පළිගු කිරිල්ලී - දසවන කොටස

පළිගු කිරිල්ලී - දසවන කොටස 

තමා ඉගෙනගත් වල්හපුතැන්නේ පාසලට මල්ෂාව ඇතුළත් කිරීමට අවශ්‍ය ලිපි ලේඛන සකස් කර ගැනීම සඳහා දින දෙකක නිවාඩුවක් අනුමත කරගත් ඉන්දිරා සෙනසුරාදා දින හපුතලේ යෑමට ඉටාගත්තා ය. නිවාඩු ගැනීමේ අපහසුව නිසා රැකියාවට පැමිණ මාස එකහමාරක් පසුවූවත් ඈට මල්ෂාව බලන්න හපුතලේ යෑමට නොහැකිවිය. සුදු නැන්දා වරින්වර දන්වා එවූ පරිදි වෙලාසනින් අවශ්‍ය ලිපි ලේඛන කටයුතු සකස්කරගෙන තිබීම පහසුවක් බව ඇයටද ඒත්තුගොස් තිබුණි. 

සෙනසුරාදා දින උදේම පිටත්වීමට තම බෑගය සකස්කරගත් ඉන්දිරා පසුගිය මාසේ වැටුපෙන් මල්ෂාට මිලදීගත් පාවහන් දෙක හා කොණ්ඩා කටු පැකට්ටුවද, අම්මා ගෙනවිත් දුන් කුඩා ගවුම් පොඩි දෙකද අනෙක් අයට නොපෙනෙන්නට දීපිකාට පෙන්නුවා ය. 

“හරි ලස්සනයි ඉන්දිරා. පව් කෙල්ලට ගොඩාක් ආස හිතෙයි.”

“ඒක තමයි මම මේ සෙරප්පු දෙකත් ඒකටම මැච් වෙන්න ගත්තේ.”     

“බලාගෙන අනිත් අය එන්න ඉස්සර ඕවා පැක් කරගනින්. නැත්තම් උන් අහයි මේ ගවුම් පොඩි කාටද කියලා.”     

ඉන්දිරා යුහුසුලුව ගවුම් පොඩි දෙක දැමූ බවුන් පේපර් බෑගය තම ගමන් මලලේ පතුලට එබුවාය. 

“දැන් මෙහේ ඉඳලා පිටකොටුවට යන්න දන්නවාද?”     

“හෙට පාන්දර අම්මා එනවා කිව්වා බස් ස්ටැන්ඞ් එකට ගිහින් බස්සන්න. ඔයත් හිතන්නේ අම්මා වාගේමයි. මම අවුරුදු හතරක් ජීවත්වුනේ කඩවත ගනේමුල්ල පැත්තේ, ඒ නිසා මමත් කොළඹ ගැන දන්නවා.”

“උඹ ඒ පැත්ත ගැන දැනන් හිටියාට මේ පැත්ත ගැන දන්නේ මොනවාද? උදේ පාන්දරයි මහ රෑටයි බේකරි හන්දියේ ඉදලා ගල්කිස්සට යන්න බස් නෑ. එක්කෝ පයින් යන්න ඕනේ, නැත්නම් ත්‍රීවිල් එකක වැඩි ගාණක් ගෙවලා යන්න වෙනවා.”

“දැන් අම්මා ආවට හැමදාම අම්මාට මාව අරගෙන යන්න ගෙනල්ලා බස්සන්න එන්න පුළුවන්ද? ඉස්සරාට මේවා මට තනියම කරගන්න වෙනවානේ.”

“ඒක නෙමෙයි හෙට ගෙදර ඇඳන් යන්න ඇඳුමක්වත් ගත්තාද?”

“ගිය මාසේ පඩිය බෝඩිම් කුලිය ගෙවලා කන්න බොන්න වියඳමට අතට කීයක් හරි තියාගෙන ඉතිරිවා ගෙදරට යැව්වාම කොහේද ඇඳුම් ගන්න සල්ලි?”

