පළිගු කිරිල්ලී - විසි එක්වන කොටස

 

                       රෑනට පිටව යන ළමුන්ට යන්නට ඉඩ හැර වෙන්ව පාරට ආ ඈ සුපුරුදු බස් නැවතුම දෙසට ඇවිද ආවේ විජිතගේ රුව දැකිනා බලාපොරොත්තුවෙනි. ඈත තියාම බස් නැවතුම දෙසට තම නෙතු යොමුකරවාගෙන ආ බැවින් ඔහු එහි සිටිනා බව දැක ගත්තා ය. විජිතගේ කඩවසම් රූපකාය දුටු විගසින් තම හදවත කොනක ඇතිවූ සියුම් මිහිරක් මුළු සියොලඟම කිතිකවාගෙන යනු දැනිණ. ඉන්දිරා එන පෙරමඟ දෙස බලමින් සිටි විජිතට ඇගේ රුව පාරේ ඈතින් දර්ශනය වෙද්දී මුවට නැඟුනු සිනහාවකින් ආලෝකමත් විය. විජිතගේ දැසට තම දෑස යාවූ විගසින් තිගැස්සුනු ඈ බිමට නැඹුරු කරගත් හිස යළි එසෙව්වේ බස් නැවතුමත් පසුකළ පසුවය. 

“කොහේද මේ නොදැක්කා වාගේ යන්නේ.”

පිටු පසින් පැමිණි ඔහු ඇසීය.    

“මෙතන කතා කරන්න පුළුවනිද? ඒකයි මම බස් හොල්ට් එක පහුකරගෙන ගියේ.”

“අයියෝ මම හිතුවේ ඔයා මාත් එක්ක තරහා වෙලා කියලා.”

“මං මොකටද තරහා ගන්නේ?”

විජිතගේ සිතට වැඩි ජවයක් ලබාදීමට ඉන්දිරාගේ වදන් සමත්විනි.

“මෙතන කතා කරන්න බැරිනම් අපි කොහේට හරි ගිහිල්ලා මොනවා හරි බොන ගමන් කතා කරමු.”

“බෑ අයියේ , දන්නවානේ මට තියෙන ප්‍රශ්න අනික පරක්කුවෙන්නේ නැතිව ගෙදර යන්න ඕනේ. අපි යනින් ගමන් කතා කරමු.”

“ඔව් ඒකත් හොඳයි.”

ඉන්දිරාත් විජිතත් අතර නිහැඬියාවක් හටගත් නිසාවෙන් ඔවුන් මුනිවත රකිමින් ඉදිරියට පියවර නැඟුහ. ඉන්දිරා කතා නොකරන්නේ ඈගේ වූ කුලෑටිකම නිසා බව අවබෝද කරගත් විජිත නිහැඬියාව බිඳ හෙලමින් කතා කරන්නට විණි. 

“මම හිතුවේ අද එන්නේ නැතිව ඇති කියලා.”

“නෑ ටිකක් විතර පරක්කුවුනා. තව ළමයෙක් ගෙන් ටියුට් එකක් ඉල්ල ගන්න ගියා.”

ඉන්දිරා විජිත හමුවන බලාපොරොත්තුවෙන් ප්‍රමාදවූ බවක් නොකීවා ය.

“කෝ සුදු නැන්දාට ලිව්වේ නැද්ද?”

“ලිව්වා.”

“අනිත් ලියුම බැලුවාද?”

විජිතට අගල් කිහිපයක් පසු පසින් සෙමින් ආ ඉන්දිරාගේ දෙකපුල් ලැජ්ජාවෙන් රතුවෙනවා ඈ දෙස හැරී බැලූ ඔහුගේ නෙතට අසුවිය. බිම බලාගත් ඈ නිහඬව ඔහු පසුපසින් ඇවිද එන්නට විය. 

“මගේ ලියුම බැලුවාද?”

“බැලුවා.” 

“ඉතිං උත්තරයක් ලිව්වාද?”

“අනේ මන්දා අයියේ. මට ඔව්වා තේරෙන්නේ නෑ. මම තාම ඉගෙන ගන්න ළමයෙක්.”

“ඒක මම දන්නවා. එත් ඉගෙනිමට අපේ ආදරය බාධාවක් වෙන්න දෙන්නේ නැතිව කරමු.”

“අයියා දන්නවානේ අපේ ගෙවල්වල ප්‍රශ්න. පස්සෙන් පහු සුදු නැන්දාගෙන් බැනුම් අහන්නත් සිද්ද වෙයිද මන්දා.”

“ඔයා බය නැතිව ඉන්න. කෝ සුදු නැන්දාට ලිව්ව ලියුම ගෙනාවද?”

“ඔව්, මෙන්න.”

ඇය තම බෑගයේ කුඩා සාක්කුවක් හැර ඉන් එළියට ගත් ලියුම් කවරයක් ඔහු අතට පත් කළාය.

“මගේ ලියුමට උත්තරේ කෝ?”

“ඒකත් එතනම ඇති.”

“හරි ෂොක් තව ටිකෙන් ලියුම සුදු නැන්දා අතට ගිහිල්ලා දෙනවා.”

