හෝරස්ගේ දරුවා - පළමු දිගහැරුම Son of Horus - 1

සිතිජය සීමාවේ ගිනිබෝලයක්සේ දිලෙන සැන්දෑ හිරු සිය චණ්ඩ රශ්මී කදම්බයෙන් මිහිකත දවාලූ වෙහෙස දුරලන්නට අවරගිර අහසෙන් බැස සයුරේ ගිලී සැතපෙන්නට ආසන්න වෙමින් ඇත. මලානික කහ පැහැති ආලෝක කදම්බයන් අතරින් පතර නිවෙස් හා ගස්කොලන් නොමැති හිඩැස් වලින් පෙරී ඇවිත් පාරට දෙසට එබී බලමින් සිටී. දිනය නිමාවීමට ආසන්න නිසාදෝ සවස් වරුවේ වැඩ නිමවී යන බොහෝ දෙනා ලහිලහියේ තම කූඩු වලට ගාල්වනු පිණිස නොනවතින තරගයක නිරතවෙමින් සිටියහ. ලවන මුසු වාතය හා කෑකෑරුනු දුහුවිලි අවුස්සමින් මාතර ගාල්ල පාරේ හැල්මේ දුවන වාහන අතරින් පියසෝම රත්නායක මුහුදු සුළඟට දිරාපත්ව ගිය තැපැල් නයින්ටිය තම සුපුරුදු වේගයෙන් පදවමින් සිටියේය. 

ගාල්ලේ මිනුවන්ගොඩ පිහිටි තම නිවසට යන්නට ඔහු යතුරුපැදියේ වේගය වැඩි කළේය. දෙපයින් නැගිට ඇවිදින්නට හැකිවූ කළ සිටම මුහුද සමඟ කරදඬු උස්මහත්වූ පියසෝම එනිසාම හොඳ පිහිනුම්කරුවෙක්ද විණි. රැකියාවට අමතරව ඉඳහිට මුහුදේ කිමිදී විසිතුරු මාලුන් අල්ලා දීමෙන්ද අමතර ආදායමක් උපයා ගත් නමුදු වෘත්තියෙන් ගාල්ලේ ප්‍රසිද්ධ කර්මාන්ත ශාලාවක මුරකරුවෙකු ලෙස සේවය කළේය. 

සුළංරැලි කපාගෙන තම මෝටර් සයිකලය පදවාගෙන යන අතර පියසෝම සිටියේ දැඬි කල්පනාවක වැටීගෙනය. තම අනාගතය ගැන සිහින දකිමින් ආ ඔහු පියවි ලොවට ආවේ තාර පාරේ වූ වලකට වැටීමෙනි. පිටුපස බැඳ ඇති පෙට්ටිය බුරුල්වූවා දැයි බැලීමට තම නෙත් යොමුකළ අතරම බයිසිකලය පදවාගෙන ආ මාර්ගයෙන් ඉවතට ගොස් ප්‍රතිවිරුද්ධ දිශාව දෙසට ඇදී යන්නට වුනි. විදුලි වේගයෙන් ඉදිරියට ආ ඉන්ටර්සිටි බසයක් මහහඬින් නලාව නාද කරමින් වෙට්ටුවක් දමා ඉගිලුනි. හෝන් හඬින් තිගැස්සුනු පියසෝම අනූනමයෙන් බසයේ නොගැටී තම බයිසිකලය හරි පාරට ගත්තේය. සිදුවන්නට ගිය අනතුරෙන් පසුව පපුවේ ගැස්ම වැඩිවී බියට පත්වුනු පියසෝම බයිසිකලය පාරේ අයිනකට අල්ලා නවත්වා මඳ හුස්මක් ගත්තේය. යළි නිවස බලා පිටත්වන්නට පෙර පෙට්ටිය හොඳින් සකස් කරගත් ඔහු සයිකලය පණ ගන්වාගෙන පාරට ගත්තේය. මදක් කට සැර ගැහැනියක් වූ විමලාත් තම දියණියන් දෙදෙනාවූ නිමාලි හා නදීකාත් විමලදාස නම් වූ විමලාගේ අවිවාහක සොහොයුරාද ජීවත් වූයේ පාර අද්දර පිහිටි පැරණි පන්නයේ නිවසක් වූ ඇගේ මහගෙදරය.  පියසෝම මෙන්ම නිහඬ චරිතයක් වූ නිමාලි පාසල් අධ්‍යාපනය අවසන්කර රැකියාවක් බලාපොරොත්තුව සිටියාය. නදීකා තවමත් පාසල් යමින් සිටින අතර ඇයත් තම මව් මෙන්ම කට සැර එකියක් වූවාය. නිවෙස අද්දර තැපැල් නයින්ටිය නැවැත්වූ පියසෝම ඉක්මනින් පිටුපස පෙට්ටිය ලිහාගන්නා ගමන් නිමාලිව ඇමතීය.

