හෝරස්ගේ දරුවා - හතරවන දිගහැරුම Son of Horus - 4

 

නිවසේ ඉදිරියෙන් තාරපාර හරහා ඇද ඇති කොහුලණුවේ එල්ලුණු කහ පැහැගැන්වුණු සුදු කොඩි දෙක අවු වැසි වලින් නිරුපද්‍රිතව කඩින් කඩ හමන මඳ සුළගට ලෙලදෙයි. තරුණ කළ හැඳුනුම්පතට ගත්  ඡායාරූපයකින් හැඩවී නිවස දෙපස ලයිට් කනුවල ඇලවුනු පියසෝම රත්නායකගේ මරණ දැන්වීමේ කොළවල උඩින් ගෑවුණු පාප්පවලට ඇල්ලූ කළු පුස් පැල්ලම් වියළී ගොසිනි. විමලා හා පියසෝමගේ මංගල ඡායාරූපය අනෙක්පස හැරවී බිත්තිය දෙස බලාගෙන ඉඳියි. සාලයේ කොනක ශෝකය ප්‍රකාශ කර තාප්පවල ගැටගසා තිබුනු අවමංගල්‍යාධාර සමිතියේ හා කර්මාන්තශාලාවේ බැනර් කිහිපයක් අපිලිවෙලට වැතිර ඇත. නිවස පුරාම මූසල නිහඩතාවයකින් පිරී ඇති බව නිමාලිට සිතුණි. තමා වාඩිවී සිටි පුටුවෙන් නැගිට සාලය අතුගා දැමීමට තරම්වත් ප්‍රාණයක් ඇයට දැනුණේ නැත. තාත්තාගේ දේහය රැගෙන ගිය අවමඟුල් පෙරහැරේ බෙරයෙන් වැයුනු බොල් හඬ තවමත් ඇගේ දෙසවනට ඇසෙන්නාක් මෙන් දැනෙන්නට විය. දෙකොපුල් තෙමාගෙන කඳුළු වැලක් ඇයටත් නොදැනීම පහළට වැටුනි. නෑ හිතමිතුරන් එක්ව අවමඟුලත් හත්දොහේ දානයත් එකලාසයක් කරවූයේ නැතිනම් තවමත් සිහිකල්පනාවක් නොමැතිව සිටින අම්මා හා නංගීත් සමඟින් මේ කටයුතු කෙසේ ඉවරකරගන්නේ දැයි නිමාලිට සිතාගත නොහැකි වූවාය. දානයේ කටයුතු වලින් පසුව රැස්ව සිටි එකා දෙන්නා ඉවත් වී ගියපසු මහා වටවරුසාවකින් පසුව එන නිශ්ශබ්දතාවයක් මෙන් පාළු ගතියකින් මුළු නිවසම වෙලාගෙන ඇති බව ඇයට හැගුනි. දෙකම්මුල් හරහා ගලාගිය කඳුළු පිසදාගත් නිමාලි නැගීසිටියේ තම මාමා හා අම්මා ගැන ඇතිවුනු කෝපයෙනි. එදින තමා ගෙදර සිටියේනම් මේ විපත තාත්තාට සිදුනොවන බව සිතා ඈ දුක්වූවාය. දැන් මුළු පවුලම තනිවී ඇති බව ඇයට සිතුනි. පාර අද්දරට ගොස් මඟබලා සිටියේ අරුණවත් අද දින එයිදැයි විමසිලිමත්වෙමිනි. 

“තාත්තා රත්තරන් නැවක් හොයන්න ගිහිල්ලා නේද අපි ඔක්කෝම අනාථ වුණේ. අම්මා කේන්ති ගන්නේ නැතිව ඕක තාත්තාට පහදලා දුන්නානම් අද තාත්තත් මාමාත් අපිට ඉන්නවා නේද?”

“තාත්තා හැම තැනකටම ණයවෙලා තිබුන හින්දා එදා මට බෙහෙත් අරගන්න අම්මා එයාගේ කරාබු දෙකත් උකස් කරන්න ඇත්තේ. දැන් කොහොම හරි මේ ණය වලින් කොටස කොටස වත් බේරාදාන්න නම් අරුණට කියලා ඉක්මනටම ගාමන්ට් එකක වත් රස්සාවක් හොයාගන්න බලන්න ඕනේ. එයානම් කැමති වෙන එකක් නෑ. ඒත් මේ ගෙදර තවත් ප්‍රශ්න වැඩි වෙන්න කලියෙන් එහෙම එකක්වත් ලැබුනොත් හොඳයි.”