බිමට නැඹුරු කරගත් ඇයගේ වත පුරා සිහින් සිනා රැල්ලකින් ඒකාලෝක වනවා ඔහු දුටුවේය. විජිත තම ගමනේ වේගය අඬාල කරමින් ඉන්දිරා අසළට ළංවීය. විජිතගේ දකුණු පැත්තේ ගමන් කළ ඉන්දිරාගේ වම් බාහුව ඔහුගේ සිරුරේ යන්තමින් ස්පර්ෂ විණි. 

“කෝ අයියාගේ වෑන් එක ?”

“ඒක මෙතනට අරන්න එන්න බෑනේ. මම අර පැත්තේ පාක් කළා.”

“අයියා දැන් යන්න. මට දිගටම ඔයත් එක්ක කතා කර කර යන්න බෑනේ.”

“ඔයා ඔතන ඉන්න. මම ටක්ගාලා වෑන් එක අරන් ඇවිත් ගේ ගාවින් බස්සන්නම්.”

“අපෝ එකනම් කරන්න එපා. මේ කතා කරන ටිකත් නැති කරගන්නයි වෙන්නේ.”

“එහෙනම් නංගි පරිස්සමින් යන්න.”

ඔහු යාන්තමින් ඇගේ සිනිඳු අත්ලෙන් අල්ලාගනිමින් පැවසුවේය. සිරුර පුරා දිව ගිය විදුලි සැරයක්වන් නුහුරු හැඟීම් සමුදායක් ඉන්දිරාගේ ගත පුරා දිවගියේ සියලු සංවේදයන් කුල්මත් කරවමිනි. ඉන්දිරා හිස සෙලවා නොකැමැත්තෙන්වූවත් ඉදිරියට ඇඳුණා ය. ආපසු හැරුනු විජිත උඩු සාක්කුවේ බහාලූ ලියුම් කවරය එළියට ගෙන ඒ දෙස බලා යළිත් සාක්කුවට දමාගත්තේය. වෑන් රථයට ගොඩවූ වහාම ඇගේ ලිපි කවරය කඩා දමා සුදු නැන්දාට ලියූ ලිපියත් ඉන්දිරාගේ ලිපියත් වෙන්කරගත්තේ නොවසිල්ලෙනි. 

බීමතින් නිවසට ආ ජයවීර මේසයේ බෙදා තිබූ කෑම පිඟාන හැර බැලීය. 

“ඉන්දිරා මේවාද ඉව්වේ? මේවා කන්න පුළුවනිද?”

තාත්තාගේ ගෝරණාඩුවෙන් තිගැස්සීගිය ඕ නිහඬව බලා සිටියා ය. කෑම පිඟාන වසා දැමූ ඔහු ඉන්දිරාට බැන වදින්නට පටන්ගති.

“දැන් කෑමක්වත් හරියට හදන්නේ නෑ. පන්ති යනවා කියලා යනවා කොහේ දීපංකරේ යනවද දන්නේ නෑ. උඹට මීට පස්සේ හරියට කෑම ටිකවත් හදන්න බැරි නම් ඔය ඉගෙනිල්ලත් නවත්තලා දාන්න ඕනේ.”

තාත්තාගේ බැන වැදිම් ඉන්දිරා ඉවසා සිටියේ තම කෝපය මුසු ආවේගයන් ස්වයං පාලනයකට නතුකරවාලමින්ය.

“ගෑනුන්ට මොන ඉගෙන ගැනිලිද. ගෙදර fදාරේ වැඩ පලක් කරන්න ඉගෙන ගන්නවා මිසෙක. උඹත් මේ සැරේ විභාගෙන් පස්සේ ගෙදර නතර වෙන්න ඕනේ.”

 එහෙත් තම සීමා පවුරු බිදගෙන එන කෝපය නතරකරවා ගන්නට ඇයට මෙවර නොහැකිවුණි. 

 “තාත්තේ කන්න බොන්න හදන්න මේ ගෙදර උයන්න තියෙන්නේ මොනවාද? තියෙන දේ තමයි මම මේ පුළුවන් හැටියට හැදුවේ.”

“උඹ මාත් එක්ක කට කියවගෙන එන්න හදන්න එපා.”

 “මොනවාද අපිට මෙහේ දුන්නේ? කන්නත් නෑ නිදාගන්නත් නෑ මේවා ගෙවල්ද? අම්මා දන්නවා නම් අපි මෙහේ විඳින දුක. අපිට අපේ පාඩුවේ එහේ ඉන්න නොදී මෙහේ ගෙනාවා.”

“පර බැල්ලී තෝ අම්මාවාගේ රැස්පට් මටත් දාන්න ආවාද? ඒවට එන්න එපා. උඹ දන්නේ නෑ මේ ජයවීර කවුද කියලා.” 

ඔහු හිඳගෙන සිටි කෑම මේසයේ පුටුව පසෙකට තල්ලුකරවමින් නැගිටින්නට තැනුවේය. එහෙත් බමන මතින් සිටි ඔහුට එකවර වාරුගෙන සිටගැනීමට නොහැකිව විසිව ගොස් යළිත් එම පුටුවේම හින්දුණි. වැද්දුම් ඇණ බුරුල්ව ගිය අබලන් කබල් පුටුව කිරි කිරි හඬකින් තම අඳෝනාව පිටකරවාලමින් ඔහුගේ බර දරාගත්තේය. 

