පළිගු කිරිල්ලී - හත්වන කොටස

පළිගු කිරිල්ලී   -  හත්වන  කොටස

යළිත් ජයවීර නොමැති ඡීවිතයකට හැඬගැසීමට තමාලිට හා දරුවන්ට දින කිහිපයක් ගතවිය. නිවසේ ආර්ථික තත්වය එන්න එන්නම දුර්වල වෙද්දී තමාලි රැකියාවක් සොයාගැනිමට උත්සාහකළා ය. මිල්ටන් මල්ලි හමුවට ගොස් රැකියාවක් සොයාගැනිමට උදව්වක් ලබාගත හැකිදැයි විමසිමට තමාලි අදහස් කරගත්තා ය. එහෙත් ඇය නොසිතුපරිදි සැමුවෙල් මුදලාලි තමාලි හමුවිමට පැමිණියේ මේඅතරවාරයේදීය. ඔහු ඇගේ අරාධනාවකින් තොරව සාලයේ පුටුවක හරිබරිගැසී හිදගත්තේ ය.

“දැන් කිහිප දවසක ඉදන් මෙහෙට එන්නයි කියලා හිතන් හිටියට එන්න වේලාවක් තිබුනේ නෑ. මම මේ වෙනින් ගමනක් යනින් ගමන් මෙහෙටත් ගොඩවෙලාම යන්න ආවේ ඒ නිසයි.”

“ඇයි මුදලාලි?”

“නෑ ජයවීර හිරේ ගියාට පස්සේ මටත් මේ ගෙවල් පැත්ත බලන්නවත් වේලාවක් තිබුනේ නෑ. ජයවීර ටෙම්පරි වැඩ කලත් මා ගාව හිටපු සේවකයෙක් නේ.”

තමාලි නිහඬව ඔහු දෙස බලාසිටියා ය.

“බලන්න මේ මනුස්සයාව මගේ ලොරියේ වැඩවලට පර්මනන්ට් කරන්න හැදුවත් එපා කිව්වානේ. මිනිහා බලන් හිටියේ මේ නඩුවෙන් පස්සේ ආයෙමත් ඩිපෝ එකේ රස්සාව ලැබෙයි කියලා.”

“ඒ විත්තියක් මාත් එක්ක නම් කියලා නෑ.”

“මමත් මුලදි ටිකක් විතර බයවුනා මේ මිනිහාගේ බීම නිසා. එත් ලොරියට හරිම ආදරෙන් තමයි වැඩකලේ. ගෙදර ගෑණිටවත් මෙච්චර ආදරයත් තියේයිද කියලාත් මට හිතුණා.”

ඔහු හක හක ගා සිනාසෙන්නට විය. තමාලිට ඔහුගේ අවලං සිනාව සිත් නොගත්තීය.

“මම මේ අහන්නමයි හිටියේ ඇයි ජයවීර මෙයාකාර බොන්නේ? දෙන්නා එක්ක මොකක් හරි විරසකයක්, ප්‍රශ්නයක් එහෙම තිබුණාද?”

“නෑ මුදලාලි එහෙම එකක් නෑ.”

“නෑ මම මේ අහන්නේ, සමහර අය වැඩිපුර බීමට පෙලෙඹෙන්නේ තමන්ගේ කියන්න බැරි අඩුපාඩුකම් වහගන්නයි. එහෙම එකක්වත්ද කියලා හිතුණා.”     

සැමුවෙල් මුදලාලි වටේ පාරෙන් ඇවිත් මේ කියන්නේ කුමක්දැයි ඉව වැටුනු තමාලි නුරුස්සනා සුලු බැල්මක් හෙලුවාය.

“මුදලාලි මොනවද මේ අහන කතා.”

“හරි හරි ඕකට ඔච්චර තරහා ගන්න ඕනේ නෑනේ. මම කිව්වේ මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක් තියේනං ඒවාට පිළියමක් කරලා දෙන්නයි.”