නිමාලි එසේ සිතමින් යළි නිවස දෙසට හැරුනාය.

නිමාලි තවමත් අසනීපයෙන් ප්‍රකෘති තත්ත්වයට පත්වී නොසිටියාය. ඇයට නිසි ආකාරව බෙහෙත් පාවිච්චි කිරීමට පියසෝමගේ අවමඟුල නිසා නොහැකිවිය. හොඳින් පිරුණු ශරිරයක් තිබූ නිමාලි කෘෂව සුදුමැලිවී හේබාගිය ස්වභාවයක් ඉසිලීය. ඇයට තම ඇඟිලි දෙස බැලින. ඒවා කලුවී නියපොතු පවා විකෘතිවී ගොසිනි.

“මේකනම් වුණේ අර තාත්තා ගෙනාපු බඳුන සුද්ද කරන්න ගිහිල්ලා කාවට්ටි විස ගහලා තමයි.” 

ඇයට තම ඇඟිලි දැක හීල්ලුනි. ඇඟිලි දෙස බලාගෙන ගැඹුරු කල්පනාවකට මැඳිව සිටින විට නිවසේ ඉදිරිපස මොටර් රථයක් නවතනු හඬ ඇයට නෑසින. නවීන පන්නයේ ටොයොටා මොටර් රථයෙන්  එළියටබට පුද්ගලයා මධ්‍යම ප්‍රමාණයේ ශරීරයක් ඇත්තෙකු විය. සම්පුර්ණයෙන්ම රැවුල මුඩුකරන ලද මුහුණේ යාන්තමට තරුණ කළ සිට ඉතිරිව ආ කුරුලෑ කැළැල් කිහිපයක් ඉතිරිව ඇත. හිසේ ඉදිරියෙන් මඳක් අඩුව ගොස් පෑදීගෙන එන තට්ටය පැත්තට පීරා තිබූ කොණ්ඩය මඟින් වසා ගත්, විසිතුරු මසුන් අපනයනය කිරීමේ විශාල ව්‍යාපාරයක හිමිකරුවූ උපනන්ද සිල්වා මහතායි. ව්‍යාපාර කටයුත්තක් සඳහා සිංගප්පුරුවට ගොස් සිටියෙන්  පියසෝමගේ අවමඟුල් කටයුතුවලට සහභාගිවීමට නොහැකිවූවත් මුල්‍යමය අතින් නිමාලිලාට නොමසුරුව ආධාර උපකාර ලබාදුන්නේය. පියසෝම විසින් මුහුදෙන් අල්ලා ගන්නාලද විසිතුරු මසුන් අලෙවිකළේද උපනන්ද සිල්වා මහතාටයි. තම ව්‍යාපාරය ආරම්භකළ අවදියේ සිටම පියසෝම තමාට මසුන් අල්ලාදීමෙන් තම ව්‍යාපාරය ඉහළට ගෙනයෑමට අඩිතාලම දමා දුන් අයුරු කිසිදා ඔහු අමතක නොකළේය. පෙර දින රාත්‍රියේ ලංකාවට පැමිණි ඔහු තම ව්‍යාපාරයේ අත්‍යවශය කටයුතුවලින් පසු ඉක්මනින්ම පිසෝමගේ නිවස බලාගියේ නිවසට අවශ්‍යය කළමනා ටිකක්ද රැගෙනයි. නිවසේ ඉස්තෝප්පුවට ගොඩවූ ඔහු උස් හඬින් කතාකළේය.

“කෝ ගෙදර කවුරුත් නැද්ද?”

“ආ මේ උපන්නද මහත්තයානේ එන්න ඇතුලට ඇවිත් වාඩිවෙන්න.”

නිමාලි ඔහුව පිළිගත්තාය. උපන්නද මහතා පිටුපසින් රියදුරු මාටින් පැමිණ ඔහුගෙනා කළමනා අඩංගු පාර්සල් කිහිපය බිම තැබුවේය.

“ආ මෙන්න මේ බඩු ටික ගෙදරින් අරන් තියන්න.”