“දුවේ ඉක්මනට මේ බඩුටික අරගෙන යන්න.”

වෙනදාට තාත්තා ඔහුගේ කිමිඳුම් ආම්පන්න ගෙනයාමට නිමාලිව අමතන්නේ නැති බව  ඇයට වැටහුනි.

සීරුවෙන් පෙට්ටිය ලිහා ඉවතට ගත් පියසෝම වටපිට බලා තම නිවෙසට ඇතුල්වී තම නිදන කාමරයෙන් තැබීය. 

පියසෝම නිවසට පැමිණිබව ඇසුනු විමලා දුර්වර්ණව ගිය කිමෝනාවෙන් තම දෑත් පිසදමමින් තම මඳක් ස්ථුල වූ ශරීරය වෙහෙස කරවීමට අකමැති සේ හිමිහිට සාලය වෙත පැමිණියාය. ඇයගේ දෑත් කිමෝනාවේ පිසදැමීමෙන් ඉන දෙපස කලු පැහැයට ළංවී තිබීම දැක ඔහුට තම බිරිඳ ගැන කෝපය මුසු අප්‍රසන්න හැඟීමක් ද ඇතිවුනි. 

 “කෝ ගේන්න කිව්ව බඩුටික.”

 “අඩේ මට අමතක වුණානෙ.”

 “යසයි වැඩේ අද උයන්නවත් එළවලු මුකුත් නෑ. අද මොකද වෙලා තියෙන්නේ මම උදේම කීවානේ.”

“හරි හරි කීවානං තමයි මම අද වෙන කල්පනාවක ආවේ දැන් ගොඩක් හවස් වුණානේ ආයේ ටවුමට යන්න බැහැ. මේ ළඟ කඩේකින් දැනට මොනවා හරි අරගමු. මම හෙට ටවුමෙන් අරගෙන එන්නම්.”

“තාත්තේ මොකක්ද අර පෙට්ටියෙ තියෙන්නේ.”

නිමාලි ඇසුවාය.

“ඒක නිධානයක් දුවේ.”

පියසෝම සිතේ වූ සතුටට සිනාසෙමින් පැවසුවේය.

“නිධානෙන් එන පිලීගඳ තමයි ඉවසන්න බැරි. මොකට දාගන්නවාද කාමරේට. දාන්න ඔය ජරාව එළියට.”

විමලා කාමරයට එබී බලා කීවාය.

පියසෝම හිමිහිට පෙට්ටිය විවෘත කර එතුළින් ප්‍රමාණයෙන් අඩියක් පමණ උස්වූ කුඩා බඳුනක් වැනි යමක් එළියට ගත්තේය. බොහෝ සෙයින් කාවට්ටි හා දිය සෙවල බැඳී තිබුනු එය කුමක්දැයි හඳුනාගත හැකි නොවීය.

“අයියෝ ඕකද මහ ලොකු නිධානය?”

නදීකාද කාමරයට එබී බලා ඇසුවාය.

“මේක තමයි නිධානයකට පාර පෙන්නුවේ. මම අද රූමස්සල ගාව වෙනදා නොගිය හරියක කිමිඳුනා එතනදි මට ගිලුණු නැවක් හමුවුණා. ඒක අවට සොයද්දී නැව ළඟ තිබිලයි මේක ලැබුනේ.”