“ඒක ඉතිං මෙතන ඉන්න හැමොටම එකයි. ඒත් උඹටම කියලා ඇඳුමක් දෙකක් එහෙම ගන්නත් එපැයි. හැමදාමත් එකම ඇඳුම් අඳින්න පුළුවන්ද?”

“ලබන මාසේ පඩියෙන් වත් ඇඳුමක් ගන්නවා බං.”

“ආ මේක ඇඳං ගෙදර ගිහිල්ලා වරෙන්.”

ඇය තම ඇඳුම් බෑගයෙන් ඉවතටගත් අලුත් ඇඳුමක් ඉන්දිරා වෙත දිගු කළා ය.

“එපා දීපිකා මම මේ තියෙන ඇඳුමක් ඇඳන් යන්නම්.”

“පිස්සු නැතිව මේක ඇඳන් පලයන්. මෙහේ හැමෝම වාගේ එක එකාගේ ඇඳුම් මාරුකරගෙන අඳිනවා.”

කී දීපිකා ගවුම ඉන්දිරාගේ උරහිස මතට දමා කාමරයෙන් එළියට බැස්සා ය. කපුරු බෝල සුවඳ වහනය වන දීපිකාගේ ගවුම දෙස බලා සිටි ඉන්දිරා එය තම සිරුරට ඉදිරියෙන් අල්ලාගෙන එය ගැළැපේදැයි බලන්නට විය. ගවුමෙන් නැගෙන කපුරු පුසුබ නැහැයෙට අල්ලා ආග්‍රහණය කල ඕ හෙට දිනයේ ගමනට අඳින්නට තම බෑගය උඩින් තැබීය.  

පසුදින පාන්දරින් අවදිවූ ඉන්දිරා දීපිකා දුන් අලුත් ගවුමෙන් සැරසී අම්මා එනතෙක් බලා සිටින්නට විය. තමාව රැගෙන යාමට අම්මා ගල්කිස්සට ඇවිත් අත්තිඩියට පයින් ඇවිදන් හෝ මේ ගමන එන බව ඇය හොඳාකාරව දැන සිටියා ය. අම්මාගේ නොසැලෙන ආත්මශක්තිය පිළිබඳ ඉන්දිරාට ඇතිවූයේ අභිමානයකි. ත්‍රීරෝද රථයක් බෝඩිම ඉදිරිපිට නතරකරන හඬ ඇසුණු ඉන්දිරා ලෑලී දොර විවර කරගෙන බෝඩිම් කාමරයෙන් එළියට බැස්සා ය. ත්‍රීරෝද රියෙන් යහුසුලුව බැසගත් තමාලි ලෑලී පටිවලින් සැකසු ගේට්ටුව විවර කරගෙන වත්තට ඇතුළුවිය. නයිටියට උඩින් හවුස් කොට් එකක් හැදගත් දීපිකා ඉන්දිරාගේ ගමන් මල්ල රැගෙන එළියට බැස්සා ය. 

“යමු ඉක්මනට. එහෙනම් දීපිකා දුවේ අපි යන්නම්.”   

“හොඳයි ඇන්ටි. ඉන්දිරා පරිස්සමෙන් ගිහිල්ලා එන්න. බුදු සරණයි.”   

දීපිකා තම අතේ වූ බෑගය ඉන්දිරාගේ අතට පත්කළා ය. 

“ඒයි මතක ඇතිව සුදු නැන්දාගේ බත් මුලක් අරගෙන වරෙන්.”     