“මහත්තයා කවද්ද ලංකාවට ආවේ?”

“ඊයේ රාත්තිරියේ. එහේ වැඩටික ඉවරකරගෙන එන්න සිද්ධ වුනා ඒ නිසයි මට තාත්තාගේ මළගමට එන්න බැරිවුනේ.”

“ඒකට කමක් නැහැ මහත්තයෝ සහභාගිවෙන්න බැරිවුණාට. මහත්තයා අපිට ගොඩාක් උදව්උපකාර කළානේ. ඒ මදිද.”

“මට හරිම කනගාටුයි තාත්තාට වෙච්චිදේ ගැන. පියසෝම හරිම හොඳ මනුස්සයෙක්. මට එයා ගොඩාක් උදව්කරලා තියෙනවා. කෝ ළමයෝ අම්මා?”

උපන්නද මහතා වටපිට බලමින් ඇසුවේය.

“ඔය කාමරේට වෙලා ඉන්නේ. එයානං තාම හොඳ සිහියෙන් නෙමෙයි ඉන්නේ.”

“ඔය ගතිය ටික දවසකින් ඇරිලායයි.”

“අම්මා හරියට දුක්වෙනවා. එයා නිසා මේ කරදරය තාත්තාට සිද්ධවුනා කියලා නිතරම කියවනවා.”

“ඕවා හදිසි කෝපයට සිද්ධවෙන දේවල්නේ.”   

“මටත් දරාගෙන ඉන්ට බැහැ මහත්තයෝ තාත්තා එකපාරටම හොරු ගෙනිච්චා වාගේ. මට තාත්තා ගෙදර ඉන්නවා වාගේ දැනෙනවා. මට එදා ලෙඩවෙලා ඉස්පිරිතාලේ නතරවුනේ නැත්නම් මේ විපත්තිය තාත්තාට සිද්ධ නොවෙන්න තිබුණා.”

“දුව දැන් දුක්වෙන්න එපා,පියසෝම ගෙනාපු ආයුෂ ප්‍රමාණය වෙන්න ඇත්තේ ඔච්චරයි. දැන් ඔයා ඒවා ගැන හිතලාම ආයිමත් ලෙඩ වෙනවා. දැන් ඔය ළමයා හිතන්න ඕනේ අම්මයි නංගියි ගැන. තාත්තා නැතෙයි කියලා නොහිතා අවශ්‍යය කරන දෙයක් තියේනං මට කියන්න. මං අවශ්‍යය කරන දේවල් කරලා දෙන්නම්.”

“මහත්තයා මේ ටික දොහොට කරපු උපකාර අපිට ඉහටත් උඩින් කරලා තියෙනවා. තවත් නං ඔය මහත්තයාට කරදරයක් වෙන්න බැහැ.”

“හරි හරි ළමයෝ ඕක මොකක්ද. දැන් මේ ළමයා මොකක්ද කරන්න හිතාගෙන ඉන්නේ?”

“අනේ මහත්තයෝ ලොකු උපකාරයක් මට රස්සාවක් හොයලා දුන්නොත්. මට පුළුවනි ගෙදර තියෙන ණය තුරුස් වලින් ටිකක් හරි ගෙවලා අඩුකරගන්න. තාත්තගේ මිනීමරුවා වුණත් මාමාව බලන්න කවුරුත් නෑ. එයාට වියදම් කරන්න වෙන්නෙත් අපිටම තමයි. මිනිස්සු නං හිනාවෙයි තමන්ගේ තාත්තා මරාපු මිනීමරුවාව බේරාගන්න හදනවා කියලා. මේවා මතක් වෙන කොටත් මට පිස්සු හැදෙන්න වාගේ. අම්මා සමහරදාට තාත්තා ඇවිල්ලා කියලා දොර අරින්නත් හදනවා.”

“හොඳයි මම ඔය ළමයාට රස්සාවක් හොයලා දෙන්න බලන්නම්. මට හිතෙන්නේ ටික දවසකට හරි ඔයාලා මේ ගෙදරින් පිටවෙලා හිටියානම් හොඳයි.” 

“මට ඒක තේරුනේ නැහැ. අපි කොහේ යන්නද?”

“මම කියන්නේ මේ ගෙදර කුලියට දීලා වෙනින් ගෙදරකට පදිංචියට යන්න කියලා. එතකොට ඔය පරණ සිදුවීම් අමතක කරන්න පුලුවන්.”  

