පළිගු කිරිල්ලී - අටවන කොටස

පළිගු කිරිල්ලී - අටවන කොටස 

ශාරිරික හා මානසික තෙහෙට්ටුව බැට දෙද්දී ජිවිතයේ ප්‍රශ්න වලට මුහුණ දීමට තරම් ශක්තිමත් හා එඩිතරවූ තමාලි කිසිසේත්ම ගැටළු වලින් පළායෑමට තරම් නිවට නොවීය. කෙතරම් අපහසුතා මධ්‍යයේ වුවත් සුදු නැන්දා හා පොඩිමාමා සොයා හපුතලේට ගියා ය. හොඳින් අධ්‍යාපනය හදාරා රජයේ ලිපිකාර තනතුරක් දරන පොඩිමාමා වයස අවුරුදු පනහට ආසන්නයේ වූ අතර ප්‍රදේශයේ සමාජසේවා වැඩවලට මුල් තැනක් අරගන්නා ක්‍රියාශිලී පුද්ගලයකුද විය. ජයවීර විසින් කරන ලද අනුවණ ක්‍රියාව ගැන පොඩිමාමා අතිශයෙන් කම්පාවන්නට විය.

“දුවේ ඔය මිනිහා තරම් උපන්ගෙයි මෝඩයෙක් මේ අහල ගම්වලත් නැතිව ඇති. කවුද තමන්ට වැටිලා හරි ඉන්න තියෙන එකම ගෙදර උකසට තියලා පාටි දාන්නේ. දැන් ජයවීරගෙන් තමාලි ඇහැව්වාද ගෙදර උකස් කරාද කියලා?”
“මම අහන්න ගියේ නෑ, මොකද මට ඔය මිනිහා බලන්නවත් කැමති නෑ.”
“එහෙම කියන්න එපා. ඒ ඔයාගේ කසාඳ මිනිහා. ජයවීර ඔය මුදලාලියා කියන තරම් සල්ලියක් ණයට අරගෙන තියෙනවාද කියලා හොයලා බැලුවොත් හොඳයි නේද?”
“අහලා බැලුවානම් එච්චර සල්ලියක් අරගෙන නැතිය කියයි.”
“කවුද දන්නේ ජයවීරට සැරින් සැරේ ඒ කියන ගාණ දුන්නාද කියලා. අනික ජයවීරත් දන්නේ නැතිව ඇති කීයක් මුදලාලිගෙන් අරගත්තාද කියලාත්.”
“ඉතිං පොඩිමාමේ අපි මේකට මොකක්ද කරන්නේ?”
“ඔය තරම් වටිනා ගෙයක් කුණු කොල්ලේට දුන්නා වාගේ වැඩක් මේක. කරන්න නම් වැඩක් තියෙනවා ඒත් ගෙදර අයිතිය තියෙන්නේ ජයවීරට නේද?”
“ඔව්.”
“කොහෙන් හරි සල්ලි හොයාගෙන මුලින්ම ගෙදර බේරගන්න එකයි තියෙන්නේ. ඊට පස්සේ ගෙදර නියම වටිනාකමට විකුණලා අර සල්ලි බේරලා දාමු.”
“ඒත් පොඩිමාමේ ඔය වැඬේට සැමුවෙල් මුදලාලි කැමතිවෙයිද දන්නේ නෑ. අනික අපි ගෙදර බේර ගත්තාට පස්සේ ඔය මිනිහා විකුණන්න ඉඩදෙයිද?”
“ඒවා පස්සේ බලමු. උඹ ගෙදර මුදලාලිට පවරලා එළියට බැස්සොත් ජිවත්වෙන්න සල්ලි කෝ? ඉන්න මම ජයවීරත් එක්ක මේ ගැන කතාකරන්නම්. හැබැයි උඹට මාත් එක්ක එයාව බලන්න යන්න එන්නම වෙනවා.”