ත්‍රීරෝද රිය පිටත් වෙද්දිම දීපිකා කීය. ඉන්දිරා අම්මා පැමිණි ත්‍රීරෝද රියෙන් ගල්කිස්ස හන්දිය බලා ගියේ පිටකොටුව බස් නැවතුම දක්වා ධාවනය බස්රථයකට ගොඩවීමටය. උදෑසන හිරුඑළිය ගොඩබිමට වැටෙන්නට ආසන්නවූවත් බස් නැවතුම දැඩි අඳුරකින් වෙලී තිබුණි. බස් නැවතුමට එහායින් පිහිටා තිබූ මලානික එළියක් විහිදුවාලූ පහන් කණුවක් යට බස්රථයක් එනතෙක් කිහිපදෙනෙක් එහි රැදීහුන්හ. පාරිභෝගිකයෙක් එනතෙක් ඈතින් පිහිටා තිබූ පාළු බස් නැවතුමකට වි රෑ සමනලියක් එහාමෙහා වෙමින් නොවසිල්ලෙන් බලා සිටිනු ඉන්දිරා දුටුවා ය. දුරගමන් සේවා බසයකට නැග පිටකොටුවෙන් බැස ගත් ඔවුන් බදුල්ල බස් රථගාල දෙසට ඇවිද යන්නට විය.

“ඔය බස්වල එක එක ජාතියේ මිනිස්සු යනවා ඒ නිසා පරිස්සමෙන් යන්න. බස් එකේ පස්සේ සීට් වල වාඩිවෙන්න එපා. පුළුවන් නම් ගෑනු කෙනෙක් ළඟින් වාඩිවෙන්න.” 

බදුලු බසයට ගොඩවීමට පෙර තමාලිගෙන් අවවාදයක් ලැබුණි. 

“උඹ සුදු නැන්දා එක්ක පැටලෙන්න එහෙම එපා. අපිට දැන් තියෙන එකම පිහිට එයා විතරයි.”

අම්මාගේ අවවාද නොරිස්සුවත් ඉන්දිරා කිසිවක් නොකියා මුනිවත රකින්නට විය.

“උඹටත් තාත්තෙක් නැතිව ගියා දැන් උඹේ දුවටත් තාත්තෙක් නැතිව ගිහිල්ලා. කොයි ප්‍රශ්නේ තිබුනත් දුක් විඳ විඳ හරි තාත්තාත් එක්ක හිටියානම් අද මේවා සිද්ධ වෙන්නේ නෑ නේද කියලා මට නිතරම මතක්වෙනවා.” 

තමාලි අත්බෑගයෙන් ගත් ලේන්සු පොඩියෙන් දෑස් පිසගනිමින් කීවා ය. අම්මාගේ කතාවට නිහඬව සවන්දී සිටි ඉන්දිරාගේ හදවත එකවරම නතරවූ බවක් ඈට හැඟෙන්නට විය. තමා කිසිකලෙකවත් නොසිතූ කිසි කලෙකවත් නොකියූ අම්මාගේ ඇතුළු හදෙන් පිටවූ වදන් ටික ඇගේ පපුව පසාරු කරගෙන කිදා බසින්නාක් මෙන් දැනෙන්නටවූවාය. තම මුව ගොළුවි ඇති බවත් කිසිඳු වචනයක් වත් පිටකරගත නොහැකිව දෙතොල් ගල්වී ඇති ලෙස දැනෙන්නට විනි. 