“ඔව් ඒකනං ඇත්ත තමයි.”

“එහෙනං මට දැන් යන්න තියෙනවා තව වැඩ වගයක් කරගන්න. මම පියසෝම වෙනුවෙන් මට පුළුවන් උපකාරයක් කරනවා. ඔය ළමයා ලැජ්ජා වෙන්නේ නැතිව අවශ්‍යය දෙයක් තියේනං මට කියන්න. අම්මාටත් කියන්න මං ඇවිත් ගියා කියලා.”

උපන්නද මහතා පිටත්වීමට සැරසෙද්දි අහම්බයක් මෙන් ඔහුගේ නෙත් යොමුවූයේ පියසෝම මුහුදෙන් ගොඩගත් බඳුන දෙසටය. එය තවමත් නොසැලී බිත්ති රාක්කය මත තිබුනි.

“අර මොකක්ද ළමයෝ අතන තියෙන්නේ?”

ඔහු යළි හැරී අවුත් එය අතට ගෙන පරීක්ෂාකර බලන්නට විය. 

“ෂා නියම ඇන්ටික් බඩුවක්නේ. කොහෙන්ද දරුවෝ මේක ලැබුනේ ?”

“තාත්තා දවසක් මුදේ තිබිලා ගොඩට ගෙනාපු බුජමක්.”

“මුහුදෙන් ගොඩට ගෙනාපු එකක්?”

“ඔව්, ඕක හින්දා තමයි අපිට හැම විපත්තියක්ම සිද්ධවුනේ. මං අසනීපවෙලා ඉස්පිරිතාලේ ඉන්නවුනෙත් ඕක සුද්ද කරන්න ගිහිල්ලා බැඳිලා තිබුනු කාවට්ටි වල විසට තමයි.”

“මේක හුඟාක් පරණ එකක් වගේයි.”

“ඔව් මේක පරණ එකක් වෙන්න ඕනේ. මේක මුදේ ගිලුණු නැවක් ළඟ තිබිලා තමයි තාත්තා ගොඩට ගෙනවිත් තියෙන්නේ.”

නිමාලි දුන් පිළිතුර ඇසුනු උපනන්ද එම බඳුන හිමිකර ගැනිමේ ආශාවකින් පෙළෙන්නට විය. ඔහු තම ආශාවන් දෝරේ ගලන දෑසින් එම බඳුන දෙපසට හරවමින් එහි අලංකාරය විඳීමට උත්සාහ කළේය.

“ඇයි මහත්තයා ඔච්චර ඕක දිහා බලන්නේ? මහත්තයා දන්නවාද ඔය බුජම ගැන?”

“නෑ මං නිකන් බැලුවේ. මම පරණ බඩු වලට ආසයි. ඒවා එකතුකරන එක මගේ විනෝදාංශයක්.”

ඔහු යළි එම බඳුන නිමාලි අතට දෙන ගමන් පැවසුවේය.

“මේක නිසයි අපිට තාත්තා නැතිවුනේ. දැන් ඉතින් මේක තිබිලාත් වැඩක් නැහැ. මහත්තයාට ඕනේනම් අරගෙන යන්න.”

“මම මේක නිකන් ගන්න එක හොඳ නෑනේ ළමයෝ. ඔයා මේක මට විකුණන්න.”

“අනේ මහත්තයෝ අපිට කරපු උදව් උපකාරවලට මේක මහත්තයාට විකුණන්න බැහැ. මහත්තයා අරගෙන යන්න.”

ඇන්ටික් බඩුවලට ආශා කරන්නෙකුවූ උපනන්ද සතුව විශාල ඇන්ටික් බඩු එකතුවක්ද විය. මේ වන විට අගහිඟ කමින් පෙලෙන පියසෝමගේ පවුලේ දේපලක්ව තිබෙන මෙම බඳුන නොමිලයේ රැගෙන යාමට උපනන්ද කැමති නොවීය. නිමාලි විසින් එපා කියද්දීත් ඔහු තම පසුම්බියෙන් රුපියල් පන්දාහක් මේසය මත තබා බඳුන රැගෙන ගොස් තම මොටර් රථයේ පිටුපස අසුන මත තැබීය. නිමාලිට ඉක්මනින් රැකියාවක් සොයාදීමට පොරොන්දුවී ඔහු එදින යොදාගත් වැඩද පසෙක ලා හනික තම නිවෙස බලා ගියේය.