“ඔයවාගේ දේවල් අහන්නද මුදලාලි මෙහෙට ආවේ?”

තමාලි තම කෝපය යටපත් කරගෙන ඇසුවා ය.

“මම මෙහෙට ආවේ ජයවීර වෙනුවෙන් කලයුතු දෙයක් තියෙනං කරලා දෙන එක මගේ යුතුකමක් නිසා.”

“දැන් කොහොමත් ඒ බීම නැවතිලානේ. මුදලාලිට පුළුවන්නම් ණයක් හැටියට හරි ජයවීරගේ වන්දි මුදල ගෙවන්න. එතකොට ජයවීර අවුරුද්දෙන් නිදහස්. පස්සේ මුදලාලි ගාව වැඩ කරන ගමන් ණයත් ගෙවන්න පුළුවනි.”

“ණය? මේ මොනවා කියනවාද? දැන් ජයවීර මේ ගෙදර උකසට තියලා අරගත්තුවාත් තාම බේරුවේ නැති කොට.”

“ගේ උකසට තිබ්බා? මමනම් දන්නේ නෑ. මට කියලාත් නෑ.”

“දැන් දන්නේ නෑ කියන්නේ. බොරු කරන්න එපා. දුවගේ කොටහළුවට සල්ලි ඕනෙයි කියලා ජයවීර ගෙදර ඔප්පුව තිබ්බේ.”

“මමනම් ඔය විත්තියක් දන්නේ නෑ මුදලාලි. දැන් එයා කීයක් විතර අරගත්තාද?”

“නඩුවේ වියදම් වලටත් කියලා සැරින් සැරේ අරගත්තුවාත් එක්ක දැන් ලක්ෂ එකාමාරත් පැනලා. තව මාස දෙකකදී පොළියයි සල්ලියි ගෙවලා බේර නොගත්තෝතින් මේක මට සින්න වෙනවා.”

සැමුවෙල් මුදලාලිගේ කතාවෙන් තමාලි තිගැස්සී ගියා ය. එදා මිල්ටන් මල්ලි උසාවියේදි තමා හා කී කතාව ඇත්තක් බව ඇයට හොඳහැටි තේරුම් ගියේ මේ මොහොතේදීය.

“මුදලාලිට පුළුවනිද ජයවීර එනකං කාලේ ටිකක් දිග්ගස්සන්න?”

“පිස්සුද? මම මේ නිකං දෙන දානපතියෙක් කියලා හිතුවාද? ඕනේනම් තව මාසයක් කල් දෙන්නම් සල්ලියයි පොළියයි බේරන්න. බැරිවූනොත් ගෙදර බාරදෙන්න පිළිවෙලක් කරනවා හොඳයි.”

සැමුවෙල් මුදලාලි පුටුවෙන් නැගිට එළියට යනින් ගමන් කීවේය.

මුලු නිවසම අන්ධකාරයේ ගිලුනාක් මෙන් ඇයට හැගුණි. ජයවීරගේ සංතෘප්තිය සඳහා තම දරුවනගේ අනාගතය සුන්නද්දූලී කර දැමූ ඔහු පිළිබඳව ඇගේ සිතට නැගුනේ විශාල ද්වේෂයකි. දෑසට නැගී ආ කඳුළු කිසිඳු බදාවකින් තොරව සීතල සිමෙන්ති පොළවට වැටුණි. පාසල නිමාවී ආ ඉන්දිරා හා කෝලිත තුරුලුකරන් මෙතෙක් වේලාවක් සිතේ සිරකරගත් දුක්ඛදෝමනස්සයින් ගලායාමට ඉඩදුන්නා ය. කිසිඳු හේතුවක්වත් නොදන්නා කෝලිත අම්මා සමඟින් හඬද්දී ඉන්දිරා අම්මාගේ තුරුලට වි අම්මාගේ වෙනස කුමක්දැයි බලා සිටින්නට විය.