අසීරුවෙන් වචන ගලපාගත් ඉන්දිරා “මම ගිහිල්ලා එන්නම්.”  පවසා බස් රථයට ගොඩවිය. කවුලුවක් අද්දර වාඩිගත් ඈ අම්මා බස්ගාලෙන් පිටව යන සැටි කඳුළු පටලයෙන් වැසීගත් නෙත් කොණෙන් දුටුවා ය. හිරගෙදරට ගිය තාත්තාද සැමුවෙල් මුදලාලිට සින්නවූ රත්නපුරේ නිවසද අතහැර අවනිශ්චිත අනාගතය දෛවයට භාරදී ජීවිතයේ නව ඇරඹුමක් ලබන්නට හල්දුම්මුල්ලේ සුදු නැන්දලාගේ නිවසට තම දරුවන් දෙදෙනාව රැගෙන පොඩි මාමා සමඟින් ගිය ගමන ගැන අම්මා අද පශ්චාත්තාප වන බව ඉන්දිරාට වැටහුණි. එදා අම්මා කල සේම අද තමාත් තම දියණිය මල්ෂාත් රැගෙන නිවසින් අභිනිෂ්ක්‍රමණය කර ඇත්තේ එකල අම්මාට මෙන්ම අද දවසේත් තමාටත් ක්ෂේම භුමියක් වූ සුදු නැන්දාගේ නිවසටමවීම ගැන ඈට සිහිපත්විය. එදා අම්මාගත් තීරණය ගැන අද ඈ පසුතැවිලි වන්නාක් සේ නුදුරු අනාගතයේදීද තමාටත් මල්ෂා ගේ අනාගතය අඳුරු කරවීම පිළිබඳව ළතැවෙන්නට විය හැකිදැයි අහේතුක බියත් හිතට නැගෙන්නට විණි.  

කොළඹින් පිටත්වුනු බස්රිය හැල්මේ දිවයන්නට වූ අතර කවුලුවෙන් පිටත බලාසිටි ඉන්දිරා තම ජීවිතයේ පුර්වාපර සන්ධි ගලපා ගනිමින් අතීතස්මරණය කරගැනීමට උත්සාහ කළා ය.

                                 *     *      *       *       *      *      *      *       *       *

ළිපට ඇතුලුකල වියළි දර ඉපලට ගිනි ඇවලුනේ අඳුරු මුලුතැන්ගෙයි එක් පෙදෙසක් ක්ෂණිකයෙන් ඒකාලෝක කරමින්ය. ළිපෙන් බුරබුරා නැගෙන ගිනි දලු වලින් මැවෙන අඳුරු සෙවනැලි රූප දැලි වැකුනු බිත්ති විචිත්‍රවත් කරවන්නට විනි. ළිප් ගල් තුනකට මැදිව සිටිනා කළු ගැසුනු කේතලයේ කෙමිනිය තුළින් හින් ජලවාෂ්ප දුමාරයක් නිකුත් කලේ වතුර නැටිමට ආසන්න බව පෙන්විමටය. වියළි දරකෝටු කැබැල්ල ඉක්මනින් දැවි ගියායින් ගිනිදලුවල ශක්තිය අඩුවී ගොසින් අඳුරුසෙවනැලි යළිත් මුලුතැන්ගෙයි රජකරවන්නට විය. ඇඟ කිලිපොළායන හපුතලේ සීතලට නුහුරු බව නිසාදෝ ළිප ළඟ වකුටුව හුන් ඉන්දිරා ඉන් නැග එන උණුසුම ලබාගන්නට තවත් දර කැබැල්ලක් ඇතුළු කළා ය. චිත්ත රෙද්දකින් දෙවුර පොරවාගත් තමාලි තේ හැදීමට කුස්සියට අතුළුවූවා ය. ළිප අසල කුඩා බංකුවක ගුලිව ළිපට දර කෝටු කැබැලි ඇතුල් කරමින් සිටිනා ඉන්දිරා ඈ දුටුවාය. 

“ඔයා මොකද ඔය කරන්නේ? දර ටිකත් ඉවර කරනවා මදිවට දැන් ඇඟ පුරාමත් දැලි ගා ගන්නවා”

“අද හරිම සීතලයි අම්මේ. එකයි මම මේ ළිප ළඟට වෙලා ඉන්නේ.”

“සීතලයි කියලා ළිප ළඟට වෙලා ඉන්නේ නැතිව ඉස්කෝලේ වැඩක් බලා ගන්න.” 

