගත් මරණ දැන්වීමක් ඇලැවී ඇත. ලොරිය හැප්පීමෙන් මැරුණු අඹ ගසේ කොළ සියල්ලම පාහේ හැලී ගොස් ගස දිරාපත්වීම ඇරඹී ඇති සැටියකි. හැලුනු අඹ කොළද කලෙකින් කපා නොදැමූ තණකොළද සරුවට වැඩීමෙන් ගෙවත්ත ජරාවාසවෙමින් පැවතියායින් පැරණි නිවසින් දිස්වූයේ මහා මූසල මුස්පේන්තු පෙනුමකි.

 නිවස අවට සෝදිසි කර බලා නාරද පාරෙන් එහා පැත්තේ වූ සිරිමෙවන්ගේ බතික් කඩයට ගොඩවැදුනේ ගුණසිරි ගැන හෝඩුවාවක් දැනගැනීමේ අටියෙනි.

“මල්ලි කෝ ගුණසිරි? ඇයි කඩේ වහලා?”

“සර් දන්නේ නැද්ද එයා මළානේ. මැරිලාත් දැන් මාස හයකටත් කිට්ටු ඇති.”

“මළා? මොනවා වෙලාද?”

“වැඩට හිටපු ගෝලයා ගමේ ගොහින් එන්න ගියදා එදා කඩේ මුරටත් එක්ක ගුණසිරි අයියා නැවතුනා. මහ රෑ දොට්ට පිලට යන්න ගුණසිරි අයියා එළියට බහින්න ඇති. ඒ වෙලාවේ හොර හරක් පටවපු ලොරියක ඩ්‍රයිවර්ට නින්ද ගොහිං පාරෙන් පිට පැනලා නතර වුණේ ගුණසිරි අයියාවත් යටකරන් අර අඹ ගහේ වැදිලා. ගුණසිරි අයියා එතනමයි. ලොරිය ගිහින් තිබුනේ ඔලුව උඩින්මයි.” 

“අයියෝ මල්ලි එයා මගේ හොඳ හිතවතෙක්නේ. මෙතනින් යනකොට මෙහෙට එනවා. මම කොච්චර බඩු ටුවරිස්ලාට අරගෙන දීලා තියෙනවාද?”

“ඔව් සර් අපිටත් හරිම පාඩුවක් උනේ.”

“මල්ලි මට දෙන්නකෝ එයාගේ ගෙදර ඇඩ්රස් එක. යනින් ගමන් එහාටත් ගොඩ වැදිලා යන්න.”

“වැඩක් නැහැ සර් ගුණසිරි අයියාගේ පුත්තු දෙන්නාම ඉන්නේ පිටරට. තුන්මාසේ දානෙන් පස්සේ ගුණසිරි අයියාගේ පවුලත් එහෙට ගෙන්නගත්තා.”

“එතකොට මෙහේ කවුරුවත්ම නැද්ද?”

“මම දන්න තරමින් නැහැ. ඇයි සර්?”

“මට ඒ රටේ ඇඩ්රස් එක ඉල්ලගන්න.”

“මොකටද සර්ට ඇඩ්රස්?”

“මම බඩු වගයක් අරගෙන තියෙනවා ගුණසිරිගෙන්. පොඩි ගාණක් මදිපාඩුවුනා. ඒ සල්ලිටික දෙන්නත් එක්කයි මේ ආවේ. නොදී මඟ අරින එක හොඳ මදිනේ.”

“එහෙමද. ඒක නම් හොඳ වැඩක් තමයි. සර්ට ඇඩ්රස් එක ඉල්ලගන්න පුළුවන් එයාලගේ ඥාතියෙක් හිටියා පියරත්න කියලා ඉස්කෝලේ මහත්තයෙක්. එයාව මුල්කරගෙන තමයි ගුණසිරි අයියාගේ පවුල මේ කඩේ තිබ්බ ඔක්කොම බඩු වික්කේ.”

සිරිමෙවන්ගේ එම වදන් කිහිපය නාරදට සුබාරංචියක්ම විය. 

“මේ ඉස්කෝලේ මහත්තයා ඉන්නේ කොහෙද?”

“මං ඉන්න තැනනං දන්නේ නැහැ. හැබැයි ගාල්ලේ ටවුමේ කාගෙන්හරි ඇහැව්වොත් කියාවි. එයා ප්‍රසිද්ධ සමාජ සේවකයෙක්ලු. ටවුමේ කවුරු කවුරුත් එයාව හොඳට දන්නවා.” 

සිරිමෙවන්ගේ බතික් රෙදි සාප්පුවෙන් පිටත්වූ නාරද කෙලින්ම ගාල්ල බලා රිය පැදවූයේ තමා ආ කාරණාව යම් තරමකට හෝ සඵලවීමේ සතුට සිතේ රුවාගනිමින්ය.

මතුසම්බන්ධයි.......

මෙන්න ඒ ගීත 10

ගියවර පොස්ටුවෙන් ඇහැව්වා සිංහල ගීත10 ක් පුළුවන්ද නම් කරන්න කියා. නමිනං උන්නැහැ ගීත දෙකක් ද කොළඹ ගමරාල අප්පුහාමි එක ගීතයක් ද හා වෘත්තාන්ත බ්ල...