“ඉතිං.”

නිමාලි නොඉවසිල්ලෙන් ඇසුවාය.

“මේ නැව ගොඩාක් පරණ රුවල් නැවක් වෙන්න ඕනේ. ගොඩා හරියක් වැලි වලින් වැහිලා තියෙන්නේ. හොඳට හොයලා බලන්න ඕනේ නැවේ වටින යමක් තියෙනවාද කියලා. දන්නවාද මම පුංචි කාළේ අහලා තියෙනවා රත්තරන් පුරවාපු නැවක් ගාල්ලේ දි ගිලිලා තියෙනවා කියලා.”

“තාත්තේ ඔය පරණ ගිලුණු නැව්වලින් පුරාවස්තු ගොඩගන්න එක තහනම් නේද?”

“තහනම් කථාවක් නං මම දන්නේ නැහැ. නමුත් මේ ළඟදි ගිලුණු නැව්වලින් යකඩ ගොඩට ඇදපු කොල්ලෝ වගයක් නම් පොලීසියෙන් ඇල්ලුවා.”

“අපෝයි තමුසේ ඔය මඟුල් හොයන්න ගිහින් හිරේ විලංගුවේ වැටෙනවා එහෙම නෙවෙයි අපිට බැහැ ආයෙමත් වංගියක් පොලෝසි ගානේ ගාටන්න. මතකද ඉස්සර යුනියන් කාරයොත් එක්ක එක්කාසුවෙලා ස්ට්‍රයික් කරලා කරගත්තු හරිය.”

මීට අවුරුදු ගණනාවකට පෙර වැඩවර්ජනයක් මෙහෙයවීමෙන් පියසෝම රැකියාවෙන් දොට්ට දැමීම නිසා හරිහමන් ආදායමක් නොමැතිව අනේකවිධ දුක් තමාටත් දරුවන්ටත් විඳීමට සිදුවීම විමලා යළිත් සිහිපත් කළාය.  

“මං දන්නවා පරිස්සමෙන් වැඩේ කරන්න. මොනවා හරි ලැබුනොත් මට විතරක් නොවෙයිනේ උඔලා අපි කාටත් තමයි.”

පියසෝම නොරිස්සුමෙන් කීවේය.

“මොනවා කළත් රස්සාව නැති කරගන්නවා එහෙම නොවෙයි.” 

 කී විමලා යළි කුස්සියට ගියාය.

නදීකාව ළඟ කඩයකට පිටත් කර හැරිය පියසෝම නිමාලි වෙත ආවේය.

“දුවේ උඔට පුලුවන්ද මේක හිමිහිට සුද්ද බුද්ද කරලා ගන්න හැබැයි මොකක්වත් ආපදාවක් නොවෙන්න. ඊට පස්සේ බැරියැ මේක ඇර ගන්න පුළුවන්ද කියලා බලන්න.” 

“තාත්තේ මේ බෙල්ලන්ගේ පිළීගඳ හින්දා මුලුගේම ගඳ ගහනවා. අපි මේක පිටිපස්සේ තියෙන තීන්ත බාල්දියේවත් දාමු.”

පියසෝම එය එළියට දාන්න නොකැමතිවූවත් නිවසේ දුර්ගන්දය වැඩිවීම නිසා විමලාගේ රොස් පරෝස් ඇසීමට සිදුවන බව ඔහුට වැටහුන බැවින් නොකැමත්තෙන් වුවත් ඔළුව වැනුවේය.

නිමාලි බෙල්ලන් බැඳුන බඳුන රැගෙන ගොස් පරණ තීන්ත බාල්දියක බහා වතුරින් පිරවූවාය.