“ඇයි අම්මා?”

“නෑ මට තාත්තාව මතක් උනා එකයි.”

තමාලි ගවුමේ වාටියකින් දැස් පිසදාගනිමින් පැවසුවා ය. ඕ ජයවීර නිවස උකස් කර ඇති බව සැඟවූවා ය. පසුදා ඉන්දිරා හා කෝලිත පාසැල් පිටත්කල පසුව මිල්ටන් සොයාගෙන තමාලි රත්නපුර ඩිපෝවට ගියා ය. ඇය අනුමාන කල පරිදි මිල්ටන් ඈට හමුවුණි.

“බලන්න මල්ලි එදා ඔයා කිව්ව කතාව මම වැඩිය විශ්වාස කලේ නෑ. ඒත් සැමුවෙල් මුදලාලි ඊයේ අපේ ගෙදර අවා. ජයවීර සැරින් සැරේ රුපියල් ලක්ෂ එකහාමාරක් විතර අරන් තියෙනවා කිව්වා.”

“මම ඔය මිනිහා ගැන ජයවීර අයියාට කිව්වා. එයා ඒක පිළිගත්තේ නෑ. ඔය මිනිහා කවදාකවත් උකස් ගත්තු ඉඩම් ආපහු බේරගන්න දෙන්නේ නෑ. එහෙමත් එකක් දෙකක් විතරයි ආපහු බේරාගෙන තියෙන්නේ. ඒ නිසාම කවුරුත් එයා ළඟ ඉඩම් උකස් තියන්නේ නෑ.”   

“දැන් අපි මොකද කරන්නේ මල්ලියේ?”

“එක තමයි මටත් තියෙන එකම ප්‍රශ්නේ? ඔය සල්ලි කොහොම හොයන්නද? තව මාස තුනක් තියෙන හින්දා අපි පොඞ්ඩක් ඉවසලා බලමු.”

“අනේ මල්ලියේ මටනම් මොකවත් හිතාගන්නට බෑ. ගේ සින්න උනොතින් මම මේ පොඩි උන් අරන් කොහේ කියලා යන්නද?”

“ඔයා දැන් මේ ගැන කල්පනා කරන්නේ නැතිව යන්න. අනික ඔයා  ලෙඩවුනෝතිං කවුද අර පොඩි උන්ව බලාගන්නේ?”

“මම දැන් ගෙදර ගියැයි කියලා මේකට විසඳුමක් එන්නේ නෑනේ.”

“ඔයා ගෙදර නොගියැයි කියලත් මේකට විසඳුමක් එන්නේ නෑනේ. අපි මේකට විසඳුමක් හොයමු. කොයි ප්‍රශ්නයකටත් විසඳුමක් තියෙනවා.”

“මල්ලිව මම විස්වාස කරනවා ඒත් මේකට ඔයාටත් විසඳුමක් නැති වෙයි. දැන් ළමයි ගෙදර එන වේලාව. මම එහෙනම් යන්නම්.”

“අක්කා පරිස්සමෙන් යන්න. මම ගැලවෙන්න ක්‍රමයක් හොයාගන්නම්කෝ.” 