දින කිහිපයකට පසු පොඩිමාමත් සමඟින් තමාලි නුවර බෝගම්බර බන්ධනාගාරය බලා ගියේය . මාසයකට ආසන්න කාලයක් තමාව බැලීමටවත් නොපැමිණි තමාලි කෙරහි හටගත් අමනාපයෙන් යුතුව ජයවීර සිටියේය. තමාලිගේ සිතේවූ ජයවීර කෙරහි අකමැත්ත හා කෝපයද එකවරම සිදී ගියේ අවපැහැගත් අමු රෙද්දෙන් මැසූ සිරකරු ජම්පරය ඇඳ පැමිණ ඇය ඉදිරිපිට අසුන් ගත් විටදීය. මාසයකින් පමණ නොකැපූ රැවුල ඔහුට ගෙන දුන්නේ දුක්ඛිත පෙනුමකි. තමාලිගේ පපුව පිළිස්සීගෙන යනවාක් මෙන් දැනුනි. දෑසට නැඟ ආ කඳුළු ලේන්සුවෙන් පිසදාගත් ඇය ජයවීර සමඟින් පොඩිමාමා කතා කරන දෙස බලා සිටියා ය. පොඩිමාමාගේ සැලසුමට අවනතවූ ජයවීර නිවස විකිණීමට අඳාල ඉදිරි කටයුතු සොයාබලා කර දෙන මෙන් ඔහුගෙන් ඉල්ලා සිටියේය. විටින් විටේ කතාව අතරතුරේදිත් තමා දෙස ඔහුගේ නෙත් යොමුවනවා තමාලි දුටුවා ය. පොඩිමාමාගේ කතාව අවසානයේ ඇය ඔහු හා කතාකරන්නට සැරසෙද්දීම නියමිත වේලාව අවසන් බව අසළ සිටි ජේලර්වරයෙකු පැවසුවේය. තමාලිගේ මෙන්ම ජයවීරගේද මුහුණු එකවරම මැලවීගියේ කතාකරගන්නට තිබූ සියල්ලම වලකාලමින්ය. 

“ළමයි දෙන්නා හොඳින්ද?”
“ඔව්.”
“අද ඉස්කෝලේ ගියාද?”
“දැන් යන්න පුළුවන් වේලාව ඉවරයි.”
ජේලර්වරයා දෙවන වතාවටත් ජයවීර දෙසබලා පැවසුවායින්  ඔහු ඉක්මනින් වාඩිවි සිටි බංකුවෙන් නැගිටගත්තේ අකමැත්තෙනි. දැසට නැඟආ කඳුළු අතේ පොඩිකරගත් ලේන්සුවෙන් පිසදාගත් තමාලි ඇදී ගිය  ජයවීරගේ මුහුණ දෙස යළිත් වරක් බලා පොඩිමාමා සමඟින් පිටත්විය.
“හරියට කතාකරගන්නවත් වේලාව මදිවුනානේ.”
ඇය කටට ඉනු කෙල කාණුවට හලා පොඩිමාමා හා පැවසීය.
“ඒක තමයි. අර කාරණාවත් කියන්න බැරිවුනානේද?”
“මමත් බලන් හිටියේ කොහොමද මේක කියන්නේ කියලා. කමක් නෑ මාමේ ඊළඟ සැරේ ආවාම කියමු.”
“දැන් මේ ගෙයි වැඬේ එකලාසයක් කරන්න මටත් එන්න වෙයි. අපිට එතකොටවත් එයාට කියන්න බැරියෑ.”
තමාලිව නුවරින් රත්නපුර බසයකට නංවා පොඩිමාමා දන්නා අඳුනන බ්‍රෝකර්වරයෙකු සොයාගියේ රුපියල් පන්සියයක් ඈ අතේ තබමින්ය.

ඉදිරි සති දෙක හි අපමණ වෙහෙසක්දරා පොඩිමාමා ඔහුගේ ව්‍යාපාරික මිත්‍රයෙක් නිවස මිලදී ගැනිමට එකඟකර ගත්තේය. ගැනුම්කරුවෙකු හමුවූ බැවින් ඊළඟ සතියේ මැද ජයවීර බැලිමට පොඩිමාමා සමඟින් තමාලි නුවර යෑමට කතිකාකරගත්තා ය. කෑම අරුචිය නිසාවෙන් ඇදී පැදී ගියත් තමාලිගේ කුස මඳ පිරුණු ගතියක් පෙන්නුම් කෙරුණි. ගියවර මෙන් නොව අඩුවෙන් කතාකල පොඩිමාමා නිවස විකුණා ඉතිරි මුදල් තමාලිගේ අතට ලැබෙන අයුරු පැහැදිලි කර තමාලිට ජයවීර සමඟින් කතා කිරිමට ඉඩ හරිමින් පසෙකට විය. තමාලිගේ වැහැරුණු කයත් දෑස් යටගිලි දුර්වර්ණවූ මුහුණත් දුටු ජයවීර කෑමටවත් මුදල් නොමැතිව ඇය බොහෝ දුක් විඳින බව සිතුවේය.