“තොට දෙනවා පට්ට බැල්ලී කන පුපුරන්න.” 

යළිත් වාරු ගෙන සිටගත් ඔහු ඇයගේ කම්මුල හරහා අතුල් පහරක් ගැසීය. කිස්ගාමින් ඇදී ආ අතුල් පහරේ සැර අගේ හිස මුදුනෙන් පිටකරවාලන්නට වූයේ ඉන්දිරාගේ කෝපය තවත් තීව්‍රර කරමිණි. 

“තව එක පාරක් හරි අත ඉස්සුවොත් තාත්තා කියලා බලන්නේ නෑ මම යනවා පොලීසි.”

“හහ් පොලීසි. පලයන් පොලීසි ගිහිල්ලා කරයි මට.”

“ඔව් මම යනවා තමයි, ගිහිල්ලා කරපු කියපු ඔක්කෝම කියනවා.”

ඉන්දිරාගේ ගිනි සැර විහිදුවන වඳන් පෙළත් දවාහළුකරවනා සුළු දෑසත් දෙසත් බැලූ ජයවීර තිගැස්සී ගියේය. තම කෝපය පිට කරවාලන්නට මෙන් පුටු කබලට පයින් ඇන්නායින් එය විසීව ගොස් බිම ඇද වැටුනේ වටයක් ද කැරකීගෙනය. දෙපයට වාරුගත් ඔහු නිවසින් පිටව ගියේ දොරද මහඬින් වසා දමමිණි. මෙතෙක් සිඳුවූයේ කුමක් දැයි සිතාගත නොහැකිවූ කෝලිත ඉන්දිරා දෙස විසල් කරගත් නෙතෙන් බලා සිටින්නට විය. කෝපාග්නියෙන් ඇවිළුණු සිතෙන් හටගත් කඳුළු කැට වරුසාවක් දෙකම්මුල් තෙමාලමින් ඇදවැටෙද්දී ඇය තම කෝපය පාලනය කරගන්නට උත්සාහ කළා ය. තාත්තාගේ බත් පත මේසය මත එලෙසම තිබෙන්නට හැර කාමරයේ මුල්ලක තිබූ පැදුරක් බිමට එලා ගත් ඕ නිදාගන්නට සැරසුණි. 

තාත්තාගේ තාඩන පීඩන වලට ලක්වෙමින් ගෙවන දුක්ඛිත දිවියට යම් තරමකට හෝ අස්වැසිල්ලක් ලබාදීමට විජිතගේ ආදරය සමත්වෙතැයි ඈට සිතුණි. තාත්තාගේ බේබදුකමත් සල්ලාලකමත් නිසා ඉන්දිරාට රත්නපුරේ ගෙදර විසීම පවා නීරස වෙමින් පැවතුන අවදියක විජිතව මුණ ගැසීම ඉඩෝරයට හසුව කේඩෑරි ගැසුණ පැළයකට ලැබූ දියපොදක් සේ නැවුම් අශ්වාදයන් පණ නල ගසා අවදිවීමක් විය. 

ඊළඟ අඟහරුවාදා දිනයේදී විජිත සුපුරුදු බස්නැවතුම අසලට වී සිටියේ ඉන්දිරා පැමිණෙන තුරුය. ඔහු එතැයි බලාපොරොත්තුවූ ඉන්දිරාද පන්තියේ ළමුන් පිටව යනතෙක් මඳක් රැඳී සිට ගොළුබෙලි ගමනින් බස් නැවතුම දෙසට ඇවිද ආවා ය. ඇයගේ නෙතු දක්නට ආශා කළ එම රුව බස් නැවතුමට මඳක් එහාට වෙන්නට සිටිනවා දුටුවා ය. 

“ඇයි පරක්කුවුනේ? අදත් ටියුට් එකක් ඉල්ල ගන්න නැවතුනාද?”

“නෑ, විජිත අයියා ඇවිල්ලා ඇති කියලා හිතුන නිසා.”

“ඇයි, මම එනවාට අකමැතිද? ඒකද මඟ අරින්න හදන්නේ?”

සෙමෙන් සෙමෙන් ඇවිද ගිය ගමන එකවර නතර කර ඉන්දිරා දෙසට හැරුනු විජිත ඇසුවේය. 

“නෑ අයියෝ, මම පන්තියේ ළමයි එක්ක ආවොත් කොහොමද කතා කරන්නේ? අනික ළමයි ඔක්කෝම දැන ගනියිනේ.”

ඇගෙන් ලද ප්‍රතිපිළිතුරක් සමඟින් විජිතට ලැජ්ජාවක් සිත තුළ හට ගත්තේ තමන් ඉන්දිරාගෙන් අසනා ලද්දේ මෝඩ පැනයක් බව අවබෝධවීමෙන්ය. ඇය තමන්ටත් වඩා කල්පනාකාරිව සිතාබලා කටයුතු කර ඇතැයි පසක්විය. 

“ළමයි යනකම් ටිකක් පරක්කුවෙලා ආවේ ඒකයි.”

“ඔව් ඒක හොඳයි.”

