 |
| පළිගු කිරිල්ලී - හයවන කොටස |
“ඉඳගන්න මුදලාලි.”
නිවසේ තිබු හොඳම පුටුව පෙන්වාලූ ජයවීර පමණට වැඩියෙන් කළබල ගතියක් පෙන්වීය.
“කෝ මේ තමාලි, සැමුවෙල් මුදලාලි මහත්තයා ඇවිල්ලා. දුවට ඉක්මනට එන්න කියන්න.”
ඇය කුස්සියේ සිටි ඉන්දිරාව ඉදිරියට පිටත් කර යැවීය. කැබිනෙට්ටුව උඩ තබා තිබූ බුලත් අත දි සැමුවෙල් මුදලාලිට දණගසා වැන්ද ඉන්දිරා නැගිට ඉක්මනින් ඔහු ළගින් ඉවත් විය. ඉන්දිරාගේ හිසේ සිට පාදාන්තය දක්වා හොඳ හැටි විමසුම් බැල්මක් හෙලූ ඔහු.
“කෝ මේ ළමයා මෙහෙට පොඞ්ඩක් ආවනම්.”
ඉන්දිරාට සැමුවෙල් මුදලාලිගේ බැල්ම එතරම් සිත් නොගත්තී ය. ඇය ඔහු ළඟට යාමට අදිමදි කරද්දී
“කෝ යන්න දුවේ. යන්න.”
මුදලාලි ඉදිරියට යාමට අකමැත්තෙන් පසු බසින ඉන්දිරාව ජයවීර ඉදිරියට තල්ලු කරන ලද්දෙන් ඇය ඔහුගේ ඇඟේ හැපී නතර විය. ඉන්දිරාගේ අතින් ඇඳ ළඟට ගත් ඔහු ඇයගේ අල්ලා ගත් අත නෑරම දකුණතින් කමිසයේ උඩ සාක්කුවෙන් ලියුම් කවරයක් ඉවතට ඇඳ ගත්තේය. ඇගේ මිට මෙලවූ අතේ ඇඟිලි දිග හැරිය ඔහු ලියුම් කවරය අත්ලේ තබා ගුලි කරවීය. ඉන්දිරා සැමුවෙල් මුදලාලිගෙන් මෑත් වන්නට තැත් කලත් වමතින් ඇගේ අත අල්ලාගෙන සිටි ග්‍රහණය නොහැරියේය. දකුණතින් ඉන්දිරාගේ හිස පිරි මදිමින් ඔහු ඇයට අවවාද දෙන්නට පටන් ගත්තේය.
ඉන්දිරා මුදලාලි ළග තනිකරදමා තමාලි සොයමින් ජයවීර කුස්සියට දිව ආවේය .
“කෝ මේ .. . අන්න අරහේ සැමුවෙල් මුදලාලි ඇවිල්ලා ඉන්නවා තමුසේ මෙහෙට වෙලා මොකද කරන්නේ? කෝ මොකවත් ලෑස්තී කලේ නැද්ද?”
“මේ මම ලෑස්තී කරන ගමන් ඉන්නේ.”
“මෙතන ඉන්නේ නැතිව ගෙදරට ආපූ මනුස්සයාට ගිහිල්ලා පොඞ්ඩක් කතා කරනවා.”
කී ජයවීර යළී කලබලයෙන් සාලයට ගියේ ය. ඔහුගේ කතාවෙන් යම් නොරිස්සුමක් හිතේ හටගත්තත් ඇය එය පිටතට නොපෙන්වා සංග්‍රහයට අවශ්‍ය කැවිලි වර්ග තැටියකට අසුරාගෙන සාලයට ගියා ය. තමාලි සාලයට ඇතුල්වෙද්දීම සැමුවෙල් මුදලාලි ඉන්දිරාව ඔහුගේ ඇඟේ ගෑවෙන තරමට ළඟට ළංකරගෙන ඇගේ හිස අතගාමින් කරන ක්‍රියාව දුටුවා ය. ඉන් ඈ යම් තීගැස්මක් මෙන්ම අනතුරක සේයාවක්ද දැනුණී.
“ආ මෙන්න දුවේ මෙහෙට ඇවිල්ලා මේක මුදලාලි මහත්තයාට අල්ලන්න.”
තමාලි මුහුණට ආරූඪ කරගත් සිනාවක් පා මුදලාලි දෙස බලා කීවා ය. ඔහුට ඉන්දිරාගේ අත අකමැත්තෙන්වූවත් මුදාහරින්නට සිදුවීය. සැමුවෙල් මුදලාලිගේ කාමුක ඇස් තමාලිගේ හිසේ සිට දෙපතුල දක්වා දිවෙන අයුරු හොද හැටි විමසිල්ලෙන් ඔහු දෙස බලා සිටි ඈට තේරුණි. එක්වරම මුහුණට සිනාවක් නංවාගත් ඔහු.
“ආ මේ ජයවීරගේ නෝනා වෙන්න ඇති. මම මේ කෝ කියලා අහන්නමයි හිටියේ.”
“දන්නැද්ද මහත්තයා ගෑනු ඉතිං කුස්සියෙන් එලියට ගන්න ටිකක් අමාරු විත්තිය.”
ජයවීර මුහුණට බයාදු සිනාවක් නවාගෙන කීවේය.
“එහෙම කියන්න එපා අයිසේ. දැන් ගෑණූ කුස්සියේ රිංගගෙන හිටි කාලේ ඉවරයි.”
පිළිගැන්වූ කැවිලි තැටියෙන් කොණ්ඩ කැවුමක් අතට ගන්නා ගමන් කීවේය.
“ඒකත් ඇත්ත තමයි මුදලාලි.”
සැමුවෙල් මුදලාලී අත කොණ්ඩ කැවුම විතරක් තිබෙනු දුටු ඔහු
“කැවුම විතරක් කන්නේ? මේ කෙහෙල් ගෙඩියක් කඩා ගන්නකෝ මුදලාලි. කෝ ඉන්දිරා මේ අපේ මුදලාලිට අල්ලන්න.”
කුස්සිය පැත්තට කැවිලි තැටිය රැගෙන යන්නට තනන ඉන්දිරා දුටු ජයවීර පැවසීය. ආපසු හැරී ආ ඉන්දිරා කැවිලි තැටිය යළිත් වරක් පිළිගැන්වුවා ය.
“කන්න මුදලාලී මේ කෝලීකුට්ටු කැන අපේ ගෙදර පිලිකන්නේ තියෙන පඳුරේ හැදුනේ. වෙලාවටම ඒකත් ඉදෙන්න පටන්ගත්තේ මේ උත්සවයටම වාගේ.”
මුදලාලි කෙසෙල් ගෙඩියක් නැට්ට අගින් කරකවා කඩාගන්නා ගමන් තමාලි දෙස යළි අනංග බැල්මක් හෙලීය.
“එක නෙමෙයි තමුසේට ඉන්නේ හරි ලස්සන නෝනා කෙනෙක්නේ. කොහෙන්ද හොයා ගත්තේ?”