ශරිරයේ වු ලූණු වතුර සෝදා හොඳින් ස්නානය කරගත් ඔහු රාත්‍රී ආහාරයෙන් පසුව ගිලුණු නැවේ පුරාවස්තු සෙවීම පිළිබඳව ගැඹුරින් කල්පනා කරන්නට වූයේය. සුපුරුදු පරිදි මීවිතෙන් සප්පායම්වුනු විමලදාස වැනි වැනී නිවසේ ඉස්තෝප්පුවට ගොඩවිය. සුරාවෙන් දිරාපත්ව ගිය ශරීරයක් හිමිවූ විමලදාස ගාලු නගර සභාවේ කම්කරුවෙකු ලෙස සේවය කළේය. කිසිදා විවාහයක් ගැන නොසෙවූ ඔහු තම රැකියාවට ගියේ කොට කලිසම  හා උඩ බොත්තම නොපියවූ කමිසය අඳීමින්ය. ඉතාමත් නිහඬ ගුප්ත චරිතයක්වු විමලදාස කටේ තොලේ ගැවුනු පසු අනෙක් අයට කන්කරච්චලයක් බවට පත් වෙයි. පියසෝම දෙසවත් නොබැලූ ඔහු වැනි වැනී ගොස් ඇඳට වැටුණේය. 

“මේ මිනිහා බීලම  මැරෙන්න යනවා. හම්බුකරන මුලු සේසතම බීමට වියදම් කරනවා විතරයි ගෙදර වියදමටවත් මේකා සතයක් හොල්ලන්නේ නැහැ. මම මේ යකාටත් කන්න වියදමත් හොයන්න එපැයි.”

පියසෝම කැරලි සහිත රෝමයෙන් පිරුණු පපුව අතගාමින් සිතුවේය.

“මට මේ ගිලුණු නැවෙන් මොකක් හරි වටිනා යමක් හමුවුනොතින් විමලදාසයාගෙන් මේ ගෙදර සල්ලි වලට ගන්න පුළුවනි. බීලාම මූ මැරිලා යන්නේ නැති හැටි” 

විමලාගේ මහගෙදර විමලදාසටත් සමඅයිතියක් ඇති බැවින් පියසෝම එසේ සිතන්නට වූයේය. නිවසට නොදුරින් බළලුන් කිහිප දෙනෙක් පොරකෑමට සුදානම්වීමේ කෑගැසීම් ශබ්දයක් පියසෝමට රාත්‍රී කාලයේ ඇසිනි. ඔහු එය එතරම් ගණනකට නොගත්තේ රාත්‍රී කෑමෙන් පසු නින්ද යනතුරුත් ඔහු ගිලුණු නැවෙන් වටිනා පුරාවස්තු ගොඩ ගන්නා සැටි සැලසුම් කරමින් සිටි නිසාය. දහවල් මුහුදේ කිමිදී ගතේවු  තෙහෙට්ටුව ඉක්මනින් පියසෝමව නින්ද වෙත කැඳවා ගත්තේය. පසුදින උදයේම ඔහුට යළිත් තමාගේ අගනා වස්තුව අතගා බැලීමට සිත් විය. තීන්ත බාල්දිය වෙත ගොස් යළි එම බඳුන අතට ගත් ඔහු එය එහාට මෙහාට කරකවමින් බඳුනේ හැඩය බලමින් එය තුළ යම්කිසි දෙයක් ඇතිදැයි සොලවා බලන්නට විනි. එහෙත් එහි හැඩය පිළිබඳව හෝ කුමක් අරභයා යෙදාගත්තක්දැයි යම්කිසි චිත්තරූපයක් සිතට නගාගන්නට අපොසත්විය. 

“තාත්තේ මම ඕක හිමිහිට සුද්ද කරලා මතුකරලා ගන්නම් ඔය කාවට්ටි තදින් බැඳිලා නිසා හානියක් නොවි උන්ව අයින්කරගන්න ඕනේ.”

මේ අතර පියසෝම අසලට ආ නිමාලි කීවාය.

“ඔව් ඔය නැව ගිලුණු කාලේ ඉඳලා අවුරුදු ගණනාවක් කාවට්ටි ඕකේ බැඳෙන්න ඇතිනේ.”

“තාත්තේ සමුද්‍ර කෞතුකාගරයෙන් අපිට ගිලුණු නැව් ගැන විස්තර හොයාගන්න පුළුවන් වෙයි නේද?”

“ඔව්, ඒක මටත් කල්පනා උනා. විස්තර හොයලා බලන්න අදම ඒ පැත්තේ යන්න ඕනේ.”