“ඔයා සුදු නැන්දාට ලියුම දුන්නාද?”

“ඔව්. එදාම දුන්නා. ඇයි?”

“නෑ සුදු නැන්දා ඇහැව්වේ නැද්ද එයාගේ ලියුමට උත්තර මෙච්චර ඉක්මනට හැරෙන තැපැලෙන් ආවේ කොහොමද කියලා?” 

ඉන්දිරා කට කොනකට සිනාවක් නගා ගනිමින් ඇසුවා ය.

“අපොයි බය වෙන්න එපා මම කියලානේ තියෙන්නේ ඔයාව මම නිතරම දකිනවා කියලා. අනික මට සුදු නැන්දා කියලා තියෙන්නේ ඔයා ගැන පොඞ්ඩක් සොයලා බලලා සෝදිසියෙන් ඉන්නය කියලා.”

“අපෝ හරි මිනිහෙක්ටනේ වැඬේ බාර දීලා තියෙන්නේ.”

“ඇයි මම නරක මිනිහෙක් ද?”

“අන්න ඒක තමයි වැඬේ. මම දන්නේ කොහොමද ඔයා හොඳ ද නරකද කියලා.”

“එහෙමනම් නරක මිනිස්සු එක්ක කතා කරන්න එපා.”

ඔහු බොරු නොමනාපයක් පෙන්වා ඇය තනිකර ඉදිරියට ඇවිද යන්නට විය. පසුපසින් දිව ආ ඉන්දිරා ඔහුගේ බාහුවෙන් අල්ලා නතර කළා ය.

“අනේ අයියේ මම ඔයාට තරහා යන්න දෙයක් කිව්වේ නෑනේ.”

ඇය සිහින් හඬින් පැවසීය. ඔහු කඳුලින් බරවුනු ඇගේ දෑස් දෙස බැලීය. 

 “මේ මෙතන නම් අඬන්න හදන්න එපා. මිනිස්සුත් බල බලා යනවා.”

බරව ගිය නාසය අත්ලේ ගුලිවුනු ලේන්සුපොඩියෙන් පිසදාගත් පසු ඇය කලබලෙන් මෙන් වට පිට බැලුවා ය. 

“ඉතිං ඔයානේ මාව අඬවන්න හදන්නේ. අනේ මෙතනිං ඉක්මනට යන්නත් ඕනේ.”

“අදවත් මට ඔයා එක්ක ටිකක් කතා කරන්නවත් බැරිද?”

“අපි වෙනින් දවසක කතා කරමු.”

“ඔයාට බැරිද එක දවසක් පන්ති නොගිහින් එන්න?”

“අනේ පන්ති නොගිහින් කොහොමද?”

“එහෙනම් ඔයා ගෙදර යන්න.”

ඔහු තරමක නොරිස්සුමක් සහිතව කිවේය. ඇයට ඔහුගේ ක්ෂණික වෙනස තේරුණ තමුත් එය වටහා ගැන්මට අපොසත් විය. විජිත ආපහු හැරී තම වෑන් රථය නවතා තිබෙන ඉසව්ව වෙත ගමන් කළේ ඉක්මන් ගමනෙනි. වෙනදා මෙන් පරිස්සමින් යන්න යැයි දයාබරිතව පවසන ඔහු එකපාරටම කේන්තියක් ගෙන පිටව යන අයුරු දෑසට උනා ආ කඳුළු අතරින් ඈ බලා සිටියා ය. නිවසට එනතෙක් තම වේඳනාව සිතේ තද කරන් ආ ඉන්දිරා දුක පිටව යන්නට හඬා වැලපෙන්නට විය. එදින නිවසේ වැඩ පලක්වත් හරි හැටි කරන්න හිත් නොදුන් නිසා නොකා නොබීම ඈ නින්දට වැටුනා ය.

“මොකෝ බං? ඇයි මේ අසනීපයක්වත්ද?”

“නෑ. ඇයි?”

පසුදින පාසලේදී ඉන්දිරා දුටු චමිලා ඇසුවා ය. ඉන්දිරා සිතේවූ දුක හංගාගෙන වියලුනු සිනහවක් පෑවා ය. 

“උඹ මොකද ඇදිලා ගිහින්? ඇයි ඊයේ ඇඬුවාද?”

“නෑ..”

“ආ ඊයේ අඟහරුවාදා නේ, ඇත්ත කියපං මොකද කොල්ලා එක්ක තරහා වුණාද?”

“අනේ මන්දා මෙහෙම දුක් විදින්නද මේ ආදරය කරනවා කියන්නේ?”

“ඇයි මොකදවුනේ?”

“එකපාරටම තරහා වෙලා ගියා.”

“එහෙම තරහා වෙන්න මොකක් හරි හේතුවක් ඇතිනේ.”

“එයා එක්ක පොඞ්ඩක් කතා කරන්න එන්න බැරිද ඇහැව්වා. ඒත් දන්නවානේ මට මේ ටියුෂන් පන්ති වලටත් යනවාට තාත්තා කැමති නැති විත්තිය.”

“ඉතිං.”

“මම කිව්වා පරක්කුවෙන්න බෑ කියලා. ඊට පස්සේ පන්ති නොගිහින් දවසක් හම්බවෙමුද කියලා ඇහැව්වා.”

