නිදහස් නොවුනු නිදහස් දිනය හා බොරු විරයෝ

අපේ රට ඈත අතීතයේ සිටම බොරුවෙන් ජීවත්වන්නන්ගෙන් පිරුණු රටකි. මේ පිලිබදව සිහිපත්වූයේ මා සේවය කරනා ආයතනයේ දචස ආරම්භයේ වැඩ පටන් ගන්නට පෙර වාදනය කරනා විවිධ දේශාභිමානි ගීතයන් අතරේ ඇන්ටන් රොද්‍රිගෝ ගායකයා ගයන සිංහල ඉතිහාස පොතේ රන් අකුරින් ලියවුනා එඩිතර හොද පුංචි පුතෙක් ලක්මෑණීට නැතිවුනා ගිතය කනවැකෙද්දීය. 1948 දී අපට නිදහස ලැබුනා කියා උත්සව පවත්වන ජාතියකි නමුත් අපට ඇත්තටම නිදහස ලැබුනේ එදාද? සුද්දා කියා අප හඳුන්වන බ්‍රිතාන්‍ය කිරිටයෙන් මිදි අප නිදහස ලැබුවේ 1948 පෙබරවාරි 4වැනිදාද? 48 දි අපට ලැබුනේ දේශපාලන නිදහස පමණි. ඩොමිනියන් තත්වය ( Dominion Status ) කියා බෙහෝමයක් නොදන්නා වචනයක් එළියට දමා විලි වසාගත් අපේ දේශපාලුවන් 1972 මැයි 22 වෙනිදා ජනරජ ව්‍යවස්ථාවෙන් අප රට ජනරජයක් වනතෙක් සිටියේ බ්‍රිතාන්‍ය කිරිටයට පකෂපාතිත්වය ඇතිවය. රාජ්‍ය ලාංජනයේ පවා උඩින්ම තිබුනේ ඔටුන්නයි. 

The term dominion means "that which is mastered or ruled". It was used by the British to describe their colonies or territorial possessions.

"ආධිපත්‍ය යන වචනයේ තේරුම ප්‍රගුණ කරණ ලද හෝ පාලනය කරණ ලද යන්නය. එය බ්‍රිතානයයන් විසින් යටත්විජිත හෝ භෞමික දේපල විස්තර කිරිමට භාවිතා කරන ලදී."

පෙබරවාරි 4 අප උඩපැන පැන නැටුවාට එදින ලැබුන නිදහසක් නැත. හරිහමන් නිදහස ලැබූ මැයි 22 කවුරුත් නොදන්නා සාමාන්‍ය වැඩකරනා දිනයක් පමණකි. 77 ආණ්ඩු පෙරලියෙන් පසුව ජනරජ දිනය ජාතික වීරදිනය බවට පත්කළ දේශපාලුවන් එය සිංහලයාට අමතක කරවලා දැමිය.

අප රටේ අන්තිම රජතුමාත් සුද්දාට පවාදී රජකමගන්නට තැත්කෙරූ නිලෙමෙවරුන් අප රටේ ජාතික විරයන්සේ  පාසල් පෙළපොත්වල පවා සඳහන් වී තිබුනා. එහෙත් මෑතක් යනතුරුම ඒ ජාතික විරයන් හිටියේ දේශදෝහි ලෑස්තුවේය. ඒ අපේ රජාට කොකා පෙන්නා පිටරට්ටන්ට පවාදුන් උන් ගැන සුද්දා හොඳින් අඳුනාගෙන හිටිය බැවිනි. ලබ්බට තියපු අත පුහුලටත් තියන්නට පුළූවන් කියා හිතූ නිලෙමෙවරුන් හා අධිකාරම්ලා ආපහු සුද්දාට කොකා පෙන්වන්නට ගොස් හොඳ පරිප්පුවක් කෑවේය. 

ඇත්තටම මද්දුම බන්ඩාර විරයෙක්ද? මට නම් නැත. ඔහු මෝඩයෙකි. ගෙල සිදින්නට එන ගහළයා දැක අම්මාට වහන්වු ලොකුබන්ඩාර සොහොයුරාට "අයියන්ඩි බිය නොවන්න මැරෙන සැටි මම පෙන්වමි" කියා බෙල්ල තැබිම ඇත්තෙම්ම මරි මෝඩකමකි. ඒක අපේ සිංහලයින්ට ජාතිඅභිමානය පෙන්වන්නකි. වීරකමක් වෙන්නේ ගහළයාට බෙල්ල තැබිම නොව ඉන් බේර්මට තැත්කිරිමයි. මැරෙන්නට ඕනේ කෙනෙකුට පුළුවන් එහෙත් ජීවත්විමයි අසීරු. කොහොමත් මැරෙන්න තියෙන එකේ "අඩෝ පල් දෙමළ වඩිගයා තොගේ මෑණියන්ට අහවල් එක කරවන්නට එවපං" කියමින් මද්දුම බන්ඩාර අඩුම තරමේ ශ්‍රී වික්‍රමරාජසිංහ රජතුමාට අභියෝගකළා නම් ඔහු මට විරයෙකි. 

1964 ඔක්තොම්බර් 14 තෝකියෝ ඔලිම්පික් ක්‍රීඩා උළේලෙ ලංකාව නියෝජනය කරමින් පිරිමි මිටර් 10000 ධාවන ඉසව්වේ අන්තිමයා වී ඔහුගේ නොසැලෙන උත්සාහය මුලුමහත් ජපානයම වසඟයට ගත් රණතුංග කරුණානන්ද මට විරයෙකි. ජපනුන් ඔහුව ආදර්ශයට ගෙන ජපානයේ පෙළපොත්වල ඔහුගේ නොසැලෙන ආත්මශක්තිය නොපසුබට උත්සාහය ගැන පළවුනි. නමුත් අපේ රටේ එහෙම කෙනෙක් හිටියාදැයි කවුරුත් දන්නේ නැත. එහෙත් ඒ උන් ගැන කවි ගී ලියවෙන්නේ නැතිව මොඩයෙක් වාගේ මැරෙන්නට ගිය එකෙක් ගැන රන් අකුරින් ලියවි ඇත්තේය. 

ලෝක යුද්ධයෙන් නැත්තට නැතිවිගිය ජපානය නැගි සිටියේ එවැනි නොපසුබට උත්සාහයෙනි. කාඩ්බොඩ් විර දේශපාලුවන් පසුපස ගොස් උන්ට ප්‍රශස්ති ගී ගයමින් උන්ගේ බොල් පිලිම සිටවමින් පාරවල් නම් කරමින් සිටින්නෙමු. ඇමෙරිකාවේ සර්කස් එකක් කරපු පි.ටි බානම් ගැනත් ලස්සන චිත්‍රපටයක් තනා ඇතත් අපේ රටේ මෙවැනි කරුණානන්දලා ආදරය වෙනුවෙන් ගුවන්යානයක් පැහැරගත් සේපාල එකනායකලා ගැන වාර්තා විත්‍රපටයක් වත් නැත්තේය. අපේ උන්ට අනුව සේපාල හොරෙකි කරුණානන්ද තරගෙන් ඉවත්වෙන්නේ නැතිව අවසානය තෙක් දිවිම මෝඩකමකි නින්දාවකි. අපේ කොතැන හෝ වැරද්දක් සිදුවි ඇත මෙය නිවැරදි කළයුතුය.  අපේ අනාගත පරපුරට හරි දේ කියා දිය යුතුය.