“හැබැයි තාත්තේ පරිස්සමෙන්, මොකද එයාලා සැකකරන්න පුළුවන් අපිත් අර ගිලුණු නැව් වල පුරාවස්තු හොයන කණ්ඩායමක අය කියලා.”

“ඒයි මේ ඇහුනාද, ඔයා අද වැඩට යන්නේ නැද්ද?”

අසමින් විමලාද ළිඳ ළඟට විත් කථාවට බාධා කළාය.

“ මේ දුවේ තාත්තාගේ වැඩවලට අලඟු තියන්න එපා. ගිලුණු නැව් වලින් පුරාවස්තු ගොඩදාන්න ගිහින් කරගෙන ආපු බඩරස්සාවත් නැතිකරගන්න වැඩක් තමයි ඕක.”

ඇය කේන්තියෙන් කීවාය.

“හරි හරි ඒක මම බලාගන්නම්. උඹලා ඕකට කෑගහලා හැමතැනම ආරංචිකරන්න එපා.” 

කී පියසෝම ඉක්මනින් එතනින් ඉවත්විය. 

බාලදක්ෂ මාවත දිගේ තම තැපැල් නයින්ටිය පදවාගෙන ආ ඔහු ගාලු කොටුවට පැරණි කුඩා දොරටුවෙන් ඇතුල් වීය. බයිසිකලය උසාවිය අසල නවතා සමුද්‍ර කෞතුකාගාරයට ටිකට් පතක් ගෙන ඇතුල්වුවත් එහි ප්‍රදර්ශනයෙන් ගතහැකි සැලකියයුතු විස්තරයක් නොවීය. එබැවින් එහි උන් නිලධාරියෙකුගෙන් ගාලු මුහුදු ප්‍රදේශයේ ගිලුණු නැව් ගැන යම් විමසීමක් කිරීමට පියසෝම උත්සාහ කළේය. ඔහු එම විස්තර හාරාඅවුස්සමින් ප්‍රශ්න කරද්දී නිලධාරියාගේ සැකකටයුතු බැල්ම පියසෝම වෙත එල්ල විය. එය වැටහුනු පියසෝම ඉක්මනින් එතනින් පිටවුනි. ඔහු යළි දහවල් ආහාර වේලාව වන විට තම නිවෙස වෙත ළඟාවිය.

“තාත්තේ විස්තර මුකුත් ලැබුනාද?”

“නැහැ දුවේ එයාලා දන්න විස්තරයක් නැහැ. එක්කෝ දන්න දේවල් කියන්නේ නැහැ අපි ඒවා ගොඩගනියි කියලා. ගාලු වරාය ගාව ගොඩාක් නැව් ගිලිලා තියෙනවා කිව්වා හැබැයි ඒවායේ මොනවා ගෙනාපු නැව්ද කියලා විස්තර නැතැයි කිව්වා. තව ටිකක් විස්තර ඇහැව්වානම් එයාලා මාව සැක කරනවා. ඒ හින්දා ඉක්මනට මම එතනින් ආවා.” 

“ඔව් ඒක හොඳයි මමත් බයෙන් හිටියේ. තාත්තා මෝටර් සයිකලේ එතන නවත්තලද ඒකට ගියේ?”

“මම උසාවිය ළඟ තමයි නතර කළේ. ඇයි දුවේ?”

“නැහැ එයාලා තාත්තව සැක කළා නම් බයිසිකලේ නොම්මරේ ලියාගන්න තිබුනා ඒකයි.”

“මටත් ඒක හිතුන නිසා මම උසාවිය ළඟ නතර කළේ. එතන කොහොමත් මෝටර් බයිසිකල් නතර කරනවානේ. අනික නොම්බර ලියා ගන්න එතන එයාලට දුර වැඩීනේ.”

“තාත්තේ මතකද අර වක්වැල්ල පාරේ ඉන්න පියරත්න ඉස්කෝලේ මහත්තයා. අපේ ඉස්කෝලේ ප්‍රින්සිපල් වෙලාත් හිටියා. එයා නේද ගාලු උරුමයන් සුරැකීමේ සංවිධානයේ සභාපති වෙලා හිටියේ?”