“ආ ඕකටද තරහා වුනේ. මම දන්නවා ෂුවර් එකටම උඹ බෑ කියන්න ඇති.”

“ඔව්.”

“එකනේ මොඩියේ විජිත තරහා වෙලා ගියේ. උඹ ඔය හදන්නේ කොල්ලාව නැති කරගන්නයි.”

“ඉතිං මට එහෙම යන්න බෑනේ.” 

“අපිත් ඉදලා හිටලා පන්තියක් කට් කරලා ෆිල්ම් එකක් බලන්න එහෙම යනවා.”

“ඒ ගැන මට කියලා නෑනේ.”

“පිස්සුද බං එහෙම කියන්න යනවාද? අනික ගෙවල් වලට හොරෙන් කරන වැඩක්නේ.”

“උඹ මට කියන්නේ පන්ති කට් කරලා එයත් එක්ක යන්න කියලාද?”

“හැමදාම නෙමෙයිනේ.”

“හරි බලමු.”

“බලන්න වෙන්නේ ආපහු කොල්ලාව යාළු කරගන්න තමයි.”

ඒ ගැන මතක්කළායින් ඉන්දිරාගේ දෑසට යළිත් කඳුළු පිරුණි.

“ඔන්න දැන් ආයෙත් අඬන්න හදනවා. පිස්සු නැතිව හිටපං. ඔන්න බලපං ලබන සුමානේ මිනිහා වෙනදා ඉන්න බස් හෝල්ට් එකේ ඉදියි.”

“මම හිතන් නෑ විජිත ආයෙත් ඒවිය කියලා.”

“දැන් ඔය කඳුළු පිහිදාගෙන හිටපං දැන් පන්ති පටන්ගන්නත් වෙලාව හරි.”

දින ගණනාවක්ම යන තෙක් ඉන්දිරා සිටියේ සිත් තැවුලෙනි. එමනිසා ඇය පන්තියේ ඉගෙනුම් වැඩවලට පවා කිසිඳු රුචියක් දැක්වූයේ නැත. ඇය ඔහුගේ රුව සෑම දිනෙකම දකින්න ලැබෙයි සිතමින් කල්ගෙවීය.

චමිලාගේ අනාවැකිය නිවැරදි කරමින් ඊළඟ අඟහරුවාදා දිනයේදී සුසන්ත සර්ගේ පන්තිය අවසන්ව නිවසට යන ඉන්දිරාට විජිතව මුණ ගැසුණි. විජිත දුටු වහාම තැන නොතැන නොබැලූ ඉන්දිරා ඔහු ළඟට දිව ගියා ය. දින කිහිපයකින් නොකැපූ රැවුල නිසා විජිතගේ මුහුණට ගෙන දුන්නේ සෝබරිත පෙනුමකි. ඔහුගේ නෙත් දෙක දිහා බලාසිටීමට පවා ඉන්දිරාට අපහසු විය. ඇය විශාල වැරද්දක් කළ එකියෙක සේ දෑසට කඳුළු පුරවා ගත්තා ය. 

“මේ මෙතන අඬන්න නම් එපා.”

විජිත තරමක රළු හඬකින් පැවසීය.

“ඇයි අයියේ මට මෙහෙම රිද්දන්නේ?”

“මම කරපු දෙයක් නෑ.”

“නෑ ඔයා හරිම නපුරුයි.”

“මම කරපු නපුරු කමක් නෑ. මමත් ආසයි මම ආදරය කරන කෙල්ලගේ අතින් අල්ලගෙන කතා කරන්න. නිස්කලංක තැනකට වෙලා ඉන්න. ඇයි ඔයාට බැරි මම කියන තැනකට එන්න. මේ පාරවල් ගානේ බයෙන් ගැහී ගැහී කතා කරන්න පුළුවනිද?”

“මම ඔයා කියන ඕනේම තැනකට යන්න එන්නම්.”

“අන්න ඒ විදිහට එන්න.”

විජිතගේ වත පුරා ඇඳීගියේ නැවුම් සිනහවකි. ඉන්දිරා ආයාසයෙන් යටපත් කර ගත් නෙතු අඟ පොරකමින් තිබූ කඳුළු ලේන්සුවෙන් පිසදාගෙන ඔහුදෙස බැලීය.

“දැන් යමු.”

“මේ දැන්?”

“නෑ මෝඩි මෙතන ඉන්නද  කල්පනාව, ගෙදර යමු.”

මෙතක් වේලා හේබාගොස් තිබූ ඇගේ වතකමල සිනහාවකින් අලංකාරවී ගියේය. 

“කවද ද ආයෙත් පන්ති තියෙන්නේ?”

“අනේ අයියේ ගණන් පන්ති නම් කට් කරන්න බෑ. සෙනසුරාදාට තියෙන්නේ විද්‍යාව පන්තිය.”

“හරි එහෙනම් මම වෑන් එක තියාගෙන ඉන්නවා ගෙවල් ළඟ වංගුවේ කොට්ටම්බා ගහ ගාව.”

ඇය බිම බලාගෙන හිස සැලුවා ය.