මිල්ටන් මල්ලිට සමුදී ඩිපෝවෙන් එළියට බට තමාලි ටවුම දෙසට ඇවිදයන්නට විය. මද්දහනේ පොළවට එල්ලවන දැඬි හිරු රැස් වැදී තාරපාරෙන් එන රස්නය තමාලිට දරාගන්නට අපහසු විය. ගේට්ටුව පසුකර යාර කිහිපයක් ගමන්කළා පමණි, මුළු ඇඟම පණ නැති කරමින් කැරකිල්ල ගතියකින් ගත වෙලාගනු ඇයට දැනුණි. උදරය පෙරළීගෙන එන ඔක්කාර ගතියත් පිට දිගේ ගලන දහඩියත් නිසා වහාම අසල තාප්පයට අත තබාගත් ඈ මඳ වේලාවක් සිටියා ය. තාර පාර දිහා බැලීමටවත් නොහැකි තරමට ඇයගේ දෑස් නිලංකාරවීය. කැරකිල්ල ගතිය මඳක් අඩුවන තෙක් සිටි තමාලි තාප්පයට අත තබමින් වාරුගෙන හිමිහිට සෙවන ඇති තැනක් බලමින් ඉදිරියට ඇඳුණි. සෙවණ ඇති තැනක් අද්දර සිටගත් ඕ කැරකිල්ල ගතිය තරමකට පහවූ පසු නිවසට පිටත්විය. නිවසට ආ පසුත් කිසිම වැඩක් කරගත නොහැකි තරමට අලස ගතියකින් ගත පෙලෙන්නට විය. කට තිත්ත ගතියෙකින් යුතුව දැනෙන්නට වුණි. මාස දෙකකින් පමණ නොවූ මාස් ශුද්ධියත් සැරින් සැරේ බඩ පෙරලාගෙන එන ඔක්කාරය තමාලි තැති ගැන්වීය. පසුදාම කාන්ති හමුවිමට ගිය තමාලි රහසින් මෙන් මෙම සිදුවීම ඇයට පවසා සිටියා ය.

“ඔයාත් හරිම මෝඩයි. ටිකක් පරිස්සම් වෙන්න දැනගන්න එපැයි.”

“මම පුළුවන් තරම් පරිස්සම් වෙන්න බැලුවා එත්. . .මේ ....”

ඇය ඉතිරිය කාන්තිට පැවසීමට මැළිවිය.

“ඒකත් ඇත්ත අපි කොච්චර පරිස්සම් වෙන්න හැදුවත් ඉතිං වෙන්නේ මිනිහා පරිස්සම් නොවෙන එකනේ. එයාලට මොකද අපිනේ බඩත් උස්සාගෙන මෙතන දහදුක් විඳින්න ඕනේ.”

“දැන් මොකද කරන්නේ කාන්ති? ජයවීරත් ගෙදර නෑනේ.”

“ජයවීර එන්න තව අවුරුද්දක්වත් යනවා නේද?”

“අවුරුදු දෙකක් යනවා.”

“හරි වැඬේ තමයි. මිනිස්සු කියාවි ඔය ගෑණී බඩවුනේ මිනිහා හිරේ ගියාට පස්සේ කියලා.”

“එක තමයි කාන්ති මටත් තියෙන බය. ජයවීරට නම් මට ඇත්ත කියලා දෙන්න පුළුවනි. ඒත් ජයවීරගේ අම්මා? ඔය අම්මණ්ඩි මාත් එක්ක වෛයිරෙන් ඉන්නේ. එක දෙක කරලා කියාවි.”

“එහෙනම් අපි ඕක නැති කරලා දාමු. මම දන්න තැනක් තියෙනවා එතනටවත් යමු.”

“නැති කරන්න? අපෝ මටනම් බෑ. ඕවා මහ පාපකර්ම.”     

“පිස්සු නැතිව ඉන්න තමාලි. ඔයාට පුළුවනිද ඔය ළමයි දෙන්නාගේ වැඩත් එක්ක දැන් තව පොඩි එකෙකුගෙත් වැඩ කරගන්න? අනික අපි මේ විඳින දුක මදිවට තවත් එකෙක් මේ ලෝකෙට ගෙනල්ලා දුක් දෙන එකයි පාප කර්ම වෙන්නේ.”

“අනේ මටනම් බයයි කාන්ති. අපේ අම්මාත් මම පොඩි දවස්වල ඔය වාගේ වැඩක් කරගන්න ගිහිල්ලා තමයි මැරුනේ. එයා විඳපු දුක දැක්කාම ඕවා කරන්න හිතෙන්නේ නෑ.”