සැමුවෙල් මුදලාලිගේ තියුණු දෑස් වලින් එල්ලවන හී සරවන් බැල්මන් මඟ හරිමින් සිටි තමාලි එතැනින් පිටවී යන ක්‍රමයක් ගැන සිතුවාය.
“හපුතලේ පැත්තෙන්. මම ඒ දවස්වල වැඩ කරපු බස් එකේ රූට් එක තිබුනේ බණ්ඩාරවෙලටනේ, ඒ කාලේ මෙයාලා හිටපු ගෙදර තිබුනේ පාර අද්දර. ඉතිං ලස්සන හින්දානේ මට ගෙදරින් එපායී කියද්දීම මෙයාව බැන්ඳේ.”
ජයවීර විලියෙන් රතුවූ තමාලිගේ මුහුණ දෙස බලමින් පැවසීය.
“එහෙනම් ඉතිං ජයවීර බස් එකේ හෝන් එක ගහගෙන ගෙවල් ළඟින් යනවා බලාගෙන ඉන්න ඇති නේද?”
තමාලි කිසිවක් නොකියා බිම බලාගෙන සිනාසුනාය. තව දුරටත් එතැන රැදී සිටියහොත් සැමුවෙල් මුදලාලිගෙ කටකමසිරියාවක් නොමැති වාචාල කියමන් අසන්නට සිඳුවන බව අවබෝධ කරගත් තමාලි ඉවත්ව යන්නට සුදුසු වේලාවක් එනතෙක් කල්ගත්තා ය. ඔවුන් අතර ඇතිවූ මඳ නිහැඬියාව ප්‍රයෝජනයට ගත් ඈ “මම පොඞ්ඩක් කුස්සිය පැත්ත බලලා එන්නම්.” කියා තමාලි ඉක්මනින් එතැනින් ඉවත්වීය.
“මුදලාලි එහෙනම් අපි අර පැත්තට ගිහිල්ලා පස්සේ රෑට කමු.”
තමාට පසුපස හරවා යන තමාලිගේ සිරුරේ හැඩතල දෙස මඳක් බලා සිටි සැමුවෙල් මුදලාලි.
“බෑ ජයවීර මම කිව්වානේ මේ හවස් වරුවේ බොන්න බෑ”
“අර පැත්තේ සංග්‍රහය මම මුදලාලිට කියලා ඕපන් කරන්නයි හිටියේ. දැන් මුදලාලි යන්න හදනවානේ.”
“අයිසේ තමුසේ දන්නවානේ මම එච්චර ඔය සුරාවට කැමති නැති විත්තිය. ඕවාට ඇබ්බැහිවූනානම් මම තාමත් සැමුවෙල් මුදලාලි නෙමෙයි.”
“ඒ සංග්‍රහය කරන්න ඕනේ නිසා මුදලාලිට කැවිලි ඇල්ලුවෙත් නෑ.”
ඔහු කැවිලි තැටිය ඇල්ලීමට ඉන්දිරා සෙවීය. ඒවන විටත් අධික තෙහෙට්ටුවෙන් හෙම්බත්ව සිටි ඈ ඇදහුන් ගවුම පිටින්ම කාමරයේ නිදාගෙන උන්නා ය. ඉන්දිරා සොයාගත නොහී කැබිනෙට්ටුව උඩ තිබූ කැවිලි තැටිය රැගෙන මුදලාලිට දිගු කළේය.
“ඔය ඇති කෑවා.”
“ඒවුනාට මගේ හිතට හරි නෑ. තව එක කෙහෙල් ගෙඩියක් වත් ගන්න.”
ඔහුගේ පෙරෙත්තය නිසාම ඇවරියේවූ කුඩාම කෙසෙල් ගෙඩිය තෝරාගෙන කඩා ගත්තේය. සුදු නැන්දා බීම වීදුරුවක් රැගෙන ඇවිත් සැමුවෙල් මුදලාලිට පිළිගැන්වීය. තමාලි නොපැමිණ සුදු නැන්දා අත බීම වීදුරුවක් එවිම ගැන ජයවිරගේ සිතේ ඇතිවූයේ නොරිස්සුමකි.
“එහෙනම් සැමුවෙල් මුදලාලි ගෙදට්ට ආපු එකේ බත් කටක් කාලම යන්න ඕනේ.”
“දැන්ම කන්න? අයිසේ තාම රෑ වෙලත් නෑනේ. ජයවීර මම අද පොඩි වැඩ දෙකක් යොදා ගෙන තියෙනවා ඒ හින්දා ඒකට යන්න තියෙනවා.”
“එහෙනම් මුදලාලි ගිහිල්ලා එන ගමන් මෙහෙට ගොඩ වෙන්න.”
“හරි හරි එතකොට බලමුකෝ.”
ජයවීර ගේ පෙරෙත්තයෙන් බේරීමට එසේ කී සැමුවෙල් මුදලාලි පුටුවෙන් නැගී සිටියේ යළිත් මුලුතැන්ගේ පිහිටි ඉසව්ව දෙසට තම දෙනෙත් යොමු කරවමින්ය.
“මුදලාලි නැගිට්ටේ යන්නද?”
“ඔව්. කෝ මේ නෝනයි ළමයයි?”
“ඉන්න මම එන්න කියන්නම්.”
කුස්සියට එබී බැලූ ජයවීර තමාලිට අඬ ගැසුවේය.
“අන්න සැමුවෙල් මුදලාලි යන්න හදනවා. කෝ ඉන්දිරා? එයත් එක්ක ඉස්සරාට එන්න.”
“දුව මහන්සියි කියලා නිදා ගත්තා. දැන් මම මොකටද ඔතනට යන්නේ? මේ කුකුල් මස් හොද්ද රොස්වෙයි එතනයි මෙතනයි දුවන්න ගිහිල්ලා. ඔයා කියන්න මම වැඩකය ඉන්නේ කියලා.”
තමාලි සැමුවෙල් මුදලාලිට මුහුණ දීමට කැමැත්තක් නොමැති බව ව්‍යංගාර්ථයෙන් ජයවීරට පෙන්වා දුන්නත් එය නොතේරුණු ඔහු සාලයට පිටව ගියේ ඇය කෙරහි ඇති කරගත් කෝපයෙන් පුලුටු කරගත් මුහුණෙන් යුතුවය.
“දුව නිදි මුදලාලි. උදේ ඉදලා මහන්සියටද කොහේද නින්ද යන්නැති. තමාලි කුස්සියේ කෑම හදනවා. හොද්ද බලලා එන්නම් කිව්වා.”
තමන්ට සමුදීමට ජයවීරගේ බිරිඳ සාලයට පැමිණෙන තෙක් මඳක් රැඳුනත් ඇය ඉදිරියට එන බවක් නොදැක්ක ඔහුට අවසන් වරට ඇගේ රූපසොබාව නෙතෙන් උහකා ගැනුමට තිබූ අවස්ථාව මඟ හැරුණි.
“කෝ මේ ගෑණී තාම නෑනේ.”
“කමක් නෑ ජයවීර එයා වැඩ ඇති. එහෙනම් අයිසේ මම ගියා කියනවා.”