ඉන්දිරා ළිප ළඟින් නැගිට්ටේ අකමැත්තෙනි. තමාලිගේ දෙවුර වසා ගෙන තිබු චිත්ත රෙද්ද යළි සකසා ගනිද්දී ඇගේ යන්තමින් ඉදිරියට මෝරා ඇවිත් තිබූ උදරය ඉන්දිරා දුටුවාය. එහෙත් ඈ ඒ ගැන එතරම් තැකිමක් නොකර නිවසේ ඉදිරිපසට පියමැන්නා ය. හවුස්කෝටයට උඩින් ඉදිරිපසින් විවරකල හැකි ස්විටරයකින් සැරසීගත් සුදු නැන්දා ප්ලාස්ටික් බාල්දියකට වතුර රැගෙන පිටුපස දොරින් කුස්සියට ඇතුළු විය. 

“බලන්න මේ කෙල්ල සීතලයි කියලා මෙතන වකුටුවෙලා දර ටික නිකං අවුලෝලා දානවා.”

“මමත් කිහිප විටක්ම මේ කෙල්ලට කිව්වා අලුත් ඉස්කෝලේ පාඩම් වැඩ එහෙම ඇතිනේ, ඒවා බලා ගන්න කියලා කොහේද කියන එකක් අහන එකක්යෑ.”    

“මම ඉස්කෝලේ වැඩ කරලා තියෙන්නේ සුදු නැන්දේ.” 

මුලුතැන්ගෙට නුඳුරු කාමරයේ ඇඳේ වැතිර ගන්නා ගමින් ඉන්දිරා පැවසුවා ය.

“පොඩි මාමා මන්ත්‍රීතුමාට කියපු හින්ද තමයි කෙල්ලවයි කොල්ලවයි දෙන්නාම වල්හපුතැන්නේ ඉස්කෝලේට දාගන්න හම්බවුනේ. නැත්නම් ඉතිං හල්දුම්මුල්ලේ ගමේ ඉස්කෝලෙට තමයි යවන්න වෙන්නේ.”

“පොඩි මාමාට මන්ත්‍රීතුමා සලකනවා. ගිය සැරේ ඡන්දේට පොඩි මල්ලී තමයි මේ පැත්තේ කොල්ලෝ ටික අල්ලන් ඡන්ද වැඩ ටික කරලා දුන්නේ. මම හිතන්නේ දෙන්නා එකට ඉස්කෝලේ හිටයද කොහේද.”    

“පොඩි මාමට පිං සිද්ධ වෙන්න මෙහෙ වැටිලා ඉන්න දුන්නා මදිවට තවත් මේ විදිහට පොඩි මාමාට බරක් වෙලා ඉන්න බෑ සුදු නැන්දේ.”

“ඉතිං?”  

“ළමයින්ගේ වියදම් එහෙම තනියම පොඩි මාමාට දරන්න පුළුවන්ද? ඒක නිසා මම රස්සාවක් හොයාගන්න බැලුවා.”

සුදු නැන්දා නුරුස්සනාසුලු බැල්මක් තමාලි කෙරහි හෙලුවාය.

“ඔන්න ඉතිං කිව්වා එකක්. බඩදරු උඹට පුළුවන්ද රස්සාවල් කරන්න. මේ පිස්සු නැතිව ඉදිං.”     

“ළමයා හම්බවෙනකං හරි රස්සාවක් කරන්න පුළුවන් නම් පොඩි මාමට තියෙන බර ටිකක් හරි අඩු වෙනවානේ.”

“දැන් කොහෙද උඹ ඔය කියන රස්සාවල් තියෙන්නේ බඩිං ඉන්න ගෑණුන්ට දෙන?”

“ගෑණුන්ට ළමයි ලැබෙන්න ඉන්නවා කියලා රස්සාවල් නැතිවුනේ නෑනේ.”

“උඹ දන්න ඉටි ගෙඩිය. රස්සාව නැතිවෙන්නේ නැත්තේ ඉස්තිර කට්ටියට විතරයි. බඩක් අරං එන උන්ව කවුද වැඩට ගන්නේ? නැත්නම් පොඩි මල්ලීට පුළුවන්නේ මන්ත්‍රිතුමාට කියලා රස්සාවක් හදාදෙන්න.”     