සෙනසුරාදා දිනය ළංවෙත්ම ඉන්දිරාගේ සිතේ නොසන්සුන්තාවය වැඩිවන්නට විණි. විටෙක ඔහු සමඟින් තනිවී කතා බස් කරනු අයුරු සිහින මැව්වාය. තවත් විටෙක ඔහු හා යන ගමන ගැන බියවූවා ය. සෙනසුරාදා දිනය ඉක්මනින්ම ළඟා වීය. එදින වෙනදාටත් වඩා කල්ගෙන හොඳින් හැදපැළද ගත්තීය. බිත්තියේ එල්ලා තිබුණ කුඩා කණ්නාඩිය අතට ගෙන තම හැඳි ඇඳුමේ හැඩ බලන්නට ඈ නිරර්ථක වෑයම යෙදුනි. ඇගේ හැඩවැඩවීම දුටු කෝලිත විකාර යැයි කියමින් සිනාසෙන්නට විය. දෙමොලෙන් පිටි කොටන්නාක් සේ ඉන්දිරාගේ හදවත ගැහෙන්නටවූයේ පොත්පත් ටික රැගෙන නිවසින් එළියට බැස පාරට අවතිර්ණවූ පසුවය. අවට වටාපිටාව දෙස හොරහින් බලමින් වංගුව අසළ කොට්ටම්බා ගහ ආසන්නයට එද්දී වෑන්රථට නවතාගෙන ඈ එන පෙරමඟ බලමින් සිටිනා විජිතගේ රුව දෑසට අසුවිණි. වෑන් රථයට නඟින්දෝ නොනඟින්දෝ යැයි උභතෝකෝටික ප්‍රශ්නයකට ඈ හදවතින් මුහුණ පා එය විසදීමට පෙරළිකරමින් සිටින්නට විය. 

“නඟින්න.”

“ඉක්මනින් නඟින්න ඉන්දිරා කවුරු හරි එන්න කලියෙන්.”

“ඉස්සරහින් නඟින්න බෑ. මම පිටි පස්සෙන් එන්නම්.”

 ඔහු රියදුරු අසුනේ සිටම පසුපසට නැමී පිටුපස පැති දොරහි අඟුල විවර කරවීය. ඈ fදාර වසා අසුනේ හරිබරිගැසීමටත් පෙර ඔහු වෑන් රථයේ එන්ජිම පනගන්වා අහවර විය.  

“අන්න හොඳ ළමයා. දැන් තමයි ඔයාට මොලේ පැදීගෙන එන්නේ.”

“අපි මේ කොහේද යන්නේ? ”

“අපේම තැනක්, අපේම ලොවක් හොයන්න තමයි.”

ඔහු සිනාසෙමින් ගියරයක් මාරු කරවීය. වෑන් රථයේ ඇතුලතින් පිච්ච මල් සුවඳ වහනය වන්නට විය. සුවඳ එන්නේ කොහෙන්දැයි බැලූ ඈට ඩෑෂ් බෝඩය අසළ වූ සුවඳ කැටයක් දක්නට ලැබුණි. 

“ඔයා නම් හිනාවෙයි. මම කොච්චර බයෙන්ද මේ ආවේ. ගෙවල් ළඟ කවුරු හරි දැක්කානම් තාත්තාට කියනවා ෂුවර්.”

ඔහු දෙස සොම්නසින් බැලූ ඉන්දිරා කීවාය.

“හරි දැන් බය වෙන්න දෙයක් නෑ. ඔයා ඉන්නේ මාගාවනේ තාත්තාටවත් දැන් ඔයා මගෙන් අරගන්න බෑ.”

“ගොඩක් දුර යන්න එපා අයියේ පන්ති ඉවර වෙන්න ඉස්සරින් යන්න ඕනේ.”

“හරි ළමයෝ අපි දුර යන්නේ නෑ.”

මඳ දුරක් ධාවනය කල වෑන් රථය චිත්‍රපටි ශාලාවක් ඉදිරියේ නතරකෙරුණි. ඇය චිත්‍රපටි ශාලාව දැක විගසින් කලබලයට පත්විය. 

“අනේ අයියේ ඕකට නම් යන්න බෑ. කවුරු හරි දකියි.”

“ඔන්න ඉතිං පටන්ගත්තා බෑ බෑ කියන්න. කිව්වේ නම් ඕනේම දිහාවකට එන්නම් කියලා දැන් බෑ කියනවා. මොකක්ද මේ වැඬේ.”

ඔහු කෝපයෙන් කලුව ගිය මුහුණ ඇය දෙසට හරවා කීය. 

“ඔන්න ඉතිං තරහා ගත්තා.”

“මේ වේලාවට වැඩිය සෙනග එන්නේ නෑ. අනික පිච්චර් එක දැන් පටන් අරගෙන තියෙන්නේ. කවුරුවත් දකින්නේ නෑ. ඔය පොත්ටික වෑන් එකේ තියලා බහින්න.”