කී ඔහු ඉක්මනින් ඉස්තෝප්පුවට බැස අවසන්වරටද සාලය දෙසට බැල්මක් හෙලා කාරයට නැග පිටත්වී ගියේය.
සැමුවෙල් මුදලාලිට සමුදීමටවත් ඉදිරියට නොපැමිණි තමාලි ගැන ඇතිවූ කෝපයෙන් මඩිනා ලද සිතැතිව ජයවීර පිටව යන කාරය දෙස බලා සිටියේය.
“ඇයි තමුසේ ඉස්සරාට ආවේ නැත්තේ?”
ජයවීර කෝපයෙන් යුතුව කුස්සියට පැමිණ ඇගෙන් ඇසීය.
“මම කිව්වේ මම වැඩකය ඉන්නේ කියලා.”
“ඔය වැඬේ පොඞ්ඩකට සුදු නැන්දාට හරි දීලා එන්න තිබ්බේ නැද්ද. තමුසේ ඕනෑ කමින් මඟහැරියා. තමුසේට තිබුණා නිකමට හරි ඇවිල්ලා යන්න ඒ මිනිහා අප්සෙට් එකෙන් ද දන්නෑ ගියේ.”
“එයාට අප්සෙට් යන්න අපි වැරද්දක් කලේ නෑනේ.”
“අනේ මේ හොඳ දවසේ තමුසේ මගෙන් කන්නේ නැතිව ඉන්නවා.”
තම කෝපය පාලනය කරගත් ජයවීර සාලයට ගියේ දත්මිටි කමින්ය. සැමුවෙල් මුදලාලි පිටව ගොස් මඳ වේලාවකින් ඩිපෝවේ රියදුරු යහළුවන් මෙන්ම අසල්වාසින් එකතුකරගත් බෝතල් පාටිය ඇරඹිණ. උදේ සිටන් මහන්සිවී සිටි තමාලි ශූන්‍ය බැල්මෙන් ජයවීරගේ බෝතල් පාටිය දෙස දෑස් යොමා සිටියා ය. ශරිරය පුරා උඩු දුවමින් එන කෙඩෙත්තුකාරි ගතිය ඇගේ දෑස් පියවන්නට සමත්විණ. තමාලි කුස්සිය දෙසට පියවර මැන්නා ය. ආහාර පිසූ විශාල භාජනද ඉඳුල් වලින් නෑවීගත් පිඟන් කෝප්පද දුටු තමාලිගේ තෙහෙට්ටුව තවත් වැඩිවිය. බෝතල් පාටිය අවසානයේදි රාත්‍රි කෑමට අරාධනා කිරිමට තමාලි අවදිව සිටිය යුතුව ඇත. බෝතල් පාටිය අවසන් කළ පසු ඔවුන් කෑම කන වේලාවට ජයවීර තමාව අවදිකරනු ඇතැයි සිතූ ඈ කාමරයට වැදුනේ ටික වේලාවකට පමණක් ඇහැ පියා ගැන්මටය. අළුතින් මැසු රෝස පැහැති ගවුම පිටින්ම නිදන ඉන්දිරා අසලින්ම කෝලිතද නිදා හුන්නේය. ඒ වන විටත් සුදු නැන්දාද බිමට පැදුරක් එලාගෙන නින්දට වැටී සිටියා ය. දරුවන් දෙදෙනා ඇඳේ එහාට කර ලැබූ කුඩා ඉඩහි ඈ වැතුරුණි. සිගරට් දුමාරයෙන් පිරුනු සාලයේ බෝතල් වීදුරු ගැටෙන හඬ යටපත් කරමින් එකා දෙන්නා බීමතින් දොඩමලු වෙද්දී තවෙකු ඩෝලයක් වයන්නට පටන් ගත්තේය. ඩෝලයේ ශබ්දයත් උච්ච ස්වරයෙන් කෑ ගසමින් කියනා ගීතයන්ද නිදිමතින් සිටි තමාලිගේ කෝපය අවුස්සාලන්නටවූයේ ය. ඇඳේ එහෙට මෙහේට කිහිපවරක් පෙරලුනු ඈ ඉක්මනින් නිදි ලොවට වැදගත්තේ සිරුරෙන් නැගෙන කෙඩෙත්තුව නිසාවෙනි.
කවුදෝ විසින් බලයෙන් මෙන් තමාව අවදී කරවන්නට තැත් කරනා බව දැනී තමාලි ක්ෂණිකයෙන් තම දෑස් හැර බැලූවා ය. දෙකකුල් වසාගෙන පෙරවා සිටි රෙද්ද පසෙකට ඇද දමා ඇඳෙන් බිමට අඩිය තැබූ ඈ කඳ කෙලින් කරගත්තා ය. කිසිවකු තමන් අසළ නොවන බවත් එය සමහර විට පෙනුන හීනයක කොටසක් දැයි සිතමින් ඇඳෙන් නැගිට වට පිට බලද්දී තවමත් සුව නින්දේ පසුවන ඉන්දිරා හා කෝලිත මෙන්ම සුදු නැන්දා ද ඇගේ දසුනට හසු වීය. දැඩි තෙහෙට්ටුවත් නිදිමතත් නිසාවෙන් මසැසින් ගිලිහී ගිය පෙර දින කොටහළු මඟුලේ අවසාන පැය කිහිපය පිළිබඳව සිතා ගැනිමට අපහසුවිය. ජයවීර සොයා තමාලි සාලයට කර පොවා බැලීය. සාලයේ කොනක බිම වැතිරී හිසට කොට්ටයක්වත් නොමැතිව නිදන ජයවීරද යකුන් නැටු හොම්පොලක්සේ තැන තැන විසුරුණු බෝතල් වීදුරු මෙන්ම මේසය පුරා හැලී තිබූ රටකජු කඩල මිශ්‍රණයන්ද බාගෙට පිලිස්සුනු සිගරට් කොට හා අළු ද ඇගේ දර්ශන පථයට අසු වීය. මුලුතැන්ගෙයට අඩිය තැබු විගසම ඉන් නැග ආවේ පිලුණු ගදකි. ඇය නින්දට යද්දී වසා දැමු කෑම භාජන අපිළිවෙළට ඇද දමා තිබුණි. කන්දක් මෙන් බත් මාලු පිනි බෙදාගෙන කටක් දෙකක් වත් නොකෑ බත් පිඟන් මේසය උඩ අතහැර දමා තිබෙනු දුටු තමාලිට ආවේ ඉවසිය නොහැකි කේන්තියකි. ජයවීරගේ සන්තුෂ්ටිය සඳහා කොහෙන් හෝ සල්ලි සොයාගෙන මේ සියල්ල ඉටු කලේ තමාගේ අකමැත්ත මැඳ වූවත් තම දරුවා ගැන සිතා කෝපය පාලනය කරගත යුතු බවට ඇය සිතා ගත්තී ය. කුස්සිය පුරා කැකෑරෙන පිලුණු කෑම දුර්ගන්ධය ඉවසාගෙන සියල්ල අස්කිරීමට පටන්ගත්තා ය. අස්පස් කරනා අතරතුර තේ කෝප්පයක් පිළියෙල කරගත් තමාලි ජයවීරව අපහසුවෙන් අවදි කරවීය.