“ඔව් ඉතිං?”

“එයා ගාල්ලේ පුරාවිද්‍යාත්මක ස්ථානයන් ගැන පත්තරේට ලිව්වා තාත්තාට මතකද? එයා දන්නවා ඇති ඔය ගිලුණු නැව් ගැනත්.” 

“අඩේ මට ඔය පියරත්න මහත්තයා ගැන හාංකවිංසියක්වත් මතක් වුණේ නැහැනේ. එයා නම් යමක් කමක් දන්න මිනිහා, එයාව මුණගැහුනා නම් වැඩේ හරි.”

“හැබැයි තාත්තේ එයාගෙනුත් විස්තර දැන ගන්න ඕනේ එයාට සැක කරන්න ඉඩ නොතියා.” 

“හරි හරි මම ඒක කරගන්නම්, කෝ ඉක්මනට බත් එක බෙදලා දෙන්න දැන්නම් හරිම බඩගිනියි.” 

     

දිවා ආහාරයෙන් පසුව පියසෝම තම ඊළඟ මෙහෙයුම ක්‍රියාවට නංවන අයුරු සැලසුම් කරන්නට විය. හවස හතරට පමණ පියරත්න මහතා හමුවීමට වක්වැල්ල පාරේ තිබූ ඔහුගේ නිවසට ගියේය. පියරත්න මහතා හීන්දෑරි ශරීරයක් හිමි අවුරුදු හැට පහක් පමණ වයසින් යුතු විශ්‍රාමික විදුහල්පතිවරයෙකු වූ අතර පුරාවිද්‍යාව වැනි විෂයන් පිළිබදව ඇල්මක් දක්වන ප්‍රදේශයේ සමාජ සේවා කටයුතුවලට එක්වන කැපීපෙනෙන චරිතයක්ද විය. සිංහල උළු සෙවිලි කරන ලද ඕලන්ද ගෘහ නිර්මාණයට අනුව ගොඩනංවන ලද ඉතා පැරණි නිවසේ ඉදිරි ඉස්තෝප්පුවේ හාන්සි පුටුවේ දිගෑදී ඉංග්‍රීසි පුවත්පතක් කියවමින් සිටි පියරත්න මහතා පුවත්පතට ඉහළින් එබී කන්නාඩි දෙකට යටින් ඇස් පුංචි කර බැලුවේ ගේට්ටුවේ කොක්ක ඇරුණු ශබ්දය ඇසුනු පසුවය. තම කන්නාඩි කූට්ටම නළලේ රුවාගත් ඔහු පියසෝමව ඇඳින ගත්තේය.

 “ආ මේ පියසෝම ළමයනේ මට එක පාරටම ඇඳින ගන්න බැරිවුනා.”

“දැං ඉතිං අපි වයසක මිනිස්සුනේ මහත්තයෝ.”

 කියමින් පියසෝම ඉස්තෝප්පුවට ගොඩවිය. 

“එන්න පියසෝම මෙහෙන් වාඩිවෙන්න ඉතිං කොහොමද තොරතුරු.”

“වරදක් නැහැ පියරත්න මහත්තයා මම මේ ටවුමට ආවා ගෙදරට කළමනා ටිකක් අරගෙන යන්න. ඒ ගමන් මෙහාටත් ගොඩවුනා කාලෙකින් මහත්තයාව දැක්කෙත් නැහැ නොවැ.” 

“ඉතිං බඩු ටික ගත්තද?”

“කොහේ ඔක්කොම ගන්නද දැං එන්න එන්නම බඩු ගණං යනවනේ.”

“ලොකු දුවට රස්සාවක් ලැබුනද පියසෝම?” 

“තවම නැහැ මහත්තයෝ. ඒකිත් හැම තිස්සෙම බලන්නෙ කීයක්හරි හොයාගන්න පුළුවන් රස්සාවක්. හොඳ එකක් ලැබුනොත් ගෙදර වියදම ටිකක් හරි අඩුකර ගන්න පුළුවන් කියලා.”