“ස්ථිර රස්සාවක් නෙමෙයි මම කිව්වේ.”

“එහෙනම්?”

“ඔය මොකක් හරි කුලී වැඩක් වගේ ගෙදර බර අඩු කරගන්න කීයක් හරි ලැබෙන.”

“කුලීවැඩ නම් ඔය උක්වතුවල ඕනෑ තරම් තියෙන්නේ. හැබැයි උඹ වැඩට යනවාට පොඩි මාමා කැමතිවෙයිද දන්නේ නෑ.”     

“නිකං ගෙදරට වෙලා කකා බිබී ඉන්න බෑනේ නැන්දේ. මම එයාව කැමති කරගන්නම්. ඔයා මට ඔය කියන උක් වතුවල කුලී වැඩක් අල්ලා දෙන්න.”

“මට ඒ වැඬේ කරලා දෙන්න පුළුවන්. ඒත් පොඩි මල්ලීගෙන් බැනුම් අහන්න වෙයිද මන්දා?”  

දින කිහිපයකට පසු තමාලිට සුදු නැන්දාගේ සහායෙන් උක්වතුවල කම්කරු රැකියාවක් සොයාගැනීමට හැකිවිය. සුදු නැන්දා පැවසූ පරිදි පොඩි මාමාගේ කැමැත්ත ලබාගැනීම ඉතා අසීරු කාර්්‍යයක්ම විය. කෙසේ හෝ ඇගේ බලවත් ඇවටිල්ල මත අවසානයේදී එයට ඔහු එකඟ විය. ගර්භණි සමයේ කොතෙක් ශාරිරික අපහසුතා තිබුනත් ඇය ඒවා විදදරාගනිමින් තම තෙවැනි දරුවා බිහිවෙනතෙක් උක්වතුවල කුලීවැඩට ගියා ය. 

උක්වතුවල උක් කැපීම සඳහා ගොස් ඉතා වෙහෙසට පැමිණි තමාලි ඇගේ හිස පැළදී තොප්පිය මේසය මත තැබීය. කළෙන් නවාගත් වතුර ජෝග්ගුව එක හුස්මට බී අහවකර කරන තෙක් ඈ දෙස නෙත් නොහෙලා බලා සිටි ඉන්දිරාට ඉදිරියට නෙරා අවුත් තිබූ අම්මාගේ උදරය ආශ්වාස ප්‍රශ්වාසයෙන් ඉහළ පහළ යනු දැකීය. ඈට තම මව ගැන ඇතිවූයේ විශාල සංවේගයකි.

“අම්මාට පුළුවන්ද ඔය විදිහට මහන්සි වෙන්න. පොඩි මාමාත් අකමැති එකේ අම්මා ඔය උක් කපන වැඩ වලට නොගිහිල්ලා ඉන්න.”

“එහෙම නොගිහිල්ලා කොහොමද උඹලාගේ කෑම් බීම් වියදම් හියදම් හොයන්නේ? ඇයි උඹේ තාත්තා හිරේ ඉදන් සල්ලි එවනවාද?” 

තමාලි එසේ ඇසුවායින් ඉන්දිරා මඳක් නිහඬවූ නමුත් ඇගේ මතකයෙන් ඈත්ව සිටි තාත්තාව සිහියට රැගෙන ආවේය.

“අම්මේ තාත්තා බලන්න යන්නේ නැද්ද?”

“එයාව බලන්න එන්න එපා කියලා කිව්වාට පස්සේ තවත් මොකට ඔය හිර ගෙවල් ගානේ රස්තියාදු වෙන්නද?”

“එදා අම්මත් එක්ක තරහට එන්න එපා කිව්වාට දැන් අම්මා එනකම් බලන් ඉන්නවා ඇතිනේ. මටත් ආසයි තාත්තා බලන්න යන්න. අපි යමුද?”