“ඒක ඉතින් හොඳට පුරුදු කෙනෙකුට දෙන්න ඕනේ. ඉස්සර ගොඬේ අම්මණ්ඩිලා කරනවා වාගේ සතකුප්ප බොන්නයි පැපොල් බට දාන ගොඩ වෙදකම් කරන්න ගිහිල්ලා තමයි වැඩ වරද්දගන්නේ.”

“ඔය දැන් හොඳ තැන් තියෙනවා කිව්වාට මේ ළඟදිත් ගෑණියෙක් මළා නේද? අර ගිය සුමානේ පත්තරේ තිබුනේ?”

“මම හොඳට පිරිසිදුව අලුත්ම බඩුවලින් කරන තැනකට අරගෙන යන්නම්. අනෙක් ජරා තැන්වාගේ නෙමෙයි මෙතන ගාණ නම් ටිකක් විතර සැරයි. හැබැයි ඔයාට මේක කරන්න කරන්න ඕනේ නම් විතරයි.”

“අනේ මන්දා කාන්ති ඔයවාගේ වැඩවලට මටනම් බයයි.”

“බයයි කිය කියා හිටියාම හරි යයි. පිස්සු නැතිව අද හෙටම යමු. පරක්කුවෙන්න පරක්කුවෙන්න වැඬේ අමාරුයි.”

“මටත් රස්සාවක් හොයාගන්න ඕනේ. නැත්නම් මේ ළමයින්ට කන්න බොන්න දෙන්න සල්ලි කොහෙන් හොයන්නද? එහෙනම් ගිහිල්ලා බලමු.”

කාන්ති විසින් දැඬිව කරුණු දක්වමින් කළ ඉල්ලිමක් වූවත් තමාලිගේ සිතේවූයේද තම ජිවිත උඩු යටිකරවූ අවිනිශ්චිත මොහොතක අනාරාධිතව පිළිසිඳගත් කළලයෙන් නිදහස් වීමක් ගැනය. එහෙත් තම ළා බාල අවදියේදී අම්මා දැඬිව ගිලන්වූයේ මේ වැනි අනාරාධිත කළලයක් ගබ්සා කරන්නට ගොස් බවක් එකල නොදැනුනත් එය දැන් ඈට හොඳින් පසක්වීය. හරිහමන් රැකියාවක් නොමැති තාත්තා නිසාවෙන් දරිද්‍රතාවයේ පතුළට එරුණු පවුලක් රකින්නට කුලියක් මලියක් සොයා යන අම්මාගේ ගමන නවතාලන්නට ආ ගැබ ඉවත්කර දැම්මේ ඇයි දැයි තමාලිගේ සිතට වැටහුණි. දිනක් පාසල් ඇරී නිවසට ආ ඇයට යටිකය වසාසිටි චිත්ත රෙදි තෙත් කරමින් රුධිරය ගලමින් සිටි අම්මා දැක කෑගැසුනු හැටි සිහිපත් විය. ළිද ළඟ ලිස්සා වැටුනා කියමින් රෝහල් ගතවූ අම්මාගේ අධික රුධිර වහනය නවතාගත නොහැකිවුණි. සියල්ලන්ගෙන් වෙන්ව මෙලොව අතහැර යන්නට පෙර රෝහලේ ඇඳක් මත ගිලන්ව වැතිරහුන් අයුරු තමාලිට මතක්වෙන මතක්වෙන වාරයක් පාසාම ඇගේ සිත තැතිගැන්වීය. ඇඟපතෙන් නැඟ එන අසහනදායී තෙහෙට්ටුව ජයවීර කෙරහි ද්වේශකර කේන්තියක් බවට පෙරළෙන්නට විය. රාත්‍රිය පුරාවට කල්පනා කල ඈ කාන්ති කී අයුරින් දරුගැබ ඉවත්කරගන්නට සිත එකඟකරගත්තා ය.