“මේ ජයේ. . .. මේ. .. නැගිටින්න ආ මෙන්න තේ එක.”
“ඔන්න ඔහෙන් තියන්න.”
“ ඇයි අද ඔයා වැඩට යන්නේ නැද්ද?”
“අද යන්න බෑ. ඇඟට හරි මදි වාගේ.”
“ඇඟට හරි යයිද ඊයේ රෑ දාපු ජෝගියේ තරමට. ඔයා රෑට කෑම කාලද නිදාගත්තේ?”
“කට්ටියට කෑම දෙන්න බලනකොටත් ඔයා බුදී.”
ඔහු දෑස් ඇරගන්නට නොහැකිව අපහසුවෙන් මෙන් කීවේය.
“ඉතිං මාව නැගිට්ටවන්න තිබුණානේ.”
“මම කතා කරන්න හදනකොට සුසිරිපාලයි ආරිය අයියා එහෙම කතා කරන්න එපා කිව්වා. උන් බෙදාගෙන කෑම කෑවා මම හිතන්නේ.”
“හරි ශෝක්. එතකොට ඔයා නෙමෙයිද එයාලට කෑම බෙදලා දුන්නේ?”
“කොහේ බෙදන්නද. මටත් ටිකක් වැඩි වෙලා උන්නේ.”
“දැන්වත් පොඞ්ඩක් මොලේ පාවිච්චි කරලා වැඩ කරන්න. මොකද දැනමුතු වෙච්චි ලොකු ගෑණු ළමයෙක්ගේ තාත්තා කෙනෙක් දැන්.”
තමාලිගේ අවවාද නොරිස්සූ ඔහු මුහුණ පුලුටු කරගෙන අනෙක් පැත්ත හැරී නිදන්නට විය. කාමරයෙන් කොට්ටයක් රැගෙන විත් බිමට දමා ඔහුගේ කලවා තෙක් ඉස්සුනු සරම පහළට ඇද සකස් කර වීය. ඇය නිවස අස්පස් කරන අතරතුරේදී අවදිවූ ඉන්දිරා නිදි ගැට හරිමින් තමාලි අසළට පැමිණියා ය.
“අම්මා උදෙන්ම නැගිටලා. මම හිතුවේ තව ටිකක් දවල් වෙලාම නැඟිටියි කියලා.”
“දවල් වෙනකම් හිටියොත් මුළු ගෙදරම පිලුණු ගඳ ගහයි. ඇයි අද ඉස්කෝලේ යන්නේ නැද්ද?”
“අදත් නොගිහින් ඉදලා හෙටම යන්නම්.”
“ඒ මොකද?”
“අම්මට තනියම මේවා අස්කරන්න බැහැනේ. ”
“ඇයි සුදු නැන්දා ඉන්නේ එයත් එක්ක මට කරගන්න පුළුවන්.”
“අපෝ එයා තාම බුදී .”
“නැගිට්ටවන්න එපා. මහන්සියට නින්ද ගිහිල්ලා ඇති.”
“එහෙනම් මම අද ඉන්නම්.”
“දැන් දවස් ගාණක් ඉස්කෝලේ පාඩම් වැඩ පාඩු උනා නේද? ගිහිල්ලා කම්මැලිකම් කරන්නේ නැතිව ලෑස්තිවෙනවා.”
“අම්මේ ඇයි මිල්ටන් මාමා ආවේ නැත්තේ?”
තමාලිට එකවරම මිල්ටන් මල්ලිව සිහියට නැගුණි. ජයවිර රිමාන්ඞ් වූ දිනයේ පටන් සෑම දුක් කරදරයකටම උදව්පදව් කළ ඔහු මේ අවස්ථාවේ නොපැමිණියේ මන්දැයි සිතාගත නොහැකි විය.
“ඒක තමයි මමත් හිතුවේ. සමහරවිට තාත්තාට මිල්ටන් මාමාට උත්සවේට කතාකරන්න බැරිවූනාද දන්නේ නෑ. තාත්තා නැගිට්ටාම අහලා බලන්න ඕනේ.”
තමාලිගේ සිතේ යම් වරදකාරී හැඟිමක් නැඟ එන්නටවූයේ මිල්ටන්ට ආරාධනා කිරිම ගැන සොයා නොබැලීම හේතුවෙනි. ජයවීරගේ බිමත්කමෙන් තවත් හිතවතෙකු තමන් සමග අමනාප වීම සිදුවුනාදැයි ඇයට සිතුණි.
සුදු නැන්දා ඉන්දිරාත් කෝලිතත් රැගෙන පාසලට පිටත්වූ පසු ඈ සාලය පිරිසිදු කිරිම පටන් ගත්තා ය. සාලයේ බිම ඉහිරුණු හොදි මිශ්‍රණයන් නිසා ඉදුල් පිලුණු ගඳ නිවස ඇතුලේ කැකෑරෙන්නට පටන්ගෙන ඇත. ඈ සාලයේ දොර ජනේල එකෙන් එක හැර දැම්මා ය. මුළුතැන්ගෙට අරගෙන යන්නට අතට ගත් වීදුරු වලින් නැගෙන ගල් අරක්කු ගඳ ඇයට ඔක්කාරට එන්නට තරම් පිළිකුලක් ඇති විය. සාලයේ අස්පස් කිරිමේ ශබ්දයෙන් අවදිවූනු ජයවීර නොරොක්කරගත් මුහුණින් කොට්ටයත් රැගෙන කාමරයට ගියේ යළිත් නිදාගැනීමටය. ළමයින් පාසලට ඇරලවා පැමිණි සුදු නැන්දා සමඟින් පටන් ගත් කෑම භාජන පිරිසිදු කිරීමේ කටයුතුවල අවසානයක් දකින්නට හැකිවූයේ උදෑසන දහයත් පසුවූ පසුය.
“අන්න කවුද ඇවිල්ලා ඉන්නවා.”
“කවුද සුදු නැන්දේ?”
“දන්නේ නෑ. ජයවීරව ඇහැව්වා.”
“ අද වැඩට නොගිය නිසා මුදලාලිගෙන් පණිවිඩයක්ද දන්නේ නෑ.”
තමාලි ඉක්මනින් නිවසේ ඉදිරිපසට යද්දි බ්‍රවුන් පෙපර් කොළයකින් ආවරණය කරන ලද පාර්සලයක් අතැතිව දොරකඩ සිටගෙන ඉන්නා මිල්ටන් දුටුවා ය.
“ආ දැන්ද මිල්ටන් මල්ලිට අපිව මතක්වූනේ? එන්න ඇවිත් වාඩී වෙන්න.”
“අනේ තරහා වෙන්න එපා අක්කේ අම්මාට සනීප නෑ කියලා අක්කා පණිවිඩයක් එවලා තිබුණා. ඉතිං මම තකහනියේ කෑගලු ගියා. ඒකයි මට දුවගේ උත්සවේට එන්න බැරිවූනේ.”
“ආ ඒකද. මම හිතුවේ අපි එක්ක මොකක් හරි අමනාපයක් වද්දෝ කියලා. දැන් අම්මාට කොහොමද?”