     උපනන්ද සිල්වාගේ නිවස පර්චස් තිහක පමණ භුමිභාගයක ඉදිවීතිබු ගැමි පරිසරයට ආසන්න නිස්කලංක පෙදෙසක පිහිටා ඇති නවීන පන්නයේ දෙමහල් නිවසකි. මැතකදි ගොඩනංවන ලද නිවසට පිටු පසින් වන වෙල්යායෙන් හමා එන මඳනලද එම නිවසට අලංකාරය මෙන්ම සිසිලසද ඇතිකරනු ලැබීය. උපනන්දගේ එම නිවසේ සිටියේ උපනන්දට වඩා අවුරුදු දහයකින් පමණ ලාබාල තරුණ රූමත් බිරිඳ වු සුචිත්‍රා හා ඉවුම්පිහුම් කිරීමට තංගම්මා නැමති වතුකරේ දෙමළ ගැහැණියත් රියදුරුකමේ සිටන් අනෙකුත් සියලු රාජකාරින් ඉටුකරන මාටින් නැමැත්තාත් පමණි. උපනන්දගේ හා සුචිත්‍රාගේ කැදැල්ල එකලු කිරීමට දරුවෙකු නොමැතිවීම මොවුන් දෙදෙනාටම විශාල ප්‍රශ්නයක් විය. එබැවින්දෝ සුචිත්‍රා නිරන්තරව ආගමානුකූල දිවිපෙවතක් ගත කරන්නට විය. වෙනත් තරුණ බිරියන් මෙන් නොව ඇය බාහිර ආටෝපයන් ගෙන් වෙන්ව චාම් ඇඳුමෙන් පැලඳුමෙන් යුක්තව හැසුරුනාය. උපනන්ද නිවස බලා පැමිණ ඉක්මනින් නිවසට ගොඩවැදුනේ උතුරායන සතුටිනි. ඉතාමත් පැරණි මිල කළ නොහැකි වස්තුවක් ඔහු අතට පත් වූ කලෙක මෙන් ඔහු එම බඳුන කන්තෝරු කාමරය වෙත ගෙනගොස් ප්‍රවේසමෙන් තැන්පත් කළේය. මිල්ටන් මල්ලවාරච්චිගේ ජනප්‍රිය ගීතයක කොටසක් සිවුරන් බාමින් ඔහු නිදන කාමරයට වැදුනි. නිදන ඇඳේ දිගාවී නවකතා පොතක් කියවමින් සිටි සුචිත්‍රාට එක්වරම උපනන්දගේ වෙනස වැටහුනි.

“මොකද උපේ අද හුඟක් සතුටින්. ඔයා දැන්මම එන්නේ නැහැ කිව්වා නේද? ඇයි ස්විප් එකක් වත් ඇදුනාද?”

“මට තේ එකක් හදාගෙන ඔයා ඔපිස් රූම් එකට එන්නකෝ.”

උපනන්ද සැහැල්ලූ ඇඳුමකට මාරුවෙමින් පැවසුවේය. සුචිත්‍රා තේ එකක් පිළියෙලකර කන්තෝරු කාමරයට ඇතුල්වන විට ඔහු පියසෝමගේ බඳුන මේසය මත තබා විශාල කර බලන කන්ණාඩියකින් එය පිරික්සමින් සිටියේය.

“ඔය මොකක්ද උපේ? ඕකද ඔයාට ඔච්චර ජොලියක් ආපූ දේ?”

“ඔයා ඉතින් දන්නවාදැයි ඇන්ටික් බඩු වල වටිනාකම. දන්නවාද මේක හුගාක් පරණයි ඒවාගේම වටිනාකමත් වැඩියි.”

“ඉතිං ඔයා කොහෙන්ද මේක අරගත්තේ?”

ඇය උපනන්දගේ උරහිසට උඩින් එබීබලා ඇසීය.