ඔහු ඇයව කැටිව ශාලාව ඇතුලට ගියේ බොක්ස් සීට් ටිකට් දෙකක් ද රැගෙනය. මින් පෙර එකම එක වතාවක් ළමා චිත්‍රපටයක් බලන්න පාසලෙන් ගොස් තිබුනු පසු ඉන්දිරා චිත්‍රපට ශාලාවකට ඇතුල්වන දෙවන අවස්ථාව මෙය විය. ඇතුල්වන විටත් චිත්‍රපටය ප්‍රදර්ශනය වෙමින් පැවතිණ. සේවකයා පෙන්වන ලද බොක්ස් සීට් එකට ඔවුන් ඇතුළුවන විටත් අනෙක් පස අසුනේ සිටි පෙම්වත්තු ප්‍රේම සාගරයක කිමිඳෙමින් සිටියහ. ඉන්දිරාලාගේ ආගමනයෙන් එකට වෙළී වෙනම ලොවක තනිව හුන් ඔවුන් දෙදෙනා යළි මිහිපිටට ගෙන්වාලන්නට සමත්වුණි. ක්ෂණිකයෙන් දෙදෙනා මෑත්වූ අතර කොල්ලා තමන්ගේ අඩවියට පැමිණ ආදරයට බාධාකළවුන් දෙස නොමනාපයෙන් මෙන් බැලීය. ඉන්දිරා හා විජිත තම අසුන් වල වාඩිගත්තේ තිරයේ දිවෙන චිත්‍රපටය දෙස බලමිණ. කලුවරේම ඉන්දිරාගේ සුරත විජිත සෙමෙන් අල්ලා ගත්තේය. සීතලව ගිය සිනිඳු අත්ලක පහස ඔහුට දැනුණි. විජිතගේ අතැඟිලි වලට තම අත පිරිමදින්නට ඉඩ හැර තිරයේ දිවෙන රූපරාමු දෙස බලාගෙන ඉන්නට විය. මඳ වේලාවක් අතැඟිලි හා වෙලී තිබූ අත අතහැර ඇගේ පටුපසින් දමා උරහිස කොනකින් අල්ලාගති. එකවරම නුහුරු හැඟුමකින් ගැස්සීගිය ඈ තම උරය ස්පර්ෂකලේ විජිත බව දැන නිහඬව සිටියාය. උරයෙන් අල්ලා තමාවෙත ළංකරගත් ඔහු ඇගේ කම්මුලක් සෙමෙන් සිපගත්තේය. ඔහු කළ ක්‍රියාවෙන් තම සර්වාංගයේ සංවේදනයන් ආදරණිය හැඟුම් වලින් කළතාලන්නට විය. එහෙත් අනෙක් පස සිටිනා යුවල සිහිව ගිය ඈ ලැජ්ජාවෙන් ඇඹරුණි.

“එපා අයියේ එහා පැත්තේ අය දකිවි.”

ඉන්දිරා සිහින් හඬින් ඔහුගේ කනට පැවසුවා ය.

“දැක්කත් මොකද? දැන් එයාලට අපිව පෙන්නේ නෑ. ඔයා ටිකක් ඒ පැත්ත බලන්නකෝ.” 

විජිතට මුවාව තිබෙන බැවින් අනෙක් පස සිටි ජෝඩුව ඈට නොපෙණුනි. ඇය හොරහින් ඔවුන් දෙස බැලුවාය. ප්‍රේමාලිංගනයෙන් වෙලුනු ඔවුන් දෙදෙනාට ඉන්දිරාලාව ගණනක් නොවීය. 

“මෙන්න මේ පැත්තට හැරෙන්න.”

කෙඳුරුමක් වැනි හඬකින් කියමින් ඉන්දිරාගේ මුහුණ ඔහු වෙත හරවා ගත්තේය. ඇසිල්ලෙන් ඉන්දිරාගේ සිනිඳු දෙතොල් ඔහු තම දෙතොලට මැදිකරගත්තේ එහි රසමදිරා උරා බෙන්නටය. විජිත ඉන්දිරාව ඔහුගේ අණසකට නතුකරගනු ලැබුවේ ඇගේ සිරුරේ සංවේදී තැන් ආක්‍රමණය කරමිණ. අනුරාගී ප්‍රේමාලිංගනයන්ගේ සම්භෝගයෙන් මෙතක් වේලාවක් ඉන්දිරා වෙළාගෙන තිබූ විළිබිය ඈතට පලවා හරිනු ලැබීය. චිත්‍රපටයේ විවේකය සඳහා වන සීනුව හඬවන තෙක් ඔවුන් ආස්වාදනීය ලොවක අතරමංව සිටියහ. ශාලාවේ විදුලි පහන් ක්‍රමක් ක්‍රමයෙන් ආලෝකමත් වෙද්දී ඉන්දිරා ඉක්මනින් තම ඇඳුම් සකසා ගත්තා ය. විදුලි එළියට පෙර සුදානම් වන්නට අනෙක් පසවූ ජෝඩුව ප්‍රමාදවූවා වැඩිය. ශාලාව ඒකාලෝක වෙද්දී ඔවුන් යහුසුලුව තම එහාමෙහාව ගිය සළුපිලි සකස්කර ගනිමින් සිටියහ. ඉක්මනින් ඇඳුම් සකසා ගැනීමට හැකිවීම ගැන ඉන්දිරා සැනසුම් සුසුමක් හෙලීය.

“මේ මම මොනවා හරි බොන්න අරන් එන්නම්. ”

“ඕනේ නෑ.”