පසුදින රත්නපුර ටවුමට ආ තමාලිට මඳකට නවතින්නට පවසා කාන්ති බස් නැවතුම අසළ පිහිටි ත්‍රිරෝද රථගාල වෙත ගොස් එහි සිටියෙකු හා කතාබස් කළා ය. ඔහු පණගැන්වු ත්‍රිරෝද රථයට ඉක්මණින් නැගුනු ඈ තමාලි ඉදිරිපිට නවතා එයට ගොඩවන ලෙස අතින් සන්කළා ය. තමාලිද එයට ගොඩවූයේ යම් චකිතයක්ද සමගිනි. රත්නපුර ටවුම පසුකර මඳ දුරක් ගමන් ගත් එය අතුරු පාරක් හරහා ගොස් වෛද්‍ය මධ්‍යස්ථානය යැයි සඳහන් බෝඞ් ලෑල්ලක් සවිකර තිබූ කුඩා ඩිස්පෙන්සරියක් ඉදිරිපිට නතරවීය. රුපියල් පනහේ නෝට්ටුවක් රියදුරාට දිගුකල කාන්ති තමාලිත් සමඟින් ඩිස්පෙන්සරිය තුළට පිවිසියා ය. ඇතුළට පිවිසි ඔවුන්ට දක්නට ලැබුණේ පසෙක තිබූ දිගු බංකුවේ අසුන් ගෙන සිටිනා තරුණ යුවලක් හා මැදිවියේ කාන්තාවක් සමගින් මෑතකදී පාසැල් හැරගිය වයසේ ළාබාල යුවතියකි. තමාලිගේ විමසිලිමත් දෑස මගහරිමින් ළාබාල යුවතිය අම්මායැයි සිතෙන මැදිවියේ ගැහැණියේ උරහිසේ මුහුණ හංගාගත්තා ය. කලකින් නොසේදු කොළ පැහැති දොර රෙද්ද විවර කරමින් එළියට පැමිණි හෙදියකගේ ඇඳුමකට සමාන ඇඳුමකින් සැරසීගත් ගැහැණියක් මිළඟ වාරය තරුණ ජෝඩුවට බව දන්වා සිටියා ය. තරුණයා අසුනින් නැඟී සිටියත් නැඟිට ඇතුළට යෑමට අදිමදි කරමින් සිටින තරුණියගේ අකමැත්ත කුමක් අරඹයාදැයි එතැන සිටි සියල්ලන්ටම වැටහුණි. ඔවුන්ගේ වාරය උදාවූ බැවින් වෛද්‍යවරයා ගේ කාමරයට තරුණයා යහුසුලුව තරුණියව ඇදගෙන යනු තමාලි දැක්කා ය. හෝරාවක් පමණ එතැන රැදි සිටියත් කාන්ති සමගින් කතා කිරිමට තරම් වත් නිදහස් නිරවුල් මනසක් තමාලිට නොමැති විය. තම වාරය ආ විගස කාන්ති ඇගේ අතින් අල්ලාගෙනම වෛද්‍යවරයාගේ කාමරයට ඇතුල්වුණි. තරබාරු සිරුරකින් යුත් අවුරුදු තිහකට ආසන්න තරුණයෙකුවූ වෛද්‍යවරයා තමාලිට හා කාන්තිට අසුන් ගැනීමට අතින් සන් කළේය. කාන්ති දෙසත් තමාලි දෙසත් විමසිලිමත්ව නිරික්ෂණය කල ඔහු

“ඔව් කියන්න.” පැවසිය. තමාලි ගෙළුවත පුරද්දී කාන්ති කිසිදු පැකිලීමකින් තොරව සියල්ල නොවලහා වෛද්‍යවරයාට පැවසුවා ය.

“දැන් පිරියඞ්ස් නැවතිලා කොච්චර කල් වෙනවාද?”

ඔහු තමාලිගේ පිරුණු ළැම දෙස බලමින් ඇසීය.     

“දන්නේ නෑ.”