“එයා බලන් හිටපුවාදෙන්. මම කැමති නෑ එයාව බලන්න යන්න. අනික මම මෙහෙම බඩත් උස්සන් එතැනට ගියාම එයා තවත් මාත් එක්ක වෛර බඳිනවා. අනික බීලා පිස්සු නටලා හිරේ ගියා මදිවට අන්තිමේදී වැටිලා උන්නු ගේ කෑල්ලත් සැමුවෙල් මුදලාලියාට සින්න කරලා දීලා අපිව පාරට ඇදලා දැම්මා. එත් කමක් නෑ මේ මිනිහා මගේ බඬේ ඉන්න එකාත් ඌගේ නෙමෙයි කිව්වා. මට ඔය තිරිසනාව දකින්නවත් කැමති නෑ.”     

හෙම්බත්ව පැමිණි තමාලිගේ ගතේ තෙහෙට්ටුව ක්ෂණිකයෙන් කෝපයකට පෙරලිණ. ඇය අතේවූ වතුර ජෝග්ගුව මේසය මත තබා කුස්සියෙන් එළියට බැස්සාය.

“මම මෙතන නැහෙන්නේ උඹලට උගන්න ගන්නයි. ඔය අනම් මනම් ගැන හිතන්නේ නැතිව ඉස්කෝලේ වැඩක් කරගනිං. වැඩක් නැත්නං රෑට කන්න පරිප්පු හොද්දක් වත් හදන්න උදව්වෙයං.”     

 ඇගේ පිළිතුරෙන් විපිළිසරවූ ඉන්දිරා තවත් තාත්තා ගැන අම්මා සමඟින් කතාවට යෑම නොමැනවයි සිතා කරබාගත්තා ය. 

ප්‍රසුතියට දිනවකවානු ආසන්න වෙද්දී අවශ්‍ය කරන දේවල් තමාලිගෙන් අසා දැනගත් පොඩි මාමා ඒ සියල්ල සම්පාදනය කරදුනි. එය ඈට විශාල පහසුවක් විය. තමාලිට රෝහල් ගතවන්නට නියමිත දිනය ඉක්මනින් එලඹුනි.

“ඉන්දිරා මම ඉස්පිරිතාලේට ගිහිල්ලා එනකං මල්ලිව බලාගෙන පරිස්සමෙන් ඉන්න ඕනේ. මල්ලිට පොඩි මමාටයි සුදු නැන්දටයි කරදර කරන්න දෙන්න එපා.”  

රෝහලට පිටත්ව යන්නට පෙර ඉන්දිරාගේ හා කෝලිතගේ මුහුණු සිඹ තමාලි පැවසුවා ය.   

“කෝලිත. පුතේ අක්කාට කරදර කරන්න එපා. සුදු නැන්දා කියන දේ අහගෙන හොඳ පුතාවගේ ඉන්න ඕනේ.” 

ඉන්දිරා අම්මාට සමුදුන්නේ දණින් වැටී වැඳ නමස්කාර කිරීමෙනි. ඉන්දිරා අම්මාට වඳිනු දුටු කෝලිතද ඇයට වැන්ඳේ කඳුළු පිසදමමිණි. යළිත් වරක් කෝලිතගේ හිස අතගෑ තමාලි ගෙයින් එළියට පැමිණ සීරුවෙන් ගල් පඩි බැස පාරට යන්නට විය. කොට්ටයක් කිහිලි ගන්නාගෙන අම්මාගේ රෙදි පෙරදි පිරවූ බෑගයත් ගත් සුදු නැන්දා තමාලිගේ පිටුපසින් ගල්පඩි බසින්නට විණි. පිරුණු උදරයත් ඔසවාගෙන අසීරුවෙන් ගල්පඩි බැස යමින් සිටි තමාලිගේ පිටකොන්ද දෙසින් ආ වේදනාවට මඳකට නැවති කොන්දට අත තබාගත්තා ය. නිවසේ දොර අභියස රැඳී හුන් ඉන්දිරා ගල් පඩි කිහිපයක් බැස කොන්දට අත තබාගෙන හති අරින අම්මා දුටුවා ය.  තමා දෙස නෙත් යොමා බලා සිටින දරු දෙදෙනා දෙස ආපසු හැරී බැලූ තමාලිට පිටකොන්දෙන් නැග ආ වේදනාව අමතක විය. ඈ ආයාසයෙන් මුවට සිනාහවක් නගා ගත්තා ය. 