“අම්මාට කියන්න තරම් අසනීපයකුත් නෑ සනීපයකුත් නෑ.”
“ඇයි එහෙම කියන්නේ?”
“ඔය වයසට යනකොට එන ලෙඩයි, හිතේ ලෙඩයි ඔක්කෝමනේ. අක්කා එක්ක නිතරෝම රණ්ඩු.”
“ඔව් ඉතිං දන්නේ නැද්ද වයසක අය ටිකක් මුරණ්ඩුයි නේ. කවදද මල්ලි කෑගලු ගියේ?”
“පෙරේදා හවස. මම ඊයේ එන්නයි හිටියේ. ඒත් අම්මාට බෙහෙත් එහෙම අරන් දීලා එන්න බලන කොට හවස් උනා. කෝ දැන් මේ ගෑණූ ළමයා?”
“ඉන්දිරා ඉස්කෝලේ යැව්වා. අද නොයා ඉන්නමයි හැදුවේ.”
“එහෙනම් මේක දුට දෙන්න.”
මිල්ටන් රැගෙන ආ පාර්සලය තමාලි අතට පත් කළේය.
“කෝ අක්කේ ජයවීර අයියා, අද වැඩට ගියාද?”
“පිස්සුද මල්ලි. අන්න අර කාමරේ බුදී. ඔය ඉන්නෙ නැගිටින්න බැරි තරමට බීලා. ඉන්න මම කතා කරන්නම්.”
“එපා ඇහැරවන්න, එයා නිදා ගත්තුදෙන්. මට දැන් යන්නත් ඕනේ.”
“පිස්සුද දැන්ම යන්න තාම මොකවත් කෑවේ බීව්වේ නැතීව.”
“බෑ අක්කේ මම දැන් එනකොට මඟදී තේ වලට නැවැත්තුවාම බනිස් ගෙඩියක් කාලා තේ බීව්වා. දැන්ම කන්න බෑ.”
“නෑ මල්ලි ඉන්න, මම තේ හදන්න හැදූවෙ නැත්තේ දැන් තේ බොන වේලාවක් නෙමෙයි හින්දා. අනික උදේ පාන්දරින්ම නේද එන්නත් ඇත්තේ? ඔය බනිස් ගෙඩියෙන් පුළුවන්ද බඩගින්න නිවන්න?”
“ආ මේ මිල්ටන්නේ. මම මේ කවුද කතා කරන්නෙ කියලා බැලූවා.”
ජයවීර කාමරයෙන් පිටතට පැමිණීයේ කැඩුණු සරම යළි තදකර හදමින්ය.
“ආ ජයවීර අයියා නිදී නෑනේ. අක්කා කීවේ අයියා හොඳට ගොරවා ගොරවා බුදියී කියලා.”
“ඊයේ නිදියන කොට පාන්දර වූනා මට වේලාවත් මතක නෑ බං. දැන්නම් මාර අමාරුයී.”
“ඕකනේ මම කියන්නේ වැඩිය බොන්න එපා කියලා.”
“මේ වාගේ දවසක් කවදා එන්නද බං. ඉන්නෙත් එක කෙල්ලයි. ඉතිං ඇයි බං උඹ මඟුල් ගෙදරට ආවේ නැත්තේ?”
“අම්මාට සනීප නෑ කියලා අක්කා පණිවිඩයක් එවලා තිබුණා. දැන් මේ එහේ ඉඳන් එන ගමන්.”
“තමාලි මේ මිල්ටන්ටත් එක්ක මට තේ ටිකක් හදන්නකෝ.”
“මේ මොන තේ බොන වේලාවක්ද දැන් දවල් වෙන්නත් ළඟයි. මම මේ කෑම ලෑස්තී කරනවා. මිල්ටන්ට කෑමට ඉන්ට කියන්න.”
“එහෙනම් අද දවල්ට කාලම පලයන්. මොකද උඹට ගෙදර ගෑණියෙක් ඉන්නවායි කෑමක් හදලා දෙන්න.”
“දැන්ම කන්න බඩගින්නක් නෑ.”
“දැන් කොහොමද ඩිපෝවේ තත්වේ ? බුරුසුවා මාරු කරලාලූ නේද?”
“ආ ඔව්. මේ සැරේ ඩිපෝවට අලුතින් කට්ටිය ගත්තා. මිනිහා ක්ලාක් කෙනෙක් විදිහට පත්වීම අරන් ආපූ ගෑණියෙක්ට බැල්ම දාන්න ගිහිල්ලා වැඩ වරද්දගෙන.”
“ඒ කවුද බං?”
“ජයවීර අයියා දන්නේ නෑ. මේ ළඟදී තමයි පත්වෙලා ආවේ. ගෑණි මාර ලස්සනයි. බුරුසුවා ක්ලාක් ගෑණීව නම්මගන්න ට්‍රයි කරලා තියෙනවා. ඒත් ඌට බැරිවූනු හින්දා ගෑණිව මාරු කළා ටයිම් කීපර් එකට. පස්සේ බැලීන්නම් ඒ ගෑණී ඇමතියාගේ හොර කෑල්ලක්. වැඩී දවසක් යන්න ඉස්සර ඇමතියා මිනිහාට මාරුවක් දුන්නා.”
“මූ කොහොමත් උපන්ගෙයි වලානේ. හොඳ වැඬේ බුරුසුවාට. ඔය පාහරයා තමයි මගේ ජොබ් එකටත් කට්ට ගැහැව්වේ. එදා මම ඉවසලා ආවේ නැත්නම් ඕකා මගෙනුත් හොඳට කනවා.”
“තාම අයියාගේ නඩුව ඉවර නැද්ද?”
“නෑ බං. මට මේකට ගිහිල්ලාම දැන් එපා වෙලා. හැමදාම මේක කල් යනවා. පෙරකදෝරුවන්ට සල්ලි පුදලාම ඉවරයක් නෑ.”
“තාම නඩුව අහන්න ගත්තේ නැද්ද?”
“නෑ බං දැන් අහනවා. තව නඩු වාර කීයක් විතර යයීද දන්නේ නෑ තීන්දුව දෙන්න.”
“ජයවීර අයියාත් දාගන්න ලෙඩ තමයි.”
“මොනවා කරන්නද බං. කොහොම හරී මේක ඉවරයක් කර ගන්න එපැයි. දැන්නම් මම හොඳටම හිදිලා ණයත් වෙලයි ඉන්නේ.”
“මොකට ණය වෙනවාද දැන් සැමුවෙල් මුදලාලිගේ ලොරියෙ වැඩවලින් සල්ලි ලැබෙනවා නේද?”
“ඒක මොකක් කරන්නද බං. ගෙදර වියදමට දීලා පෙරකදෝරුවාට දුන්නාම හවසට පොඩි අඩියක් ගහන්නවත් අතේ ඉතුරු වෙන්නේ නෑ බං. අනික කෙල්ලගේ කොටහළු මඟුලටත් ලොකු ගානක් වියඳම් කරන්න වූනා.”
“ඔන්න ඔය ජරා බේබදුකම තමයි අයියාගේ වල කපන්නේ. දැන් වත් ඕක අත්තැරදාන්න.”