“දන්නේ නෑ? ඇයි ඒකවත් මතක තියාගන්න බැරිවූණාද?”

“සමහර දවස්වලට නැවතිලා ඉදලා පහුවෙලා පටන් ගන්න නිසා මෙහෙම දෙයක් වෙයි කියලා හිතුවේ නෑ. මාස දෙකක් වගේ තමයි මතක.”

“සමහර ගෑනු අයට ඕක ක්‍රමවත්ව සිද්ධ වෙන්නේ නෑ. කමක් නෑ දැන් ඉතිං බඩට මාස කීයක් වෙනවාද කියලා දැන ගන්න ස්කෑන් එකක් කරන්න වෙනවා.”

“දැන් මේ ස්කෑන් එකටයි අනික් වැඬේටයි කීයක් විතර යනවාද?”

කාන්ති වෛද්‍යවරයාගෙන් ඇසුවා ය.

“ස්කෑන් එක මෙහෙන් කරන්නේ නෑ. ඒක ප්‍රයිවේට් හොස්පිටල් එකකින් කර ගන්න වෙනවා. මගේ වැඬේට රුපියල් පන්දාස් පන්සීයක් ගන්නවා. කල් ගිහිල්ලා වැඬේ අමාරුනම් හත්දාස් පන්සීයක් ගන්නවා.”

“දැන් ඩොක්ටර් අපිට මේ වැඬේ ස්කෑන් නොකර කරගන්න පුළුවනිද?”

“ඇයි එහෙම අහන්නේ? හරියට දින දන්නවානම් එහෙම කරන්න පුළුවන්. ඔයාලා හිතන අනුමානෙට මට වැඬේ කරන්න බෑ.”

“නෑ අපි ගාව එච්චර සල්ලියක් නෑ. දොස්තර මහත්තයාට පුළුවන්නම් දෙදාහක් විතර අඩු කරලා දෙන්න.”

“තමුසෙලා හිතන් ඉන්නේ මෙතන පොළේ බඩු ගන්නවා වාගේ ගාණ අඩු කරගෙන වැඬේ කරගන්නද? මේවා කරලා අහුවුනාම උසාවිගානේ ගිහිල්ලා වියදම් කරද්දී දඩ ගහද්දී ඒ ගාණවල් අඩු කරන්නේ නෑනේ. ගිහිල්ලා මෙන්න මෙතනින් ස්කෑන් එකක් කරගෙන මෙතනට ගෙවන්න ඕන සල්ලිත් අරගෙන එනවා නිකං බොරුවට මගේ කාලේ කන්නේ නැතිව.”

කෝපාවිෂ්ඨ වූ වෛද්‍යවරයාගේ ගෝරණාඩුවෙන් වික්ෂිප්තවූ ඔවුන් වෛද්‍ය මධස්ථානයෙන් එළියට බැස්සේ මැළැවූනු වතෙනි. අතුරු මාර්ගයේ සිට ප්‍රධාන මාර්ගය දක්වා කිසිදු කතා බහක් නොමැතිව දැඩි කල්පනාවක ආ කාන්ති ප්‍රධාන මර්ගයට ආ පසු සිනාසෙන්නට උත්සාහ කළා ය.

“අපිටත් පිස්සු නේද තමාලි? අතේ සල්ලි නැතිව බෙහෙත් ගන්න යනවාට.”

“එනකොටත් මට හිතුනේ අපි මේ යන්නේ මෝඩ ගමනක් කියලායී. අපරාදේ එන්න මඟට වියදම් කරපු සල්ලි.”     

“ඒ වියදම් මගෙන් නේ. ඒ ගැන කරදර වෙන්න එපා. ඒත් මම හිතුවේ නෑ දොස්තරයා ඔයවාගේ ගාණක් ඉල්ලයි කියලා. අපි බලමු මේ සල්ලි හොයාගන්න විදිහක්.”