“ඔයා ගොඩක් ඇදිලා ගිහිල්ලා. ගෙදර වියදමට සල්ලි නැතිව ඇති නේද?”

ජයවීරගේ මුහුණ දෙසට නෙත් යොමුකල ඈ කඳුළු පටලයෙන් බොදවූ දෑස් ලේන්සුවෙන් පිසදාගත්තා ය. 

“මට ඔයාට කියන්න දෙයක් තියෙනවා... ගියවතාවෙත් කියන්න හැදුවා ... ඒත්...”  

“ඇයි මොකක්ද?”

“මට ... ආ..යෙමත් බබෙක්..”   

“වෙන්න බෑ. තමුසේ මාව අන්දන්නද හදන්නේ?”    

ජයවීරගේ එම කතාවෙන් විපිළිසරවූ තමාලිගේ නෙත් කෙවෙණි තුළ දඟකලාවූ කඳුළුගුලි පිටට පැන්නා ය. ඇය ලැජ්ජාවෙන් වටපිට බැලීය.

“තමුසේ හිතන්නේ මම මෙතන හිටියාට කිසිම දෙයක් නොදන්න තොත්ත බබෙක් කියලාද? මාව බේරගන්නය කියලා අරුත් එක්ක එහේමෙහේ ගිහිං නටපු නාඩගං මම දන්නවා.”

“ක..කවුද? කාත් එක්කද?”       

“කවුද? නොදන්න බබා. ඇයි අර පර බල්ලා ..... . . මිල්ටා.” 

“ඔයා මේ මොනවාද කියන්නේ?”

“තමුසේ මම හිරේ ඉන්න දවස්වල අර මිල්ටනයා එක්ක එහේමෙහේ ගිහිල්ලාද බඩකරගත්තේ?”

“ක... කවුද ඔය ජරා කතාව කිවේ? මිල්ටන් මල්ලි එහෙම ජරා අදහසකින් නෙමෙයි එහේ ආවේ.”

“ඒ දවස්වලම මට ඔය විත්තිය අම්මලා කිව්වත් මම ඒක විශ්වාස කලේ නෑ. දැන් උගෙන් බඩ කරගෙන එනවා මට කියලා උප්පැන්නේ ලියවා ගන්න.”

“අනේ ජයවිර මම ඔයා ඇරෙන්න කා ළඟටවත් ගිහිල්ලා නෑ. අර අහිංසකයාට එහෙම කියන්න එපා.”

“ආ පට්ට බැල්ලියේ තොට දැන් ඌ අහිංසකයා. තෝ මිල්ටනයා එක්කම පල.”

“ජයවීර ළමයෝ ඇයි මේ දුවට එහෙම කියන්නේ. මේ ලැබෙන්න ඉන්නෙත් ඔයාගේම ළමයෙක් නේද?”   

“දැන් උඹත් ආවද මේ පරට්ටිව සුද්ද කරන්න. මම ගෙවල් විකුණන්නේ නෑ තොපිලා ඔක්කෝම පාරට වැටුනාවේ.”       

“මොකද මේ තමුසෙලා කෑගහගන්නේ? දැන් ඇති තමුසෙලා කතාකළා. දැන් යනවලා. එනවා ගෙදර රණ්ඩු මෙතන කරන්න. පිසී මේ මිනිහාව අරගෙන යනවා. හරි දැන් තමුසෙලා දෙන්නත් යනවලා.”    

ජේලර්වරයා කෝපයෙන් යුතුව බැණවදින්නට විය. පසෙක සිටි ජේලර්වරයෙකු ජයවීරව රැගෙන යද්දිද ඔහු තමාලිට බැණවැදීම නැවැත්වූයේ නැත. අමුත්තන්ගේ කාමරයේ සිටි සිරකරුවන් බලන්නට පැමිණි පිරිසේ සියල්ලන්ම පිළිකුලෙන් වෙසඟනක් දෙස  බලන්නාක් මෙන් තමා වෙත නෙත් යොමාගෙන ඇතැයි තමාලිට හැගුණි. අමුත්තන්ගේ කාමරයෙන් පලාගොස් කෑගසා වැලපෙන්නට ඇයට ඇවසි වීය. ඉහළට ගත් හුස්මක් පහළට හෙලූ ඈ වාඩිවිගෙන සිටි බංකුවෙන් නැගිටගත නොහැකිව බලාගෙන සිටියා ය. යුහුසුලුව වාඩිගෙන සිටි බංකුවෙන් නැගිටගත් පොඩිමාමා අමුත්තක්ගේ කාමරයෙන් පිටවුනේ සිදුවූ දෙයින් වික්ෂිප්ත වි සිටි තමාලිට තමන් පසුපසින් එන මෙන් අතින් සන් කරමිණි. 