“බස් එකට පරක්කුවෙනවා, යමු නේද?”     

සුදු නැන්දා තමාලිට මතක් කලායින් ඇය යළිත් පහළට ආරක්ෂාකාරි ලෙස සීරුවෙන් පියනගන්නට විය.  

“පරිස්සමෙන් බහින්න දුවේ ගල් පඩි ලිස්සන්න පුළුවන්.”    

 අම්මා නොපෙනි යනතෙක් බලා සිටි ඉන්දිරා ඉකි ගසමින් සිටි කෝලිතවත් කැටිව ගෙතුලට ගියා ය.

දින කිහිපයක් රෝහලේ රැඳුනු තමාලි නිවසට පැමිණියේ ඉන්දිරාට හා කෝලිතට මල්ලියෙකු සමඟිනි. දරු ප්‍රසුතියෙන් පසු නිවසට පැමිණි තමාලිගේ සියලු ආවතේව කටයුතු සුදු නැන්දා කරට ගත්තේ අම්මා කෙනකු තම දරුවෙකුට කරන්නාක් මෙනි. 

“කෝ කොලුවාගේ උපන් වේලාව? ඒක වේලාසනින් ගේන්න එපෑයි.”

“ඇයි? ඒ මොකටද?”

සුදු නැන්දා පොඩි මාමාගෙන් විමසීය. 

“ වේලපත්කඬේ හදන්න යවලා නමට අකුරු ඉල්ල ගන්න එපෑයි. මේ දරුවාට නමක් දාන්නේ නැතිවද ගෙදර ගෙනාවේ?  දැන් උප්පැන්නේ හදන්න කොළඹ යන්න වෙයි.”

“එහෙම වෙන්නේ නෑ සුදු නැන්දේ දැන් ඉස්සරවාගේ උප්පැන්නේට නම දීලා ළමයාව ගෙදර එක්කගෙන එන්න ඕනේ නෑ.”

“එහෙනම්?”

“සුමාන දෙකක් ඇතුලත පුළුවන් අපිට හොඳ නමක් හදාගෙන ඇවිල්ලා දාන්න.” 

“ඉස්සර එහෙම නෑ නේද නංගියේ. ළමයාට නමක් නොදි ටිකට් කපන්නේ නෑ.”

ළදරුවා දිහා බලාගෙන සිටි පොඩි මාමා කීය.  

“කළුපහනේ පොඩි මහත්තයාට කියලා වේලපත්කඬේ හදාගත්තානම්, එයා හොඳයි වේලාවල් එහෙම බලන්න.”

“මං හෙට දිහාට එහාට ගිහිල්ලා වේලාව දීලා එන්නම්.”    

කළුපහනේ පොඩි මහත්තයා විසින් දී තිබූ අකුරු වලට අනුව ළදරුවාට දිනේෂ් යන නම තැබීය. අලුත උපන් සිඟිත්තා සීරුවට අතට ගත් ඉන්දිරා තම සහෝදරයාව තුරුළුකරගත්තා ය.

අලුත උපන් සිඟිත්තාට කුමක්වෙයිද?    මතුසම්බන්ධයි........

මෙම නවකතාවේ වර්තමානයේ සිදුවන සිදුවිම් දේවල් කළු පාටින්  හා අතිතාවර්ජනා කොටස් නිල් පැහැයෙන් දක්වා ඇත.