“පිස්සුද මිල්ටන් මල්ලී උඹ හිතන්නේ මම බේබද්දෙක් කියලාද? මම මේ නඩුව ඉක්මණටම ඉවර කරගන්න ඕනේ. අපේ පෙරකදෝරු මහත්තයා කිව්වා මේක වැඩිදුර අරගෙන යන්නේ නැතිව වන්දියක් දීලා ඉවර කරගන්න ඇහැකි වෙයි කියලා.”
“කොච්චර විතර වන්දියක්ද? ඉතිං අයියාට සල්ලි තියෙනවාද වන්දි ගෙවන්න?”
“එහෙමයි කියලා ගාණක් කිව්වේ නෑ. කොහොමටත් මේ නඩුවට වියඳම් කරන්නත් සල්ලි හිඟ පාඩු තියෙන එකේ මම හිතන් ඉන්නේ මේ ගෙයයි ඉඩමයි සැමුවෙල් මුදලාලිට උකස් කරන්න.”
“ජයවීර අයියේ ඔයාට පිස්සුද? ඔයා හිතනවාද සැමුවෙල් මුදලාලිගෙන් ආයේමත් උකස ඇරවන්න පුළුවන් වෙයි කියලා.”
“ඇයි මිල්ටන් එහෙම ඇහැව්වේ?”
“ඔය මනුස්සයා උකස් ගත්තුවා කවදාවත් බේරන්න දෙන්නේ නැතිව සින්න කරගන්නවා කියලා මිනිස්සු නම් කියන්නේ.”
“එහෙම එයාට කරන්න පුළුවන්ද? එයාට සල්ලි බේරනවා නම් උකස ඇරවන්නේ නැතිව ඉන්න බෑනේ. මම කොහොම හරි මේ උකස බේරනවා.”
“දැන් තමාලි අක්කා දන්නවාද අයියා ණය වෙලා ඉන්නේ කියලා?”
“පිස්සුද බං? හැමදේම ගෑණීත් එක්ක කියන්නේ කවුද? උඹ මේ ගැන තමාලිට එහෙම කියන්න යන්න එපා.”
ජයවීර මුළුතැන්ගෙය පැත්ත බලා මිල්ටන්ට රහසින් මෙන් කීය. මිල්ටන්ට ජයවීර අයියා ගැන ඇතිවූයේ විශාල කළකිරිමකි. තමා වැටී සිටින වලෙන් නැඟි සිටීමක් ගැන නොසොයා තව තවත් ණය වෙමින්ද, ගෙවල් දොරවල් උකසට තබමින් පාටී දමන්නේ ඇයි දැයි සිතාගත නොහැකිවීය.
* * * * *
ජයවීර උපයන ලබන සුළු මුදල නඩුවට වියදම් කරන්නට සිදුවීමෙන් නිවසේ අගහිඟකම් වැඩිවූවත් ඔහු දිනපතා මත්පැන් පානය කිරීම අත් හැර දැමුවේ නැත. තමන් අතට ලැබෙන සුළු මුදලෙන් කෙසේ හෝ ජීවත්වන්නට තමාලි බොහෝ කැපවීම් කළා ය. අවුරුද්දක් පමණ ඇදි ඇදී තිබු නඩුවේ අවසානය ළඟාවුයේය. මියගිය ළමයාගේ දෙමව්පියන් වන්දියකට අකමැතිවුවත් පසුව කැමතිවුයේ නඩුව දිගින් දිගටම කල්යමින් ඇදෙනු දුටු පසුවය. එහෙත් ඔවුන් ඉල්ලු වන්දි මුදල ජයවීරට කිසිසෙයිත් ගෙවාගත නොහැකි වු මුදලක්ම වූ නීසා වන්දියක් ගෙවිමෙන් සමථයකට පත් කරගැනිමට තිබු අවස්ථාව ගිලිහී ගියේය.
නඩුවේ තීන්දුව දෙන දිනය ළඟාවිය. ජයවීර තමාලිත් සමඟින් උසාවියට පැමිණියේ සුළු දඬුවමකින් නඩුව අවසන් වේයැයි සිතමින්ය. උසාවියට පැමිණ උසාවි භූමියේ රැඳී සිටිය මිල්ටන් ඔවුන්ව හමුවිය. නඩුවේ ජයවීරගේ අවාසියට හේතුවු කරුණු වූයේ එදින ඔහු අධික ලෙස මත්පැන් පානය කර බීමත්ව රිය පැදවීම හා පාර මාරුවීමේ කහ ඉර මත පාසල් සිසුවෙකු හප්පා මරණයට පත් කිරිමත් රජයේ දේපල වලට හානි සිදු කිරීම හා අනතුරක් වලක්වා නොගැනීමත්ය. එම කරුණු වලට අනුව පහළගෙදර ජයවීර යන අය වැරදි කරු බව උසාවියෙන් තීන්දු කරන ලදී. ජයවීර විසින් කරණ ලද වැරදි වලට මාස දහඅටක සිර දඬුවමක් හා මිය ගිය ළමයාගේ පාර්ෂවයන්ට රුපියල් පනස්දහසක වන්දි මුදලක් ගෙවීමටද නියම විය. එම වන්දිය නොගෙවන්නේ නම් තවත් මාස හයක සිරදඬුවමක් ද පනවන බව සඳහන් කළේය. නඩුවේ තීන්දුව උසාවි ශාලාව සිසාරා යන පරිදි තෝල්කයා කියවද්දී එය තමාලිගේ දෙසවනට ඇසුනේ සිහිනයකින් යමක් කොඳුරන්නාක් මෙන්ය. තීන්දුවේ ප්‍රකාශය ඇගේ දෙසවන් තුළින් ගමන් කර හදවත පෙලාදැම්මේ ගිනියම් වු යවුලක් කිදා බසින්නාක් සේය. විත්ති කුඩුවේ සිටි ජයවීර තම පහතට නැඹුරු කරගත් හිස නොඋසවාම සිටිනු තමාලිගේ කඳුළු පිරුණු දැසට දිස්වීය.
“අනේ මිල්ටන් මල්ලියේ මට මෙතන ඉන්න බෑ.”
ඇය රහසින් මෙන් මිල්ටන්ට පැවසීය.
“ඇයි අක්කේ? ”
“මට මෙතන රස්නෙට හුස්ම ගන්න බෑ වගේ. අපි එළියට යමුද?”
උසාවි මිදුලට බැස ගත්තද කිසිදු වචනයක් වත් නොදොඩා නිහඬව සිටින්නට වූයේ ඔවුන්ගේ සිතේ ඇතිව තිබූ කැළඹිල්ල නිසාවෙනි.
“අක්කේ මෙතන ඉන්න බෑ අව්වයි නේද? අන්න අතන අඹ ගහයට බංකුවෙන් වාඩිගන්න.”
තමාලි මිල්ටන් පෙන්නූ සිමෙන්ති බංකුවේ වාඩිගත්තාය.