“මම හිතුවේ නෑ ජයවීර ඔයවාගේ පටු අදහස් තියෙන එකෙක් කියලා. මහ ජරා කැත විදිහටනේ කෑ ගැහැව්වේ.” 

කාමරයෙන් එළියට ආ පොඩිමාමා කීවේය.

“මට ජිවිතේම එපා උනා මාමේ. එතැන හිටපු අය මම මහ නරක ගෑණියෙක් විදිහටයි බැලුවේ. මේ ළමයි දෙන්නා නැත්නම්....”    

“පිස්සුද? දුවේ ඔයා ඔය දේ ගැන එච්චර හිතන්න එපා. අපි බලමු මොකද වෙන්නේ කියලා. ජයවීරගේ ඔය තරහා ඉක්මනින් නිවිලා යයි.”  

“මට කරපු ලැජ්ජාවට ආයෙත් ඔය මිනිහා බලන්න රෙද්දක් ඇඳගෙන එන්න පුළුවනිද? දැන් ගෙදර විකුණන වැඬේට මොකද කරන්නේ?”   

“මමත් කල්පනා කලෙත් එකම තමා. ජයවීරගේ තරහා නිවෙනකම් ඉදලා ආයෙමත් ගිහිල්ලා කතා කරලා බලන්න ඕනේ.”

“වැඩක් නෑ මාමේ අර අම්මණ්ඩි ගිහිල්ලා මාත් එක්ක තියෙන තරහට හොඳට ගින්න දීලා තියෙනවා. තවත් එයත් එක්ක කතා කරලා වැඩක් නෑ.”

“එහෙනම් මොකද කරන්නේ?”

“මොනවා කරන්නද සැමුවෙල් මුදලාලිට ගේ බාරදීලා පාරට බහිනවා.”

“අපරාදේ මෙච්චර වටිනා ගෙවල් දොරවල් කුණු කොල්ලේට දෙන්නේ. මම අයෙමත් පාරක් ගිහිල්ලා කතා කරන්නම්?”

“එපා. වැඩක් නෑ. ඔය මිනිහා මාමට බැනලා එළවා ගනියි. මම කැමති නෑ එයාව බලන්න යනවාට.”

“ජයවීර බැන්නත් කමක් නෑ මම තව පාරක් ගිහිල්ලා එයාගේ හිත වෙනස් කරන්න බලන්නම්.”

“පොඩිමාමාට පුළුවන්නම් ගිහිල්ලා බලන්න. එත් මම හිතන්නේ නෑ එයාගේ හිත වෙනස් කරන්න පුළුවන්වෙයි කියලා.”

“ජයවීර කියනවා නම් ගෙදර විකුණන්නේ නෑ කියලා උඹ උඹේ තීරණය අරගනින්. බයවෙන්න එපා ගේ බාර දීලා හල්දුම්මුල්ලේ වරෙන් මම උඹලා ගැන බලාගන්නම්.”    

සිතතුළට ගිනි අවුලවාවූ ජයවීරගේ රළු වදන්වලින් හෙම්බත්ව සිටි තමාලිට මඳ අස්වැසිල්ලක් ගෙනදීමට පොඩිමාමාගේ එම කතාව සමත්වීය. පීඩනය ආවේගය මෙන්ම උදරය කකාරා නැගඑන ඔක්කාරය විදදරාගනිමින් මහන්සිසහගත තෙහෙට්ටුව විසින් පෙලණු ලැබූ ඈ රත්නපුරයට ළඟාවූවත් නිවසට නොගිහින් කාන්ති හමුවට ගියා ය. සිතේ මෙතෙක් අගුලුලා තිබූ සියලු දුක් පීඩනයන් හා ආවේගයන් එළියට ඇදදමා මුළු රත්නපුරයම සුන්නද්දූලිකරයන්නට හඬා වැලපෙන්නට ඇයට ඇවසිවිය.

“මම හිතුවේ නෑ ජයවීර ඔය තරම් අත්මාර්ථකාමි මිනිහෙක් කියලා. තමන් නිසා ගැබ්බරවෙච්චි ගෑණිට ඔහෝම කතාවක් කියනවද?”

“එයත් බැලුවේ එයාගෙන් අපිටවුනු වැරදි ටික වහගන්න මඟක් විතරයි කාන්ති.”       