“අපරාදෙ කෙල්ල කැම්පස් නොගියේ පියසෝම, එයාට හොඳට ඉගෙන ගන්නත් පුළුවන්නේද?”

“එයාමයි කැම්පස් යන්න කැමති නැති වුනේ වියදම්කරන්න සල්ලි කොහෙන්ද කියලා. මාත් මොනවා කරන්නද මේ මුරවැඩෙන් ලැබෙන සල්ලි වලින්.”

වෙනත් ආගිය කතා කරමින් සිටි පියසෝම තමා මෙතෙක් නොඉවසිල්ලෙන් සඟවාගෙන සිටි කාරණාව පියරත්න මහතාගෙන් විමසුවේය.

“මහත්තයෝ මේ ළඟදි පිටරටින් ආවා නේද වරායේ ගිලුණු නැව් හොයන්න?”

“ඔව් ඔස්ටේ්‍රලියාවෙන්ද කොහෙද කණ්ඩායමක් ඇවිත් ගිලුණු නැවක් හොයාගත්තා. එකේ තිබුණු බඩු වගයක් ගොඩට අරගෙන අපේ සමුද්‍ර කෞතුකාගාරයේ ප්‍රදර්ශනයට තියන්නයි හදන්නේ.”

“වටින බඩු එහෙම ඒකේ තිබුණාද?”

“පුරාවිද්‍යානුකුලව නං ඒවා වටිනවා.”

“මම අහලා තියෙනවා වරාය ළඟ ගොඩාක් නැව් ගිලිලා තියෙනවා කියලා.”

“ඔව් පියසෝම නැව් කිහිපයක් ගැන සඳහන් වෙලා තියෙනවා. සමහර ඒවා තියෙන තැන් සොයාගත්තා. සමහර ඒවා තාම සොයාගෙන නැහැ. අපට වාර්තා නොවි ගිලුණු නැව්ත් ගොඩාක් ඇති.”

“මම පුංචි කාලේ අපේ ආච්චි කියනවා අහලා තියෙනවා රත්තරන් පුරවාපු නැවක් ගාල්ලේ දි ගිලිලා තියෙනවා කියලා.” 

“මමත් ඔය කතාව අහලානං තියෙනවා පියසෝම. ඉස්සර යටත්විජිත රටවල් වලින් මංකොල්ලකාලා එකතුකරගත්තු රත්‍රං, මුතු, මැණික්, ඇත්දළ එහෙම එයාලාගේ රටවල් වලට අරගෙන ගියා. ඒවා අරගෙන ගිය රුවල් නැවක් කුණාටුවකට අහුවෙලා ඒක අලුත්වැඩියා කරගන්න ගාල්ලට එනකොට ගල්පරයක හැපිලා මුහුදුබත් වුණා කියලායි කියන්නේ.” 

මෙය ඇසූ පියසෝමගේ දෑස් දිලිසෙන්නට විය.

“ඉතිං ඔය නැවේ තිබ්බ වස්තු සම්බාරේ හොයාගත්තාද?”

“මං දන්න විදිහට නං තවම ඒක ගිලිලා තියෙන තැනක් හොයාගෙන නැහැ.”

“මහත්තයා හිතන්නේ ඒක කොයි හරියෙ ගිලෙන්න ඇතිය කියලාද?”

“මම නම් හිතන්නේ ගිලෙන්න ඇත්තේ කුඩා රාවණා මහා රාවණා ලයිට් හවුස් දෙක අතර වෙන්න ඕනේ. මොකද දන්නවාද මේ ලයිට් හවුස් දෙක අතරේ විශාල ගල්පරයක් තියෙනවා. මේ ගල්පරයේ හැපිලා නැව් විශාල ගණනක් මුහුදුබත් වුණු නිසා තමයි සුද්දො ඔය ලයිට් හවුස් දෙක හැදුවේ.”

“ඇයි පියසෝම මේ හදිසියේ ගිලුණු නැව් මතක් වුණේ?”

“නෑ මේ නිකං මං ඇහැව්වේ.”

කලබල වූ පියසෝම එය මඳ සිනාවක් පා සලිතව ගිය සිත මැඩපවත්වා ගනිමින් කීවේය. 