“මේක තිබුනේ අර මැරුණු පියසෝමගේ ගෙදර. මට පියසෝමගේ මළගමටත් යන්න බැරිවුණු නිසා මම අද එහාටත් ගොඩවුණා. මේක එහේ බිත්ති කබඩ් එකේ තිබුණේ. මම මේක දැකලා ඇහැව්වාම එයාලා මට නිකන් ගෙනියන්න කිව්වා. ඒත් නිකං ගන්න හරිනැති නිසා මං රුපියල් පන්දාහක් දීලා අරගෙන ආවා.”

“ඇයි දෙයියනේ ඔයාට නිකං දුන්න එකට රුපියල් පන්දාහක් දුන්නේ?”

“පිස්සුද සුචිත්‍රා ඒ මිනිස්සු හරිම අමාරුවෙන් දැන් ජීවත්වෙන්නේ. පියසෝම මැරෙනකොට ගොඩාක් ණයවෙලා ඉඳලා තියෙන්නේ. මම නිකං අරගෙන එන එක හරිද? අනික මේක හුගාක් වටින එකක් බව පේනවා මේක පියසෝමට ලැබිලා තියෙන්නේ මුදේ ගිලුණු නැවකින්ලු. ඔයාට පේනවාද මේකේ තියෙන අමුතු හැඩයේ පියන හරියට මුණක් වාගේ. අනික බලන්න මේ බඳේ කොටලා තියෙන අමුතු අකුරු. මටනං හිතෙන්නේ මේක විශාල වටිනාකමක් තියෙන පුරාවස්තුවක්.”

“අනේ මටනං මේකේ වටිනාකමක් නං පේන්නේ නෑ.”

ඇය ඕනෑවට එපාවට මෙන් එය දෙස කිහිපසැරයක් බලා “ඔයාට වටිනවානං කමක් නෑ.”

කියා ඇය ඔහු බී අවසන් කළ තේ කොප්පය රැගෙන පිටත්විය. උපනන්ද එදින හවස් වරුවම ගතකළේ එම බඳුන පරික්ෂා කරමින්ය. අවසන ඔහු එම බඳුනට තම පැරණි බඩු එකතුවේ විශේෂ ස්ථානයක් ලබාදෙනු වස් නිවසේ විසිත්ත කාමරයේ ඇති ඉපැරණි වීදුරු අල්මාරිය තුළ තැන්පත් කළේය. උපනන්ද සතුටින් සිටින අවස්ථාවක් එනතෙක් බලාහුන් සුචිත්‍රා මෙතෙක් දවස් සිතේ සිරකරගෙන සිටි යම් කටයුත්තක් සඳහා උපනන්දගෙන් අවසර ගැනීමට හොඳම දවසයැයි සිතුවාය. සුචිත්‍රාට එදින උපනන්ද සමඟ ටිකක් නිවීසැනසිල්ලේ කතාබහ කරගැනුමට ඉඩ ලැබුනේ රාත්‍රි නින්දට යද්දීය. වායු සමනය කරන ලද නිදන කාමරයේ ලාරෝස පාට දුහුල් නයිටියකින් සැරසී කන්නාඩිය අසළ වරලස පීරමින් සිටි සුචිත්‍රා උපනන්ද දෙස කිහිප සැරයක් යටැසින් බැලුවාය. දුහුල් නයිටිය තුළින් විනිවිද පෙනෙන තුරුණු සිරුර නවයොවුන් තරුණියක මෙන් පියකරුය. බඳ නලවමින් ආ සුචිත්‍රා උපනන්ද අසලින්ම යහනේ වැතිර දෑස අඬවන් කර ඔහු දෙස බැලූවාය. ඇය වෙතින් හමා ආ විලවුන් සුවඳ ඔහුගේ ගතසිත පුබුදු කරවන්නට සමත්විය. 

“උපේ ගිය පෝයට පන්සල් ගියවෙලාවේ මට තිලකාව මුණගැහුනානේ. එයත් එක්ක මගේ පන්තියේ ඉගෙනගත්තු යාලූවෝ දෙන්නෙකුත් ඇවිල්ලා තිබුනා.”

සුචිත්‍රා උපනන්ද දෙසට හැරි කීවාය.

“කවුද තිලකා කියන්නේ?”

“ඇයි අනේ ඔයාට ඔය ටිකට මතක නැතිවුනාද? අර සිටි ෆාමසිය අයිති එක්කෙනාගේ වයිෆ්නේ. අර සුගත්ගේ මඟුල්ගෙදර ඇවිල්ලා හිටියේ.”