“ ගෑණු අපි හරිම මෝඩයි තමාලි. අපිට කරන්න තිබුනේ ඔය විත්තියක් මුලින්ම ජයවීරට කියන්නයි.” 

“එහෙම කිව්වත් වැඩක් නෑ අර අම්මණ්ඩි මම මිල්ටන් මල්ලි එක්ක යාළුයි කියලා තියෙන්නේ එයා රිමාන්ඞ් එකේ හිටපු දවස්වලයි.”      

“ඔය ගෑණිට හෙනම ගහගන්න එපැයි මේ කියපු බලු කතාවට.”

“මාත් එක්ක තියෙන්නේ පෙර ආත්ම ගානක ඉදන් එන වෛරයක් වෙන්න ඇති.”

“දැන් එයා ඉඩමයි ගෙයයි විකුණන්න බෑ කියන නිසා ඔයා මොකක්ද කරන්න හිතන් ඉන්නේ?”

“මේ දවස් ටිකත් ගෙවාගන්න සල්ලි තිබුනේ නෑ හොඳ වේලාවට එදා පොඩිමාමා දුන්න රුපියල් පන්සියෙන් තමයි කන්න බඩු ටිකත් අරගත්තේ. දැන් කඬේටත් හොඳටම ණය වෙලා ඉන්නේ. පොඩිමාමා මට කිව්වා එයා තව සැරයක් උත්සාහ කරලා බලන්නම් කියලා. ජයවීර අකමැති නම් මුදලාලිට ගෙදර බාර දීලා හල්දුම්මුල්ලේ ගෙදරට එන්න කියලා.”      

“එත් පොඩිමාමා කියනවා වාගේ තව සැරයක් වත් ජයවීරට කියලා එයාගේ හිත වෙනස් කරගන්න බලමු.”

“ඔයා දන්නේ නෑ කාන්ති ජයවීරගේ හැටි. එයා කිව්වොත් කිව්වා තමයි. හිරිම හිතුවක්කාර මුරණ්ඩු මිනිහෙක්.”

“ඔයා කඬේට තියෙන ණය? ඒවා ගෙවන්න සල්ලි තියෙනවාද?”

“ඒ ටිකත් පොඩිමාමා මේ පාර පඩියෙන් ගෙවලා දාන්නම් කිව්වා.”

කාන්ති සමඟින් කතා බහ කිරීමෙන් තමාලිගේ සිත තුලවූ බොහෝ බරක් ඉවත්ව ගියාක් මෙන් දැනෙන්නට විය. නුවර බෝගම්බර සිට රත්නපුරයට එනතෙක් සිත්තුල රඳවාගෙන ආ වේදනාවන් යම් තරමකට හෝ සමනය කරලන්නට කාන්තිගෙන් විශාල පිටුවහලක් ලැබිණ. තමාලි නිවස බලා පිටත්ව ගියේ හදවතේවූ ලතැවිලි පිරුනු සිත් වේදනාවන්ගෙන් යම් තරමකට හෝ අස්වැසිල්ලක් ලැබ ගනිමින්ය. තමාලි යළිත් ජයවීර දකින්නට අකමැතිවූවත් පොඩිමාමා තම උත්සාහය අත්හැරියේ නැත. ඔහු යළිත්වතාවක් ජයවීරව බලන්න බෝගම්බර සිපිරි ගෙදරට ගොඩවැදුණි. ජයවීර තම මතය වෙනස් කලේ නැත. කඩවූ බලාපොරොත්තු සමඟින් රත්නපුරයට ආ පොඩිමාමා තමාලිගේ තිරණය නිවැරදි බැව් කීවේය. නිවස උකස් කල ජයවීරටම සැමුවෙල් මුදලාලි එක්ක ගනුදෙනු බේරාගන්නට ඉඩහැරීම ඇරෙන්නට වෙන කලහැකි දෙයක් නොවන බව ඔහු කීවේය. නිවස හිස්කර සැමුවෙල් මුදලාලිට භාරදෙන්නට තමාලි කැමතිවූවා ය. තමන් නොබෝදිනකින්  රත්නපුරය හැරදා හල්දුම්මුල්ලට යන බව පවසන්නට කාන්ති හමුවන්නට ගියා ය.     

“දැන් ඉතිං කවදාද ඔයාලා එහෙට යන්නේ?”