“අනේ මට අර තීන්දුව දුන්න වෙලේ පටන් හුස්ම හිරවෙන්න ගත්තා. ඒක පොඞ්ඩක් අඩුවුනේ දැන් තමයි.”
ඈ උඩු තොලේ හා බෙල්ල පුරා නැග සිටි දහඩිය බිඳු සාරි පොටින් පිසදාගත්තා ය.
“අක්කට අමාරුනං අපි ඩොක්ට කෙනෙකුටවත් පෙන්නමුද?”
“නෑ ඕනේ නෑ. දැන් හරි. ඒත් මම මේ කල්පනා කලේ දැන් මොකද කරන්නේ කියලයි.”
“ඒක තමයි අක්කේ මමත් කල්පනා කලේ. අපි හීනෙකින්වත් හිතුවේ නැති තීන්දුවක්නේ දුන්නේ.”
“ඒවුනාට අවුරුදු එකහාමාරකට හිරේ යවයි කියලානම් මම හිතුවේ නෑ.”
“මේ වන්දිය කොහොමද ගෙවන්නේ?”
“එකත් ලොකු ප්‍රශ්නයක් තමයි. නොගෙව්වෝතිං තවත් හයමාසයකින් දික්වෙනවා.”
“එච්චර ලොකු ගාණක් කොහොම හොයාගන්නද?”
“අපි පොඞ්ඩක් ඉදලා පෙරකදෝරු මහත්තයාගෙන් අහලාම අනෙක් වැඩ ටික දැන ගමු.”
සිල්වා නීතිඥ මහතා එළියට පැමිණෙන තෙක් ගැඹුරු නිඟඩතාවයක ගිලුනු ඔවුන් දෙදෙනාම කල්පනා කරන්ට වූයේ ඒසා විශාල වන්දි මුදල සොයාගැනිම කෙරහිය. කළු කබාය වැලිමිට අසළ රඳවාගත් සිල්වා පෙරකදෝරු මහතා අනෙක් අතේ ෆයිල් කවර පිරවූ හම් බෑගය රැගෙන වටපිට බලමින් තමාලිලාව සොයන්නට විය.
“අන්න පෙරකදෝරු මහත්තයා.”
මිල්ටන් තමාලිවත් කැටුව ඔහු අසළට ළඟාවිය.
“වෙරි සොරි මිසිස් ජයවීර. මට කරන්න පුළුවන් උපරිම කළා. මේ තරමින් හරි තීන්දුව ලැබුනේ ඒ නිසයි.”
“ඒත් මහත්තයෝ අපිනම් හිතුවේ නෑ ජයවීර අයියාව අවුරුද්දකටවත් යවයි කියලා.”
“පිස්සුද? බීලා හිටියා කියලා නිකම්ම ඔප්පුවෙලා තියෙද්දි.”
“අපිට ඔය කියන වන්දිය ගෙවන්න සල්ලියභාගේ නෑනේ. දැන් අපි මේකට මොකද කරන්නේ?”
තමාලි බැගෑපත් ස්වරයෙන් ඇසුවාය.
“දැන් කරන්න පුළුවන් ඇපිල් එකක් දාන එකයි.”
“ඇපිල් නොදා වන්දි මුදල අඩුකරගන්න බැරිද?”
“එහෙම කරන්න බෑ. දැන් නඩුවේ තීන්දුව දීලා අහවරයිනේ.”
“ඇපිල් කරනවා කියන්නේ මොකක්ද?”
මෙතෙක් වේලාවක් නිහඬව මිල්ටන් හා නීතිඥ මහතා අතර සංවාදය අසා සිටි තමාලි පැනයක් කතාව මැද්දට එකතුකළාය.
“ආයෙත් අපි අභියාචනයක් ඉදිරිපත් කරනවා මේ නඩුවේ තීන්දුව ගැන සළකලා බලන්නය කියලා.”
“එතකොට ආයෙමත් නඩු කියන්න වෙයි නේද?”
“ඔව් එහෙම තමයි ක්‍රමය.”
“අනේ මහත්තයා මේ නඩුවටත් වියදම් කලෙත් හරිම අමාරුවෙන්. ආයෙමත් නඩු කියන්න වියදම් කරන්න විදිහක් නෑ වෙනින් ක්‍රමයක් නැද්ද? ”
“වෙන ක්‍රමයක් නම් තියෙන්නේ හිරේ ගිය මිනිහා නිදහස් වෙනකම් බලාගෙන ඉන්න එකයි. වියදම් නොකර කොහොමද නඩු කියන්නේ? ඇපිල් එකක් දානවනම් මාව ඇවිත් හම්බවෙනවා.”
තමාලිගේ පැනයෙන් කෝපයට පත්වූ සිල්වා ඈ දෙස ඔරවා බලා එතැනින් පිටව ගියේය. විපිළිසරවූ තමාලි පිටව යන ඔහු දෙස බලා ඉන්නට විය.
“හරියට මූ මුලදි කතාකලේ නඩුව දින්නලා දෙනවා වාගෙයි. උසාවියෙන් දෙන්න පුළුවන් උපරිම දඩුවම් දීලත් මේකා කියන්නේ එයා නිසා අඩුවෙන් දුන්නා කියලා. තව ඇපිල් දාන්නත් කතා කරනවා.”
ඔහු තම කේන්තිය හා ආවේගය පිට කළේය. කෛරාටික නීතිඥයෙකුට හසුව නිකරුනේ මුදල් වියදම් කළාදෝ යැයි මිල්ටන් ට සිතුණි.
“මල්ලි දැන් මොකද කරන්නේ අපි ඇපිල් එකක් දාමුද?”
“කොහේ තියෙන සල්ලිද අක්කේ ආයෙත් නඩු කියන්න. බැරිවෙලාවත් ඒ නඩුවෙනුත් අර තීන්දුව දුන්නොත් එහෙම අපි වියදම් කරපු සල්ලිත් අපරාදේ නේද? අනික මූ වාගේ කපටි කෛරාටිකයෙක් එක්ක ආපහු නඩුවට යන එක අපිට අවාසියි.”
“එහෙම මුල් නඩු තීන්දුවම දෙනවාද?”
“සමහරවිට ඒකම තීන්දු කරන්න පුළුවනි. එදා බස්එක හැප්පුනු වේලාවේදි පොලිසියෙන් අයියා බීලද ඉන්නේ කියලා බැලුමක් පිම්බලා බැලුවා. එකෙන්ම ඔප්පුවුනානේ අයියා ඉන්නේ බීලා කියලා. ඒ නිසා කොහොමටත් නඩුව අපිට අවාසියටමයි තියෙන්නේ.”
යළිත් දැඩි කල්පනාවකට වැටුනු තමාලි ජයවීරව බේරාගන්නේ කෙලෙසකදැයි සිතන්නට විය.
“දැන් මොකද අක්කේ කරන්නේ? අප ජයවීර අයියා ගෙනියනකම් ඉදලා යමු නේද?”
“අනේ මල්ලියේ මට මේ ගැන හිතනකොටත් ඔළුව තොන්තුයි වාගේ.”
“අක්කා කලබල නොවි ඉන්නකෝ. මම මේ ගැන කල්පනා කරලා බලන්නම්.”