“නිකං නං වෙන්න බැහැ පියසෝම.”

“නෑ ඇත්තම කීවොත් මහත්තයා මේ ළඟදි මගේ යාලුවෙක් මාව කොටුවේ ඔරියන්ටල් හෝටලයට අරගෙන ගියා සුද්දෙක් හමුවෙන්න. ඒ සුද්දා ඇහැව්වා ගිලුණු නැව් තියෙන තැන් දන්නවාද කියලා? ඒකා අපේ වරාය ළඟ මුහුදේ සිතියම් වගයකුත් එළියට අරගෙන මට පෙන්නුවා.”

“ඉතිං පියසෝම දන්නවා කීවද?”

“නැහැ මහත්තයෝ මට ටිකක් සැක හිතුනා. ඒ නිසා මං ඔය තැන් දන්නේ නෑ කීවා. ඒකයි මම  මේ ඇහැව්වේ.”

පියසෝම තම සැලසුමට අනුව ගල් පැලෙන බොරුව ඇද බෑවේය.

“පියසෝම ඔය සමහර සුද්දන්ගේ විනෝදාංශයක් තමයි ගිලුණු නැව් බලන්න කිමිදෙන එක. ඔයාත් කිමිඳුම්කාරයෙක් නිසා ඔයාගෙන් ගිලුණු නැව් තියෙන තැන් දන්නවාද කියලා විස්තර දැනගන්න බැලුවාද දන්නෙත් නැහැනේ. හැබැයි මට මතකයි මීට අවුරුදු ගණනාවකට ඉස්සර ඔය කියන රත්‍රං නැව අයිති රටේ සුද්දෝ වගයක් ඇවිත් නැව හෙව්වා කියලා.”

“මොන රටේ සුද්දෝ ද මහත්තයා?”

“මං හිතන්නේ ඕලන්දක්කාරයෝ වෙන්න ඇති. හැබැයි උන්ට නං මුකුත් ලැබුනේ නැහැ. ඔය සුද්දෝ හිටිය බෝට්ටුව ලොකු අනතුරකට ලක් උනාය කියලා මං අහලා තියෙනවා. අනික ඔය කියන සුද්දා ආවේ ගිලුණු නැවේ වස්තුව හොයන්න නම් ඔයා ඔය මංකොල්ලකාරයන්ගේ වැඩවලට හවුල් වෙන්න එපා.”

පියරත්න මහතා අවසානයේදි අවවාදාත්මකව කීවේය.

“හොඳමයි මහත්තයෝ. දැන්නම් ඇඳිරිවැටෙන්නත් ළඟයි මං එහෙනම් ගිහිල්ලා එන්නම්”

 කී පියසෝම පියරත්න මහතාගෙන් සමුගෙන හනිකට තම නිවස බලා පියවර තැබුවේ ලොකු කල්පනාවක යෙදිමිනි. පාරේ දෙපස නොබලා මහවීදිය හරහා පාර මාරුවීමට ගොස් පිටුපසින් පිම්මේ ආ ත්‍රීරෝද රථයක් මහ හඬින් ගැසූ බ්රේක් පාරේ ශබ්දය නිසා පියසෝම පියවි සිහිය ලැබගත්තේය. ත්‍රී විලරය පැදවූ ළාබාල කොලුවා පියසෝමට කුණුහරුපයකින් සංග්‍රහකරමින් මහවීදිය දිගේ ඉදිරියට ඇදිනි. වෙන වේලාවකදී නම් එය පියසෝමගේ යක්ෂයා ආරූඬ වෙන සිදුවීමක් වුවත් මෙවර පියරත්න මහතාගෙන් ලැබුණු හෝඩුවාව නිසා සිතේ ඇතිවූ සතුටේ බලයෙන්දෝ එය පිළිබඳව ඔහුට ගනිච්චියක් නොවීය. ඔහු තම පය ඉක්මන් කරමින් තම නිවෙස බලා ඇදුනේ තම සතුට දියණිය හා බෙදාගැනීමටය.

මතුසම්බන්ධයි......