“තව මාස එකහාමාරක් විතර ඉන්න පුළුවන්. ඒත් ළමයින්ගේ වාර විභාගේ ඊටත් ඉස්සරින් ඉවර වෙනවා. විභාගේ ඉවරඋනු හැටියෙම වාගේ යන්නයි හිතන් ඉන්නේ.”

“එක හොඳයි එයා ගේ ඉල්ලන්න ඉස්සර දීලා යන එක. ඒත් අපරාදේ මෙච්චර වටිනා එකක් කුණුකොල්ලේට දෙන්න වෙන එක. ”

“මට දැන් නැතිවෙන්න දෙයක් නෑ කාන්ති. අනික ඕවා මගේ දේවලුත් නෙමෙයි නේ.” 

“ඔයා ඔහොම කිව්වාට ඔය දේපලවලට කසාද උරුමෙන් ඔයාටත් අයිතියක් එනවා.”

“වැඩක් නෑ කාන්ති ඔය දේවල් වලට උරුමකම් කියන්න ගියොත් අර අම්මණ්ඩිත් එක්ක මිනීමරාගන්නයි සිද්ධ වෙන්නේ. කොහොමත් මම ආයෙමත් ඔය මිනිහා එක්ක පවුල්කන්න යන්නේ නෑ. තමන්ගේ ලේවලින් ජාතකඋනු බඬේ ඉන්න දරුවා තමුන්ගේ නොවෙයි කියන නරුමයෙක් එක්ක මම කොහොමද එකට ජිවත්වෙන්නේ?”

“එතකොට මේ ළමයින්ට යන කලදසාව? ඉදිරි අනාගතය?”

“ඕවා සැලසුම් කරලා වැඩක් නෑ. එන විදිහට මුහුණ දෙනවා.”

අසුනින් නැගිටගත් ඕ ඉතාමත් උදාසීන අයුරින් කාන්තිට පිළිතුරු දී ඉදිරි දොරවෙත ඇවිද ගියා ය. එකවරම උදරය පෙරළා ආ ඔක්කාරය නිසා අතින් මුව වසාගත් ඕ නිවස ඉදිරියේ කාණුව දෙසට නැඹුරුවිය. මුවින් පිටවන්නට කිසිත් උදරයේ නොමැතිව සිටි තමාලි බිත්තියට අත තබා වාරුගෙන ඔක්කාර කරමින් වමනය දමන්නට කරන උත්සාහය දුටු කාන්තිගේ දෙනෙතටද කඳුළු උනා ආවේය. ඇය වහාම තමාලිගේ හිස පිරිමදිමින් සනහන්නට උත්සාහකළා ය. ඉතා අසීරුවෙන් ඔක්කාරය නවතාගත් ඈ කටට උනා ආ කෙල කාණුවට හැලූ පසු හිස ඔසවා කාන්ති වෙතට වියළි සිනාහවකින් සංග්‍රහ කළා ය. 

“මම යන්නම් කාන්ති.”       

තමාලි නොපෙනි යනතුරු  බලා සිටි කාන්ති ගැඹුරු සුසුමක් හෙලා ලය සැහැල්ලු කරගන්නට උත්සාහකළාය. 

තවත් සතියකින් පමණ ඇරඹෙන වාර විභාග වලින් පසුව පාසලින් අස්විමට ඉල්ලා සිටීම සඳහා තමාලි ඉන්දිරාගේ පාසලට ගොස් යළි නිවසට පැමිණිමේදී ඇයගේ පරම සතුරාවූ ජයවීරගේ මව මුණ ගැසිණ. තමාලි දුටු විගසම කෙරුම්කාර ආවේශයක් ආරූඪ කරගත් ඇය යුහුසුලුව පාර මාරුවි තමාලි ඉදිරියට ආවා ය. 

“මම බලාගෙන හිටියේ උඹව හම්බවෙනකල් තමයි.”

“ඇයි මොකටද?”

“එක එකාගෙන් සල්ලං වෙලා මගේ කොල්ලාව දැලේ දාගත්තා මදිවට ඌ හිරේ ගිය අල්ලපනල්ලේ තව උං එක්කලා වනචරකමේ ගිහිල්ලා බඩකරගෙන ආවා නේද බැල්ලියේ?”

“මම කරපු වනචරකමක් නෑ. මෙතන පාර, කෑගහන්න එපා.”

“අපොයි නල්ලමලේ පත්තිනි අම්මා. දැන් හදන්නේ උඹ මගේ කොල්ලාට කියලා අනුන්ගේ පැටවුන්ට උප්පැන්න ලියවන්න වෙන්නැති.”