“කොහෙන්ද කාන්ති මෙච්චර ගාණක් හොයාගන්නේ ? දැන් ගෙදර කෑමබීමටවත් වියදම් කරන්න හරි හමන් සල්ලියක් නෑ.” 

“මට දුක ඔයා ගැනයි තමාලි. විඳවන දුක් මදිවටද මන්දා තවත් මේ බඩකුත් උස්සන් ඉන්නවුනේ. ඔයා කොහොමද ඔය තත්වෙන් රස්සාවක් වත් හොයාගන්නේ? දැන් ඔයා මේ විත්තියක් ජයවීරට කිව්වාද?”

“නෑ කාන්ති මම එයාව බලන්න ගියේ නෑ.”

“බලන්න ගියේ නෑ? ඔයා මාර ගෑණියෙක්නේ. ඇයි ඒ?”

“එහේ යන්න එන්න වියදමට සල්ලි කොහෙන්ද? අනික මට බලන්න යන්න හිත් දෙන්නේ  නෑ. එයා කරපු වැඩෙන් දැන් අපිට පාරට බහින්න වෙලා තියෙන්නේ.”

“ඇයි ඒ මොකක්ද?”

“අර සැමුවෙල් මුදලාලියාට මේ මිනිහා ගෙදර උකස් කරලා. මුදලාලි කිව්වා තව මාස තුනකින් සල්ලි බේරුවේ නැත්නම් සින්නවෙනවාලූ.”

“ජයවීර නම් පුදුම මිනිහෙක්නේ. මොකට සල්ලි අරගත්තාද?”

“ඉන්දිරාගේ මඟුලටයි නඩුවටයි වියදම් කරන්න කියලා සැරෙන් සැරේ ලක්ෂ එකහාමාරක් විතර අරගෙන තියෙනවාලූ.”

“ඔය මනුස්සයා ඔච්චර මෝඩද? දැන් කොහෝමද ඔය තරම් මුදලක් හොයාගන්නේ?”

“මටත් හිතාගන්න බෑ කාන්ති. දැන් ඉතිං කරන්න දෙයක් නෑ මම සැමුවෙල් මුදලාලිට ගේ බාරදෙනවා.”

“ ඊට පස්සේ?”

“මටත් හිතාගන්න බෑ එන විදිහකට මුහුණ දෙනවා. හපුතලේ සුදු නැන්දා ළඟටවත් යන්න තමයි දැන් වෙන්නේ.”

“එයාට පුළුවනිද ඔයාටයි ළමයි දෙන්නටයි කන්න අඳින්න දෙන්න?”

“සුදු නැන්දගේ මල්ලි පොඩිමාමත් ඉන්නවානේ. ඒ දෙන්නාම කසාද බැඳලා නෑ. අම්මා නැතිවූනාට පස්සේ මම හැදුනේ එයාලා ගාව තමයි.”

“පොඩිමාමාට බැරිද ඔය ගෙදර බේරලා දෙන්න?”

“පොඩිමාමාත් රජයේ සේවකයෙක්නේ එයාගාව කොහේද එච්චර සල්ලියක්. මම එයාට මේ ගැන කියලා උදව්වක් ගන්න බලන්නම්.”

“ඔයාට යන්න එපා කියන්න මට බෑ. එත් මේ නොදරුවන්ගේ ඉගෙනීම කඩාකප්පල් නොවෙන හොඳ විදිහක් කරන එක නම් ඔයාගේ යුතුකම තමයි.”

තමාලිගේ සැලසුම ගැන ඇසූ කාන්ති පැවසුවාය.

තමාලිට ගෙදර බේරාගන්නට හැකිවෙයිද?  මතුසම්බන්ධයි.......

මෙම නවකතාවේ වර්තමානයේ සිදුවන සිදුවිම් දේවල් කළු පාටින්  හා අතිතාවර්ජනා කොටස් නිල් පැහැයෙන් දක්වා ඇත.