“අපිට බැරිද ගෙදර උකසට තියලා සල්ලි ටිකක් හොයාගන්න? වන්දියවත් ගෙවලා දාන්න පුළුවන්වුනොත්.”
“උකස් තියන්න? අක්කාට පිස්සුද? අක්කා නොදන්නවාට ජයවීර අයියා දැනටමත් ගෙදර උකස් කරලා හමාරයි.”
“කා... කාටද?”
“වෙන කාටද ඉතිං සැමුවෙල් මුදලාලිට මිසක්.”
“බොරු කියන්න එපා මල්ලියේ. ජයවීර එහෙම කරයිද මටත් නොකියා?”
“දුවගේ කොටහළු මඟුලට වියදම් කළෙත් එයා සැමුවෙල් මුදලාලිගෙන් ණයට අරගත්තු සල්ලිවලින්. මතකද එදා මම එහෙට ආපු දවස? එදා ජයවීර අයියා මට ඒ ගැන කිව්වා.”
“බලන්න මල්ලියේ මේ මනුස්සයා කරන වැඩ. මේ විත්තියක් දන්නවානම් මම මඟුලත් සාරෙට ගන්න දෙන්නේ නෑ.”
“මමත් බැලුවා මෙච්චර වියදම් කරන්න ජයවීර අයියාට සල්ලි කොහෙන්ද කියලාත්.”
“මමත් අකමැතිවූනා. මේක එයාගේ කැමැත්තනේ කියලා පස්සේ ඉඩ දුන්නා. එත් මෙහෙම වැඩක් කරයි කියලා දන්නවානම් මම කීයකටවත් මෙයාට ජෝගි නටන්න දෙන්නේ නෑ.”
ඇය තම සිතේ බුරබුරා නැගෙන කේන්තිය මුසු ආවේගයින්ව පාලනය කරගත්තා ය. එහෙත් එම පිඩනය රඳවා ගැනීමට දරණ උත්සාහයෙන් හිස පුපුරායන තරම් කැක්කුමකින් පෙලුනු ලැබීය. තමාලි වටා මුළු පෘථිවි තලයම භ්‍රමණය වන්නාක් මෙන් දැනෙන්නට පටන්ගති.
“මල්ලි මට දැන්නම් මෙතන ඉන්න බෑ හරිම පිපාසයි අපි යමුද?”
“ඇයි ජයවීර අයියා ගෙනියනකම් ඉන්නේ නැතිද?”
“මට ඔය මිනිහාගේ මුණ බලන්නත් එපාවුනා. එයා මේ කරලා තියෙන දේ ගැන මතක් වෙනකොටත් එන්නේ සුළුපටු කේන්තියක් නෙමෙයි.”
ඇය දෑසට උනා ආ කඳුළු ලේන්සුවෙන් පිසදාගනිමින් කීවා ය.
“අක්කා දැන් ඒක ගැන හිතන්න එපා.”
“අනේ අපි යමුද මල්ලි. තවත් මෙතන රැඳිලා ඉන්න බෑ. මගේ ඔළුවත් කැරකෙනවා මුළු ඇගටම පණ නෑ වගේ.”
“ඇයි අක්කාට කලන්තයක්වද්ද? උදේට කාලා ආවේ නැද්ද?”
“කාලා ආවේ ඒත් මට කැරකිල්ල වාගේ. කොහෙන් හරි වතුර ටිකක් බොන්න ඕනේ.”
“අතන තියෙන පෙට්ටි කඩෙන් බීම බෝතලයක් වත් බොමු. අක්කාට යන්න පුලුවන්ද?”
උසාවි බිමෙන් පිටතට පැමිණි ඔවුන් පාරෙන් එහා පැත්තට මාරුවෙන්නට ඇවිදයන්නට විය. මඳ දුරක් ඇවිදයද්දී දෑසම බොඳ කරමින් හිස බමන්නට ගත්තායින් දෙපා වාරු නැතිව යන්නාක් මෙන් තමාලිට දැනුනි. ඈ වහාම මිල්ටන්ගේ අතකින් අල්ලාගෙන ඔහුගේ ඇගට වාරුවූවාය. තමාලිගේ කරට ඉහලින් අතක් දමා ඈ වත්තන් කරගත් ඔහු පාරෙන් එහා පැත්තේවූ පෙට්ටි කඩයට ගොඩවිය. මේ අතරතුරේදී සිරකරුවන් රැගත් කළු පැහැති බන්ධනාගාර බස් රථය උසාවි භූමියෙන් පිටව යාමට සැරසුණි. සිරකරුවන් අතරින් ජනේලයක් අසළටවන්නට අසුනක වාඩීගත් ජයවීර බස් රියේ දැල්ගැසු කවුළුවෙන් උසාවිභූමිය සිසාරා දෑස් දිවැව්වේ තමාලිගේ රුව අවසන් වතාවටත් දැක ගැනීමේ අටියෙනි. බස් රිය වටා රැඳීහුන් පිරිස අතර තමාලි හෝ මිල්ටන් නොසිටි බැවින් ඔහුගේ සිත නොසන්සුන් බවකින් පිරීයන්නට විය. ගොරහැඬි ශබ්දයක් නගමින් පණගැන්වුනු බසය හිමිහිට ඉදිරියට ඇදුණි. උසාවි ගේට්ටුවෙන් ප්‍රධාන පාරට හැරවීමට බසය මඳකට නතර විය. ඒ ඇසිල්ලෙන් කවුළුවේ දැල් අතරින් ජයවීරගේ දෑසට මාර්ගයෙන් අනෙක් පසට මිල්ටන්ට තුරුලුව ගමන් ගන්නා තමාලිව අසුවිය. එන්ජිම සැර දමා ප්‍රධාන පාරේ ඇදෙද්දී ජයවීර දුටු දර්ශනයෙන් ඇතිවූ ආවේගශීලි කේන්තිය ඔහුගේ සිතතුලට ගිනි අවුලවන රළු පවනක් මෙන් විත් හදවත තලා වෙළා ගත්තේය.
තමාලිට කුමක් සිදුවේද? මතුසම්බන්ධයි..........
මෙම නවකතාවේ වර්තමානයේ සිදුවන සිදුවිම් දේවල් කළු පාටින් හා අතිතාවර්ජනා කොටස් නිල් පැහැයෙන් දක්වා ඇත.
සතුනට තිරිසන්
ReplyDeleteනොසමයි මිනිසුන්
ගොඩ වැඩි කරමින්
වනසයි ක්‍රමයෙන්
සම්පුර්ණයෙන්ම ඇත්ත... ස්තුතියි
Deleteකතාව ලස්සනට ගලාගෙන යනවා....
ReplyDeleteස්තුතියි ඔබට
Deleteහ්ම්ම්... ලොකු බරක් දැණුනා පපුවට. මනුෂ්‍ය ජීවිත...
ReplyDeleteබරක් දැනුනා නම් කතාව තරමක් හෝ සාර්ථකයි. ස්තුතියි ඩ්‍රැකි
Delete++++++++
ReplyDeleteThank you
Deleteඇවිල්ල මරයි දැන් ගෑනිව
ReplyDelete