“තමන්ගේ ළමයාට තාත්තා උප්පැන්න දෙන්නෙ නැතිව වෙන මොකා දෙන්නද?”

“කවුද දන්නේ අනිත් උන් දෙන්නාත් පිට උන්ගේද කියලා. තොගේ මායම්වලින් රවට්ටගෙන මගේ එකාගේ ජීවිතේම කෑවා.”

ජයවීරගේ අම්මා කියූ කතාව ඇසූ විගසින්ම ඇගේ සියොළගම කේන්තියෙන් සලිතවන්නට වීය. ආවේගයන් පුපුරා ගොසින් ඇයට තමන් සිටින ඉසව්ව පවා අමතක විය.

“ආ පර ඳහ ජරා බැල්ලියේ තෝ හිතන් ඉන්නේ මම තොගේ පුතා අල්ලගෙන උගේ ජීවිතේ කෑවා කියලද? ඌ බේබද්දෙක් වගේ බීලා බීලා අර අහිංසකයෙක් යටකරලා මරලා දැම්මා මදිවට මාවත් උගේ ලෙයින් ජාතක වෙච්චි ළමයි දෙන්නාගෙත් ජීවිතේ විනාස කළා. මගේ ඇඟ උඩට නඟින්න හොඳයි බඩට ආපු ළමයා උගේ නෙමෙයි. තොගේ මහලොකු බේබදු පුතා අපිව පාරට ඇදල දැම්මා. දැන් මට තොගේ පුතා වැඩක් නෑ. ඒකාව මට ඕනෙත් නෑ. උගේ අනිත් ඕනෑ එපාකම් ඒවත් තෝම කරලා දීපං. හැබැයි තවත් මට අරවාමේවා කියාගෙන ආවොත් මහපාර කියලා බලන්නේ නෑ තොගේ දත්වහල්ලම බිමට වැටෙන්න ගහනවා.”  

අවුරුදු ගණනාවක් සිතේ ඒකරාශිවූ සියලු ආවේගයින් මුවින් පිටකල තමාලි හති දැම්මා ය. යක්ෂණියක් සේ කෝපාවිෂ්ඨව ඇඟට පැන්න තමාලි කෙරහි ජයවීරගේ මවට ඇතිවූයේ විශාල බියකි. තමා කවරදාකවත් කෙතරම් අවලාද නැගුවත් දෑසට කඳුළු පුරවාගෙන මුවින් නොබැන සිටින තමාලි අද දින වියළී රතුවගිය දෙනෙතින් යුතුව යකින්නක් සේ හැසිරීම විශාල වෙනසකි. තිගැස්සී ගිය ඈ තම උපවිඥානයෙන් අණකෙරුණු පරිදි එකවරම පාරෙන් එහා පැත්තට පැන පළාගියා ය. මහපාරේ සිදුවූ මෙම සිදුවීම කිහිපදෙනෙක් බලාසිටියත්  වටපිට නොබලා ඒ ගැන වගක්නොවුනු ගානට තමාලි තම ගමන යළිත් පිටත්විය.

                                                      * * * * *

     නිවස බාරදී හපුතලේට පිටත් වීම සඳහා ඇය සැලසුම් කල නියමිත කාලවකවානු ඉක්මණින්ම ළඟාවිය. සැරෙන් සැරේ ණය ගෙවිම සඳහා විකුණා දැමිම නිසා ලොරියක පටවාගෙන යන්නට තරම් විශාල ගෘහභාණ්ඩ ප්‍රමාණයක් මේවනවිට තමාලි සතු නොවීය. ඉතිරිව තිබූ ගෘහභාණ්ඩ බදුල්ලට රැගෙන ගියත් පොඩිමාමාගේ නිවසේ එවා තබන්නට ඉඩකඩ අඩු බැවින් අතේ රැගෙන යා හැකි දේවල් පමණක් ඉතිරිකරගත් ඈ අනෙක්වා විකුණා දැම්මා ය. ජයවීර නිදහස්වි එනතෙක් නිවසේ විසීමට ඉල්ලීම් කිරිමටද නොගිය තමාලි සැමුවෙල් මුදලාලිගේ සැලසුම ව්‍යාර්ථ කරමින් නිවසේ යතුර භාරදෙන්නට ඔහු හමුවන්නට ගියේය.

“ඇයි මේක භාරදෙන්න මෙච්චර ඉක්මන් වුනේ? ජයවීර මංළඟ වැඩකරපු මිනිහා වෙච්චි, මම ඒ මිනිහා හිරේ ගියාම ගෑණිවයි ළමයින්වයි එළියට ඇදලා දැම්මා වාගේනේ මේ වැඬේ.”