“නෑ ඉන්න.”

කී විජිත අසුනින් නැඟිට අපනශාලාව වෙත පිටව ගියේය. ඒවන විටත් අනෙක් පසවූ තරුණයාද තම පෙම්වතිය අසුනේ තනිකර ගොස් තිබුණි. ඉන්දිරා තරුණිය දෙස බලද්දී ඈද ඉන්දිරා දෙස බලා මඳහසක් නැගුවා ය. ටිකෙන් ටික විවේක කාලය ගෙවීයද්දි අනෙක් පස තරුණියද සිටියේ තනිවම බැවින් ඉන්දිරා බිය වූයේ නැත. මඳ වේලාවකින් පොප්සිකල් දෙකක් රැගත් තරුණයාද තම පෙම්වතිය සමඟ එක්විය. චිත්‍රපටය පටන් ගන්නට පළමු සීනුව හැඬවුණි. විජිත අසුනට පැමිණියේ නැත. ශාලාව අඳුරුවෙද්දී ගෙවී යන මොහොතක් මොහොතක් පසා ඈ බියවූවා ය. කර කියාගන්නට කිසිවක් නොමැතිව චිත්‍රපට ශාලාවේ දෙනොදාහක් දෙනා අතර අතරමංවූවාක් මෙන් දැනි දෑස් අඟට කඳුළු එක්කාසුවුණි. එකවරම කොහෙදෝ සිට පාදූර්භූතවූ විජිත කලබලයෙන්මෙන් අසුනේ හිඳගත්තේ අතරැඳි සිසිල් බීම බෝතලය ඇගේ ඔඩොක්කුවේ තබමින්ය.

“කොහේද ඔයා මෙච්චර වෙලා හිටියේ?”

“ඇයි බයවුනාද ඔයාව දාලා ගියා කියලා?”

“මම හරියට බයවූනා.”

“ඔච්චර බයවෙන්න එපා මම කවදාවත් ඔයාව දාලා යන්නේ නෑ.”

ඇගේ සුරතින් අල්ලා ගනිමින් ඔහු කීවේය.

“අර පැත්තේ බෝයිත් ඉක්මනට ආවා. ඇයි ඔයා පරක්කුවුනේ?”

“කැන්ටිමේ සෙනග හිටියා. මම ටිකක් අඩුවෙනකම් ටොයිලට් එකට ගියා.”

විජිතගේ සිරුරෙන් හමා ආ සිගරට් දුගදක් ඇගේ නහයට දැනුණි. 

“ඔයා සිගරට් බිව්වා නේද?”

“නෑ.”

“බොරු කියන්න එපා. ඔයා බිව්වා. තව මට බොරුත් කියනවා.”

ඔහුගේ සුරතට හසුව තිබූ ඇගේ සුරත මුදවාගන්නට තැත්කළා ය. එහෙත් විජිතගේ ග්‍රහණය වැඩිවූවා මිස ඇයට අත මුදවා ගන්නට නොහැකිවුණි.

“දන්නේ කොහොමද?”

“තාත්තා සිගරට් බිව්වාම එයා ගාවත් ඔය ගඳමයි එන්නේ. මම කැමති නෑ සිගරට් බොන අයට.”

ඇය නොමනාපයෙන් මෙන් කීවා ය.

“ඉදලා හිටලා එකක් බොනවා.”

විජිත වරදක් කළ එකෙකු සේ මිමිනීය. 

“මාව මෙතන දාලා ඔයා පරක්කුවුනේ ඔය සිගරට් බොන්න ගිහිල්ලා තමයි.”

ඔහු කිසිත් නොකියා මුනිවත රැකීය. ඇය යළිත් තම අත ඔහුගෙන් මුදාගන්නට උත්සාහ කළා ය. එහෙත් ඔහු ඇගේ අත අතහැරියේ නැත. මඳ වේලාවක් විජිත හා ඉන්දිරා නිහඬව තිරයේ දිවෙන රුපරාමු දෙස බලා සිටියහ.

“ඔය බීම එක බොන්න.”

විජිත නිහැඬියාව බිඳ දමමින් කතා කළේය. තම අත බීම බෝතලයක් රැඳී තිබෙන බව මතක්වූයේ එවිටය. ඇය බීම බෝතලයෙන් උගුරු කිහිපයක් බී විජිතට දිගුකළා ය. 

“ඔයා බොන්න.”

“නෑ මට ඇති අයියේ ඔයා බොන්න.”

අඬ අඳුරේ දිලෙන දෑස් දෙස මඳක් බලා සිටි විජිත බීම බෝතලය ගෙන එක හුස්මට බී අහවර කළේය.

“මම අයියා ගැන වැඩි විස්තරයක්වත් දන්නේ නෑනේ.”

“ඕවා කිය කිය ඉන්න වේලාවක්ද මේ? පස්සේ විස්තර කතා කරන්න පුළුවනි.”

ඇගේ කරට උඩින් අත යවා යළිත් තුරුලට ගත් ඇගේ රස මදිරා සොයායන්නට ඔහුට ඇවසි වීය.  

විජිත ඉන්දිරාගේ රස මදිරා වලින් සෑහීමකට පත්වේද?  මතුසම්බන්ධයි.....