“හරි හරි දැන් මට මතකයි. ඉතිං.”

“එයත් එක්ක තමාරා කියලා මගේ පන්තියේ හිටපු යාලුවෙකුත් ඇවිත් හිටියා. මට එයාව ඉස්කෝලෙන් අවුට්වුනාට පස්සේ මේ මුනගැහුනාමයි. එයා තමයි කාන්තා පිහිටාධාර සුබසාධක සංවිධානයේ සංවිධායක. අපිටත් එකට බැඳෙන්න කියලා ඉන්වයිට් කළා.”

“ඔය සංවිධානයෙන් මොකද්ද කෙරෙන්නේ?”

උපනන්ද නොකැමැත්තෙන් මෙන් ඇසීය.

“අසරණ වෙච්ච කාන්තාවන්ට පිහිටවීම තමයි. මේක සමාජසේවා සංවිධානයක් අනේ.”

“ඉතිං ඔයා අසරණ වෙලා නැහැනේ?”

“ඔයා මාව අසරණ කරලා නැහැනේ. ඉස්සරාට අසරණ කරයිද දන්නේ නෑ.”

ඇය දෙවුර සොලවමින් කොක්හඬලා සිනාසුනාය.

“තිලකාත් මේකට බැඳෙනවා කිව්වා. මේකේ සාමාජිකයෝ ඔය ලොකු ලොකු බිස්නස්කාරයන්ගේ වයිෆ්ලා තමයි. අනික ලේසියෙන් වෙන අයට මේකට බැඳෙන්න බැහැ . අනේ උපේ ඔන්න එපා කියන්න එපා මමත් මේකට බැඳෙනවා. මට නිකං මේ ගෙදරට වෙලා ඉදලා එපාවෙලා තියෙන්නේ.”

“ඉතිං මම කොච්චරවත් කියලා තියෙන්නේ ඔයාට පුලුවන්නේ මගේ බිස්නස් වැඩවලට හවුල්වෙන්න. එතකොට ඔය කියන පාළුව ඉබේම නැතිවෙලා යයි.”

“අනේ මේ ඔය බිස්නස් වැඩවලට නං මගේ එච්චර කැමැත්තක් නැති විත්තිය ඔයා දන්නවානේ. අනික මට ඕවා තේරෙන්නේ නැහැ.”

“තේරුම් ගන්න පුලුවන් ටික දවසක් කළාම.”

“ඔව් ඔව් ඔයා එතකොට බංකොලොත්වෙලා ඉඳියි.”

ඇය නෙත් අඬවන් කර ඔහු දෙස ශුංගාරාත්මක බැල්මක් හෙලමින් පැවසීය.

“හරි ඔයා කැමති දෙයක් කරගන්නකෝ.”

ඇගේ අමුතු බැල්මට අවනතවූ ඔහු අවසානයේදී ඇයට අනුමැතිය ලබාදුනි. එදින රාත්‍ර්‍රිියේදී බළලුන්ගේ පොරකෑමක ශබ්දයක් ඇසී උපනන්ද අවදිවුණි. ඇඳෙන් නැගිටින්නට කම්මැලි කමක් දැක්වූ ඔහු ඇඳ ආසන්නයේ තිබූ ටේබල් ලාම්පුව දල්වා ඔරලෝසුවේ වේලාව බැලීය. රාත්‍රිය දැඬි නිශ්ශබ්දතාවයක ගිලී ඇත. වෙල දෙසින් ඇසෙන රැහැයි නාදය තරමක් දුරින් ඇසෙයි. සුව නින්දක වැටී සිටින සුචිත්‍රා ඔහුගේ දකුණු පසින් නිදයි. ඇගේ ලාරෝස පාට දුහුල් නයිටිය තුළින් රිද්මානුකුලව ඉහළ පහළ යන තුරුණු පපුව ඔහුගේ නෙතට අසුවිය. කිසිදු හැලහොල්මනක් නැත. මේස ලාම්පුව අසල තිබුනු වතුර වීදුරුවෙන් උගුරක් බී උගුර කට තෙමාගත් උපනන්ද සිහිනෙන් ඇසුනු ශබ්දයක් ලෙස සලකා අනෙක් පසට හැරී නිදන්නට විය.

මතුසම්බන්ධයි.......