“ඉතිං මුදලාලිමනේ කිව්වේ තව මාස දෙකකින් ගේ සින්න වෙනවා මාස තුනක් ඇතුලත සල්ලියි පොලියයි ගෙවලා බේරාගත්තේ නැත්නම් ගේ බාර දෙන්නය කියලා.”

“ඔව් ඇත්ත තමයි සින්නවෙනවා, එදා මට එහෙම කියවෙන්න ඇති. එත් ඔයා මට ඇවිල්ලා කිව්වානම් මම ජයවීර එනකම් ඉන්න දෙනවානේ. අනික මේ ගෙවල් අරගෙන මට කාට දෙන්නද?”

“කමක් නෑ මුදලාලි එයා නිදහස් වෙලා එනකම් අපි තවත් ඒ ගෙදර හිටියාත් ගෙවන්න තියෙන පොලිය ගොඩක් වැඩිවෙයි.”

“පිස්සුද ළමයෝ මම එහෙම කරනවාද? ජයවීර එනකම් ඔයාලට ඉන්න දෙන්න පුළුවන්. දැන් මේ ළමයි අරන් කොහේටද යන්නේ?”

“මම අපේ ගෙදරට යනවා.”       

“සල්ලි අමාරුකම් එහෙම තියෙන්න ඇති නේද? අවශ්‍යතාවල් එහෙම කිව්වා නම් මම උදව්වක් පදව්වක් නොකර ඉන්නේ නෑනේ.” 

“මුදලාලිට කියලා ගන්න තරම් උදව් තිබුනේ නෑ.”  

“එකනම් මට විශ්වාස කරන්න බෑ. ගෑණුන්ට අවශ්‍යතා කොච්චරක් තියෙනවාද? විශේෂයෙන් කසාද බැඳපු ගෑණුන්ට.”

ඔහු තම කපටි කාමුක බැල්ම තමාලිගේ පිරුණු ළැම දෙසට එල්ල කරමින් පැවසීය. සැමුවෙල් මුදලාලිගේ ගති ලක්ෂණ කටකතා වලින් හොඳහැටි තේරුම් ගෙන සිටි තමාලි අසුනින් නැගී සිටියාය. 

“මට කරන්න වැඩ ගොඩක් තියෙනවා මුදලාලි. මෙන්න යතුර, කරපු උදව් උපකාර වලට ස්තුතියි. මම එහෙනම් යන්නම්.”  

සැමුවෙල් මුදලාලිට වචනයක් පවසන්නට ඉඩක් නොතියා ඇය වහාම යතුර ඔහුගේ මේසය මත තැබීය. ඔහු ඇය දෙස බලා සිටිද්දීම කන්තෝරු කාමරයෙන් එළියට බැස්ස තමාලි කඩිනමින් පිටත්වූවා ය.       

     ඈ තම යෙහෙළියවූ කාන්තිටද සමුදී ඉන්දිරා හා කෝලිත සමඟින් හපුතලේ බලා පිටත් විය.  පොඩිමාමාගේ උදව් උපකාර ලැබුවායින් ඈ ඉන්දිරා හා කෝලිත හල්දුම්මුල්ලේ පාසලකට ඇතුලත් කරන්නට හැකි විය. තමාලි තවත් පිරිමි දරුවෙකු වැඳු අතර ඔහුට දිනේෂ් යැයි නම් තැබ්බා ය. පොඩිමාමාට හා සුදු නැන්දාට තවදුරටත් බරක් වීමට අකමැතිවූ ඈ දිනේෂ්ට වයස අවුරුද්දක් පමණ වනවිට ඩුබායි හි ගෘහ සේවිකා රැකියාවක් සඳහා පිටත්ව ගියා ය. තම ජීවිතයේ අනේකවිද දුක් ඉසිලූ එම කාලවකවානුව ආවර්ජනය කරමින් සිටි තමාලිට බස් රථයේ වායුසමිකරණයෙන් ගලා ආ සිසිලස සුව නින්දකට මඟපෑදීය.

තමාලිට සිදුවුයේ කුමක්ද? මතුසම්බන්ධයි......

මෙම නවකතාවේ වර්තමානයේ සිදුවන සිදුවිම් දේවල් කළු පාටින්  හා අතිතාවර්ජනා කොටස් නිල් පැහැයෙන් දක්වා ඇත.